ladycomeinbed - Tumblr blog

[ladycomeinbed]

frenzy week of that ridiculously wintery march of 2022

Nerden başlasam bilmiyorum.

I feel like I have so much going on in my mind and in my heart that it has me freezing. It feels like I’m feeling too much and nothing at the same time. This I think is the first time in my life that I’m strongly defending my fronts. It’s crazy how we learn to walk away when the mind is collapsing.

The last month got me with some insomnia at first. This was a week after I met J. He had just asked me to go on a date on the day that I decided to walk away from the misery. When one is not truthful enough, one cannot expect to get any love. Their love turns into a question, their likes, reactions, words turn into a question. I hear romance all the time that I don’t understand the reality of. He thought I was just that type of a person -- not so much into romance, kinda shyly bothered by a small amount of romance, not so verbal with their feelings. That is not me. I was that person with him though, since I just never knew what to say with him. This was crystal clear when I tried to tell him my feelings about this relationship back in January, which ended up in the emergency room with an irrelevant vertigo crisis. I was able to get a clear mind later though. A couple of months into yet another round of long distance. At some point, the mind collapses. That’s what happened. I had no control over my thoughts for a couple of nights and I said -- This will stop. If I manage to get my strength going, know that the endless rounds of manipulation and convincing attempts are to come, but get the strength goin, no bother. This took a ride from Manhattan to Brooklyn, doesn’t even matter what song I was playing on the way. That’s what it takes for the mind to collapse, and get clarity. And I did it. I will not talk about the tragedy that people with no hope will resort to various helpless, pitiful actions to get what they want. So, the conversation was pitiful to say the least. 

Then I started fucking this new guy that I met. This has been a crazy week for so many reasons, I don’t even know how to start mapping all this random shit that happened this week. I write these things and go back to them to feel embarrassed, and this will happen again but look, it is not embarrassing to feel confused and vomit all these words. You have been in a state of confusion for far too long. Sometimes it is difficult to get a hold of life, and take the control. 

So J is kind of a dream man to me. I think he is my type, in a lot of aspects. He is calm-natured, kind, intelligent, honest, curious, handsome, and last but not least has a beautiful d*ck (hehe). He is out of a break-up so not in a good state, not a lot of emotional resources available to share and cherish. It is hilarious now looking back I did not question such a thing could potentially be a deal-breaker because first I though he had a partner so I was relieved to hear the break-up, and then my break-up was -oh dear god- so liberating and happy decision for me that I absolutely could not relate to his mind state. He is sad though which is very sad because I do like him.

Here is the thing: I have no idea what is going to happen. I say this and then say well fuck off you don’t ever have an idea what is going to happen, your life is a circle in Bushwick town of the Brooklyn city. 

I should also say that I am thinking about E a lot. He is on my mind all the time, I’m so confused by his presence too. I want to get this out of me and be done with the feeling forever. I don’t know if this is because it’s unfinished in my head, or just a weird way of dealing with the separation such that I’m fixating on the moment of merging and dreaming of it all the time. I’m dreaming of that moment I grab that beer with him. Sit down and talk. I would like to kiss him just to feel it. This is fixation. I fall for the fixators, this is clear by this point. It is a difficult one to bear, because god I did not know I had this much love for him back then. I just did not want to rebuild, why was I so tired at this age? It was so difficult to learn how to breath. 

I have no idea how the shit I’m going to survive this mess but I think this feeling is not new. So I will be fine. It is fine to let myself down and enjoy the low too, since there is no immediate way out of it. I am not to be concerned about other people’s clarity of mind, for the reason that I barely have my own. 

[ladycomeinbed]

oh shit there we go again

Takıntılarımı derimin altından kazımak istiyorum. Yaşamayıp merak ettiklerimi derimin altından kazımak istiyorum. Tanık olduklarımı, duyduklarımı, hissettiklerimi unutmak istiyorum. Alternatif dünyaların sezon finalini bekliyorum. Yaşamadığım hayatlar için ağlamak istemiyorum.

Her yıl biraz daha kolay ve her yıl biraz daha zor. Hayattan istediğim şeylerin dinamikliğiyle başa çıkamıyorum. Belki kendimi kandırıyorum hem de senelerdir. Derinlerde istediğimi düşündüğüm ama aslında istemediğim hayatlar yaşıyorum. Geçmeyen huzursuzluğun başka ne sebebi olabilir?

