madalyonundigeryuzuu

[madalyonundigeryuzuu]

bir şeyler değişiyor. hayatım kontrolümden çıkıyor mu yoksa her şeyi daha yeni yeni mi kontrol etmeye başladım, gidiyorum ama gitmek istiyor muyum, ne yaparım nasıl yaparım, daha önemlisi yapabilir miyim? milyon tane soru var. ama sen yoksun. o kadar alışmışım, o kadar sevmişim ki seni. bu hayatta herkesin eksik parçasını bulmasını diliyorum. ama kaybetmemesini daha çok. seçtiğim ailem, gözümden sakındığım küçük çocuğum, sapkın bir aşkla bağlı olduğum, herkesten çok düşündüğüm, yerine acılar çektiğim ve mutluluk gözyaşları döktüğüm, bu hayatı paylaştığım güzel bebeğim.

nasıl kaybettik birbirimizi bilmiyorum. olması gereken miydi yoksa bu da yıllardır geçtiğimiz binlerce sınavdan biri mi? nelerle sınandık biz, nelere inandık beraber körü körüne, nelerle savaştık hiçbir cephanemiz yokken, birbirimizden başka kimsemiz yoktu bazı geceler. koskoca bir dünya, bir sürü insan, aile, sevgililer, kedilerimiz, köpeklerimiz. o kadar kalabalığın içinde birbirimizden başka kimsemiz yoktu.

sesinin titremesinden, kurduğun cümlenin başından, bakışından anladım seni yıllarca. ve sen de, daha duymadığım bir şeye ne tepki vereceğimi, tatmadığım bir şeyi beğenip beğenmeyeceğimi, kendim bile anlamazken birine ne denli aşık olduğuma kadar iyi tanıdın beni.

benim günlüğümdün sen. en gerçek halimdin. ne zaman yalana döndün, ne zaman bıraktık birbirimizi sevmeyi? ya da sen ne zaman nefret beslemeye başladın bana bu denli? ne zaman kırdım seni, ne dedim de bu kadar çok sevgiyi bastıracak bir öfkeyi fitilledim içinde?

ben seni zaman zaman bile isteye üzdüm. göre göre acıttım canını. sen de öyle. tüm yaralarımızı birlikte sardık. bazı yaraları birbirimize biz açtık. bazen aylarca uğraştığımız, her gün saatlerce tedavi ettiğimiz yaraları tam kabuk bağlayacakken yine beraber kaşıdık. ama hiç kopmadık.

ruhumda sensizlik yarası açılacağını hiç düşünmezdim. bunu tek başıma saramıyorum. çok çabalıyorum. kendimi böyle daha iyi olduğuna nasıl ikna ettiğime aklın durur. hep şaşırırsın zaten benim duygularımı nasıl yönetebildiğime. en büyük performansı sergiliyorum ama çok yoruldum. kaç ay oldu bilmiyorum. nasıl oyaladım kendimi, nelerle geçiştirdim içimdeki sensizlik sızısını ben bile bilmiyorum. ama dayanılmaz bi’ hal aldı. ortada hiçbir şey yokken hem de. seninle içten bir kahkahayı paylaşmayı o kadar özledim ki.

gitmeden sana bir kez sarılmayı, eskisi gibi bir günümüz olmasını o kadar çok isterdim ki. ağlayalım, gülelim, sövelim, sevelim, gezelim, hatta hiçbir şey yapmadan öylece oturup aynı anda uzaklara dalalım. kaç gece rüyalarımızda konuştuk dile dökemediklerimizi. rüyama bir kere gel isterdim hiç değilse. çok yorgunum. tek başıma çok yorgunum. seni çok seviyorum. hep seveceğim. hep.

[madalyonundigeryuzuu]

büyümenin başka bir zorluğu da ihtiyaçlarının değişmesi. bedenimle ruhumun savaşı var, aklım da yönetemiyor bir türlü.

olmaması gerektiğini biliyorum, üzüleceğimi hissediyorum ama istemekten kendimi alıkoyamıyorum.

aylar geçti. 8 ay geçti. evet kolay gibi, kısa gibi ama değil. neler yaşadım 8 aydır, ne uykusuz geceler tıpkı bunun gibi, ne başka heyecanlar, ne mutluluklar, ne gözyaşları.

unuttum sandım. hatta sanmadım, emindim. adını dahi anmıyordum. yerini başkaları doldurmuştu belki de yerini ondan sonra tamamen kapatmıştım bilmiyorum, her neyse ve nasılsa onu istemiyordum artık. emindim bundan.

