marthe15 - Tumblr blog

[marthe15]

Recensie Oogst

Onlangs las ik het boek Oogst, geschreven door Sien Volders. Het verhaal gaat over een alleenstaande moeder genaamd Alina die samen met haar zoon Lucian haar geboortedorp in Roemenië verlaat en naar Sicilië trekt met hoop op een beter leven voor zowel haar als voor haar zoon. Alina probeert met moeite een min of meer draaglijk leven op te bouwen in de kleine schuur op het erf van de tomatenplantage waar ze hard werk levert voor Giuseppe Cascone. Lucian maakt 2 vrienden: Anwar en Paolo. Ze hebben alle drie verschillende achtergronden, maar de jongens vechten met elkaar, voor elkaar en tegen de wereld. Het leven in Sicilië is zwaar, maar zolang Alina en Lucian bij elkaar zijn en elkaar kunnen steunen, is het draaglijk. Het verhaal draait rond vriendschap, veerkracht, en het vechten voor een waardig bestaan aan de onderkant van de economische werkelijkheid.

Het boek is een echte page-turner, ik heb het in een ruk uitgelezen. Het las heel vlot en het was op een makkelijke manier geschreven. Er werd een rijke woordenschat gebruikt maar desondanks las het heel makkelijk en dat was fijn. Het boek is geschreven vanuit de derde persoon, en dat is volgens mij een minder gebruikt perspectief, maar op zich stoorde mij dat helemaal niet. Het was zelfs interessant en op een bepaalde manier paste het wel bij het verhaal. De gevoelens van de personen worden misschien niet even intens beschreven, maar toch voel je helemaal mee en was het heel rakend en emotioneel.

In de verschillende hoofdstukken werd er telkens afgewisseld tussen verschillende perspectieven. Soms was het dat van Lucian, soms dat van Alina. Er was ook een hoofdstuk waar het dan opeens het perspectief van de mama van Alina was, die samen met haar zieke man nog in Roemenië zat. Ik vind het altijd heel interessant als het verhaal afwisselt van perspectief want dan kan je telkens meeleven met elk personage en de verschillende verhaallijnen volgen. Ik kon daardoor heel hard meevoelen met zowel Alina als met Lucian, en hoe ze beiden omgingen met hun lastige leven op een verschillende maar even moedige manier.

Iets opmerkelijk aan dit boek was, vond ik, de schrijfstijl. Het was een hele mooie en meeslepende schrijfstijl, maar soms toch een beetje apart. Er werden bijvoorbeeld soms hele korte, beknopte zinnetjes na elkaar gebruikt om verschillende dingen uit te leggen. Dat was in het begin een beetje vreemd, maar dan went het wel en ik kon me er wel in vinden. Ook werden er soms redelijk grote tijdssprongen in het verhaal gemaakt, wat een beetje verwarrend was, maar ik was wel weer direct mee met het verhaal. Ik vond het over het algemeen wel een hele mooie schrijfstijl, het was zeer aangenaam om te lezen.

Het enigste grote minpunt aan dit boek was dat het totaal geen “happy ending” had. Het was een open einde. Ik hoopte dat het verhaal goed zou aflopen, maar dat was helaas niet het geval. Je merkte doorheen het verhaal dat het leven van Alina en Lucian steeds moeilijker werd, er steeds minder hoop was ondanks alle pogingen om het toch iets draaglijker te maken. Dat raakt je wel als lezer en dus hoop je dat het toch min of meer goed afloopt, maar dat was helemaal niet het geval, in tegendeel zelfs.

Het was dus een heel meeslepend en emotioneel verhaal dat er voor zorgde dat je het boek niet kon neerleggen. Het is geschreven in een niet al te moeilijke en aangename stijl, en het was interessant om de verschillende kanten van het verhaal te horen. Wat mij het meest zal bijblijven van het verhaal is dat ondanks het ondraaglijke leven dat Alina en Lucian moesten doorstaan, er toch nog iets van probeerden te maken en trouw bleven aan elkaar, wat er ook gebeurde. Het verhaal heeft me diep geraakt en heeft me weer eens blootgesteld aan de harde realiteit van het leven van migranten die hopen op een beter leven maar uitgebuit worden en gediscrimineerd worden. Ik raad het boek zeker aan, ook al vond ik dat het einde beter had gekund.

[marthe15]

Nieuw boek: Oogst

Nu dat de opdrachten rond het boek Terug naar de kust zijn afgerond, is het tijd om te beginnen met het lezen van een nieuw boek. Het volgende boek dat ik zal lezen heet Oogst, en is geschreven door Sien Volders.

De roman telt 220 pagina's en werd in 2020 uitgegeven door de uitgeverij Hollands Diep.

