katre-imatem - Tumblr blog

[katre-imatem]

Başımı koyduğum göğsün, sırtına çizdiğim daireler.

[katre-imatem]

Sevdiğin adam şiir okur muydu?

Okurdu ama hissetmezdi

[katre-imatem]

gelsene):

Geldim.

[katre-imatem]

Bir şiir bırakır mısın?

O günden sonra kuracak güzel bir cümlem olmadı hiçdünya için. Rüyalarım tüller ve silahlardan bu yana sisli.Kıvrılıp giden dalgın bir yol, yolda eski bir taş,Limanda bağlı bir tekne, yosunlu bir halat gibi durdum.Uzağımda açık denizdi o yürüdü gitti.Ben kıyıda ıssız bir ev, ince boğazda gıcırdayan tahta iskele,iskelede bir lastik, az ilerde turuncu bir şamandıra,İçimde kuzeyden bir hatıra aksiyle durgun suya vurdum.Bir siyah beyaz kare içinde, hepsi hepsi bir hatıra işteBıraktın, unuttum, unutuldum.Seni kırdığım yerden beni de kırdılar,Ben hiçbir cümleyle ağlayamam artık seni. Birhan Keskin.

[katre-imatem]

Bu kadar karanlık bir insanın ışığı olmak isterdim

Karanlıkta olabilirsin ışık olmak yerine

[katre-imatem]

Kitap alacağım da bir kaç tane önerir misin

Hangi tür kitaplar okuyorsun ona göre önereyim

[katre-imatem]

‘eminim sen de benim kadar karanlıksındır..’

Eminim..

[katre-imatem]

yazılarını özledik, nasılsın?

İçime atıyorum bu aralar her şeyi yazarsam ağlarım. Iyi gibiyim

[katre-imatem]

İnsanlar kırar, düşünme -☆

Uzun zaman önce bıraktım düşünmeyi

[katre-imatem]

merhaba beyaz papatya, ben yeni anonim. senin adın beyaz papatya ama benim adım ne bilmiyorum..

Bulalım sanada bir isim

[katre-imatem]

Yine ben geldim. Biliyor musun bugün bir karanfilim oldu, koparılmıştı ama karanfil işte insan yakasına takıp gezmek istiyor, nasılsın çiçeğim?

İyi olmaya çalışıyorum sen nasılsın?

[katre-imatem]

Ona olan sevgime saygı duymuyor ve bu da yetmezmiş gibi arkamdan konuşuyor. Bu yüzden ona söylemeden yıllarca sevdim onu , insanlar ne kötü.

İnsanlar acıtır yaklaşma.

[katre-imatem]

Hayatında bir değişiklik yapmak istiyorsun nasıl başlarsın?

Kendime çiçek alarak.

[katre-imatem]

Karanfil yürekli kızım, yine ben geldim fakat hala hiçbir şey paylaşmamışsın merak ediyor insan. iyi misin, nasılsın?

Pek girmiyorum. Iyiyim güzel anonim sen nasılsın?

[katre-imatem]

"Ahmet, Aylâ abla sigara içmek için çıktığı balkonda çamaşır ipiyle asmış kendini" nereden bu söz?

Benden

[katre-imatem]

Ç iyi birisin.Kalbini kırmalarına asla izin verme, karanfilleri çok sev. Ölülere üzülme özle ama üzülme. Bir de karanlığından kurtulamazsın belki fakat öfke insanı dinç tutar yapılan hiçbir şeyi unutma karanfil yürekli kızım benim.

"Yapılan hiçbir şeyi unutma karanfil yürekli kızım."

[katre-imatem]

Size bu akşam Didem Madak'ı anlatmak isterim. İki füsun arasında bir hayatı. Daha 13 yaşındaydı füsun annesini kaybettiğinde. “Ölen her kadın için şiir yazdım. Onları Muc’a evin karşılığında verdim, Çok ucuza. Artık bütün üzgün oluşlarımın adı: Anne!”   Annesi öldükten sonra babası ikinci kez evleniyor. Bir de kardeşi var Didem’in, Işıl. “Hayatın elini beline koymuş sinirli bir üvey anne gibi bizi azarladığını ve kardeşimle el ele tutuşup hayallerden balkonumuza sığındığımızı hatırlıyorum.” “Babam… Çıkarılmış bir adam bütün fotoğraflardan. Kader neydi sanki o zaman, Masada açık unutulmuş Turuncu kulaklı bir makastan başka…” “Yaşasaydın, hayatının ortasına güller yığan bir adam olsun isterdim babam.”   Bir gün teyzesine “Annemden bize bir şey kalmadı” diyor Didem ile Işıl. Teyzesi el yazması bir şiir defteri ve varlık dergisi koleksiyonu veriyor onlara. Dokuz Eylül hukuk fakültesine başlıyor Didem. Birinci sınıfta evleniyor. Okulu bırakıyor. “Evden kaçışımın pembe spor ayakkabıları vardı. Hüzün neydi sanki o zaman Artık kullanılmayan dikiş makinesi annemden kalma.” Sonra boşanır ve yoksulluğun göbeğine düşer gencecik Didem. "Ben acılarımın başını evcimen telaşlarla okşadım bayım.” Yakın arkadaşı, Müjde. Şiirlerindeki maviş anne. “İki kendim varmış maviş anne Biri benmişim biri mutsuz Ben ölürsem maviş anne, mutsuz için dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al. Ben ölürsem mutsuza iyi bak! ” Üç yıl ortadan kayboluyor sonra bir gün kardeşiyle görüşüyor. Örtünmüş. Öyle umutsuz olduğunu söylüyor. Tek dayanağı Rabbi. Sığınacak hiç kimse, hiçbir şey kalmamış. “Allah benim çaresizliğimdi, artık konuşabileceğim kimsem kalmadığı için konuştuğumdu.” “Bir pardösüm bile oldu içinde kaybolduğum. İnsan kaybolmayı ister mi? Ben işte istedim bayım.” O dönemde hukuk fakültesini bitirmiş. Kardeşi gizlice İnkılap Kitabevi'nin yarışmasına gönderiyor Grapon Kağıtları'nı. Yarışmayı kazanıyor Didem’in satırları. ödül törenine giderken örtüsünü çıkarıyor didem. Kapanırken "kadın kimliğimden sıyrıldım” demişti. Geri dönüyor kadınlığına. Bir süre sonra Timurla evleniyor. Üç yıl sonra kızı doğuyor. Kızının adı; Füsun. Füsun’dan sonra şiir yazamıyor didem. Füsun’a bir mektup yazıyor. Hep gözyaşları ile okunacak bir mektup. “Canım kızım, cehaletimden şair oldum. Annesizlikten. Sen sakın şair olma!” Sonra kanser bağırıyor ben buradayım diye. Didem 128 dikişli şiirini yazıyor. Son şiirini. “Doğdum, doğurdum. Bir insan nasıl büyüyor gördüm.” ama göremiyor Didem. Füsun daha üç yaşındayken kapıyor bu hayata gözlerini. “Ne bileyim Füsun. Şimdi aramıza duvar örsen, yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım.” diyor iki Füsun arası bir Didem.