ne oldu da bir anda aklıma düştü, neden çekildi ruhum da bedenim de aynı anda? bana nasıl karşı koyamadığını hatırladım. bu bir cümle değil, bir bakış değil, bir eylem değil. bu sadece bir his. bana karşı koyamadığını hissetmesi, bunu hissettirmesi, çaresizliği, kaçışları… her şeyiyle onu hatırladım. dudaklarını hatırladım. beni öperken hiç açılmayan gözlerini. sonra durup beni izleme molaları vermesini. birbirimize dokunduğumuz an yanan parmak uçlarımızı hatırladım.

çevremizde bir sürü olay yaşanırken sadece göz göze geldiğimiz an her şeyi unuttuğumuzu. ve birlikte olduğumuz her an dünyada bir tek biz varmışız gibi hissettiğimizi. o anların hepsini hatırladım. her bir orgazm çığlığını, her bir nefes sesini. beynimde yankılanıp duran, aynı anda bağırarak söylediğimiz o cümleyi… “bizi çok seviyorum.”

aşksız seks olur, olay tutkudur diye zırvaladım durdum senelerce. şimdi düşünüyorum da, aşık olmasaydık tüm bu anılar bu kadar unutulmaz olabilir miydi? kendi silahımla vuruldum, en açık tabiriyle bu böyle. sadece tutkudan, sadece tensellikten ibaret olduğuna kendimi inandırmaya çalıştıkça aksini kanıtlayan o kadar çok geceyi bitirdik ki kan ter içinde.

neden beraber olamayacağımızı anladığımız, bunu saatlerce konuştuğumuz bir gece var mesela. konuştukça uzaklaşmamız gerekirken, saydığımız her bir imkansızlıkta daha çok yaklaştık. o bir cümle söyledi, ben dudaklarına dokundum. ben bir sebep sundum, o ellerini bacaklarımda gezdirdi. yapamayız dedikçe ne kadar çok istediğimizi görüyorduk. hiç uyanmak istemediği bir kabusu olur mu insanın? benim oldu. o gece ikimiz için de bir kabustu; ama uyanmamak için, hatta sabah olmaması için yalvarmıştık.

dün gibi derler ya, ne dünü, az önce gibi hatırlıyorum hepsini. tüm geceleri. tüm akşamları. tüm gündüzleri. onunla olduğum her sahneyi. onu ilk gördüğüm günü. beni ilk öptüğü geceyi. bana ilk kez ihtiyacı olduğunu itiraf ettiği akşamı. onunla olmam için, yanında kalmam için yalvardığı gecenin sabahını. işe giderken saçlarımı öpüp koklamasını. o o gelene kadar uyanmamam, gitmemem için çocuk gibi tembihlemesini.

unuttuğumdan adım kadar emindim. tüm bu anılar nasıl aklıma gelebildi yeniden? tüm hücrelerimde nasıl onu hissediyorum onca zaman sonra? nefesinin sıcaklığı neden hâlâ kulaklarımda?

daha da önemlisi; bundan yeniden kurtulmak mümkün mü? gerçekten kurtulmak? hatırlamamak üzere unutmak. diyelim ki anıları unutmak mümkün, bedenim onun izlerini taşımayı ne zaman bırakır? ne zaman en tutkulu dakikalarım içimden adını sayıklamadığım zamanlara kavuşur? ne zaman başkasında onu görmemeye başlarım? aklım ne zaman yerine gelir mesela? ne zaman vazgeçer ruhum bu inatla tutunduğu bağlarından?

cevapsız bir sürü soru, belki de hiç öğrenemeyeceğim. bilmiyorum. bildiğim tek bir şey var;

bilmediğim her şeyin sayısı artsa, tüm bu ızdırap katbekat olsa, öncem de sonram da silinse, kendimi feda etmem gerekse dahi,

her şartta ve koşulda onu yeniden yaşardım. yeniden aşık olurdum. yeniden vazgeçerdim. tüm bu duyguları, acılarıyla birlikte hiçbir şeye değişmezdim. hiç “keşke” demedim. demem de.

yaşadığımızın her bir zerresi, tüm bu karışıklığa değer.