Het verhaal gaat over een jonge Roemeense vrouw Alina die samen met haar zoon Lucian naar Sicilië gaat voor een beter leven voor zowel haar en haar zoon. Alina kan werken op een tomatenplantage en Lucian kan daar naar school gaan. Lucian krijgt 2 vrienden met elk verschillende achtergronden. De thema's zijn vriendschap, veerkracht en het gaat over de strijd om een waardig bestaan aan de onderkant van Europa.

[marthe15]

TRAILER - Terug Naar de Kust

Samen met Norena en Emilia hebben we hetzelfde boek gelezen, en we hebben vervolgens samen een trailer ervan gemaakt.

[marthe15]

boekopdracht: het hoofdpersonage, Maria, is verdwaald

Eenmaal boven zette ik het weer op een lopen. Dwars door rozenbottelstruiken en distels, richting de hoge dennenbomen. Mijn mond was zo droog en het bloed bulderde door mijn lichaam, zó hevig, dat ik even bang was dat mijn hoofd uit elkaar zou spatten. Buiten adem bereikte ik het bos, waar het aardedonker was. Ik hoorde Victor niet meer.

Ok, wat nu? Ik kan hier moeilijk blijven, ik moet iemand bellen. Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn. Er kwam een melding op het scherm. Opgelet! U heeft nog maar 10% batterij! Shit, en het was nog koud ook, hij kon elk moment uitvallen. De enige persoon die ik op dit moment kan vertrouwen in Harry, en normaal heb ik zijn nummer opgeslagen. Met beverige vingers drukte ik op zijn naam. Het rinkelde niet, ik had geen bereik. De moed begon me in de schoenen te zakken. Ik liep een beetje verder in de hoop wat signaal te kunnen ontvangen. Na een paar honderd meter lopen keek ik weer op mijn telefoon. Geen gemiste oproep, wel weer bereik. Ik ontgrendelde hem, maar dan… zwart. De telefoon had het begeven. Het was zo donker, ik kon niets zien. Ik had geen flauw benul van waar ik was. Ik moest gewoon verder lopen, tot ik ergens een licht zag. Ik was doodmoe, ik was machteloos en hopeloos en alles deed pijn, maar ik moest doorzetten. Mijn ogen begonnen te wennen aan het donker. Ik zag dat ik in een soort eindeloze weide was terechtgekomen. Hoe lang was ik al aan het lopen? 20 minuten? Een half uur? Ik wist het niet te zeggen. Het zag er ook niet naar uit dat ik snel een levende ziel zou tegenkomen, dus ik besloot even te gaan zitten. Probeer helder na te denken, zij ik tot mezelf. Ik voelde een stekende pijn in mijn onderbeen. De grond voelde vochtig aan en het was ijskoud. Ik moest denken aan Merel en Wolf, die morgen wakker zouden worden zonder te weten wat er met hun mama was gebeurd. Het brak mijn hart.

Ik werd wakker door een zachte bries die over mijn gezicht streek. Waar was ik? Ik keek voorzichtig om me heen en besefte dat ik me nog steeds in de eindeloze bosweide bevond. Ik moest in slaap gevallen zijn, en het was een wonder dat ik nog leefde en niet onderkoeld was door die bijtende kou. Een paar zonnestralen kwamen tevoorschijn van achter de wolken. Ik probeerde recht te komen, maar alles deed pijn. De wonde op mijn been was gezwollen en ontstoken. Ik moest iemand zien te vinden. Ik besloot maar op mijn gevoel af te gaan, en gewoon een bepaalde richting op te lopen. Na een aantal pogingen lukte het me om recht te gaan staan. Ik begon te manken richting de horizon.

Na een tiental minuten wandelen zag ik in de verte beweging. Het leek wel op een dorp, zo’n klein dorp met maar een paar honderd inwoners. Ik was opgelucht, maar hopeloos. Wat moest ik nu doen? Ik ben gisteren weggelopen zonder plan, en nu kreeg ik er spijt van. Ik besloot gewoon verder te lopen richting het dorp.

Mijn voorspelling was juist. Het was inderdaad een dorp. Ik zag een marktje met daarop een paar standjes en lokale bewoners die hun boodschappen deden. Ik kwam dichterbij en voelde dat mensen me raar aanstaarden. Rond de markt stonden er een paar huizen. Ik begaf me richting een huis en belde aan. Een vrouw met een vriendelijk kijkend gezicht deed open. Ik aarzelde. Hakkelend vertelde ik dat ik verdwaald was en dat ik iemand moest bellen en of ik toevallig haar telefoon zou mogen gebruiken. Het was enkele tellen stil maar toen zei ze “ach, arm kind. Kom binnen, je ziet er moe en verhongerd uit.” Dankbaar ging ik binnen. Ze overhandigde me een telefoon waarmee ik kon bellen. Aarzelend toetste ik het nummer van Geert in. Hij nam niet op.

