maecytories

[maecytories]

Every time you ask me to go out to see you, It always feels like I am coming home. Because your touch feels more like a home than any place ever did. My home is in your arms, Where I found peace from the never ending chaos— A place where I am not from, But a place where I always belong. It is not a four-cornered room with great walls and a roof, But a man with the sweetest smile and the purest heart. We might have let go of each other’s hands for a while, We might have took the longer road, But the heart will always come back to where the owner is. No matter how lost it gets, No matter how far it wanders, And no matter where the road leads, The heart knows the way back to where it should be with.

—Maecy D.

[maecytories]

The One That Got Away

Years of my life were spent trying to find the type of love I see in the movies—the kind that makes your heart skip a beat and fills you with a million butterflies in your stomach. They said it was like a fairy tale— something we all desire to find somewhere at some time in our lives, and I long believed them.

Then I met you. I found a love that is far from those predictable storylines in books and films, and from that day forward, I knew that this is precisely the kind of love I want. We learn early on that falling in love should be simple. So, the moment love becomes difficult, we run. The moment it starts to cause us problems, we leave. But I now know that not all butterflies and magic exist in love. It involves negotiations, compromise, and heated exchanges of words and whispers. It requires a ton of effort and is messy and difficult. But we were too young to know that. Fear gets stronger than love; just like that, we wasted our time.

I embrace the idea of a person who I thought was my soul mate— you.

The memories linger in the corner of my mind, winding my judgments even the demon inside me pleads for salvation from the ghost of the past. Memories start to crawl forward from under the deepest part of my head, leaving behind frustrations and disappointments. Regrets which were supposed to be long gone and forgotten come together with fresh wounds, slowly eating up my bare flesh. No matter how countless times I tried to forget, I would constantly remember every detail of the memories you left. Even if I tried to deny it, I still silently wish for you to return, perfect and unharmed.

You were my sweetest nightmare, a beautiful disaster. You looked like autumn in the crispy yellow twelve-noon sun— dazzling, brave, and warm. And you made me write a love song with a strange tune. Its harmony was tattooed beneath my skin; the music was echoing from my heart to my soul; a melody engraved into every piece of my brain.

You are the one that got away— the brightest star on a cloudy night, slowly fading its light. You were a man whose heart was made of thunder and lightning, born with a soul of the storm running in his veins.  The chaos of stunning disarray in your eyes spreads like a summer wildfire, burning me alive a thousand times. But the gorgeous mess of your lips reminds me that you are no longer the safest haven I used to know. And that I should go and run away like a rebel child, barefoot in a garden of thorns. No matter where the universe leads me, I still find myself coming back to where I started. I have been to a lot of places, but in the sea of different unfamiliar faces, my eyes still look for you. I don’t know if it is a blessing or a curse to believe that, somehow, you are also thinking the same.  And even after a hundred lifetimes, my mind will still remember your familiar scent. And that scares me. It scares me that your name will still echo inside my consciousness despite being scattered back to emptiness and having an empty slate.

Our love is a mystery of an unsolved riddle. And even though it already ended a lifetime ago, it doesn’t mean it was not real.  If the world ends today, and our stars lose the chance to collide together, I know in another universe, we are both burning brighter. But for now, you are the one that got away— the one who didn’t mean to stay.

— Maecy D.

(Photo from the series “How I Met Your Mother”)

[maecytories]

Si está buscando una señal para no suicidarse esta noche, aquí está.

Cuando sientas dolor, reza. La gente siempre va y viene. La próxima vez que vuelva a sentirse suicida, intente hacer algo que pueda hacer que su corazón se sienta a gusto. Escuchar música. Ver una película. Hablar a un amigo. Sal y respira aire fresco. Escribe un poema. Llegará un momento en la vida en el que ya no te importará si hay una luz al final del túnel. Estás harto del túnel y quieres terminar con el ciclo sin fin que te separa de la vida y la muerte. Sé que respirar es diferente de vivir, pero te llevará allí. Agradecerás al universo lo suficientemente pronto. Te agradecerás por no matarte una vez que termine esta oscuridad. Puedes hacerlo. Podemos hacer esto.