[madalyonundigeryuzuu]

içim ikiye bölündü. bir yanı seni bitireli aylar oldu, bir yanımsa diğerine göstermeden gizlice özlüyor. eskisi kadar büyük değil ateşi bu yangının ama kül olmayı da beceremiyor bir türlü. elalemi geçtim, kendimden utanır oldum artık. seni hatırladıkça kalbimden mideme düşen sıcacık bir kan damlası duygusundan utanıyorum. o genç kıza bakıyorum. gencecik, toy ve henüz çok cahil o güzel kıza neler yaptın. bunları unuttuğumu, seni halen deli gibi sevdiğimi bilse benden nasıl nefret ederdi kim bilir.

vazgeçtim beklemiyorum, istemiyorum zaten olmaz biliyorum, olsa da sürmez görüyorum. hatırladığım şeyler yok olsa keşke. ya da bari içim ölseydi de aklıma her gelişinde acımasaydı. bu ne garip lanet, kurtulmayı istesem bile çaresizim. bununla yaşamayı öğrenmek yıllarımı aldı, şimdi de çok yorgunum. nefes alıyorum. devam ediyorum. öyle olması gerekir.

[madalyonundigeryuzuu]

Bugün bir kez daha şaşkınım sana. Nasıl çözdün, nasıl gördün, nasıl anladın beni? Yanındayken nasıl geçiyor vakit bu kadar hızlı? Seninle imza attığımız bu günahın karmasından korkmuyor değilim ama o kadar ikna edicisin ki. İyi ki girdin aklıma, ruhuma karıştın. İyi ki buldun beni.

“Sen sürprizsin bana” dediğin yerde kaldım. Oradan gidemiyor ya da söylediğin diğer hiçbir şeyi duyamıyorum.

Sanırım hiç susmadan 6 saattir konuştuğumuz için anlamlı cümleler ya da süslü kelimeler üretemiyor beynim, seni istemek dışında pek bir eylemi yok son bir haftadır zaten.

Bunları bugünü unutmamak için yazıyorum aslında, bu yazı içimden kalbine asılan bir nottan ziyade iddiamızı hatırlamak için.

Hiç yalan söylememek konusunda halen hemfikiriz. Hilemi de baştan söyledim, ciddiye almayıp sonradan kızmazsın umarım.

Tatilde görüşürüz artık kalanını.

Ben asla kaybetmem; unutmayalım.

[madalyonundigeryuzuu]

Korkuyorum. Titriyorum korkudan. Kalbim göğsümden kopup, mideme iniyor eriyerek. Değişiyoruz. Alışıyoruz. Karışıyoruz birbirimize. İlk başlarda böyle değildik. Konuştuğumuz şeyler belliydi. Birbirimizden fazlasını beklemiyorduk. Cevapsız kalan telefonların hesabı sorulmuyordu. Dışarı yalnız çıkıldığında kıskançlıklar olmazdı. Gün içerisinde aklımıza gelmezdik birbirimizin. Komik bir şey görünce; beraber gülmek istemezdik. Saatlerce konuşmazdık. Susardık söylenecekler bittiğinde. Şimdi değişiyoruz işte, uzatıyoruz o cümleleri bile isteye. Ben seni dinliyorum saatlerce. Sen beni çok iyi dinleyemiyorsun çünkü her söylediğime bir cevabın var, ölüyorsun o an aklından geçen bir şeyi söylemeyi unutursan diye... Hitaplarımız değişiyor. Bana ‘bebeğimmm’ deyişin. Ah, iliklerime kadar hissediyorum bebeğin olduğumu. Sesin. Gözlerin. Güzel, çekik gözlerin. Aklın. O pisliğe de, güzelliğe de çalışmayı bilen aklın. Birbirimizi öğreniyoruz. Ben bir adım atsam sen bir adım. Ben gidersem sen gidersin. Sıradanlaşmaktan korkuyorum çünkü bir noktada bana bu yüzden tutuldun ve sana bu yüzden deliriyorum. Telefonda oyun oynarken kendi kendine söylenmelerine, o aksiyondayken yine de bana oje rengi önermene, güldüğümüz şeyleri durup durup tekrar etmene, laf lafı açarken overthinkten kendini alamayıp beni de yanına çektiğin ve o anki her şeyi başkalaştırdığımız cümlelerine, ikonik dişine, çenene,sana deliriyorum. Bayılıyorum sana dediğimde; bayılıyorum sana demene deliriyorum. Sırf tepkilerime eğlendiğin için beni durduk yere sinir etmelerine deliriyorum. Sınırımı bilmene deliriyorum. Asla ama asla o sınırı aşmadan, ince ince benimle oynamana deliriyorum. Fazla romantikleştiğini anladığında kendinle dalga geçebilmene, fazla kıskandığımda benimle dalga geçebilmene,trip atmak istediğimde randevu vermene, reglken benimle ilgilenme şekline, aynı anda aynı şeyleri düşünmemize, birbirimizi hissetmemize deliriyorum. Bu mükemmel büyünün bozulma ihtimaline, deliriyorum. O yüzden elinden tutup sonuna kadar koşmak istediğim bu yolda adım atmaktan korkuyorum. Beni bırakmandan korkuyorum. Seni bırakmaktan. Birbirimizi eskisi gibi istememekten korkuyorum. Birkaç saat bana dokunmazsan diye deliriyorum. Neyse ki bu ihtimali hep aklımdan siliyorsun. Bağlanıyoruz. Bunun verdiği hazzı en iyi seksimizde bile bulamam ama çok korkuyorum. Sana bu kadar delirirken; normal yaşamak çok da mümkün olmamaya başladı. O sonu kendim yazmak istemiyorum. Bu sefer mutlu ya da mutsuz bir son olmasın. Biz böyle kalalım. Zamansız kalalım. Ben çeneni öperken, burnumu öptüğün anda yaşayalım.