Seni kollarıma almak istiyorum... Fırsatım olduğu halde almadığım onca akşamı aklımda defalarca kafamda izliyorum. Baştan sona. Yanımda olduğun ve yanımda olmak istediğin onca akşamın anısıyla seni içimde yaşatıyorum. Neden yanlış yapmadık diye düşünüyorum. Yanlışı yapmamayı nasıl seçebildik? 

Seni anlamaya çalışmayı bırakalı çok oldu. Seni kafamda kirletmeden nasıl anlayabilirim? İnsanlarla yollarımız kesiştiğinde onları belli bir bağlamda hayatımıza alıyoruz. Öncesini sonrasını bilmeden, cömertçe davet ediyoruz. O kadar yanlış yaptın ki, seni içime aldığımdan daha fazla alamadım... O kadar yanlış! Şimdi aynı yanlışları düzeltmek için sensiz ve bensiz yaşıyoruz her günü. I guess that also makes me the wrong one. At least for you. Alas! 

Senin içini gördüğümü düşündüm hep. O kadar fazla sevgi, o kadar fazla zaaf. Zaaf. Belki şimdi oturup konuşsak zaafta anlaşırız sen ve ben. Sen ve ben, ve birbirimize olan zaafımız. Sen ve ben, muhteşem ikili. Sen ve ben nasıl hiç yanlış yapmadık? Neden hiç yanlış yapmadık? Sanırım bizden hiç umudumuz olmadığı için, hiç yanlış yapmadık. Ne kadar kolay -ne kadar doğru! Bu kadar hiç yanlışa rağmen bir de üstüne bizi düzeltmeyi seçtik. Aklım almıyor ve almayacak. 

Arabada dizlerine yattığım anı hatırlıyorum. Nasıl güzel, nasıl yanlış, ve ne kadar az yanlış. Seni o kadar çok özlüyorum ki kalbim göğsümden çıkacak gibi oluyor. Yüzünü görüyorum, kafam gidiyor. Ben gibi hissetmiyorum artık. Gittiğin için olabilir. Gidip gitmediğinden bile emin olamıyorum aslında. Belki oturuyorsun akşamları ve sen de benim gittiğimi, neden gittiğimi düşünüyorsun. Ama düşünüyor musun? Aklına geliyor muyum? Bilemiyorum. Arkadaşlarım cevap bulamayacağımı söylüyor. You have to move on. Closure is a lie. Sanırım hayatımdan böyle kolayca çıkacağını hiç düşünmemişim my little monkey. Seni içimde yaşatıyorum ve seni içimde yaşatmaktan çok kolay vazgeçmeyeceğimi düşünüyorum. Yollarımızın kesişeceği umuduyla günlerimi sayıyorum. İlk başlarda, sanırım biraz da çok acı içinde olduğum için, arkadaşlığımızdan vazgeçmek ve seni tamamen hayatımdan çıkarmak daha az acı verici ihtimal gibi geliyordu. Ne kadar yanlışmışım. Ben her zaman çok yanlışım. Bu kadar düşünüp hep yanlış kararlar vermeyi beceriyorum! Nasıl olabilir?

Belki aylar sonra geri dönüp söylediğime pişman olacağım bir şey düşünüyorum. Keşke her gün yanımda olsan ve her gün beni değiştirmeye çalışsan -as you always do! Durum böyle olunca düşünüyorum, aşk olabilir mi bu? Aşk mı, mahrumiyet mi? Karar veremiyorum. Keşke yanımda olsan ve benim de cevabım olsa. Sen ve ben nasıl hiç yanlış yapmadık? Aklım almıyor. Seni çok seviyorum, my fucked up partner in crime. I wish you the happiness you deserve -and I will come to terms with you deciding that I am not the one to make you happy. Well, or unhappy for the same reason. 

[ladycomeinbed]

I basically had a revelation an hour ago. It is so much easier to understand mathematics when you just try to understand everything in 3D space. This is because the end goal is usually dimension reduction. It is incredible to picture the data as a space in itself and draw all these little lines from the center to its boundaries. Towards the surface of the sphere. 

