keyfiyet - Tumblr blog

[keyfiyet]

Hayatta büyük bir derde denk gelmek, büyük bir hastalıkla mücadele etmek, zor bir süreçten geçmek imtihandır. Bu imtihanın kişiye katacağı binlerce güzellik, hayr, şifa ve derin anlamlar da vardır. Zaten dert için gelinen geçici boyut Dünya'da derde direnmek değil “onun neden geldiğini” anlamaktır.

[keyfiyet]

[keyfiyet]

Kalbim çok kez acıdı.Ruhum çok kez kanadı.Kendimi kaybedeli çok oldu ama belli etmiyorum.Soranlara idare ettiğimi söylüyorum.Çünkü idare etmekten başka hiç bir çarem yok.Güçlü durmak ve inatla hayata tutunmak zorundayım.Minik bir kaç tane hayalim var onlar için yaşıyorum bir de annem için.Tutunacak iki tane dalım var.Az arkadaşım var.Huzursuz bir yapıya sahibim.Zor bir insanım.Ama kendimle barışığım.Kendimi olduğum gibi kabullendim.Her hücremle umut doluyum.Düşmemek için çaba harcayanım.Okumak için yırtınanım.Hayatımdaki herkesle bir savaş verenim.Ben bazen kötü de olsam yaşamak zorundayım,intiharı hiç düşünmedim.Çünkü ölüm yok olmaktır.Ben yaşarken çok defa yok oldum bu kadarı kafi dedim kendi kendime.Ve hep çaba gösterdim herkes için her şey için.Kim düşerse eline ilk uzanan el bendim.Oysa ben kendimi kaybettiğimde uzanan el sayısı varla yok arasıydı.Olsun.Herkes böyle anlarda kendini yeniden tanıtır.

27.12.22 15:12

[keyfiyet]

Ne zaman başladı bilmiyorum veya ne yüzünden başladı hiç bilmiyorum. İpler ilk ne zaman elimden kaydı da bu kadar dibe battım tekrardan hiçbir fikrim yok. Küçücüktüm ben çok güzel gülerdim çok da saftı kalbim. Kötülük ne zaman karıştı kanıma, bilmiyorum. İpler, ellerimden kaydı ve ben tutmak için kilometrelerce koştum. Sonunun uçsuz bucaksız uçuruma açıldığını bilmiyordum. Karanlıktı her yer, gözlerimin muhtaç olduğu tek bir ışık hüzmesi bile yoktu. Düştüm, en derinine ulaşmak için düştüm. Ne bir dibi vardı ne de bir başlangıcı. Günler sürdü, aylar sürdü, ama bu yol hiç son bulmadı. Küçücüktüm ben, gözlerimin içi parlardı. Gözümdeki ışık ilk ne zaman söndü bilmiyorum. Sonrasında hep aradım. Kim söndürmüştü? Neden yapmıştı bunu? Asıl sormam gereken soruların bunlar olmadığını kimse söylemedi bana. İş işten geçtiğinde anladım. İş işten çok geçmişti. Küçücüktüm ben, babamın küçük kızıydım. Omuzlarına alır beni gökyüzüne uçururdu. Ne zaman canım yansa onun kolları altına sığınırdım. Ne oldu da şimdi o bile beni koruyamaz oldu. Ruhum tertemizdi. Acı nedir? Ruh acı nasıl çeker bilmezdim. Öğrettiler, en acı şekilde öğrendim. Şimdi ruhumdaki acıyı tüm benliğimde hissediyorum. Saatler akıp gidiyor ama ruhumdaki acıdan gram eksilmiyor. Aldığım her nefeste benliğimden bir şey daha kaybediyorum. Ve başladığım noktaya tekrar tekrar dönüyorum. Küçücüktüm ben, kaç günah işledim, kaç günahın bedelini canımla ödüyorum bilmiyorum. Hayat bir oyundu ve ben bu oyunu oynamayı hiç beceremedim.

[keyfiyet]

[keyfiyet]

[keyfiyet]

Hüzün benim arkadaşımdır. (s.a.v)

Hüzün nedir?

الحزن رفيقي 💔

[keyfiyet]

Ne olursa olsun yollarımı sana getiren bağ, çok büyük kavgalar etsek bile o ipi kesmek yerine sıkı sıkıya düğüm attığımız o bağdan bahsediyorum.

[keyfiyet]

[keyfiyet]

Yeşile, 🌿🤍

[keyfiyet]

[keyfiyet]

keşke seni gülümseten her şey olsaydım...

[keyfiyet]

bana sarılmana gerek yoktu, öpmen şart değildi, elimi tutmasan da olurdu. aramızdaki mesafelere inat sıcaklığını hissedebilecek kadar seviyordum zaten. telefonun ucunda sesine sarılarak uyuyacak kadar, öptüm dediğinde yanaklarım kızaracak kadar... seviyordum işte. her şeyden çok, her şeyden biraz katarak...

[keyfiyet]

Artık silah gösteriyoruz gül verene.

[keyfiyet]

[keyfiyet]

[keyfiyet]

Yaramın nerede olduğunu bilmiyorum ama bir yerlerim çok acıyor.