jacquesvandewal

[jacquesvandewal]

Hersenspinsels | Laguiole, het mes. Deel 1 | Heerenveense Courant

[jacquesvandewal]

De receptioniste

Ze zit aan haar desk en het kantoorpersoneel begint binnen te stromen, de meeste beginnen om 08.30 uur, door de draaideur komt de eerste.

Goedemorgen zegt ze, Goedemorgen is het antwoord; goed weekend gehad? Heerlijk zegt ze.

Nu komt er een hele rij.

Goedemorgen, Goedemorgen; heerlijk de zon.

Goedemorgen, Goedemorgen; lekker ding.

Goedemorgen, Goedemorgen; ik spreek je straks.

Goedemorgen, Goedemorgen; ik heb nog een kater, geen telefoontjes aub.

Goedemorgen, Goeie; hé! je haar is anders.

Goedemorgen, Goedemorgen; moppie.

Goedemorgen, Goedemorgen; Mevrouw.

Het is tijd voor koffie, meestal drinken we gezamenlijk onze eerste bak, coffee black.

Vandaag is haar laatste week, we hebben de slingers al klaarliggen, twintig jaar lang onze of beter gezegd, mijn steun en toeverlaat.

We hebben samen heel veel meegemaakt, ik zag haar vaker dan mijn eigen vrouw, het voelt alsof zij mij gaat verlaten, mij hier alleen laat, wat een historie samen, veel gelachen en af en toe huilen maar that’s the way things go.

Ik heb ik haar afscheid niet kunnen meemaken, zal je altijd zien dat je door een klein bloedpropje een jaar afwezig bent, ik heb wel in haar afscheidsboek geschreven dat het 2 fantastische dagen waren, we lunchen nog 2 keer per jaar.

In mijn hele werkzame leven heb ik altijd wel een connectie gehad met dames van de receptie, misschien omdat ze altijd dichtbij waren en binnen handbereik, wie zal het zeggen.

In mijn eerste echte baan bij Neerlandia Inter Union was het Agnes, blond en knap, ik werkte in de Cash and Carry en zij zat in de avond aan de receptie de klanten binnen te laten, als het niet te druk was altijd even samen kletsen, ik weet niet of er chemie was, van mijn kant in ieder geval wel, ik denk 3 is a crowd.

Daarna kwam mijn diensttijd, weinig receptionisten gezien, wel sergeanten.

Na dienst allerlei baantjes, bij I.T.N Installatie in Ede, heb ik 5 jaar in het magazijn gewerkt waar een lieftallig meisje achter de receptie zat, lief en leed gedeeld.

Komende bij mijn huidige werkgever, ik heb er in de afgelopen 22 jaren tot nu 7 versleten, de nieuwste is een blijvertje, tenminste dat denk ik, ze zal mij hier overleven.

Ik moet nog 4.5 jaar, dan pensioen en AOW, het klinkt raar maar dan heb ik 50 jaar gewerkt, ik heb wel een pensioen gat van hier tot Tokio maar dat lossen we op door een baantje te nemen of ik word rijinstructeur, dat lijkt me leuk.

Ik blijf zo wie zo werken, al is het maar 3 dagen per week, post rondbrengen op zo’n elektrische driewiel scooter in de buiten gebieden op het Friesche platteland lijkt me leuk, behalve als het regent of sneeuwt natuurlijk.

Vanavond als ik naar huis rijd en aan tafel ga zitten om te gaan eten zit ik tegenover de recepcioniste van 45 jaar geleden, das ook leuk, Goedenavond schat.

[jacquesvandewal]

Sportstad Heereveen, fitness en zwemmen.

Ik ben al drie weken druk bezig met fitness en zwemmen, na het uitdrukkelijke advies van de dames en heren Doktoren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ook al wist. Na mijn luiheid te hebben overwonnen, is het tijd om mijn obesitas aan te pakken. Godsamme kolere mijn BMI, ik ga niet vertellen hoeveel het is, als ik weer een lean mean fighting machine ben, dan maak ik het openbaar, maar dat gaat nog wel even duren. In sportstad Heerenveen bij het Thialf stadium ga ik 2 keer per week sporten, meestal op maandag en donderdag, eerst fitness, meestal krachttraining en daarna zwemmen. Ik sport al vanaf mijn 8ste, eerst op judo bij Jaap Veenendaal, mijn vader heeft daar ook gejudood, vandaar, kreeg ik les van de vrouw van Jaap, dat duurde een jaar of vier. Na afloop van de les soms even langs ome Theo en tante Sjaan op de Parkweg. Vanaf mijn 12dewas het voetbal, eerst bij Blauw geel, toen nog op de bosrand en later naar v.v. Ede. Na mijn voetbalcarrière ging ik op mijn 17de boksen, ook bij Jaap Veenendaal onder leiding van Jan Spans, hij was coach van het toenmalig Nationaal Militaire boks team. Ik heb daar één keer mee getraind, maar dat was andere koek. Bij Jaap was het algehele conditietraining, boks training, buikspieren trainen. Na een half jaar zag ik eruit als Rocky, later is daar de klad ingekomen en kondigde zich de eerste kleine vetlaag aan. Na mijn diensttijd ging het snel bergafwaarts met mijn conditie maar dat is weer een ander verhaal.

