joniloy - Tumblr blog

[joniloy]

Απροσαρμοστη μα τελειως προσαρμοσμενη σε ο,τι και εαν

Σπασμενη μα τελειως κολλημενη για να μπορεσεις να την συνθλιψεις

Λυπημενη μα τελειως χαρουμενη για να μετραει ακομη στιγμες που πηγε να κλαψει απο τα γελια

Αστεγη μα παντα στεγασμενη στα ονειρα των αλλων

Τρελη μα τελειως λογικη για να καταλαβει ποτε ερχεται η ωρα για να κανει πισω

Αναποφασιστη μα τελειως αποφασισμενη για να αλλαξει τα παντα που δεν τη γεμιζουν

Αγελαστη μα παντα γελαστη οποτε καλειτε να κοιταξει πισω

Απιστη μα παντα πιστη σε ολα αυτα που την αγγιζουν

Ατερμονη αντιθεση/μα παντα κουμπωνει το γυαλι πριν καν ραγισει/Αφυσικα ανιδιοτελης χωρις καν ποτε να σε αγγιξει/

[joniloy]

Η ψυχή κομματιάζεται στα δύο/πάντα στα δύο/

Γιατί ποτέ δεν μπορεί να είναι ένα/ποτέ δεν μπορεί να είναι περισσότερα από 2/

Λες και σε ακούω..."Ο κόσμος φτιάχτηκε για να είναι για δύο"

Αν μπορούσα να σου χαρίσω μία αιωνιότητα δεν θα το έκανα...θα ήταν πολύ άδικο για σένα να είσαι διαρκώς στα δύο...κομμένος στα δύο...κομμένη ψυχή στα δύο...

Ένα σώμα επίσης στα δύο...Άλλες φορές ολόκληρα δικό σου...άλλες φορές ολόκληρα όλων των άλλων...

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για είναι στα δύο...και πάντα να διχάζει και πάντα να σε διχάζει...Διχασμένη ψυχή που ζει σε ένα σώμα εξίσου διχασμένο...

[joniloy]

Ζω/με δόσεις

Λίγο, λίγο/όποτε μπορώ

Όποτε πηγαίνει καλά ο μήνας

Όποτε μου κουνάν το χέρι και με προειδοποιούν πως έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου...

Πως δεν έχω άλλα περιθώρια να μη ζω...πως δεν έχω άλλα περιθώρια να μην πληρώνω τη ζωή μου...

Ζω με δόσεις////σαν εκείνα τα σπίτια που στεγάζουν μέσα τους ζωές και ζωές αλλά για να συνεχίσουν να στεγάζουν πρέπει να πληρώνονται με δόσεις...

Έτσι ακριβώς κι εγώ...στεγάζω μέσα μου ζωές και ζωές, χρόνια και χρόνια, αλλά για να εξακολουθήσω να ζω θα πρέπει να πληρώνω τη χαρά μου...την ευτυχία μου...να αγωνίζομαι γι αυτή...

Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να πληρώνεις με δόσεις την ίδια τη ζωή...γι αυτό και προσπαθήσαμε κάποτε να την κάνουμε πιο υποφερτή...

Άλλες φορές νιώθω τα πάντα, άλλες τίποτα απολύτως

Άλλες νιώθω πως θα σπάσει η καρδιά μου από αγάπη για τη ζωή, και άλλες πως θα σπάσουν τα νεύρα μου αν όντως αποδειχθεί πως αυτό το θέατρο είναι η ζωή...

Άλλες φορές και πάλι έχω τα πάντα,φαινομενικά,ούτε καν τώρα που το γράφω δεν το πιστεύω, κι άλλες είμαι πιο φτωχή και από εκείνους τους ανθρώπους που η ζωή μας επέβαλε να νιώθουμε καλύτερα όταν τους συναντάμε και να συγκρίνουμε τις σάπιες ζωές μας και να λέμε και ευχαριστώ...λες και αυτό από μόνο του δεν είναι ένα παραλήρημα κάπως ρατσιστικό...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την αμφιταλάντευση συναισθημάτων που μας επιβάλει η ίδια η ζωή...Απορώ γιατί κατατάσουμε τους ανθρώπους σε παθολογικούς και μη...

