Last Seen Blogs
bonecavities
decay
millidank
The Imperor's Abyss
kukinayumi
Kuki Nayumi
kissingrhi
rhi
yachtpics
Photographer
Text
In order to enjoy the act of escapism, you need something to escape from
0 notes
Text
het is niet alsof ik iets te zeggen heb, ik vind het gevoel gewoon fijn, alsof er iemand luistert. dat er iemand naar je omkijkt, aan je denkt.
0 notes
Text
En het zijn deze ontmoetingen, de mensen die mijn leven binnenwandelen en weer verlaten, de herinneringen die ze achterlaten, die me dit laten voelen. Het is kort geluk, intens geluk, maar kort. Een crashcourse onafhankelijkheid verpakt in de armen van weer een prachtig mens. Ik geloof nu dat het altijd en overal kan, zoiets vinden, of zo iemand, eigenlijk. Fysiek voel ik wat het met me doet. Mijn lichaam weet er gewoon niet zo'n raad mee. Mijn hoofd doet zijn best het te plaatsen. De rest van me kijkt toe en laat het gebeuren.
Het is een rijke verzameling aan mensen, vrienden, liefde's, mannen, jongens, geesten en lichamen. Ik herinner me ze allemaal en neem van ieder iets mee. Ik leer. Echt, ik leer.
En ik begin een idee te krijgen van hoe ik denk dat ik zou willen leven.
0 notes
Text
Ik sta in het gangpad te wachten als ik hem zie. Het confronteert me met wat zich al een tijdje in mijn gedachten aan het nestellen is. Ik weet ook wel dat dit is wat insta doet: het is een beeld dat je van jezelf maakt. Wholesome is het woord dat in me opkomt. Gelukkig, compleet, at ease, et cetera. Ik idealiseer alles.
Tegelijkertijd heb ik een onbeluisterde voice memo op mijn whatsapp staan. Ik bewaar hem. Ik durf niet, eigenlijk. Ik merk dat ik enorm hecht aan warmte, genegenheid, aan waardering. Validatie. Als een soort rupsje nooitgenoeg zoek ik naar opvulling. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Vaak lukt het en soms ik ben ecstatisch.
0 notes
Text
En ik weet dat er schouders zijn waar ik tegen aan kan hangen, dat er warme armen zijn als ik me veilig wil voelen. Ik voel me snel thuis bij mensen, mannen, jongens, het is een gek thuis, snel vertrouwd, veilig, ik hoef er niemand te zijn.
Ik weet niet of ik iemand wil zijn. M'n gangetje gaat zichzelf wel, zich de laatste tijd weinig aantrekkend van mij. Probleem is vooral niet te weten wie of wat dan te zijn. Soms droom ik ervan me op een bepaalde manier te gedragen, om zo gezien te worden, om onderdeel van een beeld te zijn. Ik merk dat ik validatie zoek. Soms heeft een eigenzinniger deel van me, met zelfvertrouwen, de overhand. Meestal weet ik het niet. Of ik iemand wil zijn.
En jullie, jullie blikken, jullie stemmen, jullie armen, maken me iemand. Hoe ik me daarbij voel verschilt van uur tot uur.
1 note
·
View note
Text
Het is alsof je een verzameling sticky notes hebt achtergelaten, ieder herinnerend aan jou en daarmee aan mij, zo, kriskras door mijn stad, door jouw stad
0 notes
Text
Herinneringen leven in levenloze stukjes papier, langs kade's, in alle 4 de delen van de bank in onze woonkamer.
De bank in onze woonkamer. Ik sloeg ontbijt met jou over - ook omdat ik liefst de rest van de dag naast jou, op jou, onder jou in bed zou blijven liggen - maar ook omdat de bank opgehaald moest worden. Met wat moeite, een paar ritjes, maar hij kwam er.
De bank waar we later, eindelijk, in elkaars armen voelden wat we geprobeerd hadden te vergeten. Mijn hele lichaam tintelde toen, ik was verliefd, ik was stoned, ik kon me bijna niet voorstellen dat jij daar met me was. Ik durf te beweren dat er weinig momenten zijn geweest waarop ik zo gelukkig was. Fysiek gelukkig. Mijn hele lichaam tintelde, mijn hart zat in mijn keel, alles -.
Tegelijkertijd was daar ook de angst, het besef - iets wat er altijd bij hoorde. Ik haat het gevoel van onmacht - ik geloofde later niet in het lot, ik wilde het zelf kunnen, maar toen nog wel, en nu, nu later, heb ik haar nodig.
De bank waar je me vertelde hoe je je voelde, waar je mijn wereldje heel even in elkaar liet vallen, voorzichtig.
Dat wereldje leeft nog - op stukjes papier, langs kade's, op de straten, in het gras -
Ik mis je
0 notes
Text
En ik verwacht niet dat je het begrijpt; dat zou oneerlijk zijn. In hoeverre je gelijk zou kunnen hebben weet ik niet.
1 note
·
View note
Text
Ik ben meer dan een half jaar verder en ik denk precies te weten wat ik toen bedoelde. Rust is een groot woord maar ik weet dat het er is, soms.
Ik denk dat ik er ben
De twee maanden die nu voor me liggen zijn leeg. Ik heb de vrijheid die ik juist nu misschien wel het best kan gebruiken. Ik kan zo een lijstje maken van dingen die ik zou willen; een deel kan niet vanwege de vele beperkingen die toch nog gelden, en van een deel zou ik niet weten hoe.
(Ik wil de onrust in mijn hoofd beter begrijpen. Ik wil het vage gemis proberen in te vullen. Ik wil door mij onbekende stukken wereld dwalen om mijn gedachten de kans te geven zich te vormen. Ik wil een doel zoeken, een horizon.)
(Ik wil mijn hoofd leegpraten terwijl de zon z'n rondje aan de andere kant van de aarde afmaakt tot hij ons weer groet. Ik wil foto's maken van de mensen van wie ik houd. Ik wil boeken lezen waarvan bepaalde zinnen me meer raken dan ze me bij blijven.)
Het voelt machteloos niet te begrijpen hoe ik wat ik wil zou moeten doen.
3 notes
·
View notes
Text
Ik woon hier niet maar mijn thuis zou het kunnen zijn. Wat hier verstrijkt kun je geen tijd noemen. Het is stilstand, het zijn de dingen die doorgaan zonder dat ze mijn aanwezigheid vereisen. Het is stilstand. Ik keer en draai, soms dralen we samen wat rond. Elke houvast stroomt tussen mijn vingers door, druipt langs mijn polsen omlaag.
Het vraagt me hoevaak het terug zal komen. Waarom het missen vooralsnog eeuwigdurend is. Hoe het kan gebeuren dat ik hier nu sta.
De kou in mijn vingers went. De wind ook. Jouw handen om mijn schouders.
De muziek spreekt uit je ogen, je heupen leiden een eigen leven, je handen vergeten je polsen, ik hoor het zachte geluid van je voeten over het tapijt.
Je blik raakt me. Eerst begrijp ik het niet, maar nu voel ik waarom. Je ogen boren dwars door me heen: je ziet wat er niet gaat in mij. Hoe je door de kamer beweegt, hoe je tegelijkertijd alles vergeet en je toch blijft bestaan. Het is stilstand.
Stilstand, houvast stromend door mijn vingers, het aanzicht van een andere ik in dit thuis, en ik weet niet hoe hem te zijn.
0 notes