jarmoblog - Tumblr blog

[jarmoblog]

Dag 13 - Hoi An - de poolparty

De haan kraait en blijft maar kraaien. Een wekker zetten was dus niet nodig, had ik wel gedaan maar ik ben eerder wakker geworden door de haan dus die kan ik uitzetten.

Vanmiddag is de poolparty, waar we naartoe willen. Tijdens het ontbijt praat ik een uur lang met Carole over haar reis. Ze zou naar een indiaanse bruiloft gaan maar vanwege Corona gaat deze niet door.

Rona Mel en ik gaan in de middag pas echt de deur uit en gaan dan het bekende Bahn My broodje eten bij het restaurantje waar Anthony een had gegeten. De dames vonden die van gisteren beter en achteraf als ik er nu op terug kijk, ben ik het er wel mee eens.

We vervolgen onze weg en de situatie dreigt te ontstaan dat we gaan winkelen. Hiervoor heb ik een heftige zware allergie. Voordat ik in een anafylactische schock beland, stel ik voor dat Mel en Roon gaan winkelen en ik een beetje ga rond kijken in de stad.

Ik loop door de stad en het is erg warm. Zo warm dat ik na het nemen van wat foto’s van de omgeving, in een winkel - waar allemaal foto’s hangen van de oorlog met Amerika - blijf hangen. De foto’s zijn erg indrukwekkend en het duurt wel weer even voor ik mijn weg terug vervolg naar het hostel.

We hadden rond kwart over vier afgesproken om naar de Pool Party te gaan. Roon en Mel zijn nog niet terug dus ik besluit bij de burgerbar biertjes te gaan drinken. Even later komen Roon en Mel mij ophalen bij de bar en geven ze aan nog even een tasje te moeten ophalen die nog gemaakt wordt. Als ze terug zijn besluiten we niet meer naar de Pool Party te gaan, het is al donker aan het worden.

Na een medium-lange pauze om te soigneren gaan we weer naar het centrum van Hoi An. Dit keer niet bij de skybar maar bij een barretje waar een bandje muziek maakt. Zoals blijkbaar gebruikelijk in Oost Azie, staat de muziek knetter hard. Even later sluiten Carole en haar vriendin die hier woont en werkt ook aan. Na het nuttigen van een (in mijn ogen peperdure) pannenkoeken gaan we terug naar het hostel. Gezellig samen met de ratten lopen we terug. Het was een leuke Pool Party.

[jarmoblog]

Dag 12 - Hoi An - de rijstvelden, streetfood en stappen

In het tribee bana hostel is het goed geregeld, erg fijn hostel. Bij het ontbijt wordt een vers eitje gemaakt en er liggen gebakken bananen en pannenkoeken klaar. Na het ontbijt krijgen we van de receptie een kaartje van de omgeving. Vandaag besluiten we fietsen te huren en gaan we via de stad naar het strand. Daar liggen we weer, op bedjes, bij een kraampje dat drinken en eten verzorgd. Na de ontspannen ochtend activiteit, fietsen we via de rijstvelden terug naar het hostel. Hier geven wij ons op voor de streetfood tour.

Tijdens de rondleiding langs diverse eetkraampjes krijgen we echte lokale specialiteiten te eten. En het eten in Vietnam is gewoon goed, heel goed. Eerst krijgen we Báhn Dâp te eten. Een soort gepofte rijstwafel met gefermenteerde vissaus. De vissaus is mij iets te heftig van smaak, dus ik hou het bij soja. Als tweede gerecht krijgen we Hén Trôn. Dit bestaat uit een soort baby mosseltjes met wat groen ertussen met wederom een rijstwafel. Dit is wel erg smakelijk en het gehele gerecht gaat dan ook op.

We vervolgen onze weg terug richting centrum. Over de rivier is te zien dat de gouden zon ons gaat verlaten. Bij het volgende eetkraampje waar we op plastic stoeltjes op de grond zitten, mogen we zelf loempia’s maken met sla, komkommer en een stukje varkensvlees dat geroosterd is tussen gespleten chopsticks. 10.000 VND kosten ze per stuk en we eten er ieder drie. Als laatste gerecht lopen we naar een kraampje waar we ook weer een heerlijk gerecht krijgen. Hier gaan we het bekende gerecht eten waar Anthony Bourdain ons bekend mee heeft laten worden in het programma No Reservations. Báhn my Phu’o’ng. Een broodje met diverse soorten vlees, voorbereid op verschillende wijzen met groenten en diverse soorten saus. Het is echt super lekker. De sappige sauzen en de diverse soorten vlees doen enorm veel met de smaak pupillen. Hier in Hoi An schijn je de beste te kunnen eten en tot nog toe kan ik dat beamen. Na het heerlijke broodje, vol met specerijen en heerlijkheden, besluiten wij terug te gaan naar het hostel. Daar aangekomen na een korte pauze, gaan we terug naar het centrum en wandelen we over de night market. Regelmatig worden we vastgeklampt om mee te gaan met een boot tour maar na een “Oh Thank you sooo much, that’s nice, but no” vervolgen de schippers hun weg naar een volgend slachtoffer.

Na het halen van wat souvenirs (ik een bananen t shirt) gaan we naar dezelfde bar als gisteren. Daar drinken we tot sluitingstijd wat cocktails en doen we een afzakkertje bij de tigerbar. Na het ene drankje sluit de toko en worden we door dezelfde proppers die ons naar binnen hebben geduwd weer naar buiten gehaald. Daar wordt verzocht om nog mee te gaan naar een discotheek. Op de T shirts van de proppers staat “don’t be a pussy, be a tiger” en onderweg brul ik deze zin een aantal keer uit met een mooie tijgergrom er achteraan. Het is tijd om te gaan. Die discotheek was compleet leeg, dus we zijn samen met de ratten weer gezellig naar huis gegaan.

O ja, we hoeven hier in Hoi An trouwens geen wekker te zetten. Een haan kraait ons serieus iedere ochtend wakker, haha

[jarmoblog]

Dag 11 - Relaxen in de zon en door naar Da Nang - Hoi An

Gisteravond hebben we toch nog stiekem een feestje gebouwd. De cocktails vloeide rijkelijk en smaakte goed in de beach club.

Vandaag is de laatste dag in Phu Quoc en na een wederom heerlijk ontbijt lever ik de sleutels in van de scooters bij de receptie. We pakken na even gerelaxed te hebben op de kamer de backpacks weer in en maken onze dag tas klaar.

Vandaag blijven we op het resort en pakken we nog de laatste uurtjes zon. Rona en ik laten ons voordat we de zon in gaan, masseren op het strand. De massage is fantastisch, ik wist niet dat ik zo veel knopen ik mijn rug had. Noëlle besluit bij ons aan te haken tot we ons klaar moeten maken voor de vlucht. Deze heeft een uur vertraging waardoor er nog wat tijd overblijft voor mij om een klein hapje te eten.

De zon is onder aan het gaan en wij bewegen ons richting vliegveld. De taxi chauffeur zet ons af en de checking gaat soepel. Ook deze vlucht is zo weer voorbij, iets langer want de afstand is iets groter maar langer dan anderhalf uur is het niet. Op het vliegveld staan twee gasten met allebei een bordje (we hadden het hostel gevraagd ons op te halen). De ene chauffeur heeft een bordje met: “Rona Fern” de andere chauffeur heeft een bordje met “Rona Fernhout”. Er is een hoop verwarring over wie ons nou naar Hoi An gaat brengen. De chauffeur die Rona haar naam volledig heeft geschreven laat mij de berichtjes zien die hij heeft ontvangen van het hostel. We besluiten met hem mee te gaan. Later geeft hij aan dat de andere chauffeur hem geholpen had de naam van Rona op te schrijven en dat hij daarna weinig tijd had om de naam op te schrijven van zijn Pick-up. Het zal wel zo zijn haha.

We rijden in de nacht door Da Nang en een ding valt op. De stad is enorm schoon. Zeker in vergelijking met alle andere plekken die wij eerder hadden gezien. Het is rustig in Da Nang, niet veel verkeer. De chauffeur van de taxi geeft aan dat de stad ook wel “clean and green” wordt genoemd. Dat zie ik er ook in terug.

In Hoi An aangekomen, moe van de reis, besluiten we na de spullen gedropt te hebben in het hostel toch nog even de stad in te gaan. Om wat te boeken volgens mij. Zoals overal waar we aankomen in de duisternis, is het geen prettige aankomst. De ratten wandelen over de verlaten markt, de lampionnen van Hoi An zijn uit en de straten leeg. In de verte brand nog licht en we lopen erop af. Daar zijn nog wat barretjes open, over de brug in het centrum. Bij een rooftopbar besluiten we wat te gaan drinken tot de moeheid wint en we samen met de ratten huiswaarts keren (ons hostel).

