layemutkelebegi

[layemutkelebegi]

kimsenin kimseye bir borcu yok. her iyilik karşılık için değildir. hayat hakkında uzunca sohbet ettim. kimseyle değil kendimle. her yaşımı karşıma alıp konuştum. sen çocuksun ne anlarsın demedim 13 yaşıma. bazen çocuklar gibi bakmak gerekir. bazen çocuklar gibi düşünmek gerekir. bu yaşımı kale almadım hiç. sen ne bilirsin ki 13 yaşında bir kız çocugunu. sen ne bilirsin annesiyle kavga etmeyen bir kızın dünyayı ne kadar çok sevdiğini. sen yaşadığın şehirden nefret etmek nedir bilirsin. o kız sadece sokakta oyun oynardı. o kız hayaller kurmazdı. hayalleri gerçek gibi yaşardı. her sabah daha başka bir iç sıkıntısıyla uyanıyorum. günlüklerim günlerimi değil dertlerimi dinliyor sadece. kötü gün dostu oldum onların gözünde. mutluyken yazmıyorum. kederdir benim ilhamım. içimde her şeyi yapmak isteyen biri vardı. her şey hakkında uzunca konuşan bir kızın yazı yazması aslında çok kırıcıdır. ben anlatmayı çok severdim. ama artık kelimeler bir halat misali düğüm oluyor boğazımda. ağlamak günlerce su içmemek gibi sanki. ağlamak ki konuşurken yemek yerken hatta gülerken bile yakalanmak gibi. kahkahalar eşliğinde ağlamaya çok yakınım demişti çok sevdiğim bir yazar. benim hissetiğimi başkası yazabiliyorsa,benim hissettiğimi başkası anlıyor demek mi bu*?allahım senden başkam kalmadı. kimsem demiyorum. senden başkam kalmadı. bana milyonlarca insan yardım etmek istese de senin içime vereceğin huzuru veremez kimse. elle tutulur derdi olmayana dertsiz diyor bizim toplum. benim derdim sabun gibi. benim derdimi eline almaya kalkarsan kayar.benim derdim temizler. günahlarımın bedelidir bu sıkıntı. birinin gönlünü incitmemin cezasıdır.

[layemutkelebegi]

tek duymak istediğim haklısın'lı sarılmak ve baş okşanması, biraz şefkat ve ben anlıyorum seni merhameti'dir. ama hayat her defasında kocaman bir kapıya dönüşüp şak diye suratıma çarpar. kocaman bir el olup boğazımı sıkar. sağır bir kulak olur çığlıklarımı duymaz. beni görmez. taştan bir kalbe dönüşür, hissetmez. beni sertleştirir. acımasızlaştırır. sevgisizleştirir. buz gibi yapar. annesinden dayak yemiş çocuk gibi yalpalar ve karıştırırım. ne ağlamak, ne gülmek. tepkisizleşirim.

sonra kahkaha atsana. tadını çıkarsana. mutlu olmayı mı bilmiyorsun, mutlu olsana. sonra kendine acıyıp durmasana. açık iletişimde olsana.

ama yetmez. sürekli acıyan yerler vardır ve hayat yüksekten düşerken çok ama çok sancılıdır.

[layemutkelebegi]

dünyam takla attı. sana bunu başka nasıl anlatayım. dünyam takla attı diyorum. aldığım hasarı hesap edemiyorum. ben bunu nasıl atlatayım.

kurduğum düşler koruduğum sözler tuttuğum dilekler biriktirdiğim sesler kokular geçtiğimiz sokaklar ektiğim çiçekler ettiğim yeminler alınan verilen hediyeler hepsi başıma yıkıldı. evvel zaman içinde kalbimde bir uçan balon vardı, senin göğsüne havalandı, onu süzülürken seyretmekti benim bütün yaptığım, şimdi görkemli bi yangının ortasındayım,, alevlerden dumanlardan isten pustan göremiyorum yitirdim balonumu. ama seni sevmenin bir masalı andırdığı günleri özlüyorum. senin tarafından sevilmenin bir beşiğe benzediği günleri. kalbimin kırık bir kemik gibi göğsüme batmadığı günlerdi. nefes almak can yakmayan çok tabi bir eylemdi.

