lu-prince-of-darkness1

[lu-prince-of-darkness1]

                                         Juriš

loše mi je. mučnina. jedva držim dušu na okupuovde u Holivudu ovde na DeLongpre aveniji gde žive medicinske sestre gde žive režiseri eksperimentalnih filmova gde drveće živi vrelo i tužno na suncu. ovde gde prolaze invalidska kolica dole iz staračkog doma. koliko još Kinaski? koliko još ljubavi palih s neba? koliko još žena? koliko još dana i godina? bol ide kroz senke ove sobe. osećam ga u rukama čujem ga u zveketu jeftinog erkondišna. sećam se nekih stvari i ustajem i hodam po sobi. ne mogu da prestanem da hodam s jednog na drugi kraj sobe. bio sam jednom čovjek zadovoljan što je sam. sada sam grubo otvoren svuda oštre ivice. imaju me - sluđenog i zarobljenog. izvukli su me iz samog sebe. rade na meni. nalet je mahnit i nemilosrdan i bez ikakvog zvuka. reke prelivaju nasipe. sunce smrdi kao izgoreli sir. deset hiljada lica na bulevarima. živim sa stvorenjima čije postojanje nema ništa zajedničko s mojim. i dalj hodam po ovoj sobi. jedva dišem. dao sam mom bolu ime. zovem ga "Juriš". Juriše, kažem, hoćeš li molim te malo u šetnju da me ostaviš na miru? hoćeš li molim te malo u šetnju da te pregazi voz? moja dva-tri prijatelja misle da sam jako smešan tip. pričajte mi o Kinaskom, govore mojoj devojci. o, kaže ona, on samo sedi u toj velikoj fotelji i stenje. smeju se. zasmejavam ljude. Juriše, kažem, hoćeš li da jedeš nešto? da li si nekad bio trkaći konj? zašto ne spavaš? odmoriš se? umreš? Juriš me prati preko sobe skače mi na ramena i drmusa me. Lorka je ubijen na putu, ali ovde u Americi pesnici nikad nikog ne ljute. pesnici se ne kockaju. njihova poezija bazdi na kliniku njihova poezija bazdi na kliniku gde ljudi više vole da umru nego da žive. ovde ne ubijaju pesnike. ovde čak i ne primećuju pesnike. izlazim na ulicu da kupim novine. Juriš me prati. prolazimo pored predivne mlade devojke. gledam u njene oči, ona gleda u moje. ne možeš je imati, kaže Juriš, star si čovek, ti si ludi stari čovek. svestan sam mojih godina, kažem s određenim ponosom. da, svestan i smrti. umrećeš i ne znaš kada ćeš da odeš ali ja ću poći s tobom. skote bolesni, kažem, zašto me toliko obožavaš? uzimam novine i vraćam s. čitamo ih zajedno. ah, moj pratilac! kupamo se zajedno, spavamo zajedno, jedemo zajedno, otvaramo pisma zajedno, pišemo pesme zajedno, čitamo pesme zajedno. ne znam više da li sam Kinaski ili sam Juriš. neki kažu da volim svoj bol. da, toliko ga volim da bih vam ga rado dao umotanog crvenom trakom umotanog krvavocrvenom trakom možete ga imati možete ga imati celog. nikada mi neće nedostajati. radim na tome da ga se otarasim, verujte mi. možda ga gurnem u vaše poštansko sanduče ili ga bacim na zadnje sedište vašeg auta. ali sada ovde na DeLongpre aveniji imamo samo jedan drugog. Čarls Bukovski, Juriš

 Iz knjige Pesme III, LOM, Beograd, 2007. (str. 46-49)

[lu-prince-of-darkness1]

[lu-prince-of-darkness1]

skinuo sam mačkama ogrlice isključio televizor ne sanjam više o ružičastim flamingosima ne proveravam više stanje na berzi

bacite ih neka puknu

sit sam čekanja

ne volim tu vrstu ucene ne volim kad se države poigravaju mojim životom; ili kenjaj ili se skini sa nokšira sit sam čekanja

neka bombe puknu

vi jeftine slinave kukavičke nacije vi maloumni giganti

bacite ih bacite bacite!

i bežite na vaše planete i svemirske stanice da skenjate i gore sve što ima.

