mathias-mostin-blog

[mathias-mostin-blog]

La casa de papel

Ik heb het eerste seizoen van casa de papel met veel plezier verslonden. De verhaallijnen die in mekaar verweven geraken en de vindingrijkheid waarmee dit gebeurt in combinatie met de prachtige en onvoorspelbare scenes maakt dit tot een van de beste series die ik tot nu toe gezien heb. Hierbij komt ook nog dat de soundtrack een heel verhaal op zich vertelt. Een aanrader dus.

[mathias-mostin-blog]

Death Wish

Onlangs ben ik de film Death Wish gaan kijken met Bruce Willis. De film op zich had alles voor en goede actiefilm maar het mistte me een beetje aan vernieuwing. Het scenario was op sommige momenten zeer voorspelbaar. Maar de regisseur wist dit een beetje goed te maken met een heel goed verhaal rond het hoofdpersonage te ontwikkelen.

[mathias-mostin-blog]

street art walk (Londen)

Tijdens mijn  verblijf in Londen heb ik onder begeleiding van een gids. Eerst dacht ik dat we vooral naar installaties gingen kijken in het centrum van Londen maar ik werd aangenaam verrast. Het werd graffiti. 

We maakten kennis met de gids en deze bleek ook een street artist te zijn. Ze vertelde over de verschillende soorten street art en haar ervaring die ze er zelf mee had. Ze liet ons kennismaken met Banksy, een grote naam binnen de street artist. Ik schrok enorm toen ik de prijs hoorde die er voor een van zijn werken hoorde vlak bij een bar in Londen. Vooraf had ik nog nooit van hem gehoord en nu heb ik mijn kennis alweer kunnen uitbreiden. Op zich is zijn werk krachtig en heeft het een heel mooie boodschap maar ik vind daarom dat zijn werk beschermt moet worden als bij andere kunstwerken gemaakt door grote namen. Allen wordt zijn vorm van kunst door sommigen gezien als vandalisme en daarom worden ze verwijdert. Het is zonde van het werk.

Niet alleen van hem hebben we werken gezien maar bijvoorbeeld ook de gigantische gekleurde paddenstoelen op de gebouwen wisten me ten zeerste te verrassen. Vooral de boodschap achter street art wist me enorm te beien en ik vind het zeer jammer dat de wijk waar dit alles wordt gecreerd stilaan aan het verdwijnen is. Ze zouden  dit alles moeten beschermen om de wijk en zijn werken aan de rest van de wereld te kunnen tonen. Zo zouden de mensen nog meer kunnen genieten van kunst buiten musea.

Over het algemeen had ik maar gemengde gevoelens over deze wandeling en het wist me daardoor zeker te verrassen. Ik heb nu veel meer appreciatie voor graffiti en andere street art.

[mathias-mostin-blog]

The Shape of Water

Ik heb er nu bewust voor gekozen om me deze keer niet op een recensie te baseren. Ik zou graag mijn volledig eigen mening geven en deze niet laten beïnvloeden dor een andere.

Ik ben in UGC Louizalaan gaan kijken naar The Shape of Water van Guillemo del Torro. De trailer wist net de juiste hoeveelheid info te geven over de inhoud. Dus mijn nieuwsgierigheid werd vanaf het begin al geprikkeld. Aangekomen aan de bioscoop was het wel even zoeken naar de zaal maar uiteindelijk ben ik er toch geraakt.

Nu over de film zelf. Naar mijn mijn mening heeft de regisseur op een prachtige wijze een verhaal gebracht dat ik nog nooit van mijn leven gezien heb. Het was misschien een beetje à la Belle en het Beest maar hier stoorde ik me absoluut niet aan.

Maar wat ik absoluut het mooiste vond aan de hele film was de boodschap erachter. De film toonde een maatschappij waar racisme, vrouwenhaat of kortom anders zijn (al hou ik niet echt van die term) een groot probleem was. Het hoofdpersonage Elisa was doof en had het daardoor al moeilijk om te communiceren met anderen wat ervoor zorgde dat ze niet echt veel vrienden had. Toen ontmoette ze de amfibie-man. Deze leek haar te begrijpen en dit gaf de aanzet tot een prachtig liefdesverhaal. Haar beste vriend en buurman Giles is dan weer homo wat zorgt voor heel wat wrevel. In de zaak waar hij zo graag taart gaat halen, al was het gewoon om de verkoper te zien, werd hij buitengezet toen hij zich uitte als homo. Tegelijkertijd werd er ook een zwart koppel weggestuurd. Dit brengt ons bij het racisme. Elisa had ook ene vriendin die zwart was en deze ondervond hier ook problemen van. Haar baas was niet bepaald een lieverd. Op haar werk leert Elisa dan de amfibie-man kennen en de rest is een en al liefde en begrip. 