Την κυκλοθυμία τη διπολικότητα σε παθολογία...αφού στο κάτω κάτω μας τα επιβάλει η ίδια η ζωή...

Καμιά φορά,τέλος, λέω χαρά σε εκείνους που δεν σκέφτονται...μα γρήγορα καταλαβαίνω πως οι μόνοι μη σκεπτόμενοι είναι οι νεκροί...και είμαι αρκετά εγωίστρια και κυκλοθυμική για να ζητήσω κάτι λιγότερο από την ίδια τη ζωή

[joniloy]

Η στιγμη κραταει λιγο και η αναμνηση κραταει χρονια...Μοναχα λιγο γελας και χανεσαι βαθια μεσα στο χρονο...Γι αυτο οσα νιωθω με πληγωνουν ακομα...Γι αυτο η καθε στιγμη,η καθε λυπη,η καθε χαρα κραταει λιγο μα η αναμνηση τους χρονια...Να ζεις για να εχεις αναμνησεις...Και τελικα η ζωη ολη μια αναμνηση ειναι...Να ζω για να ξανα θυμαμαι...να ζω για να εχω ανα(μνησεις)...

Να ζω για να τοποθετω μπροστα απο την καθε λεξη μου το (ανα)...

Και εμεις στο κατω κατω μια αναμνηση ειμαστε τελικα...Για καποιους ανθρωπους εχουμε γινει ηδη...για καποιους αλλους θα γινουμε...Και για τον κοσμο ολοκληρο αυτο,που ουτε στιγμη του δεν μας χωρα,που ουτε στιγμη του δεν μας (ανα)γνωριζει μια αναμνηση θα γινουμε...

Η υπαρξη και η παρουσια μας δεν ειναι παρα υλικη φαντασια αυτου του κοσμου...Ο,τι φανταζεται αυτος ο κοσμος,ο,τι λησμονησε το ονομαζει στο προσωπο μας...

Και εμεις ολοι να ειμαστε μια σκονη που αν την πιασεις στα χερια σου θα χαθει καποτε τελικα...σιγα σιγα...

Μα η ψυχη μας κινειται και θα κινειται παντα...Και σαν σπειρα ειναι η ζωη που γυρνα γυρνα γυρνα...γυρω απο τον ιδιο της τον εαυτο...γυρω απο την ιδια της τη χαρα...απο την λυπη της που την ξαναγεννα...

Γεννηθηκαμε κλαιγοντας επιδωθηκαμε υστερα στη χαρα...Σαν να πρεπει να γινει...Σαν να πρεπει να γελας συχνα καθημερινα...Κι αν κλαις τελικα συχνα μαλλον λενε ερχεσαι στην αρχικη σου μορφη...στην ατοφια σου...στην ακατεργαστη...σε εναν εαυτο που δεν εχεις νιωσει...

Σωμα μου με κρατας για αλλη μια φορα...και σε ευχαριστω...οσο η ψυχη μου θελει να ταξιδευει...

Ψυχη μου με ταξιδευεις για αλλη μια φορα...και σε ευχαριστω...οσο το σωμα μου στασιμο μενει...

(Χαρμολυπη) σε παρενθεσεις ειναι η ζωη....

Και τα ματακια τα θλιμμενα και τα νοσταλγικα μαζι...

Να μαθεις να ζεις,να αγαπας τη ζωη...να σεβεσαι την ψυχη σου και να την ακους...γιατι θα ερθει η στιγμη που δεν θα μπορεσει να σε ακουσει αυτη...

Ειναι καλοκαιρι.

