kahvemsogumadan

[kahvemsogumadan]

Ankara’ya geldim, kalabalık bir ortam halamın oğluna gayet resmi napıyosun abi dedim sana ne olmuş böyle dedi bende ne gibi dedim anlamadım doğrusu. Kilo almışsın dedi. Bir erkek olarak bir kadına bunu demesini de geçtim asla yeri değildi o kadar çok utandım ki yerin dibine geçtim. Sonra durumu yengem falan toparlamaya çalıştı ama hiç muhatabım olmayan birinden kalabalık bir ortamda bedenimle alakalı o yorum beni bitirdi. İğrençisiniz ve keşke bunu yüzünüze söyleyebilsem

[kahvemsogumadan]

Bizim huzurevinde bi amca var 13 yıldan fazladır orada kalıyormuş. İki kitap çıkarmış sanırsam ve bir röportajında şöyle demiş “77 yıl 27 gün gibi geliyor. Dün ki gibi geliyor, özlüyorum. Çocukluğumu özlüyorum, gençliğimi, memurluğumu, çocuklarımı, ev hayatımı özlüyorum.”

Kitabının ismini de, akşam olunca evlerin ışıklarını izlediği için koyduğunu söylemiş.

Geçen amca geldi ben öleceğim yakında paramı bağışlamak istiyorum dedi. Çok üzüldüm, yaşlı olmak çok zor, vaktinin geldiğini kabul edip hazırlık yapması beni bi silkeledi. Bir de amcanın 3 kızı var ve görüşmüyorlar. İşleyiş nasıl bilmiyorum ama stajyer olmasaydım amcanın kızlarıyla en azından bir kere görüşmesi için elimden geleni yapardım. Kızlarını çok özlediğini ama onların konuşmadığını söyledi. Nasıl bir hayatları vardı, kırgınlıkları nelerdi bilemem ama hayattan hiç bir beklentisi kalmamış ölmek için gün sayan biri için bir şeyler yapmayı çok isterdim.

[kahvemsogumadan]

Dünyaya yine gelsek yine aynı anne babayı seçermişiz. Böyle bir deyiş var kim neden böyle bir şey söyledi bilmiyorum ama asla doğruluğuna inanmıyorum. Dünyaya bir daha gelsem annemle babamla komşu bile olmak istemezdim.

[kahvemsogumadan]

Üstüne bir de annemle konuşurken bende çalışmak istiyorum belki böyle bir kurumda çalışırım diyorum saçma saçma gülüp sen mi diye küçümsüyor. Beni asla ciddiye almıyor. Ne düşüncerimin ne hislerimin onun için bir değeri var. Onun yüzünden bu haldeyim. Kendime güvenim yok, tanıştığım insanlar beni sevmeyecek diye ödüm kopuyor. Herkesin onayına ihtiyacım var ama saçma bir şekilde annemin daha çok. Her dediğini yapmıyorum ama bir iş de direk aklıma annem geliyor o ne der diye. Sevgiden değil, korkudan değil. Allah korkum olmasa hayatımdan en önce annemi çıkarırım ve asla görüşmem.

[kahvemsogumadan]

Herkese selam, çok uzun zaman oldu yazmayalı. Bir sürü şey oldu ama çok da önemli şeyler değil. Çok şükür çalkantılı ruh halimden kurtuldum. Ehliyetimi aldım ve staja başladım. Ben önlisans mezunuydum ve çocuk gelişimi okumuştum daha sonra Sosyal hizmetler okuyup lisansımı tamamladım. 1 aylık bir stajım var mezun olmam için. Geçen hafta başladım ve çok zordu. İş hayatı zor değil ama insanlar çok zor, çok kendini beğenmiş, çok burnu havada. Ben huzurevinde yapıyorum stajımı. Huzurevinde toplam 50 yaşlı var ve 2 sosyal çalışmacı var. Ortamları güzel, rahat kendilerine göre bir dünyaları var. Ama beni hiç sallamıyorlar ya. Aşırı üzülüyorum bugün kendi aralarında konuşmaya başlayınca beni dışarı çıkardılar. Benden aşırı rahatsız oluyorlar. Açıköğretim diye mi yaşım büyük ondan mı bilmiyorum ama kendimi bana o kadar kötü hissettiriyorlar ki hep fazlalıkmışım gibi. Bir de bir insan bir insana nasılsın demez mi ya. Ben çok soru soruyorum kabul ediyorum ama o da aslında karşımdaki insana sana değer veriyorum deme biçimim kendime göre. Bu insanlara buralımısınız falan diyorum geçiştiriyorlar ve beni tanımak gibi bir dertleri asla yok. Tamam yarın olmayacağım zaten ama insan yalandan sorar. Kendimi şu 1 hafta da o kadar değersiz hissettim ki anlatamam. Eşime bile anlatamadım bu durumu.

