kovalcharacters

[kovalcharacters]

42) The Berzerker - zespół muzyczny z Melbourne w Australii wykonujący death/grind z wpływami industrialu. Zespół do 2005 roku występował w maskach zasłaniających twarze muzyków. W 2010 roku zespół zakończył działalność. Muzycy Berzerker mogli się pochwalić np. najbardziej dynamicznym perkusistą świata.Według plotek, najprawdopodobniej nieprawdziwych, Ich kawałek No-one wins został wpisany do Księgi Rekordów Guinessa, za najszybszy występ perkusyjny. Berzerker był pierwotnie projektem samego Luke'a Kenny'ego, gdzie grał jako DJ ekstremalnych gatunków elektronicznych, takich jak gabber; zawsze był jednak wielkim fanem death metalu i grindcore. Później przyszedł mu do głowy pomysł zmiany The Berzerker w zespół, który był połączeniem gabber i death / grind. Berzerker osiągnął kontrakt płytowy po tym, jak zaimponował Earache tak bardzo wieloma remiksami zespołów takich jak Morbid Angel, o które poprosiła wytwórnia Luke’a Kenny’ego, że zaoferowali mu kontrakt na dwa albumy. Plotki krążyły w Internecie w 2002 roku, niezależnie od tego, czy ich perkusista Gary Thomas utrzymał lub pobił rekord Guinnessa za bycie najszybszym perkusistą, ale była to czysta zmyślenie ze strony internautów. Nie tylko nie było żadnego dowodu, że osiągnął rzekomą prędkość (19 punktów bazowych na rozdanie), ale nawet gdyby to zrobił, bez arbitra rekord i tak by nie przetrwał. Skład:

1. Ed Lacey - gitara, gitara basowa

2. Luke Kenny - wokal

3. Damien Palmer - gitara basowa

4. Martin "Germ" Bermheden - gitara

5. Todd Hansen - perkusja

6. Tim Aldridge - gitara

7. Jason V. - gitara, gitara basowa

8. Sam Bean - gitara, gitara basowa, wokal

9. Gary Thomas - perkusja

10. David Gray - perkusja

11. Matthew Racovalis - perkusja

12. Adrian Naudi - gitara

13. Matt Wilcock - gitara

14. Patrick Beaudoin - gitara

15. Toby - wokal                                                                                                  Dyskografia:

1. (1996) No (EP)

2. (1998) Inextricable Zenith (EP)

3. (1998) Broken (EP)

4. (2000) The Berzerker (LP)

5. (2002) Dissimulate (LP)

6. (2004) The Principles And Practices Of The Berzerker (DVD)

7. (2005) World of Lies (LP)

8. (2007) Animosity 2CD (LP)

9. (2008) The Reawakening  (LP)

[kovalcharacters]

41) Lordi – fiński zespół muzyczny założony w 1996 roku, zwycięzca 51. Konkursu Piosenki Eurowizji z utworem „Hard Rock Hallelujah”. Zespół został założony w 1996 roku w Finlandii, ale jego założyciele poznali się w Szwecji (na koncercie zespołu KISS). Pierwszą płytą Lordi miał być krążek pt. Bend Over and Pray the Lord, ale już po jego nagraniu okazało się, że wytwórnia nie może go wydać. Debiutancki album pt. Get Heavy został wydany w 2002 roku pod szyldem BMG Finland. Już pierwszy singel („Would You Love a Monsterman?”) zapewnił zespołowi na starcie dużą popularność w Finlandii. W 2004 roku z inicjatywy lidera grupy powstał krótkometrażowy film grozy pt. The Kin, w którym pięcioro muzyków wystąpiło w swoich scenicznych strojach w roli potworów. Film zamieszczono na płycie DVD dołączonej do drugiego albumu studyjnego – The Monsterican Dream. W 2005 roku ukazała się kompilacja utworów z obu płyt pt. The Monster Show (to pierwsza płyta Lordi wydana w Wielkiej Brytanii). W 2006 roku, po wydaniu trzeciego albumu pt. The Arockalypse, został wybrany na reprezentanta Finlandii z utworem „Hard Rock Hallelujah” w 51. Konkursie Piosenki Eurowizji. Wybór zespołu na fińskiego przedstawiciela wzbudził kontrowersje w kraju, część krytyków nawoływała prezydent Tarję Halonen, aby zakazała zespołowi występować, jednak nie doszło to do skutku. Przewodnicząca sieci greckich restauracji oraz zrzeszenia właścicieli barów publicznie zaapelowała do Greków i Finów, aby nie pozwolili zespołowi wystąpić, twierdząc że Lordi jest zespołem satanistycznym. Zespół odciął się od oskarżeń twierdząc, że satanistyczna grupa nie wykonywałaby utworów w stylu „Devil Is a Loser”, a charakterystyczne stroje członków zespołu powiązane są z ich zamiłowaniem do horrorów, a nie z satanizmem. 20 maja zespół wystąpił w finale Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Atenach i ostatecznie zajął pierwsze miejsce z 292 punktami na koncie. Po zwycięstwie w konkursie prezydent Finlandii wysłała zespołowi wiadomość z gratulacjami. Wygrana finału Konkursu Piosenki Eurowizji spowodowała gwałtowny wzrost popularności grupy na całym świecie i pozwoliło jej wystąpić na wielu znanych festiwalach. W 2007 roku wyprodukowano pierwszy pełnometrażowy film pt. Dark Floors, w którym wystąpili członkowie Lordi. W 2008 roku grupa wydała płytę pt. Deadache. 15 marca 2009 Lordi dali swój pierwszy koncert w Polsce (w warszawskim klubie Progresja). W 2010 roku premierę miała kolejna płyta zespołu pt. Babez for Breakfest. 4 października 2010 Kita, perkusista, który występował w Lordi przez 10 lat, postanowił opuścić zespół. Nowym perkusistą zespołu został Otus, który 14 lutego 2012 roku z nieznanych przyczyn zmarł. W lipcu 2012 roku zespół opuściła keyboardzistka Awa. Ostatni koncert z jej udziałem odbył się 11 sierpnia 2012 roku. Miejsca Otusa i Awy zajęli Mana i Hella. 1 września 2012 roku zespół zaczął się prace nad nowym albumem pt. To Beast or Not to Beast. Premiera nowego albumu nastąpiła 1 marca 2013 roku. W ramach promocji nowego albumu zespół zagrał podczas drugiej części touru w Krakowie 8 grudnia 2013 w klubie Kwadrat. Kolejnym krążkiem Lordi został album pt. Scare Force One nagrany w Finlandii, którego premiera odbyła się 31 października 2014 roku. Zespół ostatnio zagrał w Polsce podczas XXV edycji Pol’and’Rock Festival, 02.08.2019. Zespół słynie z zainspirowanych filmami grozy kostiumów, bez których żaden z jego członków nie pokazuje się publicznie. Specyficzne kostiumy muzyków zespołu tworzone przez Mr. Lordiego są stałą częścią publicznego wizerunku Lordi. Członkowie zespołu pojawiają się w nich na koncertach, w teledyskach i podczas udzielania wywiadów, nawet jeśli nie jest to dla nich w pełni komfortowe. Niegdyś zostali oni zauważeni przez reporterów z BBC, kiedy to w czasie wolnym wypoczywali w swoich strojach przy basenie w pełnym słońcu. Mr. Lordi przyznał, że jest to trochę niewygodne, jednak nie mają zamiaru z tego zrezygnować. Każdy z kostiumów waży około dziesięciu kilogramów i nie przepuszcza powietrza. Maski wykonane są z piankowego lateksu. W roku 2010 kostiumy zostały zmienione. W przypadku Mr. Lordiego nie widać prawie żadnej różnicy, jednak u Lady Awy widać ją bardzo wyraźnie. 15 marca 2006 roku fiński brukowiec Ilta-Sanomat opublikował zdjęcia Mr. Lordiego w cywilnym ubraniu i z częściowo odsłoniętą twarzą. Zespół nazwał to obrazą i próbą zniszczenia demonicznego wizerunku, który wypracowywał sobie przez lata, a setki fanów zbojkotowały gazetę.             Skład:

1. Tomi "Mr. Lordi" Putaansuu – śpiew (1996 – )

2. Jussi "Amen" Sydänmaa – gitara elektryczna (1996 – ) 

3. Samer "OX" el Nahhal – gitara basowa (2005 – )

4. Mana – perkusja (2012 – )

5. Hella – instrumenty klawiszowe (2012 – )

6. Sami "G-Stealer" Keinänen – gitara basowa (1996-1999) 

7. Sami "Magnum" Wolking – gitara basowa (1999-2002)

8. Leena "Awa" Peisa – instrumenty klawiszowe (2005-2012)

9. Erna "Enary" Siikavirta – instrumenty klawiszowe (1997-2005)

10. Niko "Kalma" Hurme – gitara basowa (2002-2005)

11. Sampsa "Kita" Astala – perkusja (2000-2010)

12. Tonmi "Otus" Lillman (zmarły) – perkusja (2010-2012)                            Dyskografia:

a. 2002 Get Heavy Data: 1 listopada 2002 Wydawca: BMG Finland

b. 2004 The Monsterican Drea Data: 15 kwietnia 2004 Wydawca: BMG Finland

c. 2006 The Arockalypse Data: 10 marca 2006 Wydawca: BMG Finland

d. 2008 Deadache Data: 29 października 2008 Wydawca: Sony BMG

e. 2010 Babez for Breakfast Data: 10 września 2010 Wydawca: Sony Music

f. 2013 To Beast or Not to Beast Data: 1 marca 2013 Wydawca: Sony Music

g. 2014 Scare Force One Data: 31 października 2014 Wydawca: Sony Music

h. 2016 Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy) Data: 16 września 2016 Wydawca: AFM Records                                                                          Kompilacje:

i. 2005 The Monster Show Data: 17 lutego 2005 Wydawca: Mayan Records

j. 2009 Zombilation Data: 20 lutego 2009 Wydawca: Drakkar Records

k. 2012 Scarchives Vol. 1 Data: 3 wrzesień 2012 Wydawca: Sony Music        Single:

l. 2002 Would You Love a Monsterman?

ł. 2003 Devil Is a Loser

m. 2004 My Heaven Is Your Hell

n. 2004 Blood Red Sandman

o. 2006 Hard Rock Hallelujah

p. 2006 Who's Your Daddy?

r. 2006 Would You Love a Monsterman? (2006)

s. 2006 It Snows in Hell

t. 2007 They Only Come Out at Night

u. 2008 Beast Loose in Paradise

v. 2008 Bite It Like a Bulldog

x. 2008 Deadache

y. 2010 This Is Heavy Metal

z. 2010 Rock Police

a’. 2013 The Riff

b’. 2014 Nailed by the Hammer of Frankenstein

[kovalcharacters]

40) Mushroomhead – amerykański zespół muzyczny wykonujący szeroko pojętą muzykę heavymetalową. Powstał w 1993 roku w Cleveland w stanie Ohio. Na początku miał to być tylko eksperyment muzyczny polegający na połączeniu elektroniki z mocnym wokalem i ciężkimi gitarowymi riffami. Zespół, wbrew oczekiwaniom członków zespołu, spodobał się słuchaczom i odniósł wielki sukces.                                                                                                             Skład:

1. Steve Felton – perkusja (od 1993)

2. Jason Popson – wokal (1993–2004, od 2013)

3. Ryan Farrell – gitara basowa (od 2012)

4. Rick Thomas – gramofony, sample, programowanie (od 2001), instrumenty perkusyjne (od 2006)

5. Robbie Godsey – instrumenty perkusyjne (od 2013)

6. Steve Rauckhorst – wokal (od 2018)

7. Tommy "Tankx" Shaffner – gitara (od 2018)

8. John Sekula (zmarły) – gitara (1993–2001)

9. Richie Moore – gitara (1993–1999)

10. Marko Vukcevich – gitara (2001–2006), sample (1995–2001)

11. Dave Felton – gitara (1999–2012)

12. Joe Kilcoyne – gitara basowa (1993–1995)

13. Jack Kilcoyne – gitara basowa (1995–2012)

14. Joe Lenkey – gramofony, sample (1993–1995)

15. Daniel Fox – instrumenty perkusyjne (2009–2012)

16. Waylon Reavis – wokal (2004–2015)

17. Tom Schmitz – instrumenty klawiszowe, sample (1993–2015)

18. Jeffrey Hatrix – wokal (1993–2018)

19. Tommy Church – gitara (2012–2018)

20. Jackie LaPonza – wokal (od 2014)                                                                "Miałem 21 lat" - mówi perkusista Skinny - "Wraz z Jeffem z którym graliśmy w Hatrixie szukaliśmy czegoś bardziej eksperymentalnego. Shmotz - nasz keyboardzista był wtedy basistą. Miał pianino w domu, więc potrafił zagrać kilka rzeczy. Mieliśmy kilka keyboardów, jakieś oldschoolowe KORGi DW8000, które używaliśmy w Hatrixie. Pewnego dnia przyszliśmy do Shmotza, a on zaczął grać... A ja wyskoczyłem z czymś w stylu 'Ej! Zagraj to jeszcze raz!'. I zaczęliśmy eksperymentować. Nagraliśmy cztery kawałki a w tym '43'". W 1992 roku w Cleveland, OH kilka zespołów grało w największym budynku w mieście (Cleveland Warehouse District). Skinny i Jeff poszukiwali odpowiednich ludzi do stworzenia drobnego side-projectu. Perkusista poznał obecnego keyboardzistę w kapeli Trelleborg, gdzie grał na basie. Jason Popson (Jmann) śpiewał w Unified Culture (Rock-Metal-Funk). Basista - Mr. Murdernickle grał w speedmetalowej kapeli a gitarzyści i samplista w kilku innych, mniej znanych bandach. Roxy (tancerka) i Bronson (tancerz, później samplista i gitarzysta) poznali się na studiach aktorskich w Ohio i w nieznanych okolicznościach dołączyli do Mushroomhead. Swoją karierę zaczęli grając w takich klubach jak Peabody's i Agora. Na początku nie ujawniali swoich imion i twarzy, ponieważ nie chcieli, aby oceniano muzykę Mushroomhead na podstawie dotychczasowych osiągnięć muzycznych i stylu gry poszczególnych członków. Jednym z najważniejszych wieczorów było supportowanie weteranów clevelandowskiej sceny GWAR. Zespół swoim stylem przyciągnął wielkie rzesze fanów z całego stanu. Dlaczego im się udało? Przez właściwe podejście do fanów, świetną muzykę i kontakt z publicznością jakiego nie ma w wielu teatrach. W końcu w roku 1995 wydali album Mushroomhead po godzinach nagrywań w swoim własnym, niezależnym studiu Filthy Hands Co. (Mushroom.Co). Superbuick - album uznany przez większość członków za najlepszy z dotychczas wydanych. Artyści zapisali w tej małej płytce wszystkie swoje przeżycia z lat 1995-1996. Nie obyło się bez drobnych zmian w składzie. Dotychczasowy tancerz (Bronson) musiał zastąpić sampliste (DJ Virus, który odszedł z zespołu z własnych powodów. Basista Mr.Murdernickle został zastąpiony przez swojego młodszego brata Pig Benis. Zespół występował we wszystkich możliwych miejscach w Cleveland i w okolicach pozyskując jeszcze większe ilości fanów. Sielanka trwała do roku 1999. W tym czasie zespół wydał 1 kasetę VHS i zmienił się ze zwykłego side-projectu w główne zajęcie wszystkich członków. W 1999 roku wydany został krążek M3 (rozszyfrować można na Mushroomhead nr 3 - czyli 3 album). Album jest w zupełnie innych klimatach niż dotychczasowe 2 krążki. Od razu widać zaangażowanie i uczucie jakie Shmotz włożył w każdy pojedynczy kawałek. Nie brakuje również sampli z oldschoolowych filmów i ostrego gitarowego brzmienia. Utwór Solitaire Unraveling jest podsumowaniem całego albumu. Znajduje się tam wszystko od łagodnego brzmienia Marimb (klawisze), ostrych riffów i potężnego slapowania po doskonale urozmaicony i wymieszany wokal pana Nothinga i Popsona. Warto wspomnieć o pozycji numer 10 o nazwie Beauteous, która została stworzona przez Shmotza i jest w pewnym sensie polem do popisu. Cały utwór wyróżnia się przez swoją klasyczność - wszystko to skromne, wesołe pianino pomieszane ze stringsami, które nadają jej trochę specyficzny charakter. Zmiany po albumie wyszły wszystkim na dobre. Wyrzucono gitarzystę Dinnera z powodu bycia niemiłym typem i problemów z pieniędzmi (spodziewał się większych zarobków). Zastąpił go brat Skinnyego - Dave "Gravy" Felton. Album XX to odświeżenie całej dyskografii (Mushroomhead, Superbuick, M3) i zremasterowanie jej. Wszystko z nowym składem. W 2001 roku na krótki czas podpisano kontrakt z Eclipse Records, lecz niedługo po wydaniu XX grzybom nie spasowały warunki jakie postawiła im wytwórnia. Mimo krótkiego czasu sprzedano wiele kopii. Warto dodać, że w 2001 wykopano gitarzystę J.J Righteous'a przez jego problemy z narkotykami. W jego miejsce wstawiono Bronsona, którego na samplach zastąpił ST1TCH. Z zespołu odeszła także Roxy (chciała założyć rodzinę i zacząć normalne życie). Od 2001 roku zespół zrobił kilka wielkich tras po USA aż do 2002... W 2002 roku Jason Popson pod koniec koncertu ogłosił, że podpisano kontrakt z Universal Records. Gdy aplauz dobiegł końca Skinny wystukał początek nowego kawałka znanego jako Along The Way (nie został wydany oficjalnie, jedynie wrzucono go do filmu The Scorpion King (Król Skorpion)). Po długich sesjach w studiu wydano ostatecznie album XIII (Universal Version). Zajął wysokie miejsce w wielu rankingach i podbił serca wielu ludzi. Ostatnim ważnym wydarzeniem w 2002 roku jest wyprodukowanie teledysku do Solitaire Unraveling (Dean Karr - Korn, Deftones), który przyniósł im jeszcze większą popularność mimo pozostania undergroundowym zespołem. Beautiful Stories for Ugly Children - album został wydany 28 września 2010 przez Megaforce Records. Pierwszy singel z albumu "Come On", został wydany 16 sierpnia 2010 roku. Jak wspomniano przez samych członków zespołu w wywiadzie dla MTV, tytuł albumu jest zainspirowany powstałym pod koniec lat 80-tych komiksem o tej samej nazwie. Po pierwszym tygodniu sprzedaży album zadebiutował na 9. miejscu w notowaniu Billboard i 44. miejscu w ogólnej sprzedaży ponad 11 000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu od czasu wydania płyty.                                                                                     Dyskografia:

a. Mushroomhead Data: 3 kwietnia 1995 Wydawca: MRH Records

b. Superbuick Data: 13 września 1996 Wydawca: Shroom co.

c. M3 Data: 9 marca 1999 Wydawca: MRH Records

d. XX Data: 8 maja 2001 Wydawca: Eclipse Records

e. XIII Data: 14 września 2003 Wydawca: Universal Records

f. Savior Sorrow Data: 19 września 2006 Wydawca: Megaforce Records

g. Beautiful Stories for Ugly Children Data: 28 września 2010 Wydawca: Megaforce Records

h. The Righteous & The Butterfly Data: 13 maja 2014 Wydawca: Megaforce Records                                                                                                          albumy wideo:

i. Volume 1 Data: 9 sierpnia 2005 Wydawca: Filthy Hands Records

j. Volume 2 Data: 28 października 2008 Wydawca: Megaforce Records    remix albumy:

k. Remix Data: 1997 Wydawca: MRH Records

l. Remix 2000 Data: 2000 Wydawca: Filthy Hands Records

[kovalcharacters]

39) Ghost (Ghost B.C.) – szwedzki zespół wykonujący szeroko pojętą muzykę heavymetalową. Grupa powstała w 2008 roku w Linköping. Wokalista grupy posługuje się pseudonimem Papa Emeritus, natomiast instrumentaliści określani są mianem The Nameless Ghouls. Zespół zyskał na rozpoznawalności za sprawą wizerunku scenicznego oraz utrzymywania personaliów muzyków w tajemnicy. Debiutancki album formacji zatytułowany Opus Eponymous ukazał się 18 października 2010 roku nakładem wytwórni muzycznej Rise Above Records. Nagrania poprzedził wydany na 7" calowej płycie gramofonowej singel pt. Elizabeth. Płyta została nominowana do szwedzkiej nagrody muzycznej Grammis. Album spotkał się również z pozytywnym przyjęciem krytyków i publiczności. Drugi album zespołu, zatytułowany Infestissumam został wydany 10 kwietnia 2013 roku. Płyta zadebiutowała na 1. miejscu szwedzkiej listy przebojów Sverigetopplistan oraz wygrała nagrodę Grammis w kategorii Årets hårdrock/metall. Album dotarł ponadto do 28. miejsca listy Billboard 200 w Stanach Zjednoczonych sprzedając się w nakładzie 14 tys. egzemplarzy w przeciągu tygodnia od dnia premiery. Wydawnictwo zapewniło grupie także pierwszy sukces na rynku międzynarodowym. Nagrania trafiły na listy przebojów m.in. w Wielkiej Brytanii, Finlandii i Norwegii. 19 listopada, także 2013 roku ukazał pierwszy minialbum Ghost zatytułowany If You Have Ghost. Wydawnictwo dotarło do 87. miejsca listy Billboard 200 znalazłszy nieco, ponad 5 tys. nabywców. 21 sierpnia 2015 roku do sprzedaży trafił trzeci album studyjny zespołu zatytułowany Meliora. Płyta uplasowała się na 8. miejscu amerykańskiej listy przebojów (Billboard 200) sprzedając się w nakładzie, niemal 30 tys. egzemplarzy.                           Skład:

1. Tobias Forge - wokal, gitary, bas, instrumenty klawiszowe (2008 – obecnie)

2. Papa Emeritus - wokal (2010–2012)

3. Papa Emeritus II - wokal (2012–2015)

4. Papa Emeritus III - wokal (2015–2017)

5. Cardinal Copia - wokal (2018 - obecnie)

A Group of Nameless Ghouls (grupa bezimiennych upiorów) - gitary, bas, perkusja, instrumenty klawiszowe, chórki (2010 – obecnie):

6. Martin Persner - gitarzysta rytmiczny, Ether a.k.a. Omega (2010–2016)

7. Simon Söderberg - główny gitarzysta, Fire a.k.a. Alpha (2010–2016)

8. Mauro Rubino - klawiszowiec, Air / Wind (2011–2016)

9. Martin Hjertstedt - perkusista, Earth (2014–2016)

10. Henrik Palm - gitarzysta rytmiczny, basista Ether (2016), Water (2015–2016)

11. Gustaf Lindström - basista, Water (2010–2011)

12. Aksel Holmgren - perkusja, Earth (2010–2014)

13. Rikard Ottoson - basista, Water (2011–2014)

14. Linton Rubino - basista, Water (2014–2015)

15. Megan Thomas - basista, Water (2016) 

16. Papa Nihil - saksofon (2018 – obecnie)                                                     Dyskografia:                                                                                                          a. Opus Eponymous Data: 18 października 2010 Wydawca: Rise Above Records                                                                                                            

b. Infestissumam Data: 10 kwietnia 2013 Wydawca: Loma Vista Recordings       

c. Meliora Data: 21 sierpnia 2015 Wydawca: Loma Vista Recordings

d. Prequelle Data: 1 czerwca 2018 Wydawca: Loma Vista Recordings  Minialbumy:

e. If You Have Ghost Data: 19 listopada 2013 Wydawca: Loma Vista Recordings

f. Popestar Data: 16 września 2016 Wydawca: Loma Vista Recordings                                                                                                 Single:

g. "Elizabeth" 2010 — — Opus Eponymous

h. "Secular Haze" 2013 — 22 Infestissumam

i.  "Year Zero" 2013 — 22 Infestissumam

j. "Cirice" 2015 — — Meliora

k. "From the Pinnacle to the Pit" 2015 — — Meliora l. "Majesty" 2015 — — Meliora

ł. "Square Hammer" 2016 75 — Popestar

m. "Rats" 2018 83 — Prequelle

n. "Dance Macabre" 2018 83 — Prequelle o. "Kiss the Go-Goat / Mary on a Cross" 2019 — — Seven Inches of Satanic Panic

[kovalcharacters]

38) Ten Masked Men – zespół deathmetalowy, który powstał w Wielkiej Brytanii w roku 1996. Zespół wyróżnia się spośród innych, gdyż jako jeden z niewielu, mimo że wydał już 5 płyt, nie posiada piosenki swojego autorstwa. Wszystkie piosenki TMM to covery znanych utworów, najczęściej z gatunku pop, np. „Sex Bomb” czy „Livin’ la Vida Loca”.                                              Skład zespołu:

1. Mark „The Mauler” Hutson

2. Dave „The Chef” Hutson

3. Apocalypse Al

4. Battle Damage Davies

5. Pablo „The Snoot”

6. Ross Well „The Incident”

7. Billy Bub „The Janitor”

8. Gary „The Gimp” Hearns

9. Neil „Numbnut” Matthews

10. Martin „Meathead” Matthews

11. The Mysterious Horn

12. Charlie „The Knife”                                                                                 Dyskografia:

a. Ten Masked Men (1999)

b. The Ten Masked Men Strike Back EP (1999)

c. Return Of The Ten Masked Men (2000)

d. The PhanTen Masked Menace (2003)

e. Attack Of The Ten Masked Men (2008)

[kovalcharacters]

37) Thunderstick (właściwie Barry Graham albo Barry Purkis) – angielski perkusista. W 1977 krótko grał w grupie Iron Maiden, z której został wyrzucony po tym, jak, będąc pod wpływem narkotyków, zasnął podczas koncertu. Od 1979 był perkusistą zespołu Samson. Jest znany z noszenia skórzanej maski podczas koncertów oraz występowania w metalowej klatce. Barry Graham Purkis, bardziej znany jako Thunderstick (ur. 7 grudnia 1954 r.), angielski perkusista, który nosił różne maski i występował na scenie zamkniętej w klatce. Był w kultowym zespole Samson, z którym jego nazwisko jest najbardziej związane. W 1979 roku opracował swoją postać wzorowaną na ikonach horrorów, takich jak The Rocky Horror Show, Dr. Phibes i stare horrory Hammer, alternatywnie ubrany w czarno-biały makijaż, maskę starszego nauczyciela, czarną bawełnianą maskę i jego zastrzeżona maska ​​lustrzana pokryta kamieniem. Grał w klatce, w tym podczas krótkiego zjazdu Samson w 2000 roku. Z Samson odniósł pewien sukces, zwłaszcza gdy ich album Head On został wydany w 1980 roku i osiągnął 34 miejsce na brytyjskiej liście albumów. Następny singiel „Riding With The Angels” z albumu Shock Tactics znalazł się na brytyjskiej liście singli pod numerem 54. W rzadkich przypadkach jego twarz była widoczna, gdy zagrał główną rolę w b-filmie Biceps of Steel, w którym wystąpił wówczas jego zespół Samson. W filmie jego ówczesny szwagier Ben K. Reeves wystąpił jako Thunderstick zamiast niego, tylko w przypadku ujęć, w których Purkis i Thunderstick mięli pojawić się w tym samym czasie. W wydaniu Classic Rock Magazine z czerwca 2005 r. Thunderstick został wymieniony jako nr. 36 w funkcji „50 największych perkusistów rockowych”. Purkis zaczął grać na perkusji na półprofesjonalnym poziomie, dołączając do angielskiego zespołu The Primitives (znanego również jako „Mal Ryder & The Primitive” - nie mylić z brytyjskim zespołem z lat osiemdziesiątych) w 1974 roku. Często koncertowali w południowych Włoszech. Następnie został perkusistą dla angielskiego zespołu Iron Maiden w latach 1977–1978, na długo zanim stworzył swoją zamaskowaną postać. Podczas swojej wczesnej kadencji w Samson, Purkis został również poproszony o dołączenie do Iron Maiden w 1980 roku, kiedy zespół koncertował z Samson, ale odmówił pozostania z Samson. Stało się tak głównie dlatego, że jego dziwaczny obraz teatralny zyskał uznanie, a następnie był postrzegany jako „twarz nowej fali brytyjskiego heavy metalu”. Jego poprzednik w Samson, Clive Burr, ostatecznie zajął pozycję w Iron Maiden. Po odejściu z Samson dla rozbieżności artystycznych, Thunderstick następnie założył własny tytułowy zespół o nazwie Thunderstick składający się z dwóch gitarzystów, basisty i wokalistki. Nagrali dwa albumy hard rockowe, EP Feel like Rock 'n' Roll? (1983) oraz pełny film LP Beauty and the Beasts (1984) za pośrednictwem Magnum / Thunderbolt Records. Zostały one przywrócone i zremasterowane w wydaniu CD z 2011 roku, antologii o nazwie Echoes from Analogue Asylum, która zawiera również materiał, który wcześniej nie został wydany. Zespół rozpadł się w 1986 roku, po tym, jak nagrał swój niedługo wydany ostatni album Don't Touch, I'm Scream. Zarówno Thunderstick, jak i wokalistka Jodee Valentine pojechali do Stanów Zjednoczonych, aby spróbować zawrzeć nową umowę. Rozważono nowy amerykański skład, ale wkrótce porzucono go na rzecz zachowania tożsamości na scenie NWOBHM. Obaj wrócili do Wielkiej Brytanii. Piąte wcielenie pojawiło się w 1988 r., zabezpieczone głośną umową o zarządzanie, ale Thunderstick rozwiązał się ponownie po tym, jak nie podpisał dużej umowy z wytwórnią. Jako Barry Purkis pod koniec lat 80. współpracował z Berniem Tormé i Electric Gypsies oraz innymi artystami. Wystąpił ponownie jako Thunderstick na serii solowych koncertów Paula Samsona w Ameryce wraz z basistą Ericem Mauriello w 1989 roku. Ace Frehely zagrał z nimi podczas bisu w New York Roxy. Thunderstick dołączył do Samson dwa razy, raz w 1990 r., aby napisać i nagrać nowy materiał (później wydany w 1999 Past Past & Future), a następnie ponownie w latach 1999-2000, na zjazdy ponownie w Japonii i na festiwalu Wacken w Niemczech. Jego wkład w pisanie piosenek jest obecny na pośmiertnym solowym albumie Paula Samsona P.S ... 1953-2002 pierwotnie miał być nowym albumem Samson z tytułem „Brand New Day”. Purkis nadal pisze muzykę i jest zaangażowany w produkcję dla innych artystów. 25 kwietnia 2009 roku grał na festiwalu Keep It True w Niemczech zjazdem nowej fali brytyjskich artystów heavy metalowych, co oznaczało powrót jego postaci z Thunderstick. 22 kwietnia 2016 r. była wokalistka Jodee Valentine zmarła w wieku 56 lat. Po śmierci Valentine, Purkis postanowił przywrócić ukochanego Thundersticka. Zespół zreformował się w nowym składzie, a nowy album, Something Wicked This Way Comes, został wydany w lipcu 2017 r.                                                                                                        Składy:

I. 1981-82: Vinnie Munro (vocals), Neil Hay (guitar), Colin Heart (guitar), Ben K. Reeve (bass), Thunderstick (drums)

II. 1982-83: Ana Marie Carmella Borg (vocals), Wango Wiggins (nowy pseudonim Neila Hay’a, guitar), Cris Martin (guitar), Ben K. Reeve (bass), Thunderstick (drums)

III. 1983-84: Jodee Valentine (vocals), Wango Wiggins (guitar), Cris Martin (guitar), Ben K. Reeve (bass), Thunderstick (drums), Ana Marie Carmella Borg (wokal do EP-ki z 1983 roku zapewniła Ana, ale na okładce znalazło się zdjęcie Jodee Valentine, która do tej pory ją zastąpiła i koncertowała z zespołem)

IV. 1984-86: Jodee Valentine (vocals), Wango Wiggins (guitar), Bengt Sorenssen (guitar), Ben K. Reeve (bass), Thunderstick (drums)

V. 1987-88: Jodee Valentine (vocals), Dave Kilford (guitar), John Slight (bass), Thunderstick (drums)

VI. 2017 studio line-up: Lucie V (vocals), Martin Shellard (guitar), Dave Kilford (guitar), Rex Thunderbolt (bass), Thunderstick (drums)

VII. 2018: Viixen (vocals), Baz Roze (guitar), Lee Quenby (guitar), Rex Thunderbolt (bass), Thunderstick  (drums)

VIII. 2019: Raven (vocals), Mike Gibbons (guitar), Lee Quenby (guitar), Rex Thunderbolt (bass), Thunderstick  (drums)                                                   Dyskografia:                                                                                                    Studio albums z Samson:

a. Survivors (1979) Head On (1980)

b. Shock Tactics (1981)

c. Head Tactics (1986 - Head On and Shock Tactics sfuzowany i zremiksowany)

d. Past Present & Future (1999, antologia obejmująca utwory z lat 1990)

e. The Early Singles (2011, EP, tylko do pobrania)                                               Live albums z Samson:

f. Metal Crusade '99 (1999 - z czterema zespołami, w tym Samson)

g. Live in London 2000 (2001)                                                                           Studio albums jako Thunderstick:

h. Feel like Rock 'n' Roll? (1983)

i. Beauty and the Beasts (1984)

j. A Bolt from the Black (1984, kompilacja różnych artystów, jedna piosenka: "Runaround")

k. Don't Touch, I'll Scream (1985, niepublikowany)

l. Just'In Power (1987, kompilacja różnych artystów, jedna nowa piosenka: "Don't Touch, I'll Scream")

ł. Best of British Metal (1999, kompilacja różnych artystów, dwie nowe piosenki:  "Dark Night Black Light" i "Shining")

m. Echoes from the Analogue Asylum (2011)

n. Something Wicked This Way Comes (2017)                                                Videos:

o. Biceps of Steel (1980), opisywany w Bruce Dickinson's Anthology

p. Thunder, Thunder (1985, niepublikowany videoclip)

r. The History of Iron Maiden – Part 1: The Early Days (2004 DVD, tylko archiwalne materiały filmowe)

s. Iron Maiden and the New Wave of British Heavy Metal (2008 DVD).

[kovalcharacters]

36) A Band of Orcs - amerykański zespół heavy metalowy o tematyce fantasy, założony w Santa Cruz w Kalifornii w 2007 roku. Obecny zespół obejmuje pięciu członków znanych tylko jako: Gogog Bloodthroat, Cretos Filthgrinder, Hulg ElfRipper, Oog Skullbasher i Gronk ! Zespół twierdzi, że jest plemieniem wojowników orków wysłanych na Ziemię przez „Gruesome Grimp”, aby „zdobyć Dominację”. Zapewniają bardzo teatralne show na żywo i zawsze pojawiają się w bardzo szczegółowych silikonowych maskach. Grali między innymi ze znanymi aktami, takimi jak GWAR, 3 Inches of Blood, Deicide, Master i ArnoCorps. Ich debiutancka EP „Warchiefs of the Apocalypse” ukazała się 15 sierpnia 2007 r. 23 listopada 2007 r. frontman Iron Maiden, Bruce Dickinson, zagrał utwór „Bring Out Your Dead” w The Bruce Dickinson Rock Show na antenie BBC. Obecnie są podpisani z Itchy Metal Entertainment (IME) / Heavy Metal-World. Band of Orcs gra w stylu ogólnie charakterystycznym dla Death Metal, choć sami nazywają to „Brutal Orc Metal”. Grupa generalnie przygotowuje skomplikowany program na żywo z rekwizytami, sztucznymi bitwami ze sobą i plastikową bronią, którą rozdają publiczności. Przed występem często grają nieco zmienioną wersję utworu „Descent” z EPki, Warchiefs of the Apocalypse, jako muzykę wprowadzającą. Spektakl jest przesycony komentarzami każdego członka łamanym angielskim, zwłaszcza wokalistą Gogog Bloodthroat, który znany jest z wydawania poleceń publiczności i wygłaszania apokaliptycznych przemówień między utworami. Zespół orków składa się z pięciu muzyków, z których każdy przedstawia wyjątkową postać rasy orków, jak w wielu popularnych grach i fabułach. Każdy z nich nosi bardzo szczegółowe maski i kostiumy przez cały czas, gdy reprezentuje zespół i rzadko psuje charakter. Z tego powodu ich tożsamości są powszechnie nieznane.                                                           Skład:

1. Gogog Bloodthroat - Jerrad Landon Laign (Wokal 2009 - 2014) Will Keen (dawny) (2008-2009) „Lider” A Band of Orcs. Nazwa pochodzi od rany na szyi spowodowanej strzałą. (przypuszczalnie odniesienie do Gruumsh ze świata Dungeons and Dragons).

2. Gronk! (Bas) - „Szaman” A Band of Orcs. Jego imię przekłada się na „dudnienie dźwięku trzęsienia ziemi, które poprzedza erupcję wulkanu”. Wydaje się, że jest najbardziej zdolny do posługiwania się językiem angielskim.

3. Hulg ElfRipper (Rhythm Guitars) [były] - Ork zombie, zabity przez głównego gitarzystę Cretosa, a następnie reanimowany.

4. Cretos Filthgrinder - Andrew Soto (główne gitary). Konsekwentnie twierdzi, że jest najseksowniejszym Orkiem. Solówki są jego znakiem towarowym.

5. Oog Skullbasher (Drums) - Oog lubi uderzać, więc gra na perkusji. Dyskografia:

a. 2007 Warchiefs of the Apocalypse EP - A Band of Orcs - Scott Sargeant - Trident Studios

b. 2012 Adding Heads to the Pile - A Band of Orcs - Trident Studios Music videos:

c. 2007 "Into the Maelstrom" - Warchiefs of the Apocalypse - A Band of Orcs - Jess Bryden

[kovalcharacters]

35) The Locust - amerykański zespół grindcore z San Diego w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych, znany ze swojej unikalnej mieszanki prędkości grindu i agresji, złożoności i dziwności nowej fali. Zespół znany jest z używania kostiumów owadów podczas występów na żywo. Przed założeniem The Locust, Justin Pearson i Dylan Scharf byli razem w hardcorowym zespole punkowym Struggle, który powstał pod koniec 1990 roku. Zespół trwał tylko trzy lata. Mimo to mieli okazję dzielić przestrzeń muzyczną z innymi znaczącymi zespołami o podobnych perspektywach ideologicznych, takimi jak Born Against, Downcast, Bikini Kill i Econochrist. Zespół rozpadł się w 1994 roku. Locust został założony w 1994 roku przez Bobby'ego Braya, Justina Pearsona, Dylana Scharfa, Dave'a Warshawa i Dave'a Astora. Po wielu zmianach personalnych doszli do obecnego czteroczęściowego składu w 2001 roku, w skład którego wchodzili Bray, Pearson, Joey Karam i Gabe Serbian. Locust był początkowo projektem związanym z przemocą, której pierwsze wydanie było rozłamem z pionierami gatunku Man Is the Bastard. Późniejsze wydania obejmowały syntezatory i stały się coraz bardziej teatralne. Zespół regularnie grał koncerty w klubach punkowych we wszystkich grupach wiekowych w Los Angeles i San Diego, zwykle ubierając stroje owadów. We wrześniu 1998 roku The Locust wydał swój pierwszy pełny album, za pośrednictwem Gold Standard Laboratories. 24 czerwca 2003 wydali swój drugi pełny album, Plague Soundscapes, za pośrednictwem ANTI -. W dniu 20 marca 2007 r. The Locust wydali swój trzeci pełny album, New Erections, za pośrednictwem ANTI -. Po długich trasach koncertowych po wydaniu New Erections The Locust przerwał. W dniu 18 maja 2010 r. The Locust wydało archiwalne nagranie z sesji u Peela zarejestrowanej 9 lat wcześniej w 2001 roku, nazwanej po prostu The Peel Sessions, wydanej przez Radio Surgery. To 16-ścieżkowe nagranie po raz pierwszy Gabe Serbian zaczął grać na perkusji dla The Locust, finalizując skład Bobby Bray, Joey Karam, Justin Pearson i Gabe Serbian, który pozostał do tej pory. W dniu 31 lipca 2012 r. The Locust wydał album kompilacyjny, The Gold Standard Labs, za pośrednictwem ANTI -.  Album zawiera cały materiał zespołu wydany przez wytwórnię Gold Standard Laboratories, który jest ich materiałem od 1997 do 2002 roku. W 2013 r. The Locust powrócił z przerwy, a w 2019 r. zostali dodani do składu festiwalu Desert Daze 2019. Basista Justin Pearson potwierdził, że zespół doda potem kolejne koncerty, z nowym materiałem i nowymi kostiumami. Locust znany jest z unikalnej mieszanki prędkości grindcore i agresji, złożoności i dziwności nowej fali. Gatunek muzyczny zespołu jest zazwyczaj opisywany jako grindcore, hardcore punk, powerviolence i noise rock. O estetyce zespołu, wokalista / basista Justin Pearson powiedział: „Chciałem zmienić sposób, w jaki ludzie postrzegają muzykę, a może po prostu ją zniszczyć”. Muzyka Locust jest złożona, dynamiczna i szybka, często z udziałem nagłe i niespójne zmiany sygnatury czasowej. Te błędne elementy są, zdaniem wokalisty / gitarzysty Bobby'ego Braya, „odzwierciedleniem być może naszego mózgu, aby móc cokolwiek robić w społeczeństwach zachodnich, w których żyjemy”. Stylus opisał brzmienie zespołu jako „Bezustanne szumy wysokich prędkości, chude krawaty i krwawe krzyki, które często trwają mniej niż minutę, piosenki Locust są mocno zranione, dynamiczne i dziwne wyrażenia frustracji i nienawiści, których intensywność i kreatywność są obecnie niespotykane w punk rocku”. The New York Times stwierdził „Gdyby hałas-rock miał superbohaterów, Locust na pewno byłaby wśród nich”.  Zespół był chwalony przez Dave'a Lombardo z Slayer, który powiedział: „Jest zespół o nazwie The Locust. Ich perkusistą jest Gabe Serbian, a ich muzyka uderza mnie teraz tak, jak DRI uderzyło mnie na początku lat 80”. Locust ma wyjątkową prezencję sceniczną: ubrani w obcisłe, nylonowe kombinezony na całe ciało (które zespół nazywa mundurami), czasami postrzegają początkujących widzów jako przerażające. Ostatnich 5 różnych garniturów zaprojektował i wykonał Ben Warwas. W przeciwieństwie do większości zespołów, które normalnie mają bębny ustawione za innymi członkami, czterej członkowie The Locust są zwykle ustawieni w szeregu z przodu sceny. Grupa zaleca, aby w celu uzyskania pełnego wpływu muzyki, należy ją zobaczyć na żywo. Locust bojkotuje Clear Channel Communications i odmawia gry w miejscach należących do Clear Channel. Ten bojkot wpłynął na trasę koncertową 2005 z Fantômas, a także kolejną trasę koncertową z Yeah Yeah Yeahs. Mają też zasady grania w programach dla wszystkich grup wiekowych. Karam gra asortyment syntezatorów analogowych, w tym różne modele Mooga i modułowy syntezator z panelem krosowym. Bray gra na Gibson SG, a Pearson na basie Dan Armstrong wykonanym przez Ampeg. Serbian gra na perkusji Ludwig z talerzami Paiste. Pearson pojawił się jako „dziwka z gwiazdą rocka” w odcinku The Jerry Springer Show. Kulminacją był francuski pocałunek ze Scottem Beibenem, właścicielem wytwórni Bloodlink. Podczas występu Pearson nosił koszulkę Locust. Pearson później stwierdził: „Zostałem pobity podczas przerwy reklamowej przez jednego z „ochroniarzy” całkiem nieźle za wysadzanie smaru na dywanie”. Locust został oskarżony o zachęcanie do używania kokainy, ponieważ zespół sprzedawał lusterka jako towary, fani i inni mylili się ze sprzedażą luster jako implikacją używania kokainy z nich. W wywiadzie dla Scene Point Blank Justin Pearson zapytał: „Wy robicie kompakty Locust, wzorowane na zwierciadłach kokainy. Czy uważasz, że nieodpowiedzialne jest sprzedawanie ich młodszym fanom?” Pearson odpowiedział: „Nie jestem pewien, co mówię o. Nigdy nie brałem kokainy i nigdy nie modelowaliśmy żadnego produktu reklamowego ani pomysłu po lusterkach kokainowych. Jednak mieliśmy lusterka. Na wypadek, gdybyś nie był tego świadomy, można by ich użyć do różnych rzeczy, takich jak -up aplikacja, zbieranie jedzenia z zębów, wyskakiwanie ziarenek, naprawianie grzywki itp. Jeśli chodzi o drugą część pytania, nie jesteśmy odpowiedzialni za nikogo oprócz nas samych. Jesteśmy zespołem i w żadnym wypadku nie jesteśmy usługą opieki nad dziećmi”. Locust zorganizował wiele „incydentów związanych z płcią płciową”, w tym Pearson i Serbian organizujące fałszywe małżeństwa osób tej samej płci podczas trasy koncertowej na Hawajach. "Nice Tranquil Thumbs in Mouth" i "An Extra Piece of Dead Meat" pojawiają się w filmie Cecila B. Dementeda.     Skład:                                                            