Γι αυτο γραφω αλλιως,γι αυτο εγινε και ο κοσμος πιο μεγαλος και πιο υποφερτος

Καλο καλοκαιρι οσο εναν ολοκληρο χειμωνα (καλω)καλοκαιρι

[joniloy]

Τόσες νεράιδες χορεύουν μπροστά μας, τόσες γοργόνες κολυμπάνε ανάμεσά μας...Μέσα από τα δικά του βήματα πατήσαμε άλλα τόσα χιλιοπατημένα συναισθήματα...άλλες τόσες χιλιοξεχασμένες νοσταλγίες,άλλες τόσες χιλιοειπομένες λέξεις...

Είναι σαν να χορεύεις σε έναν ρυθμό,είναι σαν να βλέπεις κάτι πέρα απο το αληθινό και το πιστευτό...εδώ μιλάει η καρδιά...εδώ ακούει η ψυχή...εδώ αυτά τα δύο είναι ο κύριος οδηγός της αγάπης και της ζωής...

Μυρίζουν όλα αλλιώς/ακούγονται όλα αλλιώς...

Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ πως πρόκειται για την υλική μας ζωή...αυτή που φτιάχνουμε εμείς...αυτή που προσπαθούμε να αλλάξουμε...

Όλη η ενέργεια με κατακλύζει και δεν με αφήνει να ανασάνω...το τόσο γαλάζιο και μοναδικό οξυγόνο έχει εισχωρήσει στην καρδιά μου και δεν ζητά να απελευθερωθεί...απλά μένει εκεί και την ανθίζει και αυτή...

Η καλύτερη τελικά ευχή δεν είναι "να αγαπάς", αλλά "να ζεις"...γιατί μόνο έτσι αγαπάς...

Κι αν κάποτε ήμασταν από γυαλί...τώρα όλα έχουν πετρώσει,έχουν δέσει,και είμαστε κι εμείς σαν το πιο όμορφο νησί...

Γιορτή/

[joniloy]

Ελα/

Να ζησουμε ενα καλοκαιρι που δεν θα το μαθει κανεις

Να κρυφτουμε στα γαλανα νερα, να παρουμε τον ηλιο αγκαλια

Ελα/

Να μας φυσηξει το αερακι το καλοκαιρινο, να μας χαιδεψει την πλατη, να μου χαιδεψει τα μαλλια, να με μαθει πια να μη φοβαμαι

Να κρυφτουμε στην αμμο τη χρυση, τη μορφη σου να παρει ολο το νησι, για να εισαι εκει, να μη νιωθω πια μονη

Ελα/

Να αγναντεψουμε εναν ουρανο, να μετρησουμε τα αστερια του τα καλοκαιρινα, τα λαμπερα, τους αστερισμους τους που θα γραφουν για την αγαπη μας δειλα...

Να χωθουμε σε ενα σπιτι λευκο, με τα παραθυρα στη θαλασσα να δειχνουν, σαν εκεινα τα ομορφα σπιτια σε κατι σοκακια στα πιο ομορφα νησια...αφου παντα ηξερες την αγαπη μου για τα νησια...

Ελα/να χαθουμε/στο καλοκαιρι/μας

Να ζησουμε να μην το μαθει κανεις...

Να πεθαινουμε ζωντας και αγαπωντας την καθε μας στιγμη...

Να με αγαπας και να μην το μαθει κανεις...

[joniloy]

Μα κι εγώ...

Μα κι εγώ είμαι εδώ...Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατι πάντα πρέπει να το φωνάζω...

Ενοχικά κινούμαι...ενοχικά μιλώ...ντροπή νιώθω για το απόλυτο κενό...το κενό που δεν μπορώ να ενώσω...

Μου ζητάτε και χαμόγελα...και ενώ λέτε αντιλαμβάνεστε την κούρασή μου δεν δικαιολογείτε την μειωμένη μου περηφάνεια και τη μη θέλησή μου για επιφανειακή κυρίως ζωή...

Αρνούμαι...γενικά ειδικά...

Αόριστικα και οριστικά...

Πλέον οριστικά...

Και αρνούμαι να σας πονέσω,να σας αγαπήσω,να σας ζήσω και μελαγχολήσω...