Ik vind dat deze film gesierd wordt door het begrip dat mensen soms hebben voor anderen die ze totaal niet kennen. Als iedereen zo zou zijn zou deze wereld een pak aangenamer zijn en as de maatschappijkritiek in deze film overbodig geweest.

[mathias-mostin-blog]

Extant

Ik ben me beginnen verdiepen in science-fiction series en ben zo uitgekomen bij de topserie Extant. Halle Barey weet hier perfect haar rol te vertolken als Molly Woods, een astronaute die zwanger van een alien-baby naar de aarde terugkeert. De manier waarop het verhaal wordt uitgewerkt weet me steeds weer opnieuw te boeien en ik kijk al uit naar een vervolg.

[mathias-mostin-blog]

Muy complicado

Theaterreview: Muy Complicado (ARSENAAL/LAZARUS)

Er bestaan zo van die theaterstukken, die moeilijk in één zin te omschrijven vallen. Muy Complicado van ARSENAAL/LAZARUS is er zo ééntje. In deze wervelende tragikomische voorstelling lijken de hoofdpersonages weggelopen uit enkele films van de Spaanse cineast Pedro Almodovar. Met fel gekleurd pathos boren ze een emotionele plek aan die groter is dan het leven zelf. De bekendste van de vier hoofdpersonages is Els Olaerts. Een vrouw met een acteerpalmares van hier tot en met Tokio. Nu is ze te zien in de populaire VIER-reeks Gent West.

Wie in de zaal zit bij Muy Complicado krijgt een van de pot gerukte voorstelling, waarbij de linken naar een wereld van vrouwen, travestieten, homo’s en gepassioneerde criminelen niet ver weg zijn. U krijgt een verleidingsscene te zien, waarmee u (hopelijk) in het dagelijkse leven zelden te maken krijgt. Toch zal het voor u moeilijk worden om tijdens dit moment de lachspieren te bedwingen. Els Olaerts vertelt over een theatervoorstelling, waarbij u zelf niet wou aanwezig zijn omdat het verhaal op zich al absurd lijkt. .

Muy Complicado is een uitstapje naar Absurdistan. Maar let op … : Voor de toeschouwer in de zaal is het een trip, waarbij je de makers (zowel acteurs als regisseur) moet loven. Voortdurend heb je het gevoel dat enkele filmscènes perfect naar een theaterzaal werden geprojecteerd. Het minste wat je kan stellen is dat het bij Muy Complicado op beeld- en acteermatig vlak verduiveld goed in elkaar steekt. Voor mensen, die eens een ‘anders dan anders’-uitstapje naar het theater willen, heb ik slechts één adres: Muy Complicado.

https://chezbartizze.com/2018/03/09/theaterreview-muy-complicado-arsenaal-lazarus/

mijn recensie

Toen ik voor het eerst over het theaterstuk hoorde, dacht ik dat het maar een saaie bedoening zou worden. Nadat we eerst met de groep tapas zijn gaan eten om al in de Spaanse sfeer te komen, begaven we ons naar Bronx, jeugdtheater in Brussel. Toen ik de zaal binnenkwam zag ik alleen maar witte panelen en dit zorgde voor een dode indruk. Maar toen kwamen de acteurs en kon het pas echt beginnen.

De acteurs waren in felgekleurde kostuums gehuld en dit gaf een prachtig contrast met het tot nu toe witte decor. Maar dan begonnen de technici met de lichten een waar spektakel te brengen met alleen maar kleurenspots en muziek. Tel hierbij de mimiek en lichaamsbeweging van de acteurs en de expressie waarmee ze de absurde verhalen wisten te vertellen en je krijgt een pracht van een stuk.

Deze verhalen mogen natuurlijk ook niet vergeten worden. In het begin was het soms onduidelijk waar welk verhaal stopte maar naarmate het stuk vorderde werd alles zo goed als duidelijk en zo kwamen de verhalen perfect naar voren. Een prostituee die over het podium strompelt, een aan-lager-wal -geraakte actrice, een uit-de-kast-komende man in ruzie met zijn moeder enzovoort. Allemaal elementen die te linken zijn aan de films van de Spaanse regisseur Pedro Almodovar. 

Het theatergezelschap wist deze verhalen met zoveel pit en drama en humor te brengen en dan nog een geweldig plot eraan te zetten. Dit is naar mijn algemeen oordeel een van de beste theaterstukken die ik tot nu toe gezien heb. Een echte aanrader!