Gisteren dreef ik in het zwembad en voelde me als een astronaut of kosmonaut, het is maar voor wie je bent, die het aan het zweven is in de ruimte, met je oren in het water hoor je niets en op je rug is het heerlijk rustgevend. Ik moest ineens denken aan, dat ik in Ede heel lang geleden zwemles kreeg in het Enka bad. 2 keer per week in alle vroegte zwemmen in het alle jezus koude water, daar werd je een kerel van werd mij verteld. Iedereen die in de jaren zestig daar zwemles heeft gehad kan erover mee praten, bbbbrrrrrr. Later gingen we in de zomer vanuit school in de middag zwemmen. In die tijd moest je nog van die plaatjes op je zwemkleding dragen. Diploma A, diploma B, wat een misère. Van Jaap Syrier mocht je het zwembad niet in als je de plaatjes niet droeg. Wij waren stoere jongens en dan ga je niet met die plaatjes lopen, geen denken aan. Dus de sportbroek over je zwembroek, wat ook al niet mocht en toch ongezien het zwembad in. Later lieten ze het varen, er was geen houden aan. Mooie tijd die zomers.

Sportstad Heerenveen bestaat dit jaar 15 jaar en de dames en heren hebben een feestje, dat betekent dat ik op mijn dag niet kan sporten en zwemmen. Heb ik weer, wil ik sporten, kan het niet. Ik heb ook altijd pech.

Toch vanaf deze plek mijn welgemeende felicitaties.

[jacquesvandewal]

Waar is het wachten op.

Gisteren vanaf 13.00 uur naar Ziggo sport F1 zitten kijken. Het was achteraf een hele lange zit. Wat een gedoe met het weer. Eerst de formule 3 en daarna de Porche Surpercup. Lekker allemaal in de regen, de spray bij deze races viel wel mee. Iedereen kon elkaars kont nog zien. Daarna is het niet meer opgehouden met regenen, ja om 18.30 uur, maar toen was het al te donker om te rijden. Om 15.00 uur zou het beginnen maar Masi vond het te gevaarlijk om te rijden, waar is de geest van Charlie als je hem nodig hebt, het is de F1 verdomme, gewoon rijden met die hap, niet van dat watte gedoe. Ik ben van 1958 en vanaf mijn 16de F1 fan, in de glorie tijd van echte kerels en dare devils. Nu zijn ze verworden tot salon racers die 400 honderd man om zich heen hebben, waarvan er 360 op een computerscherm zitten te kijken en de rest daadwerkelijk iets mechanisch doet. Als ik zie hoe Hamilton zich met zijn witte slaafje in de paddock voort beweegt als het regent, zou ze zweepslagen krijgen als ze zijn paraplu niet goed vast houdt?. Waar zijn de tijden van nat worden, heen en weer glibberen, dat je niets zag, maar op gevoel de baan rond reed. Toen de grote Schumacher achter op Coultard reed en hem na de race een kopje kleiner wilde maken. Op de race simulator in de regen rijden kan ook al niet meer, zit er niet meer op. Alleen droog weer en woestijn banen. Waar zijn ze gebleven die constructeurs die aan banden stonden te sjorren en de rokende en drinkende piloten, de charismatische coureurs waar het je het dezer dagen nog steeds over praat als je het over de F1 hebt. Verwende pubers zijn het geworden die het wel leuk vinden om te rijden, om na het racen als de sodemieter weer naar huis gaan om daar een beetje te chillen. De toeschouwers daarentegen waren de echte helden, de Dames, Heren en kinderen die 3 dagen in Spa verbleven in de zeikende regen met hun enkels in de modder om hun helden te zien. Op de taluds heen en weer stonden te huppen om een beetje warm te worden, om elke keer na 15.00 uur te horen dat de wedstrijd over 10 minuten zou beginnen en dat deze elke keer werd uitgesteld. Hulde aan deze mensen. Toen het voor de hoofd race bij de hotemetoten van de F1 allang bekend was dat er niet meer geracet zou worden, bleven ze het 100 kg wegende regelementen boek inzien om uit deze impasse te komen zodat ze niemand maar enige schadevergoeding hoefde uit te betalen en dat toch nog de punten verdeeld zouden worden. Wat een sof. Aanstaande gaan ze zich voorbereiden om voor de eerste keer weer na 1985 op Zandvoort te racen. Hoop dat het mooi weer wordt, een graad of 22, liever niet te warm of te koud, want dan loopt iedereen weer te mekkeren en zeker geen regen, je weet wel, dat wat uit de hemel valt voor de tuinen en akkers en waar iedereen op deze aarde van leeft, maar helaas niet de F1.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Van alles en nog wat met fakkels en hooivorken.