Γιατί τρέφεστε από τις ανάγκες μου,από τις αυταπάτες μου...από τις ντροπές μου και από τις χαρές μου...

Και νομίζετε πως είμαι μυρμήγκι και χαίρεστε...

Μα δεν καταλαβαίνετε...σήμερα συνειδητοποίησα πως και τα μυρμήγκια εφτάψυχα είναι...και δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο...

Δυστυχώς έπρεπε να πνίξω ένα απ αυτά για να το νιώσω...δυστυχώς έπρεπε να πνίξω εμένα για να το νιώσω...

Και ύστερα πάλι από την αρχή ξανά...

Και απογοητεύομαι...γιατί όλα είναι ψέμα τελικά...

Τελικά ούτε ο πιο δυνατός υπερισχύει,ούτε το καλό πάντα στο τέλος νικά...και λυπάμαι που έχω ξεπεράσει ήδη τα 19...

Και λυπάμαι που ζω σε επανάληψη το 9...αυτό το καταραμένο 9...που πάντοτε αναζητά το 1...αυτό το 1 που ποτέ δεν ήταν 1...που ήταν 0 πάντοτε και έβγαινε μείον τελικά...

Πόσο κοστίζει πλέον η μοναξιά;

Στα παζάρια της ψυχής μου να κάνω παζάρια...για να με αγαπήσουν όσο πιο φτηνά γίνεται τελικά...

Και να γίνομαι κουρέλι που φοριέται και αποκτά αξία φτήνειας τελικά...

Δεν ξέρω πως να περιγράψω την μοναξιά τελικά...

Θα έλεγα πως έχει δύο συνθετικά...μα δεν έχει...

Μόνη αξία/είναι η μοναξιά...η μόνη αξία που ποτέ δεν θα σε προδώσει...γιατί πάντα την κουβαλάς μαζί σου τελικά

[joniloy]

Μισώ/μισό

Μισώ το μισό/το μισό που μου άφησες πίσω

Αγαπώ/αγαπώ κάθε τι περιττό και ό,τι μοιάζει περισσότερο σε ήλιο

Χρησιμοποιώ/χρησιμοποιώ τεχνικές που μου επιτρέπουν πιο πολύ να σε αγαπήσω

Ποιώ/το ρήμα που ποτέ μου δεν μου επέτρεψε να σε αφήσω

Αντιγράφω/ό,τι με θυμίζει πιο πολύ και είναι περισσότερο οικείο

Γράφω/γράφω για να σβήνω,ή ίσως για να λέω ό,τι έφτασα αυτή τη φορά λίγο πιο κοντά σου ίσως

Αντί(γράφω)/συχνά/ξανά

Μα αντί να γράφω εγώ αντιγράφω,ξανά και ξανά

Περήφανη/περισσότερο φανερή

Μα πουθενά δεν είμαι

Ίσως είναι αυτό που λένε πως μπερδεύομαι με τις λέξεις, πως παίζω με αυτές

Ίσως είναι αυτή η περηφάνεια που μου στερήσανε,η περισσότερο σε κάτι φανερή

Γι αυτό αδυνατώ,πιο πολύ απ ό,τι θέλω να φανώ

Γι αυτό για το μόνο που περήφανη θα είμαι θα είναι η μουσική που ακούω

Ρηχή/όσο ένα ποίημα χωρίς τέλος και αρχή

Ρηχή/χωρίς σκοπό,ασυνάρτητα,ακραία ρηχή

Τι περιμένεις και τι βλέπεις

Απατηλή/σαν τις τέλειες ψευδαισθήσεις

Μα παρόλα αυτά μοναδική/για ό,τι εσύ εύχεσαι να μη ζήσεις

[joniloy]

Απέραντη γλυκιά μου θλίψη

Τόσο γλυκιά που τη γεύομαι και σιχαίνομαι...

Τόσο απέραντη που δεν τη χωράει ανθρώπινος νους,με τις ικανότητες που νομίζει πως έχει...υπερβάλει...

