kalbiminodalari - Tumblr blog

[kalbiminodalari]

[kalbiminodalari]

Hayat bir labirent, bende o labirentin bir köşesine oturmuş kurtarılmayı bekliyorum.

[kalbiminodalari]

“Detaylara önem veren biri olmak o kadar zor ki. Başkasının çoktan çöpe attığı, hafızasından sildiği her şeyle sen çok uzun süre yaşamak zorunda kalıyorsun. Herkes devam ederken sen o anıların en ufak detaylarıyla hâlâ başa çıkmaya çalışıyorsun.”

[kalbiminodalari]

Bu niye beni üzdü ki şimdi bu kadar?

[kalbiminodalari]

Şüphesiz Allah sinelerdekini çok iyi bilir..

Ferahlat Ya Rabb

( Maide Suresi 7 )

[kalbiminodalari]

Şimdi yıllardır bi umutla yürüdüğün yolun bir çıkmaz sokak olduğunu farketmek de koyuyor insana.

[kalbiminodalari]

Kendime bile uzaktaydım*

[kalbiminodalari]

“Her neyse bunlar, ben yerimi bulamadım.”

[kalbiminodalari]

‏"انطق جمالا أو تجمّل بالسكوت"

"Ya güzel konuş veya susmakla güzelleş.."

[kalbiminodalari]

Ama hayat her zaman devam ediyor. Hala yemek yiyorsun, hala arkadaşlarınla buluşup eğleniyorsun ve hala uyanıp ders çalışıyorsun/işe gidiyorsun. Hayatının neredeyse tamamını paylaştığın insanları kaybettiğinde hayatını kaybetmiyorsun. Ne kadar dibe batarsan bat her zaman bir çıkış yolu oluyor. Her şey sende bitiyor. Yanında olan sevdiklerine sımsıkı sarıl. Çünkü seni sen yapan onlar oluyor.

2020 senesine girdiğimizden beri bir takım acılar yaşadım ve üstesinden gelemiyorum diye ağlıyordum. Ve bu acılara alışamadan çok sevdiğim yakın bir dostumu kaybettim. Ve üzerinden çok geçmeden babaannemi de kaybettim. Hüngür hüngür ağladım. Hala da gözlerim doluyor ve annesini, babasını veya çocuğunu kaybeden insanların acılarını artık hic tahmin bile edemiyorum. Üstesinden geldim mi bilmiyorum ama alıştım. Içimde böyle kimseye anlatamadığım bir acı var evet ama onunla yaşamasını öğrendim artık. Ve inanın büyüdüğümü ve durgunlaştığımı iliklerime kadar hissediyorum. Ben çünkü her zaman çocuktum ve bazı şeylerin değişmesi gerektiğini bende biliyordum ama hiçbir zaman düşünmezdim böyle şeyler yaşayıp bir anda olgunlaşacağımı. Sadece bekliyordum diyordum ki kendime "Büşra herkesin bi büyüme yaşı vardır. Şuan 23sün belki 25inde büyüyeceksin." Yaşın hiçbir önemi yokmuş. Sadece yaşadıkların ve yaşantın. Başka hiçbir şey değil. Içinizde iyileştiremediğiniz veya dolduramadığınız boşlukların varlığı bir zaman sonra her daim aklınızda oluyor ve çaresizliğinizi hissettiğiniz için büyümeye zorlanıyorsunuz.

Buraya uzun uzun yazmasını da özlemişim. Iyi oluyorum.

[kalbiminodalari]

Mesela bazen vefat eden arkadaşımın instagramına girip bakıyorum. Yanlışlıkla takipten çıksam bir daha hiçbir zaman beni kabul edecek bir elifim olmayacak. Dm atsam görüldü bile olmayacak. Bazen bunu kabullenmesi çok zor oluyor.