[mathias-mostin-blog]

Othello

Ik ben met school naar een theaterstuk gaan kijken van Shakespeare. Aanvankelijk klinkt het heel suf maar het theatergezelschap die er een fantastische remake van maakte wist dit te vernieuwen op een geweldige manier. De juiste portie drama en humor zorgde ervoor dat ik niet in slaap viel en dat ik elk stuk van het verhaal tot op het einde aandachtig mee volgde wat wil zeggen dat het extreem goed was.

[mathias-mostin-blog]

The end of the f***ing world

Deze nieuwe Netfilx-serie werd al warm onthaald door de fans en ze hebben absoluut gelijk. Het gaat over de jongen James en zijn vriendin Alyssa die besluiten om weg te vluchten bij hun ouders. Onderweg beleven ze vele avonturen en trekken ze ook een spoor van vernieling achter zich aan.De politie jaagt hen ook op en deze spanning in combinatie met zwarte humor maakt deze serie tot een absolute aanrader.

[mathias-mostin-blog]

opname ‘De 3 wijzen’

Afgelopen week ben ik weer een ervaring rijker geworden. Ik ben de opnames gaan volgen van het programma ‘De 3 wijzen’ dat te zien is op één. Het was voor mij de eerste keer dat ik dit deed en het beviel me ten zeerste. Met Rob Vanoudenhove als publieksopwarmer kon de sfeer al niet meer stuk. Een minpunt was wel de zitplaats: de cameraman verstoorde steeds het zicht.

[mathias-mostin-blog]

Het twaalfde seizoen van Criminal Minds zit er op. Ik ben al langer fan van deze serie maar dit seizoen weet zeker niet te tippen aan de rest. De moeilijkheden van Spencer Reid (Matthew Gray Gubler) stonden centraal in dit seizoen. Hij wordt valselijk beschuldigt e komt zo terecht in een heel andere wereld dan hij gewend is. Nu is hij degene die achter de tralies vliegt. De makers weten als geen ander de kijker mee te trekken in het verhaal en de denkwereld van de jongeman en de seizoensfinale eindigt dan weer met een geweldige cliffhanger die me al doet verlangen naar het volgende seizoen.

[mathias-mostin-blog]

Zaterdag 18/11/2017 is mijn respect voor cultuur nog meer gegroeid. In zaal ‘De Kring’ in Lembeek speelde het plaatselijke toneelgezelschap ‘Een wolk van muggen’, geschreven door hun eigen regisseur. Het is een verhaal dat de sociale problemen en tegenslagen van de mens (in het stuk vertegenwoordigt door Stina, heet hoofdpersonage). Wat het toneelstuk nog beter maakte, was het gebruik van het plaatselijke dialect door de acteurs. Het was naar mijn mening zeker waardig voor een groter podium.

[mathias-mostin-blog]

recensie Titanic Live

Dit jaar bestaat de film Titanic, de film over de scheepsramp van het “onzinkbare” schip 20 jaar. 1522 mensen stierven, vaak door bevriezing omdat er onvoldoende reddingssloepen voorzien waren in deze boot. De prent van James Cameron won maar liefst 11 Oscars waaronder die van beste film, beste regie, beste originele muziek (James Horner) en beste originele lied “My heart will go on”. 20 jaar na verschijnen, werkt de film nog steeds. De humor, de romantiek, erotiek, dramatiek en muziek zorgen dan ook voor een geweldige cocktail. Wat voor Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) een toevallige trip naar de States is die hij wint na een spelletje poker, een trip naar de vrijheid met gigantisch veel mogelijkheden voor de boeg, is dat hoegenaamd niet voor Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet). De Titanic voelt voor haar aan als een gevangenis. Ze wordt in een keurslijf (letterlijk: een korset) gestoken en zal in de States moeten huwen met Caledon Hockley (Billy Zane) omdat haar overleden vader weliswaar de goede naam van de familie heeft bezorgd maar achteraf kennelijk ook een heleboel schulden. Wil haar moeder en haar dochter hun stand behouden, dan is een gearrangeerd huwelijk de enige oplossing. Zo niet moeten ze van nul beginnen in Amerika. Rose wil dan ook zelfmoord plegen op een dag door zich in het water te gooien maar Jack kan haar op andere gedachten brengen met “It hits you like a thousand knives stabbing you all over your body. You can‘t breathe. You can‘t think. At least, not about anything but the pain. Which is why I‘m not looking forward to jumping in there after you.”

