leesdossier-daniel

[leesdossier-daniel]

Pluk de dag

vanochtend na het ontbijt ontdekte ik, door mijn verstrooidheid, dat het deksel van een middelgroot potje marmite (het 4 oz net formaat) precies past op een klein potje heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd of het sandwich spread-dekseltje ook op het marmite-potje paste

en jawel hoor: het paste eveneens

Cees Buddingh

[leesdossier-daniel]

Het lezen van het verhaal Beatrijs was zinnig voor mij als jongere in 2016, omdat het liet zien hoe mensen toen over posities op de maatschappelijke ladder dachten.

D.P.J van der Korst

[leesdossier-daniel]

Altijd wakker

Een brief laten lezen aan een blinde portier. Een sigaret aansteken met doorweekte lucifers. Een rivier oversteken met leren schoenen. Hopen dat een donzen slaapzak waterdicht is. Slapen met het zoemen van muggen en het overwinnen van de zinderende zomerzon van Skoganvarre. Het zijn stuk voor stuk pogingen die de geoloog Alfred Issendorf onderneemt tijdens zijn expeditie in Noorwegen. Het zijn pogingen om zijn reis beter doorstaan en ondergeschikt aan het hogere doel: aantonen dat meteorieten de oorzaak zijn van gaten in de aarde van de berg Vuorje in plaats van het tot dan toe veronderstelde smeltijs.

In deze roman van Willem Frederik Hermans staat de negatieve spiraal van Issendorf centraal. Dit heeft sterke verbanden met de tragische held uit de oudheid. Een spannend en humoristisch verhaal met een sterk reflectieve afloop!

[leesdossier-daniel]

Een nieuwe kijk?

Mijn voornemen van vorig jaar was om meer literatuur te gaan lezen. Dit wilde ik gaan doen, omdat ik dan een uitgebreider beeld zou krijgen van verschillende Nederlandse schrijvers en hun boeken. In het afgelopen jaar is dit zeker gelukt. Ik heb mezelf meer kunnen uitdagen met zwaardere boeken.

Zo heb ik bijvoorbeeld “Het Smelt” gelezen van Lize Spit, “De Greppel” van Herman Koch en “Nooit Meer Slapen” van Willem Frederik Hermans. De eerste van deze was het zwaarst. 500 pagina’s aan pittige taal. Toch hebben ze alle drie gezorgd voor een duidelijker beeld op verhalen. Het zoeken naar dubbele bodems heeft me zeer geïnteresseerd.

Het volgend schooljaar wil ik graag doorzetten waar ik aan begonnen ben. Hieronder valt bijvoorbeeld het oppakken van nieuwe literatuur, maar ook het ontdekken van verschillende schrijfstijlen. Misschien lukt dat zelfs beter dan vorig jaar!

[leesdossier-daniel]

De gevoelige periode

Een blok ijs dat tergend langzaam smelt in de winter. Dat is precies hoe het verhaal in “Het smelt” zich ontvouwt. Deze debuutroman van Lize Spit is een zeer heftige, maar daardoor zeker niet saaie roman.

In “Het Smelt” volgt men de hoofdpersoon Eva volgens drie verschillende perspectieven: de jeugd van Eva, het heden en losse flodders uit de geschiedenis. Eva woont in een klein dorp en als de verveling in kickt bij haar en haar twee leeftijdsgenoten gaan ze over tot seksuele praktijken. In “Het Smelt” staat de negatieve ontwikkeling van Eva centraal. Ze gaat gebukt onder het drinken van haar ouders, haar zusje met een stoornis en de wil om erbij te horen. Deze wil drijft haar tot uitersten. “Het Smelt” is een heftig boek, dat schetst hoe het is om in een klein dorp achter de feiten aan te lopen.

Kortom: “Het Smelt” is een interessant boek, omdat duidelijk wordt hoe de omgeving invloed heeft op de ontwikkeling van een persoon. Voor mensen die het geduld hebben om te wachten totdat het blok ijs is gesmolten; een prachtige roman.