[jarmoblog]

Dag 10 - Bãi Sao

Opgestaan - gegeten - scooter gepakt - naar Sao de witste stranden van Vietnam - en terug - eten en drankje (meer niet)

[jarmoblog]

Dag 9 - Op de scooter Phú Quôk verkennen - starfish beach

Eiland leven is: de leven. Op een eilanddag gebeurd niet veel en dat is ook de bedoeling. Het ontbijt in het hotel is super. Ons huisje direct aan het strand is geweldig!

We gaan vandaag op de scooter naar Starfish Beach en rijden door het drukke Duong Dong, de grote stad op het eiland. De weg naar Starfish Beach is op sommige plekken onverhard en hobbelig. Het zand op de weg kleurt roest achtig rood en we rijden door een bos. Aangekomen bij Starfish beach doen Mel en Roon een foto sessie met de zeesterren. Als ze klaar zijn besluiten we terug te rijden maar niet voordat we een kokosnoot gehad hebben.

De weg terug, is wel intens. Zeker omdat we ook onbedoeld op de vismarkt terecht komen met onze scootertjes. Erg bizar om daar doorheen te rijden.

Aangekomen bij ons hotel, besluiten we pizza te eten. Het rijden op de scooter heeft ons er vermoeid door de hobbelige zandweggetjes en de hitte. We besluiten vroeg te gaan slapen.

[jarmoblog]

Dag 8 - De enorm lange reisdag naar Phú Quôc (spreek je ongeveer hetzelfde uit als Koekoek maar dan met een P)

“I’ve got a brand new pair of rollerskates” galmt rond 0400 door de speakers van mijn telefoon. Ik ben zoooo blij dat ik mijn backpack gisteren al heb gepakt. “De stille” maakt de deur van het hostel open zodat we kunnen gaan. Bij de taxi’s is wat chaos en ik heb even geen idee wat van ons verwacht wordt. Mel brengt nog even de sleutels terug naar “de stille” die waren we vergeten af te geven.

Inmiddels zijn we eruit en weten we in welke taxi we mogen om naar het vliegveld te gaan. Binnen in de taxi is het plafond ingepakt in een soort plastic folie, apart. In het donker worden we richting het vliegveld gebracht en eruit gezet bij de internationale vertrekhal. Hierdoor moeten we even zoeken naar de binnenlandse vluchten vertrekhal zodat we ook eindelijk kunnen inchecken. We ontbijten op de luchthaven waar de dames een croissantje pakken en ik een broodje met lokaal klaargemaakt varkensvlees (erg lekker)

De lange vlucht van maar liefst achtendertig minuten lijkt snel voorbij. Een keer water en cola uitdelen en de landing werd ingezet. De bagage leggen we in een andere taxi en we rijden voor 6 euro naar het midden van het eiland Phú Qúôk. We kunnen nog niet de kamer op dus gaan aan het strand liggen en nuttigen een heerlijke lunch. De kokossmoothies zijn goddelijk. Het eiland leven is begonnen. ‘S avonds drinken we een drankje met een paar enorm gezellige collega’s van Rona die ook aan het rondreizen zijn door Vietnam. Het bizarre tafereel van een jongen en meisje die verder gaan dan zoenen in de club op het strand, zichtbaar voor alles en iedereen, zorgt voor wat entertainment.

[jarmoblog]

Dag 7 - Mekong Delta

“Sir Jarmo!” “Jarmo” hoor ik Kim schreeuwen vanuit de “lobby”. Als ik beneden kom gerend glundert “de stille”. Hij hoeft natuurlijk weer geen ontbijt te regelen. De dames zijn nog niet klaar dus ik geef dat aan bij Kim. Hij geeft mij daaropvolgend aan dat we tijd hebben. Hij is immers te vroeg. Gelukkig! Jezus wat een gestress weer in de morgen.

Eenmaal onderweg vraag ik aan de chauffeur of wij nog snel een ontbijtje kunnen scoren bij een supermarkt. Hij geeft aan door te wijzen en te roepen “go go”. Eenmaal de broodjes en (iets te heette voor Rona) noodlesoep uitgezocht willen we afrekenen. Helaas willen de Vietnames voor ons tachtig (oke niet echt tachtig) koffie gemaakt hebben. Kim komt ons al halen.

In de bus blijkt het schreeuwen van Kim, waar hij de ochtend mee begon zich voort te zetten. Al schreeuwend vertelt hij zijn verhaal en een aantal funfacts over Ho Chi Minh. Bij de eerste grote stop (Pagode), halen Mel en Roon een Vietnamees hoedje. Bij de Pagode tempel is een enorme happy Boedha te zien, wel grappig. Verder ook een pagode.. maar dat is logisch want zo noemde Kim het complex ook.

Terug in de bus begint Kim - al schreeuwend- zijn verhaal te vertellen over de Mekong Delta en hoe we de bootjes instappen. “Behind the Yellow Lines”. De bus stopt bij een klein haventje met toeristen winkels. Daar worden wij op een grote boot geladen en gaan we verder varen over de Mekong rivier door de Delta. In de Delta staat het water een stuk lager dan normaal. Dat komt omdat de Chinezen een dam hebben gebouwd en minimaal water doorlaten. Dit scheelt tien meter op de normale waterhoogte. We stoppen bij een kokosnoot snoep fabriek. Daar demonstreert Kim hoe je een kokosnoot op oude manier ontdoet van zijn vel en de sap eruit krijgt. Hij laat het ons proeven. Verder legt hij uit hoe de sap verhit wordt en hierdoor samenklontert, ingesmeerd wordt met olie zodat de snoep niet plakt en wordt ingepakt in eetbaar snoeppapier waardoor het makkelijker te nuttigen is. Verder krijgen we lokale sterke drank te proeven. Een likeur waar een cobra in de fles is gebracht, lijkt mij niet heel comfortabel voor die cobra geweest te zijn. Kim geeft aan dat ze alleen oude cobra’s gebruiken (uhu). De ander likeur is van banaan en de laatste met Ginseng.

We vervolgen onze weg naar een plek waar we op kleinere bootjes verder varen naar onze lunch locatie. Daar voeren we Catfish en krijgen we later een bereidt en tentoongesteld op onze lunchtafel. Hiermee kunnen we zelf loempia’s vouwen. Erg lekker!! Nadat we de Indische man hebben gevonden die zijn cola nog niet had afgerekend, kunnen we verder naar de grote boot. Daarmee varen we door naar een ander eiland. Hier worden we ontvangen met honingthee en even later door lokale zangeressen. Ze zingen hun lokale liederen en een hele slecht verstaanbare versie van: If you happy and you know it, clap your hands. Rona dacht trouwens even een python vast te kunnen houden, echter heb ik nog nooit zoveel paniek op haar gezicht gezien.

Op kleine bootjes varen we met ons vieren door de Mekong Delta. Palmbomen aan weerszijde en hier is duidelijk te zien dat het water lager staat dan normaal. De bootjes brengen ons terug naar de grote boot waar we met veel moeite weer op terug komen geklauterd.

Op de weg terug vertelt Kim over hoe hij gevlucht is uit Noord Korea en samen met zijn opa terecht is gekomen in Ho Chi Minh. Teruggaan naar familie zit voor hem er niet in vertelt hij. Terug bij het hostel gaan we nog wat eten. “De Stille” roept nog even om hulp van een collega die ik nog niet eerder had gezien. Ik vraag haar of wij een taxi kunnen krijgen morgen om 04:00. Morgen vliegen we namelijk naar Phu Quoc (spreek uit als: poekoek). We eten met z’n vieren een hapje in een zijstraat van de Bui Vien street op de plek waar we de eerste dag hadden gegeten. Erg moe en voldaan lopen we terug naar het hostel. Met nog een biertje buiten sluit ik de dag af en leg ik mij tussen de Durians.

[jarmoblog]

Dag 6 - Cu Chi tunnels & Saigon

Het is niet zo dat er uitgeslapen kan worden tijdens deze reis. Middagdutjes - als de tijd het toelaat met de airco aan om te ontsnappen van de hitte, of tijdens het reizen - zijn indien mogelijk toegestaan.

Ik was al vroeg wakker en ben als eerste gaan douchen. Zodra ik aangekleed ben ga ik naar de “receptie” (eigenlijk kassa van de Durian winkel) en vraag aan “de stille” hoe het zit met ons inbegrepen ontbijt. Aangezien hij geen engels verstaat, typ ik het op mijn telefoon en vertaal het naar het Vietnamees. Stil kijkt hij op mijn telefoon en pakt zijn eigen telefoon. Hij typt dat ontbijt niet inbegrepen is en er ontstaat een discussie. Met handen en voeten hou ik een screenshot met de boeking voor “de stille” waar in staat ‘ontbijt inbegrepen’ typ deze tekst in translate op mijn eigen telefoon en laat hem zien wat hier uit komt. Vol verbazing staart hij naar mijn telefoon en hij begint met bellen, pakt geld uit zijn kassa en loopt weg. Blijkbaar was het ontbijt toch inbegrepen.