This is so special because it is my very first grad school revelation. I basically live for these moments (long time, no see).

Broccoli is our sponsor tonight. yey. and I will write about my grad school worries some time soon. Probably when I’m in Turkey.

[ladycomeinbed]

I need to rebuild everything.

[ladycomeinbed]

I don’t think I will be able to pull this whole long-distance relationship thing off. Sometimes it feels easier for sure, but for reasons that I understand and know whose roots lie at, I don’t think I will be able to make it through. I just feel like I’m getting so paranoid already that this is starting to eat me really badly from inside. I don’t know if this has anything to do with you even, although from my side I do feel like you are drifting apart and kind of being distant from me. First of all, I apologize for actually trying to bury these things inside of me because I guess I really did not want to have a fight with you and hop

We are not really video-caling for instance, you are almost always with other people. As a matter of fact, we are not even calling in general. I was having a call with you after I had a very bad morning and there was something wrong with the connection. Our conversation was basically cut because of the disconnection, and I never got a call from you again that day even, but just a message saying “I really wanna talk with you”. Seriously?! Then call me. It was that simple. You could just call me whichever way possible. I would never leave a conversation with you like that if you were feeling that helpless on the other side of the phone. Not only that day, for the before or later even when I was actually having very bad nights you were actually never trying to talk to me or try to do something together in some way to make me feel less alone. I am so happy you are with your friends and I see you so purely happy to be with them but I feel like I’m not taking any of your time at all now.  This being how I feel, our conversation from tonight made me so upset and you were not even aware of it. 

[ladycomeinbed]

un von weitem erklingt musik und ich wünsch mir das glück mit dir

[ladycomeinbed]

so much anger and frustration and no one to direct them towards

[ladycomeinbed]

"I want to be with those who know secret things or else alone." 

[ladycomeinbed]

"Let everything happen to you Beauty and terror Just keep going No feeling is final" 

[ladycomeinbed]

Update

Uzun zamandır yazmadım, düşünmekten uzak durduğum için değil fakat vaktim ve mental kaynaklarım olmadığı içindi bence. inanılmaz günler, haftalar, aylar geçiriyorum. insanlara güvenimi kaybediyorum. aşk hayatım zaten çok uzun bir zamandır güzel gitmiyor, ve gitmemesi durumuyla da gayet barışıktım günün sonunda. benim beraber olmak istediğim herkes benimle beraber olmak istemek zorunda değil, ben de birçok insanı üzülerek reddediyorum diye düşünürdüm. 2019′un ilk yarısı bununla mücadele ile geçti. alışması zormuş buna, her zaman anlatırım 14 yaşımdan beri sevgilim var benim diye. reddedilme fikrine uzak olduğumdan değildi zorluğu, çünkü reddedildiğim oldu (doesn’t obviously mean that I dealt with it in an okay way). buna alışılırmış, platonik olmak, beraber olmak için baya baya can attığın adamın seninle olmak istemediğini kabul etmek düşündüğüm kadar zor değilmiş. böyle durumlarda, başkalarıyla olmak istemiyorum ve hissettiklerimin geçip gitmesini bekliyorum. yani kendi zaman çizelgemde, kendi istediğim şekilde mücadele ediyorum bu durumla. dünyanın sonu sandığım şeyden çok daha fenası, çok daha zararlısı, ve çok daha büyük hayal kırıklıklarına sebep olanı varmış oysaki. sevgili kendim, insanlar sana yalan söylüyor. seni üzmek istemiyorum, biliyorum çok yorgunsun. finansal bağımsızlığını kazanmaya çalıştığın için, kendini hayal kırıklığına uğratmamaya çalıştığın için, yaşamak istemediğin bazı şeyleri yaşatmasına rağmen, for the greater good, yapmak istediğin işi yapmaya çalıştığın için, çok yorgunsun. sevgili kendim, çok yalnızsın biliyorum. arkadaşların için her gün şükrettiğini biliyorum, sanırım sana güç veren tek şey bu. biliyorum, sen farklı sevilmek istiyorsun. ne istediğini biliyorum, ve aradıkça karşına çıkmayacağını da anlıyorum artık. aramayı bıraktığını sanıyorsun, ama bulamadığın her gün, aradığın şeyin aklının köşesinde beklediğini biliyorum. içten içe yiyor bu seni. bulacağını da biliyorum. 

