kafka-zs - Tumblr blog

[kafka-zs]

What the hell am I doing here? Am I making any progress at all or am I just falling apart?

Vagabond, Takehiko Inoue

[kafka-zs]

:'(

Even in the days I feel the worst, I feel glad to be alive. To be a part of this journey called life. To be one of the lucky 7 billion. Why was I chosen to be here? I must have a meaning, right? There's a big picture already painted of my life, my legacy, my happiness. I just have to trust in it.

Sylvia Plath, Letters of Sylvia Plath, Volume I: 1940-1956

[kafka-zs]

Don't worry, it'll work out somehow

[kafka-zs]

I think, I can't finish thissss book ‘kafka on the shore’ cause it's too muchhh for my poor soul.

[kafka-zs]

[kafka-zs]

I already know na there's something wrong with my humor when I laughed sa example ni sir about sa IED, liek, “I’m sorry nasakal kita gamit ang sintron ko” idkkk peroooo, nakatatawa siya para sa akin grrrrr TT^TT

[kafka-zs]

Paano naman kaming may 5% ng Histrionic PD? :')

[kafka-zs]

aaaaaaaaaaaashdjdjsiakskdko ¡¡¡¡¡¡¡

[kafka-zs]

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“Sometimes fate is like a small sandstorm that keeps changing directions. You change direction but the sandstorm chases you. You turn again, but the storm adjusts.  

Over and over you play this out, like some ominous dance with death just before dawn.  

Why? Because this storm isn't something that blew in from far away, something that has nothing to do with you. This storm is you. Something inside of you. So all you can do is give in to it, step right inside the storm, closing your eyes and plugging up your ears so the sand doesn't get in, and walk through it, step by step. There's no sun there, no moon, no direction, no sense of time. Just fine white sand swirling up into the sky like pulverized bones. That's the kind of sandstorm you need to imagine.”

[kafka-zs]

[kafka-zs]

Like, I'm starting to lose myself. Dissociating were quite addictive when your life is fvcked up

May Sarton, from Journal of a Solitude [ID in alt text]

[kafka-zs]

Chen Chen

[kafka-zs]

ewan ko, instead na magreview ito ang inatupag ko. hahahahaha kasi nga naman, mas importante ang maisalba ko muna anh sarili ko, kesa malugmok na naman gaya ng dati.

Ganun pa rin kasi ako eh, weakshit at matatakutin pa rin. Panahon at inog lamang yata ng mundo ang nagbabago, napakahirap sumabay sa panahong animo’y tumatakbo; habang naririto ako, tine-take pleasure ang paglalakad. leshe!

[kafka-zs]

Alam ko na sa pagdating ng araw, pagsisihan ko mga pinagagawa ko ngayon subalit, ang tamad ko Aware na akong tamad na ako, pero mas nagiging tamad pa ako. Ayaw ko nito !

[kafka-zs]

welp! bumabalik na naman aq sa rati :'(

[kafka-zs]

oh tis heart, why so fuckinggggggg weak?

[kafka-zs]

Minsan, iniisip ko kung may karapatan ba ako magreklamo kung gaano kabigat ang mga pasan-pasan ko ngayon. Siyang tunay! Totoong balido ang mga nararamdaman natin. May karapatan tayong magreklamo! May karapatan din tayong sumuko.

Bagamat pagkatapos kong manuod ng documentary, at naging ladlad sa aking mga mata ang katotohanan— katotohanang hindi naman itinatago subalit katotohanang pilit nating iwinawaksi at inisasantabi.

“Huwag kang maingay, may mumo”

“Huwag kang maingay, may sundalo”

Lumagapak sa aking mukha ang masakit na katotohanan. I mean, aware ako sa mga nangyayari sa paligid ko, subalit hindi ko lang ito pinagtutuonan ng pansin. Mahapdi sa lalamunang lunukin subalit iyon ang totoo.

Hindi na bago sa akin ang makabalita na may ingkwentro ang mga ‘kalaban sa bayan’ at ang mga kasundaluhan. Mga magkaka-anak, magkakapatid na nagpapatayan gamit ang tabak, baril at kalakip nito mga isinusulong nilang ‘katotohanan’ at kanilang mga ‘karapatan’.

Nagdadalawang-isip ako kung may karapatan ba akong magreklamo. At, ngayon ko lang rin naisip kung ang kalagayan ko ba ngayon ay isa bang ‘biyaya’ o isang ‘sumpa’.

Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba sa Panginoon na ganito ang siyang aking kinasadlakan at ganito ang aking ‘normalidad’.

Ilang minuto lang yung documentary, pero ilang oras akong napatunganga at siyang ginugol ko upang mag-isip at magnilay.

Paano kung umiba ang ihip ng hangin at lumihis ang ‘katotohanang’ nakasanayan ko? Paano kapag natanggalan na ako ng karapatang magreklamo? Paano kung naikulong ako sa mapait na katotohanan at wala na akong magagawa kundi lunukin na lang ang magiging kapalaran ko?