[lu-prince-of-darkness1]

Riječi su došle i otišle, ja sjedim bolestan. Telefon zvoni, mačke spavaju. Linda usisava. Ja čekam na život, čekam na smrt. Volio bih da mogu izjaviti nešto hrabro. ali to bi bio prljavi trik, no stablo napolju to ne zna: posmatram ga kako se njiše na vjetru obasjano poslijepodnevnim suncem. nemam više ništa za reći. ostaje mi samo da čekam. Svako se sa tim, kad-tad, mora suočiti… Eh, a nekad sam bio mlad, eh, a nekad sam bio nevjerovatno mlad!

[lu-prince-of-darkness1]

Сам

Ќе заборавам на сè, без она воздушно вовлекување низ заби додека го вадам завојот од раните, и во таа вознемирена вселена ќе постои раб од кој ќе ги нишам нозете безгрижно... Прозорците на мојата душа ќе се отворат ширум и реките на космосот ќе се слеат во коритата што цел живот ги длабиме со страдања. Кожата ќе ми блеска и во зенициве ќе протечат векови, во мене ќе трепкаат клетките на нов живот и така обновен, безимен, ќе тргнам сам, сосем сам, оти човек може да легне со друг, но заспива сам, секогаш сам, сосем сам...

[lu-prince-of-darkness1]

Прва вечер

Пишувам приспивна за два света заборав тивки како смртта. Во осама осамнува секој обид да ги разбудам со џагор. На бесилка висат парковите во кои се лулавме безгрижно. Градот, ене, истекува во езеро што не знае како да ме удави. Јас зачудено го гледам небаре е солза на татковиот образ.

[lu-prince-of-darkness1]

Money is just paper, but it affects people like poetryIt can create carnal imagery , Projecting the essence of your mentality, Whether you be a slave or free, Revealing emotions deep within, Some righteous, some of sin, It can bring you to tears, it can reveal your fears unearth worries, display insecurities Showcase joy and reveal fantasies It may bring temporal relief, Like a bandage, used to conceal pain, But the truth still remains, It can be a means to and end, And also declare your end, A two edged sword that can leave you happy, yet still hungry, Money it is just paper, but it affects people like poetry.

[lu-prince-of-darkness1]

U centru L.A. Bacaš cipelu u 3 noću i razbijaš prozor, onda igraš glavu kroz polomljeno staklo i smeješ se dok telefon zvoni putuješ na autoritativne pretnje iz slušalice, zalupiš je dok ženska vrišti:" Šta to radiš kretenu! "

Smeškaš se, bacaš pogled ka njoj ( ko je ova?) negde si isečen, voliš to, kampanje crvenog po štrokavoj iscepanoj majici, viski huči tvojom nepobedivošću: mlad si, velik si, a svet smrdi od vekova čovečanstva dok

si ti na sceni a ostalo je još pića- dobro je, držiš u rukama čitavu dramatičnu farsu s velikim zanosom, stilom i posebnim misticizmom.

još jedna hotelska pijanka- hvala ti bože za hotele i viski i ulične dame!

Okrećeš se njoj:" Govnaro pijana, nemoj da me zajebavaš! mnogo sam gadan, ti ne znaš s kim sediš u ovoj sobi!" ona samo gleda, kao ne veruje... pljuga joj visi, otkačila je, traži neki izlaz; mračna je, isprepadana, izigrana, ponižena, razakana...

Ali, ispod svega toga, za mene je ona cvet, vidim je onakvu kakva je bila pre nego što je uništena lažima: njihovim i sopstvenim.

za mene, ona je ponovo nova kao što sam i ja nov: imamo šanse zajedno.

prilazim joj i punim njenu čašu:" imaš stila, lutko, nisi kao ostale..." dopada joj se to a i meni jer da bi učinio nešto istinitim, treba samo da veruješ u to.

sedim okrenut ka njoj dok mi priča o svom životu, dajem joj gorivo, pripaljujem joj cigarete, slušam je i Grad Andjela sluša: prošla je kroz pakao.

postajem raznežen i odlučujem da je ne karam: jedan muškarac više neće joj pomoći, a jedna žena više ne znači mi- uzgred, ova ne izgleda bogzna kako.

u suštini, njen je život dosadan i sasvim običan, ali većinom su takvi- i moj, osim kad je uzdignut viskijem.