fakat işte gel gör ki dünyam takla attı. çünkü kalbin ani fren yaptı. hiçbir sebebi yok üstelik, beni sevmeyi, öylece birdenbire bıraktın. ben o beşikte yaşamaya öyle alışmışım ki, evsiz yurtsuz uykusuz ümitsiz kalakaldım. ve şaşkın. böyle bir ihtimale karşı çok hazırlıksız yakalandım. evvel zaman içinde, ben sanırdım ki senin beni sevmediğin bir sabaha uyanmak artık mümkün değil, afetler tufanlar savaşlar çıksa yer yarılsa başımıza taş yağsa gök yıkılsa ben hatalar üstüne hatalar yapsam yaşlansam yaslansam bi bastona ellerim kırışsa burușsa düşsem elden ayaktan herkesler dönse sırtını ben bile sevmekten vazgeçsem kendimi, ben sandım ki sen beni yine de seveceksin. așımız olmasa aşkımız olur başımız kopsa kalbimiz durur sandım ben çok mu aptalım. ölsek toprak toprak yaşarken köpük köpük dalga dalga severiz bir ömür sürer gider bu böyledir çünkü kalp sebebini bulursa hep onun için çarpar sandım. renkler solsa şarkılar dursa kuşlar ölse çiçekler dökülse biz baharı yeniden taşırız sandım. sevmek bitmez pil değil ki kalem hiç, kalemin bile tükenmeyeni var sevgi tükenir mi sandım. tam da bu yüzden. dünyam takla attı. hasarım hesapsız. başımda dehşet bir ağrı. dünleri düşünmeyi bırakmam lazım. solmayı seçen bir çiçeği inatla yeșertmeye çalışmaktan vazgeçmem lazım. değişen mevsimle ve gelecek günlerle yüzleşmem lazım. da nasıl. sökük dikilir dökük toplanır yara sarılır ama benim dünyam takla attı. buna ne yapılır.

[layemutkelebegi]

kimsenin hiçbir şeyi olamamışsın..sevilmişsin ama tam olamamışsın. hem eksik hem yalnız hem duygusuz. öfkeyi kini bile yaşayamamışsın. aklı başında olma zorunlululuğun varmış gibi her zaman doğru olmaya çalışmışsın. doğru hakkında çok düşünmüşsün. eğrileri büğrüleri kabul edemeden varmışsın bu yaşa da. acıdı mı diye sorsalar çok derim..ama neren acıdı deseler tek kelime edemem. herkes sevinince birilerini arayabilir ama ben mutluluğumu paylaşmayı bile lüks görürüm kendime. sevmek benim ne haddime. psikolojim sadece iyi gözükmek üzerine. herkesin her derdinde ben varım yanında.benim derdimde ben yokum ama. kendime kızıyorum,kendimi hiç affedemiyorum. ben ne oldum?bana neden herkes zarar verdi. kimin ahı tuttu demekten öteye geçemiyorum. çok gülüyorum güldüğüm kadar ağlasam iyileşirim ama ağlamak bile gelmiyor içimden. bende bir küçük kız vardı. acıttım ben o kızı. oyuncaklarını sakladım sinirlendirdim küstürdüm. o küçük kız konuşmuyor artık benimle. ben kimseye zarar vermemek içn kendimi kahrettim..çocukken annem bencilsin dediği için kızardım ona..keşke yine bencil desen bana anne.keşke birazda kendini düşün kızım demesen.benciller mutlu çünkü.ben ait olamamakla cezalandırıkmışım. ben sevildiğim kalpleri incitmekle görevlendirilmişim.babamın hayal kırıklığı annemin gerçekleştirilmemiş beklentisi olarak gelmişim dünyaya. ablamın en yakın arkadaşı,kardeşimin sırdaşı olmuşum. kimse benim bir şeyim olamamış. seni anlıyorum cümlesi kadar zoruma giden bir şey yok. beni anlamazlar çünkü. anlaşılmam ben. konuşsam anlatsam hiç anlaşılmam. sussam konuşmasam suçlanırım.işin sonunda kötü hep benim. başıma acı bir olay gelse kedi gibi saklanırım bir köşeye kendi yaramı kendim temizler pansumanımı yapar biraz uyur yola devam ederim. benim kaderim bu.

[layemutkelebegi]

Here’s a 2020 edition of that coffee post — it seems that no matter what I am still all about iced coffee (with oat milk) when I’m writing on hot summer days 

[layemutkelebegi]

kalbimde bir ağrı var. siz hiç birinin gideceğinin kesin olduğunu öğrenmenize rağmen, gitmeyecek diye umut ettiniz mi? ben ediyorum işte. kendi ağzından duymuş olsamda gideceğini...gitmeyecekmiş gibi geliyor hala ve hala.  ne çok hayal kurmuştum. beni sevdiğini hayal etmiştim. hayal edince bile mutluluktan kafayı yemiştim. sen ne güzel seversin aslında. beni sevmek çok yakışırdı sana. bencilce geliyor belki ama. beni sevmek, en çok sana yakışır gibi geliyor bana.