Τόση θλίψη που γίνεται υπερβατή...

Πόση αγάπη να χωρέσει μια ψυχή παιδική;

Πόσο μίσος να χωρέσει μια ψυχή εφηβική;

Πόσο μέτρο να τηρήσει μια ψυχή παραλίγο και τουλάχιστον νεανική;

Είμαστε παιδιά που προσπαθούμε να μεγαλώσουμε...ίσως και να μην...

Κλεινόμαστε κάθε βράδυ στην καρδιά μας και ζητάμε πίσω τα χρόνια τα ανέμελά μας...

Γλυκιά εποχή,βυθισμένα στη θλίψη χρόνια...

20 χρόνια νοσταλγίας για τη ζωή,20 χρόνια γλυκιάς θλίψης για τη ζωή...

Ίσως να ένιωθα περισσότερα απ ό,τι θα ηθελε ένα παιδί...

Ίσως...

Ίσως είχα καταλάβει τη ζωή περισσότερο απ ό,τι θα ήθελε κανείς...

Κι αν δεν την είχα καταλάβει ίσως να ήταν αλλιώς,ίσως να έμοιαζε ο κόσμος πιο γλυκός,ίσως λιγότερο θλιβερός...

Μα ας είναι...

Αν σκεφτείς καλά όλη η ζωή μας ένα ίσως είναι τελικά...

Κι αν σκεφτείς καλά όλη η ζωή μας τόσο απέραντη,γλυκιά και θλιμμένη είναι τελικά...

[joniloy]

Κι αν είναι κάτι που μας κρατά ζωντανούς είναι η δική μας ομορφιά

Κι αν είναι κάτι σίγουρο είναι πως η γη ακόμα γυρίζει...και όποιος το αμφισβητεί δεν έχει μάθει πως κι ο κάθε εαυτός γυρίζει...γύρω από μία πορεία...κι απ την αρχή ξανά...

Είναι όλη η ομορφιά της πλάσης ένας άνθρωπος που περιπλανιέται...ψάχνει τα βήματα,μαθαίνει,αγαπάει και ζει...

Όπως κάθε καλοκαίρι είναι η πιο αγνή εποχή,έτσι και η ψυχή του ανθρώπου είναι μία αγνή εποχή,ηλιόλουστη,αληθινή

Όπως ο ήλιος λάμπει,οι ψυχές λάμπουν και αυτές...πολλές φορές φλέγονται...μα δεν πεθαίνουν ποτέ...

Έτσι πριν δύο χρόνια όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι "Taro,Alt-J", κατάλαβα...την αγάπη,τη ζωή,και το τι είναι να τη μαθαίνεις και αυτή...

Πλέον το "να ζεις,να αγαπάς και να μαθαίνεις", έχει άλλο νόημα για μένα,και τώρα πια είναι που το καταλαβαίνω πιο πολύ...

Τώρα που ζω,τώρα που αγαπώ,τώρα που μαθαίνω...

[joniloy]

Είμαστε φώτα που αναβοσβήνουν και τελικά δειλά δειλά αργοσβήνουν...

Από τη γέννα ως τη φθορά που λένε...Μα εμείς ζούμε από την πρώτη στιγμή τη φθορά...

Περιμένουμε απλά μία αναγέννηση...μία αντικατάσταση της φθοράς...

Ύστερα/κατάλαβα/

Τελικά όλα είναι μια φθορά/η γέννηση,η εξέλικη,η ζωή,τα πάντα...

Και έτσι κατάλαβα...

Πως ακόμα και η γέννησή μας αποτελεί φθορά εις βάρος κάποιου άλλου...

Αν το καλοσκεφτείς θα ενοχοποιηθείς...

Και δεν αξίζει στον καθένα...

Η σκέψη μου/αυτή η σκέψη μου είναι η πρώτη και παντοτινή φθορά...που φθείρει τα δευτερόλεπτά μου...την πιθανή μου εξέλιξη και ανέλιξη...οτιδήποτε θεωρώ στον κόσμο αυτό αβάσταχτο,υπεύθυνη γι αυτό είναι η σκέψη μου...

