mecruhum

[mecruhum]

Nurullah Genç "..alaca bir at koşar içimde.." diye başladığı şiirini, "..at vuruldu içim paramparça Rüveyda." diye bitiriyor. Bak ben bunun izahını yapamam.

[mecruhum]

[mecruhum]

"ne tuhaf anneler çocukları üzüntüden ölürken bile, çocukları üzüntüden ölürken bile çay getirmekten vazgeçmiyor ne tuhaf."

[mecruhum]

Bayağı öncelerden, ben buralardan göçüp gitmeden önce severek takip ettiğim bir "mecruhum" vardı, acaba sen misin o diye düşünüp duruyorum ne zamandır.

Evet benim

[mecruhum]

Varmak evi olanlar içinmiş. Sesli sesli soyle bunu kendine. Varmak evi olanlar içinmiş.

[mecruhum]

Kendime cok ağlayasım geliyor için için bakıp bakıp. Icimde kocaman yas var. Bu defa hepsi kendime

[mecruhum]

Ilaclarda da şifa yokmus. Kutu kutu ilaclar şefkat dolu bir bakış etmiyormuş.

[mecruhum]

2 adim ileri 3 adim geri attip ilerledigimi sandığım bir yol da senin evinin avlusu cok güzeldi ama bilirsin  ayağımın çamuru üstümün kiri senin evinin balkonu cok guzeldi. Çiçekleri umudu cok guzeldi ama biliyorsun ellerimin tozu senin evinin güneşi cok guzeldi. Biliyorsun iste çiçeğim benim güne ceviremedigim bir gecem var .

Sözcüklerinin güzelliği benim boğazımda eller. Senin bakışlarının sıcaklığı benim donmuş kalbim senin varlığın özgürlük ben varoluşumun tutsağındayım.

Ama her seye rağmen senin gülüşün  aydınlık bir pazar   ben pazartesi sabahıyım. Senin kalbin cicek bahcesi ben katran karasıyım.

Senin yollarinda gelincik bahceleri var lütfen benim yolumun dikenleri sana batmasını.

Sen yeni gün umudu ben "nolur bu gecenin sabahı olsunum"

Eğer mümkün olsaydıı seni gelincik bahcelerine götürürdüm.

Eğer mümkün olsaydı sana benimde cok guzel gülebilidigimden yollarimdaki güllerden bir zamanlar benimde gündogumu sevdigimden kahvaltı masalarından bahsederdim.

Mümkün olsaydı..

Yollarimdaki guller soldu dikenleri kaldı pazartesi sabahıyım artik biten gün umutsuzluğu

Biliyorsun iste çiçeğim bu hayat beni sokak ortasinda bankta durakta uyurken uyanıkken gülerken konusurken susarken dusunurken fazla kurmaktan dusunemez olduğumda yemek yerken ağlattı aglamaktan uyuyamaz yemek yiyemez yaşayamaz hale getirdi ama sen uyuyabil diye senin sabah kahvaltıların hep cok neşeli olsun ayakların cicek bahcelerinde gezsin gülüşün hep cok guzel gecelerin huzurlu sabahlarin cok umutlu kalsin diye

Sana kötü bir hikaye yazmaktan korktuğum icin. Senin hikayen guzel olsun diye

[mecruhum]

Sen benden o yolda beraber yürümelerimizi aldın. Bak o çayı beraber yudumladık hatta bu çay sana demli gelirdi dilin yanardı. Gece üç o saatte kahve içmelerimizii aldın. Çok söylenirdin ama eşlik etmeden de duramazdınları. Hava çok esiyor ben çok severim ama sen üşürdün. Üşürdün ve kızardın bana ıslak saçlarla balkonda otururken.Sen benden akşamüstü balkonda oturmalarımızı aldın. Kaç sarı taksi geçti? Elektrik lambalarnın yandığı anı yakabildin mi? Gözlerin ışıklara bakarken ne kadar doluyor? Sen benden senin yerine bütün sorulara cevap vermelerimi aldın.

Gozlerim sımsıkı kapalı ama nasıl da korkmuyorum düşmekten. Insan ayağına  takılaacagı taşı seçemezmiş  zaten sen benden korkusuzluğumu aldın. Her yeri  sis kaplamış ama diyorum ki yürüdügumher yolun sonu zaten ona çıkar  sonra bir gün  yeşil ışıkta ters şeritteymis gibi hissettim sen benden bir yere yetişme telaşımı aldın

Hala dua ederken önce seninle başlıyorum ama artik yanımda olman için degil yanındakilerle mutlu olman için. Sen benden varlığını aldın.

[mecruhum]

Sahip olduğum her şeyi verip huzuru almak isterdim. Sahip olduğum hiçbir şey huzur vermiyor.

[mecruhum]

"evin hiçbir yerinde yeseremeyen o sardunya" derken?

Sardunyalar tüm yıl boyunca aralıksız çiçek açabilirler (:

[mecruhum]

“Dünya soğur, akşam serinlerken. benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.”

[mecruhum]

şimdi bunları buraya, her bir harfini özene bezene seçe seçe yazıyorum. geriye dönüp baktığımda, bizden geriye bir şey kalsın çünkü biz bu gidişle biz diye bir şey var edemeyeceğiz. en azından hala kafamın içinde biziz. yazıyorum çünkü, hala sana seslenecek kelimelerim var. sana söylemek istediğim cümlelerim var ama belki yüz yüze gelsek yüzüne bile bakmayacağım ya da hiçbir şey olmamış gibi davranacağım böyle üstün körü bir yerleri süpürmek gibi alelade gülmek gibi gülüp geçeceğim. hiç düşmedim, hiç sevemedim diyeceğim ama gerçekten de hiç sevilmedim.

seni gördüğümde ve seni gördükten sonra geçen onca zamanda sadece şunu düşündüm, saçlarımı uzatmalıyım. niye böyle absürt bir istek peydah oldu bilmiyorum, parmaklarını upuzun saçlarımda istedim ki benim saçlarım omzumda. kısa, kısacık. saçlarımı ör ör aç istedim. ne bileyim bana baktığında sadece beni gör istedim, gül bana istedim, iki cihanda da sadece benimle olmak iste istedim. bana bunları hiç öğretme istemiştim. her şey olurdu, çünkü seni sevmek sihirli bir şeydi. her şeyi iyileştiriyordu. seni sevmenin köpeğim demişti ya hani biri, ben cidden tam o noktadayım. ama sen aynı yerden yaralıyorsun beni üstelik ilk yara sana ait değil. sen nasıl onun gibi olabiliyorsun.

neden gemiden ilk ben atılıyorum. her şeye yetişiyordunuz da ben benim gözlerimin içine bakmanızı istediğimde mi çok işiniz vardı ve bunlarla hiç uğraşasınız yoktu. bir gülümsemeyi bile çok gördüğünüz benken, kimlerin ayaklarına neler seriyorsunuz.

sen neden her şeyi böyle kolayca harcadın, seni sevmek kolay değildi ki.

[mecruhum]

“sen yanımda uyurken üzerime örtülen dünya dönmese de olur.”

[mecruhum]

Bedeni derli toplu ruhu dağınık bir kadın.

[mecruhum]

[mecruhum]