[layemutkelebegi]

çirkin zamanların ezici kuvvetiyle, bağırma isteği, boğulma korkusuyla. hayattayken ve henüz ayaktayken. titrek dizlerime rağmen. ağrılı dişlerime. rağmenlerime rağmen. nereye istersen arif.

karıncalanmıș aklımı toz toprak kalbimi tekerleği kırık bavulumu dişi dökük hikayemi pekilerimi niçinlerimi göklerimi köklerimi alıp. sen nereye istersen arif.

akşamüstü ölgünlüğü günün her vakti üstüme yapışmış bir sakız gibiyken, tuz buz limon hiçbir işe yaramazken. bir odam bile olmayan bu evden. nereye istersen arif.

ters dönmüş şemsiyemi yeşil beyaz terliğimi elmalı el kremimi aslında benim olmayan her ve hiçbir şeyi. bir koca boşluğu yüklenip. bir topal gölge gibi. nereye istersen arif.

kendimi taşırım kollarımı sürürüm ardımda iz bırakmam şahit tutmam yoktum derim hiç olmadım ki bu tombul dünya benimle hiç tanışmadı tanışmasın zaten ne önemi var beni bir sen bil arif bir de yıldızlar. onlarla çok eski tanışıklığımız var.

kaç balkonlu kaç tütünlü kaç türkülü gece. of of çeke çeke. peş peşe bir ağlayıp bir gülerek. yıldızlarla göz göze. çok şey paylaştık ama hepsinden ayırdım sana.

bende ne varsa bir sana hiç bana. sen yürü arif ben ardında. ben ardında kokusunu arayan bir çiçek gibi. yağmurunu arayan bir bulut. dansını arayan bir şarkı gibi arif. ben ardında.

sana başladım artık hiçbir şey bitiremez beni. üstüme üstüme yürüsün dünya bütün çocuklarıyla gelsin. derdiyle tasasıyla. tasadan kasırgasıyla. insan seliyle. telaşın girdabıyla. silahıyla barutuyla. ismin çepeçevre kalelerle kulelerle korurken beni. senin ardında yürüyorum kim ne isterse söylesin.

seni sevmenin yerlisiyim artık her memlekette gurbetteyim. bir senin dilini bilirim. tek geçer akçem gözlerin. seninle bir kez gülebilsem. hiçbir ağaç teskin edemez beni.

durmuş saatim, kırmızı kaşkolumla, sökük çantam yırtık çorabımla, hayretlerim, meraklarımla. çatlamış dudağım kırılmış tırnağımla. yorulmam ölmem ölsem gam yemem. çok adım çok kulaç atarım. yüzme bilmem ama senin için öğrenirim. sabahın seheri günün bitimi yüzün karşısında durmadan değer kaybederken.

böylece çoğalarak böylece azalarak böylece nefes nefese. sen nereye istersen arif. ben sende. ıslığını bulmuş bir rüzgar gibi. ki gibisi yüktür bu cümlenin.

.

[layemutkelebegi]

ve bazen, insan sadece susmak ister. sessizlik ister. sessizliğin içinde atar yıllanmış çığlıklarını. siz hiç kendinizden vazgeçercesine iyiymiş rolü yaptınız mı? siz hiç ,sizi sevmeyen insanlar için dinlediniz mi şarkıları? ben çok yaptım. hayatına dokunmuş olmayı dilediğim insanların ,beni sanki hiç varolmamışım gibi hissettirmelerine maruz kaldım. bu gece kafamdaki mahkemede bir karara varıldı. af eyledim bütün benliklerimi. her gece yatmadan kendime söylediğim o yalanı bu sefer gerçekleşecekmişçesine diledim. yarın yeni hayatımın ilk günü. onlarca günün gecesi kendime fısıldadığım bu sözü, bir de bu gece tekrar ediyorum kendime...

[layemutkelebegi]

[layemutkelebegi]

içimizde tuttuğumuz ve sırf akıl almaz sevgiden korkup, kaçırmak istemediğimiz için söyleyemediğimiz ağır cümleler altında eziliriz. biri bize arkasını dönünce fısıldarız en güzel sözleri. gözlerine bakınca söylediğimizde gider diye korkarız. giderler çünkü hep bizden. herkes her şey bir gün gitmek için var. saatlerce konuştuğumuz insanlar,en sevdiği kokuyu dahi bildiğimiz insanlar bir anda arkasını döner ve yavas yavas uzaklaşır bizim dünyamızdan. oysa ne çok eminizdir. o yapmaz,o bırakmaz diyip dururuz sürekli. duvardaki anlamsız bir yazıya bakarak kahkahalar attığımız kişiler,artık hiç olmamış gibi olur. anıları saklarız. onu hatırlatan somut her şeye sımsıkı sarılırız. bir daha ona sarılamayacak olduğumuzdan eminizdir çünkü. çünkü bazı gidişler kabul edilmelidir. bazı gidişlere izin verilmelidir..vedalı veyahut vedasız. bir insanın nefesinden dahi gideceğini anlarsın bazen. kal demek için çokça sebep ararsın. sonra bakmışsın yitip gitmişsin o sebepler arasında. bırakılışının üzerinden günler geçer. senin aklın hala keşke bir veda olsaydı sözünde kalır. keşke veda olsaydı. vedalardan nefret ederim ben. ama keşke bir veda olsaydı...keşke kalması için sayamadığım sebepleri sayamadığımla kalmasaydım da,gidişinin sebeplerini öğrenebilseydim.