[maecytories]

[maecytories]

Almost

In my world of freedom and solitude, you found me beneath the ashes of my own chaos. Made me write a hundred poems in one night. And made me dance in the rhythm of my own heartbeat. Life was perfect. But sometimes, fear gets stronger than love, and just like that, we had our time wasted. Baby, we were so close to maybe. We were nearly in love and almost knew what love was. We almost made it through. Almost... but never enough.

I regret the chances we didn’t take, and moments together we didn’t make. I’m not much of a risk-taker. Unlike you, I tend to just stay inside the little circle of my comfort zone. I got scared. I was so anxious to lose sight of the shore not knowing that you were a whole new horizon. So, I stayed— I stayed inside that little circle and never found the courage to leave. Not until someone came along and made me feel fearless. Different from what you made me feel. And for a moment, it was all perfect.

But life is a joke and the universe pulled me back to you. I thought we were just some random stories left untold, and our story ended a lifetime ago. But, I had the chance to see through you and get to know you more. And I hated it. I hate that you have a good taste in music. I hate when your lower lip protrudes in a sulky pout. I hate how good your heart is, that despite being scattered for we don’t know how many times now, you still have so much love to give.

Our time was wasted and gone. But this flame inside me grows bigger each day. I don’t know if this same flame will burn me down into ashes or will make me shine brighter. Either way, this must stop. But how could I stop if the heart wants what it wants?

—Maecy D.

(photo taken from google)

[maecytories]

Just if the sky will stay gray and the sun won't smile back, if flowers won't bloom in the summer and everyday it will rain, if my heart doesn't really belong to any one but myself, i hope that the universe will still let me find someone whom i can dance in the rain with. I don't need it to be intimate nor for someone to hold my hands while dancing. I just want to be reminded that the storm will pass and everything's going to be fine.

Remind me of all those things I tend to forget—like the galaxies in my eyes as I look at the stars in awe and delight, the smile on my face even if it tells you ten thousand different stories of pain, and the universe even tho it won't remember anything about me at all.

Remind me of how strong my soul is, that despite being thrown away in various random directions, it is still fighting. Help me remember that things will eventually get better. That after all, i am still worth it.

—Maecy D.

[maecytories]

[maecytories]

Baguio Stories:

HOUSE OF YOGURT (H.O.Y) LOVER

For the record, I am not really a yogurt lover. But I indeed enjoyed it. We planned to drop by their store on our first day in Baguio but were able to finally visit 2 days after. It was kinda struggle to find a parking space here, seems that they're always fully booked!

For only 130 pesos you'll have 2 crunches, 2 fruits, 1 syrup and a taste of heaven in your mouth! However, if you want your yogurt to be served frozen, I would just like to set your expectation, they don't really serve frozen yogurt here. Out of curiosity, we even asked them why, and ate said, "Ma'am, simply because you're already in Baguio. ❄" Well, it all makes sense now. Hahaha! I will definitely come back and try it again!

[maecytories]

PAALAM

Mahal, ito na marahil ang huling mga salitang pagtutugma tugmain ko para sayo. Hindi dahil naduwag ako o nais ko nang kalimutan ang mga pangakong sabay nating binuo. Hindi dahil ayoko na o gusto ko nang lumayo. Hindi dahil hindi na kita gusto. Mahal ito na ang huli, pero magkikita tayong muli.  Ito na ang huling tulang iaalay ko para sayo— ang tulang walang titulo.

Bibilang ako ng isa hanggang sampu. Pero hindi dahil gusto kong maglaro. Hindi ito taguan, o larong habulan. Bibilang ako ng nakapikit, para hindi na ako maakit. Dahil sa isang ngiti mo lang, agad na akong babalik. Bibilang ako ng mabilis, baka hindi pa kita matiis. Bibilang ako ng isa hanggang sampu sabay hahakbang na akong palayo.

