kajsorocambolesco

[kajsorocambolesco]

Balansverslagje

Het afgelopen jaar ben ik niet erg veranderd qua leessmaak. Nog steeds is het enige dat ik lees non-fictie of informatieve boeken. Ik had echter wel het doel vorig jaar om ‘De Verandering’ van Franz Kafka te lezen. Dit is er helaas niet van gekomen. Wel heb ik een aantal interessante artikelen gelezen en ben ik begonnen in een boek over privacy. Voor komend jaar hoop ik wel wat meer boeken te lezen over zaken die mij aanspreken, ik ben bang dat Franz Kafka niet op dat lijstje staat.

[kajsorocambolesco]

[kajsorocambolesco]

Rukkers uit Reetverdegem

‘De periodes dat ze in grote vorm verkeerden en koste wat het koste dronken wilden raken, gebeurde het dat we ze een ganse week niet te zien kregen. Bovendien ontbeten wij niet, niet voor we eerst een half pakje sigaretten hadden opgerookt.’                                                                                             Dit citaat uit de roman De helaasheid der dingen –geschreven door Dimitri Verhulst en uitgegeven in 2006- geeft naar mijn mening perfect weer hoe het boek in elkaar steekt. De oude Vlaamse taal en de uitvergrote pauperse manieren van het gezin van de hoofdpersoon. De ik persoon in de roman is de kleinste van het grote gezin. Hij beschrijft bizarre gebeurtenissen, treurige gebeurtenissen tijdens zijn jeugd, vandaar ook de titel. Het slaat namelijk terug op de ‘treurige’ dingen waar de ik-persoon helemaal niks aan kan doen of veranderen. Dimitri Verhulst is een schrijver van Belgisch komaf, hij is opgegroeid in Reetverdegem en rekent eigenlijk af met zijn eigen geboorteplaats. Hij heeft veel bekende boeken geschreven waarvan ‘de helaasheid der dingen’ er één is. Ik vind dit boek leuk vanwege de humor, de schrijfstijl en het thema.

 Deze roman zou je absoluut een comedy kunnen noemen. De ongecensureerde grappen in combinatie met de oude Vlaamse taal maakt het voor mij heel grappig, hierbij een voorbeeld : “En ondertussen zaten wij op onze stoelen, naast de stinkende Palmier, met ons gedrieën te kijken naar de miserie van een straathond die genoegen moest nemen met een tot op de draad versleten teef met een etterend gat, en Blondi, die waarschijnlijk tot de Heilige Franciscus van Assi bad.” In dit voorbeeld en ook in andere delen van het boek zie je dat Dimitri Verhulst gebruikt maakt van zijn dichtkunsten. Dat vind ik een heel mooi iets wat mij tevens ook brengt bij zijn schrijfstijl.

Dimitri Verhulst is naast schrijver ook nog eens dichter, dat is goed terug te zien in de lange poëtische zinnen die dit boek sieren. De zinnen lezen niet alleen mooi maar hebben ook een mooie betekenis, voorbeeld: “Herinnering is de troostende stuiptrek van een leven, een hogere soort van nageboorte. Pas wanneer de herinnering is opgedroogd treedt de dood helemaal in, de ontbinding begint wanneer men opgehouden heeft van ons te dromen, en indien geen van de getuigen het risico neemt voor een leugenaar te worden versleten zullen de verhalen van Café Liars delen in ons eigen lot te worden vergeten, wat zoveel is als er nooit te zijn geweest.” De roman is eigenlijk opgedeeld in twaalf aparte verhalen die toch chronologisch verlopen, dit concept kende ik nog niet en ik ben blij dat ik dit nu wel ken.

Ondanks dat het thema niet echt veelzijdig is vind ik het wel grappig : seks en bier. In het boek zijn dit toch wel de thema’s die veel voorkomen. Dit zorgt dan ook voor grappige situaties : “Sylvie viel in slaap terwijl ze zat te pissen, er leek geen einde te komen aan haar water, en mijn vader begon zenuwachtig te worden bij de gedachte dat we straks tante Rosie tekst en uitleg moesten verschaffen bij de belabberde toestand van haar kind.” Ondanks dat het thema wel grappig is werd het op een gegeven moment wel een beetje saai. Want dronken mensen zijn wel grappig maar ik vind het niet grappig genoeg om een boek te vullen. Dit is dan eigenlijk ook mijn enige minpunt.