neler yaşadığını, bu beş para etmez, tabanı sallanan ve yalan hislerle sana yaklaşan bunca erkeğin, -M, O, S, R, J, P, D- sana nasıl hissettirdiğini biliyorum. her seferinde, her yenisinde, düşünüyorsun içinden, acaba buldum mu, diye. bulamıyorsun, bulamadıkça sinirleniyorsun, bulamadıkça inancını kaybediyorsun. biliyorum. 

bazen diyorum ki, yalan mı söylüyorlar bana? gözümün içine baka baka, karşılarında duyguları olan, hassas ve yorgun bir kadın olduğunu bile bile yalan mı söylüyorlar bana? gerçekten bu kadar gaddar olabilir mi, insanlar? sevgilileriyle aynı yatakta uyumaya gidip bana bir düzine iltifat dizecek kadar, gerçek hisleri olduğunu iddia edecek kadar gözleri dönmüş olabilir mi bu insanların? neden beni seçiyorlar diyorum. çok mu güzelim? çok mu salak görünüyorum? çok mu saf görünüyorum? koşulsuz inanmaya, kısa sürede alışmaya, ve bir bağ kurmaya çalışmaya çok mu eğilimliyim? hak etmeyecek, uzun vadede hayatımda kalmaya niyeti olmayan aptal bir erkeğe zaman ayırmaya çok mu okeyim? biriktirdiğin bu kadar tecrübe, diyorum, şahit olduğun bu kadar yalan, abartı, ve hile, yetmedi mi seni yeni insanlara şüpheli yaklaşmaya itmeye? çaresiz misin? gerçekten, bu kadar çaresiz misin ki her defasında inanarak giriyorsun bu yola? bir şey vadettiklerinden değil, bir şey beklediğinden de değil. gözü kör olası umudun yüzünden. her seferinde, acaba sen misin o, sevecek miyim seni ve sen de beni sevecek misin umudu yüzünden. o gemi bir gün gelecek demişler bi yerlerde, twitter’da okuyup duruyorum. geminin gelmesi değil bu hikayenin climaxi. smooth ride dediklerinden olmuş olsun -gemi için-, ben de manzarasının tadını çıkara çıkara, en sevdiğim müziği dinleye dinleye, gelmesini gülümseyerek izlediğim bir limanda olayım. ben yanlış limanlardayım ve yanlış gemiler yaklaşacak gibi oluyor. yapamıyoruz, ben de gemi de liman da farkındayız bu sıkıntının. gemi gelecek biliyorum, ben de doğru limana gideceğim bir gün, bunu da biliyorum. bundan 8 9 ay sonra, çok muhtemel bambaşka bir şehirde, bambaşka bir hayata başlamış olacağım. hepsi, yaşanan tüm karanlıklar, beynimin içine hapsettiğim tüm çığlıklar, ve ruhumu beslediğim tüm hileler, suya dökülecek teker teker. bunu yapacağım. size boyun eğmeyeceğim, sizin tarafınızdan kandırılmayacağım, and I will not have one single neuron firing for you. 

[ladycomeinbed]

Chapman

“I'm going to do to you what the spring does with cherry trees, but in a prison way.”

[ladycomeinbed]

I fell asleep amid the flowers 23.07.2019

Oldukça zorlu bir iki hafta geçiriyorum. en baştaki sebebi okul yoğunluğumun ve gelecek planlarımın yükünün asla üzerimden kalkmaması. çok da fazla şey oldu ama arada şimdi.

j’den ayrıldım

m ile tamamen iletişimi kestim 

son iki gündür e için ağlıyorum for some reason

okuldaki phd beyimi sonunda date’e çağırıp reddedildim

kendimden 2 yaş küçük alman bir erkekle görüşüyorum, şu an şehirdışında.