2020 senesine girdiğimizden beri bir takım acılar yaşadım ve üstesinden gelemiyorum diye ağlıyordum. Ve bu acılara alışamadan çok sevdiğim yakın bir dostumu kaybettim. Ve üzerinden çok geçmeden babaannemi de kaybettim. Hüngür hüngür ağladım. Hala da gözlerim doluyor ve annesini, babasını veya çocuğunu kaybeden insanların acılarını artık hic tahmin bile edemiyorum. Üstesinden geldim mi bilmiyorum ama alıştım. Içimde böyle kimseye anlatamadığım bir acı var evet ama onunla yaşamasını öğrendim artık. Ve inanın büyüdüğümü ve durgunlaştığımı iliklerime kadar hissediyorum. Ben çünkü her zaman çocuktum ve bazı şeylerin değişmesi gerektiğini bende biliyordum ama hiçbir zaman düşünmezdim böyle şeyler yaşayıp bir anda olgunlaşacağımı. Sadece bekliyordum diyordum ki kendime "Büşra herkesin bi büyüme yaşı vardır. Şuan 23sün belki 25inde büyüyeceksin." Yaşın hiçbir önemi yokmuş. Sadece yaşadıkların ve yaşantın. Başka hiçbir şey değil. Içinizde iyileştiremediğiniz veya dolduramadığınız boşlukların varlığı bir zaman sonra her daim aklınızda oluyor ve çaresizliğinizi hissettiğiniz için büyümeye zorlanıyorsunuz.

Buraya uzun uzun yazmasını da özlemişim. Iyi oluyorum.

[kalbiminodalari]

2020 senesine girdiğimizden beri bir takım acılar yaşadım ve üstesinden gelemiyorum diye ağlıyordum. Ve bu acılara alışamadan çok sevdiğim yakın bir dostumu kaybettim. Ve üzerinden çok geçmeden babaannemi de kaybettim. Hüngür hüngür ağladım. Hala da gözlerim doluyor ve annesini, babasını veya çocuğunu kaybeden insanların acılarını artık hic tahmin bile edemiyorum. Üstesinden geldim mi bilmiyorum ama alıştım. Içimde böyle kimseye anlatamadığım bir acı var evet ama onunla yaşamasını öğrendim artık. Ve inanın büyüdüğümü ve durgunlaştığımı iliklerime kadar hissediyorum. Ben çünkü her zaman çocuktum ve bazı şeylerin değişmesi gerektiğini bende biliyordum ama hiçbir zaman düşünmezdim böyle şeyler yaşayıp bir anda olgunlaşacağımı. Sadece bekliyordum diyordum ki kendime "Büşra herkesin bi büyüme yaşı vardır. Şuan 23sün belki 25inde büyüyeceksin." Yaşın hiçbir önemi yokmuş. Sadece yaşadıkların ve yaşantın. Başka hiçbir şey değil. Içinizde iyileştiremediğiniz veya dolduramadığınız boşlukların varlığı bir zaman sonra her daim aklınızda oluyor ve çaresizliğinizi hissettiğiniz için büyümeye zorlanıyorsunuz.

Buraya uzun uzun yazmasını da özlemişim. Iyi oluyorum.

[kalbiminodalari]

Yaşadığın ilişkide sana sahip olduğu için kendini şanslı gören, seni kırmaktan çekinen ya da kırdığında kaybetmekten korkup telaşlanan birini görmek çok güçlü hissettiriyor. Birinin kalbinden emin olmak yeter.

[kalbiminodalari]

Ey nefsim! Meftun olduğun o zevkleri hiçe indirirler.

• Risâle-i Nur

[kalbiminodalari]

Bugün bir şey okudum: ‬

‪“Allah, kulun işlediği günahtan pişmanlık duyduğunu bilir bilmez, daha kul tövbe etmeden onu affeder.” yazıyordu. ‬Kalbi ürperiyor insanın. Allah’ım, tüm sığınmalar sana.

[kalbiminodalari]

Uyudunuz mu? Burda da mı yalnızlık be

[kalbiminodalari]

Birinden yol olarak uzak kalmak çözülmeyecek bir şey değildir. Çözülmese de o mesafenin içinizde manevi bir şeyi değiştirmeyeceğini bilirsiniz. Ama eğer düşünceleriniz birbirinden çok uzaktalarsa o zaman en yakınınızda olsa bile bir türlü gerçek anlamda kalpleriniz yakınlaşamıyor.