lievebeer-blog - Tumblr blog

[lievebeer-blog]

Je hebt vrijdagavond

Je hebt de eenvoud van een papiertje gevouwen in vieren

Een servet en boodschappenbriefje

Iets om af te vegen en af te vinken

Je hebt vogels van origami groter dan mijn huis ooit zal zijn.

Er zijn ook olifanten die gewoon olifant zijn. 

Er zijn katten die smurferig kroelerig aapje zijn.

Je hebt vergeten briefjes op een stapel die notitieboekje willen zijn

ooit ambitieus boek hopen te worden

langzaam glijdend willen ze door de vingers van een schrijver worden geaaid

eerst dringen ze zich op als woorden in een hoofd, zo gehaaid

dan worden ze achteloos neergekrabbeld

terwijl ze zich al hebben geëtst in hun volgorde, in het ritme

want ze zijn eeuwig.

Ook al staat er:

- soep

- vuilniszakken

- sokken

- kattenbrokken

- iets voor de lol

Je hebt ook televisie en de vrijdagavond

en het kroelaapje dat zich in armen wringt om dan al snurkend op het ritme van de hartslag zo woordeloos te glijden in een panorama van tulpen voorbij de horizon.

Eigenlijk heb je van alles. Zoiets als 'wellicht' dat je te pas en te onpas kan gebruiken, betekenisloos suggesties doen zonder consequentie. 

Je hebt zoiets als lekkere thee waar we wellicht van kunnen genieten. Je hebt potpourri die elke stank doet verbloemen en een stoofpot waarin doofpotten kleur bekennen. 

Je hebt blauw van balpen, het wit van papier en de schaduw van vouwen waarin je kan schuilen voor rookgordijnen.

Je weet nu. Je hebt. 

De vrijdagavond in je pocket.

Vouwpapiertje

[lievebeer-blog]

Invocatie

"Vannacht regent uw naam van al de sterren af. Dwars door mijn bloed suizelt het goud van uw gedenken, En vindt, gekeerd in 't siddrend zelf, zijn doodstil graf. Ik voel uw handen mij als blauwe vlammen wenken; Zoo wenkt mijn ziel de ziel die zij zich zelve gaf: De glorie van elk zijn wil zich in niet-zijn drenken. En iedre wil neemt, willende, zijn koelen straf: De stilte zich van witte willoosheid te schenken. - Vannacht regent uw naam van al de sterren af."

- Victor E. van Vriesland

[lievebeer-blog]

Ik spaar kwartjes

Waar ik zo over na moest denken vandaag, is waarom dingen gaan zoals ze gaan en dan met name gegaan zijn zoals ze gegaan zijn maar is dat niet hetzelfde als afvragen waarom een mens loopt ademt het is ook niet echt een vraag meer een constatering dat de dingen gaan zoals ze gaan en dat terwijl je erbij staat later pas een kwartje valt soms dat later, wanneer het perspectief anders is nog meer kwartjes vallen als knikkers in een knikkerbaan zo gaan dingen altijd en vallen dan soms wel soms niet Wat ik me zo afvroeg vandaag is of dingen anders zouden zijn gegaan zoiets als met het inzicht van nu en het gebeurt niet vaak dat iets met terugwerkende kracht nog kan worden recht gezet of eerder dat het hoeft te worden recht gezet het is vaker: het gaat zoals het gaat en dat is dat Ik spaar kwartjes, daar ben ik wel achter vis naar verloren inzichten en weef een nieuw web zodat de knopen en gaten achter me niet opnieuw worden gespind omdat net als spinnen, ik ook vormen maak die geetst zijn in neuronen en patronen voordat ik mijn eerste woorden sprak zou, als je er over nadenkt, zou het anders zijn gegaan als dit als dat ik weef een web van het gaat zoals het gaat en dat is dat tel dat kwartje goed, poets het op draai het rond vraag hardop: kop of munt zou ik als ik anders had gekund... het gaat zoals het gaat zing ik dan harder voordat het ontspoort in wat alsen en denk weer aan de zin van de knikkerbaan die van ik spaar kwartjes

[lievebeer-blog]

Glazen fossielen

Glazen uren

zijn doorzichtige kerstballen

een bevoren bel

is een klok zonder tijd

in die fossielen raast het bruisende golven

zoals bladblazers geluid exploderen

en brommers door de bocht razen in een doodstille straat

vooruit, verstilt

beweegloze ogen gekaapt

vastgezet

om te kunnen kijken naar binnen.