Θα θελα να μη σκέφτομαι,να μη,να μη...

Θα θελα μία αφελή φθορά...μία ανύμπορη φθορά...

Με απόλυτη συνείδηση της ελαφρότητάς μου να μη σκέφτομαι...

Να πολεμάω και να καταπολεμάω και όχι να μένω στο πάτωμα και να αγκομαχάω...

[joniloy]

(Φτερά)

Πετάμε/με δύο σπασμένα φτερά/

Έτσι μάθαμε όμως εμείς να πετάμε.Με σπασμένα φτερά.Και κάποιες φορές είναι ακόμα πιο λειτουργικά.Γιατί δεν γνωρίζεις αν σε βγάλουν για τον χειμώνα.Δεν γνωρίζεις αν σε βγάλουν την άνοιξη για να πετάξεις ξανά.

Είμαστε αποδημητικά πουλιά/με σπασμένα φτερά.

Θέλουμε να φεύγουμε αλλά με σπασμένα φτερά.

Κι αν νομίζεις πως αυτό σημαίνει "διακινδυνέυω να πέσω", για εμάς σημαίνει "τολμάω να μην σκέφτομαι πως θα πέσω".

Φταίω εγώ πολλές φορές...Φταίει όμως κι εκείνη που μου έλεγε για εκείνον τον Ίκαρο ξανά και ξανά.Κι όσο και μέχρι τότε η μυθολογία να μου φαινόταν βαρετή,όσο κι αν αυτός ο Ίκαρος ανόητος...τώρα κατάλαβα πως δεν ισχύουν όλα αυτά.

Εκείνος δεν είχε σπασμένα φτερά...Εκείνος επινόησε φτερά....

Εκείνος τόλμησε/όπως κι εμείς...

Και ήρθε πολύ κοντά στον ήλιο/άρα για μένα στη ζωή...

Και σκέφτομαι,ίσως δεν τολμήσαμε αρκετά,ίσως δεν φτάσαμε στη ζωή πολύ κοντά...

[joniloy]

Δεν ξερω πως μπορω να το περιγραψω.Το μονο που μπορω με ευκολια να πω ειναι οτι σ'αγαπω.Και μπορει να σου φαινεται περιεργο που γραφω αλλα μονο ετσι μου βγαινει να εκφραζομαι.Και μπορει να σου φαινεται περιεργο ολο αυτο αλλα εγω για τους ανθρωπους μου νιωθω τα παντα με τεραστια ενταση.Και εσυ εγινες τελειως ξαφνικα ενας ανθρωπος δικος μου.Με εχεις στηριξει περισσοτερο απ οσο πιστευεις,με εχεις κανει χαρουμενη περισσοτερο απ οσο πιστευεις.

Την μερα που μου ειχες πει σ αγαπω πρωτη φορα, την Πρωτοχρονια, εκλαψα μολις το ειδα.Και αυτο γιατι ειπα "πως γινεται να αγαπαει εμενα;".

Δεν εχω αγαπησει αν θελεις να ξερεις.Γιατι ισως ισχυει αυτο που μου ελεγες "μικρη κυρια,μικρη ζωη".Αλλα ισως δεν ειναι μονο αυτο.Και τωρα με βεβαιοτητα μπορω να πω πως σ αγαπω.Σ αγαπω παρα πολυ.Απο μικρη προσπαθουσα να καταλαβω τι ειναι να αγαπας και αναρωτιομουν "αν πω δεν σ αγαπω οντως δεν θα αγαπω;", "μα πως γινεται να νιωθεις την αγαπη;".

Εχω παρει πολλη αγαπη.Σε ολη μου τη ζωη.Μα ποτε δεν εχω νιωσει πως εχω δημιουργησει εγω η ιδια την αγαπη.Και τελικα ειναι πολυ πιο αβιαστο απ ο,τι νομιζα.Απλα υπηρχες εσυ και δημιουργηθηκε και αυτη.Ειναι οπως λενε "οταν υπαρχει το εδαφος φυτρωνει και το δεντρο".