Isa, dalawa, tatlo, salamat sa mga umagang ikaw ang kasama, mga gabing lagi mo kong napapatawa, at mga pagkakataong hindi na sana natapos pa. Salamat sa mga akda kong tula na pangalan mo ang pamagat. Inialay bawat salita, ibinigay sayo lahat. Salamat sa mga “siguro” at “sana”. Mga sigurong walang kasagutan at mga sanang hindi na malilinawan.

Apat, lima, anim, kung ako man ang naging dahilan ng paghihirap mo, mahal, patawad sa pagdating ko. Kung biglang gumulo ang puso mong dati’y maayos at buo, mapapatawad mo pa ba ako? Hindi ko to gusto, hindi ko gustong lumayo. Pero hindi porket masakit ang isang desisyon, mali na. Pero gusto ko lang sabihin sayo na mahal kita. Wag kang mag-alala, magiging okay rin ako. Lilipas ang umaga, magiging okay rin kayo. Patuloy akong magpapasalamat kahit hindi man naging oo ang hindi, naging tama ang mali, naging sigurado ang siguro, naging “tayo” ang “ikaw at ako”.

Pito, walo, siyam, dumating na tayo sa katapusan, kung saan kailangan na nating wakasan ang isang bagay na hindi pa man nasisimulan. Andito na tayo sa dulo, kung saan kailangan ko nang maglaho. Kasabay ng pagtatapos ng sulat kong ito ay ang aking paglayo. Mahal kita, kahit masakit, kahit mali, walang bakit, walang hindi. At mamahalin parin kita. Ang pinagkaiba lang ngayon, hindi ko na pwedeng iparamdam. Mamahalin nalang kita sa malayo, kung saan hindi ka nakatingin. Mamahalin nalang kita habang nagmamahal ka ng iba. Mamahalin nalang kita sa paraang hindi ako magiging makasarili, sa paraang hindi ko kailangang makisali. Nakakalungot na hanggang ala-ala nalang pero tandaan mo na ikaw yung paalam na paulit ulit kong babalikan. Paulit ulit kong babalikan, kahit nasaan, kahit kailan. Dahil mahal, ito na ang huling tulang iaalay ko para sayo— ang tulang walang titulo.

Sampu, ipipikit ko ang aking mga mata, pagkatapos bitaw na. Paalam.

-Maecy D.

[maecytories]

Kwento ng paalam, kwento ng pahiram

Higit isang oras na yata akong nakatitig sa kisame, humahagilap ng akmang mga salita na makapapagpaliwanag sa mga bagay na hindi ko maintindihan.  Naghahanap ng kasagutan sa mga tanong na walang kasiguraduhan kung matutuldukan. Bakit nga ba? Bakit pilit pinagtagpo ang dalawang pusong hindi naman pala para sa isa’t isa? Kung nakalaan naman pala sila para sa iba? Bakit?

Paano? Paano tayo napunta rito? Sa pagitan ng paulit ulit na paalam at kumusta ka. Sa tabi ng walang katapusang ayoko na. Sa gitna ng hindi na ‘to mauulit pa at bumalik tayo sa umpisa. Sa dulo ng gasgas na mga salitang mahal kita, pero dinugtungan ng tama na.

Ano? Ano ba ako sayo? Ayoko na sanang magtanong, dahil ayoko nang maniwala. Ayoko nang maniwala sa mapang-akit mong mga mata, o matalas na dila at matatamis na mga salita. Ayoko na sana.  Pero ito na ang huli, tatanungin kitang muli, “Mahal, ano ba ako sayo?” ngunit sa pagkakataong ito, hindi ka sumagot, halata ang iyong lungkot. “Mahal, ano ba ako sayo?” pero hinalikan mo lang ako sa noo, bigla kang tumayo at naglakad nang palayo.