Vroeger was alles beter, dan wil ik graag vertellen dat het allemaal niet beter was, je werd gewoon niet voldoende geïnformeerd. Je kon het opzoeken in Encyclopedia. Je moest het doen met de krant en wat er werd verteld op het 20.00 uur journaal. Het enige wat je wist, was datgene wat er in jouw straat gebeurde en zelfs dat was van horen zeggen en als je verder als 10 km kon fietsen, wat er in je buurtgemeenten gebeurde. Op school kreeg je van de meester of juf van die suffe verhalen die ze zelf 50jaar geleden hadden gehoord. Alles wat er in de school boeken stond was de waarheid. Van Brandpunt en Mr G.B.J Hilterman hoorde je een iets genuanceerder verhaal. Wat is ervan over gebleven, van de vroegere gebeurtenissen. Alles wat je nu weet en nog gaat horen is meestal ook bezijden de waarheid. Ik betrap mij zelf erop dat ik ook niet altijd de waarheid vertel, zou dat bij andere ook zo zijn, denk het wel. Een leugen om bestwil is ook een leugen. Maar de waarheid is hard en dat wil iedereen misschien niet horen, vooral als het gaat om gebeurtenissen die je aangaan of waar je denkt verstand van te hebben. Veelal ga je op je eigen gevoel of eigen waarden af, of dat nu zo betrouwbaar is, wie zal het zeggen. Zo hoorde ik van de week over de aardbevingen in Groningen. De grootste die ze daar hebben gehad was 3.6 op de schaal van richter. In Maastricht was het 5.8, daar hadden ze een schade van 77 miljoen euro omgerekend. Volgens mij is die schade ook hersteld, aan een kerk en het landschap. Nu Groningen, daar was het de Nederlandse Aardolie Maatschappij, de NAM, die de boringen voor zijn rekening nam. De baten waren voor een gedeelte aan de regering. Shell en andere olie broeders waren ook niet vies van het geld wat er mee werd verdiend. Het gas werd voor een appel en ei verkocht aan het buitenland. Shell behoort voor de helft aan de staat. Bijna de helft van onze bewindslieden hebben banden met de multinationals. Ze hebben er gewerkt of ze gaan er werken en diegene die belust zijn op macht die blijven in de politiek. Tel uit je winst. In Groningen worden de schadevergoedingen per huishouden gewikt en gewogen en als je mazzel hebt krijg je een nieuwe voordeur, tenminste dat doen de Groningers voorkomen. Als iedereen die in een schade huis woont dood is dan worden de kinderen er voor een prikkie uitgekocht. Echt een Win win situatie voor de overheid. Dit duurt nu al 30 jaar en zal een eeuwigheid duren. Wat mij het meest verbaast is dat de Groningers niet met fakkels en hooivorken zich gereed maken om Den Haag binnen te vallen om korte metten te maken met de Heren en Dames politici. Laten we het zo zeggen, het is geen 1672 meer, alhoewel de Oranjes er nog steeds zijn, maar dat is een ander verhaal. Ik denk dan, het zal allemaal wel meevallen daar in het Noorden. De soep wordt nooit zo heet gegeten als het wordt opgediend. Het is tijd voor Truth or dare.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Weerzien en fiasco

Vanmorgen mijn jongste zoon en vriend van Schiphol gehaald. Ze waren 6 weken op Aruba. Om 09.00 uur richting Amsterdam via de A7 en A6 langs mijn werk in Lelystad, stonden wij met onze bolide om 11.00 uur op het parkeerdek “Haring” op plek 120. Richting aankomsthal 4 via de rolbanden komen wij de ontvangst/vertrekhal binnen. Het is lang geleden dat ik op de luchthaven was. Het is druk, maar waarschijnlijk niet zo druk als voor Corona, hoor ik via-via. Waar wij wachten, zag ik de appel, ze hebben hem verplaatst zei ik, mijn opschrift kon ik niet meer terug vinden, maar ja, dat was ook al een tijdje geleden. Postend bij de schuifdeuren is het wonderbaarlijk als deze open gaan en je de passagiers rond ziet kijken, met droefenis, opluchting of blijdschap, of er wel of niet iemand staat, om ze te begroeten. De onze keken blij. Na een korte wandeling via de roltrap, afrekenen bij de paal voor het kort parkeren, ze worden rijk daar, zijn we onderweg naar Jubbega. Om 12.30 uur in collectief overleg hebben we besloten om onderweg ergens te gaan eten. Het plan is om via de afsluitdijk naar Fryslân te rijden. We waren Amsterdam al voorbij toen mijn co-piloot mij vertelde dat er bij de dijk een file van 1.5 half uur staat. We besluiten bij Hoorn de afslag te nemen en over de markerwaarddijk naar Lelystad te rijden. Vanmorgen hadden wij al gezien dat richting het noorden aan de ketelbrug werkzaamheden zijn, dat duurt tot dinsdag. De duikers worden vernieuwd. Moet voor maandag een omweg vinden. Aankomend inLelystad, rijdend richting de A6 even bij Donald iets gegeten. Staan we bij de bestelpaal onze menu’s in te typen, doe mij maar gewoon bestellen bij de balie, ik ben to old voor deze shit, krijg ik een por. Mijn ex-collega staat naast mij en we begroeten elkaar. Ik heb haar al drie jaar niet gezien. Hoe toevallig zeg ik, toeval bestaat niet, zegt zij. We kletsen effen en besluiten elkaar te appen. Na een paar happen van mijn Royal with cheese, frieten drawning in mayo and a coke, gaan we op weg. Ik rij de A6 op en moet er alweer af bij Lelystad Noord. De omweg is aangegeven met een “G”. Na een paar minuten staan we in de file. Mijn navigator zegt; 7 km langzaam rijdend verkeer en dat het ongeveer 11 minuten gaat duren. Nu heb ik in mijn leven veel in de file gestaan dus dat klinkt aannemelijk. Het duurt en duurt en in plaats van de voorspelde regen schijnt ook nog de zon vol in de auto. Na een half uur van optrekken en stilstaan keren sommige weerom. Ik blijf standvastig, want ik moet via Dronten en Kampen naar Emmeloord. Halverwege, bij het kruispunt na ongeveer een uur stil te hebben gestaan, sla ik links af en denk in al mijn naïviteit dat dit sneller is. Wij staan c.q langzaam rijdend vanaf 14.00 uur in de file en eindelijk om 17.45 uur spoeden we ons via Emmeloord naar Fryslân. Om 19.00 uur steek ik de oprit op. Welke klootzak heeft dit bedacht, om midden in de zomer de duikers te vervangen bij de ketelbrug, hadden ze dat niet vorig jaar kunnen doen, waarschijnlijk hebben ze deze opdracht met z’n allen in de kroeg bedacht. Enfin, al uit de auto stappend zegt een reisgenoot, met de trein was sneller, en bedankt.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Opofferen

