johnkits3 - Tumblr blog

[johnkits3]

Η Αθήνα την άνοιξη.

[johnkits3]

[johnkits3]

[johnkits3]

Ο,τι είναι να νιώσω

Ή θα το νιώσω πολύ έντονα

Ή καθόλου

Δεν υπάρχει ενδιάμεσο.

[johnkits3]

Το να ακούς δικά σου άτομα να γελάνε είναι από τα καλύτερα αισθήματα του κόσμου

[johnkits3]

[johnkits3]

ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΩ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ

[johnkits3]

Άλγεβρα

Πάντως να ξέρετε, οι βαθμοί που δίνονται στα σχολεία, δεν σημαίνουν τίποτα και δε θα έπρεπε καν να τους παίρνετε. Δεν είναι αντικειμενικοί. Δε δηλώνουν τον δείκτη ευφυΐα σας, δε σας αντιπροσωπεύουν κι ούτε δείχνουν κάτι σημαντικό. Δεν μπορούν να καθορίσουν ποιος είναι έξυπνος και ποιος όχι, ούτε αν κάποιος αργότερα στη ζωή του θα πετύχει. Επομένως είναι άχρηστοι.

- Ο καθηγητής μου της Άλγεβρας. Σας έχω πει πόσο τον αγαπώ;

[johnkits3]

ΔΕΣΜΟΙ, ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΣ

(χρονογράφημα της Έλενας Ακρίτα σχετικά με τις Πανελλήνιες εξετάσεις)

Μη χαλάς την καρδιά σου, καρδιά μου…

Αυτή η Τετάρτη ­ -η Μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμμένη Τετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζωή σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρά σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε.

Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου…

Δεν φταις εσύ. Δε φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο. Που κάθε καινούργιος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ της Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από ‘κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.

Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται ­ κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.

Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες, καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μία εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.

Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας ­ κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους «παλιούς». Τους «συναγωνιστές» ­ μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: «Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις… Τι νόστιμα, τι γραφικά ­ σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράμα. Θυμάσαι βρε; Αλήθεια, το 'χεις ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθεια, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε…». Κατάλαβες, καρδιά μου;

Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μάνα σου. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος. Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.

Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να στο δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια.

Έτσι κι αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.

Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά πού θα πάει…). Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματίλα, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση.

Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται ­ αν έρθουν ­ κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;

Όχι, καρδιά μου, δεν σου λέω «γίνε υδραυλικός», επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου.

Σου λέω, απλώς, γράψ’ την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ’ την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα τώρα που τα μάτια σου είναι υγρά ακόμα ­ αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου ­ δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου… Κι όταν βρεις, όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρω σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου. Καλή ζωή.

(Μην το ξεχάσετε ποτέ παιδιά• κι εσείς που ακόμα σκάτε για τα χτεσινά αποτελέσματα- γιατί φέτος η “Μαύρη Τετάρτη” έπεσε Παρασκευή- κι εσείς που είστε ακόμη στον αγώνα για τις Πανελλήνιες του '18, του '19 και δεν σταματάει το μέτρημα.. Δεν είσαι ένας αριθμός.. Μην αντιμετωπίζεις λοιπόν τον εαυτό σου ως έναν. Ζήσε τη ζωή σου κ αυτή ξέρει πώς να σε οδηγήσει σωστά.) 01/07/2017

[johnkits3]