De piraten van herinnering

ontvoeren gigabytes op het geheugenveld

planten vlaggen

daarop symbolen die men kent van het gootsteenkastje

deze keer zwijgen ze over : "niet drinken" of "schadelijk"

en zullen in 1 keer de keel doorsnijden

Zij stelen de grootste schatten

en verstommen dan de vrolijkheid

stoppen de lente en de eerste lenteklokjes

ze kleuren alles herfst, zoals in het grafpaleis

wenen 'treur niet, want ik ben niet verdwenen. ik blijf bestaan'

hun pamfletten na de bezetting zijn zogenaamde vredesvlaggen

zij oreren daar waar graven zijn 

ze noemen zich eksters, 

gieren zijn het. gieren. weten wij wel beter.

zo waren ze rond, 

hopeloze hoop trachten zij te planten

Source unknown

maar liegen over verlies. over dood. over de waarheid in het bestaan.

[lievebeer-blog]

Jeetje druk druk druk.

Zo druk doende. Niet eens tijd om Spangas, ABOV, MAX, de reclame, Twitter en 5 uur aan radio terug te luisteren. Het leven van een werkende mediaconsument is een sudoko met 4 sterren qua moeilijkheidsgraad. Een tangram met tandwielen, een spirograph set waarvan de pen kwijt is. Een ruimtelijk inzicht test opgave met ingewikkelde figuren waarbij het antwoord wat je zelf bedacht veel meer sense maakt dan die uit het antwoorden boekje. p.s groetjes aan Ek.  p.p.s wie dit leest is een aardbei

[lievebeer-blog]

Lieve Beer boft

Ik was er dus vandaag. In de bibliotheek van het dorp. Nee ik laat me niet verleiden tot het zeggen van de plattelands bibliotheek, want dat roept eerder beelden op van een leesbus. Zo erg was het nou ook weer niet. Er was gerust een dak en de bieb had intrek genomen in een gebouw wat cultureel centrum zou moeten heten, maar die naam is te pretentieus dus laten we het gewoon een bibliotheek noemen en dan verzin je er zelf maar de entourage bij. Dat er dan iemand is die bedenkt: "Wat voor vloer zullen we leggen in een stille bibliotheek?" Dat een ander dan zegt: "Eentje die zoveel mogelijk herrie maakt bij elke stap die men zet" "Is goed, doen we" Zou het zo gaan? Ik las het boek Zwarte Sylvester in een ruk uit. Grappig door de toon en setting, vermakelijk door de absurditeit. Over een jongen van zeventien die binnenkort sterft door een tumor in zijn hoofd, elke nies brengt hem dichter bij de dood. Een aantal mooie woorden kwam ik tegen, zinnen. Ik weet niet wat het is met literatuur van ongeveer mijn generatie maar het is zo zo flippo. Zo pokemon. Zo plastic spaarpoppetjes van de supermarkt. Zo televisie. Ongelaagd. De tweede laag ligt bovenop, eronder rest niets dan gedeelde herinneringen aan een kinder en tienertijd, die mij niet verteld hoeft te worden, want ik was er bij.  De overdekop generatie. We hoeven niet meer te shockeren. Geen hoogstandjes meer te schrijven. Wat rest is humor en een beetje prikken. Een beetje Kakhiel en Zwarte Sylvester zijn. Stukjes schrijven op Geen Stijl.  Scheetkussens neerleggen voor onze ouders die denken dat het echte terroristen bommen zijn. Hoogmoed en de val van jeugdige overschatting en bravoure omdat we elkaars taal niet spreken.  Taal is het, nieuwe taal, combinaties van nieuwe woorden van de tijd van nu, snel, vluchtig en over de kop. Post-its die razendsnel wapperen. Die blijven plakken aan je lipgloss of aardbeien milkshake mond. Hiero een linkje naar de trailer van Zwarte Sylvester: http://www.youtube.com/watch?v=E0WKtuDyXQA  We kunnen het internet bevolken met creatieve uitspattingen, huizen en hutten bouwen in een landschap wat nog niet ontdekt is, waar wij een van de eerste bewoners van zijn. Nu het besef langzaam begint door te dringen bij hen die regels maken dat er een onontdekt land en domein is toegetreden tot het bestaan op aarde, dat lijkt hand in hand te gaan met ouder worden, wordt ook onze speeltuin steeds meer dichtgetimmerd. Meer Buma Stemra. Meer haha, ik lag me rot en meer. Succes met je achterhaalde systeem en bij voorbaat al niet werkend ondernemingsplan. Liever lees ik boeken geschreven in tijden dat ik nog niet geboren was, of nog niet na kon denken of enig besef van de wereld om me heen had. Liever dompel ik me onder in een sfeer die ik niet ken. Alles wat binnen bereik is, lijkt saai. Alles wat ik ken is te plattelandsbibliotheek. Wanneer het enige spannende de nieuwe gedrukte boeken van deze week zijn, ondertussen al weer weken oud, moeten we er misschien musea van maken. Mama, wat was dat dan vroeger, een boek? Wat zijn dat, televisies? Wellicht is het ook het besef dat dit dan de decoratie is van de verhalen die ik nog ga schrijven. Roze bubblegum en fireballs, smurfensnoepjes en knalrotjes. RTL4. Dat er dan opeens zoiets is als Nu. Dat Lieve Beer, eens vooruitstrevend platform, nu overal te vinden is. Het opsteekt en opkomt als de bof. Als een idee dat op meerdere continenten tegelijk wordt uitgevonden. Lieve Beer boft de wereld rond.