Ik lig niet in een grot of onder een steen. Ik ben een trotse bewoner op deze aarde. Al decennia lang hoor ik dat moederaarde naar de klootte gaat. Dat geloof ik als ongelovige ook. Een ding is zeker, ik ga ook een keer dood. De aarde heeft er biljoenen jaren over gedaan om te worden zoals het heden is. De aarde is rond en mooi en in sommige onbewoonde gebieden nog mooier. Waar de mensch er een zooitje van heeft gemaakt, is de aarde minder mooi. We proberen het wel, om naast woonblokken en wegen een paar bomen te planten of een groenstrook. Verder zaaien en cultiveren we voedsel, een mens moet toch ook eten. De bevolking groeit gestaag, dat is ook een vast gegeven. Over een paar jaar is er een populatie van 8 miljard mensen, die moeten allemaal eten en leven. De aarde warmt op, dus in de gebieden waar het nu al moeilijk is om te leven, wordt het er alleen maar slechter. Op een gegeven moment komt ook daaraan een einde. Nu heb ik weleens gehoord dat als je op sterven ligt, je wil om te leven boven komt. Je graait naar een grasspriet om je omhoog te trekken uit het dal der doden. Politici en mensen met een Gods vermogen zullen overleven. Het recht van de sterkste. Het gepeupel daar en tegen legt het loodje. Het klinkt een beetje communistisch en socialistisch, het is de waarheid. We dobberen maar door. In China b.v, gaan ze, als ik dat moet geloven voor triljoenen euro’s kolencentrales bouwen en in Europa gaan ze de wereld redden met het afbreken van die centrales, behalve Polen. Frankrijk barst van de kerncentrales en de hele wereld barst nog van de goedkope olie en wij hebben zelfs nog gas. In alle oorlogen die de mensheid heeft gevoerd was het, jij of ik. Er bestaat geen wij. We werden bevolen om te vechten en te sterven voor het vaderland en om de wereld te verlossen van de tirannie. Miljoenen mensen zijn gesneuveld, veelal burgers. Miljoenen mensen sterven door ziektes. Stel je voor, dat er in Europa geen pest was geweest, hoeveel mensen zouden er hier dan rondlopen. Zoals ik het beleef, zou de aarde beter af zijn, als de mensheid er niet meer is. Alleen nog dieren, bloemen, bomen en groen, zoals, lang voor lang geleden. Maar ja, de vraag is nog steeds hetzelfde, jij of ik, de aarde of de mensheid.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Blijf lekker jezelf

Geleuter of leuter. Met welk woord begin je een column?. Wat is een column?. Een column is een met regelmaat verschijnend, kort stukje proza van een bepaalde auteur (de columnist). Vaak wordt een column in een krant of tijdschrift gepubliceerd, Een schrijfsel, tussen de 400 tot 500 woorden. Het gaat over alledaagse dingen, gebeurtenissen, en verleden. De mijne heet hersenspinsels. Nu ik mij een beetje in de materie verdiep, schrijft iedere columnist in krant of tijdschrift wat er in de wereld gebeurt. Denkt zij of hij, of een neutraaltje, er het hare, zijne of agender van. Ik heb geen journalistiek of Nederlands gestudeerd. Ik schrijf wat in mij opkomt en verhaal deze gedachte op papier. Of de zinsbouw of taal gebruik overeenkomt met wat standaard is, of wat het ook zou moeten zijn, ik heb echt geen idee en eigenlijk interesseert het mij geen moer. Ben wel van de d en t. Vroeger leerde je dit met Nederlands. De Heer Larink snapte niet dat wij het allemaal foutloos op pende. Wij hadden daarvoor een trucje. In het boek Nederlands, hadden de woorden die wij moesten aanvullen met een d en t, twee puntjes aan het eind. Het eerste puntje was een d en het tweede puntje was een t. Zachtjes de puntjes met potlood aanstippen en gegarandeerd elke keer een tien. Geregeld kwam het voor, dat hij bij ons het boek controleerde op onregelmatigheden, maar hij zag het niet. Wij waren een uitzonderlijke klas. Bij een reünie, 20 jaar later, hebben wij het hem verteld. Hij kon erom lachen, hij was gepensioneerd, zei hij. Ik luister sinds kort boeken via storytel. Ik heb daar elke werkdag al rijdend, twee uur de tijd voor. Momenteel luister ik naar Kluun. Eén van de bestverkopende auteurs van Nederland. Hij verteld veel vanuit zijn jeugd en hedendaagse belevenissen. De inhoud is veelal autobiografisch of gewoon verzonnen, zeer zeker met een verruimde geest, denk ik dan. Seks is een algemeen terugkerend thema. Het wordt expliciet besproken en opgeschreven. Het verkoopt, seks verkoopt!. Mijn eerste roman of beter, mijn debuutroman is in de maak. 70% seks. Seks in de struiken, seks in het bos, seksboekjes, seks op een mieren hoop, seks in de auto, seks in het bushokje, seks op de keukentafel bij je toen nog niet officiële schoonouders, seks in het fietsenhok, seks met minderjarigen, toen je zelf ook maar 15 was, seks in het zwembad, seks in het steegje op je verjaardag, seks op de wc, seks gewoon op bed. Ik ga nog effe denken. Enfin, porno is taboe, behalve als het in de Linda of Libelle staat. Ik sluit deze keer af met een wijze les uit grootmoeders tijd, Handjes boven de dekens.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Met je auto door de wasstraat