“eh, mag ik vragen waar ik precies ben?” vroeg ik. “Nou, dit dorpje heet Nisse. We zijn in Zeeland.” Zeeland, gelukkig. Een gevoel van opluchting ging door me heen. Ik zou Geert opnieuw bellen, maar wat dan? Ik kon toch moeilijk opeens bij hem intrekken? En vandaag had ik een afspraak met Harry, om naar Martins bureau te gaan. Ok, ik zou meegaan met Geert, ik zou weigeren te vertellen wat er aan de hand was, mijn telefoon opladen en Harry bellen. Ik zou hem vragen om mij op te pikken en vragen of ik bij hem in mocht trekken, voor een paar nachtjes. We konden dan samen naar het bureau van Martin om iets van informatie over zijn verdwijning te vinden.

De telefoon rinkelde. Het was Geert. Ik hoorde mijn hart kloppen in mijn keel. “Maria? Hallo? Gaat het?”

[marthe15]

Leesdagboek #6 // de ontknoping (hoofdstuk 40-45)

Ziezo, ik heb het boek uitgelezen. Het was een goed boek, een zeer meeslepend en spannend verhaal, met een goede plot twist op het einde. In dit laatste deel van het verhaal kom je natuurlijk te weten wie maanden lang de stalker van Maria was, wie haar maanden lang het leven ondraaglijk maakte en wie haar hele bestaan geleidelijk aan verwoestte. Ans was de verantwoordelijke. Het was eigenlijk de persoon waarvan je het minst zou verwachten, maar als je er goed over nadenkt is het toch zo duidelijk en logisch. Het was echt een fijn boek om te lezen, het waren aangrijpende thema's en het is op een goede, spannende manier geschreven. Nog iets dat ik fijn vond, is dat het een min of meer gesloten einde heeft.

[marthe15]

Leesdagboek #5 // hoofdstuk 35-39

Dit deel van het boek is vooral zeer spannend. Er gebeurt veel. Maria ontsnapt uit het huis van haar zus, want ze heeft door dat ze voornamelijk door de pillen die haar voorgeschreven werden mentaal in een diepe put zat. Op een gegeven moment is ze helemaal alleen in het donker, op een plek die ze niet herkent. Het is een sfeerscheppende ruimte en dat maakt het verhaal en vooral die ene passage in het verhaal natuurlijk extra spannend. Gelukkig is er toch één iemand die ze kan bellen. Harry, een collega van Martin. Maria is er nog altijd van overtuigd dat Martin haar stalker is. Om een of andere reden denk ik echt niet dat het Martin is, het is te voor de hand liggend en eigenlijk klopt het gewoon niet. Voor mij wordt Ans meer en meer verdacht. Ik kan het niet uitleggen maar voor mij zou het sterk mogelijk zijn dat er een plot twist is en dat Ans, de zus van Maria, haar al maanden het leven zuur maakt, en als je er goed over nadenkt, zijn er allerlei verklaringen voor te bedenken...

[marthe15]

Leesdagboek #4 // hoofdstuk 26-34

Het verhaal gaat verder. We komen meer en meer te weten over Maria's jeugd en het verhaal van haar moeder aan de hand van flashbacks die meestal toch wel een aantal pagina's lang zijn. Door die flashbacks en het feit dat Maria's moeder mentaal ziek was, leg je wel een soort van link en begin je erg te twijfelen aan Maria's mentale gezondheid. Natuurlijk is het een lastige periode voor haar en komt ze daar alles behalve makkelijk doorheen, maar toch begin je te denken dat er iets mis is met haar. Ze vertelt vanuit haar eigen perspectief, en de manier waarop ze haar gevoelens etc. verwoordt is eigenlijk redelijk normaal, dus dan is het vreemd dat ze zulk psychotisch gedrag heeft terwijl ze daar zelf niets van merkt. Het is een mysterie en dan vraag je je ook af of daar iemand anders achter zit. Het geeft wel zin om verder te lezen in het boek.

[marthe15]

Leesdagboek #3 // hoofdstuk 17-25

Nu dat Maria bij haar zus is ondergedoken voel je dat ze zich al wat veiliger voelt. Het verhaal gaat verder maar je hebt wel constant het gevoel dat er iets zal gebeuren; het is niet voor niets een thriller. Je voelt ook dat Maria desondanks nog altijd bang is en voorbereid is op erge dingen. Ik vind dat alles goed beschreven wordt, dus dat maakt het makkelijker voor de lezer om zich een beter beeld bij het verhaal te vormen. We komen langzamerhand ook meer te weten over Maria zelf: over haar verleden, haar kindertijd, haar ouders, etc... en dit aan de hand van allerlei flashbacks.