Saan? Nasaan ka na? Saan ba ang daan pabalik sa dating tayo. Sa tayong hindi totoo. Sa tayong walang ikaw at ako. Balikan mo naman ako kung san mo ako iniwan. Sa dulo ng walang hanggan. Sa katapusan ng walang katapusan. Dito mo ako balikan.

Kailan? Kailan ka babalik? Matagal na akong sabik. Tatlong daang ulit ko nang nabilang ang patak ng ulan, lumipas na ang sampung buwan. Limang daang ulit ko nang nabilang ang patak ng sariling luha, pitong tula nang aking nagawa. Matagal ka pa ba?

Dahil kung oo, hayaan mo muna ako magkwento. Kwentong tayo lang ang nakakaalam. Ang kwento ng pahiram, ang kwento ng paalam.

Sisimulan ko sa umpisa, sa kung paano tayo pinaglaruan ng tadhana. Sa kung paano tayo nagkakilala. Sa kung paano mo ako tinitigan sa mata at tinanong, “San ka nakatira?”

Sisimulan ko sa gitna, sa kung paano mo ako napatawa, sa kung paano mo ako napasaya. Sa kung paano ako pinaasa, at  pinaniwala ng tadhana na ang lahat ay tama.

Sisimulan ko sa dulo, sa kung paano kita tinulak palayo. Sa kung paano ko nalaman ang buong kwento. Sa kung paano ko napatunayang lahat ay di totoo.

Sisimulan ko... sa kung paano...

Sa kung paano mo ako pinaiyak at paano mo ginulo ang buhay kong payak. Sa kung paano  kita minahal sa malayo at paulit ulit sinubukang lumayo. Na kahit ilang beses mo nang niloko, heto parin ako, sinisimulan ang kwento, ginagamit na pamagat ang pangalan mo. Nagtatanong ng kelan, saan, ano, bakit at paano?

Kaya hayaan mong simulan ko ulit, sa pagkataong ito, ako’y pipikit,

Sinimulan ko muli ang kwento sa bakit, bakit pilit pinagtagpo ang dalawang pusong hindi naman pala para sa isa’t isa?

Sinimulan ko ang kwento sa paano, paano tayo napunta rito?

Sinimulan ko ang kwento sa ano, ano ba ako sayo?

Sinimulan ko ang kwento sa saan, nasaan ka na?

Sinimulan ko ang kwento sa kalian? Kailan ka babalik?

Mahal, sinimulan ko muli ang kwento. Sinimulan ko sa walang katapusang katanungan at walang hanggang simula, gitna at dulo.

-Maecy Drapete

[maecytories]

Alam ko na kung bakit hindi mo ako kayang mahalin...

Kasi tulad ako nung damit sa aparador na hindi na pwedeng suotin dahil may mantsa Ako yung nilakihan mong sapatos na hindi na kasya kaya ibibigay nalang sa iba Yung kodigo sa exam na hindi pwedeng makita kaya itatapon mo nalang o ibubulsa Ako rin yung bentesingko sa daan na hindi mo pinansin dahil marami ka namang pera Yung mamumurahing ballpen na nabagsak kaya ayaw nang tuminta Yung karatula sa kalsada na hindi mo nilingon dahil nagmamadali ka Yung kape sa umaga na ayaw mo inumin dahil malamig na Ako yung dulo ng sigarilyo na inihagis mo sa daan at biglang inapakan Yung bote ng alak na sisipain mo nalang kapag wala nang laman Ako rin yung punda ng unan na papalitan na pagkatapos ng isang buwan Yung password mo sa facebook na ikaw lang ang nakakaalam Yung libro sa library na nakalagay sa dulo dahil wala namang humihiram

Samantalang sya?