Υπαρχεις εσυ και μπορεσες να δεχτεις και μπορεσα να δημιουργησω την αγαπη.Την αγαπη μου.Εσυ εισαι και το εδαφος μαζι και το δεντρο αγαπη μου.Γιατι δινεις οξυγονο σε μενα.Για μενα εισαι ηλιος.Και δεν το λεω τυχαια αυτο.Δεν σου εχω πει νομιζω τι ειναι για μενα ο ηλιος.Γι αυτο και το τατουαζ στην πλατη.Δεν ηταν τυχαιο.

Εισαι πηγη φωτος για μενα.Και για μενα δεν εισαι τιποτα απο αυτα τα επιθετα που ο καθε ανθρωπος μπορει να χαρακτηρισει απλα εναν ανθρωπο στο ακουσμα του ονοματος του.Για μενα εισαι κατι πολυ παραπανω απο απλους χαρακτηρισμους.

Γι αυτο αν ποτε κανεις με ρωτησει η θα με ρωτησει θα προτιμησω να μην απαντησω.Οι λεξεις ειναι τοσο φτωχες καποιες φορες.Οι λεξεις καποιες φορες ειναι τοσο τυπικες.

Και η δικη σου υπαρξη στη ζωη μου δεν ειναι ουτε φτωχη ουτε και τυπικη.

Οριακα θα σε αδικουσα αν απανταγα με απλα επιθετα για σενα.

Οριακα επισης θα γελουσα αν επρεπε καπως να σε χαρακτηρισω.

Για μενα εισαι θαλασσα,και η θαλασσα δεν εχει συνορα.

Για μενα εισαι ηλιος,και ο ηλιος φωτιζει παντα αναμφιβολα.

[joniloy]

Αποστειρωμένη εποχή/

Ζήσαμε τα αποστειρωμένα χρόνια.

Ζήσαμε τόσο αποστειρωμένα που δεν έχει μείνει τίποτα τώρα.

"Αποστειρώστε τα πάντα,μη μολυνθείτε και μη μολύνετε τους γύρω σας"

Λες και δεν ήμασταν αρκετά μολυσμένοι εμείς και οι γύρω μας.

Αποστειρωμένα γάντια στα ήδη μολυσμένα χέρια.Που έχουν ακουμπήσει άλλα τόσα χέρια.

Αποστειρωμένες επιφάνειες στις οποίες έχει ακουμπήσει το ήδη μολυσμένο κορμί μας.Που το έχουν χρόνια ακουμπήσει οι ήδη μολυσμένοι άνθρωποι.

Και εσείς ζητάγατε το ακατόρθωτο.

Μάσκες να κρύβουν τον πόνο μας, μάσκες να κρύβουν τις λέξεις μας.

Να μη μπορείς πια να μιλήσεις.Ει πρόσεχε σε έχουν απόλυτα φιμώσει.

Από πάντα σε είχαν,απλά έλειπε και το πρακτικό.

Αποστειρώστε τα πάντα"

Ζήστε σε μία μη μολυσμένη ψευδαίσθηση"

Μόνο μία χάρη σου ζητώ

Όταν πίσω γυρίσω για να σε αντικρύσω

Το μόνο που ζητώ*

Να είναι αποστειρωμένος και ο πόνος μας*

[joniloy]

/Πριν από εσένα δεν μου είχε μάθει κανείς να αγαπώ/

( Έτσι όπως εσύ σκεπάζεις και ξεσκεπάζεις την ψυχή μου)

/Πριν από εσένα η καρδιά μου μονίμως χόρευε στο κενό/

(Έτσι όπως εσύ υπάρχεις κοντά μου και δίνεις ζωή στην ήδη υπάρχουσα ζωή μου)

Δεν ξέρω αν μία ψυχή μπορεί να ζεσταθεί και να αναγεννηθεί. Ξέρω όμως πως αυτή θα μπορούσε να είναι η ψυχή μου. Δεν ξέρω αν ένας άνθρωπος θα μπορούσε να σημαίνει κάτι παραπάνω από μία ύπαρξη και λέξεις. Ίσως πάντα το εκπροσωπούσα. Αλλά μαζί σου το λέω με σιγουριά. "Σημαίνεις".