[layemutkelebegi]

bu gece kim olduğumla ilgili bir sürü teori ürettim.

tabi ki hala bi sonuç elde edemedim. sahi neyim ben?veya kimim?nerden geldim ne istiyorum?bir çok şey denedim. hayatım boyunca en saçma dediğiniz her şeyde kendimi aradım. hevesle başladım, hüsransız bıraktım. sonu kötü bitmedi başladığım şeylerin. ama hep bitti. devam ettiremediklerim içinde takıldım,kıramadığım döngüler arasında yitirdim benliğimi. kelimelerle oynadım bu yaşımda. bundan çok keyif aldığımı farkettim ve kendimle ilgili emin olduğum tek şey bu. cümlelerin oluşturduğu ahenke bayılıyorum. küçük bir kızken sayıları çok sevdiğimi söylermişim. matematik sayılardan ibaret kalsaydı hala sevebilirdim belki de...kendimden bahsetmeyi sevmiyorum. ama birinin bana benden bahsetmesine bayılıyorum. oturayım ben bir yere,bana saatlerce beni anlatsınlar. ben bilmiyorum ya kim olduğumu. sallasın, atsın tutsun biri benimle ilgili. tuttu tutmadı oynayalım. kendimi tanırım belki böylece. keşfederim. neleri seviyormuşum öğrenirim. bir dönem sporda aradım kendimi. sevdiğim o mu diye öğrenmek için epey bi çabaladım. hiç bir sonuç yok. sadece koşarken nefessiz kaldığımı ve bu işe girdiğim için kendime ettiğim küfürleri hatırlıyorum. bir sıralar pastacı olacaktım mesela. sonra pasta yapmayı aslında yemeyi sevdiğim için sevdiğimi farkettim. onu başkasına yedirip kendim yiyemeyeceksem pek sevmem muhtemelen. hiçbir şeyde sona gidemiyorum. gece yarısı kütüphanemde,sürekli farklı bir kitabın içine sürükleniyorum. bilmediğim bir şey var benim. denemediğim bir şey var. olmalı...mutlaka vardır değil mi? işte bu iş tam benlik diyebileceğim bir şey...mutlaka vardır. yoksa da napalım...bir gün denizin altında balıkları izler, öbür gün ağaç tepelerinde kuş yumurtası incelerim(çocukken kuş bilimci olmak istiyordum)

[layemutkelebegi]

az önce attığım yazıyı göndermedin tumblr. senden nefret ediyorum. kayboldu yazı

[layemutkelebegi]

[layemutkelebegi]

kitap okuyamıyorum. dizi izleyemiyorum. akademik anlamda hiçbir başarı elde edemiyorum. neyle uğraşıyorum ben? günüm nasıl geçiyor?noldum ben böyle?boşluktan nefret ederken boşluğun ta kendisi oldum istemeden...

[layemutkelebegi]

buraya bir şeyler karalamayı çok özlüyorum... aklıma gelince giriyorum belki evet. sürekli kopuyorum,siliyorum. ama her ne olursa olsun seviyorum...

[layemutkelebegi]

tam olarak nereye aitim bilmiyorum

[layemutkelebegi]

insan kendini ait hissetmek istiyor bazen. biryerlere ,birilerine ,birşeylere...bugüne kadar hiç ait hissetmedim. benim olan şey bile benim değildi sanki. odamda bile kendimi olmam gereken yerdeymiş gibi hissetmiyorum mesela. kendim hakkında bildiğim en gerçekçi şey; gökyüzünün her zaman yorganım oldugu. şarkılar arkadaşım ve yıldızlar sırdaşım. kendimi en güvenilir hissettiğim yer kütüphaneler. insanları tanımak için uğraşmıyorum çünkü kendimi tanımayı bile beceremiyorum. sıradan bir hayatta sıradışı hislerim var. genel olarak tuhaf birisi olarak adlandırılırım. bundan memnunum çünkü herkes gibi olmayı sevmiyorum. düzene uyarım ama düzeni eleştiririm. kim olduğumu bilmiyorum. nerden geldim nereye gitmek istiyorum bi fikrim yok. hedeflerim ideallerim var bunu biliyorum. gerçekleşir mi bilmiyorum ama gerçekleşmesi için çabalayacağımdan eminim. ben buyum diyecek kadar anlatamam kendimi. küçük bir kızın elindeki balon misali sallanıyorum. uçup gitmek için çabalıyorum ama uçup gidersem yine birileri üzülecek