 Deze roman is heel humoristisch door de recht-voor-je-raap grappen en de oude Vlaamse taal, het is mooi geschreven door de lange poëtische zinnen en deze roman heeft een grappig thema, maar het thema verveelt wel een beetje. Voor iedereen die zich wil vermaken door naar asociale zuipende Belgen te kijken is dit zeker een aanrader.

[kajsorocambolesco]

Bildungsroman

Toen we begonnen met het thema ‘Bildungsroman’ had ik geen idee wat dat was. Op de lijst met boeken stond één boek dat direct mijn aandacht te pakken had: ‘Wij’ van Elvis Peeters. Deze roman was namelijk de enige roman die je alleen mocht lezen na toestemming te hebben gehad van een ouder. Het boek gaat over een groep jongeren de grenzen van  hun fysieke mogelijkheden opzoeken. Ze gaan zelfs zo ver dat een meisje het niet eens overleeft. Het boek is best heftig maar ik vond het leuk om te lezen, het is zeker een aanrader voor iemand die normale romans saai vind.

[kajsorocambolesco]

Tragische held

Mijn tragische held is Jordan Belfort. Jordan Belfort is opgegroeid in een redelijk normaal gezin uit de middenklasse. Op vroege leeftijd wilde hij al rijk worden, zo begon hij met het handelen in aandelen bij een grote bank. Toen die bank eenmaal failliet ging kwam hij in aanraking met een ander soort aandelenhandel, namelijk de handel in ‘pennystocks’. Dit zijn aandelen die per stuk minder dan één euro zijn. Door zijn vlotte praatjes van zijn werktijd bij de bank te gebruiken in deze branche verdiende hij al snel een goed salaris. Zijn ambitie lag echter hoger en hij begon zijn eigen aandelenkantoor ‘Stratton Oakmont’. Door middel van het aanprijzen van waardeloze aandelen en het kunstmatig laten stijgen van een aandelenkoers verdiende Jordan bakken met geld. Dit bleef natuurlijk niet onopgemerkt door de FBI, en binnen de kortste keren fungeerde Jordan als ‘snitch’ voor de FBI.

[kajsorocambolesco]

Journalistieke boeken

Omdat ik het Boekenweek geschenk niet heb uitgelezen, probeer ik dit te compenseren met een stukje over journalistieke boeken die ik gelezen heb. Zoals te lezen was in mijn balansverslag lees ik eigenlijk alleen informatieve/non fictie boeken. Dit jaar heb ik twee journalistieke boeken gelezen, beide van Joris Luyendijk. Ik heb 'Dit kan niet waar zijn' en 'het zijn net mensen' gelezen. Beide boeken vond ik interessant vanwege de thema's. 'Dit kan niet waar zijn' gaat over de bankensector in het financiële hart van Europa, Londen. Het was erg leuk om over deze bizarre wereld te lezen. Het andere boek was dus 'Het zijn net mensen' , dit vond ik een erg goed en leerzaam boek en het is een aanrader voor iedereen die mee wilt doen in de vluchtelingen discussie. Dit is zo omdat Joris Luyendijk uitlegt hoe de Westerse media functioneert, of beter gezegd disfunctioneert en daarmee een vertekend beeld schetst van de Arabische wereld. De boeken waren niet literair, maar als het aan mij lag zou ik deze boeken lezen in plaats van romans.

[kajsorocambolesco]

Balansverslag

Dit jaar heb ik meer gelezen dan vorig jaar, dus dat is een hele verbetering. Van literatuur steek ik voor me gevoel niks op, dus lees ik dat niet vrijwillig. In dat opzicht is mijn smaak dus niet veranderd: Informatieve/non fictie boeken vind ik nog steeds veel leuker. Door de informatieve boeken heb ik wel wat geleerd dit jaar: ik heb een marketing boek gelezen (Hoe pak je een oen z'n poen) en een deel van een Engelstalig wiskunde boek (Things to do and make in the fourth dimension). Deze boeken heb ik met plezier gelezen, de romans voor Nederlands met wat minder plezier. Ik heb geen favoriet onderwerp ontdekt, als ik iets interessant vind lees ik het. Mijn huidige favoriete boek is nog steeds 'Alleen maar nette mensen' , dit is misschien wel de enige roman die ik met plezier gelezen heb. Mijn doel was eigenlijk om 'de gedaanteverwisseling' origineel van Franz Kafka te lezen, maar dit is niet gelukt. Dus mijn doel voor volgend jaar is om dat wel te lezen.