Σημαίνεις για μένα όλα τα όνειρα αυτού του κόσμου και όλες οι προσευχές αυτού του μάταιου κόσμου. Κι αν κάποτε αμφέβαλα για τους ανθρώπους ήταν επειδή δεν υπήρχες ακόμα εσύ.

Εγώ σε αγαπούσα πριν υπάρξεις.

Και για πάντα θα σε αγαπώ.

Εγώ σε κοιτούσα πριν καν μπορέσεις να κοιτάξεις.

Και για πάντα θα σε κοιτώ.

Εμένα για πάντα η ψυχή μου θα είναι λουλούδι που θα ανθίζει κοντά σου.

[joniloy]

Είσαι/για μένα/αλκοόλ/και φτηνά κεριά/

Για μένα είσαι η πρώτη ανάμνηση στο μυαλό μου που θέλω να τη ζω ξανά και ξανά

Και συνήθως πληγώνουν οι αναμνήσεις αλλά εσύ ποτέ και πουθενά

Στέκεσαι σε ένα κρύο δωμάτιο που έχουν περάσει άνθρωποι και άνθρωποι,ανασφαλείς και καθόλου ποτέ ασφαλείς

Μα εσύ το ζεσταίνεις/μα εσύ ποτέ δεν με μαραίνεις/έτσι όπως μου έκαναν

Σου είχα κάποτε πει ανθίζω δίπλα σου, παίρνω ζωή από τη ζωή σου, οξυγόνο από τα μαύρα πνιγμένα από τον καπνό πνευμόνια σου

Και το εννοούσα/γίνομαι λουλούδι κοντά σου που δεν πιστεύει πως κάποτε θα κοπεί/λουλούδι που μόνο από εσένα θέλει να ξεριζωθεί

Έχεις αφήσει στην ψυχή μου το χαμόγελό σου, στο σώμα μου την ζωή

Και πίστεψέ με αυτό το σώμα λαχταρά για ζωή/γιατί έμεινε πολύ καιρό δίχως αυτή

Σε κοιτώ μέσα από την φωτιά των κεριών/και κάποτε ήθελα να τη στάξω επάνω μου, η σάρκα μου να νιώσει από τον πόνο την ηδονή, έτσι όπως είχε συνηθίσει και αυτή/και στη συνέχεια να καώ ολόκληρη

Και πια σκέψου είναι αστεί�� που θέλω να κάνω ατμόσφαιρα με αυτά.

Σε ήθελα από την πρώτη φορά που σε είδα/με έκαιγες και δεν είχες ούτε μία φανερή σπίθα/

Ψυχικά και σωματικά καιγόμουν/Και μόνο για σένα χόρευε το σώμα μου στην απέραντη αυτή γη

Και μόνο εσύ δεν με πονάς/και μόνο εσύ δεν ματώνεις την ψυχή μου

Θέλω το οξυγόνο σου για ζωή και τις στάχτες σου για να δημιουργηθώ από την αρχή

Για πάντα/παντού

Κοντά σου

[joniloy]

Θα σε κοιτάξω μια φορά στα μάτια

Και θα νιώθω όντως σαν Άνοιξη

Και δεν θα προσποιούμαι

Και δεν θα απαρνούμαι τον Χειμώνα

Γιατί πια δεν θα τον νιώθω καν

Και δεν θα φοβάμαι πια

Και δεν θα σκέφτομαι πια

Θα σε κοιτάξω μια φορά στα μάτια και θα σε απολαύσω πραγματικά

Και θα νιώθω την πραγματική απόλυτη χαρά

Και δεν θα με πληγώνω άλλο

Και δεν θα ξαναδακρύσω άλλο