Met je auto, door de was straat.Heel af en toe ga ik met mijn auto door de was straat. Dat is voor heel veel mensen de gewoonste zaak van de wereld. Voor mij is het een uitje. Vroeger stond je op straat je auto te wassen, het liefst op zaterdag, dan deed iedereen het. Dat is nu ondenkbaar, wordt je gelijk opgepakt door de milieupolitie en achter de tralies gezet. Ik kan mij herinneren dat mijn vader zijn auto op de zaak waste, op de zaak bedoel ik, waar hij werkte, dan ging ik vrijwillig mee om te helpen, tenminste dat hoop ik. Mijn vader was altijd heel zuinig op zijn auto’s. Volgens mij begon hij zijn rij carriere met een Opel Olympia uit 1956. In de overlevering mocht je er niet eens naar wijzen. Mijn eerste auto was van mijn opa, een Daf 44 met schuifdak. Daarna een citroën GS. Deze auto heb ik één keer gewassen, dat was alleen maar, opdat ik op de motorkap leesbaar kon schrijven dat ze 250.000 km had gelopen. Mijn Citroën DS uit 1972 daar en tegen was ik heel vaaken daarna gaat ze in de was. Ik heb haar in den beginne een keer door de wasstraat gedaan, ze lekte door de kieren en ramen. Nooit meer gedaan, dus lekker met de hand. Ik vind een gewone auto, een vervoermiddel om van A naar B te rijden en als je er water en olie in gooit, is dat voldoende. Als mijn A-B tje een beurt krijgt, vinden ze hem er niet uit zien en meestal krijg ik hem dan gewassen terug. Van de week bij de wasstraat aangekomen, stond er een lange rij. Dat is voor mij een teken om weer door te rijden. Niet deze keer!, ik was vastbesloten om vandaag met de auto te douchen. Het begint bij het bord hoe je gewassen wil worden, voor 7.50, 10.00 of 15 euro. Het duurste dan maar doen?, wordt je onderkant ook gewassen en in de was gezet Na 10 minuten vol verwachting ben ik aan de beurt. Je ziet van die filmpjes op FB, dat ze zogenaamd vergeten de raampjes dicht te doen. Volgens mij doen ze het erom. Heb wel even voor de zekerheid rondom gekeken, je weet maar nooit. Lekker ingesopt door de boys en hup de geul in met je band en in z’n vrij. Warm water, borstels en van die heen en weer zwiepende lappen vloerbedekking over je auto, heerlijk. Ik heb een haaienvin op de auto. De antennes van vroeger, moest je in schuiven, anders had je een kromme, good ol’ days. Dan aan het einde wordt je droog gemaakt of gebakken. Het is maar hoe je het bekijkt met die vuurvaste stenen. Na de favonius, hangt er een rond lichtje dat aftelt wanneer je de straat mag verlaten. Je rijdt de bocht om en in de spiegel kijkend hoe mooi je auto glimt. Zelf glimlach je ook. Nu nog de auto uitzuigen. Ik heb een stationwagen, dus de gehele achterbak duurt effen. Er zitten altijd van die vervelende, irritante kleine stukjes tussen de bekleding. Na een half uur vind ik het wel welletjes. Is klaar zo!. De rest komt nog wel. Opgewekt, landelijk en toeristisch naar huis gereden. Gelijktijdig als ik de oprit oprij, komt mijn ega naar buiten, ze roept en wijst; leuk hoor die race strepen langs de spatborden.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Ik zou er nog geen LP van kopen

Hersenspinsels

Vroeger, dat is toch gauw 45 jaar geleden, bespraken wij als jonge muziek liefhebbers met elkaar de liedjes die je wel of niet leuk vond, een guilty pleasure zeggen ze nu, maar waarvan je nooit een single zou kopen, laat staan een hele Lp. Tegenwoordig met Spotify is dit allemaal overbodig. Ik koop nog wel LP’s, dat zijn dan meestal de zeldzame uit de jaren 50,60 en af en toe jaren 70, of van mijn favoriete artiesten van tegenwoordig die weer vinyl uitbrengen. Met je vingers langs de platen flippen in de platenbak bij je platenboer en urenlang luisteren met die oortelefoons in je handen welke van de twee LP’s je zou kopen. Singles kocht ik nooit in die tijd, ik kreeg ze af en toe wel, maar dat was meestal met een boodschap zoals, “goodbye to Jane“ van Slade. Zo ben ik onlangs naar een beurs geweest in Leeuwarden. Het geroezemoes en de lucht alleen al doen je steigeren. Ik was eigenlijk nergens naar opzoek, gewoon grasduinen oftewel platenduinen. Er stonden Nederlandse stands maar ook internationale, voornamelijk Engelse. Nu ging ik 30 jaar geleden ook al naar beurzen met een maximum van 150 gulden in de pocket. Dat was natuurlijk uit voorzorg, want als je eenmaal daar loopt en van alles ziet, is het natuurlijk gelijk aan een snoepwinkel. Ik stond toen op het punt om voor 250 gulden een 78 toeren van Jerry Lee Lewis te kopen, zijn eerste single bij Sun. Ik heb daar een half uur mee in de handen gestaan, maar toch niet gedaan. Zo ging dat. Of die keer bij een rock en roll meeting dat ik niet voor 250 gulden een Herman Brood schilderij heb gekocht met de beeltenis van Elvis. Ik had een keer nog 45 gulden over en kwam langs een stand waar ze prularia verkochten. Ik struinde in de enige platenbak die ze daar hadden en vond een kerst LP van Elvis Presley, LPM 1951 uit 1957 van Duitse persing. Ik had de Lp al, maar uit de jaren 70. De vraagprijs was 75 gulden. Ik heb de man kunnen overtuigen dat ik niet meer bij me had als 45 gulden, door al mijn zakken binnenste buiten te keren. Dat was echt grappig, stond ik daar bijna met mijn broek op de knieën. Ik trok er een meelijwekkend gezicht bij, hij vond het overtuigend. De LP was als nieuw. Ik heb hem nooit afgespeeld. Nog steeds niet. Zo gaat dat. Verzamelaars trekjes. De platenhoezen van Capitol uit de jaren 60 zijn zo mooi, bijna kunst. Plaatjes zijn het. Ik ben een verzamelaar, speciaal van Elvis. Vroeger kocht ik alles wat los en vast zat. Zelfs op mijn huwelijks reis naar Luxembourg, onderweg in Belgie. Gestopt bij een platenzaak en daar een zeldzame bootleg LP gekocht. Een persing van een obscuur label, maar wel nummer 00000001, ik bedoel maar. Mijn ega heeft de LP onder haar jas op de motor mee gezeuld. Om met Elvis af te sluiten “Something blue”.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Hello fresh vs Save the children.