[lievebeer-blog]

Het is zo

niets is zoals niets. gelukkig is geluk dan ook puur geluk. pure chocolade iets. het is zo iets zo echt zo tastbaar spiegelbeeldloos zo ijs zonder mist het is zoals het is

[lievebeer-blog]

Een subtiele natte jas

Een natte jas en wilde haren. Wind was er ook today en op volle toeren maar toen was het al avond en dit was de ochtend. Een wekker ging mooi niet. Je kan hem maar beter voor zijn zodat je langzaam kan ontwaken uit wolken en zo je voeten wennen aan muren van baksteen en de voorverwarmde vloer.

Er was zoiets als, voor het ontwaken van de mensen, oud en alleen, er gewoon zijn. Hen dan via het ontbijt langzaam de dag laten beginnen. Eerst was er nog aanbellen in een opgehokt kippenhok waarin we ouderen parkeren. De natte jas zong enthousiasme en jeugdige overvloed en toverde een glimlach op rimpelgezichten.

Daarna was er de weg terug waarin de zon scheen en de regen zich had teruggezogen in het wolkendek dat ook maar meteen was vertrokken. Al snel ontspinden zich de vraagstukken van de dag, die van de keuzes. Van wel of niet. Van belangrijk. Het bleef onbeslist vanwege gebrek aan inzicht of een gevoel voor die weg of dat doen. Richting.

Het juiste is niet altijd voor de hand of eenvoudig. De complexiteit van de dingen leek nog extra moeilijk te worden door een chronisch teveel aan empathie en inlevingsvermogen. Wellicht is de nuance te prominent aanwezig, de afweging of een compulsieve behoefte het goede te doen. Of zou het gewoon de subtiliteit van het bestaan zijn waar ik me niet aan kan onttrekken? Een te sterk besef van krachtenvelden in besluitvorming, draagvlak, opinies en dat soort situationele toestanden.

Laten we ons richten op morgen en het invoeren der cijfertjes, het drukje op de knop en het overzicht wat daar uit rolt. Op de ontwerp opdrachten.

Kleur! Zou ik zeggen. Beken kleur, kies kleur, wees kleur zonder willekeur. Zoals de jas. Helder. Durft gewoon nat te worden en zwier er op los, dat is wat me te doen staat.

Zwieren. Zwaaien. Zijn.

[lievebeer-blog]

De schrijfster leest

Gisterenavond was het zover. Ik las zowaar een boek. Iets wat zich in de voorgaande maanden, wellicht moet ik over jaren spreken, niet meer was voorgekomen. Tijdgebrek zou de meest voor de hand liggende reden zijn maar natuurlijk lag de ware reden niet voor de hand. Dat zou het nooit doen. Dat had het ook nog nooit gedaan. Het was de vermoeidheid die me in de greep had, de boeken die ik zelf nog moest schrijven die het me onmogelijk maakten literatuur te lezen van andere schrijvers. De woorden en zinnen in  mijn hoofd drongen zich op en moest ik neerzetten op papier, tikken op een toetsenbord, een touchscreen, een krabbeltje op een  velletje of inspreken. Al repeterend kregen vele gedichten vorm. Al lopend in een cadans, wat maakt dat ik nu mijn hele boek uit mijn hoofd ken, zonder er bij na te denken. Kunstwoorden, nieuwe combinaties ontsproten uit mijn brein in de tijd dat ik geen boeken las. De woorden in mijn werk zijn nu zoals ze willen wonen. De buren links en rechts in de rijtjeshuizen van de zinnen kloppen als een bus. Het duurt soms jaren voordat het is ingedaald, een sfeer, een klank, een ritme en dan opeens, het kan een minuut zijn, is het een kwestie van schrijven. Zonder nadenken, zonder controleren, zonder verfijnen of aanscherpen is het wat het is. Een lied, een ogenblik versteend. Ik las en las de woorden gisteren toen het al donker was en nieuwe zinnen ontsponnen zich als reactie op het boek wat ik onder ogen had. Zo animeerde ik mezelf en ontstond er een nieuw boek als onderliggende laag, als gesprek, wat het boek wat ik las in een andere context zette. Ik was allang blij dat ik mijn ogen open kon houden en niet afdwaalde naar de waan van de dag en al die dingen die maken dat het leven verlangt naar weekend. Morgen is het sneeuw. Het ligt veel te voor de hand daar vandaag over te dichten. Ik ga iets anders doen. Op z'n groep drie's: Ik ga op zoek naar een boek.