[kahvemsogumadan]

Hiç çözemediğim bir ruh halindeyim bu aralar. Sürekli kötü bir şey olacakmış hissi, her telefon çaldığında aklımdan geçen bin tane kötü senaryo. Kafam da hep bir film. Neden böyle oldum anlamadım. Çok haber izlemekten mi, kendi kendime vesvese mi verdim bilmiyorum ama ruh halim berbat. Ülke gündeminin de maşallahı var zaten.

[kahvemsogumadan]

Pandeminin 5.yılıymış. Pandemi zamanı hamile kaldım ve çok zor şeyler yaşadım. Doğumdan sonra neredeyse entübe edilecektim. Hüma da bende yoğum bakımda kaldık. Ama gelgelelim o pandemi zamanında ki Ramazanı unutamıyorum. Sanki ayrı bir huzur vardı. İnstagram hikayeleri sağolsun fotoğraflar ordan:)

[kahvemsogumadan]

Ramazanın her şeyi güzelleştirme gibi bir özelliği var. Sanki dünya toz pembe. İftara yakın o gökyüzünün rengi, kuşların cıvıltısı, gecenin o dinginliği, sabah namazından sonra ki o huzur. Çocukluğumdan beri gece uyumam sahuru beklerim. Bu sene bekleyemem diye üzülmüştüm ama şimdi de akşam erken yatıp gece kalkıyorum. Seviyorum bu saatlerde yalnız olmayı, bana çocukluğu hatırlatıyor. Bana o günler çok uzakta kalmış, yıllar geçmiş ben yaşlanmışım gibi geliyor. Çok özlüyorum o Ramazanlarımı. Ramazandan bir gün önce yengemle kete yapardık mutlaka. Sahura kadar dizi izlerdim yine. Sofrayı ben kurardım, evde ki herkesi uyandırırım. Aşağı amcamlardan, karşıdaki akrabalarımızdan tabak çanak sesleri gelirdi. Ezan okunurken balkona çıttığımda Ayşe ablayı görürdüm. Öğlene kadar uyurdum. Bugün için de çok şükür ama insanın aklı hep neden geçmişte anlamıyorum.

[kahvemsogumadan]

O kadar güzeldi ki resmen büyülenerek çıktım. Üstelik pes etmeyip bekledim imzamı ve fotoğrafımı da kaptım.)

[kahvemsogumadan]

Son zamanlarda okuduğum en iyi kurguydu. Kurgu gibi hissettirmeyen, okuyanı bir tarafından yakalayan kitaplara bayılıyorum. Bir tren yolculuğu ile başlayıp öyle de biten kısacık bir kitabın beni bu denli ele geçirmesi akıl alır gibi değil.

Müthişti.

Çocukluk travmalarının ne kadar önemli olduğunu, geleceğimizi, tercihlerimizi, yaşantımızı ve hatta sonumuzu bile etkilediğini bir kez daha ama can alıcı bir yerden okumuş oldum. Küçücük çocukların hisleri, içinde biriktirdikleri, yetişkinlerin yetişkin gibi davranamadığı halde çocukların birer yetişkin olmaya çalışması. Ve canım Harriet, beni mahvettin..

[kahvemsogumadan]

Yeni bağımlılığım. Öyle iyi geliyor ki bana son parçayı koyduğum da sanki her şey tamamlanmış gibi geliyor.

Son zamanlar da hayatımda her şey için çok şükür diyorum. Hüma’nın bir sağlık sorunu var onu da ilaçla atlatırsak daha çok mutlu olacağım. Şimdilik iyi düşünmeye çalışıyorum geçecek diyorum inşallah da öyle olur. Benim mental bu aralar iyi. Ben depresyondayım herkesden nefret ediyorum diye düşünürken bunun tamamen hormonlarımdan kaynaklı olduğunu keşfettim. İlaçlarımı da almaya başladığımdan beri daha iyiyim. Tabi hâlâ şişmanım, yeme bozukluğum var ama onun için de yeniden diyetisyene başlayacağım. Hatta eve yürüyüş bandı almayı da düşünüyorum. Bu dönem sosyal hizmet stajım var onun için bir yer bulmam lazım, ve sene sonunda sosyal hizmet mezunu olacağım.

[kahvemsogumadan]

Eskisi gibi yazmıyorum çünkü hep aynı şeyler ben bile sıkılıyorum. Yani biraz önce kurabiye yedim diye ağladım. Diyetisyenle verdiğim 4 kiloyu aldım üstüne 2 bin tl de boşuna gitmiş oldu. Zayıflamak istiyorum, sağlığım bozuk, görünüşüm bozuk, psikolojim bozuk. Sabah kalkıyorum yumurta zeytin 1 dilim ekmek bismillah diyorum ikindi de kendimi tatlı yapmak için ikna etmiş olarak buluyorum. Oradaki döngüyü kıramıyorum. Hapsoldum kaldım bu döngünün için de. Çok canım sıkılıyor bu duruma. Bugün dışarı çıktım üstüme eski bir eşofman, üstüme çuval gibi bir kazak ve mont. Omuzlarım çökmüş, kamburum çıkmış. Annem dişlerini yaptırmıyor diye ona “kendine niye bunu yapıyorsun” diyorum. Ben kendime bunu niye yapıyorum. Neden böyleyim ben neden.