Hersenspinsels

Reclame is een raar fenomeen, waren het in den beginne eenvoudige getekende spotjes afgeleid van de plaatjes in de courant, ging men later er een verhaaltje omheen hangen. Opdat het dan bleef hangen, hangen in je geheugen. Wie kent ze niet uit mijn generatie ( jaren 70 / 80 ). Petje Pita mientje, Rolo met de olifant Dombo, giro blauw enz, enz. De huisvrouw met haar was aan een honderd meter lange lijn. De man en zijn auto. De kinderen met speelgoed, jongen met auto’s en meisjes met poppen en niet te vergeten, ze zijn nog gehoorzaam. Tegenwoordig is alles anders. Nu kies je een auto, niet omdat hoe de auto eruit ziet en wat ie kan, maar omdat ie elektrisch en van plastic is. En de man alleen maar “man” kan zijn als hij goed is in huishouden en dat zijn ega hem dan laat zien hoe het beter kan. De kinderen weten tegenwoordig alles beter en voeden tegenwoordig hun ouders op. Hopeloos en zinloos die reclames, want iedereen weet dat je tijdens de boodschappen, zelf een boodschap gaat doen. Nu ben ik me er wel van bewust, dat je onbewust aan die doel bewuste reclame denkt, als je boodschappen gaat doen. Het menselijk brein is erop ingericht. Maar een reclame van “Hello Fresh” gevolgd door “save the children” is toch wel een beetje veel van het goede. Een doos vol vlees, vis en groente op bord getoverd om er daarna zo genaamd van te eten, gevolgd door een paar honderd uitgemergelde kinderen die snakken naar een hap rijst. Het leven is niet eerlijk. Ben trouwens benieuwd wat voor reclame ze daar in hongerend Afrika hebben. Het kan niet zo zijn dat het hele continent er honger lijdt. Tegenwoordig kun je van alles op het web opzoeken, bestellen en er gelijktijdig de recencies over lezen. Hoe makkelijk allemaal. De charme van het winkelen is allang niet meer, behalve als je dat met 5 vrouwen doet, dat is dan meer voor het sociale. Ik zat vorige week in een restaurant in een grote stad in Friesland mijn koffie te drinken, toen de dames, naast mij aan een tafel gingen zitten. Ze waren van middelbare leeftijd en kwamen uit de randstad, dat was duidelijk. Ze hadden de grootste schik en waren ontzettend luidruchtig. Niemand durfde er ook maar iets van te zeggen. Totdat ik dacht, hé die ken ik, die heb ik veertig jaar geleden gezien in mijn diensttijd. Over vroeger was alles beter, de Dolly Dots.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Gezeur, gezeik en gezanik

Hersenspinsels

Goedemorgen beste mensen, een heerlijke dag, deze dag. Als de ochtend met zonneschijn begint blijft het de gehele dag een wonderschone dag. Vandaag weer aan het werk en eigenlijk niet eens met tegenzin. Vroeger was dat wel anders, dan moest ik na 3 weken vakantie altijd vreselijk wennen om weer te beginnen. Ik had toen besloten om maar twee weken vakantie te nemen en daarna gelijk weer te beginnen met werken. Ik word ouder en verstandiger en na een hartaanval en herseninfarct verder, doe ik het nu rustiger aan. Ik neem mijn tijd en werk netjes 38 uur per week. Werken was mijn lust en leven, nu nog steeds maar iets minder lang. Vanmorgen om 06.45 Jubbega tijd in de auto gestapt op weg naar Lelystad. Ik had mij voorgenomen om het boek van Lale Gül, “Ik ga leven” te luisteren. Na een half uur begreep ik al, dat haar leven en denkwijzen in het geheel niet strookt met haar Turkse cultuur. Streng gelovig opgevoed en leven naar de Koran. Nu is dit niet nieuw voor mij, ik ben geboren en getogen in Ede. Aan de rand van de Bible-belt. Het geloof heeft 2 eeuwen huis gehouwen in deze wereld. Zowel fysiek als psychisch. Ik hoef dit niet verder toe te lichten en voor diegene die denken, waar heeft hij het over, moet men maar even de geschiedenis boeken erop nazien. Al luisterend begrijp ik waarom ze moet onderduiken. Niet iedereen heeft een onbezorgde jeugd voor of achter zich. In elke religie zijn er stromingen, mij hoor je niet over afkeuring. Eenieder moet doen wat ze zelf goed vindt en niet als een blinde, iemand, een groep of een geloof als een kip zonder kop achterna lopen. Bij mij is het hoofdzakelijk de mensheid, de toestand in de wereld, de overbevolking, het ontwrichten van de aarde en de politiek waar ik over loop te zeuren, zeiken en te zaniken . Neem nu deze ochtend, ik rijd rustig op de singel en een fietser slaat ineens linksaf zonder zijn hand en arm uit te steken, dan ik toeter ik, dan zie ik in een ooghoek dat hij zijn middelvinger omhoog steekt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dan denk ik, niet zeuren, zeiken en zaniken van de Wal, je hebt net zijn leven gered.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

[jacquesvandewal]

Voordringen

Hersenspinsels

Hedenochtend is mijn welverdiende vakantie begonnen, niks bijzonders hoor ik U denken, maar ik wil het toch kenbaar maken, just for the heck off it.

