irometaxa

[irometaxa]

Απέραντοι δρόμοι, απομονωμένα στενά, λεωφόροι, στοές, σοκάκια και μια τεράστια σκάλα πίσω από τα πολυώροφα κτίρια στο λόφο. Ένα ποτάμι πλημμυρισμένο από νερό που διασπάει την πόλη σε κομμάτια και καταλήγει στη θάλασσα. Περικλυσμένη από λόφους και βουνά που την προστατεύουν. Που είναι όμως οι κάτοικοί της; Μήπως την εγκατέλειψαν ή μήπως χάθηκαν στην μεγαλοπρέπεια της ατελείωτης έκτασης της; Μήπως τελικά δεν είναι μια πραγματική πόλη; Αν είχε όνομα ποιο θα μπορούσε να ήταν;

[irometaxa]

Χρωματιστά ίχνη αποκομμένων διαδρομών και αναμεσά τους λευκά συνεχόμενα μονοπάτια. Ένας λαβύρινθος με πλοκάμια που οδηγεί σε μία έκρηξη πυροτεχνημάτων. Ένα κεφάλι καρχαρία που προσπαθεί να τα ακουμπήσει. Τα καταφέρνει ενώ μία απέραντη ζούγκλα απλώνεται γύρω του, καθώς ξεπηδάει από το νερό.

[irometaxa]

Μπλέκομαι σε ένα τεράστιο ροζ δίχτυ, περνάω από κάτω, έπειτα από πάνω και τέλος ενδιάμεσα. Βρίσκομαι στη μέση ενός πλέγματος χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Κάνω τις ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά, καταλήγω στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα αν και η διαδρομή ήταν διαφορετική κάθε φορά.

[irometaxa]

Κενοί χώροι, άδειοι, είτε μικροί είτε μεγάλοι, στην επιφάνεια της γης αλλά και κάτω από αυτή. Χώροι που περιμένουν κάτι να τους γεμίσει. Άτομα, φωνές, πράγματα, αναμνήσεις.

[irometaxa]

Διαφορετικές πολύχρωμες υφές απλώνονται σε μια λευκή επιφάνεια. Πέταλα λουλουδιών, αποξηραμένα φύλλα και έντονες μυρωδιές που τις παίρνει ο άνεμος.

[irometaxa]

Υπάρχεις στο χώρο αλλά μόνο σαν παρουσία. Δεν ακούς, δε βλέπεις, δε συνυπάρχεις με τα άτομα γύρω σου απλά προσποιείσαι πως είσαι εκεί. Υπάρχεις πραγματικά μέσα στο χώρο του μυαλού σου, στη μέση μιας λευκής αποστειρωμένης αίθουσας που αλλάζει συνεχώς μορφή. Δεν αφήνεις καμία πληροφορία να εισέλθει, μόνο τη μεταμορφώνεις διαρκώς. Ξαφνικά βρίσκεσαι νοητά σε μία παραλία και βουλιάζεις τα πόδια σου στην άμμο, κατεβαίνεις με φόρα ένα λόφο πάνω σε ένα ποδήλατο.... Σκηνικά και σενάρια για το που θα μπορούσες να είσαι περνάν ασταμάτητα από μπροστά σου. Βαριέσαι απίστευτα δε θέλεις να βρίσκεσαι εκεί αλλά στην πραγματικότητα ούτε και πουθενά αλλού.

[irometaxa]

Το τραπέζι είναι γεμάτο με ζουμερές φράουλες, μου θυμίζουν τον κήπο της γιαγιάς μου. Η μυρωδιά, η εικόνα, η γεύση τους με μεταφέρει εκεί. Έχει έρθει η άνοιξη, τα λουλούδια είναι ανθισμένα, ο κήπος είναι γεμάτος με χαρούμενα χρώματα και γλυκές μυρωδιές. Η γιαγιά μου λίγο πιο δίπλα μαζεύει φράουλες από το μουσκεμένο χώμα.

[irometaxa]

Ένας τεράστιος, αχανής χώρος, ένας τεράστιος χρωματιστός λαβύρινθος σκέψεων. Σχήματα, στίγματα και αποχρώσεις χωρίς καμία συνοχή μεταξύ τους. Πιτσιλιές από ακρυλικά, χέρια βουτηγμένα στο μελάνι, κόκκινα κομφετί παντού. Γραμμές που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αναμφίβολη. Χάος. Σκέψεις, επιθυμίες, ανησυχίες, προβληματισμοί, όλα πλέον έχουν τη δική τους μορφή.

[irometaxa]

Σταγόνες βροχής ξεκίνησαν να πέφτουν από τον ουρανό. Ξεκίνησε σαν μία καλοκαιρινή ψιχάλα, ξαφνικά οι σταγόνες έγιναν όλο και πιο μεγάλες μέχρι που τελικά πάγωσαν. Έπειτα εξατμίστηκαν και χάθηκαν, όλα είναι όπως πριν σαν να μην συνέβη ποτέ. Η μπόρα πέρασε όμως άφησε πίσω τα ίχνη της.

[irometaxa]

Το χαρτί οριοθετεί το πλαίσιο μου, το πλαίσιο γραφής μου, δεν ακουμπάω στα όρια ούτε τα ξεπερνάω. Έχω ένταση σήμερα, γράφω, σβήνω, διορθώνω ξανά γράφω, αλλά τι γράφω; Λέξεις, γραμμές, μουτζούρες που κάτι θέλουν να πουν. Τι σημαίνουν και τι περιγράφουν όλα αυτά ; Θέλω να περιγράψω κάτι συγκεκριμένο; Μπορεί και ναι αλλά προτιμώ να μη το κάνω. Και αν το κάνω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να το περιγράψω; Μήπως δεν υπάρχει; Είναι κατανοητή η γραφή μου και αν ναι από ποιον;

[irometaxa]

Ποια είναι τα όρια του έξω; Ποια είναι τα όρια του μέσα; Υπάρχουν τελικά αυτά τα όρια; Το μέσα είναι το κλειστό, το προστατευμένο το ορισμένο, το κρυφό. Το έξω είναι αυτό που φαίνεται, ή μάλλον αυτό που αφήνουμε να φανεί. Το ενδιάμεσο κενό μεταξύ του ορατού και του αόρατου του υλικού και του άυλου κόσμου μας.

[irometaxa]

Ένα κενό χαρτί, κλειστά μάτια, ρυθμικές κινήσεις στο άκουσμα των ήχων, μολύβια ακουμπούν στο τραπέζι, πέφτουν παντού στο πάτωμα γύρω μου. Φωνές, γέλια, ψίθυροι, ή��οι που αποτυπώνονται στο χαρτί, άναρθρες γραμμές, σχήματα, και μπλεγμένες εικόνες που δημιουργεί το μυαλό μου. Χρώματα, καμπύλες και σχισμές.