ona postaje tužnjikava od pića, plače, svidja mi se, istinski, i žao mi je, ona želi samo ono što je oduvek želela, ali to postaje sve dalje i dalje.

onda prestaje da plače, samo pijemo i pušimo, mirno je- neću da je gnjavim ove noći...

imam problema sa spuštanjem kreveta koji je vertikalno okačen o zid, ona prilazi da mi pomogne, zajedno ga vučemo- iznenada, on se otkačinje- ruši se na nas, teški smrtonosni maloumni objekt, obara nas na dupeta pod sebe dok u prvom strahu vrištimo a onda se smejemo, smejemo se kao ludi.

ona prva odlazi u kupatilo, zatim ja, ležemo u krevet i spavamo. budim se u rano jutro...ona je dole na meni, ima me u svojim ustima i žestoko radi. " u redu je ", kažem, "ne moraš to". ona nastavlja, završava...

kasnije prolazimo kraj čoveka ne recepciji, nosi tamne naočare debelog okvira, kao u senci sna ogromne tarantule; sedeo je tu kad smo ušli, i sad je tu: neki večni mrak; već smo kod izlaza kad progovara: " ne vraćajte se."

idemo dve ulice napred, skrećemo levo, idemo još jednu, zatim desno, ulazimo kod Vilija, sedamo za šank. naručujemo pivo za početak, sedimo dok ona kopa po torbici tražeći cigarete, ustajem do džu-boksa, ubacujem novčić, vraćam se, sedam, ona diže čašu:"prvo je najbolje", a ja dižem svoju:" i poslednje..."

napolju, saobraćaj teče gore-dole, dole-gore, idući nikud.

[lu-prince-of-darkness1]

Luna kunem ti se da sam vidio kako Lhasa de Sela uzgaja ljiljane u ulici Pariske komune

Možda je to bila ona, sad više i nisam siguran kad dođe predvečerje i gavrani opkole polja samo se čuju radnici zelenila dok izgovaraju molitve pored puta i samo žalfija koju tvoja koža nosi vrijedi pomena ... Luna nema tu ničega ni u grumenima „svete” zemlje ni u amuletima sa Tibeta proroci su hvatači snova davno uknjiženi u knjige umrlih

U Jerusalimu se dave u sunčanicama u Potočarima sahranjuju pronađene u Gazi i Siriji traže način disanja dok prozori drhte

a ti si hladnija od bure a ti si hladnija od košave a ti si hladnija od svih ratnih zločinaca u baštama Balkana

Luna, ako ičega ima zakuska smo bogovima.

[lu-prince-of-darkness1]

pogledaj ljude: laktovi, kolena, uši, prepone, stopala, nosevi, usne, oči, svi intimni delovi prekriveni odećom, i zauzeti su onim što obično rade što je teško da je ikad zabavno. njihove duše začepljene su prežvakanim temama i propagandom, reklamnom propagandom, religioznom propagandom, seksualnom propagandom, političkom propagandom, mešanom propagandom, a sami su dosadni i iskvareni. dosadni su jer su stvoreni takvi a iskvareni zato što se boje da izgube ono što imaju. ljudi su najveći horor-šou na planeti, vekovima je tako. možda sediš u sobi sa jednim od njih sada ili sa mnogo njih. ili si možda jedan od njih. kad god telefon zazvoni ili neko zakuca na vrata bojim se da je to jedno od odvratnih, duhovno uništenih besmislenih brbljivih ružnih ulizičkih odbojnih ljudskih bića. ili još gore, kada uzmem slušalicu, glas koji čujem možda bude moj, ili kad otvorim vrata videću sebe kako stojim ispred njih, ostatak straćenih vekova, smeškajući se lažnim osmehom, dobro naučio i zaboravio zašto sam tu. Čarls Bukovski, Ljudi

[lu-prince-of-darkness1]

“I stopped looking for a Dream Girl. I just wanted one that wasn’t a nightmare.”

[lu-prince-of-darkness1]

[lu-prince-of-darkness1]

[lu-prince-of-darkness1]

“You were free, you are free and you will be free.” - Santosh Kalwar -

[lu-prince-of-darkness1]

Веќе не боли.

Сега веќе не боли.