Een bus stopt voor de Durian winkel (ons hostel) en ik hoor mijn naam onder geroepen. Ik loop de trap af en zie daar iemand met een t-shirt van onze tours staan. Het is onze gids voor vandaag “Lam”. Ik vraag hem om mij te helpen en door te geven aan “de stille” dat we geen gebruik meer gaan maken van het ontbijt aangezien we nu weg moeten. Lam helpt mij en geeft aan dat we onderweg even stoppen bij een supermarkt. Zodra we aangekomen zijn bij het bureautje waar we geboekt hebben, krijgen we de ruimt om wat eten te halen waarna we vertrekken. Lam begint uit het niks te zingen. Het oogt een beetje ongemakkelijk “hello, good morning, how are you”. Na zijn zangkunsten verteld hij In de bus diverse wetenswaardigheden over de stad:

- Waarom de stad Saigon wordt genoemd: dit was originele naam;

- Dat Saigon bestaat uit een select aantal districten;

- De inwoners Ho Chi Minh het nog steeds Saigon noemen;

- Over de scheiding op basis van huidskleur. Hij geeft aan dat hij nog vrijgezel is omdat hij meer getint is;

- En over zijn opa die begraven is bij en gevochten heeft rondom de Cu Chi tunnel.

De bus maakt een tussenstop bij een fabriek waar met de hand - door mensen met een beperking - prachtige schilderijen op hout worden gemaakt. Het hout wordt eerst bewerkt met een soort zwarte lak, dit dient als ondergrond. Met eierschalen en schelpen wordt verder gewerkt en hier wordt weer overheen gelakt. Het geheel wordt uiteindelijk gepolijst tot de eierschalen en of schelpen weer aan de oppervlakte. De inmiddels diep zwarte houten planken worden met felle kleuren afgewerkt. Echt gave schilderijen ontstaan. Na de rondleiding door de werkplaats, moeten we uiteraard via een winkeltje naar de uitgang. Hoewel de vrouw van de korte rondleiding opdringerig naast ons blijft staan m, lukt het ons toch de uitgang te bereiken. Daar nemen Rona en ik een warme Vietnamese koffie en het is fantastisch. De gecondenseerde melk (het heeft de structuur van een soort siroop) geeft de koffie een melk/karamelachtige achtige smaak. Tijdens de busrit drinken we de heerlijke koffie op.

We komen aan bij het Cu Chi complex en hebben gekozen voor de meest noordelijke (minst toeristische) tunnels. Op het complex staat een oude bommenwerper, overblijfselen van diverse tanks, kanonnen en een welbekende helikopter uit de Amerikaanse - Vietnamese oorlog. De oorlog - welke het hele land gebruikte als slagveld - duurde maar liefst twintig jaar. De tunnels gebruikt in deze oorlog zijn uitbreidingen van tunnels die gebruikt zijn in de Frans - Vietnamese oorlog. Het is gaaf om het verhaal te horen van Vietnamese kant en de slimmigheden die de Vietnamese strijders gebruikte om zich aan te passen aan de vreemde agressor in hun land.

In de tunnels, waarvan sommige ingangen groter zijn gemaakt voor de toeristen, moet de situatie erbarmelijk geweest zijn gedurende deze twintig jaar. De tunnels zijn aanwezig door heel Vietnam en hier bij Ho Chi Minh zijn de uitgangen vanwaar de Vietcong de Amerikanen weerstand bood. We bezoeken enkele tunnels, onze gids vertelt de verhalen over hoe de oorlog verliep. In het begin hadden de Amerikanen geen notie van deze tunnels maar naar verloop van tijd kregen ze het door. Omdat het gebied vlak bij een grote Amerikaanse legerbasis lag, kon hier geen Agent Orange gedropt worden. Het volledige gebied is hierom ook diverse malen plat gebombardeerd. Meer kilo’s en bommen (maar liefst vier bommen per km2 van Vietnam) dan tijdens de tweede wereldoorlog. Naarmate de oorlog vorderde kregen de Amerikanen notie van de oorlog. Met een troepenmacht van vierduizend Duitse herders spoorde ze de Vietnamese tunnels op. De Vietnamese soldaten hebben daaropvolgend:

- de luchtuitgangen ingesmeerd met pepers zodat de honden die hieraan roken last kregen van hun neus en niet verder konden;

- Vallen gemaakt in de tunnels zodat de honden sneuvelden bij het zoeken;

- Zich ingesmeerd met gestolen Amerikaanse zeep en nog veel meer slimme acties.

We mogen door enkele gangenstelsels lopen en erin klimmen via verborgen ingangen. Het is zo smal en warm in deze tunnels dat ik het mij nauwelijks kan voorstellen hoe de Vietcong hier overdag kon overleven om ‘s avonds ten strijde te trekken. De grond is er ontzettend hard en lijkt wel beton hierdoor zijn ook de tunnels ontzettend stevig. We lopen via de tunnels langs; de ziekenboeg, strategiekamer, werkkamer en keuken. Koken zonder dat de Amerikanen zagen dat er rook was en zo de Vietnamese strijders kon vinden deden ze door de rook op te vangen in twee gegraven kamers en uiteindelijk via een filter van bladeren de restanten te laten ontsnappen. Gekookt werd er alleen vroeg in de ochtend. We hebben daar zo veel geleerd over deze gewelddadige oorlog en de manier van oorlogsvoering dat het te veel is om te vertellen, ik kan je dus ook zeker een bezoekje aan de tunnels aanraden.

Na het bezoekje aan de tunnels hebben Rona, Melanie en ik geschoten met een AK47. Werelds meest bekende wapen. Dit was ook wel een bijzondere unieke ervaring. Ik heb overigens een flesje geraakt, hij viel alleen niet helemaal om. Ik sta ervan te kijken dat het mij gelukt is. Vanuit de schietbaan vervolgen wij onze weg naar de bus terug naar Ho Chi Minh.

De rit terug verloopt soepel. We eten wat bij een tentje in de zijstraat van de Bui Vien Street (waar een notificatie hangt voor Chinese touristen... ze zijn niet welkom in hotel vanwege een of ander virus). Eenmaal aangekomen bij ons - naar Durian ruikende - hostel gaat Melanie even slapen, ik ga “even” ergens een pinautomaat zoeken om de overige nachten te betalen. Ik had gevraagd aan “de stille” of ik kon pinnen (staat immers aangegeven dat het kan) maar het kon niet. Ik typ op mijn telefoon of hij dan aan kon geven waar eentje is en hij loopt met mij mee naar buiten. “De stille” wijst naar links en knikt. Ik denk dat hij bedoelt dat daar een pinautomaat

is. Helaas blijkt na twintig minuten lopen in de zinderende hitte geen pinautomaat in de buurt te zijn. De automaat die ik inmiddels ben tegengekomen accepteert nu mijn kaart niet waardoor ik naar het centrum moet. Afgrijselijk dit weer.... vervelende stille.... gelukkig lukt het bij pinautomaat nummer vier en kan ik terug naar de Durians.

Rona en ik gaan gezamenlijk de stad in omdat het nog daglicht is, kan ik toch nog zien wat ik gister achterwegen moest laten. We lopen langs het park en komen uiteindelijk bij herenigingspaleis maken een foto en vervolgen onze weg naar het Postkantoor en de Notre Dame (die laatste hebben de Fransen hier gemaakt). Helaas staat de Notre Dame in de steigers, binnen in het postkantoor hangt een grote poster van Ho Chi Minh. Buiten het postkantoor staan twee grote communistisch ogende standbeelden die ik ook nog op de foto zet. Rona en ik willen graag eenzelfde koffie drinken als vanochtend en lopen daarom terug. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie een groot communistisch bord waar ik eigenlijk voor we koffie gaan drinken nog een foto van wil maken. Ik loop het drukke kruispunt op en het wil niet lukken.. dan toch maar de koffie. Onderweg terug naar ons Durian hostel en “de stille” komen we nog langs een chinees tempeltje waar enorm veel wierook wordt afgestoken. Het tempeltje is van dermate veel goud gemaakt dat het bijna vanzelf oplicht.

Na een korte pauze in het hostel spreken we af om samen met Noëlle ons excursiebureautje te bezoeken zodat ze morgen met ons mee kan naar onze tocht naar de Mekong delta. We gaan wat eten in de straat waar we ook gelunched hebben en lopen na het nuttigen van onze maaltijden naar de Bui Vien Street. In eerste instantie waren we bij een club gaan zitten maar het leek ons leuker om te gaan zitten waar we gisteren waren. Dezelfde heren als gister waren weer bezig om hun muzikale klanken te laten galmen door de straat. We pakken nog een drankje in club Yolo waar twee danseressen heftig en niet synchroon staan te dansen.

