laye-tezelzel

[laye-tezelzel]

words they always win but i know i'll lose

[laye-tezelzel]

25 yıl ilmek ilmek bir hayat inşa ettim Allahın izniyle, bir yola emek verdim ve oraya emek vermeye devam etmek istediğimi çok net biliyordum. Belki de kafamdaki tek netlik buydu. Bu hayat yolculuğumda benim için en doğru kişi olduğunu düşündüğüm birisiyle hayatımızı birleştirdik, ikimizin de çok çaba sarf ettiği bu hayat yolculuğunda birbirimize yoldaş olacağımızı düşündük ve buna söz verdik. Birlikte hayat kurmak için bir çok noktada bir sürü yeni başlangıç yaptık. Geldiğimiz bu şehirde, hatta neredeyse bu ülkede ne yakın bir arkadaşım ne akrabam var. Bilinmezliğin tam ortasından başlamaya karar verdik, seve seve atıldım bu yola. Ama sanki yeniden doğuyormuşum gibi yapmadım, yapmak istemedim çünkü öyle çok zor olacağını biliyordum. Şu ana kadar emek verdiğim o hayatı burada devam ettirebileceğime inandım, araştırdım ve bunun bir yolunu buldum. Evli olarak bir topluma girince çok fazla dedikoduya ve insanların hayatına fütursuzca karışmaya çalışmasına ve yorum yapmasına hazırlamamışım ama kendimi. Bu yüzden sanırım can sıkıntısı doğurmasına engel olamıyorum. Bir de yoldaşın da seni anlamıyorsa veya yanlış anlıyorsa buna tahammül etmesi iyiyce de zorlaşıyor.

Çok yalnızım ve çok yalnız hissediyorum. Ne mutluluğumu ne de derdimi paylaşabileceğim hiç kimsem yok artık.

[laye-tezelzel]

5 mart.

[laye-tezelzel]

Canım biraz sıkkın... Akşamdan beri kalbim sıkışıyor sanki. Benden tamamen bağımsız bir şekilde gelişen bir olaydan dolayı bana tavır alıyorsun, korkuyorum acaba bir şey mi oldu diye hiç üzerime alınmıyorum. İçim içimi yiyor saatlerce, soruyorum neyin var diye, konuşmuyorsun. Sonra birden normale dönüyorsun. Bu beni çok kırıyor. Benimle alakalı bir şekilde tavırlı davrandıktan sonra hiç konuşmadan normale dönmen beni rahatlatmıyor, aksine daha da harap ediyor. Aptal gibi hissediyorum, beni sürekli aptal yerine koyuyorsun. Ama malesef gerçekten artık malesef, bakışındaki küçük bir farklılığı bile farkediyorum ben. İçime hançer saplanıyor senin küçücük üzüntüne. Ama sen beni acımasızca kafanın içinde yargılayıp bırakıyorsun, öfken geçince de hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ediyorsun, az önce ördüğün buzdan duvarlar hiç olmamış gibi davranmamı bekliyorsun benim de. Ben öyle yapamıyorum, konuşmadan netleştirmeden kendime gelemiyorum. Kalbimin nasıl acıdığını bir bilsen... Gerçi bilsen nolacak, o kibrinden gerçek manasıyla görebilir misin hiç bilmiyorum...

Kendimi kocaman bir yalnızlığın içerisinde hissediyorum. Sen böyle yapınca iyiyce yalnızlaşıyorum. Zaten de çok yalnızım. Artık dertlerimi paylaşacağım bir kimsem bile yok... Ne de mutluluğumu...

[laye-tezelzel]

Bugünün böyle olacağı dünden belliydi :) hayrolsun, bakayım ne kadar dayanabilmişiz. 1 aydan biraz az. İlk ay ki performansımıza bakınca iyi bile.

Bu sefer sorun ne hiçbir fikrim yok, anlamiyormuş gibi yapmaya devam edeceğim. Eğer ısrar edersen kendimi sıkıp bu sefer de ben karanlık tarafımı çevireceğim, bakalım.

Kendime de çok şaşırıyorum bu arada, yatağa geldiğimde senin uyuma şeklinden anladım sabah böyle olacağımızı. Sabah uyandım ve gerçekten böyleyiz. Çok şaşkınım. Hayat bi garip, bazen birisiyle uyursun ve yanında farklı bir kişiyle uyanmış gibi hissedebilirsin. İlk hissedişim değil, son olsun istemiştim çünkü alışmak istemiyorum.

Sorunumuz ne ise konuşmayı yeğlerim, bakalım bu sefer konuşabilecek misin.