Надолу се слики звуци и зборови на кои долго им лупав во себе шамари

кои ги мачев

кои ги голтав

кои ги лупав како пијан татко дечиња сираци со клоци

слики звуци и зборви кои ми ја гризеа душата како на еврејче кое бега од логор по пижами кучиња стражари

кои ми се истетовирани од задната страна на градите по рацете по нозете пo грбот по челото отпозади на забите Ама веќе не боли. надолу се звуци слики и зборови во една песна песна која ја мразам песна чиј крај го знам одамна песна на која прв и последен пат сум залипал и сама ми одела раката Песна која долго ми велеше не плаши се и одамна знаеш оти ќе е така пушти ме да излезам: И веќе не боли еве ја пуштам -Никогаш не сум се гледал стар дури умирам Никогаш не сум се гледал во постела или во болница За пофалба или за срамота ама од дете не сум се плашел од смртта Никогаш не сум мислел дека ќе ме најде со катетер во курот или со цевка во устата Дека ќе мириса на „Готов е“ собата Дека во моментот ќе фрчат банални вести за појасот Газа или за фудбалско првенство во Аргентина Дека ќе мириса на манџа Дека ќе пробува на паркинг некој да ја запали колата дур тивко во фотељјата испуштам душа Дека ќе зуе мува над шишето со инфузија И веќе не боли оти секојпат во мислите сум во простачка во сите цветови бои кошула Од дете се гледав така откога научив дека еден ден ќе дојде по мене Таа без име и пшрезиме убава жена Оти не е далеку -Ете ја за некоја година И носам обични сини фармерки Бос сум во светнати ко за на некоја приредба кондури Се симнувам по скали. И прво пијам кафе со моите Топло е. Како простачки шлагер со весел глас и лоша глума на прикриена депресија се дере сонцето Се дере весело низ белите облаци кои низ меури од сапуница Ко низ руно од овци Денот е на небо син Зелен е наземи Веќе не боли! Да си ебе ко „си беше еднаш“ е почеток на цртан од Дизни Пак бе бос си во кондурите?! - ме ремети сестра ми... аман бре сељјачиште што виде во нив очи ке си извадиш Само и мафтам со раката најтопло братско „Маани ми се – прекини “ без зборови Со насмевка. Се договараат за заеднички ручек сите роднини. Им викам Важи се враќам ја таман за саат два три... Дојдени се сите. Од Белград , од Струга , од Скопје , од Битола од пичке материне. Сите што ми позајмиле гени. Е сега тука се! Собрани се сите мои. Се гледам со сите . По минута. По две. Им се смеам и им викам кај си како си да си ебеш... Потем што ти е ова тука на кошулата и по нос ги плескам со прстот нагоре. Со оние глупи сељачки стари финти. Весела ми е душата. Ми ѕуни крвта и ме пече низ вени. И кришем се мушнувам. Веќе не боли! Ко демек до веце и на улица ја подоткопчувам на грло кошулата. Трча по мене куче Тажен басет Веселин. Му шепотам љуто ко нервозна жена на пијан маж на погреб – Сус бре сус прибери се! Слушаш?! Врати се одма си доаѓам не ме издавај ајде! Ме гледа со тажен поглед кој вели кажи бар чао знам дека ме лажеш Потем се враќа и го брише асфалтот со ушите Ја приоткопчувам кошулата. Топло ми е во градите. Мајски ветер како кеса ми ја дува на половината. Ја одврзувам косата и ги затворам очиве Празна е улицата- на глас ждригам.. Па ваљда ќе мислат дека сум до продавница по цигари. Дека се враќам одма. Заглавувам со некој 2 пати што сум кажал Зддраво како си во животот заглавувувам во некоја кафана. И ми доаѓа некоја радост во градите , се засилува некоја топлина. Ми доаѓа да ркнам на сите јанѕи во џигерите Да и се помочам на младоста и на сите мои мочани песни и поезија Како да ми пее либе мое либе веќе не боли Така таа топлина ко да ми пее Внатрешен глас ко да ми вели Келнерот го припушта телевизорот И спикерката погласно сега се слуша „Почитувани гледачи и официјално од денес владата го прогласи Ѓурговден денешниов датум за државен празник на нашата република“