[jarmoblog]

Dag 5 - Reisdag - Van Phnom Penh naar Ho Chi Minh

In de vroege morgen gaat weer de wekker. Gelukkig kunnen we in de bus verder slapen. Het is even wat gestress bij het ontbijt want deze moet op tijd klaar zijn en de beloofde “ja gaan we makkelijk halen” van de ober dreigt niet gehaald te worden. Toch kunnen we snel wat eten. Terwijl Rona en Melanie zich klaar maken voor vertrek, stuurt Rona de onrustige Jarmo alvast naar buiten om te kijken of de Tuktuk chauffeur van gisteren al klaar staat om ons op te halen. Hij staat volgens afspraak netjes te wachten en ik geeft mijn backpack alvast af. Niet veel later komen Rona en Melanie aangelopen en vervolgen wij onze weg naar het busstation. Daar aangekomen heb ik deze keer wel de tickets bij de hand en kunnen we rustig plaats nemen. Buiten ziet Rona apen door de stad rennen en ze gaat er achteraan om foto’s te maken. De aapjes rennen over de elektriciteitskabels met hun staart vast over de bovenste kabel. De bus is nog incompleet wat ervoor zorgt dat we pas rond 08:40 vertrekken in plaats van 08:00.

Bij de grens overgang maken we een lange pauze waar we gelijk kunnen lunchen. Vanwege de operatie van Rona mag ze niet door de metaaldetectoren bij grensovergangen of luchthavens. Rona heeft een pasje bij zich waarop staat dat dit op medische gronden niet mag. De Vietnamese douane snapt er allemaal niks van en daarom duurt het even voordat Rona er door mag.

De weg vervolgd zich naar de bus waar we de laatste kilometer afleggen richting Ho Chi Minh. Het ziet er naar uit dat we de beoogde aankomsttijd van 14:30 niet gaan halen waardoor we vanwege de planning niet veel in daglicht van Ho Chi Minh dreigen te gaan zien. Rond 16:30 zijn we dan eindelijk gearriveerd en begint de zoektocht naar het hostel. Buiten de bus staan weer een groep chauffeurs, ditmaal van taxi’s (er is geen tuktuk te zien in Ho Chi Minh). Ze vragen allemaal of we weer meewillen maar we weten niet eens waar we naartoe moeten. Rona kijkt op haar telefoon en een van de taxi chauffeurs kijkt ongevraagd en nieuwsgierig mee op haar scherm. We komen erachter dat het slechts twintig minuten lopen is naar het hostel dus besluiten te gaan lopen, tot grote teleurstelling van het groepje chauffeurs dat om ons heen staat. Na twintig minuten wandelen denken we dat we er zijn maar vinden het hostel niet. We lopen een straat in maar blijken weer verder van het hostel vandaan te gaan. Eenmaal teruggelopen naar de plek op de navigatie wijst een man zittend op een scooter naar een winkeltje waar allemaal Durians (een welbekende vrucht hier in Azie die een ontzettende tyfuslucht verspreid) staan. Het is een Durian shop... ons hostel is een Durian shop....... we melden ons bij de kassa en geven aan in te willen checken. De jonge Vietnamese jongen blijft ons aankijken. Wij kijken hem aan. Er volgt geen spraak maar een glimlach. Hij kijkt ons vriendelijk aan en pakt zijn telefoon. De jongen spreekt geen woord Engels en we moeten ons redden met google translate. Na het afrekenen begeleid de jongen ons naar boven naar de slaapzaal, echter hebben wij een eigen kamer en Rona probeert dat duidelijk te maken. Nog steeds verstaat de jongen geen Engels. Ondertussen dat dit zich afspeelt raak ik in complete paniek! Mijn Telefoon! Ik ren de trap af terug naar onder en daar ligt hij gelukkig nog op balie. Inmiddels is het Rona en Melanie gelukt om de jongen te overtuigen en ons te brengen naar de geboekte kamer. We leggen onze spullen neer en komen zeer kort tot rust want de zon gaat ons bijna verlaten en als we nog iets willen zien bij daglicht, moeten we nu gaan.

We lopen richting de Bitexo Financial Tower vanaf we de gehele stad kunnen zien. We lopen langs een drukke rotonde en vervolgen onze weg. Tijdens onze wandeltocht zien we de toren, met zijn aparte helikopter platform steeds groter worden. Aangekomen bij de toren overtuigen Rona en ik, Melanie om mee te gaan. Gezamenlijk gaan we de toren in en kijken uit over Ho Chi Minh terwijl de zon haar laatste licht over de stad werpt.

We lopen terug richting hostel en dachten wat te gaan eten in de Bui Vien Street, toch blijkt het een zijstraat. In het zijstraatje is lekker eten te krijgen en de mensen zitten buiten op straat, de tafels staan er vol met lege bierflesjes. We gaan zitten en kiezen weer voor een paar lokale gerechten met uiteraard Vietnamese loempia’s (voor erbij). Voordat we wat gaan drinken in de echte Bui Vien Street lopen we eerst terug naar het hostel om de spullen weg te leggen en gaan we onze excursies vanuit Ho Chi Minh boeken. Het boeken doen we tegenover het park vlak bij het hostel waar een Vietnamees meisje ons de videos laat zien van de excursies en de mogelijkheden en programma’s met ons doorneemt. Morgen besluiten we naar de Cu Chi tunnels te gaan en overmorgen gaan we naar de Mekong Delta. Aangezien ik de bustickets op dag drie was “kwijt geraakt” besluit Rona dat ik geen tickets meer in bezit mag hebben.

Nu lopen we verder naar de Bui Vien Street. Eenmaal aangekomen kijken we onze ogen uit. Het is fantastisch! Fenomenaal! Aan weerszijden van de straat staat het vol met clubs en barretjes. Op de straat zelf zitten mensen op kleine plastic stoeltjes, drankjes te drinken. De muziek galmt door de straten en het is druk, niet met Backpackers zoals de Khao San Road in Bangkok maar met locals. We lopen een keer de hele straat en kijken onze ogen uit. Vanaf het einde lopen we terug en gaan we zitten op een plastic stoeltje tussen de locals. Voor ons lopen verkopers met een fiets aan hand en daarop kraampjes om eten mee te bereiden. Ook lopen er kinderen voorbij de een slokje nemen uit een fles en een blikje neerzetten. Ze stoppen met lopen en de mensen maken plaats, uit het blikje haalt een van de jongetjes een stokje en hij steekt deze aan. De warmte van de vuurbal die hij fabriceert van het slokje spiritus verwarmd mijn gezicht. Rechts van ons zijn inmiddels twee vreemd ogende jongens aan komen lopen met een geluidsbox. De een heeft een bloempottenkapsel de ander is vreemd gekleed en begint te zingen. Keiharde (voor mij vreemde) muziek knalt uit de speakers en we kijken elkaar aan en weer naar het vreemde duo, elkaar aan en wéér naar het vreemde duo.. en dat ging zo door tot we de weg terug naar huis inzette om te gaan slapen, lekker tussen de Durians....

[jarmoblog]

Dag 4 - Phnom Penh - Stad met een duistere geschiedenis

(Heftig verhaal)

Gisteren waren we met de nachtbus vertrokken naar Phnom Penh. Inmiddels is het 0:01 en is dag vier begonnen. Nooit meer, nooit meer zal ik een nachtbus pakken. Elke keer als de bus remt rol je heen en weer, de airco had ik uitgezet maar de ijskoude lucht vond zijn weg door de geluidsbox in mijn slaapcabine en blies hard op mijn zij. Het dunne dekentje werd ijskoud, dit was dan wel een beetje mijn eigen schuld aangezien ik mijn slaapzak gewoon in de backpack had zitten. Helaas lag deze in het bagageruim. Als je dan toch op magische wijze de slaap had kunnen vinden, drukte de chauffeur een paar keer op de toeter om het verkeer te attenderen dat hij er aankwam.

Nog geen oog dichtgedaan stopte de bus, ik hoopte dat het een tussenstop was maar om 04:20 waren we in Phnom Penh. Terwijl wij de bus uitliepen en onze bagage wilden pakken, kwamen er een horde Tuktuk chauffeurs op ons af: “Where do you want to go?” “You want TukTuk?” deze vragen werden met enige regelmatigheid herhaald terwijl wij aan het wachten waren op-,het op onze rug krijgen van- en het wegkomen met, de bagage. Uiteindelijk kreeg de meest rustig gebleven chauffeur de rit om ons te brengen. Phnom Penh oogt duister en ongezellig maar dit kan ook aan het bizarre tijdstip liggen. “The night is darkest just before the dawn” We rijden langs een aantal clubs waar buiten nog de laatste mensen al halfbrak zijn aan het feesten. Even verderop is een man zich midden in de stad aan het wassen, raapt zijn kleren op en vervolgd zijn weg. Aangekomen bij de Manor House slaapt een man in een Tuktuk en onze chauffeur maakt hem wakker. De man uit de TukTuk haalt de kettingen van de deur - het zal wel nodig zijn - van het hostel. Hij geeft aan dat we op het binnenplein kunnen wachten en slapen, de receptie is nog niet open.

