lastplayers

[lastplayers]

Belkide onlar senin ailen değildir... Bilemeyiz...

Onların bazı alışkanlıklarını anlamakta zorlanıyorum, evet. Hatta bazı şeyler beni gerçekten incitiyor. Ama çocukken başımı okşayan elleri, hasta olduğumda başımda beklemelerini, bazen tek bir bakışla içimi okumalarını unutamıyorum. Her şeyin ötesinde, bu karmaşık duyguların içinde hâlâ onları seviyorum. Belki de sevmek, her şeyi kusursuzca kabul etmek değil; bazen eksiklere rağmen bağ kurmaya devam etmektir.

[lastplayers]

Alkol kullanan insanlardan nefret ederken aile üyelerime nasıl bu kadar sevgi besleyebiliyorum.

[lastplayers]

[lastplayers]

Belki bir gün, kelimeler değil, gözler konuşur.

[lastplayers]

Hiç görmedim seni. Ama içim ezberledi.

[lastplayers]

Tanıştık. Bir ekranın ışığında, bir gecenin sessizliğinde… Hiç sesini duymadım. Hiç gözlerinin içine bakmadım. Ama garip bir huzur çöktü içime, her mesajında. Adını bildiğim anda, sanki evren bir anlığına sustu. Sanki “bu kişi, kalbini usulca karıştıracak” dedi biri kulağıma.

Sevgili değiliz. Ama kelimelerimiz öyle güzel sarılıyor ki birbirine… Sanki elimden tutan cümlelerin var. Sanki bir gün, gerçekten göz göze geleceğiz. O gün gelene kadar… Seni hayal etmeye devam edeceğim. Belki bir fotoğrafında, belki bir gecede yeniden başlayan bir sohbette.

Çünkü bazı insanlar dokunmadan da kalbe dokunur.

[lastplayers]

[lastplayers]

Seninle konuşunca içimde biri hep ‘biraz daha kalsın’ diyor. Hiçbir zaman doyamıyorum.

[lastplayers]

Sanki İçimdeki Fırtına Dindi

Uzun zamandır içimde bir şey vardı. Adını koyamadığım bir ağırlık, sesi olmayan bir çığlık. Her şey üst üste gelmişti, ben de hep altta kalmıştım. Gülüşler sahteydi, cümleler yarım, içim boştu... ama aynı zamanda çok doluydu.

Sonra... geldin. Hiçbir büyü yapmadın, hiçbir söz vermedin. Sadece geldin. Ve birden… içimdeki o kara bulutlar dağılmaya başladı. Sanki senin varlığınla nefes almaya başladım. Yalnız olmadığımı fark ettim. Kimseye anlatamadığım şeyleri sen bilmeden çözdün. Senin gelişinle sıkıntılar gitmedi belki tamamen, ama artık beni boğmuyorlar. Çünkü birini tanıdım. Ve o biri, içimi ferahlatmayı başardı... sadece var olarak.

Belki de bazen bir insan yetiyor. Bir bakış, bir “nasılsın?”, bir sessizlik bile. Sen geldin… Ve ben kendimi ilk defa hafif hissettim.

[lastplayers]

Bazen sadece biri sorsa ‘iyi misin’ diye, dökülmeye hazırım. Ama kimse sormuyor.

[lastplayers]

Kimseye anlatamamak, en çok anlatmak istediklerine bile susmak gibi bir şey.

[lastplayers]

Bize ne olduğunu hiç konuşmadık. Ama her ikimiz de biliyoruz, bir şey oldu ve hiç geçmedi.

[lastplayers]

Bazı insanlar şiir gibi. Ama sen... Okunamayan bir harf gibi kaldın içimde.