Zo bloeit er een verboden liefdesromance aan boord van de Titanic tussen twee mensen die behoren tot verschillende klassen. Zij tot de upper class, en hoewel ze door de schulden van haar vader haar stand dreigt te verliezen, kan haar dat geen barst schelen. Hij behoort dan weer tot de lagere klasse. Haar gevoelens voor Jack laat ze primeren, ze spreekt stiekem met hem af en laat zich ook naakt, enkel met de peperdure blauwe diamant in de vorm van een hart: ‘Le coeur de la mer’ aan, door Jack portretteren. Hij heeft niets te verliezen als arme kunstenaar: “I figure life‘s a gift and I don‘t intend on wasting it. You don‘t know what hand you‘re gonna get dealt next. You learn to take life as it comes at you … to make each day count.” stelt ie tijdens het diner op uitnodiging van Hockley omdat Jack Rose gered heeft. Later in de film zal de oude Rose (de in 2010 overleden Gloria Stuart) over Jack zeggen: “A woman‘s heart is a deep ocean of secrets. But now you know there was a man named Jack Dawson and that he saved me… in every way that a person can be saved.”

Wanneer het Antwerp Symphony Orchestra nog maar de opening van de film live speelt, met die magistrale muziek van 20th Century Fox, komen de haartjes op onze armen al meteen recht. Het publiek geeft het orkest al meteen een stevig applaus, niet meer dan terecht overigens, voor de allereerste magistrale en dynamische maten die we tijdens de avond te horen krijgen. Live komt de muziek van James Horner nog beter tot haar recht. Enerzijds is er namelijk de folky toets wanneer Rose bijvoorbeeld met Jack gaat dansen in derde klasse. Het is dan dat concertmeester Lucian-Leonard Raiciof met een eerste violiste links achteraan het podium trekt om er samen met Eric Rigler (pipes & whistles) en Clara Sanabras (zang en mandoline) een intiem maar steeds opgewekt folkbandje te vormen terwijl Rose zich in Titanic niet laat kennen: “What? Do you think a first class girl can‘t drink?”

Daar tegenover staat een geweldige Yutaka Oya aan de vleugelpiano die vaak solo of begeleid door de strijkers nostalgische gevoelens weet op te roepen (het eerste oogcontact tussen Rose en Jack, …). Niet zelden gelinkt aan die cruciale scène waarin Rose naakt geportretteerd wordt overigens. Wanneer de hoogbejaarde Rose haar spiegel van destijds terug in de handen heeft die schattenjager Brock Lovett uit het wrak naar boven heeft gehaald, stelt ze: “This was mine. How extraordinary! And it looks the same as it did last time I saw it. The reflection‘s changed a bit …” Het is trouwens niet de enige keer dat Rose humoristisch uit de hoek komt in de film: “Do you know of Dr. Freud, Mr. Ismay? His ideas about the male preoccupation with size might be of particular interest to you.” is nog zo’n schoontje.

De sterkte van Titanic is niet alleen dus het drama met het schip dat zinkt op zich, de overlevingsdrang – of ontkenningsfase waar sommigen tot het einde in vast blijven zitten –, de survival of the fittest, de prent geeft ook subtiel kritiek op het blasé gedoe van de elite en de ongelijkheid tussen arm (die veel minder kansen op overleven hadden omdat de rijken eerst in de weinige reddingssloepen mochten plaatsnemen) en rijk en de prestatiedrang, scoringsdrang, het willen opscheppen in onze maatschappij: “Well, I believe you may get your headlines, Mr. Ismay.” stelt de kapitein die sneller moest varen zodat de Titanic vroeger dan voorzien zou aankomen in de States. Daarnaast is de film ook een kleine ode aan jeugdig enthousiasme “I’m the king of the world!” (Jack).

Trekt Horner bij de start van de film, wanneer de inscheping gebeurt, de brede kaart met het orkest, onder andere met buisklokken die het plechtstatige karakter onderstrepen, dan is vooral het tweede deel van de film een kolfje naar de hand van de percussie (pauken en troms), de strijkers die hun snaren kort mogen aanstrijken en de koperblazers. Harpen horen we dan weer wanneer we een lijk onder water zien in Titanic, wat ook een verwijzing is naar de eindscène waarin de oude Rose het tijdelijke voor het eeuwige ruilt en haar jonge Jack opnieuw ontmoet aan de klok van het schip terwijl alle passagiers hen een applaus geven. Het kinderkoor van de Munt voorziet de score van etherisch gezang, het goddelijke terwijl Sanabras de weemoed, de folk, het menselijke aspect voor haar rekening neemt.

Hoewel het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van David Firman sommige muziek uit de film niet live speelt – zo horen we de achtergrondmuziek (o.a. Strauss) op het dek samen met de geluidsband van de film, wat wellicht een artistieke keuze is, omdat je om hetzelfde effect te genereren met micro effecten dient te werken op je muziekinstrumenten – zette het orkest een erg straffe prestatie neer die zeer gewaardeerd werd door het tamelijk jonge publiek – velen waren nog peuter of niet eens geboren in 1997 volgens ons – dat terecht een staande ovatie gaf achteraf.