[lievebeer-blog]

Die ding van de klok

You know what de ding is he? Van de things die dingen doen Tis niet dat ze niks doen of stilstaan Tis hun getik Tis hun gedikdoenerij die uitdijerij die ding die schoenen uit doen die dong Tis het geklok van die drank in de avond laat van die chips van die tik en tak die alom aanwezige aanwezigheid van every second counts

[lievebeer-blog]

Gert Vlok Nel- Jonk

Schoonheid om sprakeloos van te zijn.

[lievebeer-blog]

Daar waar liefde nog meer kan zijn

Wellicht zijn het de heuvels of het groene gras Wellicht is het de vogel met oranje veer maar ik weet zeker dat ik hier wil zijn. Daar waar ik ben en nergens anders. Ook al is dat overal. Steeds weer op een nieuwe plek. Dat is mijn aarde: vertrekken, bouwen en dan weer gaan. Laten we dan ook niet doen alsof de kleigrond voor mij is bestemd met het kleine denken. Ook de lucht is niet waar ik hoor met wegvliegende gedachtes en dromen. Ik hoor hier in elk land en op elk continent. In het grote geheel en het kleine zijn, in de middelmaat. In het hopen, de dageraad en zonsondergang aan de grote oceanen. Daar waar liefde nog meer kan zijn is er plek voor mij. Alles wat niet paste was om mij te laten weten verder te gaan, mijn vorm niet te laten persen in kleigrond. Het liet me zien dat wanneer ik ben, de wereld meedeint, ik aanspoel op het strand. Hier is waar ik wil zijn. Nieuwe zandkastelen maken, wijzen naar de mooiste schelpen, hoop in het zand achterlatend.

[lievebeer-blog]

Zijn het misschien de vlinders?

Een prachtig gedicht op het begin. Beter hadden wij het niet kunnen verwoorden.

[lievebeer-blog]

De obsedianen schoonheid van Kippenkont

De schoonheid is vergeten wat verdorven is. Weet niet meer hoe een lelijk eendje danst. Blind! roepen we dan. Zienderogen blind. De ogen gesloten voor wat echt is en wat niet. Wie zou werkelijk vergeten zijn te kijken? De schoonheid of het verlangen meer te zijn?

Wanneer we zien wat werkelijk is hoeven we niet te kijken, enkel de oogverblindende schoonheid te aanschouwen die is.

Lelijke eendjes zijn dan uit het straatbeeld verdwenen en hebben hun kleed ontdaan. Zijn oorspronkelijk zichzelf verworden. Niet enkel een zwaan in wording, maar gitzwart als een obsedianen maan.

Stralend zoals waarachtigheid doet.

Schoonheid heeft nog nooit de ogen gesloten. Haar blik is van goud, twinkelt diamant. Spaart foto"s van veerloze kippen, net zolang tot men kan eren. Omdat ook kippekonten goddelijke zwanenbillen zijn.

[lievebeer-blog]

De mens is een schaap of zijn we allemaal wolven?

Op zondag met de hummer naar het bos samen met de rest uit de nieuwbouwwijk. 

De scooter wassen. 

Om 16.00 met z'n allen naar de AH.  De mens is een schaap of zijn we allemaal wolven?

[lievebeer-blog]

Still standing strong

De wind kan waaien. Dat doet ie ook. Maar omwaaien kan hij niet. 

[lievebeer-blog]

Note to self

Alles is goed en alles gaat zoals het zijn moet.