bu ne? bu nasıl bir mass? böyle bir şeyin içinde bulunabilen bir insanın birine bağlanmaya nasıl ne kadar niyeti olabilir? neden takıntılıyım ve neden bu kadar yalancıyım kendime karşı? bunları düşünüyorum. j ve m ile ilgili olan kararlar güzel düşünülmüş ve en azından m ile ilgili olan üzülerek de verilmiş olsa doğru amaçlar için verilmiş kararlar. e ile ilgili takıntımın neden birden yüz üstüne çıktığıyla ilgili hiçbir fikrim yok. sanırım bu ara biraz fazla expose oldum, en büyük sebebi bu. bir yandan da, j ve m olaylarının mutsuzluğu beni köşeye sıkıştırıyor sanırım. günün sonunda yalnız kaldım yine, kendi isteğimle ve mutlu şekilde ama yine de ben bunu anlatamıyorum içimde bir şeylere. bazen kendimi çok korkutuyorum, duygularımdan bu kadar bağımsız düşüncelerimin olması, kendi bilinçli fikirlerimin duygularımın bastırılmasına yetmemesi, üzüldüğümde ve sinirlendiğimde yaşadığım fizyolojik anlık değişimlerin şiddeti, bunlar beni artık çok yoruyor. duygularım o kadar güçlü bir rush’la vuruyor ki bedenimi, düşüncelerim değişiyor anında. 1 2 saat sonra kendime geliyorum, ama neye inandığımı anlayamıyorum böyle olunca. 2 saat önce ben e’ye hala aşığım ve bir daha asla mutlu olamayacağım diye kendini kahreden ekin mi haklı, yoksa 2 saat sonra e’yle beraberken yediğim bokları bile tek tek sıralayan, ilişkideyken bile ne kadar mutsuz ve huzursuz olduğumu yine kendime hatırlatan ekin mi haklı? bunun karmaşasıyla geçiyor günlerim.

birinden hoşlanıyorum. sanırım hoşlanıyorum, hayatıma girdikten 2 gün sonra nefret etmeye başlayacağım kesin. onunla alakalı yanlış olan her şey, eksik olan her şey, asla düzeltilemez, yatırım yapılamaz gibi hissettirecek ve yine başka birine yine başka birine döneceğim. büyük bir cesaretle beyimizi date’e davet ettim, yakın zamanda tatile çıkıyorum vaktim yok dedi. sonra sen ne zamana kadar burdasın dedi. bu kadar. ne anlamalıyım nolcak bilmiyorum, hayal gücümü ve fantezilerimi doyasıya kullanabileceğim, gerçekten uzak ve böylece istediğim gibi özgürce kurgulayabileceğim bir oyuncağım var diye alttan alta biraz huzurluyum. ama korkuyorum yine de çünkü öyle bir manyaklık ki, gerçekleşirse hayalimdeki gibi değil diye üzüleceğim, gerçekleşmezse gerçekleşmedi diye. kendimi o kadar küçük bir kapana kıstırmışım ki, acımam yok, ve çaresiz hissediyorum. kendimle nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. böyle biri olmak istemiyorum. huzurlu biri olmak istiyorum, önüne geçen bir şeyler var, göremiyorum nedenini, kökenini, sonucunun ne olacağını. kurtarılmak istiyorum ama kim tarafından? birini arıyorum mu mutsuzluğa son verecek. yok böyle biri, ben yapmak zorundayım bunu. sadece nasıl yapacağımı bilmiyorum.

[ladycomeinbed]

28.05.2019

Aklımın ermediği kadar ufak bir şeyin, aklımın ermediği kadar yüksek bir hızda, ne olduğunu bilmediğim bi şeyi yapışını anlamaya çalışıyorum. Bu küçük şeyin, neler sağladığını, neleri yönettiğini, neleri anlamaya çalıştığını, gerçekte var olduğunu unutuyorum bazen de. İlginç bir iş aslında özünde. Bilim olduğunu düşünüp çok somut olduğunu düşünürsün dışardan bakınca belki. Ne kadar kendime dair bir şeyi anlamaya çalıştığımı unutuyorum. Detaylarda mı kayboluyorum bilmiyorum, ama detayları da çok zor gerçeğe oturtuyorum kafamda. Mesela çalıştığım herhangi bir cognitive kapasitenin, motor bir “action” haliyle dünyada, gerçek dünyada, vuku bulduğunu unutuyorum. Beynin yürüttüğü herhangi bir hesaplamanın, ilkel seviyede verdiği herhangi bir tepkinin, belki, kim bilir, neocortex düzeyinde, private speech, decisions üzerinde yapılan bir sürecin bile bir action yaratmaya yönelik olma ihtimali. 