Na verloop van tijd komt de man bij mij zitten en vertelt dat zijn zoon net buiten de stad woont. Zijn vrouw was 4 jaar geleden overleden, hij wordt emotioneel en laat wat foto’s zien van zijn zoon, zijn vrouw bij leven en tot mijn grote verbazing ook foto’s van toen ze net was overleden. Kijk... ik wist wel dat Phnom Penh heftig ging zijn, maar dit was wel een beetje bizar.

Het wordt langzaam licht en bij de receptie wordt aangegeven dat we onze bagage kunnen droppen in een kluisje. Na het opbergen van de bagage vervolgen wij lopend de weg door het ontwaakte Phnom Penh. We lopen richting de rivier op zoek naar een plek om te ontbijten. In het daglicht oogt de stad toch iets frivoler dan toen wij aankwamen. Wat mij verbaast is de hoeveelheid hoogbouw die momenteel in aanbouw is. Overal waar je kijkt zie je wolkenkrabbers verrijzen. We lopen langs het paleis en zien een groot monument staan waar al het verkeer samenkomt. We lopen een stukje door de stad en komen uiteindelijk bij een koffietentje waar we kunnen ontbijten. Voor het eerst gaan we voor wat westers eten. Allemaal een croissantje en twee doen er een eitje bij. Melanie besteld groene thee en die krijgt ze ook: fel groene thee, het ziet er een beetje chemisch uit.

Tegenover het restaurant staat een Tuktuk en we vragen hem hoeveel het kost om vandaag op pad te gaan. Vijfentwintig dollar voor the killingfields en de S21 gevangenis en de chauffeur geeft aan tussendoor op ons te wachten. We dingen af tot twintig en gaan met

hem mee. Eerst gaan we naar de gevangenis in het centrum waar Pol pot met zijn Rode Khmer mensen gevangen zetten, martelde en overhoorde om belachelijke bekentenissen te laten doen. Pol Pot wilde een super boeren staat stichtten vanuit een communistisch gedachtengoed. Een missie welke totaal gefaald is en alleen maar heeft geleidt tot ellende, moordpartijen, honger en gruweldaden.

In de gevangenis - Tuol Sleng - horen we de getuigenverslagen en lopen we door de ruimtes waar alles zich heeft gespeeld. De mensen roepen in Europa met zijn allen over de tweede wereld oorlog “dit mag nooit meer gebeuren” maar wat zich in de jaren 70 hier heeft afgespeeld... het is toch weer gebeurd. De mensen die in de gevangenis aankwamen wisten niet wat ze misdaan hadden. Ze behoorde volgens Pol Pot en zijn Rode Khmer tot de elite. Het waren doktoren, verpleegkundigen, advocaten, kunstenaars, arbeiders kortom stedelingen met een baan. Om te achterhalen wie volgens de Rode Khmer behoorde tot de “verraders van de staat” werden de burgers gemarteld en tot bekentenissen gedwongen. Uit hoop dat de martelingen stopte gaven de gevangenen namen van familieleden en bekenden door, die vervolgens ook opgepakt gemarteld werden. Deze familieleden zouden volgens de Rode Khmer werken voor buitenlandse vijanden en onderdeel zijn van bijvoorbeeld de CIA. De gemartelde burgers hadden niet eens kennis van het bestaan van de CIA.

De getuigenverslagen zijn zwaar om aan te horen. De martelwerktuigen en de schilderingen hiervan gemaakt door een van de overlevende maken de verhalen visueel. Duizendpoten en ongedierten die bij de vrouwen naar binnen werden gebracht bij de genitaliën. Waterboarding, verdrinking, verminking, het is eigenlijk niet om aan te horen en te zien. De foto tentoonstellingen in de oude gevangenis gebouwen van de gemaakte foto’s bij aankomst van de Vietnamese bevrijders, de foto’s van de verminkte lichamen geketend op een bed in de cellen en de foto’s van de mensen bij binnenkomst geven een compleet beeld van de horror. Aan het einde van de route zitten twee van de zeven overlevenden van de gevangenis en naar alles gehoord te hebben wat zich hier af heeft gespeeld, ben ik onder de indruk. Onder de indruk van de twee mannen die na alles wat ze hier hebben meegemaakt, hier zijn en zitten.

Beduusd verlaten wij het complex en lopen we naar de Tuktuk chauffeur die netjes op ons gewacht heeft. We vervolgen onze weg naar Choeunk Ek (The Killing Fields). De weg ernaartoe duurt zo’n veertig minuten en lijdt ons langs de smalle buitenwijken van Phnom
Penh. De temperatuur is inmiddels aan het oplopen en de zon brand fel. De smalle straatjes wisselen zich af met velden en we rijden over een geïmproviseerde brug met stalen platen. Kinderen spelen door de straten en de Tuktuk baant zich een weg door de overstekende kippen, honden, mensen en manoeuvreert zich door het verkeer. We zijn komen aan bij The Killing Fields, nemen iets te drinken wat fris en maken ons op voor het vervolg van het verhaal.

De bussen stopte. De mensen werden uitgeladen en in een wachtruimte geplaatst. Een voor een werden ze uit de wachtruimte gehaald en vermoord. De een met een bamboe speer, de ander de keel doorgesneden met een gekarteld blad van een boom. In de zinderende zon lopen met de audio geluidsfragmenten van getuigenissen. Kledingstukken en botten komen nog steeds bovendrijven bij regenbuien wordt verteld. Ik kijk om mij heen en zie kledingstukken vast zitten tussen de wortels van de bomen. In sommige kuilen herken ik botfragmenten. Bij een grote boom, volhangend met armbandjes en stukjes wol ter nagedachtenis, hoor ik het verhaal van hoe baby’s... ja baby’s werden dood geslagen tegen de boom.. voor het oog van hun moeder. Verder op het terrein zijn kisten met botfragmenten en in het midden staat een monument waarin de schedels van de veelal ongeïdentificeerde slachtoffers gestapeld liggen. Geen van de kinderschedels is heel en de scheuren en gaten in de schedels van de volwassen geven de gruweldaden weer. Ik loop nog even naar het museum maar ben wel klaar met de Rode Khmer. Loop terug naar de Tuktuk en we vervolgen onze weg van de buitenwijken van Phnom Penh, terug naar het centrum en onze hostel.

Met te weinig slaap in het lichaam besluiten we op de kamer een middagdutje te doen en eenmaal wakker geworden is het etenstijd. Via Tripadvisor zoek ik een goed restaurant uit in de buurt en vindt een gezellig restaurant met een leuke binnenplaats waar we heerlijke Cambodjaanse gerechten kunnen eten. Hierna sluiten wij onze laatste avond in Cambodja af met een paar cocktails bij het hostel en gaan op tijd naar bed. Morgen vroeg vertrekt de bus naar Vietnam en vervolgen wij onze weg naar Ho Chi Minh oftewel Saigon.

[jarmoblog]

Dag 3: Siem Reap - chilling and relaxing en reisnacht

Eigenlijk dag 4 maar goed, ik heb de eerste reisdag niet beschreven, was niet veel aan.

Net voor de middag rond elf uur worden we wakker. Als iedereen zich klaar heeft gemaakt willen we gaan uitchecken echter stroomt een enorme hoeveelheid water de kamer in. In eerste instantie dachten we dat het de douche was maar toen de deur van de kamer open ging, bleek de hele gang blank te staan. Een leiding was gesprongen van de wasmachine van een washok. Ik snel mij naar de receptie - een gebouw verderop - en vertel het verhaal. Ik loop samen met de jongen van de receptie naar ons complex en kom erachter dat ik de sleutel ben vergeten, hij is zijn sleutel ook vergeten.. mannen. Gelukkig hoort Rona mij kloppen en doet ze de deur open. De mensen zijn hier zo lief, de Cambodjaanse man bleef zich maar verontschuldigen. Door zijn walkietalkie bleef hij praten en vanuit alle windrichtingen kwamen een stuk of tien hotelmedewerkers met handdoeken aanlopen. Het werd opgelost, de man bedankte ons voor het doorgeven en wij liepen met de bagage naar de receptie om uit te checken.

Na het uitchecken lopen we een klein stukje Siem Reap in om te ontbijten en tevens te lunchen. Rona en ik pakken een curry, Mel kiest een stokbrood met ei. We lopen terug naar het hotel en parkeren ons bij het zwembad. Daar komen we niet meer weg. De zon brand ontzettend hard en ik blijf mij dan ook met factor vijftig insmeren. Mel en Roon halen bier, water en later cocktails waarna ik zelf ook een keer de vier verdiepingen op en neer moet. Rona en ik raken aan de praat met Noël die hier ook een maand rondreist. Ze gaat morgen naar Pnom Pehn en wij besluiten hetzelfde hostel te pakken als haar.

De zon is alweer onder en aan de hemel staan de maan en Venus. De maan als een hangende sikkel, niet de staande zoals wij hem kennen. Venus brandt fel door de weerkaatsing van de zon. We gaan weer wat eten waarna we wat wachten in de lobby tot de bus ons komt halen voor de lange nachtrit.