1. Bobby Bray - gitara, wokal (1994 – obecnie)

2. Justin Pearson - bas, wokal (1994 – obecnie)

3. Joey Karam - instrumenty klawiszowe, wokal (1997 – obecnie)

4. Gabe Serbian - gitara (1998–2001), perkusja (2001 – obecnie)

5. Dylan Scharf - wokal, gitara (1994–1996)

6. Dave Warshaw - instrumenty klawiszowe, wokal (1994–1996)

7. Dave Astor - perkusja (1994–2001)

8. Jimmy LaValle - instrumenty klawiszowe, wokal (1996–1998)                       Dyskografia:                                                                                                     Studio albums:

a. The Locust (1998, Gold Standard Laboratories)

b. Plague Soundscapes (2003, ANTI-)

c. New Erections (2007, ANTI-)                                                                        Compilation albums:

d. Molecular Genetics from the Gold Standard Labs (2012, ANTI-)                  Live albums:

e. The Peel Sessions (2010, Radio Surgery)                                                      EPs:

f. The Locust (1997, Gold Standard Laboratories)

g. Flight of the Wounded Locust (2001, Gold Standard Laboratories)

h. Well I'll Be a Monkey's Uncle (2002, Gold Standard Laboratories)

i. Follow the Flock, Step in Shit (2003, Three One G)

j. Safety Second, Body Last (2005, Radio Surgery)                                          Splits:

k. split z Man Is the Bastard (1995, King of the Monsters)

l. split z Jenny Piccolo (1996, Three One G)

ł. split z Arab on Radar (2000, Gold Standard Laboratories)

m. split z Melt-Banana (2002, Gold Standard Laboratories)

[kovalcharacters]

34) The Bunny the Bear - amerykański post-hardcore zespół z Buffalo w stanie Nowy Jork. Muzycznie zespół znany jest z eklektycznego stylu post-hardcore, czerpiącego wpływ z różnych rockowych i elektronicznych podgatunków, w tym synthpop, metalcore, rock eksperymentalny, rock alternatywny i elektronika. Zespół został założony w 2008 roku przez Matthew Tybora, zwanego także "The Bunny", stąd maska ​​królika i osobowość, którą włącza do grupy. Do Tybora szybko dołączył Chris Hutka, znany jako "The Bear", który podobnie nosi maskę niedźwiedzia. W wywiadzie, zapytany o znaczenie nazwy zespołu i masek, Tybor stwierdził: „Jestem trochę dziwny i trochę zdenerwowany, ale nie było to nic głębszego ani poważnego. Przypadkowa, niespójna myśl i pobiegłem z nią". Bunny (Tybor) zatrudnia krzyczący wokal zespołu, a The Bear zapewnia czysty wokal. W pierwszych pięciu albumach zespołu występował Chris Hutka jako The Bear. Ich szósty album A Liar Wrote zawiera zastępcę Hutki, Haley Roback, a ich siódmy album The Way We Rust zawiera Josepha Garcię, który koncertował z zespołem w przeszłości. Przez pierwsze lata działalności zespołu i pierwsze trzy albumy nie udało im się utrzymać spójnego składu, przechodząc przez dziesięciu różnych instrumentalistów aż do wydania The Stomach for It. Przy nagraniu czwartego albumu Stories współpracowali z muzykami studyjnymi Dougiem Whiteem, gitarzystą i właścicielem Watchmen Recording Studios oraz Mattem McGinleyem, obecnym perkusistą Gym Class Heroes. Duet będzie współpracował z Tyborem przy kolejnych dwóch albumach Food Chain i A Liar Wrote This. W 2012 roku Tybor zredukował skład zespołu do dwóch wokalistów i zaczął koncertować z regularnie zmieniającymi się muzykami. Chris Hutka, oryginalny wokalista projektu, utrzymywał zmienne relacje z Tyborem i resztą zespołu, odchodząc trzy razy: raz w 2012 roku po wydaniu The Stomach for It, drugi raz w 2013 roku krótko po wydaniu Stories, a ostatni raz pod koniec 2014 roku. Hutka był obecny na wszystkich wydawnictwach zespołu przed jego ostatecznym odejściem. Do tej pory The Bunny the Bear wydał siedem albumów studyjnych i jedną EPkę. Tybor, będąc jedynym konsekwentnym członkiem, pisze całą muzykę i teksty.                                                                Skład:

1. Matthew Tybor

2. Jake Reeves

3. Chris Hutka

4. Joseph Garcia

5. Haley Roback                                                                                               Dyskografia:

a. 2010 The Bunny the Bear Data wydania: 4 lutego 2010 r., wydana samodzielnie, CD, digital download

b. 2011 If You Don't Have Anything Nice to Say... Data wydania: 28 czerwca 2011 r., Victory Records, CD, digital download

c. 2012 The Stomach for It  Data wydania: 22 maja 2012 r., Victory Records, CD, digital download

d. 2013 Stories Data wydania: 16 kwietnia 2013 r., Victory Records, CD, digital download

e. 2014 Food Chain Data wydania: 18 marca 2014 r., Victory Records, CD, digital download

f. 2015 A Liar Wrote This Data wydania: 24 lipca 2015 r., Victory Records, CD, digital download

g. 2017 The Way We Rust Data wydania: 17 marca 2017 r., Needful Things, CD, digital download                                                                                           EP:

h. 2014 Acoustic EP Wydany: 18 marca 2014 r., Victory Records, CD, digital download  

i. 2018 You Have To Die A Few Times... EP Wydany: 27 kwietnia 2018 r., Tough Luck Music        

[kovalcharacters]

33) Blue Man Group - amerykańska grupa muzyczna założona w 1988 roku przez Phila Stantona, Chrisa Winka i Matta Goldmana. Organizacja tworzy, często komediowe, przedstawienia teatralne oraz koncerty składające się nie tylko z muzyki, ale również z pokazów multimedialnych; zajmuje się podkładami dźwiękowymi do filmów oraz seriali telewizyjnych takich jak The Tonight Show, Las Vegas, Hoży doktorzy, czy Bogaci bankruci; oraz wystawą naukową dla dzieci - "Making Waves". Na wszystkich występach grupy główną rolę odgrywają trzej wykonawcy nazywani od charakterystycznych, niebieskich masek Blue Man. Wystąpienia grupy skoncentrowane są na trzech anonimowych, milczących wykonawcach, nazywanych Blue Men. Występują oni w czarnych ubraniach i niebieskich, lateksowych maskach grając na specyficznych, często perkusyjnych, instrumentach. Blue Men to wykonawcy obu płci, którzy, wśród innych wymagań, spełniają określone warunki fizyczne (atletyczna budowa, wzrost 1.78-1.85 m), posiadają szczególne umiejętności (gra na instrumentach perkusyjnych, aktorstwo, komunikacja pozawerbalna) oraz określone cechy charakteru (otwartość, charyzma, chęć do współpracy).                                   Skład:

1. Phil Stanton

2. Chris Wink

3. Matt Goldman                                                                                                Dyskografia:

a. Audio (1999) - pierwszy album Blue Man Group uzyskał złoty certyfikat (500 000 sztuk) i był nominowany do nagrody Grammy za najlepszy popowy album instrumentalny

b. The Complex (2003) - drugi pełnometrażowy album Blue Man Group zawiera współpracę z różnymi muzykami, w tym Daveem Matthewsem, Gavinem Rossdale i innymi. Ten album zawiera cztery utwory na listach przebojów Billboard

c. Live at The Venetian – Las Vegas  iTunes exclusive (2006)

d. THREE (2016) - wydany w kwietniu 2016 roku jako całkowicie instrumentalny album (jak Audio), singiel Giacometti został pierwotnie wydany na niebieskim winylu. Na tym albumie pojawiają się nowe instrumenty, takie jak „Snorkelbone”, „Chimeulum”, „Pipeulum” i „Tone Spokes”.

Videografia:

e. The Complex Rock Tour Live DVD (2003) - materiał z koncertu na żywo w Grand Prairie w Teksasie

f. Scoring Reel - punktowana płyta DVD dostępna tylko w 2004 roku

g. Robots (2005) - wykonywany na ścieżce dźwiękowej do filmu

h. Inside the Tube (2006) - godzinny dokument stworzony dla PBS. Zawiera wywiady ze Stantonem, Wink’iem i Goldmanem opisujące Blue Men oraz klipy wideo z różnych przedstawień teatralnych. W notatce prasowej „Inside the Tube” trzej założyciele omawiają nieprawdopodobną podróż, jaką podjęli od budowy bębnów i instrumentów lampowych w salonie do jednego z najpopularniejszych programów w Las Vegas, złotego albumu i udanej rockowej trasy koncertowej o wielkości areny. Program skupia się na unikalnym procesie twórczym Blue Man Group i zapewnia nigdy wcześniej nie ujawniony wgląd w niektóre z tematów ich twórczości. Założyciele przytaczają także niektóre z ich wpływów, w tym publiczny program PBS wpłynęło to na nich w kluczowym momencie ich kariery.  Dostępny w sklepie PBS, a także jako dodatek do How To Be A Megastar Live! DVD

i. How to Be a Megastar Live! (2008) - materiał z koncertu na żywo z najnowszej trasy Blue Man Group. Został wydany na DVD 1 kwietnia, a Blu-ray 4 listopada 2008. Wersja DVD zawiera dodatkową płytę CD z wieloma piosenkami serialu

j. Space Chimps (2008) - wykonywane na ścieżce dźwiękowej do filmu

[kovalcharacters]

32) Los Straitjackets - amerykański instrumentalny zespół rockowy, który powstał w Nashville w stanie Tennessee w Stanach Zjednoczonych w 1988 roku. Początkowo składał się z gitarzystów Danny’ego Amisa (wcześniej Raybeats), Eddie’ego Angela i perkusisty LJ „Jimmy” Lestera pod nazwą The Straitjackets, zespół rozpadł się wkrótce po utworzeniu, ale ponownie połączył się jako Los Straitjackets w 1994 roku z udziałem basisty E. Scotta Esbecka. Esbeck opuścił zespół w 1998 roku i został zastąpiony przez Pete’a Curry’ego. Obecny skład to także Greg Townson na gitarze i Chris Sprague na perkusji. Zespół wydał czternaście albumów studyjnych, cztery albumy współpracy i osiem albumów na żywo. Eddie Angel był znanym gitarzystą rockabilly, który przeprowadził się do Nashville na początku lat osiemdziesiątych, aby nagrywać i występować z Planet Rockers. Danny Amis nagrywał i występował z Raybeats, a następnie pracował jako inżynier dźwięku w Nashville. Tworzyli The Straitjackets w 1988 roku z Jimmy'm Lesterem, graczem sesyjnym Nashville, który pracował i koncertował z Robertem Gordonem. Latem tego roku zagrali kilka koncertów, ale wkrótce się rozpadli. W 1994 roku zreformowali się jako Los Straitjackets, dodając basistę Scotta Esbecka. Ich pierwszy album, The Utterly Fantastic and Totally Unbelievable Sound of Los Straitjackets, został wydany w następnym roku w Upstart Records. W odrodzeniu surf po Pulp Fiction grupa zaczęła przyciągać fanów, chociaż ich muzyka nie jest całkowicie zorientowana na surfowanie. W ciągu następnych kilku lat zespół rozwinął kult poprzez ścisłe instrumenty i występy sceniczne. Podczas występów na żywo członkowie zespołu ubierają się w identyczne czarne garnitury, złote medaliony azteckie i spersonalizowane meksykańskie maski zapaśnicze. Danny Amis, fan filmów Luchador i kultury meksykańskiej, zasugerował, aby zespół nosił maski, które kupił w Meksyku podczas pierwszego występu zespołu pod wpływem kaprysu; tłum oszalał i narodziła się tradycja. Frontman Amis (aka „Daddy-O Grande”) był jedynym rzecznikiem zespołu i przedstawiał piosenki w szybkim, mocno akcentowanym hiszpańskim. W 1998 r. Esbeck opuścił zespół podczas nagrywania utworu The Velvet Touch of Los Straitjackets, a jego miejsce zajął Pete Curry, dawniej Halibuts, grupa surf-revival z lat 80. W 2005 roku Lester odszedł i został zastąpiony przez Jasona „Teen Beat” Smaya. Stali się częstymi współpracownikami, nagrywając Sing Along z Los Straitjackets z wieloma różnymi artystami. Zostali nominowani do nagrody Grammy za współpracę z piosenkarką bluesową Eddy Clearwater, Rock 'N' Roll City. Ich występy na scenie stały się bardziej skomplikowane i często zawierają choreografie, gościnni wokaliści, tacy jak Eddy „The Chief” Clearwater, Kaiser George ze szkockiego zespołu Kaisers, Big Sandy oraz burleskowa grupa taneczna The Famous Famous Pontani Sisters. W ostatnich latach w okresie świątecznym zorganizowali pokazy świąteczne. W 2010 roku u Danny'ego Amisa zdiagnozowano szpiczaka mnogiego. Podczas leczenia był odsunięty na bok od nagrywania i tras koncertowych. Los Straitjackets zwerbował gitarzystę Grega „Gregorio El Grande” Townsona, aby wypełnił rolę Amisa podczas jego nieobecności. W 2012 r. Amis ogłosił, że jego rak jest „pod kontrolą” i wróci do nagrywania i ograniczonej trasy koncertowej z Los Straitjackets we wrześniu 2012 r.  Zbiegło się to z wydaniem nowego studyjnego albumu Jet Set i debiutem nowego perkusisty Chrisa „Sugar Balls” Sprague. Pan Amis mieszka teraz w Meksyku. Pod koniec 2016 roku Los Straitjackets mięli wyruszyć w trasę koncertową z NRBQ. Przed trasą Pete Curry musiał przejść operację wymiany barku. Podczas rekonwalescencji jego zastępcami byli syn Eddiego, Max, Todd Bradley z Hi-Risers i Juan Ugalde z The Outta Sites. 19 maja 2017 r. zespół wydał What's So Funny About Peace, Love And ..., hołd dla muzyki Nicka Lowe, dla Yep Roc Records.  W 2019 r. zespół wyruszył w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii. Ich singiel z lutego 2019 r. z Lowe’m „Love Starvation” został opisany przez magazyn Rolling Stone jako „pieprznie brzmiąca oldskulowa piosenka rockowa, która przedstawia ponury liryczny obraz romantycznego opadu”. Lowe powiedział o zespole: „Oprócz tego, że są fantastycznym zespołem rock and rolla, wiedzą, jak naprawdę dobrze grać w tonach różnych stylów. Mogą cię znokautować w wersji Bacharacha i Davida „The Look of Love” bez kłopotu w ogóle”. Los Straitjackets dostarczył trochę muzyki do niezależnego filmu Psycho Beach Party i pojawił się na krótko w filmie. Nagrali także dwa albumy muzyczne specjalnie do użytku telewizyjnego i komercyjnego, a ich prace są często słyszane jako muzyka wypełniająca lub podkładowa w programach radiowych i telewizyjnych. Pod koniec lat 90. Conan O'Brien kazał zespołowi wykonywać świąteczną muzykę każdego sezonu wakacyjnego w swoim programie telewizyjnym późną nocą.                             Skład:

1. Eddie Angel - gitara (1988, 1994 – obecnie)

2. Pete Curry - bas (1998-obecnie)

3. Chris Sprague - perkusja (2012 – obecnie)

4. Greg Townson - gitara (2010 – obecnie)

5. Danny Amis - gitara (1988, 1994–2017)

6. E. Scott Esbeck - bas (1994–1998)

7. Jimmy „L. J.” Lester - perkusja (1988, 1994–2005)

8. Jason „Teen Beat” Smay - perkusja (2005–2012)                                    Dyskografia:                                                                                                      albumy studyjne:

a The Utterly Fantastic and Totally Unbelievable Sound of Los Straitjackets (1995)

b. ¡Viva! Los Straitjackets (1996)

c. The Velvet Touch of Los Straitjackets (1999)

d. Sing Along with Los Straitjackets (2001)

e. Encyclopedia of Sound (2001)

f. 'Tis the Season for Los Straitjackets! (2002)

g. Supersonic Guitars in 3-D (2003)

h. Play Favorites (2004)

i. Encyclopedia of Sound, Vol. 2 (2005)

j. The Further Adventures of Los Straitjackets (2009)

k. Yuletide Beat (2009)

l. Jet Set (2012)

ł. Play The Great Instrumental Hits!!!!!! (2014) (Record Store Day Release)

m. What's So Funny About Peace Love And... (2017)                                     Albumy na żywo:

n. Pink Dominoes (Live At KFJC) (1995)

o. Winter Swell II (Live At KFJC) (1996)

p. Damas y Caballeros! (2001)

r. Los Vivos y Los Raros (2003)

s. Live On Spanish TV (2003) (wydany tylko w Hiszpanii)

t. In Concert (2008) (wydany również jako DVD)

u. Mas Alla Del Limite (2008)

v. Quality Holiday Revue Live (2015) (z Nick’iem Lowe)                                  Albumy współpracy:

w. Rock 'N' Roll City (2003) (z Eddy’m Clearwater’em)

x. Twist Party !!! (2007) (z Kaiser George i The World Famous Pontani Sisters)

y. Rock en Español, Vol. 1 (2007) (z Big Sandy, Cesar Rosas i Little Willie G.)

z. Sings The Great Instrumental Hits!!!!!! (2014) (Z Deke Dickerson) Kompilacje:

a’. Mondo Zombie Boogaloo (2013) (6 tracks: "It's Monster Surfing Time", "Que Monstruos Son" (feat. Keith Streng & Mary Huff), "Theme From Young Frankenstein", "Theme From Halloween", "The Ghoul On The Hill", "¡Ghostbusters!")

b’. Dr Demento Covered In Punk (2018) (1 track: "It's A Gas")

c’. Complete Christmas Songbook (2018) (kompiluje Tis the Season i Yuletide Beat z czterema dodatkowymi utworami z singli i kompilacji)

[kovalcharacters]

31) UNDERLINED - na bagnach Południowej Florydy młody piosenkarz / autor tekstów o nazwisku H7 był coraz bardziej zniesmaczony otaczającą sceną muzyczną i standardowymi 20 listami odtwarzania wymuszonymi przez lokalne radio. Pod koniec 2006 roku powstała wyjątkowa prezentacja wizualna, która została stworzona, aby wspomóc gatunek muzyczny zespołu o nazwie Horror Metal. Powstały z popiołów Cellpan UNDERLINED został stworzony, aby zapewnić coś nowego społeczności zalanej normalnością. Po dwóch latach doskonalenia tego i nagraniu pierwszego wydania zespołu, październik 2009 roku przyniósł 13 utworów demo zatytułowane „Truth and Denial”. Wydanie spotkało się z bardzo dobrym przyjęciem ze strony społeczności metalowych i industrialnych, co spowodowało, że sprzedali ponad 2000 samodzielnie wydanych egzemplarzy w mniej niż rok. Nadal wspierali dysk, przygotowując ulubione piosenki fanów na ich wczesnych koncertach i ponownie nagrywając określone utwory na przyszłe wydania. Później zespół zaczął promować swój pierwszy singiel studyjny zatytułowany „The Suffering”. Singiel doprowadził do nieoczekiwanego wzrostu popularności UNDERLINED, szczególnie ze strony rosnącej rzeszy fanów online. Dzięki temu UNDERLINED po raz pierwszy spróbował krajowej gry lotniczej w różnych naziemnych, satelitarnych i internetowych stacjach radiowych, a także przełamał znak sprzedaży cyfrowej 10 000 urządzeń za pośrednictwem iTunes i innych sprzedawców internetowych. Niedługo potem zespół wydał studio B zatytułowane „Cellar Door”, które również przyczyniło się do popularności zespołów w Internecie. Zespół zagrał później wiele programów testowych w celu wsparcia tych wydawnictw i stworzenia właściwego koncertu na żywo. Pod koniec 2010 roku UNDERLINED zobaczył swój pierwszy pełny skład na żywo / studio i wkrótce rozpoczął etapy demonstracyjne dla swojej pierwszej oficjalnej pełnej długości. Rok 2011 miał przynieść debiutanckie studio UNDERLINED „Deadtime Stories”. Ograniczenia narzucone przez wcześniejsze subkultury industrialne, chęć dojrzewania zespołu do doskonałej oferty muzycznej oraz naturalny rozwój stylu pisania grup, napędzały ich dążenie do doskonalenia muzyki. Inspiracje dla zespołów „muzyczna i wizualna transformacja” z ich wcześniejszych lat zostały stworzone, aby stworzyć wrażenie nienawiści, horroru i zniszczenia. UNDERLINED muzyka i makabryczne wizualizacje urosły, by przywołać wiadomość dla wszystkich długoletnich i zupełnie nowych słuchaczy, wiadomość, którą mówią: „W obrębie zniszczenia, powstajemy”. Standby Records ogłosiło podpisanie UNDERLINED i ustalili datę wydania „Deadtime Stories” na 14 sierpnia 2012 r. Po tym, jak Standby Records wydało niedokończoną wersję „Deadtime Stories” z niepoprawnymi listami utworów i grafiką dostępną na iTunes, których zespół nie obsługuje, i po fałszywych oskarżeniach przeciwko UNDERLINED, zespół szybko zerwał więzi ze swoją wytwórnią na krótko przed wydaniem „Deadtime Stories”. Mimo oderwania się od ich wytwórni UNDERLINED nakręcił teledysk do filmu „Within Destruction We Rise”, ale projekt nigdy nie został ukończony ani wydany. Wraz z końcem ery „Deadtime Stories” kilku członków zespołu na żywo rozstało się z projektem. Będąc wręcz oburzony obsadą „Deadtime Stories”, lider zespołu, podjął się „przebudowania” niektórych materiałów od zera, aby stworzyć znacznie bardziej surowy, kompletny i dokładny produkt, który zespół odczuwał ”zasługi dla Deadtime Stories”. Piosenki do ponownego nagrania zostały wydane w Halloween 2014 roku na EPce zatytułowanej „& THEN”, czyli (jak opisano w H7) „wcięte, aby zamknąć drzwi temu, co kiedyś było podkreślone, jednocześnie otwierając się na to, czym ma być podkreślony, z altruizmem”. W lipcu 2015 r. H7 ogłosił zakończenie „Altruism”, po prawie 4 latach nieprzerwanego nagrywania i pisania przy pomocy jednego z oryginalnych wpływów zespołu, Johna E. Stevensa (Ghost Machine). Rekord ma się ukazać w dniu premiery Halloween 2015. Koncert UNDERLINED jest obecnie w zawieszeniu. H7 ma jednak nowy materiał napisany i nagrany, jednak bez stabilnej obsady pomocniczej podczas występów na żywo, zaczął poszukiwać innych kreatywnych sklepów, w wyniku czego dołączył do elektronicznej grupy metalowej Player Vs Environment. Skład:

1. H7 - Vocals (2006-XXXX)

2. John E Stevens - Guitar

3. Necro - Bass (2010-2011, 2012-2013)

4. MD - Drums (2006)

5. llian - Bass (2006-2010)

6. Vid - (2008-2010)

7. Orias - Guitar (2010-2012)

8. Jonfekt - Electronics (2010-2012)

9. Nine - Drums (2011)

10. Nivekk - Drums (2011-2012)

11. Trimure - Bass (2012)

12. ByK - Guitar (2012)

13. Edward "Marax" Batchelor - Guitar (2010-2014)

14. Azrael - Bass (2014)                                                                                   Dyskogafia:           

a. "Deadtime Stories" (2012)   

b. "&THEN" (2014)        

c. single: "Ath1na" (2015)          

d. "Altruism" (2015)                                                            

[kovalcharacters]

30) Asesino (po hiszpańsku „zabójca” lub „morderca”) - zespół muzyczny byłego gitarzysty Fear Factory i Brujeria, Dino Cazaresa, w którym grają członkowie Brujerii, oraz Static-X. Muzyka zespołu, którą można określić jako death metal/grindcore - jest podobna do tej granej przez Brujerię. Teksty są śpiewane po hiszpańsku i traktują o śmierci, przemocy, satanizmie i perwersji, ale w przeciwieństwie do wielu innych zespołów można je traktować trochę z przymrużeniem oka. Meksykańsko-amerykańska supergrupa ekstremalnego metalu i poboczny projekt gitarzysty Fear Factory, Dino Cazaresa. W skład zespołu wchodzą członkowie Brujeria, Fear Factory, Sepultura, Sadistic Intent, Possess, Ministry i Static-X. Asesino czasami gra na żywo okładki Slayer, w szczególności „Angel of Death” i „Raining Blood”. Podobnie jak w przypadku Brujerii, teksty są śpiewane w całości po hiszpańsku i na ten sam temat śmierci, przemocy i perwersji. Gitarzysta Asesino opisuje zespół jako „nowa Brujeria”. Asesino ma również tendencję do robienia satyrycznych komentarzy podczas występu, a grając piosenki Brujerii, zmienia oryginalne teksty na bardziej odpowiednie. Asesino wystąpił gościnnie jako grupa meksykańskich lekarzy w odcinku 57 Metalocalypse on Adult Swim.              Skład:

1. Asesino (Dino Cazares) – guitars (2002–present)

2. Maldito X (Tony Campos) – vocals, bass (2002–present)

3. Sadístico (Emilio Márquez) – drums (2002–present)

4. Greñudo (Raymond Herrera) – drums (on Corridos de Muerte) (2002)

5. Sepulculo (Andreas Kisser) – guitars (on Cristo Satanico) (2006)           Dyskografia:

a. Corridos de Muerte (2002)

b. Cristo Satánico (2006)

[kovalcharacters]