Sya yung bagong biling damit na excited kang suotin kaya ikaw na ang maglalaba Yung sapatos na nakalagay pa sa kahon dahil bagong padala Yung perfect mong score sa exam na ipinagmamalaki mo dahil hindi ka nanghula Yung napulot mong isang libo kaya nangako kang ililibre ang barkada Siya yung mamahaling ballpen na iniingatan mo kaya bawal hiramin ng iba Yung stoplight sa kalsada na kailangang huminto kapag nagpula Yung kape sa starbucks na sinasaid mo hanggat may tira Sya rin yung usok ng sigarilyo na kapag hinihithit mo, napapapikit ka pa Yung regalong wine na bawal buksan kaya ididisplay nalang sa sala Sya yung kamang unang hinahanap kapag pagod na pagod ka Yung status mo sa facebook na ang likes ay siyamnapu't lima Siya yung librong ang mahal ng presyo dahil may pirma At higit sa lahat... sya? Mahal mo sya. Ang laki ng pagkakaiba namin di ba? Kaya alam ko na, ngayon alam ko na Hindi mo ako kayang mahalin dahil hindi ako sya.

-Maecy Drapete

[maecytories]

Sana ang pagmamahal ay hindi kasing kumplikado ng mga tanong na nagsisimula sa bakit at paano. Bakit... bakit magulo ang pag-ibig? Bakit... bakit hindi mo ako marinig? Paano... paano maging iyo? Paano... paano maging “hindi” ang “oo”? Hindi mo alam kung bakit at paano pero sumugal ka sa isang larong una palang alam mo nang hindi ka mananalo. Dahil sa larong kung tawagin ay pag-ibig, ang unang magmahal, talo.

Sinubukan kong umalis, pero sa bawat hakbang ko palayo ay siyang bilis ng takbo ng puso ko pabalik. Kung pwede lang piliin ang taong mamahalin, hindi na sana kita pinansin. Hindi na pala dapat ako tumingin dahil imposible ka namang maging akin. At sa lahat ng laro tulad ng patintero, piko, tumbang preso, taya-tayaan, at habulan— ang alam ko lang laruin ay taguan... taguan ng nararamdaman. At umasa kang kahit kaila’y hindi mo ako mahuhuli o matatagpuan. Dahil kahit anong galing mong maghanap, mas magaling parin akong magpanggap. Mahuli mo man ako, muli akong tatakbo. Makita mo man ako, muli akong lalayo. Mananatili akong tahimik hanggang ako naman ang maging taya at ikaw naman ang magtatago. Maglaro lang tayo hanggang sa ikaw naman ang maging talo at ako ang manalo.

Pero gumawa man ako ng libu-libong tula, kahit gamitin ko pa lahat ng salita, kahit pangalan pa nati’y magtugma, kahit ang mali pa’y maging tama, talo na ako noon pang simula. Simula pa nang hinawakan mo ako sa kamay noong tayo’y magkasabay. Noong tinitigan kita sa mata at tinanong kung san ka nakatira. Noong bigla kang ngumiti at ako’y nakiliti. Noong bigla kang tumawa at mga labi mo’y kumurba. Noon pa. Simula pa noong una, simula pa noong umpisa. Pero hindi mo naman malalaman dahil hindi mo ako tinitingnan. Hindi mo naman ako matatagpuan dahil sa iba ka dumaan. Hindi mo naman ako makikita dahil nakatingin ka sa iba. Hindi mo naman mahahalata dahil masaya ka sa kanya. Kaya kahit hindi naman ako magtago, hindi parin tayo magtatagpo. Tumakbo man ako, hindi magkakabangga ang ating mga puso. At bali-baliktarin man ang mundo, ang “ikaw” at “ako” ay malabong maging “tayo”.  