Eenmaal aangekomen met het kleine busje bij de grote bus, komen we niet binnen. Ik dacht dat ik de tickets aan de buschauffeur van het kleine busje gegeven had maar deze ga aan van niks te weten en liep in paniek rond. Gelukkig mochten we uiteindelijk toch mee en vond ik na een uurtje de tickets in mijn achterste zak.

[jarmoblog]

Dag 2: to sunset

De wekker gaat en als we nog iets willen doen moeten we uiterlijk vier uur in de middag vertrekken. We hebben overlegd en besluiten op zoek te gaan naar een tuktuk om ons naar the floating village te brengen. We lopen de kamer van ons hostel uit en komen daar gelijk Mister Black tegen. Hij wil ons wel voor een paar dollar naar the floating village brengen. Wat een geluk dat we hem gelijk treffen.

Alleen al de rit naar the floating village was fantastisch, langs de waterlelie kwekerijen en de rivier de Siem Reap vervolgen wij onze weg naar the floating village Chong Khneas.

Aangekomen bij de mini chaotische haven kopen wij, met hulp van mister black, de tickets voor de bootreis van ongeveer twee uurtjes. Mister Black geeft aan te wachten in zijn tuktuk en wij lopen naar beneden: “Tickets!”. Rona geeft aan dat ze graag een klein bootje wil en niet een grote boot met toeristen. We stappen op de boot en zijn met zes in totaal. Een Chinees gezin en wij. We varen over de zeer ondiepe rivier - waar hoogstens een meter water in staat - en varen langs het vissers dorp. De stank is echt niet te doen, de enige manier om dit te overleven is om door mijn mond te ademen, maar zelfs dan proef ik de penetrante geur van de rottende visrestanten. Gelukkig varen we verder langs een begraafplaats die ten tijde van het regenseizoen volledig onder water staat, vrij apart. Langs de rivier zijn ook (momenteel droge) mangrovebossen en een politiebureau op palen.

Aangekomen bij the floating village, zien we de zon al aanstalten maken om ons te verlaten en duisternis over het landschap is uiteindelijk onoverkoombaar. Het laatste gouden licht over de hutjes op het water is indrukwekkend. We worden gevraagd nog een extra boottocht te maken door the village, tegen betaling, maar zien de toegevoegde waarde niet. De teleurstelling is groot maar gelukkig besluit het Chinese gezin niet anders waardoor we onze weg kunnen vervolgen.

Door naar de krokodile farm waar we naar de zonsondergang kunnen zien. Omdat we niet veel kunnen zien op het dak, besluiten we anders en gaan we naar onze boot terug. Na wat vragen kunnen we terecht op de achterkant van onze boot. Beste keus ooit.

De schipper geeft ons een biertje en we genieten van de zonsondergang. Een boot met een paar kinderen en een slang komen langs. Het kleine meisje heeft een slang om haar nek. Na het maken van een foto van dit schouwspel, wat toch erg riekt naar kinderarbeit, kunnen we niet anders dan wat geld geven. Het vragen om dollars stopt gelijk en ze varen verder naar de volgende toeristen.

De zon zakt. De goud-rood-blauwe lucht van vanmorgen is terug en de dag is ten einde.

De schipper en de gids vragen ons of wij nog naar het weeshuis willen om voedsel te doneren. Wij laten het aan het Chinese gezin wat mee is, voor ons hoeft het niet. Uiteindelijk bleek het dus alleen maar om geld donatie te gaan (in de vorm van een zak rijst. De Chinese man voelt zich duidelijk bedondert en vraagt bedrukt aan de gids of het geld wel goed terecht komt. De gids zegt dat het één gemeenschap is en dat het wel goed komt. Terug bij de haven geeft de Chinese man aan dat we van harte welkom zijn om China te bezoeken “after the Corona virus”. Hij zei het echt. We zeggen gedag en rijden met Mister Black terug. We lopen nog even de stad in, eten een curry maar zijn doodop. We gaan niet meer op stap maar slapen, diep slapen.

[jarmoblog]

Dag 2: ochtend: Angkor Wat - From sunrise

Okeeeee. Om vier uur in de ochtend opstaan na een avond stappen is gewoon a-relaxed, gewoon niet chill oftewl afgrijselijk. We staan zo vroeg op omdat we naar Angkor Wat gaan. Het grootste tempelcomplex op deze aardkloot. Gebouwd rond de twaalfde en dertiende eeuw, toen wij in Europa nog riddertje aan het waren spelen, bouwde ze hier in Cambodja tempelcomplexen dermate groot dat ze dus de grootste zijn dan waar ook ter wereld.

Maar om twintig over vier in de ochtend staan we dan bij de receptie, best moe maar we redden ons. Op de weg terug naar het hostel gisteren hadden we nog water en iets te eten gehaald voor tijdens de tour. Tegen onze verwachting staat er een ontbijt klaar waar we voor twee dollar aan kunnen deelnemen. We twijfelen niet lang en gaan genieten van de banaantjes, toast met jam, een eitje en een broodnodige kop koffie.

Rond kwart voor vijf stappen we in de tuktuk. De man die de gehele ochtend bezig was iedereen te verzamelen voor de gekozen tour blijkt onze chauffeur (mister Black noemt hij zichzelf). Bij ons in de tuktuk stapt ook een meisje uit Duitsland, Nadia. In het pikken donker rijdt de tuktuk geruime tijd door Siem Reap, Mr Black gooit zich overal voor. De wind waait door de snelheid en de temperatuur is aangenaam zo vroeg in de ochtend. Waar iedereen rechts gaat, gaat Mr Black links. In de verte zien we tientallen tuktuks, taxi’s en scootertjes rijden allemaal richting Angor. Wij rijden alleen in de duisternis en vertrouwen volledig op Mr Black. Bij een controlepunt gooit hij de tuktuk van de weg af en rijdt hij over het zandpad richting Ankor. De andere scootertjes komen van de andere kant aangereden dus ik vermoed dat hij een gedeelte heeft afgesneden.

Mr Black geeft nog aan dat hij hier blijft en niet verder kan. Hij zegt tegen ons “Go inside the temple not outside”. Dus wij gaan braaf in het pikkedonker outside the temple zitten. Vleermuizen vliegen over onze hoofden en we zijn er heilig van overtuigd dat we een goede plek hebben. Bij de eerste schemering blijkt het tegendeel en staan we snel op en lopen we voorbij de ingang van het complex, zodat we toch nog wat kunnen zien. Het is ontzettend druk, doch indrukwekkend. De zon begint op te komen en de duisternis verdwijnt. Als je met vakantie bent realiseer je toch wel hoe fijn het is dat die goede zon elke dag weer vertrouwd aan de hemel staat. Ogen te kort en met onze telefoon in de hand maken we foto’s van het complex wat wordt aangeraakt door het gouden zonlicht dat achter de tempel steeds meer licht in deze vroege ochtend brengt.

We vervolgen onze weg in de tempel van Angkor - Angkor was de hoofdstad van het Khmer Koninkrijk welke haar “goude eeuw” kende van de negende tot de vijftiende eeuw. Het complete complex was een megastad wat van 1010 tot 1220 0,1% van de wereldbevolking huisvestte - maken daar wat foto’s en lopen dan terug naar het grote veld. Nu begint de zon pas echt op te komen en wordt het schouwspel helemaal indrukwekkend. De rode kleuren mengen zich met het gele licht van de zon, de blauwe lucht maakt het geheel compleet. Weg met de duisternis een nieuwe dag is begonnen. Na het nemen van een aantal instawaaridge foto’s bij een klein tempeltje voor Angor lopen we met z’n vieren terug richting Mister Black. Bij aankomst ligt hij nog te slapen in een hangmatje in zijn tuktuk, van ons mocht hij nog even slapen maar een collega maakt hem wakker.

Mister Black rijdt ons verder naar de Baphuon tempel. Onderweg rijden wij over een brug waar een leger aan aapjes aan de zijkanten van de standbeelden langs de tuktuk meelopen. Aangekomen bij Baphuon blijken de hellingen van deze tempel zijn zeer stijl en ook uitdagend om te beklimmen. De ijzeren leuningen zitten vol met roest, wat je pas merkt als je “uit nood” de leuning vast pakt. Met desinfectans proberen we onze handen weer schoon te maken, een handeling die hierna meermaals plaatsvindt. Nadia stoot haar hoofd bij een ingang en heeft hier erg veel last van maar ze red zich wel geeft ze aan. Melanie loopt om de tempel heen. Rona en ik lopen er overheen wat onze handen weer vol maakt met roest. Na het bezoeken van de indrukwekkende Baphuon tempel, met de net zo indrukwekkende stenen weg ernaartoe, vervolgen wij onze weg via de tempel van de olifanten naar Phimeanakas. Phimeanakas zelf is niet zo indrukwekkend als wat we tot nu toe hebben gezien maar wat wel erg leuk is, is dat ze bij deze tempel bezig zijn met opgravingen.