[laye-tezelzel]

O, mükemmeliyetçi. Her şeyi yerli yerinde, disiplinli, düzenli, güzel karakterli ve güzel huylu olsun diye çabalıyor, olmayanı kafasında öyle gösteriyor veya olmayanı hiç göstermiyor.

Ben, gerçekliğe aşık, hayatı ve insanları kusurları ile seven, kimseyi bir forma sığdırmaya çalışmayan, realistliğin peşinde giden, kusurları gören ama iyi tarafından bakmaya çalışan, en çok kendini kusurlu gören.

İkimiz de oldukça orta yolcu, bakalım orta yol kafamızda kurduğumuz kadar mükemmel mi yoksa bugün ki gibi boğazda düğümleri olan gerçek bir ortayol mu.

O, bana aşık.

Ben, ona aşık.

O optimist, ben realist.

[laye-tezelzel]

Hani sana "sana bağımlı olmaktan korkuyorum, bunu istemiyorum" demiştim ya, sanırım ben sana bağımlı oldum. O yüzden küçücük bir şeyde dünya başıma yıkılmış gibi hissediyorum, halbuki insanız, farklıyız, duygularımızı farklı yaşıyoruz, dünyayı farklı algılıyoruz, farklı dinliyoruz ve farklı duyuyoruz. Bu hayat yolculuğunda birbirimize yoldaş olmayı seçtik, birbirimiz için en iyi yoldaş olabileceğimize inandık ve bunun için elimizden geleni yapacağımıza söz verdik. Seni çok seviyorum gerçekten, bu yolu seninle yürüyor olmaktan çok mutluyum huzurluyum. Ama istemeden sana bağımlı olmuşum. İçsel yolculuğumda yalnız olduğumu, bunun hayat yolculuğuna paralel gidebilmesi için çabalaması gereken tek kişi ben olduğumu unutmuşum. Takıldığımda kendi kendi elimden tutmam gerektiğini, kendi duygularımdan tek sorumlu kendim olduğumu unutmuşum. Ama büyüyorum, baya büyüdüğümü hissediyorum. Resmen artık 25 yılın sonuna geldim bu hayatta, çeyrek asrı devirdim, belki çok şey öğrendim ama içsel yolculuğumda belki yeni emeklemeye başlıyorum. Sürekli ağlayan o çocuğun dünyayı keşfetme zamanı artık:)

Her şeye rağmen iyi ki sen ❤️

[laye-tezelzel]

Unutamıyorum.

Bu kadar anlaşılmadığımı hissetmeyi, senden kilometrelerce uzakta ve çırpındıkça daha da uzağa gidiyor hissiyatını unutamıyorum atlatamıyorum, sen bana tatlı tatlı davranmaya çalıştıkça içimdeki kızgınlığın artmasına engel olamıyorum. Beni hasta edecek kadar üzdükten sonra hiçbir şey olmamış gibi davranmanı samimi bulamıyorum, içimdeki bu kırılan kalbi kendi kendime onaramıyorum. O kalbin kırık olduğunu biliyor olman onu onarmıyor, aktif bir şekilde onu eline alıp onarıp geri yerine koymanı bekliyorum belki de. Niye bu noktaya gelmeme izin verdin bir tanem, bu noktaya gelmekten deli gibi korkarken sen beni kendi ellerinle buraya ittin, şimdi de çıkmamı bekliyorsun. Yukarıda bekliyor olman çıkmamı kolaylaştırmıyor, neden elini uzatıp çekip çıkarmıyorsun, daha ne kadar batacağım bu kuyuya.

[laye-tezelzel]

Evlendim.

Kısa bir nişanlılık süreci sonrasında evlenen bu iki insan sancılı bir birbirine alışma süreci içerisinde. Kocamda öncesinde hiç bilmediğim değişik bir huyuyla karşılaştım. Küçük bir tartışmada hemen sessizleşmek, mesafe koymak ve ben ilk adımı atana kadar soğuk/mesafeli davranmak. Tartıştığımız mesele kapanıyor ama birbirimizi üzmemiz bıraksak günlerce devam edecek gibi oluyor. Bilmiyorum ne yapmalıyım. Onu ne kadar sevsem de, onun beni ne kadar sevdiğinden emin olsam da gün sonunda yalnız kaldığımı hissetmek kalbimi çok acıtıyor. Bu koskoca dünyada hayat arkadaşım yanı başımda dururken kendimi yalnız çırpınışlar içerisinde hiç hayal etmemiştim, ama buymuş yaşamam gereken. Kendisine karşı sürekli kendimi kusurlu hissetmekten, ağzımdan ne çıkarsa yanlış ifade ediyormuşum gibi davranılmasından sıkıldım. Gözlerimin içine bakıp beni anlamasını, göğsüne yaslamasını, sevgisi ile ısıtmasını, ilgisi ile şımartmasını beklemek çok mu gerçekten. Sessiz dururken bile birbirimizi anlamamız gerekirken, onun kara delik gibi bizi içerisine çekip yıpratmasına hazırlıksız yakalandım. Evliliğin 1. ayını savaştan çıkmışım gibi bir yorgunlukla kapatmayı ben de hiç tahmin etmiyordum doğrusu.