Zie voor een smelten blok ijs: https://www.youtube.com/watch?v=I-ZVm8Wb0LY

[leesdossier-daniel]

Vechten tegen windmolens

Hoe een vernuftig edelman alles ontspringt. In het boek “De Greppel” van Herman Koch verliest burgemeester van Amsterdam Robert Walter langzaam maar zeker zijn naasten. Als Robert zijn vrouw Sylvia op een feestje het hoofd in de nek ziet gooien na een anekdote van de wethouder van milieu Maarten van Hoogstraten, verdenkt hij haar van overspel, iets wat hij vervolgens niet uitspreekt. Dit beeld betekent het begin van de neergang van alles wat hij liefheeft. “De Greppel” is een meesterlijk doordacht boek, omdat de overeenkomsten met de in 1605 geschreven roman van Cervantes: “De vernuftige edelman Don Quichot van la Mancha”, bepalend zijn voor de verhaallijn.

Als de edelman Alonso Quijano door het lezen van te veel ridderromans denkt dat hij zelf een dolende ridder is, start hij een dwaaltocht onder de naam “Don Quichot”. Deze dwaaltocht blijkt ook het recept voor “De Greppel”. Robert Walter is zelf ook een edelman, hij is namelijk Burgemeester van Amsterdam. Uitgaande van het waanidee dat zijn vrouw vreemd gaat, ontstaat er een steeds grotere kloof tussen zijn geest en de realiteit. Herman Koch besluit de afkomst van de vrouw mysterieus te houden. De echte naam zou te tekenend voor het plot zijn, schrijft hij, en daarom wordt ze in het verhaal Sylvia genoemd. Toch wordt het duidelijk dat ze de Spaanse nationaliteit heeft, net als de vrouw van Herman Koch. De grootouders van Sylvia zijn om het leven gebracht, vermoedelijk in de Spaanse Burgeroorlog, en in de greppel bij hun huis gevonden. In “De Greppel” vertoont Sylvia gelijkenis met de Spaanse Dulcinea, de ideale vrouw die Don Quichot aanbidt.  Als wethouder Van Hoogstraten van plan is een groot windmolenpark te plaatsen, wil Robert er alles aan doen dit plan te dwarsbomen, omdat hij sterke haatgevoelens koestert jegens de man die hem van zijn vrouw wil beroven. Don Quichot vecht op zijn beurt tegen de windmolens, omdat ze in zijn ogen reuzen zijn. Dit staat al met al symbool voor de mate waarin Robert de situatie opblaast enkel ten gevolge van een vermoeden.

“Tegen windmolens vechten” is naar aanleiding van Don Quichot tot spreekwoord gekroond met als betekenis, tegen een denkbeeldig gevaar vechten. Dit spreekwoord is tekenend voor de roman van Koch, waarin een antiheld langzaam in een greppel beland. Een moderne klassieker, met humor geschreven, en met een onbetrouwbare verteller die de lezer laat twijfelen over wat echt is en wat niet.

"Kijk uit wat u doet, heer," zei Sancho Panza tegen zijn meester Don Quichot, "Die dingen in de verte zijn geen reuzen maar windmolens en wat armen lijken zijn de wieken, die worden rondgewenteld door de wind en de molensteen laten draaien."

Koch over zijn eigen boek horen? Zie dan: https://www.nporadio1.nl/nooit-meer-slapen/onderwerpen/380489-herman-koch

[leesdossier-daniel]

Een leerzaam jaar

In de 3de klas heb ik op het gebied van boeken mijn leesvermogen sterk ontwikkeld. Door het uitbreiden van lezen van literatuur ben ik in aanraking gekomen met kenmerken die literatuur maken wat het is. Mijn manier van lezen  is veranderd op een manier waarop ik nu beter een plot kan begrijpen en subtiele details kan herkennen.

Het afgelopen jaar heb ik met plezier Het huis van de moskee gelezen, omdat de schrijfstijl van Kader Abdolah als een sprookje weg leest en het een sterke actuele lading heeft.

Een favoriet onderwerp of een favoriet genre heb ik niet ontdekt, maar ik ben wel gaan inzien dat literatuur niet per se oud hoeft te zijn, maar ook modern kan uitpakken. Ik kan niet zeggen dat mijn smaak recentelijk is veranderd, omdat ik het gevoel heb dat er nog veel te leren valt.

Mijn huidige favoriete boek blijft De donkere kamer van Damokles. Als lezer leef je dusdanig mee met de hoofdpersoon dat je het volledig eens bent met hem, terwijl het eind van het boek je doet twijfelen.

