izemkrc

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

[izemkrc]

Yeniden mezarına gelecek cesareti kendimde bulabilmiş olmaya mı sevineyim, vefatının 112. günü olduğu için mi üzüleyim, bilmiyorum.

İnsan zamanla acıya alışıyor sanırdım, oysa bazı kayıplar zamanla değil, sessizce derinleşiyor.

Bugün buraya gelirken düşündüm. Seni gerçekten kaybettiğim o an mıydı en zor olan, yoksa senin yokluğuna alışmayı öğrenmek mi?

Toprağın üzerinde sessizce duran taşın ardında koca bir hayat, yarım kalmış cümleler, söylenememiş vedalar duruyor. Ben ise elimde sadece küçük anılarla, olmayan bir geleceğin yasını tutuyorum. Seninle paylaşmak istediğim ne çok şey var, bir bilsen. Ama artık cevapsız cümleleri taşıyor gökyüzüne dualarım.

Belki bir yerlerde hissediyorsundur, belki bir şekilde duyuyorsundur. Eğer öyleyse bil ki hâlâ seni özleyen kalpler, seni unutmayacak olan dostlar var bu dünyada. Eğer Tanrı, cennet, cehennem kavramları gerçekten varsa, inanıyorum ki, Yaradan sana cennette yer ayırmıştır. Sana ebedi olarak kucağını açmış olan toprak seni hiç incitmesin, dostum.

[izemkrc]

5. kata çıkıyordum, göz doktoru için. Asansördeyken annesinin elinden tutan küçük bir çocuk bana baktı, sanki bir şey söylemek istiyordu. Emindim. Ve "Ben kanseri yendim, abla, biliyor musun?" dedi birdenbire. Ne diyeceğimi bilemedim ilkte. Gülümsedim. "Bak, nasıl da güçlüsün sen." diyerek sarıldım. Neden ve nasıl sarıldığımı ben de hatırlamıyorum. Birkaç saniyeliğine dünyadan koptum. Yeniden bağlandığımda ise birkaç damla gözyaşı yanaklarımdan süzülüyordu sessizce. O an küçücük bir bedenin kocaman bir savaşı nasıl kazandığını gördüm ve anladım ki, bazen bir asansör yolculuğu bile insanın kalbinde ömürlük iz bırakabiliyor.

[izemkrc]

Duvarı boyadım ama çatlakların yeri hala aklımda.

[izemkrc]

Bazen bazı şeyler biter. Bitmesini istemesek dahi. Kabulleniş zordur, ama kabullenemeyiş daha zordur. Bu gece kabullenemeyişimin bilmem kaçıncı gecesi. Sabah olmayacak diyorum bazen. Ama hep sabah oluyor. Güneş hep çıkıyor, ben ise hep kendi karanlığıma gömülü şekilde üşüyorum. Benim güneşim batalı çok olmadı mı gerçi? Her neyse, sabah olursa, görüşürüz.

[izemkrc]

Hayatı bir zamanlar severdim. Her sabah baş ağrısı ile uyanmadığımda, saçlarım toplanabilecek uzunluktayken, odamın camını açıp içeriye dolan sabah serinliğini hissedebildiğimde.

[izemkrc]

[izemkrc]

Do you still live in my memories, or are they fantasies that I long for so much?

[izemkrc]