manoninoslo

[manoninoslo]

13/11 - 21/12

[manoninoslo]

13/11 - 21/12

[manoninoslo]

13/11 - 21/12

Dag liefste mensjes! Weer een lange post maar deze keer mag het want het is dan ook de laatste. Snik.

Op weg naar het moederland

Ter verduidelijking: het moederland is in dit geval Zweden. Nadat Amelie mij was komen bezoeken, moest ik haar leefomgeving natuurlijk ook eens inspecteren en zo vertrok ik met de trein voor het eerst in 12 jaar terug naar Zweden (ja, ik studeer Zweeds en ben er nog maar 1 keer geweest toen ik acht was, sorry hoor.)

Het was grappig hoe, na drie maanden in Noorwegen, mijn brein helemaal omgeprogrammeerd is naar Noors. Terwijl ik eerst steeds de Noorse spelling vreemd vond, keek ik nu naar woorden in het Zweeds en had ik de neiging om te denken dat de Zweden fout waren (alvast sorry Freek voor alle schrijffouten die ik ga maken, Noors is nu eenmaal logischer)

Mijn aankomst in Göteborg viel een dag nadat Amelie de mooie leeftijd van 20 jaar had bereikt. Ik had voor mijn vertrek samen met Bakhtawar cakejes gebakken (als je nu denkt “amai Manon bakt wel veel” dan heb je het helemaal bij het rechte eind) om de jarige jop te verrassen en die hebben we dan samen opgesmikkeld. Geen zorgen over de calorieën want die hebben zeer zeker verbrand elke keer dat we de 10 trappen (I kid you not) opklommen om tot Amelies kot te raken. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn kuiten geleden hebben.

Amelie had donderdag nog les dus ben ik er op mijn eentje op uit getrokken naar Slottskogen, een park/ zoo met allerlei dieren zoals zeehonden, elanden en herten. We zijn ook naar de kerstlicht ceremonie gaan kijken en ook Pipa, een andere vriendin uit Gent, was daarbij. Er waren ook prachtige zonsondergangen en natuurlijk hebben we veel koffietjes en chocomelkjes gedronken want... Everybody Loves a Swedish Fika (google het maar eens)

Mormor och morfar

Bezoek, bezoek! Mijn grootouders kwamen eens langs om te zien hoe het leven in Oslo mij hier verging en dus was het mijn job om te bewijzen dat ik het hier heel goed deed door hen rond te gidsen. Ik heb niet de hele tijd met hen gespendeerd want ik had ook nog les en examens die er aan kwamen, maar we hebben veel tijd gespendeerd en goed gegeten. We zijn dan ook gaan eten met Luk en Neha in een vegan restaurant waar ik eens en voor al tot de conclusie ben gekomen dat rode biet echt niet mijn ding is. We zijn ook eerst naar een commerciële en dan naar een traditionele kerstmarkt gegaan om echt in de kerstsfeer te raken (wat niet super moeilijk is in Noorwegen, ze houden hier best veel van kerst)

We waren de volgende dag van plan om mijn persoonlijke favoriete attractie te doen, de eilanden rondvaart, toen ik grappig genoeg twee wel heel bekende mensen tegen kwam: Judith en Amandine, twee van mijn mede-klasgenoten uit Gent. Nu, ik wist natuurlijk wel dat ze in Oslo waren, ze hadden mij om tips gevraagd maar door onze drukke agenda’s kwamen we al snel tot de conclusie dat afspreken waarschijnlijk niet ging lukken. Ik was eerlijk gezegd ook al een beetje vergeten dat ze kwamen. Maar het lot dacht er dus anders over en liet onze wegen dan toch kruisen voor een korte maar leuke reünie.

Skam-land indeed

Want deze allerlaatste post zou niet compleet zijn zonder een vermelding van mijn favoriete serie. En niet zomaar een vermelding, EEN GEDETAILLERDE BESCHRIJVING VAN HOE IK CAST EN MAAKSTER ONTMOETTE (you know the drill, skip maar als het je niet interesseert)

Nu, het verhaal. Ik zag een tijdje geleden toevallig op Facebook een advertentie voor signeersessie van de Skam acteurs en de maakster Julie Andem ter ere van de scripts die in boekvorm gegoten werden. Na eerst de pagina grondig onderzocht te hebben om te controleren of het legit was, zette ik mij dan maar op geïnteresseerd met de gedachte dat ik heel misschien zou gaan (ik voel mij altijd nogal raar bij het concept van meet-en-greets)

De zaterdag was aangebroken en ik besloot om mij er toch aan te wagen, ik zat namelijk constant binnen om te studeren/ examens te maken en de kans dat ik nog iemand tegen zou komen was dus miniem. Een half uur voor de start kwam ik aan in de boekhandel en er stond al een best grote rij waar ik me dan maar heb bij aangesloten.

Het was echt warm daarbinnen en ik deed dan maar mijn jas en trui uit zodat ik zeker niet zou flauwvallen en die girl zou worden. We kregen lief van één van de verkoopsters een chocolaatje en bleven dan maar wachten tot het 13u werd. De acteur die Even speelt had zich al aan tafel gezet terwijl de rest in de backstage zat en ze zijn hem dan ook komen halen om het laatste kwartier daar te spenderen. En dan was het zover, klokslag 13:00 kwamen ze binnengelopen. Iman Meskini, Henrik Holm, Julie Andem, Josefine Frida Pettersen en Lisa Teige. En opnieuw begon mijn hart sneller te slaan. Ja, ik weet het, ik ben een fangirl. Ik geef dat ook gewoon toe. Don’t hold it against me want geloof me, er waren er toen veel ergere. Zoveel zelfs dat ik een beetje aan second-hand embarrasment leed (vooral bij iedereen ouder dan 30 want die waren om het het best te beschrijven... cringy en jævla creepy).