[kajsorocambolesco]

De opdracht was om een Boekenweek geschenk te lezen voor Nederlands, en daar vervolgens een korte beschrijving van te lezen. Dus ben ik deze vakantie begonnen aan 'Duel' van Joost Zwagerman. Deze roman wilde ik graag lezen omdat ik benieuwd was wat voor een schrijver Joost Zwagerman was, ik ken hem eigenlijk pas sinds hij is gestorven. Zoals ik net al heb vermeld ben ik aan de roman begonnen, ik heb hem dus niet uitgelezen. Mijn Nederlans leraar meneer Ploegmakers zei dat ondanks ik de roman niet heb uitgelezen ik hem toch op tumblr moet zetten. Het begin van de roman vond ik wel goed geschreven, maar het onderwerp kon me toch niet genoeg boeien om door te lezen. Voor nu laat ik het hierbij, hopelijk heeft iemand toch enigszins genoten van deze recensie.

[kajsorocambolesco]

Het lied der dwaze bijen

M. NIJHOFF (1894-1953)

Een geur van hooger honing verbitterde de bloemen, een geur van hooger honing verdreef ons uit de woning.

Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen,

ried ons, ach roekeloozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekeloozen naar raadselige rozen.

Ver van ons volk en leven zijn wij naar avonturen ver van ons volk en leven jubelend voortgedreven.

Niemand kan van nature zijn hartstocht onderbreken, niemand kan van nature in lijve den dood verduren.

Steeds heviger bezweken, steeds helderder doorschenen, steeds heviger bezweken naar het ontwijkend teeken,

stegen wij en verdwenen, ontvoerd, ontlijfd, ontzworven, stegen wij en verdwenen als glinsteringen henen. –

Het sneeuwt, wij zijn gestorven, wij dwarrelen naar beneden. Het sneeuwt, wij zijn gestorven, het sneeuwt tusschen de korven.

[kajsorocambolesco]

Er zou van dit boek een recensie moeten staan op mijn tumblr, maar helaas heb ik de recensie niet compleet op de computer. Ik kan geen half werk leveren, dus een beknopte samenvatting : leuk boek voor tieners, grappig door jongerenhumor en taalgebruik, jammer dat het verfilmd is. Aan deze recensie heb je niks, maar ik moet toch laten zien dat ik het heb gelezen.

[kajsorocambolesco]

De warrige wereld van de Wassenaar

Je vader is gek, je oma is gek, je moeder is gek en zelf heb je in een gekkenhuis gezeten. Deze recensie zal gaan over ‘De kleine blonde dood’ geschreven door Boudewijn Büch. Boudewijn Büch is vlak na de oorlog in Wassenaar geboren. De roman gaat over zijn eigen leven en vooral de tragische gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt: zijn vader die een handtastelijke maniak is geworden door de tweede wereldoorlog, zijn moeder die hij niet meer ziet vanwege zijn homoseksualiteit en zijn zoontje die op vijfjarige overlijdt. De volgende aspecten zullen aan bod komen in deze recensie: de heftigheid, de schrijfstijl en de emotie.

 De schrijfstijl die Boudewijn Büch hanteert is erg prettig.

Dit komt door de korte zinnen en de makkelijk begrijpbare woorden, bijvoorbeeld : “Tijdens het avondmaal stonden de kinderen die onder de twaalf waren aan tafel. Mijn broers die ouder waren mochten op een krukje zitten. We mochten niet met elkaar praten. Mijn ouders die tegenover elkaar zaten aan de grote balpotentafel spraken zachtjes in het Duits.” In dit voorbeeld zie je ook dat de tegenstelling (stonden-zitten) schuin is gedrukt, dit geeft de tegenstelling wat meer grootte en daarmee vergroot hij het leesplezier.

 De roman is heftig en aangrijpend door de situaties die zich voordoen.

De situaties zijn soms zo heftig dat je het bijna niet voor kan stellen dat dat iemand overkomt, voorbeeld : “Je gelooft het misschien niet – en eigenlijk ben je er nog te klein voor om het te weten – maar dan kruipt hij ’s nachts over de vloer van de slaapkamer met schuim op zijn mond. Dan tiert en vloekt hij en vaak slaat hij me. Waarvoor weet ik niet. Die oorlog zit maar in zijn hersens. Hij kan er gewoon niet over praten. Ik heb wel eens tegen hem gezegd dat hij naar een dokter moet gaan maar dan antwoordt hij dat Hitler gek was en niet hij.”

Dit soort situaties kende ik niet in boeken en blijven mij ook bij, hierdoor moet je haast wel doorlezen.

  In de roman spelen emoties ook een grote rol.