[madalyonundigeryuzuu]

insan bir kez kendisini unuttuysa, hiçbir şeyi hatırlayamaz oluyor. böyle böyle de yok oluyor benliği, bencilliği, varlığı ve kimsesizliği. ölüme giden en kestirme yol unutmaktır aslında.

[madalyonundigeryuzuu]

tam 10 senedir seni içine koyup herkesten sakındığım cam fanusu kırdım bugün.

bu gece, çok az önce. 

uzun zamandır hazırlıyordum buna kendimi ama karar vermesi kolay değildi elbette. bir anda aşık olmuştum sana, bir anda vazgeçmiştim kendimden, hayallerimden, hedeflerimden, her şeyimle her şeyime karşı kör olmuştum. 

olmadığın yerlerde renk, geçmediğin sokaklarda ışık yoktu. adını sayıklamadığım günüm, rüyamda görmediğim tek bir gece yoktu. düşünebiliyor musun? 10 sene... her gün, her an, her saniyem seninleydi. 

tıpkı ilk gün gibi; bir anda vazgeçtim senden. defalarca kez planladım, defalarca kez denedim ve hep mi yenildim? yenildim işte.

senden kopmayı da istemedim ki ben aslında hiçbir zaman.

üzerimde kat kat kıyafetlerin, ayaklarımda çifter çifter çoraplarının olduğu o kış akşamları dahil çırılçıplaktım yanında. ruhum çıplaktı. önce egolarımı soyundum sana. sonra tüm imkanlarımı. tüm kararlarımı ve tüm isteklerimi soyundum karşında. bir daha da hiç giyinemedim. zamana güvendim, her geçen yıl, her geçtiğim yol, her seviştiğim adamla geçersin sandım. bir bir giyinirim üstümü başımı, örtünürüm sana karşı sandım. olmadı. ne zaman birine kapıldığımı hissetsem o biri en büyük düşmanıma dönüştü. seni unutturabilecek kimse olamazdı zira. buna cüret eden ancak bir çöpe dönüşürdü yanımda.

karşında güneşin sıcağı, ayın ışığı hiçti. 

ama bir şey oldu, 

çoktandır olması gereken,

olmasından korktuğum,

olmasın diye dualar ettiğim bir şey.

seni sevmeyi sevmemeye başladım.

hayatta en çok övündüğüm şeydi seni sevmek.

utancım oldu.

senden vazgeçmeyi istediğim bir gün vardı; geldi çattı gerçek oldu.

senden kurtulmak için çabalayacağım bir gün.

seni unutmak. hala çok zor ama; seni unutmaya hazır olduğum bir an geldi.

bu bir era. benim hayatımın ikinci erası. o kapı açıldı artık.

olmazların her biri birleşip olduk dese, o kapıyı itmeye gücü yetmez.

o kapı artık kapanmaz, kilit tutmaz, engel tanımaz. kapının gözü yok, gösteremezsin.

kapının kulağı yok, yeri göğü inletsen de duyuramazsın. kapının kolu yok, tutunamazsın.

bu kapının arkasında yaşananlar yok artık, oraya sığınamazsın.

bu kapı yeniliğin kapısı. bu kapı, hayatımın arafı.

ben geçiyorum bu köprüden. yıllardır korktuğum yol açıldı artık, kapı ağzında bekleyemem.

ben gidiyorum artık, ne vaat etsen dönemem.