προς τους απανταχου μαθητες εκει εξω

δεν ειμαστε ενας βαθμος. επαναλαβετε μετα απο μενα.ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΒΑΘΜΟΣ. ουπς. αυτο το ξεραμε ηδη. οπως επισης ξερουμε οτι για το βαθμο νοιαζονται περισσοτερο οι γονεις μας. εμεις ξερουμε. ξερουμε και τι προσπαθεια καναμε, ποιοι καθηγητες μας αδικησαν και μας βαλαν χαμηλοτερο βαθμο στο τετραμηνο και γενικοτερα οτι συντελεσε αυτο το βαθμο της κλιμακας του 20. εκεινοι ομως; τι γινεται με τους ανθρωπους που αποκαλλουμε γονεις; δεν ξερουν τιποτα. δεν περασαν εκεινοι τις ωρες που περασαμε εμεις λυνοντας ασκησεις σε ενα τραπεζι με τη μουσικη στο τερμα για να μην ακουγονται οποια αλλη σκεψη εχουμε. δεν εκλαψαν αυτοι για να κοιμηθουν απλα γιατι ηξεραν οτι θα γραψουν την επομενη μερα και οτι απλα δεν θα γραψουν χριστο γιατι ο γαμωκκαθηγητης δεν εξηγησε τιποτα. οχι αυτα δεν τα ξερουν. ειμαι σε ιδιωτικο. πραμα που σημαινει οτι με το παραμικρο πεφτει τηλεφωνο στο σπιτι. ειτε δεν εχω παραδωσει εργασια ειτε εγραψα χαλια αλγεβρα. βαθμοι. βαθμοι που μερικες φορες οκ ειναι χαμηλοι γιατι πολυ απλα ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ τι επρεπε να κανω. το καταλαβα εν τελη ομως. ξεσκιστηκα και το καταλαβα, μην τυχον αφησω κενα. “μα ο βαθμος δεν εχει σημασια. ο τελικος βαθμος βγαινει απο πολλα μαζι, οχι μονο απ το βαθμο του διαγωνισματος”. πιπες που ακουμε καθημερινα. “μα δεν πρεπει να αγχωνεστε”. ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΤΕ ΚΥΡΙΕ ΜΑΘΗΜΕΤΙΚΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ. μα πως να μην αγχωθω οταν ξερω οτι σπιτι θα γινει χαμουλης;εε; και το αγαπημενο ολων μας:”Ο (βαλε ονομα μαθητη) γιατι πηρε 20;”

“δεν μας σκεφτεσαι που πληρωνουμε τοσα λεφτα για σχολειο και φροντιστηρια;”

“εμεις ολα στα εχουμε και συ δεν διαβαζεις;”

“γιατι δε διαβαζεις και εισαι ολη την ωρα στο κινητο;”

κλασσικες ερωτησουλες που ο καθενας μας ακουει καθημερινα.ναι ρε μανα. σε σκεφτομαι. σε σκεφτομα και εκτιμω τις θυσιες και τους κοπους σου. και σενα πατερα το ιδιο. σκεφτειτε εσεις εμενα για αλλαγη. το ποσο προσπαθω. το ποσο με πιεζετε. το οτι τα 20αρια που φερνω σπιτι ξεχνιουνται μολις ο βαθμος πεσει. γραφω εξετασεις σε λιγο καιρο. τονωστε μου λιγο το ηθικο και αφηστε στην ακρη τις φωνες και τις υστεριες μπας και με βοηθησετε να παρω κανα βαθμο. ειμαι ερωτευμενη. και ρε μανα, ποσο θα θελα να σου μιλησω για αυτο χωρις να μου πεις να τα αφησω αυτα τωρα γιατι εχω διαβασμα. κλαιω ρε μανα το βραδυ. πριν παω για υπνο, στο μπανιο, οσο διαβαζω. τα νευρα μου βγαινουν απ τα ματια. σεβασου λιγο τα νευρα που εχω, ειτε επειδη ο χημικος με εβγαλε εξω χωρις λογο, επειδη μου σπαει τα νευρα να ξυπναω καθε πρωι η επειδη η τσουλα τη πεφτει στο αγορι μου. σεβασου το ��εγονος οτι κλεινομαι στο δωματιο μου για να μην ξεσπασω πανω σου και ας μη μου φταις. βασικα ακριβως για αυτο, επειδη δε μου φταις και ΔΕΝ ΘΕΛΩ να ξεσπασω πανω σου κλεινομαι μεσα σ αυτους τους 4 τοιχους. σταματα λοιπον να μου χτυπας τη πορτα και να με φωναζεις να βγω. σταματα να μου λες οτι δε διαβαζω γιατι διαολε μονο εγω ξερω ποσο διαβαζω και ποση προσπαθεια κανω για το γαμωσχολειο. και μα το θεο, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ. ασε με να βγω εξω με τους φιλους μου να χαλαρωσω. το συστημα που εχουμε ειναι για τα σκουπιδια. μας πεθαινει. καθε μερα χανουμε και απο λιγο. λιγο απ το κουραγιο μας, τη δυναμη μας, την ορεξη μας, το κεφι μας. το χαμογελο μας σβηνει σιγα σιγα και περιμενουμε το κουδουνι να χτυπησει. 