Maria zelf probeert ook op zoek te gaan naar wie de dader is. Zij is vastberaden dat Martin, de man van Ans die zogezegd verhuisd is naar Spanje, de dader is. Ik kan me wel vinden in haar bedenkingen, maar volgens mij is die theorie een beetje te voor de hand liggend, en het wordt ook al vroeg in het verhaal aangekondigd dus ikzelf twijfel nog.

[marthe15]

Leesdagboek #2 // hoofdstuk 8-16

Het verhaal leest nog steeds vlot en het blijft spannend. Maria blijft bedreigingen krijgen, en besluit uiteindelijk om naar de politie te stappen. Helaas kan de politie haar niet helpen omdat er niet genoeg bewijsmateriaal is. Er wordt meer info gegeven over verschillende belangrijke personages. Zo kwam ik bijvoorbeeld meer te weten over Geert en over Steve. Zoals ik al zei in mijn eerste leesdagboek-post zijn dat voorlopig mijn 2 hoofdverdachten dus als lezer is dat natuurlijk altijd handig om daar meer te weten over te komen. Het verhaal blijft geschreven in hetzelfde perspectief. De gevoelens van Maria worden goed beschreven: ze is bang en voelt zich erg bedreigd. Ze besluit om haar stad even te verlaten en onder te duiken bij haar zus, Ans.

[marthe15]

Leesdagboek #1 // hoofdstuk 1-7

Mijn eerste impressie: het boek leest super vlot en is al meteen spannend.

Het liefste zou ik het boek gewoon in een ruk uitlezen. Het is al vanaf de eerste pagina spannend. Je komt meer te weten over Maria's jeugd aan de hand van allerlei verschillende flashbacks. Flashbacks zijn over het algemeen niet echt mijn favoriete elementen in een verhaal, maar nu vond ik dat zeer handig om wat context te krijgen. Je leeft al meteen mee met de gevoelens van het hoofdpersonage, Maria. Het vertelperspectief is vertellende ik.

Uiteraard heb je als lezer bij een thriller al vanaf pagina 1 je bedenkingen bij wie de dader zou kunnen zijn. Ik heb nog maar een paar hoofdstukken gelezen dus het kan natuurlijk zo zijn dat ik in het boek nog geen "kennis" heb gemaakt maar voorlopig ben ik aan het twijfelen of de dader Steve, of Geert is. Hoewel ik me dan afvraag hoe Steve erachter is gekomen dat Maria een abortus heeft gepleegd. Het is voorlopig dus nog een groot vraagteken.

Later meer! :)

[marthe15]

Nieuw boek - een thriller

hallo, hier ben ik weer!

We moeten weer een nieuw boek naar keuze lezen en er een paar opdrachten rond verwerken op onze blog. Ik ga samen met Norena en Emilia het boek "Terug Naar De Kust" lezen, een literaire thriller geschreven door Saskia Noort.

Het boek werd uitgegeven in 2003 door de uitgeverij Anthos. Het boek telt 244 pagina's.

Na het lezen van een korte samenvatting (de achterflap tekst) kreeg ik meteen zin om het boek te lezen. Vooral het thema spreekt mij erg aan.

Lees hieronder de achterflap tekst om een beeld te krijgen van het verhaal:

Vlak nadat Maria abortus heeft laten plegen, wordt ze met de dood bedreigd. Ze duikt onder bij haar zus, die in hun ouderlijk huis aan zee woont. Terwijl Maria's dierbaren steeds meer aan haar geestelijke gezondheid beginnen te twijfelen, komt haar belager dichterbij...

Ik heb alvast heel veel zin om te beginnen lezen in het boek en ik hoop dat het vlot zal lezen.

Ik zal een leesdagboek bijhouden, een opdracht uitwerken over dit boek en dan ga ik ten slotte samen met Norena en Emilia er een trailer over maken!

[marthe15]

citaat uit "Ik ben er niet"

Een citaat dat ik prachtig vond uit "Ik ben er niet", en dat bovendien op de achterkant van het boek staat, is het volgende: "Wij waren twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen blijven." Ik vind het enorm straf hoe je met zo'n simpele vergelijking tussen 2 dingen iets zodanig duidelijk kan maken, dat het zelfs ontroerend wordt.