Net als vorig jaar ben ik nu ook bereid om meer literatuur te gaan lezen. Dit jaar is dat wel gelukt, maar toch wil ik graag een stukje extra  vaderlandgeschiedenis proeven. Een leesstijl ontwikkelen met behulp van nieuwe boeken staat op mijn verlanglijstje.  

[leesdossier-daniel]

Een man met een verleden

"Toen Hardy Hardy eenmaal begon te spreken, wenste iedereen met heel zijn hart dat hij zijn mond had gehouden. Hij werd gezien als een optimistisch en gemoedelijk mens die als Honolulu King met hawaïmuziek naam had gemaakt. Over de beestachtige moorden op zijn moeder, twee broertjes en zusje in juni 1946 hoorde je hem zelden. Totdat Hardy Hardy het nodig vond om zijn verhaal te vertellen. Ruim zeventig jaar later."

Honolulu King is geschreven door Anne-Gine Goemans. Goemans kreeg in 2008 de Anton Wachterprijs voor haar boek Ziekzoekers en in 2012 de Dioraphte Jongeren Literatuurprijs voor de roman Glijvlucht. Honolulu King is een moderne roman die gaat over Hardy Hardy (jawel, dezelfde voor- als achternaam). Hardy runt een Indische toko in Nederland, waar hij toevlucht zocht na de Japanse bezetting van Indonesië en de Bersiap. Ook maakte hij deel uit van de Honolulu Kings, een band die voor furore zorgde met hun hawaïmuziek. Zijn hectische en zware jeugd speelt zijn hele leven op en blijft hem achtervolgen. De wil om deel uit te maken van de maatschappij van Hardy lijken juist te leiden tot activiteiten die niemand in de hand had.

Ik ben van mening dat Honolulu King een erg goed boek is, omdat er duidelijk geschetst wordt hoe gebeurtenissen in het verleden impact kunnen hebben op de toekomst, hoe de familie rondom zo iemand beïnvloed wordt en hoe de wil op gelijkheid juist voor verschil kan zorgen.

[leesdossier-daniel]

Een bestijging met een ontstaansgeschiedenis

"Sonny heette deze stille reisgezel. Hij was vijftien, bijna zestien, en rook intens naar talk en ziekenhuis. Sonny. Een uitstekende mentaal-gehandicaptennaam, vond Pierre. Geen idee wat de moeder had bezield om zo'n naam aan haar worp te schenken. Sonny, warempel. Uit welke grabbelton met babynamen kon ze die hebben getakeld? Enfin, zeer zonerig klonk het alleszins."

De zomer hou je ook niet tegen, Dimitri Verhulst

[leesdossier-daniel]

De donkere kamer van Damokles

Selderhorst trok Osewoudt de film uit handen en hield hem tegen het licht. - Maar, wel godverdomme! Wat zullen we nou hebben? Dat ben jij zelf! Ben jij dat zelf, ja of nee? En die vent die daar naast je zit, wie is dat? Maar dat is Obersturmführer Ebernuss! Ebernuss, christus nog-an-toe!’ […] Selderhorst liet los, Osewoudt keek. Toen zei hij: - Hoe is dat nu mogelijk? Waar is Dorbeck? Selderhorst zei: - Ik denk dat Dorbeck bij je vriendin Marianne zit, in de kibboets! Als hij toch zoveel lijkt op jou, zal ze het verschil niet eens hebben gemerkt. - Hoe is dit nu mogelijk? De hele wereld bedriegt mij, zelfs het licht heeft mij in de steek gelaten.[…] - Waar is Dorbeck? schreeuwde Osewoudt. Hij moet gevonden worden! Het moet! Het moet! […]

[leesdossier-daniel]

Spitsuur

De muziek van mijn iPhone schalt door mijn koptelefoon in mijn oren. Dit helpt mij om wakker te worden en het sluit me af van de drukte van de spits op het Centraal Station van Amsterdam. Links en rechts schieten mensen langs mij heen. Voor mij worden de OV-chipkaarten tegen de scanners aangesmeten en boven me snellen de treinen weg van deze chaos. Het enige dat zich bevindt tussen deze mensen en hun bestemming is het openbaar vervoer, en dat is te merken.

Opgeslokt in deze drukte loop ik richting mijn trein van 9:02 naar Utrecht. Ik ben deel van deze horde en zo voel ik dat ook. Ik ben zeker geen liefhebber van het reizen met het openbaar vervoer. Integendeel, het liefst mijd ik alle tram-, bushaltes en stations, maar als student word ik min of meer gedwongen door mijn economische situatie om mij aan te passen.