Sanabras was erg goed in haar folkuitvoeringen en geneurie op ‘My heart will go on’. Maar wanneer ze de klassieker van Céline Dion tijdens de end cedits moest zingen, bleek dat toch net een tikkeltje te hoog gegrepen voor haar timbre. Sanabras klonk wat gecrispeerd in de hoge noten. Dat neemt echter niet weg dat we een prachtige avond beleefden in het exquise kader van de Koningin Elisabethzaal, met stip dé beste concertzaal in Antwerpen qua akoestiek en publiekscomfort. Ook de knipoog van het Antwerp Symphony Orchestra die de bezoekers bij het binnenkomen alvast een pakje papieren zakdoekjes bezorgde, konden we erg smaken. Het zorgde er alvast voor dat ons tranendal tijdens het tweede deel van Titanic Live geen plaatselijke wateroverlast veroorzaakte tot in de Kreeftstraat in Zurenborg …

< Bert Hertogs >

naar: http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=3581&kop=Titanic%20Live&waar=Kon.%20Elisabethzaal%20Antwerpen

mijn recensie

Ter ere van de twintigste verjaardag van de film ‘Titanic’ heeft men deze uitvoering met live orkest in elkaar gestoken. De film op zich heb ik zelf nooit volledig tot het einde bekeken tot op vandaag. En ik kan u nu al zeggen: het is absoluut de moeite waard. Het verhaal wordt verteld door Rose (in haar laatste dagen (Gloria Stuart) weliswaar, in de rest van de film door Kate Winslet gespeeld). Ze wou aan boord van de Titanic zelfmoord plegen vanwege het gearrangeerde huwelijk met Caledon Hockley. Toen ze haar poging ondernam wist Jack (Leonardo DiCaprio) op haar in te praten door de verschrikkelijke dood te beschrijven als ze zou springen naar al dan niet eigen ervaring (zijn verhaal van het ijsvissen waar hij door het ijs zakte kwam mij niet echt geloofwaardig over). Na haar gered te hebben wordt hij valselijk beschuldigt van poging tot verkrachting maar Rose neemt het al snel voor hem op en dit misverstand wordt opgehelderd. Wat volgt is een stomende liefdesaffaire tussen een sjofele derdeklasse-passagier en een welgestelde eersteklasse-passagier. de jaloerse verloofde van Rose komt hier echter achter en dat zorgt voor het grootste deel van de spanning in de film. 

De film is een goede mix van drama, romantiek, spanning en humor mits een minpuntje op het einde: Jack kon perfect op het vlot waar Rose opzat en dan moest hij ook niet sterven en moeten er geen miljoenen tranen vloeien elke keer als de film wordt vertoond. 

Het concert op zich was ronduit prachtig. Het was de eerste keer dat ik naar een klassiek concert op zo een grote schaal ben geweest en ik kan het zeker aanraden. Voor de namen van de dirigent en andere belangrijke figuren uit het orkest en koor ga ik verwijzen naar bovenstaande recensie en ik zou ook graag mijn dank aan hen betuigen voor het geweldige optreden met magistrale muziek en kippenvel-momenten. De spanning werd alsmaar groter toen het orkest de live muziek speelde en zeker toen ‘My heart will go on’ werd gespeeld rolde er bij sommigen rondom mij al eens een traantje over de wang. Met behulp van het koor werd dit nog extra veel kracht bijgezet en de zangeres die de stem van Celine Dion verving was ook zeker een meerwaarde maar klonk niet altijd even toonvast. Maar op het einde gingen de handjes tegen elkaar voor een minuten durende staande ovatie voor hun performance en deze was ook nog een veel groter applaus waard. Het was ronduit schitterend

En nog een kleine meerwaarde: aan de ingang van de zalen stonden mensen zakdoekjes ui te delen die zeker van pas kwamen bij de dramatische zinking va het schip en alles wat daarbij kwam kijken.

Maar nogmaals al mijn respect voor de live muziek. 

Het is een ervaring om nooit meer te vergeten en een hele nieuwe wereld die voor me is opengegaan. Met name die van de klassieke muziek. Dit muziekgenre weet ik nu meer dan ooit te voren te respecteren. Een echte aanrader voor later.

[mathias-mostin-blog]

concert Bry (pop)

Ik ben nar het concert van de Ierse singer-songwriter Bry in de Ancien Belgique in Brussel. 

