marijnwordtmaozhen-blog - Tumblr blog

[marijnwordtmaozhen-blog]

Some Taiwanese scenery. 

Gonna miss those sights. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Osaka, Japan.

I’m rarely fully satisfied with my pictures, but this one... It works. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Nepkerst

Onze wanhopige zoektocht naar de kerstsfeer mondde uit in de Taiwanese schaatsbaan. De zoveelste decemberdag met kortemouwenweer maakte het ons als kerstjagers moeilijk, en de synthetische kou van de ijsbaan bleek het dichtste wat we bij het Westerse winterklimaat zouden gaan komen. Aziaatjes op het ijs, het is even wennen. Niet dat ze bijzonder herkenbaar waren onder de excessieve lichaamsbeschermingen. Wij roekeloze Westerlingen durfden zonder ME-bepantsering het ijs op, maar dienden wel een verantwoordelijkheidscontract te tekenen eer we naar binnen konden. De artificiële kersttemperatuur, de botte schaatsbladen onder onze voeten en de vaalrode kerstmutjes op onze hoofdjes brachten ons al een stapje dichter bij de eindejaarsambiance die we zo gepassioneerd najoegen.

Raar he? De mens heeft de feestdagen verzonnen om ‘s jaars duisterste dagen wat op te fleuren, en nu we die duisternis ontvlucht zijn, verlangen we er met z’n allen hartstochtelijk naar terug. “Hoe ziet jouw Kerst er thuis uit?” Die vraag hoorde ik wel twintig keer vallen de afgelopen dagen, en bood ons een gouden excuus om met een kaneelvleugje sentimentaliteit terug te denken aan de roodgroene dagen thuis.  

Mijn hoofd speelt met het geruststellend vertrouwen dat ergens, duizenden kilometers van me verwijderd, een warrig kerstboompje in de hoek van een rommelig knusse woonkamer staat te stralen, en de kerstsfeer die ik zo mis als dotjes engelenhaar drapeert over de mensen die ik het meest liefheb. Ik ben er dan wel niet bij, mijn Kerstfiguurtje hangt nog gewoon in de boom, het Kerstdiner wordt gewoon opgediend en het kerkgezang resoneert gewoon door de Hollandse nacht.

Eigenlijk heb ik ook helemaal niet zoveel redenen voor al dit melancholisch gezeik, realiseer ik me als ik mijn ogen opricht van het ijs en de ene na de andere geweldige persoon voorbij zie stuntelen. Familie is misschien wat te ver gegrepen, maar zonder twijfel zijn zij een alternatief om meer dan tevreden mee te zijn. Dankbaarheid voor je dierbaren, dat is ook Kerst, en terwijl een Italiaanse vriendin van me met een noodgang tegen een hek klapt en zichzelf schaterend overeind probeert te hijsen, voel ik dat ik dat deeltje in ieder geval niet misloop, hier aan de andere kant van de wereld.

Na het schaatsen voert de kerstjacht ons mee naar een Italiaans restaurantje wat we met z’n allen afgehuurd hebben. Het Kerstdiner, wederom een slap aftreksel van het huiselijk origineel, maar desalniettemin een Kerstdiner. We eten met vork en mes, en het kost me eventjes te herinneren hoe dat ook al weer moest. De Zweden hebben in hun Taiwanese thuisoase (lees: de IKEA) hun nationale variant van glühwein gescoord, en we doen unaniem alsof de drank niet veel te zoet en muffig smaakt. Net zoals thuis: kerst is perfect en daar zul je je maar bij neerleggen. De warmgloeiende intoxicatie is een behulpzame bijkomstigheid als het aankomt op het zoeken van perfectie in deze plastic Coca-Cola-kerst, dus ik neem nog een net te grote slok en vertel mijn tafelgenoten voor de derde maal vandaag hoe de kerst er bij mij thuis uitziet. Nog altijd met evenveel enthousiasme.

Italianen kunnen koken, zelfs wanneer ze een halve planeet van huis verwijderd zijn. De rode wijn doet me de tel kwijtraken, maar de gangen lijken onophoudelijk door te gaan en met elke opdiening word ik mij een beetje bewuster van hoe fel ik de Westerse keuken mis. Het vrolijke deinen van de kerstmutjes, de smeulende wijnwangetjes, de geuren van de Mediterraanse kruiden: ze maken me door en door gelukkig. Maar ze doen me er niet in geloven.

