itssmeswap-blog

[itssmeswap-blog]

valentines of our childhood...

7 फेब्रुवारी :- Rose Day

          कधी काळी गुलाब माझ्या पण हातात होत पण द्यायची कधी हिम्मतच झाली नाही , हिम्मत गोळा करता करता गुलाबाच्या एकेक पाकळ्या निसटत गेल्या आणि आठवण म्हणून वहीच्या मधल्या पानावर एकच वाळलेली पाकळी शिल्लक राहिली. माझ्या अव्यक्त प्रेमाची साक्ष देणारी. त्या वेळी गुलाब हातात पकडायला सुद्धा भीती वाटायची पण कशीतरी हिम्मत एकवटली . मनातल्या गोष्टी मनातच राहून गेल्या आणि गुलाब वहीच्या पानात . सगळेच अनुत्तरित प्रश्न ! पण तरीही मन समाधानी. कारण पाहिलेली स्वप्ने तुटायची भीती मनात आजिबात नव्हती, ती एक अशी साखरझोप होती जिला वेळेची किनार नव्हती.

8 फेब्रुवरी :- Propose Day

          आता जे हात गुलाब पकडू शकले नाही ते कुणाचा हात हातात मागण्याची हिम्मत करणे म्हणजे अवघडच . Propose Day म्हणजे काय ते आम्हाला माहीतच न्हवते मुळी. खरं तर आमचा प्रपोज Day म्हणजे  “शाळेचा शेवटचा दिवस” . म्हणजे नुसतीच पोकळ अफवा .म्हणे काय तर “शेवटच्या दिवशी तिला विचारणार “. खरं म्हणायचं झाल तर शेवटच्या दिवशी आम्हा मुलांना केवळ दोनच महत्वाची कामं असायची. एक तर “तिला विचारने” आणि “एखाद्या मास्तर ला मारणे”. ह्यात “मास्तर” तर घावलं पण “ती” काही सापडली नाही. अखेरचा दिवस “अंगभर दौडेल असा दिवभरासाठीचा उत्साह” तर घेऊन यायचा पण संपताना मात्र “ कायम आठवणीत राहील एवढी निराशा पदरात पाडून जायचा”. खरं तर हा Propose Day कधी सफल ठरला नाही म्हणून तर एक आठवणींचा प्रवास अजून कायम चालू आहे आणि शेवटपर्यंत असाच चालू राहील. एक वाट हयानिमित्ताने कायम माझ्या पावलांच्या सोबत घट्ट नाळ रोवून आहे. एक अनुभव हयानिमित्ताने खोल मनात कुठेतरी अजून बहरून आहे .

9 फेब्रुवरी :- Chocolate Day

          Chocolate Day वर आता बोलायचं झालं तर खिशात तर कधी एक रुपया पण नसायचा , आणि 10 रुपये ची Dairy Milk मिळाली तर मोठी लॉटरी लागल्यासारखं वाटायचं. Silk , Fruit and nut सारखी भानगड त्या वेळी तर काय नव्हती. त्यावेळी भाव खाण्याचीच मुलींची एव्हढी सवय होती की chocolate day ला Cadbury पण खायची असते हे बहुधा क्वचितच कुनाच्या तरी लक्षात आले असेल. आता तर भाव खाऊन मानणारं पोरींचं मन चॉक्लेट खाऊन पण मानत नाही . खर्च तर पूर्ण होतो , पण अपेक्षा नाहीच .निरपेक्ष मनं आता हरवली आहेत . आता अपेक्षा पूर्ण करण्यात एक वेगळीच मजा वाटू लागतीये. जिथे अपेक्षा आहेत  तिथे आता खरे प्रेमही कुठे दिसेनासं झालंय. एक Chocolate चा गोडवा तर सर्वांनाच ऐकून माहीत आहे पण प्रत्यक्ष  तो गोडवा दोघांमधल्या कडवटपनाला दूर करेल इतका पण “सार्थ” ठरेल काय ?.शेवटी काय ???? “chocolate चं ओ ते !!!”  