[kahvemsogumadan]

1 aydır belki biraz daha fazla hastayım. Bi grip olduk ailecek herkes iyileşti gibi ama ben toparlayamıyorum. Aslında tam hasta da değilim ama durup durup bir anda burnum akmaya gözüm yaşarmaya başlıyor. Bi bakıyorum iyiyim bir bakıyorum grip. Nasıl bitecek bu ilk defa böyle bir şey yaşıyorum.

[kahvemsogumadan]

Hayatımda son zamanlar da pek bir şey olmuyor. Evdeyim okuyorum, izliyorum, örmeye çalışıyorum. Bir kreşe iş başvurusunda bulundum olumlu da sonuçlandı ama bilmediğim şey çocukların altını öğretmenlere değiştiriyorlarmış. İlk defa duydum böyle bir şey kabul etmedim tabi. Ama sonradan başka iş bulamayınca bi acaba mı da dedim. Yani zor durumda değiliz çok şükür ama ay sonunu zor görüyoruz. Ki öyle kıyafet alıyım, geziyim falan yok sadece yemeye harcıyoruz.

Babamdan bir iki kere mesaj atarak para istedim. Babam kızsa da o parayı bana atar diye düşündüm. Ama ikisinde de para gelmeyince kardeşim göndermedi sandım. Meğer babam göndermemiş sonradan telefonlaşınca ne kadar istiyordun geçen mesaj atmışsın dedi. Öyle deyince şaşırdım yani gönderseydin de ne kadar olsa o kadar gönderseydin. Bende boşver dedim o da tamam dedi. O kadar üzüldüm kırıldım ki.

Eskiden onlarla ilgili bir beklentiye girmiyordum ama şimdi giriyorum ve bu beni psikolojik olarak çok kötü etkiliyor. Ama çok zengin bi babanız var, kardeşleriniz aileniz çok zengin. Bu normal bir zenginlik değil ultra bi zenginlik yine de bi beklentiye girmemeli miyim, yoksa isteyenin bir yüzü diye kendimi mi kandırmalıyım?

[kahvemsogumadan]

Ben bir şeye çok üzüldüm mü mutlaka ama mutlaka başıma geliyor. Dün Ankara’da trafik kazasına bakarken arkadan çarpan arabayla vefat eden arkadaşları görünce çok üzüldüm dayanamadım öyle böyle ağlamadım. Akşamı hiç olmayacak bir şekilde kaza yaptık. Çok şükür bir şeyimiz yok ama iş arabası olduğu için çok korktuk hepimiz stres olduk. Belki de üzülerek ağlayarak çekiyorumdur böyle şeyleri bilmiyorum

[kahvemsogumadan]

Allah babamı niye böyle yaratmıştı. Kimdi babam, bir zevk uğruna ailesini yıkan adam mıydı, bir ailesi olsun diye 9 yaşından beri çırpınan mı? Hangisiydi aradığı, cennet ayaklarının altındaydı halbuki niye dişlemişti ki o yasak elmayı, niye denememişti geri dönüp bize sarılmayı…

[kahvemsogumadan]

Kendimle konuşurken demiştim ki sakın annene dertlerinden bahsetme çünkü seni desteklemeyecek, yanındayım demeyecek, seni sadece eleştirecek ve her zaman suçlunun sadece sen olduğunu düşünecek. Ama yalnızım, bu hayatta kimsem yok. Annemle konuşurken eşimden bir iki dert yandım. Yani önemli şeyler bile değildi işte kızımla biraz daha vakit geçirsin, biraz fazla oynasın, 5 dakika oynasa 1 saat gibi geliyor ona falan gibi şeyler. Konuşma başında da dedim ki şimdi sana söylüyorum ama telefonu kapatınca mesaj atarsın yok atmam dedi. Huyudur telefonu kapattıktan sonra tek tek mesaj atar. Sonra kapattık telefonu ben hatta ona kar fotoğrafı falan attım. Ertesi gün öğlen baktım mesajları yağdırmış yine

atmayacaktım

mesaj

bekleyemedim

5 senedir

sana

geliyom

görmedim…

şöyle olduğunu, şöyle davranıldığını, kocana böyle yaptığını, senin gibisini ilk defa gördüm, diye böyle tek tek yazmış. Görünce öyle oldum ki bunu tarif bile edemem. O dediği 5 senede benim yaşamadığım şey kalmadı. Hepsi de eşimin elinde olmasa da bana yaşattıklarıydı. Hadi hepsini geçtim kendisi beni arar anlatır çocuklarından dert yanar, gelinlerinden, annesinden, abisinden bir gün ağzımdan onu kıracak bir şey çıkmadı. Ama ne zaman ona bişey anlatsam böyle saydırır bana. Ben mi abarttım acaba diye düşünüyorum sonra mesaja tekrar bakıyorum yine aynı duygular.