Het begon met Brandon Berrie (SayWeCanFly) als voorprogramma. Hij warmde de zaal al onmiddellijk op met zijn nummers en wist ook onmiddellijk het publiek mee te krijgen in zijn verhaal. Net voor hij begon vertelde hij over zijn aankomst in België en voor elk nummer lichtte hij kort toe waarom en hoe hij de nummer schreef en vanwaar ij de inspiratie haalde. Hij wist mij en de het publiek ook te boeien me het feit dat hij een nummer heeft gebracht in het Elfs, de taal van de elven uit Lord of The Rings. Dit was een intiem en zeer geslaagd begin van een geweldige avond.

Maar toen moest het concert van Bry nog beginnen. Ik weet niet exact waar het aan lag maar het concert van Bry kon niet echt bij me in de smaak vallen. Allereerst as het niet echt mijn genre en ik denk dat het ook geen slimme zet was om Brandon Berrie het voorprogramma te laten doen. Deze legde de lat al vrij hoog en toen iedereen uit zijn dak ging nadat hij Bry had aangekondigd had ik verwacht nog meer omver geblazen te worden maar het tegendeel werd bewezen.

Deze samenloop van voorprogramma en botsende muzieksmaak waren niet de enige factoren die het tot een niet zo aangename belevenis maakten. Bry liet zichzelf aankondigen en zocht niet echt contact met het publiek in het begin wat ik belangrijk vind bij een concert. Dit beterde naarmate het concert vorderde en hij wist nog enkele grapjes te maken die het publiek lieten lachen.Pas bij het voorlaatste nummer wist hij me te boeien. Dat was waarschijnlijk omdat hij een akoestische versie van een nummer bracht en ook omdat hij tussen het publiek kwam staan (toen werd me ook duidelijk hoe groot Bry wel niet was).Mijn muzieksmaak helt dus al meer naar akoestiek en dit was w pas vanaf dit nummer het geval; En zijn laatste nummer Disarm wist me ook te boeien qua ritme en tekst maar toen was het concert gedaan dus was dit eigenlijk een teleurstelling mits een enkel lichtpuntje op het einde.

De band die hem begeleidde was ook al wat. De drummer ging wel heel erg op in zijn slagwerk en de gitarist liet zich soms ook gaan. Maar dit werd goedgemaakt door de chille indruk van de pianist/technicus. En Bry’s vertoon was ook niet echt flaterend. Hij had een ietwat vreemd T-shirt aan. 

Wat Brandon Berrie dan weer goed deed was op zijn eentje iedereen weten in te pakken.

En om een eindoordeel te vellen: Brendon Berrie heeft er een nieuwe fan bij maar Bry is er eentje misgelopen. Het was niet totaal slecht maar we ver onder mijn verwachtingen.

info Bry en Brandon Berrie: youtube.com en http://www.bryontour.com/the-story-of-bry.html

[mathias-mostin-blog]

film Prisoners

Ik heb onlangs de film Prisoners gezien en ik vond ze echt de moeite waard om over te schrijven. Het is een psychologische thriller waarin twee meisjes ontvoerd worden en de vader van een van de meisjes doet er alles aan om zijn dochter en haar vriendinnetje terug te vinden. Het is een pakkend en meeslepend verhaal en wat het volledig afmaakt is het feit dat de film een open einde heeft. Dus dat wordt hopen op een vervolg of mijn fantasie die zelf een einde bedenkt.

[mathias-mostin-blog]

recensie Titanic Live

Dit jaar bestaat de film Titanic, de film over de scheepsramp van het “onzinkbare” schip 20 jaar. 1522 mensen stierven, vaak door bevriezing omdat er onvoldoende reddingssloepen voorzien waren in deze boot. De prent van James Cameron won maar liefst 11 Oscars waaronder die van beste film, beste regie, beste originele muziek (James Horner) en beste originele lied “My heart will go on”. 20 jaar na verschijnen, werkt de film nog steeds. De humor, de romantiek, erotiek, dramatiek en muziek zorgen dan ook voor een geweldige cocktail. Wat voor Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) een toevallige trip naar de States is die hij wint na een spelletje poker, een trip naar de vrijheid met gigantisch veel mogelijkheden voor de boeg, is dat hoegenaamd niet voor Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet). De Titanic voelt voor haar aan als een gevangenis. Ze wordt in een keurslijf (letterlijk: een korset) gestoken en zal in de States moeten huwen met Caledon Hockley (Billy Zane) omdat haar overleden vader weliswaar de goede naam van de familie heeft bezorgd maar achteraf kennelijk ook een heleboel schulden. Wil haar moeder en haar dochter hun stand behouden, dan is een gearrangeerd huwelijk de enige oplossing. Zo niet moeten ze van nul beginnen in Amerika. Rose wil dan ook zelfmoord plegen op een dag door zich in het water te gooien maar Jack kan haar op andere gedachten brengen met “It hits you like a thousand knives stabbing you all over your body. You can‘t breathe. You can‘t think. At least, not about anything but the pain. Which is why I‘m not looking forward to jumping in there after you.”