Met dit citaat uit het boek "Ik ben er niet", sluit ik de blogposts over dit mooie verhaal af. Het was een prachtig boek en ik vond de opdrachten die ik errond moest maken super interessant, origineel en leuk om te vervullen. En voor het geval dat nog niet duidelijk was, ik raad echt iedereen aan dit boek zeker eens te lezen! :)

[marthe15]

Een fragment // Ik ben er niet

UITLEG FRAGMENT

In dit fragment van het verhaal zijn Leo en Simon op babybezoek bij Lotte en Coen. Simon wilt Leontine, de baby, vasthouden maar Lotte weigert. Met Simon gaat het niet zo goed, en hij vertelt over zijn theorieën aan Lotte en Coen. Leo schaamt zich een beetje voor hem maar probeert hem ook te verdedigen. De situatie loopt een beetje uit de hand. Het speelt zich af uit Leo’s perspectief, dus Leo is de hoofdfiguur.

FRAGMENT GESCHREVEN UIT HET PERSPECTIEF VAN LOTTE

Leo hield Leontine vast. Ik zag haar een beetje triest en ongelukkig kijken. “Mag ik Leontine nu ook eens vasthouden of hebben jullie onderling met elkaar afgesproken dat dat niet mag?”. Ik had niet gemerkt dat Simon terug binnen was gekomen.

Coen keek me aan. Ik hoopte dat hij begreep dat ik dat echt niet wilde, maar hij ging naar Leo en Simon toe en had duidelijk de intentie om Leontine te wisselen van schoot.

“Het is niet de moeite haar nu nog van schoot te veranderen, ze zal zo willen eten.” , zei ik om te voorkomen dat Simon Leontine kon vasthouden. De sfeer werd gespannen en ongemakkelijk.

Simon knikte en opeens voelde ik een licht gevoel van medelijden. Leo deed duidelijk een poging om Simon gerust te stellen en hem toch de kans geven om Leontine van dichtbij mee te maken maar Simon bleef doodstil zitten. Ik vind het jammer, maar ik kan Simon op dit moment niet vertrouwen, en al zeker niet met een pasgeboren baby.

“Simon heeft erg genoten bij het ontwerpen van de huisjes.” zei Leo plotseling. “Niet waar Simon?”

Simon knikte, en ik had het gevoel dat hij zich iets meer ontspande. Ik wou iets antwoorden, maar Coen was me voor. “Ja, we zijn er heel blij mee, maar dat hadden we Simon al laten weten.”

“Ja?” vroeg Leo.

“Mag ik jullie nu eens iets vragen?” zei Simon. Oh nee, daar gaat ie weer, dacht ik. “Al weet ik vrij zeker dat jullie toch niet eerlijk gaan antwoorden, want ja, jullie houden dit hele plan om mij neer te halen al zo lang vol.” Waar hééft hij het over, vroeg ik me af, en ik keek naar Leo in de hoop dat zij me kon duidelijk maken waarover Simon het had. Leo had nog altijd Leontine vast, en ik voelde me daar een beetje ongemakkelijk bij.

“Hoe komen jullie aan de naam Leontine?” ging Simon verder. “Leo en Tinneke - Tinne – de doopnaam van mijn mama. Hoe zijn jullie daarachter gekomen? Hebben jullie haar doodsprentje gezien? Willen jullie met die naam iets duidelijk maken?” Wat zit hij in hémelsnaam voor onzin uit te kramen, vroeg ik mezelf af. Ik was helemaal in de war. Leontine lag nog altijd bij Leo. Ik stond op en nam haar van Leo over, terug bij mij. Ik deed er alles aan om Leo’s blik te ontwijken. Ik ging weer zitten en hield Leontine dicht tegen me aan. De sfeer was volledig verdwenen.

“Simon, een naam kiezen gaat gepaard met zoveel toeval.” zei Leo om de pijnlijke stilte te verbreken.

“Hoe vaak zitten er in eenzelfde klas niet kinderen met dezelfde namen. Jij had toch ook twee Sara’s in je klas?”

Simon leek niet naar Leo geluisterd te hebben en ging verder met zijn theorie over hoe we volgens hem op Leontines naam waren gekomen. “Nee wacht, ik weet het. Jullie hebben natuurlijk Tinnekes naam van het scrabble-scoreblaadje onthouden, van die keer dat jullie bij ons kwamen scrabbelen!”

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Waarom denkt Simon dit?

Ik wierp vlug een blik op Coen en zag dat hij heel geïrriteerd was. “Komaan, Simon, serieus man, denk je nu echt dat we daarmee bezig zijn, dat we niet genoeg aan ons hoofd hebben? Misschien moet ik je teleurstellen, zoveel zijn we echt niet met jou bezig.”

