madexsatan - Tumblr blog

[madexsatan]

Μεινε ζωντανη.

Συνηθως ειμαι πολύ καλη στο φοραω μια μασκα , εννοω πως το κανω συνεχεια και αν καποτε καποιος υποψιαστει κάτι, ότι κάτι παει λαθος κλεινω την συζητησει με ένα ‘’Ειμαι καλά’’ . Σημερα όμως ζοριζομουν και δεν μπορούσα να βρω την δυναμη να πιεσω τον εαυτο μου για ένα ακομα χαμογελο. Είναι κουραστικο να προσπαθεις να κρατησεις αυτή την ‘’προσωπικοτητα’’ και δεν θελω να ζω στην αρνηση. Ηξερα όμως πως αυτό δεν είναι επιλογη, και πιεσα τον εαυτο μου ακομα μια φορα, ακομα μια μερα . Καμια φορα νιώθω τον εαυτο μου να γινεται όλο ένα και πιο θετικος και να ελπιζει πως όλο αυτό θα με αφησει καποια στιγμη . Όλα πανε στραβα, νιώθω τον εαυτο μου ετοιμο να εκραγει, συναισθηματα βγηκαν στην επιφανεια , προετοιμαζοντας με για το χειροτερο. Τοτε όμως ειδα καποιον να με κοιταζει επιμονα , σαν να μπορουσε να δει μέσα μου. Σαν να ενιωθε πως κάτι δεν πηγαινε καλά και περπατησε προς το μερος μου. Μετα από μια σιωπη που νομιζα ότι θα κρατουσε αιωνες με ρωτησε ‘’ Εισαι καλά;’’ . Με εχουν ρωτησει το ιδιο πραγμα πολλες φορες πριν , αλλά υπηρχε κάτι στον τρόπο που με ρωτησε , που με εκανε να νιώθω λες και πραγματικα νοιαζοταν για το τι θα πω. Προσπαθησα να συγκρατησω τον εαυτο μου, όμως ενιωθα τηα ανασφαλιες μου να εμφανιζονται ξαφνικα. Ολοι οι τοιχοι που ειχα χρονια πριν χτυσει αρχισαν να καταρεουν ενας ενας, ένιωθα έναν κομπο στο λαιμο μου, τα ματια μου αρχισαν να βουρκωνουν όσο καθαριζα τον λαιμο μου . Η μασκα μου, η μονη ασπηδα που ειχα να με προστατευει και με βοηθουσε να περναω της μερες μου ζωντανη , το μονο πραγμα που ειχα να καλυπτει τον πονο χαθηκε. Δεν μπορούσα να βρω τα λογία μου, πως μπορεις να πεις σε καποιον ότι δεν εισαι καλά ότι πονας, και ότι δεν μπορεις να θυμηθεις την τελευταια φορα που ησουν καλά. Δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτο μου, δεν μπορούσα να πω ψεματα, δεν μπορούσα να πιεσω τον εαυτο μου να χαμογελασει, όχι αυτή την φορα. Δεν μπορούσα να βρω μια ηλιθια δικαιολογια επειδη εκεινη την στιγμη δεν μου φαινοταν σωστο. Ετσι έκανα το μονο πραγμα που μπορούσα να κανω ‘’εσπασα’’, αρχισα να κλαιω. Με κοιταξε με ένα βλεμμα, με ένα τετοιο τρόπο που κανενας άλλος δεν με εχει κοιταξει ετσι. Με ειδε με της ασπιδες μου επιτελους παραδομενες , κάτι που κανενας άλλος δεν εχει δει. Ειδε τα σημαδια, την ασχημια, την αμφιβολια, τις ανασφαλιες, τα ελαττωματα , όλα τα λαθη πάνω μου , παρολα αυτά όμως με αποδεχτηκε και ήθελε να με γνωρισει. Δεν ήξερε πως να με ‘’φτιαξει’’ αλλά με άκουσε και μου εδωσε την επιλογη. Δεν ήθελα να τρεξω αυτή την φορα, δεν ήθελα να κρυφτω, ετσι εδωσα στα προβληματα μου φωνή. Μιλουσα και μιλουσα και μιλουσα , με τα δακρυα να τρεχουν ανεξελεγτα στο προσωπο μου και με άκουσε προσεκτικα και δημιουργησε μια ασφαλεια γυρο μου. Δεν με εκκρινε, δεν προσποιηθηκε ότι μαγαπα , ότι με στηριζει και μέσα από την επικοινωνια και την υπομονη χτυσαμε μια σχεση. Δεν ειχα ιδεα ποσο ελευθερη θα νιωσω αν άφηνα όλο αυτό το βαρος να φύγει από μέσα μου. Μετα από τοσο καιρο, μπορούσα επιτελους να νιωσω απελευθερωμενη . Πρωτη φορα μετα από τοσο καιρο ημουν καλά, πραγματικα καλά. Μου εδωσε την λυση, με βοηθησε και με επεισε να μεινω ζωντανη. Με βοηθησε να μεινω ζωντανη και αυτή τωρα δεν είναι. Η ζωη πολλες φορες εχει προεγραματησει αλλά πραγματα για σενα. Πως λοιπον να μεινω ζωντανη όταν ο άνθρωπος μου δεν είναι;