Zo bloeit er een verboden liefdesromance aan boord van de Titanic tussen twee mensen die behoren tot verschillende klassen. Zij tot de upper class, en hoewel ze door de schulden van haar vader haar stand dreigt te verliezen, kan haar dat geen barst schelen. Hij behoort dan weer tot de lagere klasse. Haar gevoelens voor Jack laat ze primeren, ze spreekt stiekem met hem af en laat zich ook naakt, enkel met de peperdure blauwe diamant in de vorm van een hart: ‘Le coeur de la mer’ aan, door Jack portretteren. Hij heeft niets te verliezen als arme kunstenaar: “I figure life‘s a gift and I don‘t intend on wasting it. You don‘t know what hand you‘re gonna get dealt next. You learn to take life as it comes at you ... to make each day count.” stelt ie tijdens het diner op uitnodiging van Hockley omdat Jack Rose gered heeft. Later in de film zal de oude Rose (de in 2010 overleden Gloria Stuart) over Jack zeggen: “A woman‘s heart is a deep ocean of secrets. But now you know there was a man named Jack Dawson and that he saved me... in every way that a person can be saved.”

Wanneer het Antwerp Symphony Orchestra nog maar de opening van de film live speelt, met die magistrale muziek van 20th Century Fox, komen de haartjes op onze armen al meteen recht. Het publiek geeft het orkest al meteen een stevig applaus, niet meer dan terecht overigens, voor de allereerste magistrale en dynamische maten die we tijdens de avond te horen krijgen. Live komt de muziek van James Horner nog beter tot haar recht. Enerzijds is er namelijk de folky toets wanneer Rose bijvoorbeeld met Jack gaat dansen in derde klasse. Het is dan dat concertmeester Lucian-Leonard Raiciof met een eerste violiste links achteraan het podium trekt om er samen met Eric Rigler (pipes & whistles) en Clara Sanabras (zang en mandoline) een intiem maar steeds opgewekt folkbandje te vormen terwijl Rose zich in Titanic niet laat kennen: “What? Do you think a first class girl can‘t drink?”

Daar tegenover staat een geweldige Yutaka Oya aan de vleugelpiano die vaak solo of begeleid door de strijkers nostalgische gevoelens weet op te roepen (het eerste oogcontact tussen Rose en Jack, ...). Niet zelden gelinkt aan die cruciale scène waarin Rose naakt geportretteerd wordt overigens. Wanneer de hoogbejaarde Rose haar spiegel van destijds terug in de handen heeft die schattenjager Brock Lovett uit het wrak naar boven heeft gehaald, stelt ze: “This was mine. How extraordinary! And it looks the same as it did last time I saw it. The reflection‘s changed a bit ...” Het is trouwens niet de enige keer dat Rose humoristisch uit de hoek komt in de film: “Do you know of Dr. Freud, Mr. Ismay? His ideas about the male preoccupation with size might be of particular interest to you.” is nog zo’n schoontje.

De sterkte van Titanic is niet alleen dus het drama met het schip dat zinkt op zich, de overlevingsdrang – of ontkenningsfase waar sommigen tot het einde in vast blijven zitten –, de survival of the fittest, de prent geeft ook subtiel kritiek op het blasé gedoe van de elite en de ongelijkheid tussen arm (die veel minder kansen op overleven hadden omdat de rijken eerst in de weinige reddingssloepen mochten plaatsnemen) en rijk en de prestatiedrang, scoringsdrang, het willen opscheppen in onze maatschappij: “Well, I believe you may get your headlines, Mr. Ismay.” stelt de kapitein die sneller moest varen zodat de Titanic vroeger dan voorzien zou aankomen in de States. Daarnaast is de film ook een kleine ode aan jeugdig enthousiasme “I’m the king of the world!” (Jack).

Trekt Horner bij de start van de film, wanneer de inscheping gebeurt, de brede kaart met het orkest, onder andere met buisklokken die het plechtstatige karakter onderstrepen, dan is vooral het tweede deel van de film een kolfje naar de hand van de percussie (pauken en troms), de strijkers die hun snaren kort mogen aanstrijken en de koperblazers. Harpen horen we dan weer wanneer we een lijk onder water zien in Titanic, wat ook een verwijzing is naar de eindscène waarin de oude Rose het tijdelijke voor het eeuwige ruilt en haar jonge Jack opnieuw ontmoet aan de klok van het schip terwijl alle passagiers hen een applaus geven. Het kinderkoor van de Munt voorziet de score van etherisch gezang, het goddelijke terwijl Sanabras de weemoed, de folk, het menselijke aspect voor haar rekening neemt.