Simon keek geschrokken en ongemakkelijk, en wendde zijn blik af. Coen keek naar mij en draaide met zijn wijsvinger rondjes naast zijn slaap. Ik was niet de enige die dat zag, Leo heeft het ook gezien. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik voelde me lichtjes schuldig tegenover Leo maar was ook echt geïrriteerd door wat Simon allemaal zei, ook al wist ik diep vanbinnen dat hij er eigenlijk niets aan kon doen, maar ik kon het niet helpen.

“Nee, inderdaad, jullie zijn niet zoveel met Simon bezig geweest, daar heb je wel gelijk in. Hij steekt zijn handen dagenlang uit de mouwen om jullie een prachtig kaartje te geven, maar dat wordt amper opgemerkt. Is dat dan zo moeilijk?” Leo deed alle moeite om het op te nemen voor Simon, maar die keek niet bepaald dankbaar. Ik raakte nu ook geïrriteerd door Leo. We hebben Simon toch duidelijk gemaakt dat we heel dankbaar zijn voor het kaartje. Wat willen ze nou nog meer?

“Met jullie rimpelloze levens zonder tegenslagen,” ging Leo verder, “jullie spelen in een andere league, jullie kunnen je niet meer inbeelden hoe het is om iets níet te hebben.”

Oké, daar had ze misschien wel een beetje gelijk in, moest ik toegeven.

“We hebben jullie hulp aangeboden, we hebben meermaals voorgesteld om op bezoek komen. Jij was degene die het afhield.” zei Coen. Ik ben zo blij dat hij er was om op Leo te reageren. Ik was zo moe dat ik gewoon de energie niet had om iets te zeggen.

“Met hulp bedoel ik niet een sms’je sturen, ik bedoel er oprécht zijn voor hem. Kijk naar die fruitmand die jullie opstuurden, er lagen niet eens bananen in!”. Leo begon ook al, dacht ik. Ik moest zuchten. Ik had hier geen zin meer in. “Alleen dit gesprek is al betuttelend, Leo.” begon ik. “En de laatste persoon die Coen de les te spellen heeft over oprechtheid ben jij.” Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ik het over de columns had, zodat ze zou zwijgen en er niet meer op ingaan. “Tijd om te voeden nu.” zei ik nog, en ik liep met Leontine op de arm de kamer uit. Ik hoorde dat Coen opstond en me volgde.

[marthe15]

gedicht dat me deed denken aan de laatste passage van Ik ben er niet

Onlangs was ik aan het scrollen door Pinterest, en ik kwam dit gedicht, geschreven door Geert De Kockere, tegen. Het deed me meteen denken aan het boek Ik ben er niet. Er is een bepaalde sfeer aanwezig die heel hard lijkt op de sfeer in het laatste deel van het boek. Leo beseft dat het met Simon nooit meer helemaal zal goedkomen, en legt zich daarbij neer.

Op het einde probeert ze alles een beetje te vergeten, herinnert ze zich dat het belangrijkste is dat ze van Simon houdt, en dat dat nooit zal veranderen. Ik vind dat dit gedicht dat zeer goed weergeeft.

Ik denk dat je Simons bipolariteit ook kan vergelijken met de storm die in het gedicht wordt vernoemd. Soms zal Simons gedrag een grote vermoeiende storm zijn, maar op andere momenten zal de storm gaan liggen, maar zal Simon in een diepe put zitten.

bron: Pinterest, https://www.pinterest.com/pin/503418064580863847/

[marthe15]

Opdracht ruimte en tijd: Leo gaat langs bij een waarzegster // Ik ben er niet

De kermis is een plek waar Simon en ik een keer per jaar komen. Simon ging vroeger altijd met zijn ouders naar de kermis, en wilde deze gewoonte graag behouden.

Hand in hand liepen we over het plein, en keken een beetje rond. “Wat wil je graag als eerste doen?” vraagt Simon. Ik stelde voor om oliebollen te gaan halen. Simon keek me een beetje spottend aan, waarop ik zei dat ik nog niet toe was aan eendjes vissen. Hij haalde zijn schouders op en begon te wandelen richting het oliebollen kraam. We kochten een zak oliebollen van 10 stuks, en peuzelden ze al wandelend op.

Aan mijn rechterkant zag ik opeens een donkergroen bord met in grote witte letters “kom vlug binnen om je toekomst te onthullen” erop geschreven. Hmm, wat vreemd, dacht ik. Ik vroeg aan Simon of dit er vorig jaar ook al was. Hij antwoordde dat hij het niet wist. “Heb je geen zin om eens in de Deca Dance te gaan? Ik heb dat altijd al eens willen doen.” zei Simon. De Deca Dance is een attractie waarbij je in een karretje zit dat op een soort van schijf bevestigd is die ronddraait, en alsof dat nog niet genoeg is draait het karretje zelf ook nog eens rond zijn as. “Jij mag gaan”, zei ik, “maar ik blijf hier nog even, ik moet de oliebollen nog verteren.”, en knipoogde naar hem. Hij keek me weer spottend aan en rolde met zijn ogen. “Oké dan, tot straks”. Hij glimlachte naar me en liep weg om een kaartje te kopen.

