lostliveslostminds - Tumblr blog

[lostliveslostminds]

[lostliveslostminds]

Ik wou dat je me zag. Dat je me echt ziet, met al mijn pijnen en al mijn verdriet. Dat je me neerlegt, instopt en laat slapen voor jaren. Dat niets meer hoeft, behalve ademen. Het leven te laten zijn, voor wat het is, of voor wat het was. In te slapen en te ontwaken. Nieuwe levens en nieuwe gevoelens, oude dingen laten gaan. Bevrijd raken, losbreken en toch alles omarmen. Wat altijd een onbeantwoord verlangen zal blijven.

[lostliveslostminds]

Het is lang geleden dat ik dit heb gedaan, reflecteren. Ik weet niet wie ik ben, nog steeds niet. Na al die jaren zonder tumblr toch weer terug gekomen om mijn gedachten ergens neer te zetten. Ik weet niet wie ik wil zijn, wie ik ben of wat ik moet doen. Ik voel me eenzaam, leven lijkt zwaar, met vele sprankjes hoop gelukkig. Ik ben moe van dit, de hele tijd in een cirkel ronddwalen waarin ik plots met mijn rug tegen de muur sta en het leven niet meer denk te trekken en vervolgens weer vrij voortbeweeg. Ik ben eenzaam, ik smacht naar een beste vriend of vriendin, maar het zit er niet in voor me. Ik faal al jaren daarin, anderen zeggen dat het niet aan mij ligt, maar ik weet het niet. Als het al zo vaak is mislukt dan ligt het waarschijnlijk toch wel aan mij?

Ik heb het gevoel dat de wereld te zwaar is, het leed wat ronddwaalt me te veel wordt. Ik voel me nietig en sterfelijk. Ik voel me als iemand die geen verschil maakt en weinig betekent, voor zowel mensen in mijn omgeving als de wereld. Mijn droom is nooit geweest om groots en inspirerend te worden, maar om de wereld meer vreugde en liefde te brengen, om kleine stukjes te verbeteren. Helaas voelt het hopeloos en eindeloos. 

Ik voel me niet sterk genoeg om geheel vegan te worden, of tenminste ik ben te zwak om het door te zetten. Ik faal keer op keer en het antwoord daarop lijkt alleen te zijn dat het door zwakte komt. Ik snap niet hoe de hele wereld de planeet naar z’n grootje lijkt te helpen en er niets om lijkt te geven. Ik kan er huilend om in bed liggen, eerst deed ik dat ook en dat voelde goed dat het er mocht zijn, maar het maakte het leven nog ondraaglijker. Wat ben ik in godsnaam aan het doen hier, als alles op aarde alleen maar beter af is zonder de mens? Ik weet niet wat ik wil, wil ik het leven verlaten? Wil ik echt dingen concreet verbeteren en meewerken aan projecten? Of wil ik doorleven zoals ik nu doe in een bubbel in de hoop dat mijn enigszins duurzame leefstijl iets uitmaakt maar ik toch door kan genieten? Maar is het dan echt genieten, met die constante zure ondertoon? Het constante lichte schuldgevoel en de zwaarte? Ik weet het niet.

Ook met de huidige wereldproblematiek omtrent racisme voel ik me nietig, verdrietig dat ik een privilege heb, waarvan ik wenste dat het niet bestond. Ik lees me in, ik probeer na te denken over wat te doen, maar soms voelt het niet juist. Ik ben als de dood voor mannen, eigenlijk alle mannen, maar ik merk dat ik bij donkere mensen ga overcompenseren. Ik wijk van mijn angst voor nogmaals een verkrachting en aanranding af om iemand het gevoel te geven dat ik ze niet mijdt vanwege hun huidskleur. Wat aan de ene kant goed is hoop ik, maar aan de andere kant behandel ik ze dan dus toch anders vanwege de kleur. Ik weet het antwoord niet, wat ik hiermee moet doen. 

Ik voel me eenzaam en verward. Ik vind het jammer dat ik na al die jaren dit gevoel constant in mijn leven lijk te dragen, en soms ook laat leiden. Ik heb het gevoel dat er niemand in mijn omgeving is die echt met dezelfde dingen bezig is, dat ik een buitenstaander ben en moeilijk verbinding kan maken. Oppervlakkig kan ik dat wel, maar dieper vgm niet. Ik voel me onbegrepen. Mogelijk zit ik nog in een extreem late pubertijd, en heb ik die focus op mezelf waarin ik het gevoel heb dat ik uniek ben en niemand me daadwerkelijk zal snappen? Mogelijk heb ik dit niet meer maar vind ik het gewoon lastig om echt verbinding te maken met anderen? Ik weet het niet. Ik mis snijden, ik mis continu bezig zijn met de dood en ik mis vooral de controle en een dun lichaam. Toch kan ik het allemaal niet meer, en dat geeft me alleen maar het gevoel van zwakte. Dat ik daar ook weer in faal. Ik voel druk vanuit het leven, gelukkig niet vanuit mijn familie en vrienden, maar wel vanuit mijzelf en het leven. Ik weet niet of ik die druk aan kan. Kan ik de eventuele toekomstperspectieven van dingen zoals kinderen aan? Natuurlijk hoeft dat niet en kan je ook kinderloos blijven, maar ook dit voelt als een constante worsteling om daar maar iets over te besluiten/duidelijk iets over te voelen. Ik weet het niet, ik weet niet wie ik ben en wie ik wil zijn. Ik weet dat het nog niet hoeft, maar ik heb duidelijkheid nodig.

Alles voelt een beetje verloren, dat voelt als de constante ondertoon in mijn leven. Mogelijk heeft iedereen dat, maar waarom vertelt niemand het dan? Waarom vertellen mensen dat ze verdrietig zijn om dingen, lijken ze dingen echt te delen, en ga ik er dus vanuit dat ze me vertrouwen? Ik heb het gevoel niet te kunnen ademen, het gevoel de controle kwijt te raken als ik dat meer erken voor mezelf. De constante sombere ondertoon.