Bij de heftige situaties horen natuurlijk ook heftige emoties. Ondanks dat hij over zijn eigen leven schrijft drukt hij zijn emoties meestal niet uit. Maar het mooie aan het boek is dat hij zijn emotie niet opschrijft maar wel overbrengt door zijn subjectieve manier van schrijven : “Hij stond op en begon mij te slaan. Hij sloeg maar door. ‘Hij is in Duitsland geweest, hij is dat verdomde Duitsland geweest! Je bent mijn kind niet meer! Ik wil geen Duitse vlinders. Je gaat naar een tehuis. Hoor je dat, moeder, hij is in Duitsland geweest!’ ”

Dit stukje bezorgde mij kippenvel omdat het voor mij niet voor te stellen was dat je je eigen kind mishandelt omdat hij een vlinder in Duitsland had gevangen.

  Kortom : het is een heftig boek door de situaties die voorkomen, Boudewijn Büch hanteert een prettige schrijfstijl door de woordkeuze en korte zinnen, en er worden emoties op je overgebracht zonder die emoties te benoemen. Voor wie zin heeft in een boek dat gaat over gekte en verdriet is dit een uitstekende keuze, maar misschien moet je dan jezelf even te rade gaan.

[kajsorocambolesco]

De droom die snel in deugen viel.

‘What the fuck is dit?’ gedachten raasden door mijn hoofd :wat moest ik hierop zeggen?.

Ik stond daar maar in mijn handdoek terwijl ik nog nat was , hier had ik me niet op voorbereid.

Mijn moeder herhaalde haar zelf : ‘Jonah, wat de fuck is dit?’

Ze stond voor me met mijn sok in haar hand met daarin zo’n driehonderd euro.

‘Dat is voor euhh een boot’ loog ik.

‘een boot!? Wat moet jij nou met een boot? Droog jezelf af en vertel me daarna de waarheid’.

Yes dacht ik nu heb ik even de tijd om een verhaal te verzinnen.

Dat geld was natuurlijk niet voor een boot, maar voor een kilo wiet.

Dit klinkt natuurlijk ongeloofwaardig maar het was de waarheid.

Ik Jonah van der Waal uit Nijmegen droomde ervan de grootste drugsdealer van Europa te worden.

Sinds mijn twaalfde was ik hiermee bezig.

Het begon allemaal met de dood van Klaas Bruinsma, vanaf toen wist ik : Dit wil ook.

Klaas Bruinsma was voor degene die dit niet weten de grootste hasj dealer van Nederland.

Die sok lag in mijn kledingla, mijn moeder had hem dus gevonden.

Als ik nou gewoon zeg dat ik aan het sparen ben voor een boot gelooft ze me vast wel dacht ik.

‘En weet je het al?’ zei mijn moeder.

‘Ik heb je toch gezegd dat ik een boot ga kopen?’.

Ik ga jullie niet lastigvallen met de eindig durende discussie met mijn moeder, dit is mijn verhaal.

Ik zat op het Andreas college deed havo en zat op hockey.

Ik wilde eigenlijk op kickboksen maar dat vond mijn moeder te gevaarlijk.

Vandaag zou ik mijn eerste grote deal maken met die 300 euro.

Na school zou ik naar de brug in de vrijheidslaan fietsen om daar de deal af te sluiten.

Die dag zat ik was erg misselijk maar ik zei tegen mezelf dat het maar spanningen waren.

Eenmaal klaar met school pakte ik mijn fiets toen ik plotseling een schouder op mijn arm voelde : ‘Ey raak me niet aan.’ Zei ik.

Ik keek om en zag dat het mijn leraar Nederlands was.

‘Hier je bent je jas vergeten’

Wat een sukkel ben ik dacht ik toen.

Ik zei : ‘O sorry meneer dank u wel.”

Ik pakte de jas en fietste snel weg.

De zenuwen waren nu nog veel groter geworden en ik kon het bijna niet meer aan.

Ik fietste zo snel als ik kon naar de brug waar ik met mijn dealer had afgesproken.

Toen ik daar aankwam was het kwart voor vier, hij zou er zijn om vier uur.

Ik zette mijn fiets neer, ging op het bankje zitten en pakte mijn telefoon.

Na een kwartier muziek te hebben geluisterd deed ik mijn oortjes af, omdat ik wist dat het nu stond te gebeuren.

Ik ben niet iemand die gaat stalken als iemand tien minuutjes te laat is, maar nu streste ik m toch wel.

Na een kwartier te hebben gewacht belde ik hem.

Niemand nam op.

Ik zat daar maar , maar ik wilde niet weg.