οι ωρες περν��νε. το κουδουνι χτυπαει. τρως γρηγορα και πας για διαβασμα γιατι ξερεις οτι δεν θα προλαβεις και δεν θες να πας αδιαβαστος αυριο. οταν ερθει η ωρα που τελειωνεις εισαι πλεον πολυ κουρασμενος για να κανεις και μπανιο. το πρωι σηκωνεσαι νωριτερα για να πλυθεις. οι ωρες υπνου που εχεις δε σου φτανουν και ετσι πατας για 3η φορα το snooze στο κινητο. με μηχανικες κινησεις ντυνεσαι και πας σχολειο. και παμε απ την αρχη. το επομενο βραδυ κλαις στο κρεβατι γιατι ΠΑΛΙ γραψατε, γιατι ΠΑΛΙ σου φωναξαν, γιατι ΠΑΛΙ δεν τους εκανες περηφανους. οχι μονο τους γονεις η τους καθηγητες σου. δεν εκανες περηφανο τον εαυτο σου. τοση προσπαθεια τζαμπα; ποσες ωρες πρεπει να διαβασω πια; τι αλλο πρεπει να κανω για να κανω περηφανους τους ανθρωπους που με νοιαζονται και με στηριζουν;

ειμαι πολυ χοντρη για να βγω το  καλοκαιρι στη θαλασσα. θα πηγαινα γυμναστηριο αλλα ετσι θα χασω χρονο απ το διαβασμα οποτε θα το ριξω στην αφαγια. το ξερω κανω κακο στον εαυτο μου. θα χαρακωσω να χερια μου και δε με νοιαζει που θα δειτε τα σημαδια, θα μαθω να τα κρυβω την επομενη φορα. δε με θελει κανεις, ολες μου οι φιλες εχουν αγορι και εγω τιποτα. δεν ειμαι καλη για κανεναν. και ποιος θα με ηθελε που μαι μες στα σπυρακια; ποιος θα γυρναγε να κοιταξει εμενα ετσι οπως ειμαι. το αγορι που ειχα με αφησε γιατι βρηκε αλλη, καλυτερη. 

μεσα στην εφηβεια που περναμε, υπαρχουν ως παρενεργειες αυτες οι ανασφαλειες που λογικο ειναι να εχουμε για τον εαυτο μας. ανασφαλειες που ομως πηγαζουν η προκαλουνται απο γεγονοτα τα οποια μας σημαδευουν ασχημα. ο περιγυρος μας προσπαθει να μας κανει να νιωσουμε καλυτερα.

δεν επρεπε να βγω. αν ειχα κατσει μεσα να διαβασω θα τα χα παει καλυτερα. δεν επρεπε να παω για υπνο τοσο νωρις, εχασα πολυ ωρα απ το διαβασμα. δεν επρεπε. επρεπε να χω προσπαθησει περισσοτερο. με ενα συστημα σκουπιδια προσπαθω να βρω λογικη. η συνεχης συγκριση με τους “καλους μαθητες” σκοτωνει αργα αργα σαν αρσενικο στο καφε. 

οποιος απο αυτους που ειναι υπευθυνος για τα χαλια μας (τη γαμημενη ψυχολογια μας παντα), καντε μια προσπαθεια να μας βοηθησετε στον αγωνα μας. οι περισσοτεροι απο μας θελουμε να πετυχουμ εστη ζωη μας, να κανουμε πραγματικοτητα τα ονειρα μας. μη μας ευνουχιζετε ομως. μη μας τσακιζετε την ηδη τσακισμενη ψυχολογια μας. βοηθηστε μας να ονειρευτουμε ξανα, να βρουμε την ορεξη να κανουμε λαμπρα πραγματα, να πετυχουμε. βοηθηστε μας να ζησουμε την καλυτερη ηλικια της ζωης μας χωρις να βασανιζουμε τοσο τα μικρα μας μυαλουδακια. βοηθηστε μας να πιστεψουμε ξανα. και να πιστεψουμε σε εμας. να γινουμε εμεις η αλλαγη που ευχομαστε να δουμε στον κοσμο. βοηθηστε μας να μας κανουμε περηφανους;)

[johnkits3]

It rains, it pours

[johnkits3]

Be loyal to your own peace of mind.

The Weeknd

[johnkits3]

[johnkits3]

[johnkits3]

by Evan Holm

[johnkits3]

[johnkits3]