Ми се примочува. Треба човек пред да умре да мисли и на тие работи. Веќе не боли! Во вецето е гужва. Се лапаат дечко и девојка на огледалото – девојката погледнува и се кикоти Ми се присмејува ко усрамено дете што влегло во туѓа спална. Македонија е тазе во Европска Унија. Излегувам надвор и чекорам накај паркингот. Му викам на келнерот однеси уште една тура од мене и потем во ред е фала -со дваес евра. Се стемнило. Зениците ми треперат како неонка без мастурбатор. Ми треперат како гласот на „И тИииииИИии од и ти златна месечино на Сариевски“ Ко да ми иде во градите наизменично топла и ладна струја Ѕвездите светат магично и спокојно по небото. Како отсај од златни рипки шкралупките во бистра вода на сонце. Како остјај од за мерак чашите пред триесет години од татко ми искршени – синче ми се роде! Како сјајот од нејзиниот кармин со мене под диско топки. Го барам телефонот дури мочам – не сум ја чул стогодини. Позади мене женски глас „Знае дека ја сакаш“ ми вели Од нигде никаде Потем ми се приближува со „Излезена е ! Со друг е сега остај го телефонот со друг е- спие!“ Се вртам измеѓу колите Се шантравам и нема никој друг освен таа убава девојка. Се јасно ми е!www.youtube.com/watch?v=F89D8yorv3o#t=1m18s

И се насмевам . МИслев ќе почекаш до полноќ - и велам Не сум навикнат оволку рано да се лапам ... ќе ти корнам на шприце��.. Ми се насмева кисело. Ко да ми носи пола срце од срцето во себе таа убава девојка. Ко да ме разбира. Ко да ми е и цура и мајка. Ми вели Ако... Ти уште сабајле знаеше кога стана нели Дарко ? Ајде дој да те гушнам фраер – толку ти е! И дур трепнувам еве ме на две... Сао рома бабо Сао рома бабо бабо е бакрен чинен... Седумдесет и пет кила на асфалтот Три грама летаат нагоре Грст ѕвезди во прегратка ми подава Грст ѕвезди ги носат ликовите од моите неродени дечиња Од душава моја души искршени светкави стакла Исак Вишна Весела Темјан Лука Ја молам да не ме боли Ја молам со солзи во очиве да ми ја вришти Едерлези И таа ми ја пее. Почнува тивко а потем се дере И веќе не боли! Гласот нејзин како скалпер вените и грлото ми го пресекува. Не се слуша веќе ништо ни од паркингот комбето ни келнерот ни минувачите нит болничарите Ги затворам очите. Сите луѓе кои бар еднашка сум ги видел во животот јас се сеќавам како им мириса душата и како им е име. Трчам низ нив како низ ливада полна разноврсно цвеќе. Во секунда сите илјадници се смеат и ко во реклама прашак за перење им светат забите. Топло ми е. Штом престанува да пее очиве ги отворам. Топла и влажна е земјата. Ликот нејзин спроти мене го гледам. Со ноктите по капакот од ковчегот со лутина едвај името нејзино го пишувам. Со ноктите и гребам кратка љубовна песна. Ме боли мракот. Ме боли шарката од ковчегот што личи на нејзиното око. „Шшшшшш - смири си ја душата готово е ! Се витка околу мене црна голема змија Ми ја валка кошулата со масло и нечистотија „Жените не ги убиваат змиите ако ги најдат под праг Мислат оти куќата од зло им ја чуваат – им е страв! Дај ми го срцето јас ќе ти ја чувам јас и до сега ти ја чував проклет еден да не ја убиеш со љубовта. Дај ми го срцето одмори си ја душата Готово е – отвори ја устата! Ја отворам устата. Ми капнува од окото крвца ко последна солза . Ја отворам устата ко за причесна – ја пуштам. Сао рома бабо бабо оро келена Ладна и е кожата . Ладна како нејзината душа. Топла е земјата Топла како здив од тазе заклано јагне. Како гласот од Смртта. Како нејзината сега туѓа пичка. Потем ништо нема. Ни мене . Ни неа. Ништо веќе не постои. Нема. Нема. Срцево веќе не боли. Едерлези бабо... едерлези!