Het heeft ongeveer een uur geduurd voor ik uiteindelijk aan de tafel kwam, met mijn seizoen 2 en seizoen 4 (mijn favos) scripts in de hand. Iman was de eerste en ik had mij voorgenomen om wat ik die ene keer in de metro stil gehouden had haar nu wel te zeggen. Ze lacht en zegt hey. Ik lach terug en zeg haar hoe ongelofelijk ze is. En Iman licht helemaal op (letterlijk elke keer als ik er aan denk doe ik dat ook) en zegt “ongelofelijk bedankt, dat is zo lief” (maar dan in het Engels natuurlijk) terug. Ik zeg snel hoe we seizoen 4 (haar seizoen) allemaal fantastisch vonden en hoe dat script dus ook het belangrijkste was en ze lacht nog wat meer voor ze de boeken doorschuift naar de volgende. Henrik ging sneller, hij vroeg (in het Noors) of het de mijne waren en ik antwoordde en hij signeerde ze (met een heel coole handtekening.) Toen was het Julies beurt maar net toen ze aan mijn tweede boek ging beginnen werd ze gevraagd voor een interview en moest ik dus wachten.

En toen stond ik daar met aan mijn ene kant Julie die werd geïnterviewd en aan de andere Lisa en Josefine. Ik legde in een beetje gehaast Noors had uitgelegd dat ik op Julie aan het wachten was (en dus geen creepy stalker was ofzo) en ze hadden er geen probleem mee. Integendeel, ze babbelden met elkaar en zongen wat en dansten en in dat moment realiseerde ik mij hoe surreëel deze hele situatie was.

Julie kwam dan na een vijftal minuten terug op haar plaats zitten, de machine werd opnieuw in gang gestoken en ik kreeg eindelijk mijn boeken. De signeersessie duurde normaal gezien maar een uur maar ik zag op Facebook dat de acteurs uiteindelijk meer dan vijf uur hebben gesigneerd omdat er zoveel volk was. Dat toont echt aan hoe belangrijk Skam is geweest voor zoveel mensen (en ik was wel heel blij dat ik een halfuurtje op voorhand was gekomen)

Hjemeksamen hier, hjemeksamen daar.

Het concept van de thuisexamens, een concept helemaal vreemd in ons Belgische onderwijs systeem en toch is het hier in Noorwegen de norm. Kritisch en analytisch denken staan centraal, slaap is er niet en stress in hopen. Want er is een irritant klokje dat aftelt en aftelt. Eerst heb je nog 71 uur en dan ga je slapen en zit je plots aan 59 uur en dan denk je “oei ik moet misschien wat minder slapen?” Ik was aanvankelijk wel fan van het systeem en content dat ik zo twee “chille” examens kon afleggen maar ik ben helemaal, maar dan ook helemaal van gedachten veranderd. Doe mij dat nooit meer aan alsjeblieft.

Bergen

Hier volgt een conversatie die ik minstens drie keer heb gehad: “En? Heb je al wat rondgereisd?” Ik lach onwennig. “Bwa, ik heb zo niet echt de tijd want de universiteit neemt vrij veel tijd en Oslo is zo groot en er is zoveel te ontdekken, weet je.” Nog een onwennige lach.

Dankzij een tip van local Luk vond ik relatief goedkope (het blijft nog steeds Noorwegen he) treintickets naar Bergen, waar een vriendin van mij studeert en om dus nog zo een conversaties te vermijden heb ik maar snel geboekt. De treinrit van Oslo naar Bergen duurt ongeveer 7 uur, wat best lang is. Ik had me dan ook goed voorbereid: studiemateriaal, muziek, Netflix films en series gedownload, een boek mee. Toen ik daarmee klaar was had ik enkel nog iets nodig om mij de resterende 5u en 21 minuten mee bezig te houden. Makkie. Gelukkig was het landschap ook prachtig, bevroren meren, besneeuwde bergen. Op een begeven moment leek het zelfs echt alsof ik op een andere planeer terecht gekomen was en toen besloot de zon door het grijze wolkendek te komen wat alles nog zoveel mooier maakte.

Ik kwam aan in Bergen toen de zon net onderging dus heb ik die eerste dag niet veel gedaan behalve gechilld en een filmpje gekeken. Ik was dan ook kapot en was niet in staat om veel meer te doen.

Bergen is een relatief kleine stad en Laurien heeft mij zondag dan ook vrij snel rond kunnen leiden wat betekende dat ik dan nog één dag over had. We hadden echter de kapitale fout gemaakt om musea bezoeken op maandag te plannen (en sommige van jullie denken nu: musea zijn toch altijd gesloten op maandag? Ja, dat klopt. Ik zei toch: kapitale fout). We hebben dan maar om drie uur ‘s nachts, het moment dat we dat ook doorhadden, een impromptu uitstap naar Voss gepland en tickets voor de trein gekocht om toch iets om handen te hebben.

Een kleine 5 uur later was het dan weer opstaan om op de trein te kruipen. Voss is een stad die in de winter blijkbaar een beetje dood is maar na raad te hebben gevraagd aan een jonge Franse (who are you, dude, and why are you in Voss?) barista local, zijn we begonnen met een wandeling naar een mini canyon. Voss ligt wat hoger dan Bergen en het was dus ook een pak kouder en gladder wat de wandeling net ietsje spannender en gevaarlijker maakte. Eens bij de canyon werd Laurien er opeens pijnlijk aan herinnerd dat ze weldegelijk hoogtevrees heeft.