Görme ile var oluş arasındaki farkı düşünüyorum. Görme kabiliyetim olmadığında var olmayacağım üzerinden bir mantık yürütme değil bu. Görme kabiliyetim olmadığında, var oluşumun bambaşka bir formda olacağı sonucu aslında. 

[ladycomeinbed]

affetmek

cevap arayışıma son verdiğim zaman seni tamamen özgür bırakabileceğimi biliyorum. eski sevgilimin ondan ayrıldıktan aylar sonra benim için yazdığı yazıları okuyorum sürekli. anlamaya çalışıyorum, nasıl affedildim? affedildim mi, yoksa affetmiş gibi yapmak zorunda mı bıraktım onu. bunun cevabını öğrenmek için çok geç artık biliyorum. ama içimdeki kontrol manyağı bu ayrılığın timeline’ını öğrenmek için can atıyor resmen. 

seni düşünmek istediğimde bunu yaptığımı fark ediyorum. seni düşünmek istediğimde dikkatimi dağıtmıyorum, tüm vücudumundan beynimden geçmene izin veriyorum, ve sakince bunun bitmesini bekliyorum. güzel şeyleri hatırlıyorum, hatırlıyorum ve tüketiyorum hepsini. fotoğraflarımıza bakıyorum. ilk zamanlarımızı hatırlamaya çalışıyorum sürekli. bu aşamada bu güzel şeylerin beni üzmemesini, ağlatmamasını ve bir gülümsemeyle kafamdan çıkıp gitmesini beklerken, bunlar beni kahrediyor hala. seninle ilgili kötü hatırladığım çok fazla şey var, sana hala çok kızgınım ve seni affedemiyorum. zavallılığına üzülemiyorum. benden önce sen fark et istiyorum sanırım. seni affetmemin tek yolu, yaptığın kötülükleri ve sorumsuzlukları fark ettiğini, bunları bir şekilde sindirdiğini veya kendin için, benim için değil, düzelttiğini bilmem. tek yolu bu. benden 3000 kilometre uzakta her sabaha güzel uyanıp, benden kurtulduğunu ve yanlış hiçbir şey yapmadığını düşündüğünü biliyor olmak benim aklımla oynuyor. senden içten bir özür duymak, benim paylaştığım acının bir parçası olduğunu bilmek bana iyi gelecek tek şey şu noktada galiba. geri dönmeni istemiyorum, ama bil istiyorum çaresiz bir şekilde.

[ladycomeinbed]

what is happening here

sI don’t know how I’m feeling. I’m quite bored of talking to myself all the time, it is consuming my energy and all of my resources. I also feel like this is a transition period and I need to let this pass through me and try not to ignore the wave of thoughts at all. I feel so many emotions at the same time, thinking of so many different people and I’m not even sure if I actually care about any of them. I wake up one day, thinking my focus has shifted to my own life now; and yet I lose this during the day at some point. 

I really like R. I like his smile. I like his hands. I like his arms. I like his eyes, especially when they meet my eyes and stay there for a bit. I love his face, his gestures. I love it when he dances next to me. I love it when he shares his beer with me. I love how he ignores the fact that I’m crazy into him. I love that he also feels it, tries hard to suppress it, accidentally drops it from time to time and have me suffering in the end. I can’t even blame anything on him, I know he has a good heart and good intentions. This is driving me crazy because I’m stuck with myself. I can’t talk to anyone because they haven’t been through this with me. I hate it when I try to prove them a point and yet they are completely clueless. My feelings, experiences, confusion, none of them penetrate to their responses. 

These past few weeks have been so crazy for me. We started hanging out with the boys more so I keep seeing R. Last friday there was a disco party that we all went. I did not expect him to be there so when I saw him I was shocked and couldn’t say a word. He told one of the girls that I didn’t say anything to him, that I ignored him. We danced a lot during the night. One of my earrings fell off from my ear and he picked it up, slowly put my hair behind my ear, showing me the earring, being completely unaware that at any moment he touches me I find myself in the clouds, dreaming of him and myself with him... At the end of the night he gave me a different kiss. Different, in the sense that, it was more than friendly, and yet nothing happened. He subtly touched my back, and this is it. Nothing more, but definitely more than nothing. This is playing with my mind. Are you playing with me? Do you want me? Are you leading me on, or are these just moments in which you let your feelings surface? Should I have a talk with you? Or are we going to keep playing these games back and forth?