Als ik op de roltrap plaatsneem en op het perron word getild, zie ik in mijn ooghoek een trein tot stilstand komen. De deuren gaan open en twee kinderen sprinten de trein uit. Allebei zien ze eruit alsof ze een lange tocht achter de rug hebben. Er zitten scheurtjes in de mouwen van hun truien, en hun knieën zijn zichtbaar door hun spijkerbroeken. Hun verwilderde gezichten maken een buitenlandse indruk. Het meisje, ik schat niet ouder dan een jaar of veertien, daagt het jongetje uit harder te rennen. Ik volg dit schouwspel en terwijl ik dit doe, kruist het meisje mijn pad. Boze blikken kijken haar kant op, maar dat maakt haar niks uit. Ze springt en is door het dolle heen. Terwijl ik mijn weg vervolg, botst iets tegen mijn linkerbeen aan. Ik draai me om en zie nog net hoe het jongetje valt.

Geschrokken zet ik mijn koptelefoon af. Ik loop naar het jongetje en ik zie dat hij een schaafwond op zijn knie heeft. Hij begint hard te huilen, waarop het meisje naar hem toe snelt. Samen helpen we hem op te staan. Het enige wat ik uitbreng is: “Sorry, het spijt me…” Als antwoord krijg ik enkele vragende blikken en dan besef ik me dat deze kinderen natuurlijk geen Nederlands spreken. Twee volwassenen, die hun ouders lijken te zijn, komen er bij staan. Een onfrisse lucht dringt mijn neus binnen en zorgt ervoor dat ik een stap naar achteren doe. Toch herhaal ik, dit keer in het Engels: “Sorry, het spijt me.” De tranen van het jongetje zijn inmiddels opgedroogd en met een droevig gezicht, maar toch enigszins op zijn gemak, kijkt hij mij aan.

Ik vraag de ouders wat ze hier doen. Gezien hun bagage lijken ze van ver te komen. In perfect Engels antwoorden ze dat ze Syrische vluchtelingen zijn en dat ze een lange weg achter de rug hebben. Gevlucht voor het Syrische regime, waar de familie Assad niet wil aftreden en lijnrecht tegenover de rebellen staat. Maar ook gevlucht voor de uitzichtloze toekomst die hen te wachten stond. De vader, een advocaat, vertelt dat hij niet eens normaal naar zijn werk kon. De kinderen zijn al maanden niet naar school geweest en de moeder, een lerares, vertelt dat de hele school is vernield na een bomaanslag. Duizenden euro’s lichter en via mensensmokkelaars bij de grens op een treinstation achter gelaten, stapten ze de eerste de beste trein in en kwamen ze hier uit.

Ik schrik, deze kinderen hebben recht op een dak boven hun hoofd, voedsel en onderwijs. Op het nieuws heb ik de enorme mensenmassa’s gezien die op rubberbootjes bij Griekenland probeerden aan te komen. Dat was Griekenland, maar nu komt het heel dichtbij. Deze mensen moeten asiel aanvragen, toevallig heb ik gezien dat ze dat in Ter Apel moeten doen. Ik wijs ze de juiste trein en dankbaar pakken ze hun spullen op. Voor de zoveelste keer moeten ze hun reis vervolgen, niet wetend wat Ter Apel hen zal brengen.

Even later zie ik ze in de trein stappen. Hopelijk is dat de trein naar een betere toekomst.

[leesdossier-daniel]

April is de wreedste maand

Rindert Kromhout, April is de wreedste maand, Amsterdam 2013, eerste druk

Motivatie

Ik heb “April is de wreedste maand” gekozen, omdat ik eerder “Soldaten huilen niet” heb gelezen en “April is de wreedste maand” een soort vervolg hierop is. Ook heb ik erg genoten van de personages, verhaallijn en tijd waarin “Soldaten huilen niet” geschreven is en daarom was ik erg benieuwd naar een vervolg.

Samenvatting

Het boek wordt verteld vanuit Quentin Bell. Quentin woont samen met zijn zusje, moeder en haar vriend op het Engelse platteland. Zijn grotere broer is gestorven nadat hij meevocht in de Spaanse burgeroorlog.