Volgende stop was het Folkemuseum. Weer naar beneden en de andere kant van de stad op. We stegen en stegen en mijn calculaties (neem ze niet te au-sérieux, ik ben een humanist, weet je) vertellen mij dat we met een stijgingspercentage van ongeveer 9% zaten wat wel kan tellen. Zeker op spekglad ijs. We hebben al slimmere ideeen gehad, dat hadden we ongeveer halverwege door maar we wouden en zouden niet opgeven.

We kwamen aan bij het museum en het zag er heel verlaten uit. Zou ook hier de vloek van de musealoze maandag van kracht zijn? De deur was wel open en dus gingen we naar binnen. Er stond een oude bel en een kaartje met “luid mij” en toen deed ik dat aarzelend. Er verscheen een vrouw en ze leek wat verward door onze aanwezigheid. Laurien vroeg in het Noors of we konden bezoeken en ze vroeg ons of we heel de berg zijn op gewandeld (jazeker, mevrouwtje dus stel ons nu niet teleur) en ze heeft dan de poort geopend voor ons met wat uitleg over wat we precies gingen zien (inclusief heel expressieve handgebaren, ze had volgens mij door dat we geen Noorse natives waren). Heel museum-achtig was het niet, eerder een mini en lege versie van Bokrijk maar we hadden opnieuw een prachtig uitzicht én ze hebben ons niets doen betalen. Als souveniertje hebben we ons een Noorse vlag aangeschaft en toen vertrokken we terug naar Bergen.

Ik heb die avond om 23u de nachttrein terug naar Oslo genomen om nog voor mijn laatste examen te studeren en de laatste paar dingen te regelen om naar huis terug te keren.

...

Zo dat was het dan. Het einde van een fantastische ervaring die ik nooit meer vergeet, waar ik heel veel heb geleerd en super mensen heb leren kennen. Maar nu moet ik stoppen met schrijven want er zijn nog dingen die ingepakt moeten worden en dat lijkt me best cruciaal.

Ik kan niet wachten tot ik jullie allemaal snel terug zie! ❤️

Ha det!

Ps: twee foto-posts om het af te leren 😉 https://manoninoslo.tumblr.com/post/181300338684

https://manoninoslo.tumblr.com/post/181300337994

[manoninoslo]

9/10 - 13/11

[manoninoslo]

9/10 - 13-11

Er zijn weer eens vijf weken voorbij en dus ben ik hier terug om eens (een beetje te, sorry daarvoor) lang en uitgebreid te beschrijven hoe die voor mij zijn verlopen.

Je hebt het of je hebt het niet

Als jullie je het nog herinneren van mijn eerste blogpost had ik samen met mijn buurvrouw Bakhtawar een cake gebakken voor mijn verjaardag en was zij heel verbaasd over hoe ik gewoon ingrediënten bij elkaar leek te kappen en toch een goede taart uit de oven haalde. Ter ere van de verjaardag van een vriendin van haar, besloot Bakhtawar om eens zelf, zonder toezicht, een taart te proberen bakken, ook al had ze eerder al meerder keren gezegd dat ze niks, nada, noppes van bakken kende.

Je kan het waarschijnlijk al raden...

Het was een ramp.

Op een of andere manier was Bakhtawars taart zowel vanboven als vanonder verbrand en toch pudding van binnen. Het was nogal zielig, zeker omdat het voor een verjaardag was. Als goede samaritaan die ik ben heb ik dan mijn net klaargemaakte eten gelaten voor wat het was en heb ik, op mijn manier natuurlijk, een nieuw beslag voor haar gemaakt. Ik moet toegeven dat ik een beetje begon te twijfelen aan mijn eigen methode, zeker nu er een heel feest van afhing maar gelukkig was mijn taart geslaagd en was er alsnog een verjaardagstaart.

Een Honorary Zweed op bezoek

Ik zeg honorary want Amelie komt uit het landlijke West-Vlaamse dorpje Oedelem. Maar ze is zoveel Zweed als ik Noor ben na deze drie maand. We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien (opnieuw krijg ik horror-flashbacks naar de herexamens) dus het was een heel leuk weerzien. We hebben de hele toeristische reutemeteut gedaan, allemaal in de bittere kou tijdens de koudste week tot nu toe. We (ik) hebben ook een paar nieuwe hoekjes ontdekt zoals een kunstgallerij in een bijna grotachtig gebouw verlicht door kaarsen en de botanische tuin die nogal sterk onder de koude leed.

Bakhtawar wou, na het taart fiasco, haar bakkunsten toch een beetje verbeteren en dus hebben we dan met z’n drietjes koekjes gemaakt waarvan de eerste lading verbrand was (woeps, het was de ovens fout?) en de tweede lading ongeveer een uur in de oven zat zonder echt te bakken (nu echt de ovens fout) Amelie is dan terug op de bus naar Göteborg gestapt, maar ons afscheid zal niet lang duren aangezien ik bijna naar Göteborg vertrek.

Let it snow, let it snow, let it snow. No, actually don’t.

Zoals ik al eerder heb vermeld was het dus plots heel kou in Oslo. Ik liep al sinds augustus rond in jeansjas en plots daalde de temperatuur overnacht van 10 graden naar twee. Amelie en ik waren al getuigen van wat verloren sneeuwvlokken die uit de lucht vielen maar meteen smolten.