Patriarchale arrogantie ten top eigenlijk, hoe ik geen enkele andere kerst kan accepteren dan de eigen. Maar als alle kerstbomen van plastic zijn, als de kerststalletjes verrijkt worden met figuurtjes uit de nieuwe Star Wars-film, als de kerstman spleetogen heeft en er een Coca Cola-labeltje aan zijn muts bengelt, dan kan ik het gewoon niet slikken. In het afgelopen half jaar was ik nooit eerder zo cultureel vooringenomen, maar het kan me op het ogenblik maar weinig schelen. Misschien speelt de heimwee stiekempjes een rol.

Ja, de heimwee. Die heeft me voor het eerst in mijn leven een bezoekje gebracht. Op Tokyo Narita Airport wachtte ik op mijn vlucht terug naar Taipei, de kerst drie dagen van me verwijderd, mijn familie drieduizend. Ik stond buiten en staarde in het strak gezeemde vliegveldraam terwijl er in de reflectie een vliegtuig over mijn hoofd scheerde, en voor het eerst mistte ik. Mijn gezinnetje, mijn vrienden, mijn huisgenoten, allemaal tegelijk schoten ze in een grote wirwar door mijn hoofd. Ik ging terug naar ‘thuis’, maar eigenlijk was die thuis evenmin mijn thuis als de Taiwanese kerst een echte kerst was. Nepkerst in mijn nepthuis. Ik vloog in mijn eentje terug en liet de gigantisch goede vriendschappen die ik in Japan had gebouwd achter, evenals dat na de reis door Korea het geval was geweest en evenals dat na mijn Taiwanese avontuur het geval zou zijn. Ik had behoefte aan sociale pertinentie, aan een vriendschap die niet voorwaardelijk gebonden was aan tijd of plaats.

Ik heb een aanzienlijk vertrouwen in de standhouding van de relaties die ik bijvoorbeeld met Mitko, Sandi en Catherine opgebouwd heb, maar tegelijkertijd weet ik dat het contact vergeleken met de huidige maatstaven nihil zal worden. Voor veel andere hechte contacten is het op z’n zwakst gezegd plausibel dat ik ze nooit meer zie. Dit was nooit eerder ook maar in de kleinste mate een probleem, maar in mijn huidig metafysisch bewustzijn van gemis, en mijn behoefte aan constantheid en aan een dimensie-overschrijdend sociaal vertrouwen, begint het op mijn traanklieren te drukken. De alleenheid, het slaapgebrek, de kater en de kerstliedjes op het vliegveld drukten mee.

Maar, zoals met zo’n beetje elke bevinding of emotie die ik opgedaan heb de afgelopen paar maanden, was de heimwee van een binaire aard. Buiten het feit dat het de kwaliteit van mijn thuisrelaties er maar weer eens dik bovenop legt en mijn waardering voor de mensen benadrukt, was ik voornamelijk blij dat ik überhaupt in staat was tot een dergelijk gemis. Zo’n gemis zoals in de romantische comedies, de ongeïnspireerde popliedjes, de jankerige Shakespeare-passages. Als ik mijn moeder, mijn ex-vriendinnen, of mijn goede vrienden vertelde dat ik ze mistte, dan betekende dat meer iets in de trant van “ik heb op zich wel zin om even met je te praten.” Of zin in andere dingen, in het geval van de exen. Maar nooit een diepgrondige, sentimentele onvrede met de afwezigheid van bepaalde mensen. Ik ‘mistte’ op de manier waarop ik hier Westers eten mis, of mijn gitaarapparatuur. Maar ditmaal was het anders.

Het was slechts een vlaag, waarvan er nog enkelen volgden in de loop van de kerst. Ik lag geen nachten wakker, ik bracht geen uren door met het blèrend bekijken van thuisfoto’s, ik ging de vluchtprijzen voor Taipei-Amsterdam nooit na. Maar toch: ik voelde het gemis, meermaals, onvervalst, doordringend. En ik was er dolgelukkig mee. Verdrietsgeluk, om het beestje maar een naam te geven.  