Dit moest mijn moment worden.

Na een half uur zitten wilde ik eigenlijk net mijn fiets gaan pakken , toen ik plots het iritante brommergeluid van mijn dealer hoorde.

Eindelijk dacht ik.

Heel nonchalant zei ik : ‘He goos, waar hing je uit?’

Hij sprak niet, hij gaf me alleen een albert heijn tas.

‘hier is het geld jonge’ zei ik,  maar de dealer was niet echt in voor een conversatie.

Ik had mijn spul nog maar net in de tas gedaan toen ik plots iets zag.

En het was niet zomaar iets dat ik zag.

Ik zag degene die je nou absoluut niet wilt zien, ik zag een man in blauw.

De man in blauw zat op zijn fiets richting onze kant op te fietsen.

Ik trok het niet meer en raakte in paniek, ik pakte mijn fiets en voelde me ziek.

Nog nooit had ik zo hard gefietst.

Ik keek om en besefte toen heel snel dat het niet de slimste keus was om te gaan fietsen.

Als ik nou gewoon had gedaan wat ik had geleerd van al die films.

Maar het was al te laat, de man in het blauw wilde wel weten waarom ik zo snel wegfietste

En ja de zak stond open en het stonk naar wiet.

Veel sneuer kon het niet.

De droom die snel in deugen viel,

van de onterfde zoon in de jeugdgevangenis.

Kaj Soellaart, 3B

[kajsorocambolesco]

Italiaans Sonnet

De les onderbreken

is wat ik deed

ik had nog willen zeggen dat het me speet

maar zijn ogen waren furieus, en dat is niet te faken

  ik pakte mijn spullen terwijl alle ogen mijn kant op keken

naar buiten liep ik met een grijzend gezicht

ik was maar amper buiten of de deur was al dicht

het was geen misdaad, maar hij was er niet over te spreken

  maar ach

mijn leed was niet groot

ik schrijf dit gedicht zelfs met een lach

  het is immers vrijdag

niemand is dood

het was geen veldslag

  Kaj Soellaart, 2B

[kajsorocambolesco]

Parlando

Lopend op de vloer

flink onder invloed zijnde

voelde ik mij raar

mijn knieën beefde

ik viel op de grond

die vies en nat was

  ik opende mijn ogen

en zag wat ik niet wilde

twee grote mannen

kwamen me halen

  de tijd versloomde

en opeens lag ik buiten

  Kaj Soellaart, 2B

[kajsorocambolesco]

  Poëzie

  In de poëzie vind ik de klassieke versvormen het leukst.

Vooral sonnetten of parlandogedichten vind ik erg leuk.

Ik vind dat soort gedichten erg leuk omdat je er in kunt zeggen wat je wilt en er veel manieren zijn om je punt duidelijk te maken.

Zo kun je gebruik maken van een volta in een sonnet om je verhaal vanuit een ander perspectief te laten zien.

In poëzie vind ik dat de schrijver alles kan zeggen wat hij wilt, en dat hoeft niet duidelijk te zijn.

Zo kan een schrijver een gevoel erg abstract uitdrukken wat soms een beetje vaag overkomt.

Toch kunnen dat soort gedichten erg leuk zijn en kun je je erin vinden.

Poëzie kan overal in voorkomen en is ook iets wat ik dagelijks tegenkom in bijvoorbeeld de muziek die ik luister.

Kortom : er zijn veel soort poëzie die alles kunnen uitdrukken en poëzie komt veel voor in het dagelijks leven

Kaj Soellaart

[kajsorocambolesco]

Imitatio

vanavond hebben alle vrouwen

zich gehesen in een jurk zonder mouwen,

make-up opgedaan

en naar sensation white gegaan

  vanavond hebben alle mannen

nerveus en heel gespannen

zich in een pak gehsen

om vanavond in de club te gaan spacen

  vanmiddag hebben alle kinderen

een date geregeld door te tinderen

ze gingen naar een café

maar belandde huilend op de wc

  Kaj Soellaart,2B

  Vanavond hebben alle mannen

Vanavond hebben alle mannen sterren op hun hoofd gespannen, kruizen op hun rug gedaan en zijn naar het bal-masqué gegaan. Vanavond hebben alle vrouwen jurken met versierde mouwen. Zij dragen bloemen overal en trippelen naar het carnaval. Vanavond hebben alle kinders vleugels als verheugde vlinders - en ze fladderen komiek op de maat van de muziek…

      uit: Lampions in den wind, Amsterdam, 1921.

Cornelis Jan Kelk