Een paar dagen later, echter, was het prijs. Ik was nogal gehaast om naar de les te gaan en was dus snel opgestaan om te kunnen vertrekken. Ik kwam aan de deur van mijn gebouw en stopte, zelfs in al mijn haast, eventjes. Want buiten lag sneeuw. Veel sneeuw. Het soort en de hoeveelheid sneeuw die België lamlegt. In oktober. Oh wat was ik triest. Ik hoopte namelijk dat ik toch minstens tot november had voor ik het natuurelement moest trotseren. Fout dus. Ik ben drie keer bijna gevallen, wat minder tof was. Gelukkig was het (voorlopig dan toch) een unicum en zijn de temperaturen terug gestegen naar een 8-tal graden. We krijgen wel constante regen in de plaats maar dat neem ik er graag bij.

Yo fam

Bezoek nummer twee van de maand: de familie. Hier valt niet ongelofelijk veel over te zeggen aangezien ik ook met hen de typische toeristische plekjes heb bezocht. Het uur is veranderd net voor ze aankwamen dus we hebben een paar heel mooie zonsondergangen gezien (om vier uur RIP) waarvan één van de mooiste toch wel die op de boot tijdens de terugkeer van de eilanden was. We zijn ook in vier dagen meer gaan eten dan ik tijdens mijn hele verblijf heb gedaan maar dat is dan weer het voordeel aan oudertjes.

Alt er love (alles is liefde) maar dan toch vooral Skam zelf

In mijn vorig verslag was er al een kleine vermelding van een bezoek aan de school waar de Noorse serie Skam zich afspeelt en ook met Amelie ben ik nog eens naar Hartvig Nissen gegaan. Ik had mij er al bij neergelegd dat het bij de school zien ging blijven, ik was hier namelijk al bijna drie maand en was nog geen enkele acteur, zelfs geen side-character, tegengekomen. Maar toen was er woensdag 31 oktober, een dag die officieel mijn leven heeft veranderd (en als je denkt dat ik nu dramatisch aan het doen ben, stop dan maar met dit stukje te lezen want dan ga je het toch niet snappen.)

Toen mijn gezin cultuur ging gaan opsnuiven in het Nasjonalmuseet, besloot ik om niet mee te gaan. Ik had het namelijk al drie keer gezien en er ook al twee maal voor betaald (de laatste keer drie dagen eerder). Ik liep dan maar wat verder naar een koffiezaak om mij daar te placeren. Na een uurtje binnen te hebben gezeten en mijn chocomelk traag opgeslurpt te hebben, besloot ik om mij terug naar het museum te begeven en mijn familie daar op te wachten.

En het is op die bewuste weg, op dat bewust moment dat hij voorbij liep. Thomas Hayes aka William Magnusson aka Wilhelm. De iconische liefde van (spoiler alert) Noora Amalie Sætre, de kerel die toch minstens de helft van de Skam kijkers heeft doen swoonen. Ik was stil, mijn hart begon sneller te slaan (oké dit klinkt echt als een stationsromannetje maar bear with me) en voor een paar seconden stopte de wereld eventjes. Tot ik knipperde en hij voorbij was gelopen. Ik stuurde meteen een bericht in allemaal hoofdletters naar mijn Skamfam (halla 😉) en het heeft eerlijk gezegd toch wel eventjes geduurd voor ik echt gekalmeerd was.

Maar als ik dacht dat dat al speciaal was, hooo dan kon ik echt niet aan wat mij nog te wachten stond die dag.

Ik had besloten om eventjes mee met mijn gezin naar hun appartement te gaan om dat eens te zien, ookal nam ik zo de metro in de verkeerde richting. Oh boiiii, was dat de beste keuze ooit. Ik zat zelf nog maar net neer toen we aan de volgende halte aankwamen en ik door de deuren Iman Meskini zag binnenkomen. Iman Meskini die Sana, het hoofdpersonage in seizoen vier van Skam, speelt. Oh wow.

Ze ging samen met een vriendin in het volgende paar stoeltjes zitten en keek dus recht naar mij en ik recht naar haar. Wat was ze prachtig, stijlvol en classy. We hebben 15 minuten in hetzelfde metro stel gezeten, ik die heel subtiel een foto probeerde te trekken om naar mijn Skam-liefhebbende vrienden te sturen (want alsof iemand ooit ging geloven dat ik zowel William als Sana op één dag zag zonder bewijs), zij die babbelde met haar vriendin.

Ongeveer halverwege mijn rit stapte ze dan weer af, verder haar normale leven levend, en zich niet bewust van de impact die zij op mijn leven heeft gehad, hoe ik ettelijke tranen heb gelaten terwijl ik naar Sana’s verhaal keek, van wat een gigantisch voorbeeld zowel zij als haar personage zijn voor zoveel verschillende mensen in de wereld.

Ik had het haar graag gezegd maar dat zou alles misschien een beetje raar hebben gemaakt. Ik heb het dan maar bij kijken gelaten.

Ja, ik ga hier ook nog naar school.

Gewoon belachelijk weinig want Scandinaviërs geloven niet echt in meer dan 2u les per vak. Waar ze dan weer wel in geloven is actieve participatie, interactie, en examentaken, waar ik dan weer minder zot van ben, zeker als die examentaken als toelatingsproef tot het examen worden gebruikt.

De proffen van mijn Scandinavisch literatuurvak vonden ons een essay van vijf pagina’s laten schrijven en dat laten bepalen wie zelfs een mogelijkheid tot slagen had een goed idee en dus moesten wij dat maar ondergaan. Grootste stress van mijn leven. Schrijf maar eens een essay in academisch Zweeds voor Scandinavische proffen en in een klas met alleen maar Scandinaviërs. Het leek mij een spel van “zoek de vreemde eend in de bijt.”