[lu-prince-of-darkness1]

„Е тој да го чуваш! Тој да го чуваш бе лепотице!“

Чувај го оној што станува малце отсабајле пред тебе. Чувај го оној што станувам малце пред тебе колку да те погледа како спиеш. Чувај го оној потем на наткасната од креветот што ќе ти остави Нескафе што чади во црвена шоља како неговото срце по тебе. Чувај го оној што ќе ти викне со весел глас: Станувај вештерке за клецање шопрајме? Чувај го оној кого ќе го налутиш што не ти ја пцуе мајка ти ами тебе. Чувај го оној што и ако се разделите ќе знаеш деке тој стално на мајка ти пичката ќе и е благодарен што те родила баш тебе! Чувај го оној што пробуваш срцето со милост од петни жили која ја вадиш да му го омекнеш! За на момемнти кога ќе стане несигурен , троа љубоморен да собереш сила и да му кажеш: Те сакам бе будалче – тебе те сакам баш тебе ... само тебе! Чувај го оној што ќе ти каже : Губи ми се – јас тебе не ! Чувај го оној чиј поглед му говори: Јас тебе дупло. Оној ист поглед кој може да те соблечи и расплаче – во исто време! Чувај го оној што останува во собата кога лом ќе се испокарате! Чувај го оној што не напушта ами чека да ја лупнеш ти прва вратата. Чувај го оној што прв излегува од колата и ти ја отвора вратата и кога сте лути за да излезеш. Чувај го оној што те смее и ти знаеш да го насмееш. Чувај го оној од кого никогаш "ми дужиш" или "ти дужам" нема во животот како збор да го чуеш. Чувај го оној кој те знае. Чувај го оној кога си депре што знае како циркуски слон душата со триста тривијални глупости и смешки да ти ја испрска и од сивата прашина да ти ја измие. Чувај го оној кој знае да молчи кога треба. Чувај го оној кој знае да молчи како риба и како муле. Чувај го оној кој знае да гушка како горила во тие јебени мигови... oној кој не остава срцето да ти се предели на две кога некој твој близок од овој свет ќе си замине. Чувај го оној што те брука на свадбите од твоите роднини и пријатели оти се радува - ко негови да се. Чувај го оној чие рамо ќе знае солзите твои да ги памети и да ги впие. Чувај го оној во чие рамо солзите твои се закачени како игли во шивачко перниче. Чувај го оној за чие минато малце ќе знаеш. Чувај го оној што за ситници или трагедии понекогаш ќе знае и да те подизлаже. Чувај го оној што знае да те заштити од се што превидел или правел. Чувај го оној што годишници и родендени заборава. Чувај го оној што и простува така. Чувај го оној што од улица знае да ти викне наздравје ако ти на терасата на глас кивнеш. Чувај го оној што не го мрзи и стопати по ред тоа да ти го каже. Чувај го оној што слуша весел и плиток турбо фолк и го чита Неруда, Шопенхауер и Тагоре пред спиење. Чувај го оној што ќе ти ги кажува девојките од претходната ноќ кога бил излезен со другари дека му се пуштиле. Чувај го оној што те сака и заради цицките и заради очите. Чувај го оној што и ти го сакаш заради неговиот тврд газ и лудилото кое му шиба ко токиско метро во мислите. Чувај го оној кој станува малце пред тебе утрото, а секогаш легнува малце после тебе. Чувај го оној што станувам малце пред тебе колку да те погледа како спиеш. Чувај го оној потем на наткасната од креветот ќе ти остави Нескафе што чади во црвена шоља како неговото срце по тебе. Чувај го оној што ќе знае да ти ги подигне како ролетни со радост со глупости со живот некои утра кога ти се тешки и од очите капаците. Чувај го оној наутро на масата дури молчиш како накиснат стаорец што ќе ти каже: Види ни оставиле на кваката флаер дека прават слатки и торти за веселби - сакаш да им кажеме „создравје да ви се јадат и да им спуштиме?!“ Чувај го оној што следната секунда ќе те плесне по газ кога ќе прснеш со кафето и во лице ќе го испрскаш од смеење! Чувај го оној што ќе те бакне одма после во чело и ќе ти каже отидов на работа -имај убав ден лепото - се слушаме после! Чувај го оној што те знае уште пред да се запознаете. Чувај го оној со кого времето брзо ти поминува. Чувај го оној со кој животот знаеш дека ќе ти пројде како луд викенд. Чувај го оној што ќе ти дојде со трубачи и пола пијано маало на породилно... ако останете заедно... ако останете заедно и ако му дадеш дете. Чувај го оној кој те прави луда. www.youtube.com/watch?v=iVJPtpgh9Is Чувај го оној кој знаеш дека е луд по тебе. Чувај го оној што ќе те натера во предбрачен договор да стои дека мора во рок од една година море да ставите излација и силни звучници во веце – за заедно да се туширате. Чувај го оној чии очи прават како хаус бас да чука твоето срце. Е тој да го чуваш... Тој да го чуваш бе лепотице!