Prassat Bayon is een bekender complex waar we na het bezoeken van Phimeanakas naartoe lopen. Sproeiwagentjes doen hun best om het rode zand op de weg niet te laten opstuiven, maar samen met het roest van de trappen zorgt het rode zand voor een extra kleur op mijn witte shirt. Prassat Bayon is een zeer bekende en mooi gedecoreerde Khmer tempel. Deze tempel is gebouwd in de late twaalfde of vroege dertiende eeuw. Deze tempel was destijds de officiële staatstempel. Na het nuttigen van een broodnodig zakje chips - voor wat extra energie - en het insmeren - tegen de inmiddels brandende zon - lopen we de tempel in. “No to Nose” riep een van de mannen die daar stond. Hij doelde op een positie die we konden aannemen bij de tempel van de vele gezichten. Echter blijkt al snel dat de goede man geld wil voor deze goude tip... “Knows to knows” grapte hij nog, ben het met hem eens, best grappig.

Mister Black hangt weer in zijn tuktuk en wij vervolgen onze weg naar een eet locatie. Maar liefst twee keer zo duur dan normaal maar vijf dollar voor een hoofdgerecht vind ik niet zo veel. De locatie is wel erg gaaf, tegenover een prachtige tempel waar Nadia en ik nog even naar boven klimmen, rustten Melanie en Rona even uit.

De op een na laatste tempel waar we naartoe gaan is de tempel die de meeste mensen wel kennen. Ta Prohm volgens de huidige naam, Rajavihara volgens de originele naam maar wij kennen hem allemaal als de tempel van Tomb Raider. Hier lopen we over het complex van een van de meest gehavende tempels die we deze dag zien. Veel is gerestaureerd vanuit de brokken die er lagen. Op de heenweg komen we langs een groepje muziekanten die slachtoffers zijn uit de mijnvelden van de burgeroorlog, ze missen armen, handen, benen en sommige zijn ook nog blind. Erg confronterend als je hier rondloopt als tourist maar ik wil wel een reëel beeldscheppen van wat wij meemaken dus kom het niet onbesproken laten.

Ta Prohm is overwoekerd met wortels en het geeft een beeld van de verwoestende krachten van de natuur. Het doet mij denken aan de bedolven Maya tempels uit mexico. Mooi om te zien is dat veel momenteel gerestaureerd wordt. Mister Black was al overigens al een tijdje op ons aan het wachten maar de grote groepen met Chinese touristen hielden de boel een beetje op. Terug bij de tuktuk rijden we nog naar een tempel. Het is niets in vergelijking met wat al gezien is en de tempelmoeheid (een ziekte waar we eerder in Thailand mee in aanraking kwamen) slaat toe. We banen ons een weg langs de toeristenwinkels en stappen op de tuktuk. Mister Black rijdt ons terug naar ons hostel. Tijdens daglicht is meer te zien van de omgeving. In Siem Reap is het erg druk met verkeer maar we redden het, we komen aan bij het hostel, waar we om half een ‘s middags besluiten een middagdutje te gaan doen.

[jarmoblog]

Dag 1: Siem Reap - het noorden van Cambodja

Volgens Rona lijkt het op de outlet Roermond maar goed, we zijn er! Siem Reap International Airport. Melanie vindt het trouwens meer de Efteling maar goed, we zijn er! De zon is al behoorlijk fel en warm en het doet goed.

Alles loopt perfect, het visum aanvragen ging makkelijk en de douane beambte stempelden een rij van zeven tot acht paspoorten in een keer af. Daarna door de douane zelf op naar de bagageband waar onze bagage al diverse rondjes heeft gemaakt. We lopen richting exit en regelen zeer eenvoudig een taxi naar ons hostel. Simon brengt ons, hij heet natuurlijk geen Simon maar het is wel zo makkelijk. De rit door de stad is heerlijk rustgevend. Al kijkend uit het raam, neem ik de omgeving in mij op. Een groepje mensen vieren chinees nieuwjaar op een pleintje voor een winkel. Simon probeert ons over te halen om de volgende dag van zijn diensten gebruik te maken en met hem naar de tempels te gaan. Al zijn goede verkoopargumenten (ja maar hotel is duur, ja maar in een tuktuk kan je maximaal met twee mensen), overtuigen ons niet. Hierop besluit Simon ons aan het begin van de straat er maar uit te zetten want zoals hij het zelf zegt “het draait zo lastig allemaal, zo’n auto” Het was ook niet meer ver naar het hostel en eenmaal aangekomen wordt ons uitgelegd hoe het allemaal werkt. Het hostel is fantastisch en ietwat groots, twee zwembaden en een heerlijke keuken. Aangezien we pas om twee uur ‘s middags op de kamer morgen, besluiten we bij het zwembad te gaan liggen. Wel zonder schoenen, want die moet je overal waar je komt bij de ingang achter laten.

Bij het zwembad is het erg relaxed. De temperatuur begint toe te nemen en na het nuttigen van twee biertjes in de erg hete zon van Cambodja, is het beter om iets te gaan eten. Vanaf het rooftop zwembad moeten we helaas met de trap 4 verdiepingen naar beneden. In het restaurant bestel ik een rode lokale curry. Iets met “kmer”. Het gerecht is echt heerlijk, de specerijen samen met de kokosmelk, groenten, kip en zoete aardappel maken een voortreffelijke combinatie. Er blijft dan ook niets over, met de rijst die er nog is haal ik de laatste restjes rode curry uit de kom. Na het eten krijgen we te horen dat de kamer klaar is en gaan we nokkie. Kapot van de reis is de slaap snel gevonden en we slapen door tot het einde van de middag.

Lastig wakker worden na een middagdutje. Mijn lichaam voelt gebroken maar het is 1630 en in plaats van te blijven liggen staan we toch op. We besluiten de stad te gaan verkennen en ontdekken al snel de bekende Pub street welke volledig versierd is. De grote neon letters die op diverse plekken boven de stad hangen laten er in ieder geval geen twijfel over bestaan: dit is the Pub street. We lopen de straat helemaal af en het is nog vroeg in de avond dus het is erg rustig. Aan het einde van de straat zie ik een dak van een tempelcomplex en ik wil graag even een kijkje nemen. Het is het complex Wat Preah Prom Rath, het complex van de liggende boeddha. Prachtige kleurige schilderingen geven het verhaal weer van boeddha. Rondom het hoofdgebouw zijn diverse kleine tempeltjes gesitueerd, ook is er een schouwspel van een overleden man waar gieren de darmen van aan het nuttigen zijn.. beetje luguber is het wel.

We lopen verder, nu richting het water waaraan diverse streetfood karretjes staan. Eenmaal de brug over waar de rivier (hou je vast voor de originele naam) Siem Reap onder door stroomt. De bomen met hun hangende bladeren en het groene schouwspel van het grasland zijn indrukwekkend in deze heerlijke rustgevende stad, ik hou er wel van. Over de brug is een “handcraft” markt waar lokale hand arbeiders en kunstenaars hun producten stallen. Het valt mij sowieso op dat hier niet de standaard souveniertjes worden verkocht.

Terug door “the pub street” is het al aanzienlijk drukker. We doen een drankje en vervolgen onze weg om iets te gaan eten. Dit keer bestel ik een groene curry en als deze 1,5 uur later is gearriveerd (geen grap) kan ik er toch nog van genieten. Eenmaal terug in the pub street blijkt het lastig communiceren door de keiharde muziek die door de boxen gaat. Ik ben heus wel wat gewend maar dit slaat alles. Als we ons drankje op hebben en even tegenover naar club “the temple” gaan, scheuren mijn trommelvliezen nagenoeg net niet open, zelden heb ik de muziek serieus zo hard gehoord. Niet lang houden we het vol en we gaan een eindje verderop naar club Yolo (haha yolo). Daar bestellen we wat meer drankjes waarna we al dansend de weg naar huis vervolgen. De slaap is snel gevonden.

[jarmoblog]

Dag 5 - Sintra - Almada

Uitgechecked. Ik heb lang getwijfeld wat ik nog wilde zien in Portugal en heb alle opties naast elkaar neergelegd. Ook het doorreizen naar het noorden of nog verder naar het zuiden richting zee. De tijd is alleen gelimiteerd dus de beste optie is om plekken dichtbij Lissabon te bezoeken en dan door te reizen naar Porto. Het plan is om in de ochtend naar Sintra te reizen.

Sintra is een prachtige locatie waar in de vroegere tijden de koninklijke familie haar toevlucht zocht. Aangekomen op het station zie ik alle toeristen de bus pakken, echter leek het mij leuker om het te voet te doen. Dus loop ik door de bossen van Sintra waar echt prachtig uitzicht is over de vallei. Ik loop langs kasteelmuren en door diverse poorten van de verlaten vesting, welke niet onderdeel is van het Sintra complex maar van een oude middeleeuwse vesting. Mijn weg vervolgend, af van de hoofdwegen, loop ik over verlaten bospaadjes richting het complex. Aangekomen bij Sintra zie ik hordes toeristen uit bussen stappen en in de rij staan om Sintra te bezoeken. Ik heb al een hele mooie ochtend erop zitten en besluit niet het kasteel in te gaan maar de bus te pakken naar het station.