Ik had al voor ik indiende al mijn hoop opgegeven en geaccepteerd dat ik volgend jaar dan maar twee extra vakken zou moeten opnemen om dit vak te vervangen. Maar toen kreeg ik feedback en was het goed?? Ik was zo blij dat ik op het punt stond om mijn prof Hans Kristian een antwoord met allemaal hartjes terug te sturen (niet gedaan uiteindelijk, de proffen zijn hier chill maar niet zó chill)

A Belgian Girl watching the Belgian “Girl”

Het was weer eens tijd voor een cool evenement in Oslo (en de rest van Noorwegen) en deze keer was het “Den Store Kinodagen” vertaald: de grote cinema dag. Een dag waar alle films aan halve prijs werden vertoond. De cinema is hier best duur en zelfs halve prijs is maar net goedkoper dan wat ik als student in de Kinepolis betaal dus ik ging eerst passen, er was toch niet echt iets dat ik wou zien. Of dat dacht ik. Ik kreeg op Facebook reclame voor Girl, een film die ik al een tijdje wil zien en waarvan ik niet wist dat die getoond werd hier. Ik heb mij dan maar snel een ticketje aangeschaft. Toegegeven, het was niet de grootste zaal maar wel een leuke sfeer met een publiek dat duidelijk cinofiel was. En ik was blij dat ik voor één keer geen ondertitels nodig had en dat de vertaalmachine in mijn hoofd eindelijk eens kon rusten. Girl is trouwens een echte aanrader.

On parle en Français? Eller norsk? Or maybe just English.

Zo belanden we ook in deze blogpost bij mensen die in Oslo wonen en die ik via via ken maar dus niet echt. Mijn oom Jakob heeft een vriend die in Oslo woont en gaf me een boek dat bij die vriend moest afgeleverd worden. Ik was me maar al te bewust van de ongemakkelijke situatie (ja hallo, jullie kennen me niet maar ik ben Manon en ik heb iets voor jullie dus afspreken?) en ik heb hem contacteren zo lang mogelijk uitgesteld. Ik wist natuurlijk wel dat het ooit eens moest dus stuurde ik dan maar een mailtje. Ik kreeg meteen een enthousiast antwoord en werd uitgenodigd voor een lunch bij hen thuis.

Zaterdag werd ik verwelkomd in een mooi appartement door Reidar (de vriend) en Veronique, zijn vrouw. Zij is Belgische, hij een hybride van Noors en Zweeds, en allebei zijn ze wereldburgers. Dat viel al op bij de begroeting waar we even afspraken welke taal we zouden spreken. Een polyglotte familie is het, met twee jonge dochters die met gemak van Frans naar Noors switchen naargelang ze met hun moeder of vader spraken.

Ik ben keer op keer verbaasd door hoe vriendelijk mensen kunnen zijn. Ik was een vreemde voor hen en werd toch zo warm onthaald en verwend met pizza en ijs (the way to my heart). Een goede 3 uur ben ik bij hen geweest, zo lang dat tegen de tijd ik thuis kwam het al donker was, dat is dan weer het leven in Scandinavië dezer dagen.

...

Dit is alweer mijn voorlaatste verslag (penultimate zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen) en als je het helemaal uit hebt gelezen, wow proficiat en dankje want het was een hele boterham. Als je trouwens iets over jouw maand wilt vertellen, I’d be happy to hear it, heel dit concept is nogal egocentrisch.

Volgende maand wordt vooral studeren maar niet getreurd dat mijn verslag saai wordt (en misschien eindelijk eens kort en bondig), het wordt ook een wervelwind met nog wat bezoek en nog wat gereis op de agenda.

Ha det gott!

(Ook hier weer een paar fototjes https://manoninoslo.tumblr.com/post/180271998754 )

[manoninoslo]

Hey, ik ben echt geen stalker ofzo, maar stel dat ik een hypothetische brief ofzo wil sturen, welk hypothetisch adres moet ik dan toerluisteren in het oor van mijn hypothetische postduif?

Hahahaha hey hypothetisch, niet-stalker anoniempje! In dat hypothetische geval mag je je postduif altijd zeggen dat hij naar Olav M. Troviks vei 46 H0101, 0864 Oslo, Noorwegen mag vliegen. Ik zal hem dan hypothetisch en geduldig staan op te wachten ❤️

[manoninoslo]

9/09 - 9/10

[manoninoslo]

9/09 - 9/10

Ennnn er is weer een maand voorbij en dat betekent... EEN NIEUWE BLOGPOST VAN MANON JOEPIE

Ik ben blij dat jullie allemaal even enthousiast zijn dus laten we er meteen invliegen!

Een lijst van velen

Sinds mijn aankomst ben ik vreemd genoeg in de ban van lijstjes geraakt. Een lijst tv-programma’s om te kijken (VRT NU is hemel), dingen om te eten wanneer ik terug in België ben (ik mis frietjes), en als laatste en belangrijkste (althans tijdens mijn verblijf): een lijst van dingen te doen en te zien in Oslo. Die steeds maar langer en langer werd. Ik had al snel door dat ik nog amper iets had gedaan na een maand hier. Daar ging ik verandering in brengen.

Op excursie

Mijn eerste stop was een voedselmarkt bij de haven die nogal teleurstellend (lees: duur) was. Daarna ging ik dan maar naar het gebouw waarvan ik dacht dat het stadhuis was. Niet dus, kwam ik te weten toen ik hoorde dat het niet gratis zoals gedacht was maar betalend. Het duurde ongeveer de volledige twee minuten voor ik door had dat ik in het Nobel vredehuis stond en dat het gigantische gebouw waar ik praktisch naast stond dus het eigelijke stadhuis was. Slim. Een echte local ben ik duidelijk. Het stadhuis, waar ook de Nobelprijs voor de vrede wordt uitgereikt, is vanbinnen beschilderd met felle schilderijen en er is ook een mooi uitzicht over Akerbrygge, de jachthaven van Oslo.

