ispanakliborek - Tumblr blog

[ispanakliborek]

En kötü olduğu zamanlarda kimseyle konuşamazmış insan. Etrafa sahte gülücükler saçar, belki kendini bile inandırırmış iyi olduğuna. Ama yine de biri gelsin elini tutsun, ben buradayım sakin ol desin istermiş. Bir yandan elinin tersiyle insanları itip iyi olduğuna inandırmaya çalışırken için için kurtarıcısını beklermiş. Çok değilmiş aslında beklediği, istediği. Ağlayacak bir omuz olsun yetermiş. Ama yokmuş. Büyük ihtimalle olmayacakmış. 

[ispanakliborek]

Sürpriz

Olmaz dediğin şeyleri oldurmakla yükümlüymüş hayat, tam da yumduğunda gözünü, arkanı döndüğünde bir çocuk misali, sürpriz yaparcasına.

[ispanakliborek]

Yine geldin

Ve yine sen geldin, tekrar sen geldin. Bu sefer hiç gitmemiş gibi geldin. Her karşılaştığımızda yeniden tanışacakmışız, o son ayrılışta birbirimizi unutacakmışız gibi geldin. Hem hiç gitmeyecekmiş gibi hem de çoktan gitmiş gibi geldin ama bu sefer. Yine de geldin ya, geldin. 

[ispanakliborek]

Saklambaç

Tam da gözümün açılması gereken zamanda geri dönülmez bir körlüğe teslim oldum ben. Kapattım gözlerimi sıkı sıkı ellerimle. Küçük bir çocuğun saklambaç oynamaya çalışırken yaptığı gibi yumdum gözümü, döndüm arkamı insanlara karşı. Kimsenin gücü yetemedi aksine. Yavaş yavaş kendim bile inandım. Ben kapalı gözlerimle yeniden görmeye başladım dünyayı. Ama sen farklısın. Sen sağır bir adamın kulağından dinlemelisin dünyayı. Ne bir eksik ne bir fazlasıyla. Tadına vara vara.

[ispanakliborek]

Karanlık

Tekdüze olmuş hayatlar. İdeali yakalamaya çalışan insanlarca yapılan işler birebir olmuş. Ben farklıyım diyenlerin bile hepsi kalıptan çıkmışçasına benzer olmuş. Aynı olmuş hayatlar, rutin düzen yönetir olmuş yaşamı. Gerçeklikten kaçmanın tek yolu olan hayaller bile değişmez olmuş. Her gece yastığa başını koyduğunda insan bilir olmuş rüyasında ne göreceğini. Doğrular ayrılmış kesin bir çizgiyle yanlışlardan. Mutluluk veren ve üzenler olmuş başımızdan geçenler, arada kalanları hiçe sayarcasına. Prangalar vurulmuş ellere, dillere. Söküp atmaya çalışan ya olmamış ya da bezmiş yolun yarısında. Gölgeler içinde griler bile göze çarpar olmuş. Belki de bir yerlerde biri dur deme ihtiyacı duymuş ama o da korkmuş, sinmiş bir köşeye. Ve bütün o karanlıklar içinde bir renk huzmesi gibi parıldayan o tek umut da sönmüş gün geçtikçe. İstek bile kalmamış, her yer kararmış.

[ispanakliborek]

Zor olsa da

Hayat sever insanın yüzüne vurmayı unuttuklarını, unutmaya çalıştıklarını. Her an aklında olanı dilemekten artık aklında olmamasını dilemeye geçtiğin tam o anda çıkarır karşına asırlar gibi gelen bir süredir beklediğin o şeyi. Ve bu sefer de yeniden yitirme korkusu sarar içini daha o şeyin tekrar senin olduğuna bile emin olamadan. Rüyalarında koştuğun hedefine parmak ucunda gidersin ve normalde herkese haykıracağın mutluluk yalnızca kendi duyabileceğin bir fısıltı olur boğazında düğümlenen. Kabullenirsin o dakikadan sonra üzüntüyü ve mutluluğu bir arada. Çünkü aksini denemekten yorgun düşmüş bedenin izin vermez daha fazla umutlanmana.