 -Maecy Drapete

[maecytories]

Para sayo,

Alam ko hindi pa kita nakikilala. Wag muna. Hindi pa ako buo, hindi pa ako handa. ‘Wag muna tayong makipagsabayan sa mapang-akit na sigaw ng mundo, ‘wag mo munang pansinin ang pangalan ko. Ayokong masyadong mapaaga ang dating mo, maglakbay muna tayo... nang magkahiwalay, malayo sa yakap ng isa’t isa. Tuparin muna natin ang pansarili nating pangarap bago tumupad ng pangarap na magkasama. Tsaka na, siguro kapag mas mahaba na ang buhok ko o ‘pag ang ngiti ko na’y mas totoo. Kumilala muna tayo ng iba, magsaya, enjoyin ang buhay nang mag-isa. ‘Wag tayong magmadali, hindi yun ganun kadali. ‘Wag mo muna akong hahanapin, ayoko munang tawagin kang akin.  Dahil matapos ka man magbilang ng isa hanggang sampu, patuloy parin akong makikipagtaguan. Masyado pang maaga, tsaka nalang kapag sumilip na ang buwan.  

May mga gabing malulumbay ka dahil wala pa ako, mga gabing iiyak ako dahil wala ka pa. Pero alam ko, at patuloy na aasang sa dulo, uuwi ako sayo. ‘Wag kang mag-alala, magkikita rin tayo. At sa araw na mangyari yun, sana mabasa mo’to, malaman na hindi pa man tayo nagkakakilala, pinag-aalayan na kita ng bawat titik at salita. Mahal, tumahan ka. Tulad ng pagtahan ko sa tuwing inaapi ako ng sakim na mundo. Mahal tumahan ka. Tumahan ka dahil hinding hindi ko na hahayaang may manakit pa sayo. Aalagaan kita higit pa sa kaya kong ibigay sa iba. Pero ngayon, wag muna.  

Pangako mahal ko, kapag tama na ang lahat, ako na mismo ang maghahanap sayo. Ako na mismo ang hihila sayo palayo. Ako na mismo. Darating ang panahon na hindi na natin kailangan pa maglaro ng taguan at manghula kung sino ba sa ating dalawa ang taya. Darating ang araw na hindi na natin kailangang magtanong kung “Nasan ka na kaya?”

Sa ngayon, ‘wag muna nating ipilit na magkakilala. Dahil mas gugustuhin kong makilala ka sa tamang panahon kesa makilala ka ngayon pero hindi sumasangayon ang pagkakataon. Pagod na rin akong hanapin ka sa pagkatao ng iba, ipilit na ikaw sila. Pagod ako pero hinding hindi ako magsasawa dahil alam ko darating ka. Hindi ko alam kung kelan, saan at papano pero alam ko darating ka. Darating ka, di ba? Ipunin muna natin ang mga kwento at matatamis na salita, baunin natin sa paglalakbay patungo sa bisig ng isa’t isa. Magkita nalang tayo kapag handa ka na at handa na ako. Magkita nalang tayo sa dulo at sabay gumawa ng panibagong kwento.

Ang babaeng tatawagin mong iyo, Maecy Drapete

MAY 23, 2017

[maecytories]

Move forward. Take the risk. Move on.

I still have no idea of what life awaits me 3 months from now. I’ve been yearning for that moment since the day I found out that I want to serve the public. Well, I am so close to the peak of my greatest remorse. Little did I realize I would one day question my entire existence. Now, the day after that heroic glory hunts me. That only means that everything is going to change. I loathe the word “change” owing to the fact that it only indicates moving forward, taking risk, and moving on. But this is life. No matter how hard we try to stay inside the little circle of our comfort zone, we need to take baby steps for us to grow. This is life and these are the things I can’t change.

Upon flashing some distant memories in my head, I just realized that life is a big obstacle course. You need to get through series of dilemmas in order to attain triumph. You have no idea of what is hiding at the end of every route. You just need to trust the plethora of things that human can do. There are times when you will be facing the blind alley of life that separates reality from your dreams. When that happens, don’t plumb the depths of despair and sorrow. Hence, try another route. Some made it on the first attempt while other last a lifetime. I’m not telling you it’s going to be a smooth bumpy-free road with garden of fresh flowers. Expect monsters that you wish never existed. Take your time. Enjoy every moment. You know, life is not a race nor having the greatest achievements. It is about those times you said you had enough but kept on going. It is about the little smile you made when your dreams visit your head. It is about how well you live that life to the fullest.