Ik had nog veel meer plannen om dingen te zien en te bezoeken maar opeens kwam er een nogal onwelkome gast: regennnnnn. Zoveel regen. Er zijn ettelijke plannen letterlijk in het water gevallen. Na vrijwel steeds zonnig weer te hebben gehad zat het weer plots in een serieus dipje. Ik moest ook voor het eerst mijn verwarming aan zetten, een triest moment aangezien ik mij voorgenomen had om dat niet te doen. Ik ging ook geen truien dragen voor dat het oktober was (kwestie van principes te hebben) maar dat is ook mislukt.

Nacht, cultuur, en, opnieuw, de onvermijdelijke regen

Eén avond gingen we ons niet door de slechte weersvoorspellingen laten tegenhouden: Kulturnatt. Een speciale avond waar allerlei culturele plaatsen verspreid over heel Oslo ‘s avonds hun deuren opzetten en mensen gratis binnenlaten.

Na een stop bij een nogal zielig en opnieuw duur foodtruckfestival, vertrokken we naar de Freia chocoladefabriek (Freia is een beetje de Milka van de Noren, ook zonder echte goede chocolade). We werden verwelkomd door lakeien en kregen meteen gratis snoepjes aangeboden. Het doel van de avond in de fabriek was wel niet wat wij ons hadden ingebeeld. Wij dachten namelijk dat er een mogelijkheid was om te zien hoe chocolade gemaakt werd maar het was eerder een bezichtiging van de Munch frescos die daar in de kantine geschilderd zijn alsof het niets is. En ook de Freia tuin had een nogal uitgebreide kunstcollectie, die net ietsje te elite was om echt samen te horen met iets industrieels als een fabriek. We stelden er ons geen vragen bij want er was ongelimiteerd gratis chocolade en dat was belangrijker.

Vervolgens trokken we naar het Noorse parlement dat we uitzonderlijk van binnen in konden bekijken, met een gratis koffie en goodiebag in de hand, Noren houden wel van gratis dingen weggeven. Onze laatste stop was het militaire fort Akersfort dat in het donker nogal spooky vibe kreeg met grote kaarsen die de weg wezen. De regen werd nogal opdringerend en we beslisten om onze toch wel succesvolle avond daar af te sluiten.

Are you guys trying to ruin my life?

Nu op naar een minder tof aspect van mijn verblijf hier: iedereen die fockt met mijn kot. Ze zijn overal rond de studentenstad waar ik woon druk aan het werken om de werken af te krijgen voor de winter. Het is dus niet ongewoon dat ik wakker word door geboor of getimmer of door een modderige straat moet om ergens te raken.

Maar op een dag kwam ik rustig terug van de winkel om te zien dat onze keukenkasten uit elkaar gehaald waren en dat er een gigantisch (denk de grootte van een 8-jarige) gat in onze keuken zat. Wat ik dan verstond van de veel te snel pratende Noor is dat er een probleem was met de leiding en dat ze het water moesten afsluiten. Ik heb dus mijn potten en pannen in mijn douche mogen afwassen. Deze werken hebben al bij al bijna een maand geduurd en zijn nu eindelijk klaar. Ik was al vergeten hoe onze keuken er normaal uit zag. Een paar dagen later is de electriciteit ook eens uitgevallen toen ik in de douche stond, een ervaring die ik niet meer wil herhalen, om het heel dramatisch voor te stellen: ik dacht eventjes dat ik zo ging sterven.

De verlossing

Ja, ze kwamen als reddende engels in nood... de friendosssss (hey, ik weet dat jullie dit lezen, toppers) Het was eindelijk tijd voor een bezoek van Laura, Elisa, en Wannes. Kwestie van zoveel mogelijk tijd samen te kunnen spenderen, heb ik op hun appartementje gewoond voor een week.

We hebben de week als echte toeristen gespendeerd met als hoogtepunt toch wel ons uitje naar de eilanden die op 10 minuten van Oslo liggen. We namen de boot (wat in Oslo deel uitmaakt van het openbaar vervoer) met onze lieve matroos Marcus naar vier verschillende eilanden waar we gewandeld hebben, gechilld hebben, en veel fotos hebben getrokken. Op Huvudøya vind je een ruïne van een 11de eeuws klooster die stilletjes aan overgroeid wordt met bloemen en planten waar de plaatselijke bewoners, een kudde schapen, dan weer olijk van geniet.

Een bezoek aan de Skam-school (voor diegenen die niet weten wat Skam is, een fantastische Noorse serie, noem het een cult-klassieker) mocht natuurlijk ook niet missen (voor Laura en mij dan, Elisa en Wannes gaven er niet zo veel om). Gelukkig was het zaterdag want dat is een echte school met echte leerlingen en zoveel toerist ben ik nu ook weer niet. Als afsluiter van de week zijn we nog naar mijn geliefde Sognsvann-meer gegaan voor een wandeling en (nog wat) foto’s

En toen moesten ze terug naar huis 😔 Ze hebben mij wel veel leuke, handige en lekkere cadeautjes gegeven waar ik nog steeds aan van het genieten ben.