Ik zou graag de trein van 14:00 naar Porto willen pakken maar deze zit vol. Ik moet “helaas” noodgedwongen het moderne business park van Lissabon bezoeken. Daar gaat een kabelbaan over de hele zijde langs de zee. Kantoren van o.a. Microsoft en Telepreformers zijn hier aanwezig, waarschijnlijk door de lage loonkosten welke door de goedkopere levensonderhoud een stuk lager liggen dan in Nederland.

Het hele terrein ben ik afgelopen in wat toch wel het moderne gedeelte van Lissabon is te noemen. De architectuur is erg modern en gaaf om te zien. Wat ook grappig is, is de promotie van het nieuwe seizoen van Game of Thrones. Een gigantische draken kop ligt voor het station. Tijd om het aquarium te bezoeken heb ik helaas niet. Dus ik besluit wat lekkers te gaan eten waarna ik als snel met de trein van 17:00 naar Porto vertrek.

Ik heb ervoor gekozen om de laatste avond een wat luxer hotel te nemen en niet nog een nacht in een hostel. Dit ten behoeven van mijn nachtrust. Aangekomen in het hotel, krijg ik van de receptie... mijn eerste glaasje... port.. sinds ik in Portugal ben.

[jarmoblog]

Dag 4 - Lisboa

Gisteravond geëindigd in een Pub waar ook een groep Nederlanders op studiereis waren, maar nu terug naar de realiteit van Lissabon.

Vroeg weggelopen uit het hostel vervolg ik mijn sight seeying tour naar de toren van Belém. Eerst pak ik weer een heerlijk lokaal delicatesse (het eerder benoemde gele gebakje) waarna ik met de metro dichter bij de toren probeer te komen. Deze ligt buiten de stad en ik wil ook graag weg uit het centrum. Als alleenstaande man wordt je hier continue aangesproken of je drugs wilt kopen. De toren van Belém is een indrukwekkend gebouw. Ik zou er graag meer over vertellen, maar het boekje van Lissabon is ergens blijven liggen. De laatste foto die ik ervan had was bij de empenada’s. RIP - ik ben nog terug gerend maar hij was al weg gelopen.

Terug naar het centrum wil ik even niet dus ik besluit - na het nemen van wat foto’s van de Santa Maria de Belém - een uber te nemen naar de overkant van de stad. Vanaf het Christus beeld schijn je een prachtig overzicht te hebben over de stad. Aangekomen met de uber oogt het rustig. Op het terrein worden bijbelse teksten afgespeeld over de speakers. Het beeld is imposant en ik besluit naar boven te gaan om een goed overzicht te krijgen van de stad. Dat lukt. Het is de mooiste foto van de vakantie tot nu toe. Het uitzicht is echt prachtig en de weelde die Lissabon uitstraalt vanuit haar koloniale verleden is goed waarneembaar door het mooie uitzicht over de prachtige gebouwen die de stad kent.

Terug naar de stad, toch maar. De zogenoemde “hash fluisteraars” (bron Volkskrant red.) zal ik nee blijven verkopen op een vriendelijke manier. Ik heb gemerkt dat als je “fuck off” zegt er meerdere hash fluisteraars op je af komen.

Ik heb nagedacht over de terugreis en het leek mij leuk om dat niet met Uber te doen maar met openbaar vervoer. Je kan namelijk per bus reizen naar het stadje tegenover Lissabon en dan per boot de oversteek maken. De buschauffeur heeft de vaart erin zitten en maakt met hoge snelheden grote bochten wat de rit wel erg vermakelijk maakt. Eenmaal op de boot (echt een tip) zie je de stad elke meter die je dichterbij komt toenemen en indrukwekkender worden.

Vanaf het plein van commercie loop ik door de stad op zoek naar de industriële lift en bezoek ik even later nog een kerk. Na even gechilled te hebben in het hostle, drink ik in de stad in een pub nog een Kilkenny. Dan ga ik vroeg naar bed. Morgen wil ik verder reizen.

[jarmoblog]

Dag 3 - de reis naar Lisboa

Om 0630 gaat de wekker en er is geen tijd om te snoozen want dan wordt de hele kamer wakker. Ik pak al mijn spullen en loop naar de badkamer waar ik mij rustig klaar maak. Om 0645 sta ik al uitgechecked buiten en ben ik veel te vroeg.. Mijn trein gaat pas om 0720. Op straat word ik aangesproken door een man met een prachtig verhaal dat hij al zijn geld kwijt is en of ik voor hem zijn ontbijt wil betalen. Helaas geloof ik niet veel van zijn verhaal, hoe beeldend hij het ook brengt en na 6x heb ik er wel genoeg van. Gelukkig kan is er een eerdere trein, het leven van een reiziger is niet alleen rozengeur en manenschijn.

Eerder aangekomen op de eerste stop, besluit ik een kopje koffie te halen in het eetzaakje tegenover het station. Ik haal een lokale decalitesse en een soort broodje ham met kaas. De koffie is echt heerlijk, het overige bewaar ik voor later. In de rechtstreekse trein naar Lissabon onderweg naar het volgende avontuur werk ik aan mijn verhalen over dag 1 en dag 2. Uit het raam kijkend zie ik de trein over de bruggen van Porto de stad verlaten, het landschap verandert en we rijden langs de kust die in het raam rechts van mij goed zichtbaar blijft. Voor ik het door heb zit de reis van 3,5 uur erop. Voornamelijk heb ik deze typend doorgebracht. Het lokale gerecht heb ik opgegeten, het broodje met ham en kaas ligt klaar voor de terugreis... niet te vreten.

Op het station van Lissabon heb ik geen idee waar ik naartoe moet. Ik heb in de trein weinig voorbereid. Met mijn telefoon en de navigatie aan zet ik de wandeltocht in naar het kasteel van Lissabon. Mijn kuiten doen ontiegelijk veel pijn van de wandeltocht van gisteren, waar ik in een dag zo veel mogelijk van Porto heb proberen te zien. Gezien de tocht naar het kasteel volledig bergopwaarts is gaat mijn tempo steeds verder omlaag. Ik loop verkeerd, mijn navigatie heeft mij een weg ingestuurd die wel bestaat maar waar ik niet in mag. Ik moet de volledige route terug lopen.

Eenmaal aangekomen bij het kasteel (Castelo de Sao Jorgé), sluit ik achteraan in de rij. Binnen loop ik door de romantische tuinen maar de het voorportaal trekt mijn aandacht. Het uitzicht over Lissabon is prachtig en ik twijfel ook niet om een aantal foto’s ervan te maken. Het is erg druk bij Jorgé en het museum ben ik vluchtig doorgelopen. Aangekomen bij de hoofd poort van het kasteel, loop ik de volledige route.. Het is mooi maar van de vertrekken is weinig over. Wellicht door de grote aardbeving van Lissabon of de belegeringen. Het is zeker de moeite waard om het kasteel te bezoeken, alleen al voor het uitzicht!

Het terrein verlatend wil ik lopen naar de Sé van Lissabon (we hadden er ook al een in Porto). De berg af lopen doet nog meer pijn aan mijn kuiten dan de berg op. Het weinige slaap omdat de geluiden van mijn kamer genote met de onbekende man mij wakker hielden, zullen mij ook wel parten gespeeld hebben. Voordat ik doorloop naar Sé, ga ik op zoek naar een eettentje. Het is een ingrijpende zoektocht waarbij keuze stress, het ingrijpende is. De plek uit mijn boekje krijg ik niet gevonden maar ik ben niet teleurgesteld! Ik vind een heerlijk plekje waar mij groene wijn in een glas wordt gegoten. Nog nooit gehad! Erg fris van smaak... het is een witte wijn waarbij je het groene proeft, alsof het net gemaakt is. Droog met zoette afdronk. Ook eet ik een empalada met tonijn en een met kip, vers uit de oven en de sappen ervan druipen over mijn vingers de servetten in. Heerlijk!

(Let op het boekje, dit komt terug in dag 4)

Voldaan loop ik terug richting Sé. Zodra ik ben aangekomen loop ik terug naar het restaurant om mijn boekje op te halen... die ik had laten liggen.

Nogmaals het heuvel langschap aflopend voel ik de pijn in mijn kuiten steeds meer toenemen, ik kan amper normaal lopen, het moet een apart gezicht zijn. Bij de kerk Sé ga ik naar binnen en maak een aantal foto’s van de kerk. Het is dan niet een van de meest sierlijkste kerken maar het gerestaureerde glas in lood venster en de doopkapel met azure blauwe tegels zijn benoemenswaardig. Buiten bij Sé kom ik erachter dat het voor mij echt even genoeg is. Bij de kiosk bestel ik mijn eerste biertje van de dag. De zon brand hevig en het uurtje rust wat ik neem, doet mij goed.

Als een manke