çok bile geciktim. 

bir daha asla yaşamayacağım bu duyguları, biliyorum sen de bil.

belki yalnız buna sarılır uyursun geceleri. ilktim, tektim, sondum. bunu biliyorum. sen de bil, öylesin. değişmez.

ama bitti.

bu hikaye burada bitti.

en güzel hikayemiz, seninle burada bitti.

bugün, bu gece, bir anda, bir sigara izmaritinde kalan ruj izim gibi,

romantik ama işlevsiz.

al, sen sakla bunu.

ben o ruju tekrar sürüp, yeni bir sigara yakıyorum.

bu yükü ister 10 yıl, ister bir ömür de sen taşı.

ya da bırak.

[madalyonundigeryuzuu]

[madalyonundigeryuzuu]

Benim için hiçbir zaman savaşmadığını hatırladım birdenbire.

[madalyonundigeryuzuu]

seni küçük harflerle yazacağım,

küçücük bir kadın olduğun için.

adını her duyduğumda ağlayacağım,

her şeyin yarım kaldığı için.

[madalyonundigeryuzuu]

“sanki yıllar geçse bile beni göğsüne alıp severmişsin gibi hissediyorum ama arasam açmazsın bile”

[madalyonundigeryuzuu]

Sözlerime nereden başlayacağımı bilmiyorum. Sana yine yenik düştüm. Bu ilk düşüşüm değil; her ne kadar ‘son’ desem de biliyoruz... son hiç değil.

Sen en güzel hikayem. Sen ne yaptın bilmiyorum. Bilinmezliklerle doluyum. Sana yazarken ne düşündüm, ne hissettim ya da ne istedim inan bilmiyorum.

Yüzleşmem gereken bir şey vardı. Seneler üstüne sana yazabilecek miydim, ne hissedecektim, ne diyecektin? Yüzleştim.

Hiç düşündüğüm gibi olmadı. Hiç heyecanlanmadım. Hiç terlemedim, ellerim titremedi,şüphelere düşmedim. Dümdüz yazdım. dümdüz de cevap verdin. yazdığını okurken kalbim yerinden çıkacak gibi olmadı. sıcaklığını hissetmedim. yuvamda hissetmedim. aslında şu an burukluğunu yaşadığım şey tam olarak bu biliyor musun? seni eskisi gibi hissedememek. seni ben nasıl unuturum benim aşk dediğim...

Hiçbir beklentim yoktu, olamazdı çünkü. amalarla başlayan bir cümle kuramıyorum. iyi ki diyeceğim çok bir şey kalmadı içimde. biz diye bir şey zaten kalmadı, beni boşver. Yek sen. İyi ki. Seninle büyüdüm aşk dediğim. Seninle büyüyüp; sensiz küçülerek öleceğim. ne diyelim... en güzel hikayeler zaten kısa ve öz olur.

[madalyonundigeryuzuu]

[madalyonundigeryuzuu]

insan bir kez kendisini unuttuysa, hiçbir şeyi hatırlayamaz oluyor. böyle böyle de yok oluyor benliği, bencilliği, varlığı ve kimsesizliği. ölüme giden en kestirme yol unutmaktır aslında.

[madalyonundigeryuzuu]

Benimle ilgili yazmis misin diye merak etmistim, yazmamissin.

Senin kim olduğuna göre değişir,hayatıma dokunan herkese dair birer cümle var burada

[madalyonundigeryuzuu]

Ne istersen görürsün gökyüzüne bakarsan ve istersen ölürsün gözlerini kaparsan.

[madalyonundigeryuzuu]

Onyedi yaşındayken onyedi yaşında olmaktan nefret ederdim. birisi beni 30larıma ışınlasın diye ağlardım geceleri. şimdiki aklım olsa diye bir cümle kurmayı sevmiyorum. O zamanki aklım o zaman yaptıklarımın doğru olduğunu düşünmüş demek ki. kendime saygım sonsuz. Ama onyedi yaşım, gerçekten başkaydın. Sana haksızlık ettiysem affet. Kendimi affediyorum. 30larıma ışınlanmak hiç de zor değilmiş, zaman kayıyormuş insanın ellerinden. zaten hiç anlamadım bu zamanı ben, istemediğim her şey 67 sene sürerken güzel anlarım 10 saniyede bitiyor.