Back to reality

Ooooohh, dat deed pijn, bye bye vakantie-gevoel. Zoveel pijn dat ik mij met moeite naar mijn lessen moest slepen. Om dat dan later in de week wat tegen te werken ben ik dan maar gaan shoppen met een vriendin (dat gevoel wanneer je als twee buitenlanders in een massa Noorse Lush medewerkers staat die allemaal net iets te opdringerig zijn) en gaan wandelen met een andere.

En toen had ik twee gasten over de vloer (op de vloer als we heel technisch gaan zijn): Laurien en Laura. Laurien is een vriendin van thuis die ook Engels-Zweeds studeert en die als enige uit mijn klas ook haar Erasmus in Noorwegen doet (grappig genoeg zit ik veel dichter bij mijn vriendjes in Zweden dan bij haar in Bergen). Laura is haar kotgenoot en is, zoals ongeveer de helft van de Erasmus studenten in Noorwegen, Duits. Veel heb ik ze niet gezien, ze waren hier met hun eigen groepje mensen en ik had ook mijn eigen plannen maar het was wel tof om Laurien te zien, al was het maar voor die paar uurtjes van ‘s avonds tot ‘s ochtends. We hebben in juli/augustus samen zo hard geleden onder de vervroegde herexamens en heel die ‘genoeg studiepunten behalen’ stress en hier zijn we beide, allebei al bijna halverwege van ons verblijf.

Belgen en Indiërs

Verrassend genoeg zijn er een aantal mensen in Oslo die ik via via ken, wat dus eigenlijk betekent dat ik hen niet echt ken. Ik moet toegeven dat het nogal beanstigend is om werkelijk contact op te nemen met die mensen en dat ik dat dus nogal heb uitgesteld. Gelukkig zijn zij vaak volwassener dan ik ben en nemen ze af en toe het heft in eigen handen. Luk, een onbekend deel van mijn soort van aangetrouwde familie, woont hier met zijn lief en stelde voor om eens af te spreken terwijl zijn moeder (die ik wel ken) in Oslo was. Aangezien Neha, zijn lief en tevens ook een Indische, zin had in voedsel van haar thuisland zijn we dan vertrokken naar Grünerløkka, de immigrantenbuurt van Oslo op zoek naar Indisch voedsel. Na niet lang zoeken vonden we een restaurant.

Het was er tof, wel een beetje druk maar er was zeer vriendelijk personeel. Na besteld te hebben, zijn we dan uitvoerig beginnen babbelen. Vooral Neha was heel geïnteresseerd in alles wat ik hier deed en ik heb het haar dan ook met veel plezier verteld. Het is altijd wel tof om met mensen te praten waarvan je weet dat ze hier ook relatief nieuw zijn en vaak dezelfde problemen ondervinden. We spraken over de moeite om Noors te spreken en te verstaan en de moeilijkheid om Noorse vrienden hier te maken. Mijn teller staat nog steeds op nul na twee maand maar Nehas ook en zij is hier al een pak langer. Ik ben blij dat ik niet de enige ben.

Het rijke Indische eten werd mooi gepresenteerd en was zeer lekker, een leuke afwisseling op mijn soms nogal droge maaltijden. Ja, de diepvries is nog steeds koning in huis.

...

Voila, dat was de samenvatting van mijn maand. Ik hoop dat jullie er ook een leuke op hebben zitten en jullie zijn hier terug welkom volgende maand! Er staat een maand met hoog bezoek op het programma!

Ha det fint!

(p.s.: er is ook een post met een paar fototjes :) https://manoninoslo.tumblr.com/post/178948212719 )

[manoninoslo]

9/08 - 9/09

[manoninoslo]

9/08 - 9/09

Super geïnspireerd door Ammies blogje (die dan weer geïnspireerd was door mijn idee) schrijf ik nu ook een blog, voor iedereen die mijn kop nog niet via videochat heeft zien verschijnen en toch wel benieuwd is hoe het hier gaat.

Op het einde van vorige week zat mijn eerste maand in Oslo (en dus bijna een kwart van mijn uitwisseling) erop. Het was een interessante maand, vol met emoties, ups and downs, en vooral veel aanpassen, maar ik loop op de zaken vooruit. Laten we beginnen bij het begin.

Het eerste contact met de Noorse bodem...

was om middernacht toen mijn vlucht na wat vertraging aankwam in Oslo Gardermoen. Omdat de luchthaven zo een 40 kilometer van Oslo stad is, ik nog geen kot toegewezen had en het ook midden in de nacht was, verbleef ik voor mijn eerste nacht in een B&B. De B&B had een luchthaven shuttleservice en ze hebben mij dus terug aan de luchthaven afgezet waar ik mijn reis naar Oslo centraal station begon. Daar stond er een welkomscomité van de unief die je hielp met alle praktische dingen; het belangrijkste zijnde de sleutels van je kot halen

Uren, maar dan ook uren, heb ik in de rij gestaan om dan eindelijk een kot toegewezen te krijgen. En dan moest ik nog in de regen met mijn twee koffers en trekrugzak op mijn kot raken, joepie. Gelukkig is er een metrostation dichtbij en stonden er mensen om ons de juiste kant uit te wijzen. Met mijn twee kaarten (oranje voor het gebouw, grijs voor mijn kamer, wat nog steeds voor verwarring zorgt) strompelde ik naar mijn gang en dan ook kamer. De deur klikte open en een bed, tafel, stoel en kast wachtten me op. Ik zette me neer en plots besefte ik het. Vier maand en twee weken. Wow, dat is lang. Ik keek wat verdwaasd rond en begon dan maar met uitpakken, beetje bij beetje werd de lege kamer steeds meer thuis en bedacht ik me dat het misschien toch niet zo erg is om hier zo lang te zijn. Op Erasmus zijn is een beetje altijd één van de twee voelen, heb ik snel ontdekt.