De moeder van Quentin, Vanessa Bell, vormde samen met haar vriend Duncan Bell en tante Virginia Bell de kern van de Bloomsbury Group. De Bloomsbury Group was een groep kunstenaars en schrijvers zo rond de jaren ’30 van de vorige eeuw. Ze waren geen gewone groep kunstenaars, de Bloomsbury Group stond en staat namelijk bekend om hun kleurrijke schilderijen. Deze werden in het begin niet geaccepteerd, maar na verloop van tijd kreeg men er steeds meer oog voor. In het boek is deze verandering duidelijk te lezen.

Wanneer tante Virginia Bell plotseling verdwijnt is de hele familie in shock. Als echte kunstenaars en schrijvers schrijven en schilderen ze hun gevoelens van zich af. Samen met zijn zusje Angelica beschrijft Quentin zijn herinneringen over zijn tante.

Mening

Tijdens het lezen van “April is de wreedste maand” waande ik me helemaal in de tijd en plaats van het verhaal. De herinneringen zijn erg gedetailleerd opgeschreven en dat zorgt ervoor dat ook de banden tussen de verschillende personages erg duidelijk worden. Ik leefde mee met de hoofdpersoon en kon zijn gevoelens indenken. Dit heeft een positieve indruk op mij achtergelaten en zorgde er mede voor dat ik het een goed boek vind.

Omdat het een op feiten gebaseerd verhaal is, is de grens tussen fictie en realiteit lastig op te merken. Hierdoor is het af en toe niet duidelijk wat verzonnen is en wat niet. Dit is dan ook het enige minpunt.

Al met al vind ik het een goed boek, omdat het een boek is waar ik me in kan verplaatsen en een boek dat mij raakt.

 Daniël van der Korst

[leesdossier-daniel]

Soldaten huilen niet

R. Kromhout, Soldaten huilen niet, Amsterdam 2010 (4de druk)

Ik heb dit boek gekozen, omdat de boeken van Rindert Kromhout mij altijd hebben geboeid. Toen ik klein was las ik graag zijn boeken over kleine ezel en de verschrikkelijke tweeling Ellie en Nellie. “Soldaten huilen niet” kwam ik na onze verhuizing tegen in één van de vele dozen en toen ik het ook op de leeslijst van school zag staan, ben ik er aan begonnen.

De inhoud

Soldaten huilen niet gaat over Quentin Bell. Quentin beschrijft als in een soort autobiografie de twaalf jaren die vooraf gaan aan het vertrek van zijn broer Julian die in 1937 gaat vechten tegen de fascisten in de Spaanse Burgeroorlog. Zijn moeder, de kunstenares Vanessa Bell, haar vriend Duncan Grant, ook kunstenaar, en zijn tante, de schrijfster Virginia Woolf, vormen de kern van de Bloomsbury Group, een beroemde groep onconventionele kunstenaars.

  Het begin van het verhaal speelt zich af in 1925. Quentin verhuist samen met zijn broer Julian, zusje Angelica, moeder en haar homoseksuele vriend van London naar het Engelse platteland. Zijn moeder heeft samen met haar vriend een groot verlaten landhuis gekocht genaamd Charleston om daar hun inspiratie beter het werk te laten doen als kunstenaars. De vader van Quentin woont in London, maar komt regelmatig op bezoek.

  Het huis wordt in bonte kleuren opgeknapt en de mensen in de buurt vinden hen maar raar.  De familie leeft daar vrij geïsoleerd maar ze kunnen zich wel volledig aan de kunsten wijden. Zo gaan de eerste jaren voorbij. De Bloomsbury Group breidt zich uit en ook de verkoop van schilderijen en andere kunstvoorwerpen loopt steeds beter.

  Voor de kinderen is het vooral een plezierige tijd, ook zij kunnen hun fantasie in het huis leggen. Quentin speelt veel met Julian. Ze bouwen hutten en klimmen in de hooibalen van de boer. Maar naarmate ze ouder worden krijgen ze verschillende interesses. Quentin wil net als zijn tante Virginia gaan schrijven en Julian is vooral bezig met politiek. Julian zit in een debatclub en krijgt zelfs zijn eigen radio om het nieuws te kunnen volgen. Ze groeien meer en meer uit elkaar. Julian gaat het huis uit en studeren, hij vind de ideeën van de Communisten geweldig en is bezorgd over het oprukkende fascisme onder generaal Franco in Spanje tijdens burgeroorlog die daar woedde.