So why should I fear change? Why should I fear taking risk if it is the only way of getting through that obstacle course? Should I really fear the chance of moving forward or the possibility of living inside the unending loop?

In the midst of deciding which way to go, we will meet two kinds of people— allies and enemies. Some will hold your hand while crossing that difficult rope of melancholy. Some will kill you using that same rope. Just be cautious of choosing who to trust because most enemies are hiding behind daydreams. Beware of their alter egos that are masked at the back of sweet smiles. Keep an eye to the people around you. Don’t give your 100% trust without a hitch. But don’t be silly.  Don’t curse all human flesh just because it’s hard to distinguish good and evil. This obstacle course is already difficult, try not to be hard yet not too soft. People are naturally good, bad experiences just turned them into beast and monsters. With deep understanding and courage, they will learn to love again. Ironic, isn’t it? I am talking about not trusting easily yet also saying to love one another. Well, that is the rule of life, you’ll need taste the bitterness of the world first before kissing the mouth of sweetness.

You will fall, sink, collapse, tumble, bleed and tremble first in order to survive. All you need to do is keep on breathing. Don’t be a coward and just run away. Don’t stop believing your capability to survive. You are not an accident. You were born for a purpose. To win this game? To run this race? To sing this song? I don’t know. I mean, you will know. But for now, you need to live. Breathing is different from living but it will lead you there. Live that life. Live that life to the most amazing way possible. Move forward. Take the risk. Move on.

-MAecy Drapete JANUARY 10, 2017

[maecytories]

People’s Park, Palace in the Sky, Tagaytay 01.02.17 

[maecytories]

Marahil ang pinakamasakit pagmasdan ay yung ngiti ng taong nagdurusa, pinakamasakit pakinggan ay yung tunog ng tawa ng taong hirap na hirap na. Mapangakit at mapanlinlang man ang kurba ng kanilang mga mata, damang dama ang daloy ng kalungkutang sa kanilang bawat “Hahaha!”

-Maecy Drapete DECEMBER 31, 2016

[maecytories]

Matutulog akong umiiyak yakap ang unang ilang gabi na nga bang nalulunod sa mga luha ko? Matutulog ako sa saliw ng mga hikbing tila isang malungkot na musikang pangteatro. Matutulog akong umiiyak sa likod ng mga rehas na nagbabawal sa aking makalapit sayo. Mahal, ngayong gabi matutulog akong hawak ang pananim na pilit kumikitil sa bawat hibla ng buo kong pagkatao. Matutulog akong umiiyak sa isiping katulad din ba kitang nasasaktan sa distansyang likha ng magkaiba nating mundo; mundong gawa ng di natin pagkakasundo.

Tama bang wag kang kausapin at hayaan nalang na unti unting mamatay ang ating mga puso? Sinusunod ko lang naman ang gusto mo. Sabi mo makasarili ako. Pasensya ka na kung masyado lang akong nalunod sa ideya ng salitang "tayo". Pasensya ka na kung masyado kitang minahal higit pa sa kayang ipaintindi ng bawat titik sa alpabeto. Pasensya na kung lagi nalang “ako”. Pasensya na sa mga panahong hindi ko iniisip ang gusto mo. Pasensya ka na mahal ko.

Ako ay lumayo. Ako ay lumayo hindi dahil wala na akong pakialam sayo o sa mga pangarap na sabay nating binuo. Lumayo ako dahil pilit mo akong itinaboy palabas ng pinto. Kumatok ako. Ngunit ayaw mong magpasuyo. Ngayon ako'y naririto, sa labas ng pintong pilit mong isinasarado. Mahal ko, pagbuksan mo ako.

Ako ay matutulog… ako ay matutulog hawak ang pag-asang muling magigising sa mga bisig mo. Ako ay matutulog hawak ang pag-asa ng iyong mga pangako.

-Maecy Drapete AUGUST 30, 2016