Als ik vakantie krijg haal ik gebakjes, dat deed ik vroeger al en nu is het een traditie geworden.

Aldus in alle vroegte in de auto met een schijnende zon door de voorruit naar “de Bakkers van Verloop” in Gorredijk gereden en langs de vaart voor de deur geparkeerd.

Ik vind het heerlijk om zelfs in deze hectische tijd overal dichtbij te parkeren, geen parkeergarages of overvolle parkeerplaatsen waar je voor 3.50 euro 40 minuten kan parkeren, neen, gewoon voor de deur, misschien ben ik alleen al daarvoor verhuisd.

Als ik de winkel binnenstap staan er 3 klanten bij de deur te wachten en 2 worden er geholpen door het lieftallig personeel.

Het ruikt altijd heerlijk bij een bakker, versgebakken brood en volgens mij is het overal hetzelfde, bij een bakker moet je in alle vroegte zijn.

Ik loop gelijk door naar de counter om de gebakjes uit te zoeken, de glazen vitrine staat er vol mee, ik neem meestal een punt met een fries vlaggetje erop en een prinsessen gebakje, tenminste zo noem ik dat, maar moet het meestal wel aanwijzen, officieel heet het een hofdame, opdat U het weet.

Ik heb de onhebbelijk gewoonte dat ik een eigen naam geef aan spullen of personen, 9 van de 10 keer vergeet ik de eigenlijke naam, heel vervelend voor de rest van de wereld, maar in dit geval maak ik gebruik van mijn wijsvinger, waar is ie anders voor.

Net als ik over de vitrine sta geleund ben ik al aan de beurt, tenminste dat vindt het broodmeisje die achter de toonbank staat, ik wil net tegen haar zeggen dat er nog 3 wachtende zijn, komt er een dame naar voren gestapt en zegt op een heel lieve en zachte toon dat zij aan de beurt is, ik zeg tegen het broodmeisje en tegen de Dame dat ik net wilde zeggen dat zij of eenieder die zich in de winkel bevindt aan de beurt is, ze kijkt me aan met een hele lieve lach en zegt dank U, er verschijnt een brede glimlach om mijn mond en voel mijn hart een klein beetje bonzen.

Toen ik parkeerde en uit mijn auto stapte moest ik om een roze fiat 500 cabrio met een wit stuur en open kap heen lopen, dit gebakje stond voor de helft op de stoep en voor de andere helft op de straat.

De Dame, ik zal haar in vervolg Hofdame noemen, rekende af en liep de winkel uit, ik zag haar in mijn gedachte al wuivend als een koningin in haar koets wegrijden.

Wat mij betreft mag ze de volgende keer met haar roze bonbon en al, de winkel in.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Golf met een handicap.

Hersenspinsels

Vorige week met de caravan vakantie gevierd in de Achterhoek. Het werd weer eens tijd om mijn vaste 3 jaarlijkse hoek te bezoeken. Ik stond naast een 18 holes golfbaan. Als ik voor mijn caravan zat, keek ik naar echtparen die een balletje aan het slaan waren. Soms een graspol mee slaand, vloog de bal meestal niet verder dan 20 tot 30 meter. Nu weet ik niet of dat ver is, ik heb het nog nooit gegolfd. Wel weet ik, dat een 18 holes baan best wel groot is, want we zijn er omheen gefietst. Het is leuk toeven in de achterhoek, veel boerderijen, veeteelt en landbouw. Het verschild niet zo heel veel met Friesland, alleen de taal en mensen zijn er anders. Nu moeten mijn columns van de redactie een link hebben met Friesland, welnu, mijn buren op de camping komen uit Haulerwijk en de vrienden van mijn andere buren wonen in Tijnje. Als dat geen link is!. Dinsdag naar de wijnboer Hesselink geweest , als je er bijna naast staat moet je op het terras het edele vocht tot je nemen. Wij tussen de middag in de zon en wijngaard heerlijk een paar wijntjes geproefd. Meestal doen wij dit in Frankrijk een paar keer, maar deze boer is beter te verstaan. 3 flessen meegenomen die met goud waren bekroond uit 2016. Verder fietsen ging nog maar net. Je ziet in de Achterhoek net zoveel politie als waar ik woon, geen. Na een dag of 5 is het helaas weer voorbij. Volgende week weer ergens anders naar toe, waarschijnlijk Easterlittens. Nu nog even over het fietsen, waar ik woon, fiets ik regelmatig. Alleen als het mooi weer is natuurlijk. Toen ik hier 5 jaar geleden kwam wonen, was alles zo onwerkelijk. Als je uit de stad komt en tussen alleen maar woonblokken woont, is het verschil zo enorm groot. Wij woonden aan de rand van de Veluwe, maar toch, om in het bos te komen moest je toch wel een paar kilometer rijden. Nu stuur ik van af de oprit naar links en fiets langs de vaart het bos in, langs boerderijen, koeien, grasland, kerken met klokkenstoelen, vriendelijke mensen die je groeten en vergezichten. Ik weet waarom ik in Friesland ben gaan wonen. Ik weet ook, hoe het is, om er je hele leven te wonen. Misschien is dan alles gewoon, maar dat is het niet. Enfin, ik heb nog geprobeerd een balletje te slaan op de golfbaan, je moest lid zijn, dat was jammer. Ik heb wel gezegd dat ik een handicap had en een eigen karretje, maar daar trapten ze niet in.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Hersenspinsels