[lu-prince-of-darkness1]

„Еве ти ја песната од грбот“

Кога легнавме првпат тебе нозете ти беа ладни. Камен ладни. Како душа од вдовица првата ноќ после погребот на саканиот. Ме гледаше неколку секунди во очи, потем заспа како маче покрај стопанот до каминот. Претходно само тивко и спокојно ми спомна дека Ужас ужас напорен ти бил денот Се поднасмевна и рече симпатично презриво дека уште со мене да завршиш во кревет ти фалело Го рече тоа горко слатко како како цреша со црв на шлагот . А јас те гледав меѓу трепките и како да му го прочитам тајното име на оној кој живее во тебе ангелот... Ти не знаеш за тоа Тебе не те интересираат како мене меланхолија и кабала Штом еднаш му го откриеш името на ангелот во човекот можеш да му го земеш сето убаво и на „ти“ да бидеш само за миг со небото Да ја чуеш и осетиш светлината како џингл на радио без да правиш зло ти само повеќе топлина ќе имаш за раздавање по луѓето Постапка позната оддамнина Метод и азбука кои малкумина знаеле да ги преточат во енергија низ целото човештво Те гледав во убавите женски трепки како нежни езерски тревки собрани од дното на Охридското езеро... Како да читам измеѓу нивните редови од клинесто тајно небесно писмо Ѓоа е скриена формула на името на ангелот Ѓоа е скриена хемиска формула на рецептот за кока кола и Смирноф сино Ѓоа сум оние професорите запнати за Розета - каменот та каменот. Едно време ти се поднасмевна во сонот.. Како од чајниче низ ноздрите како развигорче низ ноздрите тивко ти свиркаше здивот Никогаш не сум се срамел што носам дел од нечистото во мене Што носам дел во себе од пеколот И ти ја спуштив ракава измеѓу нозете како да му брцам во градите во срцето на сонцето. Беше влажно и жешко. Беше онолку топло како почетокот при создавањето на Орион. Како местото од каде и јас сум излегол и на овој свет сум дошол. Остатокот не е за овде , остатокот не е за овде муабетот.

Сабајлето ти се разбудила малку пред мене, Тамн толку колку да климнеш со главчето немо За „добро утро“ Да се насмееш спокојно и да ми кажеш оти се било вистина , а не сон. Да разберам по интуиција а не по дијалог да разберам по насмевот оти Не се каеш иако испивме скоро литар Смирноф сино. Оти бевме заедно на твојот кревет , а не на небото. Утрината ти ми кажа само корнеш молимте не ме бацуај оди оплакни го грлото Утрината ти ми побара да ти напишам кратка љубовна песна . www.youtube.com/watch?v=Hruq8OJMzWM Утрината ти викаше леле колку си ти луд човече колку си луд да сибеш векот Утрината ти се смееше дури викаше шо праиш бе ти алоо Утрината дури бев во тебе тебе срцето ти чукаше како басот од најавната шпица на доктор хаус Како од Масив Атак Тирдроп Утрината ти после долго беше среќна Дури бев во тебе отпозади и делови од ова ти испишував по грбот со креонот Дури ти ја држев косата јас се чувствував како помало братче од Луцифер и Исус, дури косата ти ја држев со едната а со другата ти пишував кратки убави зборови по грбот Јас знаев дека ти среќна си и никогаш веќе нема да му се вратиш него ! Сигурен бев кога се подзаврте Кога ме погледна и се поднасмевна со капаци на пола копје кои велат: малце само побрзо.. Кога ги затворив очите те видов тебе со крилја како ми велиш Ѕефирах Ѕефира`аааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааах ми е името!

...еве ти ја песната од грбот ...еве ти го името!