Ik keek achter me en zag het grote groene bord weer. Ik ging wat dichterbij. Het bord hing aan een oude en gammele bruine kar op wieltjes. Ik zag een verward kijkende man uit de kar komen en de piepende deur achter zich sluiten. Ik ging nog wat dichter, tot ik naar binnen kon kijken door het kleine raampje. Ik kon bijna niets zien, want het glas was vanbinnen bedekt met stof. Toch kon ik een silhouet onderscheiden. Een kleine vrouw met een donkerblauwe mantel aan zat aan een klein vierkanten tafeltje. Ze keek recht in mijn ogen. Ze had een blauw oog en een bruin oog, merkte ik op. We hielden elkaars blik maar enkele tellen vast, maar het leek een eeuwigheid te duren. Ze wendde haar blik af, en even dacht ik dat ze geen aandacht meer aan me schonk en dat het beter was dat ik wegging, maar toen wees ze naar de deur en wenkte ze me. Ik aarzelde, maar ging naar binnen. Wat kan er ook gebeuren? Er is veel kans dat deze vrouw gewoon een beetje onzin zal uitkramen, en daar hoef ik al zeker niet in te geloven.

Zachtjes deed ik de deur achter me dicht en nam de ruimte in me op. Het was er heel somber, en het rook er een beetje muf. In een hoek stond een grote zwarte kast. Midden in de ruimte stond het kleine tafeltje met 2 stoelen tegenover elkaar. De waarzegster zat op een van de twee stoelen en keek op. Ik keek weer recht in haar ogen en zei hakkelend “H-Hallo… eh.. m-mevrouw de waarzegster”. Waarom was ik in godsnaam zo zenuwachtig?

Ze keek me aan met een geforceerde glimlach en zei dat ik plaats moest nemen tegenover haar, wat ik deed. Ik zat een beetje ineengedoken op de stoel en had moeite om me te ontspannen, deze ruimte had iets angstaanjagend. “Naam?” vroeg ze. “Leo” antwoordde ik. Ze keek me een beetje verbaasd aan en vroeg: “Leo… is dat geen jongensnaam?”. Wat heeft deze vraag nou met mijn toekomst te maken? Een beetje verward zei ik dat mijn volledige naam Leonie is maar dat iedereen me Leo noemde. Een klein knikje. “Gezinssituatie?” vroeg ze weer. “Ik woon samen met mijn vriend Simon in een appartement in Brussel.” antwoordde ik. Weer een klein knikje.

Nu vroeg ze of ze liever had dat ik haar toekomst met kaarten voorspelde of met een glazen bol. Ik twijfelde even maar ging dan maar voor de glazen bol.

Ze haalde een lichtblauwe glazen bol tevoorschijn en keek erin. Ik zat nog steeds heel ongemakkelijk op mijn stoel en wist niet zo goed naar waar ik moest kijken. Ik zag de waarzegster gefronst in haar bol kijken.

“Leo,” begon ze, een beetje harder sprekend dan ervoor, “de komende periode wordt heel zwaar voor je.”. Oei, dacht ik. Ze ging verder: “Er zal iets gebeuren waardoor je hele leven zal veranderen, en zo te zien in geen al te positieve zin.” Pff, dacht ik, zo mysterieus… kon ze niet wat duidelijker zijn? “Het heeft te maken met je vriend, er zal iets met hem gebeuren…” zei ze. Simon? Wat zou er nou in godsnaam met Simon kunnen gebeuren? “Hij zal voor eeuwig veranderen, en nooit meer de oude worden.” Wat zit die vrouw hier voor onzin uit te kramen? Ik wist dat het niet waar was, maar toch kreeg ik een beangstigend gevoel. Ik bleef luisteren. “Het wordt een zware periode, een zware periode…” bleef ze herhalen. Nou, als het een zware periode wordt, dan heb ik nog altijd Lotte die er voor me is, mompelde ik.

“Nee, Leonie, nee!” riep ze bijna. Ik heb er echt een hekel aan als mensen me Leonie noemen. “Er zal een ander, heel belangrijk persoon in haar leven komen, waardoor jij een beetje naar de achtergrond zult verdwijnen.” Dit lijkt nergens op. Even betwijfel ik het om de deur uit te lopen, maar dan grijpt de waarzegster me bij m’n mouw. Geschrokken blijf ik zitten.