Wanneer er ook nog een leugen van de volwassenen aan het licht komt, zijn zusje Angelica blijkt het kind te zijn van Duncan en niet van zijn vader, is de grens bereikt. Hij vertrekt in 1937 naar Spanje om te gaan vechten tegen generaal Franco en niet veel later sterft hij aan het front.

Mijn mening

Ik vind het een erg sterk boek, omdat Rindert Kromhout niet alleen gebruik heeft gemaakt van de geschiedenis, maar het boek ook een duidelijke kern van actualiteit heeft. Julian wil toch naar Spanje gaan om daar te vechten, terwijl hij met zijn familie in het zuidwesten van Engeland woont en zich eigenlijk helemaal geen zorgen hoeft te maken over de Spaanse Burgeroorlog. Dit valt te vergelijken met de Nederlandse moslims die naar Syrië vertrekken om daar te gaan vechten als Jihad-strijder.

  “Soldaten huilen niet” is geschreven vanuit het oogpunt van Quentin. Dit zorgt ervoor dat het bijna voelt alsof je zelf in Charleston woont en dat voelt prettig. Alles leek zo rooskleurig, de zaken gingen steeds beter en iedereen was in zijn element. Totdat de volwassenen de fout in gingen. Ze hebben de kinderen altijd gewaarschuwd voor gemakzucht, maar ze vertellen zelf uit gemakzucht niet dat Angelica het kind van Duncan is en niet van de vader van Quentin. Het voelt alsof je midden in die tijd zit en deel uitmaakt van de familie. Rindert Kromhout heeft de banden tussen de familieleden extra aangedikt, zodat het meer een verhaal lijkt. Dit alles zorgt ervoor dat ik “Soldaten huilen niet” een sterk boek vindt, waarin geschiedenis, actualiteit en fantasie mooi in zijn verweven.

  Daniël van der Korst 

[leesdossier-daniel]

Leesautobiografie: Daniël van der Korst

Leesautobiografie: Daniël van der Korst

Niet alleen nu, maar juist vroeger, was ik erg gecharmeerd van boeken. Dat er bijvoorbeeld een emotie uitgedrukt kon worden in een paar woorden…

Het was iets groots voor een kleine kleuter die net begon met lezen. Hieronder ga ik in op mijn eigen leeshistorie. Veel plezier!

In mijn eerste jaren werden er voor het slapen gaan veel vrolijke voorleesboeken voorgelezen, die vaak met dieren te maken hadden. Een voorbeeld daarvan is: ‘Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft.’ Deze boeken hadden soms een nogal afgebakende levensles in zich, maar vooral een probleem wat aan het einde werd opgelost. Ik vond deze boeken zo mooi, omdat ze iets rustgevends haaden voor het slapengaan, grappig waren en grote plaatjes hadden.

In mijn basisschooltijdperiode werden er veel boeken van Jan Terlouw voorgelezen, voorbeelden zijn: ‘Koning van Katoren’, ‘Briefgeheim’ en ‘Pjotr’. Deze boeken waren spannend, romantisch en tekenend voor het dagelijks leven.

Wat ik belangrijk vond van een boek op de basisschool, was dat het vooral steeds moeilijker moest worden, ik was er gebrand op om steeds hogerop te komen met lezen (nu nog steeds). Omdat ik net kon lezen maakte het niet heel veel uit welk boek ik las, ik was mijn leesstijl nog aan het ontwikkelen. Daarin verschillen de boeken van vroeger met die van nu. Nu ik mijn leesstijl verder heb ontwikkeld, ben ik in gaan zien dat een boek ook een belangrijke boodschap kan bevatten. Een gedachte die iemand op papier heeft gezet en dan eigenlijk onaantastbaar wordt.

In het voortgezet onderwijs heb ik tot nu toe een aantal boeken gelezen, voorbeelden daarvan zijn: De autobiografie van Roald Dahl, een prachtig verhaal over hoe een jongen uit een arme familie de wijde wereld intrekt en een geweldige carrière maakt en dit alles vertelt met een potje zelfspot. Tussen Godenzonen, een boek waarin het Ajax van nu en vroeger onder de loep wordt genomen. De renner, zie boekverslag. Momenteel ben ik bezig in De jongen met de gestreepte pyjama. Deze boeken vind ik erg mooi omdat ze iets extra’s hebben.