 10 फेब्रुवरी :- Teddy Day

          Teddy Day म्हणलं कि सर्रास “तात्या विंचू” ची आठवण यायची. त्या गटात मग हळूहळू  गोंडस अश्या काळ्या बाहुल्यांचा पण समावेश झालं. टेडी असावा तर काळ्या बाहुल्यांसारखा ! स्वतः उलटा लटकून च्या लटकुन दुसर्‍याला दृष्ट लागणार नाही ह्याची पुरेपूर काळजी घेणारा .एकवेळ माणूस कुत्री पाळनार नाही पण घराघरात उलट्या लटकलेल्या “Teddy” चा Swag एकदम हटके असाच होता . हयापलीकडचा Teddy आम्हाला Reality शो मध्ये दिसायचा .शोची नायिका तिझ्याहून दीड पटीने जड अश्या teddy ला घट्ट मिठी मारून बसलेली असायची. “माहेरची साडी” असं तर ऐकल होतं पण “माहेरचा टेडी” ही संकल्पना आमच्यासाठी नवीनच होती. त्यातल्या त्यात ती नायिका त्या “टेडी “ ला असे काही चिकटून बसायची कि तिझ्या नवर्याच्या “मग आम्ही कुणाचं घोडं मारलं ?” अश्या अविर्भावाच्या मुद्रा काहीश्या ��्याच्या चेहेर्‍यावर असायच्या . दोन मन एकत्र येण्याच्या काळात हा “Teddy” मधे उगाच का येतो ? हेच कळत नाही . अश्या वेळी पुन्हा पुन्हा  मला “swag se करेंगे सबका स्वागत “ हे गाणे Background ला वाजताना ऐकू येते आणि समोर  आमचा जिवाभावाचा “ दरवाज्यावर शीर्षासन करत असलेला काळा टेडी” !

11 फेब्रुवरी: Promise Day

          “ एक गोष्ट सांगायची आहे तुला !”, कुणाला सांगणार तर नाहीस?”, एव्हढ्याश्या वाक्यावर एखादी सीक्रेट गोष्ट मनातून बाहेर यायची. “

एखाद्याला शब्द द्यायला एक क्षण सुद्धा लागत नाही , पण निभावताना अक्खं आयुष्य सुद्धा कमी पडेलं अशी परिस्तिथी निर्माण होते. मी सुद्धा केलेलं Promise , स्वतःशीच ! कारण दुसर्‍याला दिलेलं प्रॉमिस जर पूर्ण झाल नाही तर त्या व्यक्तिला गमावून बसण्याची हिम्मत माझ्यात अजिबात नव्हती. स्वतःशीच प्रामाणिक राहण्याचं प्रॉमिस सोईच वाटलं. जर स्वतःशीच प्रामाणिक राहिलं तर आपल्या माणसांचा विश्वास गमवायची वेळच येत नाही.

“ At last promises are just another random words” असं वाचलं होतं कुठेतरी ! एखाद्याला शब्दाच्या वचनात अडकवणे म्हणजे एका अर्थी त्या व्यक्तीचा विश्वास आयुष्यभरासाठी विकत घेणे असा होतो तर दुसरीकडे जर तेच बंध आपल्याकडून पाळले गेले नाहीत तर ती व्यक्तिच आपल्यासाठी कायमची अनोळखी बनून राहते. असं काहीसं आपलं प्रॉमिस

“विश्वास न देता विश्वासपात्र बनण्याचं “,” दुनियेच्या नाही तर स्वतःच्याच नजरेत स्वतःलाच शोधण्याच”.

12 फेब्रुवरी :- Hug day

              कधीतरी खरंच वाटायचं, “घट्ट मिठीत एकदा तरी तिला घ्यावे “ .मग सगळ्या जगाचा विसर पडावा. सगळी दुनिया एका बाजूला आणि प्रेमात आकंठ बुडलेले आम्ही दोघे दुसर्‍याच टोकावर. मग अचानक झोपेतून जाग यायची आणि स्वप्नांची मिठी एकदम सुटायची .मग अश्या वेळी पुन्हा आठवायचा तो “Teddy”. आमच्याकडे तर नसायचाच आणि असला तरी केवळ हातात बसेल एव्हढाचं, मग त्याला मिठी कशी मारणार ?? . अश्या वेळी उशी घेऊन गप्प पडून राहायचे . टीव्हीवर नायक –नाईकांची मिठी सुटता सुटत नसायची , काहीही कारण नसले तरी ते मिठीच मारायचे ,दिवसाचा एक तास तरी ��्यांना मारलेली मिठी सोडवायलाचं जायचा .अश्या  लोकांना “ Hug day “चं जरातरी कौतुक वाटत असेल का असा विचार मनात यायचा. मग नायकाला बघून कधीकधी वाटायचे अॅक्टिंग च्या क्षेत्राकडे आपले लक्षं वळवावे. अश्या वाटण्या न वाटण्यातच अक्खं बालपण निघून गेल. आमचा “Hug Day” साजरा तर झाल�� पण केवळ स्वप्नात आणि कल्पनेतंच. वास्तववादी जगात कधी त्याची एंट्री झालीच नाही. असो !! पण तीझ्यासोबतच्या आठवणींना मी मारलेली मिठी ही कधी न सुटणारी आहे . एक एक क्षण आजूनही माझ्या खांद्याभोवती खेळतात ,माझे मलाच घट्ट पकडून ठेवतात.

                अजून काय हवंय ??