Ze kijkt me even aan en laat haar blik op me rusten, maar verdiept zich gauw weer in haar glazen bol. Ik vroeg me af hoe lang dit nog zou duren, Simon vraagt zich vast af waar ik ben. Een beetje zachter vertelde de waarzegster verder. “De komende periode zal weliswaar niet altijd zo zwaar zijn. Er zal iets gebeuren waardoor alles wat draagbaarder zal worden.” Ah, dan toch nog iets positiefs, dacht ik. “En wat is datgene dan precies?” De eerste vraag die ik durfde stellen. Eerst dacht ik dat ze geen antwoord zou geven maar dan zei ze: “Dat kan ik niet met zekerheid zeggen, Leonie, maar het heeft betrekking op iets wat je graag doet, een hobby van je.” Een hobby van me. Ik hou van schrijven, maar wordt dat wel als een echte hobby beschouwd? Ik keek naar de waarzegster. Ik vroeg me af hoe men in die bol zomaar iemands toekomst kon voorspellen. Niet dus, dacht ik. Ik was al iets meer ontspannen, vooral omdat ik wist dat al deze onzin onmogelijk waar kon zijn.

“Tenslotte,” begon ze weer. “Tenslotte, als de zware periode iets minder zwaar is geworden, zal er toch nog iets negatiefs gebeuren. Het heeft te maken met wat je dagelijks doet, met hoe je je brood verdient.” Ik ga dagelijks werken in de winkel Buik&Boek, samen met Lotte, is dat wat ze bedoelt? Wat zou er in hemelsnaam met Buik&Boek kunnen gebeuren? De zaken gaan enorm goed momenteel, ik snap het niet.

Ik bleef stilletjes zitten en keek naar de waarzegster. In afwachting van een volgende voorspelling bestudeerde ik haar even. Haar blauwe mantel kwam tot over haar schoenen, als ze die überhaupt aanhad. De mantel had ook een kap die over haar hoofd viel, maar je kon zien dat haar haar een lichtgrijze kleur had. Haar neus was lichtjes gekromd en haar tanden hadden een gelige kleur. Plotseling keek ze op.

“Zo, Leonie, ik wens je veel moed en succes toe, want het wordt lastig en zwaar. Laat de moed niet in je schoenen zakken.” Was dit het? Ik ging er van uit van wel. Ik wist niet wat ik er van moet denken, en plotseling begreep ik volkomen waarom de man die daarnet buiten kwam zo verward keek. Het zal allemaal wel niets zijn, nam ik mezelf voor. Mijn telefoon trilde, ik haalde hem uit mijn broekzak. Een berichtje van Simon: “Waar ben je?”.

Ik zag hem een paar meter voor mij staan, met zijn rug naar mij toegedraaid en zijn telefoon in de hand. “Zou er echt iets ergs met hem kunnen gebeuren?” vroeg ik me even af. Ik vond het stom van mezelf dat er iets in mij nu bang was voor de toekomst. Het was een slecht idee geweest om daar binnen te gaan. Ik ging naar Simon toe en tikte hem op zijn schouder. “Ah, eindelijk. Waar was je?” vroeg hij. “Oh, ik ben gewoon even binnen gegaan bij die waarzegster daar”. “En? Hoe ziet de toekomst er uit voor ons?” vroeg hij al lachend. Ik negeerde zijn vraag en glimlachte gewoon. “Laten we naar huis gaan,” stelde ik voor, “het wordt koud”. Simon stemde in en samen liepen we het plein waar de kermis stond af en lieten de menigte achter ons.

[marthe15]

Fin en Rye

Onlangs las ik het boek "Fin en Rye" uit. Dit boek is geschreven door Harry Cook en het verhaal speelt zich af in de verenigde staten. Het gaat over een jongen die op jongens valt, en omdat zijn ouders dat moeilijk vinden om te accepteren verhuizen ze naar een nieuwe stad, voor een "nieuw begin". Gelukkig maakt Fin al snel terug vrienden: Poppy, June en Rye. Voor Fin is het natuurlijk heel moeilijk dat zijn ouders hem niet accepteren zoals hij is, maar zij blijven geloven dat de geaardheid van Fin een keuze is. Ze doen er alles aan om hem terug "normaal" te krijgen, en als niets werkt gaan ze voor de harde methode: conversietherapie. Gelukkig kan Fin rekenen op zijn vrienden, en vooral op Rye.

In dit boek staan de thema's LGBTQ+, liefde en trouw zijn aan jezelf centraal. Het is een meeslepend, ontroerend verhaal met een goed einde. Ik raad dit boek zeker aan!!!

[marthe15]

Infofiche van Leo // Ik ben er niet