29) Mac Sabbath - amerykański zespół hołdujący heavy metalowi, założony w Los Angeles w Kalifornii w 2014 roku. Samozwańczy założyciel „Drive Thru Metal”, zespół jest przede wszystkim parodią angielskiej grupy heavy metalowej Black Sabbath, wykorzystującej liryzm i obrazy koncentruje się na fast foodach. Muzycznie Mac Sabbath wykonuje wierne covery piosenek Black Sabbath, a tylko teksty humorystycznie przepisywane i aranżowane. Na przykład w repertuarze zespołu znajdują się takie parodie, jak „Pair-a-Buns” („Paranoid”), „Frying Pan” („Iron Man”), „Sweet Beef” („Sweet Leaf”), „Never Say Diet” („Never Say Die”) i „Zipping Up the Uniform” („Symptom of the Universe”). Chociaż wszystkie teksty zespołu koncentrują się na temacie fast food, Mac Sabbath przyjmuje zdecydowanie satyryczną i potępiającą perspektywę dotyczącą korporacyjnego przemysłu spożywczego, odnosząc się do takich obszarów, jak negatywne skutki dla fast foodów i brak wartości odżywczej, a także żywność modyfikowana genetycznie, konsumpcjonizm i niskie zarobki McJobs. Menedżer Mike Odd stwierdził w wywiadzie „O ile Mac Sabbath jest częścią kultury fast food, chodzi tutaj o to, aby ostrzec cię przed złym jedzeniem fast food, a nie popierać go”. Mac Sabbath jest inspirowany wizualnie postaciami z McDonalds, świata fantasy, który kiedyś McDonald's używał w swojej kampanii marketingowej skierowanej do dzieci. Występując w skomplikowanych kostiumach, w skład zespołu wchodzą wokalista Ronald Osbourne, gitarzysta Slayer MacCheeze, basista Grimalice i perkusista Catburglar, znany również jako „Peter Criss Cut Fries”. Koncerty Mac Sabbath są opisywane jako „program multimedialny z wideo, materiałem teatralnym, udziałem publiczności i śpiewem”, obejmujący szereg rekwizytów związanych z jedzeniem, które łączą się z ich ogólnym tematem. The Village Voice, opisując „surrealistyczną i chaotyczną” naturę swoich programów, pisał o „czerwonych oczach, demonicznie wyglądających posągach klauna, nadmuchiwanych cheeseburgerach oraz ponadwymiarowych butelkach z ketchupem i musztardą”, zauważając „Płonące kolory podstawowe i piekielne specjalne efekty sprawiają, że całość wygląda jak My Little Pony Hieronymusa Boscha”. Wszyscy członkowie Mac Sabbath starają się zachować całkowitą anonimowość swoich bohaterów, odmawiając udzielenia wywiadów. Zamiast tego zespół mówi tylko za pośrednictwem swojego menedżera Mike'a Odda, wokalisty hard-rockowego zespołu Rosemary's Billygoat, który obsługuje wszystkie wywiady i nieustannie twierdzi dziwaczne twierdzenia o pochodzeniu Mac Sabbatha. Według Odda pod koniec 2013 roku otrzymał anonimowy telefon, aby spotkać się z kimś w restauracji typu fast food w Chatsworth, ten ktoś okazał się wokalistą Mac Sabbath Ronaldem Osbourne'em, ubranym w kostium i działającym w pełnym charakterze (o czym twierdzi Odd nigdy nie widział inaczej), który zaczął zachęcać Odda do zarządzania Mac Sabbath na podstawie jego reputacji w Billygoat Rosemary. Odd został następnie zaproszony na program Mac Sabbath - który w tym czasie grał tylko tajne pokazy w piwnicach restauracji - i postanowił rozpocząć współpracę z zespołem. Odd twierdzi, że Osbourne twierdzi, że pochodzi z zaczarowanego lasu w latach siedemdziesiątych, „gdzie hamburgery rosną na drzewach” i podróżował przez kontinuum czasoprzestrzenne, aby ostrzec opinię publiczną o „kontroli rządu nad żywnością”. „Wydaje się, że jest to bardzo orwellowska filozofia”, powiedział Odd o ideologii Osbourne'a, „jakby 1984 przyszedł i odszedł, Monsanto przejął kontrolę i napełnił nas wszystkimi GMO”. Odd potwierdza tę wersję początków zespołu jako prawdę we wszystkich wywiadach. The Village Voice zauważył, że „słuchając dziwnej mowy, trudno jest powiedzieć, gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna fabrykacja”, podczas gdy „The Week Weekly” pisał: „Odd mówi o swoich interakcjach z ekscentrycznym Osbournem z takim przekonaniem, że [zaczynacie] akceptować cokolwiek mówi - bez względu na to, jak dziwacznie to brzmi ... część mnie chce wierzyć w każde słowo intrygującej mitologii, którą zespół zbudował dla siebie”. Mac Sabbath powstał na początku 2014 roku, debiutując online (od momentu usunięcia) nagrania demo parodii „Children of the Grave” zatytułowanej „Chicken for the Slaves”, która została opublikowana na oficjalnym koncie Mac Sabbath na YouTube i Facebooku 26 marca , 2014. Członkowie Mac Sabbath są muzykami z rockowego i metalowego undergroundu w Los Angeles, choć zespół wolał zachować całkowitą anonimowość swoich postaci i rozbudowaną historię, która twierdzi, że zespół pochodzi z „delikatnej części kontinuum czasoprzestrzennego”. Mike Odd, wokalista zespołu hardrockowego Rosemary's Billygoat, publicznie występuje jako kierownik grupy i przemawia w ich imieniu w komunikatach prasowych. Mac Sabbath wykonał swój pierwszy publiczny koncert 12 lipca 2014 r. w ramach pokazu sztuki na stacji Bergamot w Santa Monica. Zespół spędził resztę roku sporadycznie, grając w klubach nocnych w Los Angeles, a nawet prowadził surrealistyczny występ w szkole podstawowej Micheltorena w Silver Lake w ramach szkolnego festiwalu Halloween. 26 października 2014 r. Mac Sabbath był głównym bohaterem ostatniego dnia trzydniowego Long Beach Zombie Walk, w którym wystąpili nowi muzycy DJ Dr. Demento i weterani horror punka Haunted Garage. W swoim reportażu o tym wydarzeniu gazeta OC Weekly napisała: „Chociaż Mac Sabbath jest żartem w jednym wierszu, są świetnymi wykonawcami. Zarówno muzycznie, jak i komediowo, Ronald Osbourne i jego zespół bohaterów utrzymują energię na wysokim poziomie i uśmiechają się szeroko”. Pod koniec 2014 r. wiadomości o Mac Sabbath i wideo z ich występem w parodii „Iron Man” „Frying Pan” po raz pierwszy zostały zauważone na stronach heavy metalowych Loudwire i Metal Injection, z których ta pierwsza chwaliła „wesołość” zespołu prezentacja, wyodrębniając "coked-out clown" i "skullet-sporting Grimace". Kilka dni później zespół skutecznie stał się wirusowy, otrzymując szerokie relacje internetowe z wielu źródeł, w tym międzynarodowych serwisów muzycznych, takich jak MTV News, Stereogum, Gigwise i Music Times, styl życia i kultura strony takie jak LAist, strona z horrorami Bloody Disgusting, strona zorientowana na jedzenie The Daily Meal, a nawet Fox News, który nazwał zespół „przerażającym”. Mac Sabbath został opisany w publikacjach muzycznych z Niemiec, Francji, Włoch, Polski i Hiszpanii. Odpowiedź prasy na Mac Sabbath była w dużej mierze niewiarygodna - Digital Spy ogłosił ich „bez pytania… najdziwniejszy zespół, jaki kiedykolwiek widzieliśmy” - ale ogólnie pozytywnie, z Kerrang! nazywając ich „dziwnie niesamowitymi”, a Consequence of Sound opisują ich jako „prawdopodobnie bardziej niesamowitych” niż podobnie parodialny zespół parodialny The Pizza Underground, wychwalając ich „prawy występ na scenie”. Bloody Disgusting przyznał: „Muszę przyznać tym facetom poważne uznanie. Kostiumy są niesamowite, trzymają się tematu jak klej ... i brzmią mocno”, podczas gdy NJ.com napisał „[a] w Black Sabbath cover band, nie są złe. Z kostiumami Mickeya D są histeryczni". Australijski FasterLouder odważnie ogłosił ich „najlepszym zespołem hołdującym Black Sabbath w stylu fast food”. LA Weekly umieściło zespół na pierwszym miejscu na liście 20 najlepszych zespołów hołdujących w Los Angeles, chwaląc ich „okrutny metaliczny smak i szalone rekwizyty”, podsumowując „od wyszukanych kostiumów o dużych rozmiarach do sprytnych, obrzydliwych smaków na Sabbath's teksty, ten szczęśliwy posiłek grozi skwierczeniem na żywo i zawsze podaje więcej niż puste kalorie większości zespołów coverowych”. Magazyn Paste zwięźle skomentował „Najbardziej imponującą - i przerażającą - cechą Mac Sabbath jest to, że są naprawdę bardzo dobrzy”.                                                                                  Skład:

1. Ronald Osbourne - vocals

2. Slayer MacCheeze - guitar

3. Grimalice (aka "I Can't Believe It's Not Butler!") - bass guitar

4. Catburglar (aka "Glamburglar" and "Peter Criss Cut Fries") - drums                Dyskografia:

a. "Pair-a-Buns" flexi disc (March 2017)

[kovalcharacters]

28) Brujeria – meksykański zespół wykonujący muzykę z pogranicza death metalu i grindcore. Grupa powstała w 1989 roku w Tijuanie (stan Kalifornia Dolna). Meksykańsko-amerykański ekstremalny zespół metalowy założony w Los Angeles w Kalifornii w 1989 roku. Ich nazwa pochodzi od hiszpańskiego słowa „czary”. Ich piosenki, śpiewane po hiszpańsku, koncentrują się na satanizmie, antychrześcijaństwie, seksie, imigracji, przemycie narkotyków i polityce. Przedstawiając meksykański wizerunek i silną antyamerykańską postawę, większość członków zespołu pochodzi z Meksyku, a niektórzy z nich to Amerykanie, Szwedzi lub Brytyjczycy. Absolwenci Brujeria to gitarzysta Fear Factory Dino Cazares i perkusista Raymond Herrera, a także Billy Gould, Nicholas Barker, Jeff Walker i Shane Embury. Występują pod pseudonimami i przedstawiają się jako zespół latynoski składający się z lordów narkotykowych, ukrywający swoją tożsamość z powodu poszukiwania przez FBI. Na filmach i zdjęciach zespołu pokazano je w bandanach, kominiarkach, serapach i często pokazano maczety. Brujeria została założona na imprezie w 1989 roku w duchu stworzenia zespołu grindcore i death metalowego reprezentującego społeczność Latino / Chicano. Jego członkowie, gitarzysta Dino Cazares, Jello Biafra, perkusista Pat Hoed, gitarzysta basowy Billy Gould i wokalista Juan Brujo, używali pseudonimów, jak większość innych znanych zespołów. Ich pierwszy singiel "¡Demoniaco!" został wydany w 1990 roku. W 1992 roku wydano „Machetazos”, a wraz z nim pierwsza zmiana składu zespołu. Jello Biafra odszedł z grupy, Pinche Peach został przedstawiony jako dodatkowy wokalista, a Raymond Herrera grał na perkusji; Pat Hoed, były perkusista zespołu, został drugim wokalistą. „Machetazos” i "El Patrón (song)"  (1994) zostały wyprodukowane i dystrybuowane przez wytwórnię Jello Biafry Alternative Tentacles. Zespół był krytykowany od samego początku za teksty o narkotykach, seksie i satanizmie. Tematy te, podczas gdy tematy wielu innych death metalowych dzieł, zostały zainspirowane działaniami Adolfo Constanzo, urodzonego w Kubie amerykańskiego przemytnika narkotyków, praktyka Palo (religia) Mayombe i seryjnego mordercy. Kontrowersje wywołała okładka ich pierwszego albumu Matando Güeros (1993), w którym przedstawiono odciętą głowę trzymaną przez rękę. Następnie wizerunek głowy stałby się emblematem zespołu, przekształcając się w maskotkę znaną jako Coco Loco ("mad/crazy bogeyman") i jest często widywany na okładkach albumów i gadżetach. Odcięta głowa przedstawia handlarza narkotyków na zdjęciu z meksykańskiej publikacji. Na tym albumie pojawił się Shane Embury na gitarze i gitarze basowej. W 1995 roku wydali swoją drugą pełnometrażową płytę Raza Odiada, ze zwykłymi tematami, ale ze znaczącymi zmianami w muzyce, a dla wielu krytyków i fanów ich najlepsza jak dotąd praca. Raza Odiada zaprezentowała singiel „La Ley De Plomo”, którego teledysk odniósł sukces na kanałach muzycznych takich jak MTV, prezentowanych późno w nocy na koncertach heavy metalowych. Grupa zaczęła zdobywać coraz większą popularność, ale mimo to postanowiła pozostać anonimowa i odrzuciła wszystkie oferty organizowania koncertów (z wyjątkiem rzadkich okazji), zdezorientowanych kibiców, którzy chętnie oglądali je na żywo. Dwa lata później pojawiła się EP Marihuana z parodią popularnej piosenki „The Macarena” i czterema piosenkami na żywo z pierwszego oficjalnego koncertu. W 1999 r. wydano Spanglish 101, kompilację artystów wytwórni Kool Arrow Records, protestujących przeciwko dominacji języka angielskiego. Na tym albumie zespół wydał kilka nowych utworów: „Marcha de Odio”, które później zostaną włączone do ich następnego albumu, Brujerizmo i „Don Quijote Marijuana”, zagadnienie, które zwróciło uwagę na styl techno-taneczny, zupełnie inny niż heavy metalowe brzmienie zespołu. W 2000 roku, 5 lat po ostatnim albumie, ukazało się Brujerizmo, w którym wystąpił Nicholas Barker jako drugi perkusista, Jesse Pintado na gitarze i Gaby Dominguez jako „Pititis”, która reprezentuje żeński demon jako wokalistka. Kolejne wydanie to kompilacja o nazwie Mextremist! Greatest Hits, wydany w 2001 roku, który zawierał klasyczne utwory, alternatywne wersje, remiksy, utwór multimedialny z wideo i kilka nowych tematów, takich jak współpraca z Mucho Muchacho przy „Narco-Peda” i „Asesino” z udziałem Tony'ego Camposa ze Static-X. Płyta, a nie kompilacja, bardziej przypominała dysk z rzadkości i stron b, ponieważ większość utworów nie była wersjami albumowymi, ale wersjami na EP i single. Na płycie znalazła się również okładka wideo do piosenki Magazine 60 „Don Quichotte” o nazwie „Don Quijote Marihuana”. 2002 przyszedł z wieloma planami dla zespołu, najpierw udali się nagrać nowy materiał na swój niecierpliwie oczekiwany czwarty album. Wydaje się jednak, że zostało to zawieszone z powodu sprzeczek między Cazaresem i Herrerą związanych z tymczasowym zerwaniem Fear Factory. Herrera odszedł z Brujerii w 2002 roku, krótko przed zreformowaniem Fear Factory bez Cazeresa. Zespół ogłosił następnie uruchomienie różnych projektów pobocznych dla każdego z członków zespołu, zaczynając od Asesino, który uruchomił w tym samym roku Corridos de Muerte z zespołem z udziałem Tony'ego Camposa i Emilio Marqueza. Istnieje kompilacja DVD zespołu o nazwie „Permission of Satan”. To DVD zostało wyprodukowane przez Juana Brujo i Henry'ego na temat okresu nagrywania albumu Asesino i filmów z jego pierwszych trzech prezentacji oficjalnej trasy koncertowej Brujerii, The Mexecutioner Tour. Zawiera również zdjęcia z dodania Wee Man Jason Acuña z Jackass, Satanico Army Band, Mariachi Terror i innych. DVD było domowej roboty i dystrybuowane przez Juana Brujo. Brujeria odmówiła występów na żywo we wczesnych latach, jednak 11 czerwca 1997 roku zagrali w klubie Whisky a Go Go w Hollywood. Sam krótki koncert został włączony do EP „Marijuana” jako strona B. 2 października 2003 roku zespół zagrał swój pierwszy oficjalny koncert w Chicago USA i rozpoczął swoją pierwszą trasę koncertową pod nazwą The Mexecutioner Tour, która zakończyła się 24 stycznia 2004 w Guadalajara, Meksyk. Również w 2003 roku Roadrunner Records wydało kompilację utworów z albumów studyjnych, zespół zatytułowany The Mexecutioner! - The Best of Brujeria. Zespół, teraz z Nicholasem Barkerem na perkusji, postanowił promować tę pracę, jakiej nigdy wcześniej nie robił, w tym wywiady, koncerty i wiele innych. Począwszy od drugiej trasy koncertowej o nazwie „Tour II”, która rozpoczęła się 7 lutego 2004 r. w Mexicali, oraz od pierwszego pojawienia się Pititis, żeńskiego głosu zespołu, ich pierwszej wizyty w Brazylii i Argentynie, która zakończyła trasę 8 sierpnia rok w Buenos Aires. Po tym, jak zespół był nieobecny na scenie i pojawiła się niepewność co do przyszłości grupy, spekulowano, że powodem tego było to, że pracowali nad nowym albumem, ale żaden się nie zmaterializował. Również w tym czasie kilku ważnych członków grupy, takich jak Dino Cazares, odeszło po rzekomych różnicach z frontmanem Juanem Brujo. W 2006 r. pojawiły się wiadomości od zespołu o wydaniu The Singles, które jest odrodzeniem EP-ki i singli zespołu oraz początkiem nowej światowej trasy koncertowej znanej jako „No Seas Pendejo Tour”, która rozpoczęła się w Buenos Aires w Argentynie 28 stycznia, obejmował także prezentację na Vive Latino 2006 w Meksyku z udziałem dwóch nowych członków: Tony Laureano na perkusji i Jeff Walker na basie. Shane Embury opuścił bas i przeszedł na gitarę. Podczas pierwszego występu w Europe Viña Rock w Hiszpanii trasa zakończyła się 6 sierpnia tego roku w Houston w Teksasie. Później we wrześniu tego samego roku powrócili na małą trasę koncertową w Hiszpanii znaną jako „Don Quijote Marijuana Tour” z Patrikiem Jensenem na gitarze i Adrianem Erlandssonem na perkusji. Po kilku latach przerwy i problemów wewnętrznych Brujeria zreformowała się w 2007 roku i zdecydowała, że ​​nadszedł czas, aby wrócić na scenę. Juan Brujo (wokal), Pat Hoed (drugi wokal), Jeff Walker (bas), Shane Embury (gitara) i Adrian Erlandsson (perkusja) rozpoczęli nową trasę koncertową o nazwie „Weapon of Change Tour”. Zespół trwał od 21 lutego do 15 grudnia w Anglii, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech, USA, Meksyku, Kolumbii, Argentynie, Brazylii, Peru, Chile i Ekwadorze. W okresie od kwietnia do czerwca 2008 r. Brujeria powróciła do Europy, aby zagrać kilka koncertów jako przedłużenie „Weapon of Change Tour”, w tym daty na SWR MetalFest XI w Barroselas (Portugalia), ponownie Viña Rock (Albacete, Hiszpania) i w Kobetasonik, który jest festiwalem rockowym, który odbywa się w Kraju Basków (Hiszpania). W listopadzie i grudniu tego roku zespół rozpoczął kolejną trasę koncertową pod nazwą „Accept No Imitations Tour”. Brujeria zagrał na 10. dorocznym Death Fest w Maryland w maju 2012 r. Wykonali światową trasę koncertową w latach 2007–2008. W wywiadzie w czerwcu 2009 roku basista Shane Embury stwierdził, że czwarty album studyjny zespołu zostanie wydany w tym roku i że może zostać wydany przez sam zespół. W październiku 2014 roku podpisali kontrakt z niezależnym gigantem Nuclear Blast na album w 2015 roku. 1 lipca zespół ogłosił, że wreszcie wyda czwarty album studyjny Pocho Aztlan 16 września. Album jest ich pierwszym od szesnastu lat i pierwszym z udziałem Hongo Jr., El Cynico, El Sangron i Cuernito.                                                                                                           Skład:

1. Juan Brujo - wokal prowadzący (1989 - obecnie)

2. Fantasma - bas, wokal (1989 – obecnie)

3. Hongo - bas, gitary (1989 – obecnie)

4. Pinche Peach - próbki, wokal (1989 – obecnie)

5. El Sangrón - wokal (2014 – obecnie)

6. El Criminal - gitary (2015 – obecnie)

7. Hongo Jr. - perkusja (2002-2005, 2016 – obecnie)

8. La Bruja Encabronada - wokal (2017 – obecnie)

9. Hozicón Jr. - dodatkowe wokale (1989-1992)

10. Güero Sin Fe - bas (1989-2002)

11. Asesino - gitary (1989-2005)

12. Greñudo - perkusja (1993-2002)

13. Cristo de Pisto - gitary (2000)

14. Maldito X - wokal (2001)

15. Pititis - gitary, wokal (2004-2016)

16. El Cynico - bas, gitary, wokal (2006-2016)

17. El Angelito - perkusja (2006)

18. El Podrido - perkusja (2006-2014)

19. El Clavador - perkusja (2012-2014)                                                              Dyskografia:

a. 1993 Matando Güeros - Roadrunner CD - album debiutancki. Album został zakazany w wielu miejscach ze względu na okładkę i treść; przednia okładka przedstawia odciętą głowę.

b. 1995 Raza Odiada - Roadrunner CD

c. 2000 Brujerizmo - Roadrunner CD - to ostatni album nagrany z dwoma oryginalnymi członkami, Asesino i Güero Sin Fe

d. CD Pocho Aztlan - Nuclear Blast - to pierwszy album wydany w Nuclear Blast. To także pierwszy album zespołu od szesnastu lat, a także pierwsze wydawnictwo z udziałem El Cynico na basie. Album został wydany 16 września 2016 r.                                                                                                               Singles and EPs:

e. 1990 - ¡Demoniaco! (Nemesis Records)

f. 1992 - ¡Machetazos! (Alternative Tentacles)

g. 1994 - El Patrón (Alternative Tentacles)

h. 2000 - Marijuana (Kool Arrow Records)

i. 2008 - Debilador (Independent)

j. 2009 - No Aceptan Imitaciones (Independent)

k. 2010 - California Uber Aztlan (Independent)

l. 2014 - Angel Chilango (Independent)

ł. 2016 - Viva Presidente Trump! (Nuclear Blast)                                              Kompilacje:

I. 1994 - Best of Grindcore and Destruction (Priority Records)

II. 1996 - At Deaths Door II

III. 1999 - Spanglish 101 (Kool Arrow Records)

IV. 2001 - Mextremist! Greatest Hits (Kool Arrow Records)

V. 2003 - The Mexecutioner! - The Best of Brujeria (Roadrunner Records)

VI. 2006 - The Singles

[kovalcharacters]

27) Radioactive Chicken Heads - amerykański zespół założony w Santa Ana w Kalifornii w 1993 roku. Działający anonimowo pod postacią zmutowanych kurczaków i warzyw, muzyka Chicken Heads to przede wszystkim mieszanka punk rocka, heavy metalu i ska punk, zespół reklamuje to jako „Genetically Modified Punk Rock”. Początkowo powstałli pod nazwą Joe and Chicken Heads, po raz pierwszy ustanowili kult na scenie punk i ska w hrabstwie Orange w swoich ponadpodstawowych scenach teatralnych, wykorzystując różnorodne rekwizyty i kostiumowe postacie, z których wszystkie wiążą się ze skomplikowaną mitologią fikcyjną, która stanowi podstawę wielu piosenek i filmów zespołu. Po zmianie nazwy w 2004 r. Chicken Heads odtąd bardziej koncentruje się na projektach multimedialnych koncentrujących się na tej mitologii, w tym teledyskach, albumach koncepcyjnych, skeczach z YouTube'a, przedstawieniach scenicznych, komputerowej grze fabularnej i niezależnie produkowanym pilotem telewizyjnym. Do tej pory zespół wydał trzy albumy studyjne i jedną kompilację pod nazwą „Radioactive Chicken Heads”, z jednym albumem studyjnym, jedną EPką i sześcioma samodzielnie wyprodukowanymi kasetami demo wydanymi w tym czasie jako „Joe and the Chicken Heads”. Ich najnowszy album, Tales From The Coop, został wydany w październiku 2017 roku. W rzadkim wywiadzie poza charakterem główny wokalista Carrot Topp wyjaśnił, że ​​geneza Radioactive Chicken Heads rozpoczęła się od dwóch komiksów, które napisał jako nastolatek, jednego o gangu zmutowanych warzyw o nazwie The Vegamatics, a drugiego „Joe and Chicken Heads” o dzieciaku o imieniu Joe, który śpiewa z zespołem rockowym złożonym z bezgłowych kurczaków. Po odkryciu metalowego zespołu komediowego Green Jellÿ, grupy znanej z używania lalek i kostiumów, Carrot Topp ostatecznie zdecydował się zastosować te koncepcje i elementy wizualne w zespole rockowym, łącząc elementy obu komiksów, tworząc charakterystyczne maski i rekwizyty zespołu. Joe and Chicken Heads zostali oficjalnie powołani pod koniec 1993 roku, chociaż zespół zagrał swój pierwszy koncert dopiero 26 lutego 1994 roku w Bar Mitzvah w Orange w Kalifornii. Pomimo nagrania kilku taśm demo i pojawienia się na licznych lokalnych kompilacjach w połowie lat 90., Chicken Heads zagrał kilka koncertów na żywo, aż nadejście odrodzenia ska pod koniec lat 90. pomogło zespołowi przyciągnąć szerszą publiczność na bujnej scenie ska i punk w Orange County, dzielenie się sceną z tak znanymi ska bandami jak Link 80, Slow Gherkin i Bim Skala Bim oraz regularne pokazy lotnicze w wpływowym audycji radiowej Ska Parade KUCI, która gościła wiele nadchodzących lokalnych zespołów ska i punk. Skandaliczne kostiumy i koncerty zespołu wkrótce zaczęły przyciągać uwagę zarówno pozytywnych, jak i negatywnych lokalnych gazet i zinów, w tym OC Weekly, LA Weekly, The Daily Trojan, X-TRA i Maximumrocknroll, a magazyn Thrasher w niewytłumaczalny sposób opisuje je jako „więcej zabawy niż zakupowe szaleństwo w meksykańskim supermarkecie”. Pod koniec 1997 roku, po zainscenizowanej sprzeczce z The Aquabats, Chicken Heads toczyli próbną rywalizację z kostiumowym zespołem o superbohaterach, który został nawet opisany w gazecie OC Weekly w czasie, gdy oba zespoły cieszyły się znaczną lokalną popularnością. Chociaż ta rywalizacja nigdy nie zakończyła się sukcesem na scenie, Chickens otrzymały żartobliwie lekceważące odniesienia do niesławnego skeczu radiowego „GWAR vs. The Aquabats” Ska Parade w tym samym roku, w którym wokalista Aquabats, MC Bat Commander, odrzucił ofertę oszczędzania świat, ponieważ jego zespół nie zostanie wynagrodzony, zauważa „przy takiej motywacji prawdopodobnie uda ci się zdobyć Joe i Chicken Heads”. W 1998 r. Chicken Heads zadebiutowali w krajowej telewizji grając utwór „Pest Control” w odcinku Extreme Gong o tematyce Halloween, krótkotrwałym odrodzeniu teleturnieju Gong Show z lat 70., emitowanego w sieci Game Show Network. Chociaż zespół był „gongowany” w trakcie występu, co oznaczało, że wyborcy odrzucili jego akt i chcieli, aby przestali, Chicken Heads i tak zakończyli piosenkę, twierdząc, że grają tak głośno, że nie słyszeli gong. Joe and the Chicken Heads niezależnie wydali swój pierwszy i jedyny album Keep on Cluckin' w maju 2000 roku, zawierający 26 piosenek, które zostały nagrane przez okres trzech lat. Po wydaniu albumu Chicken Heads zaczęli grać koncerty z większą częstotliwością, tworząc trasę koncertową z ich oryginalnymi inspiracjami Green Jellÿ, jednocześnie dzieląc się rachunkami z zespołami punkowymi, w tym Angry Samoans, D.I., Litmus Green i The Briefs. W maju 2002 roku zespół wydał swoją ostatnią pracę jako Joe and the Chicken Heads, pięciościeżkowy singiel zatytułowany Family Album. Po pewnym czasie występów jako „The Rock N 'Roll Chicken Heads” i „The Chicken Heads”, Joe i Chicken Heads na stałe zmienili nazwę na „The Radioactive Chicken Heads” w połowie 2004 roku. Według ich strony internetowej „oficjalny” powód do zmiany nazwy spowodowany był „nowymi przepisami rządowymi, które wymagają wyraźnego oznakowania wszystkich radioaktywnych produktów rolnych”. The Radioactive Chicken Heads wydali swój pierwszy album pod nową nazwą, Growing Mold, w marcu 2005 roku. Mieszany, opracowany i zawierający instrumentalny wkład awangardowego kompozytora Ego Pluma, Growing Mold unika wpływu skacore wczesnej pracy zespołu na korzyść eksploracji bardziej eklektycznego i eksperymentalnego terytorium muzycznego, czego rezultatem jest połączenie brzmienia (un)Leash opisanego jako „jak wczesni Mystic Knights of Oingo Boingo spotyka Dead Kennedys spotyka gotyckie zacieranie potworów”. Podczas gdy Growing Mold nigdy nie dotarł do radaru najważniejszych publikacji muzycznych, album został pochwalony przez lokalne uniwersytety i alternatywne tygodniki, a UC Highlander z Highlander dubbingował Chicken Heads „jednym z najlepszych zespołów, o których prawdopodobnie nigdy nie słyszałeś” oraz OC Weekly nazywając album „zabawnym” i „zabawnie kampowym”, podczas gdy singiel „I Eat Kids”, okładka piosenki Barry'ego Louisa Polisara, został wybrany do emisji w ogólnokrajowym syndykacie Dr. Demento Show. W listopadzie 2006 r. Chicken Heads wystąpili po raz kolejny w telewizji krajowej, gdy zostali zaproszeni do występu w odcinku The Tyra Banks Show w ramach amerykańskiego podróbki „Mam talent” o nazwie „Tyra's Got Talent”, w którym występowały dziwne i niezwykłe akty talentu. Według Carrot Topp, głowy kurczaka były w ostatniej chwili zamiennikiem innego aktu, personifikacji Elvisa w garniturze z kurczaka o nazwie „Elvis Poultry”, który nie mógł zrobić zdjęcia. Zespół wykonał utwór „Our Last Song” przed najbardziej zagubioną publicznością studyjną, ostatecznie przegrywając z Johnem The Running Painter, malarzem na bieżni, głosami publiczności od 73% do 27%. Po dalszych lokalnych trasach koncertowych w klubach południowej Kalifornii, Chicken Heads wydali swój trzeci album Music for Mutants latem 2008 roku, stwierdzając, że zespół powrócił do bardziej agresywnego punkowego brzmienia. W ramach promocji albumu Chicken Heads wyruszyli w pierwszą krajową trasę koncertową wspierającą Green Jellÿ i hardrockowy zespół Rosemary's Billygoat na tak zwaną „Hollywood Freak Show”, trasę obejmującą prawie sześćdziesiąt koncertów w trzydziestu stanach. Podczas tej trasy wszystkie trzy zespoły koncertowały jako ten sam połączony skład muzyków, praktycznie zmieniając tylko kostiumy i wokalistów pomiędzy setami. Mniej więcej w tym czasie Chicken Heads zaczęli koncentrować się na tworzeniu teledysków prezentujących rekwizyty i teatralność zespołu. W latach 2007–2010 niezależnie nakręcono cztery teledyski do piosenek „I Looked Into the Mirror”, „Pest Control”, „Badd Bunny” i „I Eat Kids”, przy czym każdy z nich zawiera bogatą lalkę, kostiumy i kreskówkową scenografię. W tym okresie również główki kurczaka otrzymały nową ekspozycję w niskobudżetowych horrorach, nagrywając piosenkę hrabiego Smokuli „Poultrygeist” do ścieżki dźwiękowej do produkcji Troma Entertainment 2008 Poultrygeist: Night of the Chicken Dead i pisząc piosenkę przewodnią do komedii horroru Atom the Amazing Zombie Killer, który zawierał animowane sceny poklatkowe członków zespołu podczas sekwencji napisów początkowych filmu. W 2009 roku Chicken Heads wydało Poultry Uprising, 14-utworową kolekcję rarytasów i niepublikowanych utworów, których początki sięgają najwcześniejszych lat istnienia zespołu, takich jak Joe i Chicken Heads. W tym samym roku wokalista Carrot Topp wydał album kompilacyjny dla własnej wytwórni Chicken Heads Snail Sounds Records zatytułowany We're Not Kidding!, hołd złożony dziecięcemu muzykowi Barry'emu Louisowi Polisarowi, z udziałem sześćdziesięciu artystów, w tym The Vespers, DeLeon, Rebecca Loebe , Tor Hyams, In the Audience i duet między Polisar a Chicken Heads. We're Not Kidding! otrzymał wysokie uznanie od publikacji dla dzieci, zdobywając nagrodę Parents 'Choice Award w 2010 r. Chicken Heads rozpoczęło kampanię Indiegogo w listopadzie 2011 r., aby pomóc w finansowaniu produkcji 15-minutowego przyszłego pilota telewizyjnego opartego na fikcyjnych wyczynach zespołu oraz wydania DVD zawierającego teledyski i koncert na żywo nakręcony w 2008 r. Chociaż kampania ostatecznie nie osiągnęła założonego celu finansowego, zespół kontynuował pracę nad wieloma projektami w ciągu najbliższych dwóch lat, kręcąc siedem kolejnych teledysków do obu oryginalnych piosenek zespołu, w tym „Deviled Egg”, w reżyserii hollywoodzkiego artysty efektów specjalnych Jima Ojali , który został wyróżniony na kanale horroru Fearnet jako „Teledysk tygodnia” oraz humorystyczne covery punk rocka popularnych piosenek, w szczególności nagradzanej piosenki Imagine Dragons Grammy „Radioactive”, która została wydana jako singiel . W lipcu 2013 roku wydana przez wytwórnię Chicken Heads Badd Bunny Breakout, komediowa gra komputerowa RPG oparta na postaciach i mitologii zespołu, zawierająca ścieżkę dźwiękową z 16-bitowych remiksów piosenek grupy. Chickens pojawiły się ponownie w telewizji krajowej w 2012 roku, gdy pojawiły się w odcinku reality show TLC My Crazy Obsession, który koncentrował się na Zizi Howell, kobiecie obsesyjnej na punkcie marchewki. Howell została nakręcona podczas koncertu Chicken Heads podczas imprezy Freak Show Wrestling w Las Vegas, gdzie dołączyła do zespołu na scenie i przeprowadziła krótki wywiad z Carrot Topp. W grudniu 2014 roku Chicken Heads wydało parodialną okładkę „Burning Love” Elvisa Presleya, ponownie napisaną jako „Burning Latke” z motywem Chanuki. Heeb, satyryczny magazyn żydowski, wyróżnił go jako jeden z „najgorszych filmów z chanuki 2014”, krytykując „zbyt oczywiste” teksty parodii, ale mimo to chwaląc resztę dzieła Chicken Heads za „prawdziwie zabawną”. The Chicken Heads spędzili większość tras koncertowych w 2015 roku, w tym trzy występy w Limie w Peru w maju. Zespół zyskał międzynarodową uwagę, gdy polska sieć radiowa Antyradio umieściła Chicken Heads # 18 na liście „Top 20 Rock and Metal Freaks”, listy kostiumowych i teatralnych zespołów rockowych, a w 2014 OC Weekly zajęła ich dziewiąte miejsce na liście lista dziesięciu najlepszych zespołów grających punk horror. W 2014 i 2015 roku zespół pojawił się odpowiednio w 1st Look KNBC i Eye KABC-TV w Los Angeles, w lokalnych programach promujących California Institute of Abnormalarts, z których oba prezentowały główki kurczaka występujące na scenie w specjalnie nagranych segmentach. 28 marca 2015 r. w The Steve Allen Theater odbył się The Radioactive Chicken Heads Tanksgiving Special, surrealistyczna trzyaktowa komedia z muzyką i akompaniamentem na żywo Chicken Heads, napisana i wyreżyserowana przez kompozytora i częstego współpracownika Chicken Heads Ego Pluma. Akcja gry osadzona jest w dystopijnej alternatywnej historii, w której pułkownik Sanders jest przedstawiany jako imperialistyczny dyktator kierujący krainą, w której muzyka rockowa jest zakazana, i podąża za kwartetem lalek Chicken Head, które odkrywają, a następnie uczą się grać muzykę rock and roll, próbując obalić Reżim Sandersa. Oprócz Chicken Heads obsada zawierała Huntera Jacksona z GWAR (jako jego postać Techno Destructo), Dukey Flyswatter z Haunted Garage i Mike Odda z Billygoat Rosemary i Mac Sabbath w mówieniu. 14 sierpnia 2017 r. Chicken Heads pojawił się na odrodzeniu ABC The Gong Show, co oznaczało drugi występ zespołu w inkarnacji Gong Show po Extreme Gong z 1998 roku. Zespół wykonał cover utworu „Surfin 'Bird” z 1963 roku The Trashmen, ale po 41 sekundach zagrał go gościnnie sędzia Jack Black. Tego samego dnia Chicken Heads wydali na YouTube teledysk z nagrania „Surfin 'Bird”. Po kilku latach produkcji, Chicken Heads niezależnie wydali swój czwarty album Tales From The Coop 13 października 2017 r. Produkowany przez Chicken Heads, Dave'a Kleina, Jeffa Forresta i Star Mendozę, Tales From The Coop przybiera formę albumu koncepcyjnego koncentrował się na fikcyjnej historii zespołu i menażerii złoczyńców, w której występowali gościnnie muzycy Klein, Dukey Flyswatter, Dominique Lenore Persi, Count Smokula i Ronald Osbourne, a także współautorka piosenek Sleepy Brown z Organized Noize. W ciągu ostatnich dwudziestu lat Chicken Heads prezentowali nieregularny i często zmieniający się skład muzyków i instrumentalistów oraz występowali z nawet czterema do dwunastoma muzykami jednocześnie. Zespół czasami zawierał w górę trzech gitarzystów na scenie i często wykorzystuje klawiszowca i / lub akordeonistę, podczas gdy ich sekcja rogowa, jeśli jest obecna, wahała się od trzyczęściowego zespołu trąbki, puzonu i saksofonu do jednej trąbki. W pewnym momencie w 1998 roku zespół dołączył nawet skrzypka jako część ich występu na scenie. Począwszy od 2017 roku zespół utrzymuje stabilniejszy skład od sześciu do ośmiu muzyków, zwykle z trębaczem i klawiszowcem, a także z dodatkowym jednym lub dwoma członkami akompaniamentu kostiumowego. Zainspirowany pierwotnie metalowymi zespołami komediowymi Green Jellÿ i GWAR, pierwsze wcielenie Chicken Heads jako Joe and the Chicken Heads wyprodukowało swój najbardziej abrazyjny materiał, szczycąc się brzmieniem opartym głównie na heavy metalu i hardcore oraz zmieszanym z elementami ska punk i funk rocka. Współczesne recenzje koncertów zespołu dokonały porównań takich jak „Fishbone spełnia GWAR” lub „GWAR spełnia The Aquabats”, podczas gdy niektórzy recenzenci wymyślili unikalne terminy, takie jak „doom ska” i „chicken-doom-ska-rock”, aby opisać ich mieszankę stylów. Po zmianie nazwy na The Radioactive Chicken Heads, zespół zaczął przechodzić w mniej thrashowy i bardziej melodyjny styl punk rocka, podkreślając niecodzienną eklektyczną przewagę inspirowaną takimi jak The Residents i Oingo Boingo, a także poszerzając swoje brzmienie do okazjonalnego -off eksperymenty gatunkowe w stylach od reggae do rockabilly. Album Growing Mold z 2005 roku zawierał mieszankę punkowych, rockowych i bluesowych piosenek przeplatanych akordeonem i instrumentami napędzanymi marimbą, podczas gdy ich kontynuacja w 2008 roku Music for Mutants powróciła do brzmienia całkowicie punkowego, rockowego i metalowego, choć z zwiększone użycie klawiatury i instrumentów dętych blaszanych. OC Weekly określił obecny styl zespołu jako skrzyżowanie „GWAR i The B-52s… dźwięk, który mógłby dobrze pasować do filmu Johna Watersa, Eda Wooda lub Russa Meyera”, podczas gdy Loudwire podsumował je jako „Dead Kennedys on acid". Lyrically, Chicken Heads cytował parodystę piosenki „Weird Al” Yankovica i muzyka dla dzieci Barry Louisa Polisara jako główne czynniki wpływające i włączyli podobny styl kalamburów i absurdalnego humoru do swoich piosenek. Wiele piosenek zespołu koncentruje się wokół fikcyjnej historii jako zmutowane kurczaki, czasem skupiając się na konkretnych członkach zespołu i złoczyńcach scenicznych lub nawiązaniach do popularnej kultury związanej z ptakami, takich jak Headless Mike, oda do karnawałowej atrakcji z lat czterdziestych Mike the Headless Chicken (Mike bezgłowy kurczak). W erze „Joe” zespół wykonał wiele parodialnych wersji popularnych punkrockowych piosenek, w tym „Put the Cheese Away (Keep It Refrigerated)”, parodię „Out Out and Play (Keep 'Em Separated)”, oraz „Just for Taste of It”, które zmieniły przeznaczenie Rancata „Salvation” w komercyjne połączenie dla Diet Coke.                                       Skład:

1. Carrot Topp - wokal (1993 - obecnie)

2. Poultry Geist - instrumenty perkusyjne (1993-obecnie)

3. Sgt. Psyclopps - gitara (1994 – obecnie)

4. Bird Brain - bas, chórki (1997 - obecnie)

5. Greasy Chicken - gitara (1997-obecnie)

6. Nuke Boy - perkusja (2016 – obecnie)

7. Pastafarian (alias Jerk Chicken) - teatr, gitara, perkusja (1993 – obecnie)

8. Wedgey Emmentaler - theatrics (1994 – obecnie)

9. El Pollo Diablo - teatr, gitara (1997-obecnie)

10. Frankenchicken - theatrics (2004 – obecnie)

11. Wiccan Chicken - teatr, klawiatury (2008-obecnie)

12. Rockin 'Robin - wokal, tancerz (2014 – obecnie)

13. Puke Boy - perkusja (1993-2016)

14. Sheez Bawl - gitara (1993-1996)

15. Foil Ball - wokal (1995-1997)

16. Rosco - trąbka (1994)

17. Kung Pow Chicken - gitara, perkusja (1995-2013)

18. Bone Head - trumpet (2000-2014)

19. Cheri Tomato - gitara (2002-2014)

20. Punky Rooster - instrumenty klawiszowe, akordeon (2009-2014, 2016-2018)

21. Eggatron - theatrics (2016-2018)                                                             Dyskografia: Joe and the Chicken Heads:                                                      Albums:

a. Keep On Cluckin' (2000, Cluckin' Records)                                                 EPs:

b. Family Album (2002, Superpickle Music Arts)                                                 Demos:

c. El Pollo Loco (1994)

d. Vomitzvah: Music to Puke By (1994)

e. Divine Indigestion (1995)

f. Divine Indigestion (2nd Edition) (1996)

g. Bird Brains (1996)

h. Joe and the Chicken Heads (1998)                                                                 The Radioactive Chicken Heads:                                                                     Albums:

i. Growing Mold (2005, Snail Sounds)

j. Music for Mutants (2008, Snail Sounds)

k. Poultry Uprising (2009, Snail Sounds)

l. Tales from the Coop (2017, Cluckin' Records)                                             Singles:

ł. "The Curse of Frankenchicken" (October 2013)

m. "Radioactive" (December 2013)

n. "Pox" (October 2014)

o. "Surfin' Bird" (June 2017)

p. "We Are Number One" (August 2017)

r. "Energy (I Got Enemies)" (March 2018)                                                         Compilation: As Joe and the Chicken Heads:

I. Hey Brother, Can You Spare Some Ska? Vol. 2 (1997, Vegas Records)

II. Ska Punk and Disorderly (1997, Bankshot! Records)

III. The Best Of The All-U-Can-Eat Buffet Of Musical Madness, Vol. 1: So You Gonna Got Some Songs To Perform? (1998, Sacrilicious Records)

IV. Hey Brother, Can You Spare Some Ska? Vol. 4 (1998, Vegas Records)

V. Sign Where? Records Sampler (1998, Sign Where? Records)

VI. You Call This Music?? (1998, Cluckin' Records)

VII. Blue Prints (1999, Downfall Records)

VIII. 'Til Someone Loses an Eye: The Safety Tips CD (1999, Superpickle Music Arts)

IX. Music That Won't Swallow (2000, Super Toad Records)

X. Vomiting Cow Records (2000, Vomiting Cow Records)

XI. Flogging a Dead Cow: A Tribute to the Dead Milkmen (2001, Superpickle Music Arts)

XII. Going Postal: A Tribute to Mailbox (2003)                                                     As The Radioactive Chicken Heads:

XIII. Mr. Snail's Halloween Party (2005, Snail Sounds)

XIV. We're Not Kidding! A Tribute to Barry Louis Polisar (2009, Snail Sounds)

XV. My America: Quincy Punx Tribute to Benefit The West Memphis Three (2010, Crustacean Records)

XVI. A Very Friendly Holiday 2011 (2011, Space Kidz a GoGo)

XVII. Atom the Amazing Zombie Killer Original Motion Picture Soundtrack (2012, Bizjack Flemco Productions)

XVIII. Now That's What I Call Mabson 2012 (2013, Mabson Enterprises)

XIX. California Creeps (2013, Roosterhead Music)

XX. Now That's What I Call Mabson 2013 (2014, Mabson Enterprises)

XXI. It's Called A Separation: 10 Years of Fathers Day (2014, Related Records)

XXII. Homemade Holidays (2014, Swoody Records)

[kovalcharacters]

26) Mortiis - norweska grupa muzyczna wykonująca rock industrialny. Powstała w 1992 roku jako solowy projekt Håvarda Ellefsena pseudonim Mortiis. W początkowym okresie działalności muzyka projektu oscylowała na pograniczu gatunków ambient i darkwave.                                                   Skład:

1. Håvard "Mortiis" Ellefsen - śpiew, gitara, gitara basowa, keyboard, programowanie (od 1992)

2. Levi "Levi Gawron" Gawrock Trøite  - gitara, gitara basowa, programowanie (od 2003)

3. Chris Kling - perkusja (od 2010)

4. Åge "Ogee" Trøite - gitara (od 2010)

5. Jostein "Pendragon" Thomassen - gitara (2003)

6. Magnus Abelsen - gitara Chris Kling - perkusja (2009-2010)

7. Åge Michael Trøite - gitara, gitara basowa

8. Svein "Leo Troy" Tråserud - perkusja (2001-2007)

9. Anund "Mortal" Grini - gitara (2001-2002)

10. Åsmund Sveinunggard - gitara (2003-2005)

11. Joe Letz - perkusja (2008-2010)                                                                Dyskografia:                                                                                                     Albumy studyjne:

a. Født til å Herske (1993, Malicious Records)

b. Ånden Som Gjorde Opprør (1994, Cold Meat Industry)

c. Keiser av en Dimension Ukjent (1995, Cold Meat Industry)

d. Crypt of the Wizard (1996, Dark Dungeon Music)

e. The Stargate (1999, Earache Records)

f. The Smell of Rain (2001, Earache Records)

g. The Grudge (2004, Earache Records)

h. Perfectly Defect (2010, Omnipresence Productions)

i. The Great Deceiver (2016, Omnipresence Productions)                               Minialbumy:

j. Ferden og kallet (1996, Dark Dungeon Music)

k. En sirkel av kosmisk kaos (1996, Dark Dungeon Music)

l. Vandreren's Sang (1996, Dark Dungeon Music)

ł. Stjernefødt (1996, Dark Dungeon Music)

m. I mørket drømmende (1996, Dark Dungeon Music)                                    Kompilacje:

n. Some Kind of Heroin (2007, Earache Records)                                           Wideografia:

o. Reisene til grotter og ødemarker (1996, VHS, Cold Meat Industry)

p. Soul in a Hole (2005, DVD, Earache Records)