13 फेब्रुवरी :- KI## Day

              तेव्हा पण आणि आज पण ,साधा “की#” हा शब्द ऐकलं तरी सुद्धा लाज वाटायची आणि लिहायची गोष्ट झालीच तर मला विनाकारण hashtag का वापरायला लागले ह्यावरून तरी एखादं लगेच समजून जाईल. मग सोयीसाठी ह्याला मी “राष्ट्रीय इमरान हश्मि दिन” म्हणून घोषित करायचो. कारण ki## म्हनलं कि इमरान हश्मिचं नाव आदराने घेतलं जायचं. आता ह्या दिवसाबद्दलच्या आठवणीबाबत बोलायचे झाले तर खूप “Awkward शांतता” माजेल . पुन्हा एकदा तो टीव्हीचा चं संदर्भ द्यायला लागायचा॰ सतत मिठीत असणारे नायक –नायिकांमध्ये तेव्हा क्वचितच “कि#” घडायचा .” इंग्लिश चॅनलवाले खूपचं advance होते हे मला दोन चार इंग्लिश चॅनल पाहिल्यावर कळलं .

      तसं तर ऑन’स्क्रीन कि# होणार आहे ह्याची भणक आम्हाला आधीच लागायची . पण तेव्हा घरातले सगळे जण शेजारी बसलेले असायचे ,मग आम्ही  काहीतरी कारण काढून तिथून निसटायचा प्रयत्न करायचो अन्यथा सर्व काही बघून पण न बघितल्यासारखे करायचो . अश्यात जर इमरान हश्मीचा एखादा मूवी चालू झाला तर आम्ही सोयीनेच पळ काढायचो. अॅक्टिंग खूप जमायची पण अश्या वेळी समोरच्याला अगदी सहज कळेल अश्या प्रकारे चेहेर्‍यावर बारा वाजलेले असायचे . सगळ्या अॅक्टिंग चा फालूदा तो एक प्रसंग करून जायचा. तेव्हा विश्वास बसायचा कि आपला जन्म एकवेळ ki## करण्यासाठी भलेही झाला असेल पण अॅक्टिंग करण्यासाठी अजिबात नाही.

    Ki## day च्या तश्या आठवणी मागे वळून पाहायला गेलं त्याला “रोमॅंटिक ट्च” अजिबात नव्हता.होता तर तो फक्त विनोद ! विनोद ,ते पण चार मित्रांच्यात ,आणि घरात हाच विनोद एक नवीन रूप धारण करायचा. एक “Awkward” रूप, आणि सवयीची ती एक “Awkward” शांतता !!

14 फेब्रुवरी ;- Valentines Day

         आता येतो तो सगळ्यात महत्वाचा दिवस . “व्हॅलेंटाईन्स डे”.अर्थात प्रेमाचा दिवस . प्रेम म्हणजे नक्की काय ? हयाबाबत अनेक जण स्वतःची मतं मांडून जातात . मी पण मांडतो .माझ्या नजरेत खरं प्रेम म्हणजे नक्की काय?

माझ्या मते “प्रेम करनं हे आपल्या हातात असतं पण प्रेमात पडनं हे आपल्या हातात अजिबात नसतं “.

“जीव लावणं हे आपल्या हातात असतं पण एखाद्यावर जीव जडणे हे आपल्या हातात ��धीच नसतं”,

“ती कायमची माझीच झाली पाहिजे ह्याला प्रेमापेक्षा महत्वाकांक्षा म्हणावं लागेल”,

आणि “काही जरी झालं तरी मी आयुष्याभर तिझाच आहे असे म्हणून स्वतःशीच वचनबद्ध होणे हे खरे “प्रेम” म्हणेन “,

शेवटी काय ?? ,

तर ,”कुणीतरी कायम सोबत असणे “ हयापेक्षा

“दूर गेल्यावर कुणाची तरी कायम उणीव भासणे “ हे खरे प्रेम.!!

         प्रेम तर सर्वच जणं करतात. काहींना आपले प्रेम मिळते काहींना  नाही, तर काहीचे प्रेम अव्यक्तच राहते. माझ्यासारखे..

 मग सुरू होतो एक प्रवास , एकाच उत्तराच्या शोधात,

“ती सध्या काय करते??”!!

आणि त्याच प्रश्नाचे उत्तर शोधण्यास मन पुन्हा आतुर होते . हे वेड असं असतं की ह्यात क्षितिज मिळवण्यापेक्षा त्यापर्यंत केलेला प्रवासच खूप काही न विसरण्याजोगे अनुभव देऊन जातो. कधीकधी आकाशाला गवसणी घालण्यापेक्षा मोकळेपनाणे हवेत तरंगण्याची मजा अनुभवणे गरजेचे असते . कारण त्यातच खरा आनंद दडलेला असतो.

    मागे वळून जर पहिले तर “आपण एकत्र आलो ह्याचे नवल आपल्याला

क्वचितच कधीकधी वाटते” पण “एकत्र येण्यासाठी आपण काय काय केले हे आयुष्यभर आठवणीत राहते !!”.

“ खरे प्रेम ह्याच्यापेक्षा अजून काही वेगळे असते का ??”

!!  समाप्त !!