[laye-tezelzel]

bilirsin, gecenin bir yarısı sessiz sessiz ağlamana sebep olan acı kimseye anlatılmaz

[laye-tezelzel]

25 yaşındayım...

bu sayfada az ama hep en derin yaralarımı paylaşmışım. Göz yaşlarımı tutamadığım bu gece de yine sana sığınıyorum eski dostum. Hayatımda çok şey değişti. Doğru insan beni buldu çok şükür ve ömür boyu böyle devam ederiz inşallah. Neşe kaynağım kendisi. Deli gibi seviyorum ve aşığım. Kendimi sevmeyi öğrendim, bunu öğrenmek çok önemliymiş. En mutlu günlerimden birisine çok az kaldı, gün sayıyorum heyecanla. Ama bu evdeyim yine, çocukluğuma ergenliğime kafes olmuş bu evdeyim. En mutlu günüme günler kala yine ağlayarak geçiriyorum gecelerimi. Ne nasıl neden artık çok önemsiz. Beni en çok sevdiğini ve düşündüğünü iddia eden insanların geçmişimde yarattıkları ağlama krizlerini unutturmamaya yemin etmişcesine aynı devam etmeleri çok canımı yakıyor. Başkasına gelince sevgi poturcüğü olan insanlar bana gelince neden bu kadar isteksiz, özensiz. Detay yazmak istemiyorum, ama ben bu yolun başındayken o söyledikleri onur kırıcı cümleleri sözleri unutmamak için de yazıyorum bu notu. Heveslerimi kırdıkları için, ve o hevesler kirildiktan sonra onları yaşamanın hiçbir anlam ifade etmediğini anlamadıklarını unutmamak için not alıyorum. Çünkü bazı acılar unutulmamalı. Çünkü bazı gözyaşları geçmişte kalmıyor. Unuttuğumu zannettigim şekilde iç çekince, tadını unuttuğumu zannettigim göz yaşlarının sızısını tekrar hissedince unutmak istemiyorum. Ah kalbim, sen bunları gerçekten haketmedin ya. Vallahi haketmiyorsun.

[laye-tezelzel]

Ben çok kırgınım, çok kızgınım. Bu hale nasıl geldim hiç tahmin etmezdim, bilmiyorum cidden. İçinde bulunduğun duygu durumunu nasıl adlandiracagimi bile bilmiyorum. Çok sinirliyim ama çok. 😭

[laye-tezelzel]

ben cidden çok uğraştım çok değer verdim ama bir gün aynı değeri görecek miyim bilmiyorum.. O kadar uzak geliyor ki artık bu duygular. Küçük bir parça kaldı kalbimi çizip duruyor o da çıksa vazgeçicem bitiricem herşeyi ama çıkmıyor artık zevk alamaz oldum boşluğu izlemek istiyorum sürekli geçmiyor ya geçmiyor neden böyle oldu ki çok ümitlenmiştim halbuki çok canım yanıyor ya çok fazla..

[laye-tezelzel]

ben herşeyi içimde bitirmeye o kadar alışmışım ki her gün yıkılıp yeniden toparlanıyorum ve benden başka kimsenin haberi olmuyor.

[laye-tezelzel]

Geçmişimin altında ezilmekten geleceğimi kuramıyorum.

[laye-tezelzel]

Annem babam bile beni şartlı seviyor. Ben hayatımda ilk defa güzel seven bir insanla karşılaştım, ilk defa benim yanlışlarıma bile güzel bakan bir insanla tanıştım. Benim en büyük dualarım ona, bana anne baba ve abi oldu bu insan. Insanlara nasıl bakmam gerektiğini, tek bildiğim yargılanma korkusu altında ezilmemem gerektiğini öğretti ve kendi yolumu çizmem için elimden tuttu. O kadar korkuyorum ki seni kaybetmekten güzel insan, güvenimi kıracak bir şey olmasından o kadar korkuyorum ki o yüzden bu sevgi içimde gizli. Dah önce hayranlıklarım oldu ama sana hissettiğim saf ve tertemiz bir sevgi. Dualarım sana. Sen ve kızın bu dünyanın ve diğer dünyanın en güzel şeylerini hakediyorsunuz. İyi ki varsın kocaman bir iyi ki.

[laye-tezelzel]

Nasıl sabrettiğime benim bile şaşırdığım şeyler var