Een samenvatting van de eerste paar dagen :

Papierwerk, zoveel papierwerk en mails; amai dat is hier duur, dat wordt dus pasta voor vier maand; Unnskyld, vad sa du? Allee, ze hebben hier geen frieten in Ikea, wat heb ik nu aan gekookte patatten; wacht welke metrolijn moet ik nu weer nemen?

En toen was de officiële start van het academiejaar

Als je feesten (niet voor mij, je moet hier 20 zijn om uit te mogen gaan), barbecues en Oslo verkennen tot het curriculum van de unief rekent tenminste. We kregen in de typische Scandinavische mindset een buddygroep toegewezen (mijn groep heet Russefeiring, wat me dan ook al instant blij maakte) maar ik had het nadeel dat mijn buddy leider nogal heel Noors was. Wat dus heel verlegen en met momenten ongemakkelijk betekent. Toevallig genoeg zat er in mijn buddy groep nog een Belgische, die ook Vlaams was, ook in Gent studeerde én ook een Blandino was. We hebben dan met ons tweetjes wat de stad verkend en vooral veel gebabbeld. Ik kon de introductie week spijtig genoeg niet helemaal beleven door dat ik nog een examen (het befaamde Skype examen) moest afleggen op het einde van de week.

Op zaterdag was het Student Slippet, een dag waar studenten verwend worden met gratis eten, drinken, goodie bags, en gratis toegang tot allerlei plaatsen en activiteiten. Samen met twee vriendinnen ben ik naar de Nationale Gallerie gegaan (stiekem is De Schreeuw een beetje overrated), het Nationaal Historisch museum, kregen we een tour achter de schermen van het Noorse Theater en werden we bijna van het operagebouw geblazen (het was weer eens wisselvallig, het is hier altijd wisselvallig)

Oké en nu de echte start van het schooljaar

Met gigantische, maar dan ook echt gigantische stress vertrok ik dan naar mijn eerste lessen. Mijn eerste twee lessen die allebei in het Noors waren. Ik had al allerlei horrorscenarios bedacht gaande van dat ik geen enkel woord kon verstaan tot dat mij gevraagd werd om te praten. Maar gelukkig was dat niet het geval. Ik versta best veel (als het helemaal stil is tenminste en als mensen duidelijk articuleren) en er is bijna geen actieve participatie vereist (that’s how I like it) De lessen zijn hier ook zeer kort vergeleken met thuis (1u45 met een kwartier pauze in het midden) en ik heb enkel op maandag, dinsdag en woensdag les wat maakt dat ik dus steeds een lang weekend heb. Het verbaast mensen soms wel dat ik een Franse naam heb, Zweeds spreek maar Belgisch ben en nu hier woon, maar dat is niets nieuws. En ook een shout out naar mijn prof Hans-Kristian die dacht dat ik, met mijn brak, nerveus Zweeds weldegelijk uit Zweden kwam. Echt een compliment.

Er viel iets te vieren

Zoals jullie mogelijks al van de wijsheid die deze tekst uitstraalt konden afleiden heb ik ondertussen de rijpe leeftijd van twintig jaar bereikt. De eerste helft heb ik al schrijvend doorgebracht aangezien ook de deadline voor een herexamentaak op mijn verjaardag lag. Dan, via de wondere wereld van videochat, voelde het eventjes alsof ik terug thuis was dankzij the fam en the friends.

Toevallig hadden mijn kotgenoten een “familie” diner georganiseerd en ik had met één van hen, een vrouw genaamd Bakhtawar, besloten om dan een taart te maken te ere van mijn verjaardag. Ik ben nogal een “op het gevoel” kok en Bakhtawar was niet zo heel zeker van hoe ik gewoon ingredienten bij elkaar kapte (ze is een wetenschapper, ik een humanist, andere werelden) Het diner was tof, eindelijk wat meer dan gewoon “Hi.” en “Bye.” als gesprek. Mijn kotgenoten kwamen uit de lucht gevallen toen ze hoorden dat het mijn verjaardag was en begonnen spontaan te zingen. Daar hadden ze beter wat meer over na gedacht (of tenminste nog eens gevraagd hebben wat mijn naam precies was) want toen kwam het “Happy birthday dear...” stukje er aan en toen werd het plots heel stil. Ik zag de angst in hun ogen verschijnen en begon ongelofelijk hard te lachen. We aten de taart en iedereen was verrast door hoe goed hij was (zie je: ookal lijkt het alsof ik niet weet wat ik doe, het komt wel goed) en keerden dan elk naar onze kamer terug met de afspraak om dat meer te doen.

Waarmee hou ik mij zoal bezig hier?

Wel met verschillende dingen, ik lees heel veel aangezien mijn literatuurvak 8 boeken op het programma heeft staan en lezen in het Noors net iets trager gaat dan ik zou willen. Ik wandel, er is hier op vijf minuten stappen een groot meer dat een beetje een Blaarmeersen gevoel heeft en voor de rest ga ik naar evenementen en verken ik de stad. Er was zaterdag een openlucht cinema hier in de studentenbuurt waar ik met een paar vrienden naar toe ben gegaan en dat was ongelofelijk tof. Beetje bij beetje ontdek ik de stad en woon ik hier steeds liever. Alleen het elke dag koken is minder tof en porties inschatten is nog steeds een ramp. Lang leve de diepvriezer dan maar.

...

Zo dat was het, mijn eerste maand in Oslo. Bedankt om dit helemaal uit te lezen, ik mis jullie allemaal, tot snel voor een paar van jullie en tot de volgende blogpost voor de rest.

Ha det bra!