Last night we were also together. I caught your eyes on me, you noticed that I did, you just kept your eyes in my eyes, making your funny faces. Man I love your face so much. Am I hallucinating? Are you playing with me? I am so fucking deeply stuck in this shit that it’s really unfair that these feelings don’t go both ways. It’s driving me crazy to be around you and not be able to touch you. I wonder if you ever feel like this, whether these thoughts also cross your mind from time to time. My problem is that I don’t believe in any answers that I got from other people about our situation and I seriously don’t know if it is because I don’t wanna believe in them or because you send me all these signals and I feel this shit around you and get confused *okay this is crazy because I started talking to you right now and I think I’ll keep it this way*

I don’t know how to handle our situation. On one hand I have all the answers I need at hand, on the other hand I feel like I need to show you that this was possible, this was quite precious. I feel like this is so unfinished that it is unbearable for me. I’m actually a bit angry at you still for shutting down in a minute and not giving us any chances to develop something. I keep thinking what if this would be a nice thing and that we both will regret this decision that you made. This is why I want to confront you, I want to talk to you about my feelings. I feel like you need to know these before making a decision. But I also don’t want to bother you at all because unfortunately I emphatized with you so much that I feel like it is going to backfire if I make a move on you. I want you to notice these by yourself. I want you to see me, Robin. I, desperately crave for this. I don’t know if this is love, or lust, or whatever. I just feel it. I want to be around you all the time.

[ladycomeinbed]

healing is dope!

During these past few months, I felt like I healed so many times. I would wake up in the morning, feel good compared to the day before, and I would say to myself “okay, it is happening, you are healed”. I would come back home at 6 after my classes, sit on my bed, start crying again. Every, fuckin, day, for, months -- this happened. I talked to a lot of people, they were there for me. Some did not know our story, some knew us already. I did a lot of thrash talk, I defended you, I cursed at you, I loved you, I hated you. I let it pass through me. I never, ever refused to feel anything. I was alone in my agony. I’m sorry if you are hearing this out -knowing that you are not- but you left me alone in my pain. This has nothing to do with you leaving me. I also left people in maybe worse ways than you left me. But I was there for them. I was there when they wanted to make a big scene out of the break-up, when they wanted to have a fight with me, when they felt like they lost everything, when they started forgiving me, when they stopped loving me. I was fucking there for them. I was reciprocating. I was honest with them. I used my words, I told them how I felt, I didn’t shut them down. I existed. 

You weren’t there for me. A lot of people were there for me, but they wouldn’t know, would they? They wouldn’t answer my questions. I needed answers. I never got any answers for my suspicions, for my regrets, for your misbehavior. I never got apologies. You were this wall, this unresponsive, indifferent wall. I was miserable because of you. Not because you left me, because you ignored me, you put me in a dissonance. I lost my perception of reality and illusion. I ended up with nothing from our relationship. It was nothing. I can see it all now. I tried so hard to convince myself that it meant something to you, all those years we share, all those tears, words and regrets we shared. But it is pointless now. I can finally see it.

I went through my old tweets, writings, photos... I lost 13 kilos in 4 weeks. I know you hate it when someone blames the third party on the stuff she goes through. I know you hate to be held responsible for your actions and you never regret, you never apologize because you are a plastic god. But it was fucking because of you. Because you treated me like a shit. You put me in a very miserable place in my life. And this was not even your first time doing it. I’m not gonna hate you for anything you did. I am forgiving you for your behavior. I am forgiving you for how you acted after we fell apart. I am forgiving you for your bitter words. I am forgiving you for your inconsistencies. I am forgiving you for your pretentious attitude. You deserve no feelings at all. And I am thankful for everything you taught me.

I am over you! I am finally free! I am not going to force myself to feel bad about you anymore! I am healed.

[ladycomeinbed]

I fuckin helped you flourish.