Muze

Gisteren keek ik op Disney “Ramses”. vier afleveringen van ieder 50 minuten. Ik had het in 2014 gemist op tv. Nooit meer aan gedacht totdat er reclame voor werd gemaakt. in één keer af gekeken. wonderschoon. De adoratie van Liesbeth List voor Ramses Shaffy viel mij op. Ram was voor Lies een muze. Ze heeft alles van hem geleerd, tenminste dat zei ze in de serie, ik denk dat het ook zo was. Ik denk dat de adoratie en liefde begin jaren 60 tussen die twee heftig was. Lies was verliefd op Ram, Ramses was verliefd op iedereen. Ik moest gelijk denken aan Bob Dylan en Joan Baez, Joan was verliefd en adoreerde Bob, maar Bob was vooral verliefd op zichzelf. Burton en Taylor, Bonny and Clyde, Samson and Delilah, Romeo en Julia, Cher and Sonny. Adoraties en muze. Nu weet ik, dat Lies zich een leven zonder Ramses niet kon voorstellen, maar ze wist ook dat een leven met Ramses een hel zou zijn. Ik ben een hobby muzikant en schrijf mijn eigen liedjes. Ooit begon ik met covers van Elvis. Hij was mijn voorbeeld, niet mijn muze. Mijn muze kwam later. Ik weet wat het is om liedjes te schrijven voor of over iemand die je na aan het hart staat. Je adoratie tiert door je hele lichaam. Het is meestal een “one side love affair”, dat is helemaal niet erg. In je hart weet je dat. Je hebt gevoelens die je voor jezelf houdt. Daarna schrijf je liedjes met dat in gedachten. Ik adoreer Elvis, vooral op de manier hoe hij was, zich gedroeg. zijn stem imponeerde, hij kan alles zingen. In zijn jongere jaren was hij anders als andere, dat wist hij en dat wist de rest. Hij heeft charisma. Personen met uitstraling hebben een plusje. Iets wat een ander niet heeft. Als je zo iemand tegenkomt herken je het meteen, er komt iemand binnen. Zijn of haar aura straalt. Ik weet niet of iedereen dat heeft, misschien alleen muzikanten en kunstenaars. Misschien uiten deze zich meer door hun gevoel. Uitzonderingen daar gelaten. Het is fijn om geadoreerd te worden en of een muze te zijn, tenminste dat denk ik. Het schept ook verwachtingen. Wat ik wel weet, is dat als je, je zogenaamde held of heldin in levende lijve ontmoet, het nooit zo is, als wat je er in je gedachten van hebt gemaakt. Het valt meestal zo tegen. Het blijken gewoon mensen te zijn van vlees en bloed. Voor goden moet je ergens anders zijn, in ieder geval niet hier, op deze aard kloot.

Jacques van de Wal ©2021

[jacquesvandewal]

Hersenspinsels

De tuin

Vorige week zondag wilde ik mijn pad naast het huis schoonmaken. Eerst met de schop de meeste meuk eraf halen en dan met de Kärcher de boel helemaal kaal spuiten. De voegen tussen de keien moeten helemaal leeg. Daar zit al het onkruid van de wereld. Het komt van het hele dorp op mijn pad waaien, allemaal kleine zaadjes die kiemen tot trotse planten. Ik mijn hogedrukspuit uit de garage halen en vol goede moed de boel aansluiten. Mijn spuit is 20 jaar oud en tot en met vorig jaar deed ze het nog. Deze keer niet, ze stottert, ze bouwt geen druk op. Ik op Google opgezocht wat hiervan de oorzaak kan zijn. Kolere wat een tips. Eerst de spuitlans uit elkaar gehaald, deze netjes schoongemaakt. Volgende stap, het waterfilter. Deze zat helemaal verstopt. Ik dacht dat is kaasje, schoongemaakt en alles weer netjes in elkaar geknutseld. De stroom erop, water aangesloten, de slang moest volgens de tip minimaal 7 mtr zijn. Ik met mijn spuit gericht op de stoep, brrrrrrr, ze maakte geen druk. Ik natuurlijk nog een paar keer proberen, je weet maar nooit, misschien had dat ding haar geheugen uitgeschakeld. Maar helaas, tegen beter weten in, nog een keer proberen. Neen. Kaduk. Netjes het apparaat weer in haar kratje gezet en vervolgens op het schap gezet. Alles heeft een vaste plaats, anders loop ik mij elke keer af te vragen waar ik iets heb liggen. Enfin, ik naar binnen. Eerst koffie, daarmee wordt alles over zichterlijker. Ik google openen en gelijk bij de bol een hogedrukreiniger zoeken. Zoekt en gij zult vinden. Na een tweede bak koffie had ik er een gevonden. Een K2. Maar daaronder stond een K3. Even gegoocheld naar de reviews, eeeeeeh, dat gaan ze niet worden. Mijn ega is daar beter in. Ik heb haar laten zoeken, het steekt niet op een dag. Ik zelf heb ook nog gekeken maar dat was de volgende dag. We hadden er één gevonden. Een powerding 240. Woensdag kwam die aan, met de post. Een hele grote doos. Het is nu bijna zaterdag, dan mag ze uit de doos. Vol van nieuwsgierigheid laat ik haar tot de grote dag rusten. Ik ben benieuwd. 1800 watt en 200 bar. Het onkruid is gewaarschuwd, het zal nooit meer terugkomen. Ten minste als hun geheugen is uitgeschakeld.

 Jacques van de Wal ©2021