Hoewel het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van David Firman sommige muziek uit de film niet live speelt – zo horen we de achtergrondmuziek (o.a. Strauss) op het dek samen met de geluidsband van de film, wat wellicht een artistieke keuze is, omdat je om hetzelfde effect te genereren met micro effecten dient te werken op je muziekinstrumenten – zette het orkest een erg straffe prestatie neer die zeer gewaardeerd werd door het tamelijk jonge publiek – velen waren nog peuter of niet eens geboren in 1997 volgens ons – dat terecht een staande ovatie gaf achteraf.

Sanabras was erg goed in haar folkuitvoeringen en geneurie op ‘My heart will go on’. Maar wanneer ze de klassieker van Céline Dion tijdens de end cedits moest zingen, bleek dat toch net een tikkeltje te hoog gegrepen voor haar timbre. Sanabras klonk wat gecrispeerd in de hoge noten. Dat neemt echter niet weg dat we een prachtige avond beleefden in het exquise kader van de Koningin Elisabethzaal, met stip dé beste concertzaal in Antwerpen qua akoestiek en publiekscomfort. Ook de knipoog van het Antwerp Symphony Orchestra die de bezoekers bij het binnenkomen alvast een pakje papieren zakdoekjes bezorgde, konden we erg smaken. Het zorgde er alvast voor dat ons tranendal tijdens het tweede deel van Titanic Live geen plaatselijke wateroverlast veroorzaakte tot in de Kreeftstraat in Zurenborg ...

< Bert Hertogs >

naar: http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=3581&kop=Titanic%20Live&waar=Kon.%20Elisabethzaal%20Antwerpen

mijn recensie

Ter ere van de twintigste verjaardag van de film ‘Titanic’ heeft men deze uitvoering met live orkest in elkaar gestoken. De film op zich heb ik zelf nooit volledig tot het einde bekeken tot op vandaag. En ik kan u nu al zeggen: het is absoluut de moeite waard. Het verhaal wordt verteld door Rose (in haar laatste dagen (Gloria Stuart) weliswaar, in de rest van de film door Kate Winslet gespeeld). Ze wou aan boord van de Titanic zelfmoord plegen vanwege het gearrangeerde huwelijk met Caledon Hockley. Toen ze haar poging ondernam wist Jack (Leonardo DiCaprio) op haar in te praten door de verschrikkelijke dood te beschrijven als ze zou springen naar al dan niet eigen ervaring (zijn verhaal van het ijsvissen waar hij door het ijs zakte kwam mij niet echt geloofwaardig over). Na haar gered te hebben wordt hij valselijk beschuldigt van poging tot verkrachting maar Rose neemt het al snel voor hem op en dit misverstand wordt opgehelderd. Wat volgt is een stomende liefdesaffaire tussen een sjofele derdeklasse-passagier en een welgestelde eersteklasse-passagier. de jaloerse verloofde van Rose komt hier echter achter en dat zorgt voor het grootste deel van de spanning in de film. 

De film is een goede mix van drama, romantiek, spanning en humor mits een minpuntje op het einde: Jack kon perfect op het vlot waar Rose opzat en dan moest hij ook niet sterven en moeten er geen miljoenen tranen vloeien elke keer als de film wordt vertoond. 

Het concert op zich was ronduit prachtig. Het was de eerste keer dat ik naar een klassiek concert op zo een grote schaal ben geweest en ik kan het zeker aanraden. Voor de namen van de dirigent en andere belangrijke figuren uit het orkest en koor ga ik verwijzen naar bovenstaande recensie en ik zou ook graag mijn dank aan hen betuigen voor het geweldige optreden met magistrale muziek en kippenvel-momenten. De spanning werd alsmaar groter toen het orkest de live muziek speelde en zeker toen ‘My heart will go on’ werd gespeeld rolde er bij sommigen rondom mij al eens een traantje over de wang. Met behulp van het koor werd dit nog extra veel kracht bijgezet en de zangeres die de stem van Celine Dion verving was ook zeker een meerwaarde maar klonk niet altijd even toonvast. Maar op het einde gingen de handjes tegen elkaar voor een minuten durende staande ovatie voor hun performance en deze was ook nog een veel groter applaus waard. Het was ronduit schitterend

En nog een kleine meerwaarde: aan de ingang van de zalen stonden mensen zakdoekjes ui te delen die zeker van pas kwamen bij de dramatische zinking va het schip en alles wat daarbij kwam kijken.

Maar nogmaals al mijn respect voor de live muziek. 

Het is een ervaring om nooit meer te vergeten en een hele nieuwe wereld die voor me is opengegaan. Met name die van de klassieke muziek. Dit muziekgenre weet ik nu meer dan ooit te voren te respecteren. Een echte aanrader voor later.