Maar daar aan de kersttafel, omringd door de aanstekelijke jolijtsnevel van mijn gestoorde groep uitwisselingsgezellen, bleef de vlaag uit. We genoten van elkaar, van de absurditeit van onze nepkerst, van elk hapje vertrouwdheid en elk slokje thuis. We overdronken de afstand tussen waar we waren en waar we hoorden te zijn, en feestten zoals je dat kan met mensen die je binnen een maand waarschijnlijk toch nooit meer ziet. We eindigden de avond met nul procent kerstgevoel en honderd procent blijdschap, en daar leek niemand een probleem mee te hebben. Er zullen nog genoeg echte kersten komen om van te genieten, en daar zal ik als het een beetje meezit nóg meer van genieten na mijn Taiwanese nepkerst.

[marijnwordtmaozhen-blog]

undefined

Mad for these goofy rocker babes. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Een middagje melancholiek in lied gevat. 

Control Alt Delete Ik hoopte zo innig op een mooie dag vandaag maar de wolken drijven voor de zon en ik sta machteloos in de schaduw van het fietsenrek, ik zoek de woorden van de wind maar ik hoor alleen haar tranen, ze loopt te janken als een kind

Waarom zou ik dansen? Er is niemand die het ziet waarom zou ik zingen, niemand hoort mijn melodie mijn zakken zijn gevuld met stenen, ik heb geen idee waarom de mensen zijn van piepschuim, maar ik ben van karton

En komt er dan de regen, of komt er dan de zon wat zou het mij ook schelen, met mijn ziel met Parkinson de straten zijn vervuild, oh wat een reddeloos verschiet denk ik lichtjes fronsend, en gooi mijn peuk op het graniet

Ik loop maar wat te leven, ik lach niet meer om de tv en ik zeul die klotestenen alsmaar verder met me mee ik geef de horizon mijn middelvinger, want waarom zou ik niet ik trek mijn capuchon tot aan mijn kin en, ik mompel ‘control alt delete’

Alles heeft een einde, maar mijne ben ik zoek ik dacht ooit precies te weten, hoe het verder moest met mij alles heeft een einde, maar mijne ben ik zoek je zei me nooit niet te vergeten, maar dat was voor het springgetij. (x2)

[marijnwordtmaozhen-blog]

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA IK BEN VOLLEDIG VERLIEFD OP JAPAN GEWORDEN AAAAAAAAAAAAAAAAAA 

Degelijke argumentatie volgt op een later tijdstip.

[marijnwordtmaozhen-blog]

Korea-kiekjes, deel 8.

Ik heb genoten van elke seconde in Korea, en dat heb ik allemaal te danken aan mijn reisgenoten. Mitko, Sandi,  Pinkas, Nico, Manja, Adrien, Torge: Herzlichen Dank, dass ihr diese Reise zu einem Märchen gemacht habt. Wie Pinkas zu mir sagte: Man sieht sich immer zweimal im Leben. Ich hoffe, dass ist wahr !

[marijnwordtmaozhen-blog]

Op landelijke televisie geweest: check! ☑️

[marijnwordtmaozhen-blog]

Ik denk niet dat ik een foto heb genomen die typerender is voor Taiwanezen dan deze. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Hoe ik de relatie met mijn Hollandse ik onderhoud

Ik eet dagelijks boterhammen met pindakaas (en heb tevens mijn internationale vrienden het idioom ‘helaas pindakaas’ geleerd, welke ze nu te pas en te onpas rondstrooien).

Ik geniet dagelijks van mijn portie "slechte” Nederlandse hiphop. 😍

Ik stoot mijn hoofd regelmatig tegen lage deuropeningen.

In m’n eerste week hier deed ik al mee aan een spaaractie voor een campingstoeltje.

Ik kom steevast nét te laat voor college.

Mijn Engels is goed genoeg om mensen er van te overtuigen dat het mijn moedertaal is.  

Als het kutweer is dient dat hoe dan ook benoemd te worden. 

Ik heb al meer dan tien mensen succesvol geïntroduceerd aan WieBetaaltWat. Tot zover mijn succes als culturele missionaris. 

Ik heb hier geen fiets gekocht, want Hollandse krenterigheid, maar elke kans die ik krijg om er eentje te lenen grijp ik met beide handen aan.

Ik liep vrolijk mee met de gay pride parade op de campus.

Ik drink regelmatig Heineken (al is dat meer omdat andere biersoorten hier vies zijn, dan omdat Heineken nou zo lekker is).

Het maakt niet uit waar, wanneer of met wie ik ben: het woord ‘gezellig’ moet en zal gebruikt worden. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Zo’n woordenlijst als deze doet je toch stevig twijfelen of communistisch China echt niets te maken had met het schrijven van dit lesboek. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

undefined

That’s Taiwanese cinema for you. 