Boeken die mij het minst aanspreken zijn boeken waarin het heel lang duurt voordat mensen op het punt zijn gekomen waar ze al een heel boek over aan het praten zijn. Deze boeken zijn niks voor mij.

Mijn smaak is vooral qua moeilijkheid verandert, ik ben nu meer in voor een literair boek als De renner en ik houd nu meer van avonturenboeken met een tint van fantasy. 

Boeken die me nu vooral aanspreken zijn boeken over de oudheid, omdat ik nu op het gymnasium. Een voorbeeld is: Percy Jackson. Tegelijkertijd zijn dit ook de boeken waar ik nieuwsgierig naar ben en dan vooral die met mythes.

Dit jaar hoop ik dat er nog een aantal delen verschijnen van mijn favoriete series zoals: Gone en Percy Jackson. 

De boeken die ik las toen ik net kon lezen, waren vooral sprookjesboeken. Het had iets magisch en betoverends wat ik velen jonge jaren leuk bleef vinden.

Ik hoop dat mijn lees carrière niet allen hier bij blijft. Ik hoop nog veel mooie boeken te kunnen lezen en mijn smaak nog verder te ontwikkelen.

Daniël van der Korst

[leesdossier-daniel]

Boekverslag: De renner

Titelbeschrijving

Tim Krabbé, De renner, 1978 Amsterdam (eenendertigste druk).

Motivatie

Ik heb dit boek gekozen, omdat mijn vader vroeger een goede wielrenner was. Hij vertelde wel veel verhalen over wielerkoersen die hij had gereden, maar nooit kwam ik erachter wat er door het hoofd gaat van een wielrenner tijdens een wedstrijd. Ben je alleen maar bezig met het berekenen van het wedstrijdverloop of is er ook tijd om te genieten van het landschap? Dit boek gaf antwoord op al mijn vragen, daarover later meer. 

Ook speelde het feit dat het een goed literair boek was, wat gepaard ging met mijn eerste jaar op het gymnasium, mee tot de beslissing.

Samenvatting inhoud

Het boek is een autobiografie met flitsen van wielrennen in het algemeen en verhalen over zijn eigen sportcarrière. Tim Krabbé schrijft over na een laat gestarte wielercarrière in het zuiden van Frankrijk een ook daar plaatsvindende wielerkoers, de ronde van Mont Aigoual.

Er speelt een aantal andere personages mee in het boek, waaronder een aantal Franse wielrenners, wedstrijdleider Roux en ploegleider Stephan. Natuurlijk is er een forse competitie tussen de wielrenners die deelnemen, maar Krabbé krijgt wel veel steun van een van zijn ploegmaten: Lebusque.

Wat mooi is, is dat hij per kilometer beschrijft hoe de koers verloopt, maar het pas op de laatste pagina duidelijk wordt of hij wint of niet en zo een algeheel beeld creëert van de koers.

Na een aantal kilometers zit hij in de kopgroep en maakt de kern van de koers goed mee. Er volgen ontsnappingen en bergen, tot de finish in zicht komt…

Het leven verandert niet zozeer van het hoofdpersonage, maar wordt juist uitgebreid beschreven. In het boek verteld hij in flashbacks over zijn sportcarrière (waaronder het schaken), werk en liefdesleven.

Het boek speelt zich af in het zuiden van Frankrijk, 1977. 

Mening

Ik, als sportfanaat, heb erg genoten tijdens het lezen van dit boek. Zoals ik al eerder zei geeft het antwoord op vragen als, wat spookt er door het hoofd van wielrenners tijdens een koers en hoe plan je ontsnapping?

De renner is ook een mooi boek qua opbouw. Je kunt het zien als een raamwerk. Het raamkozijn is de koers die wordt beschreven en het glas in het midden zijn de autobiografische elementen van het boek. Het wisselt zich mooi af, hij heeft het bijvoorbeeld in het midden van het boek over een ontsnapping in de koers en dan over zijn sportcarrière in 1976.

Ten slotte zorgt de renner ook –in ieder geval bij mij- voor een verklaring van het feit dat het toch maar raar is waarom die fanatieke topsporters toch maar weer een steile berg blijven opklimmen op een fiets.

  Daniël van der Korst