[marijnwordtmaozhen-blog]

Rooftop voyeurism

Apart from a dazzling view over the Taipei skyline, leaning over the rooftop of the fifteen-story student dorm offers an unhindered voyeur view into countless little student apartments. The pale white surface of the towering concrete is speckled with rows and rows of dimly lit squares, behind each and every little window a little student living his little life. Glancing into the rooms one cannot help but contemplate on how each of the many lives lived behind those innumerable openings in the cement are in some respect similar, yet in others so very, very different. Every little window a picture frame into another life, each of them the apertures to numerous victories and losses, smiles and frustrations, emotions and adventures.

From the looks of the desks positioned windowside, a clear-cut distinction immediately wallows its way up to attention. Those desks kept in the compulsive orderly fashion of your average confirmed neurotic; and those that can honestly no longer be identified as desks due to the razing ravage of slapdash litter, random paperworks, creased clothes and half-finished bowls of food and chips. Back in Europe, one might expect the desks kept in a quarantine lockdown fashion to belong to the girl students, while those one square meter elevated warzones are the results of the boys being their boyish selves. But here, in the strictly gender-separated men’s dorm, it rather marks the bold-pressed distinction between Asians and Westerners.

Abasing to some more outrageous stereotypification, it seems that only Westerners have made some (mostly futile) efforts to decorate their apartments and exorcise the lurid asylum atmosphere from their living spaces. Some European soccer players can be spotted, hanging in slightly tilted display over the anarchic desk surfaces, as well as a colourful variety of rock bands, movie stars, Playboy models and home country flags. Interestingly, five out of six flags visible are Portugese. Their pride and faith in their country knows no limits, for reasons I one day still hope to understand. One student put up Christmas garlands, another chose to decorate his walls with beer and whiskey labels. Some Western students particularly keen on their interior design even replaced their fluorescent ceiling lights with some warmer glowing Ikea-bulbs.

The Taiwanese idea of homeliness is a far cry from that of most Westerners. Their walls are still the same clinical white as the day they moved in, their beds perfectly made, and trash quite simply doesn’t seem to get a place in their existence. Although some of the students sitting at their desks are nothing but silhouettes, their straightened backs and pencil postures are enough to mark their Asian ethnicity.

Just taking a moment to consider all the things that must have happened in these tiny little gridded rooms is nothing less than overwhelming. All the friendships formed, all the study headaches suffered, all the instant noodles slurped up, all the snooze buttons hit, all the idiotic little dances performed when nobody is watching. All the screams and shouts uttered in the general direction of the Champion’s League, as well as all the tears shed whilst sneakily watching cheap chick flicks, secured from the masculinity-demanding outside world  through the soundproof doors. All the successes and failures, all the fired cursewords, all the shower songs sung in complete cacophony, all the stress and all the reliefs, all the incognito browser windows opened, all the homesicknesses, the postcards written, the videogames beaten, the worried mothers called, the trips planned, the outfits selected...

Taking the moment to consider the plentitude of experiences lived strongly discourages the sentiment that any of those lives stand out, even that of the viewer. The calcified scenery allows for the perfect moment to take a figurative step back and for once, not prioritise one’s own life, but rather consider the unconceivable variety of stories created in those numerous identical rooms. As lights behind the windows gradually spring off and curtains are pulled — to shut out any potential voyeurs, or people pretending to be Batman on the rooftop (I won’t deny I have) — the wholeness of the building becomes more and more apparent. Like one big beautiful museum, offering shelter to an enormous collection of unique existences, sharing one universality: their choice to come to National Taiwan University.

And how thankful its collection should be. Rarely was an enormous chunk of unfashionable concrete the subject of so much gratitude. But this particular one deserves it all.  

[marijnwordtmaozhen-blog]

Kou? Wat is dat?

[marijnwordtmaozhen-blog]

Nog eentje in de categorie ‘uithangborden-orgies’!

[marijnwordtmaozhen-blog]

Mijn gebruikelijke wandelingetje van de dorms naar de campus. Naar mijn Social History-lokaal, om precies te zijn. Al dient er wel vermeld te worden dat deze weergave niet 100% waarheidsgetrouw is, aangezien ik nergens stop om koffie te halen en aangezien ik voor aanvang van mijn college arriveer.

[marijnwordtmaozhen-blog]

Voor de verandering maar weer eens wat fotootjes vanuit Taiwan!