melononice - Tumblr blog

[melononice]

(SF) DRINK YOUR THIRST AWAY EPILOGUE // REGULAR

DRINK YOUR THIRST AWAY

(AU-THAI) MARKMIN

EPILOGUE // REGULAR

ประตูห้องถูกเปิดพร้อมแขกคนสำคัญที่เดินตามเข้ามา รองเท้าผ้าใบถูกสะบัดออกอย่างไม่ใยดี พี่มีนจูงมือผมไปยังห้องนอนจากนั้นทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะซึ่งผมก็เต็มใจ แล้วก็เดินตามเข้ามาอย่างว่าง่าย

“กลัวรึเปล่า”

ผมส่ายหัวไปมาแล้วเงยหน้าไปมองหน้าคนโตกว่า สบกับดวงตาสีดำของอีกคน จะว่ายังไงดี พี่มีนน่ะ ไม่มีความน่ากลัวเลยสักนิด รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ทั้งๆที่รู้จักกันได้ไม่นาน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

ผมบอกออกไปตามที่ใจคิดก่อนจะเป็นฝ่ายกดริมฝีปากไปยังอวัยวะเดียวกันของพี่มีนก่อนบ้าง ไม่ได้รุกล้ำอะไรแค่เพียงสัมผัสเบาๆก่อนจะผละออกมา

คนที่ใจร้อนทนไม่ไหวจึงทาบทับลงมาด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรงกว่าเดิม เด็กมันยั่วก็ช่วยไม่ได้

พี่มีนเลื่อนมือลูบบริเวณไหปลาร้าก่อนจะเลื่อนลงไปยังเสื้อนักศึกษาตัวบาง กระดุมเสื้อนักศึกษาของผมถูกปลดทีละเม็ดโดยฝีมือคนบนร่าง เขายกยิ้มอย่างพอใจในฝีมือของตัวเอง ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมายังแผ่นอกขาวบาง บดเบียดริมฝีปากไปยังยอดอกสีชมพูข้างหนึ่งมือที่ว่างก็ทำหน้าที่บดขยี้ข้างที่เหลือ

“อ๊ะ พี่มีน”

ความเสียวทำให้อารมณ์ที่สงบไปถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง พี่มีนถกเสื้อตัวเองขึ้นก่อนจะถอดมันออกไปด้วยความรีบร้อน เหงื่อชื้นเกาะเต็มเรือนร่างของคนตรงหน้าสะท้อนกับแสงที่ส่องผ่านหน้าต่างมาน้อยนิดแต่ก็ดูดีจนไม่อยากละสายตา กล้ามเนื้อของคนที่ออกกำลังกายมาอย่างเสมอ ผมเทียบไม่ติดเลยสักนิด

“น้องใจเย็น”

“เรียกผม..ว่าน้องใจ..”

ผมอาศัยจังหวะที่พี่มีนผละตัวออกไปพลิกขึ้นอยู่ข้างบน ทิ้งสะโพกอ้อนแอ้นลงไปยังช่วงกลางลำตัวของพี่มีน คนใต้ร่างยกยิ้มอย่างพึงพอใจ คิดไว้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้ต้องไม่ธรรมดาตั้งแต่สบตาตอนที่เจอกันในตอนแรก

คนเป็นน้องเมื่อเห็นดังนั้นจึงบดเบียดสะโพกลงไป โยกขึ้นโยกลงเป็นจังหวะช้าๆ ยิ่งเร่งเร้าอารมณ์ของทั้งสองให้มากขึ้นจนสุดปรอท

“น้องใจ”

เสียงแหบพร่าของพี่มีนเอ่ยเรียกชื่อน้องใจตามคำสั่ง เด็กน้อยที่ได้ใจเร่งจังหวะจนสิ่งที่เบียดกันอยู่ถูกปลุกจนแทบจะระเบิดออกมา พี่มีนรั้งคอน้องใจลงมาก่อนจะกดริมฝีปากเพื่อชิมความหอมหวานอีกครั้งและอีกครั้ง ตอนนี้กลายเป็นว่าน้องใจกำลังนอนทับเขาอยู่ด้วยท่าที่ล่อแหลม

คนโตกว่าซุกซอกคอของน้องใจ สูดดมความหอมแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของเด็กหนุ่ม ขบเม้มริมฝีปากลงไปบนซอกคอขาว มือที่ว่างก็ซุกซนอยู่บริเวณขาของคนข้างบน น้องใจจิกมือลงไปบนไหล่หนาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น พี่มีนจับให้เด็กอวดเก่งกลับมาอยู่ใต้อำนาจของเขาอีกครั้ง

“คร่อก”

น้องใจเย็นสลบไปแล้ว ทิ้งให้เขาอยู่กับอารมณ์ที่ค้างเติ่งอยู่แบบนี้ พี่มีนเอื้อมมือไปลูบผมของอีกคน ลุกขึ้นห่มผ้าให้คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

คืนนี้ก็คงต้องปล่อยเด็กน้อยไปก่อน ยังไงเขาก็ยังอยากจะอยู่เล่นกับเด็กคนนี้ อีกนาน :-)

regular end

🖤

[melononice]

(SF) DRINK YOUR THIRST AWAY 03

DRINK YOUR THIRST AWAY

(AU-THAI) MARKMIN

EP 03

ผมตกใจนิดหน่อยตอนทีพี่มีนบอกว่าจะออกไปเข้าห้องน้ำกับผมด้วย ก่อนจะคิดอะไรดีๆออก ถ้าวันนี้ผมไม่พยายามสนิทกับพี่มีน คงจะหาโอกาสยากที่จะได้เจอกันอีก

ผมทำธุระเสร็จแล้วจึงออกมายืนรอพี่มีนหน้าห้องน้ำ ยืนพิงกับผนังสีฟ้า ก่อนจะมองไปรอบๆ ตรงนี้คนค่อยข้างจะน้อยและค่อนข้างเปลี่ยว ถ้ามาคนเดียวดูจะอันตรายน่าดู โชคดีนะที่มีพี่มีนมาด้วย

ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆคนโตกว่าที่ผมรออยู่ก็เดินมายืนอยู่ข้างหน้าในระยะที่ห่างกันไม่ถึงสิบเซนติเมตร

ใกล้มาก

กลิ่นน้ำหอมผสมกับแอลกอฮอลล์ออกมาจากตัวของอีกคน ผมไม่สามารถละสายตาออกจากพี่มีนได้เลย ยอมรับจริงๆว่าตัวเองก็��อบพี่เขาอยู่ไม่น้อย

“ออกมานานแล้วหรอ”

เสียงกระซิบที่ติดจะแหบนิดหน่อยถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวพยักหน้าตอบรับ ใบหน้าของเราค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น มากขึ้น ไม่รู้ว่าเกิดจากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์หรือว่าตั้งใจกันแน่

ในที่สุดริมฝีปากของผมก็ถูกช่วงชิงความหวานหอมจากรุ่นพี่สายรหัสที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ริมฝีปากของผมถูกฟันคมของพี่มีนกัดจนต้องเผยอออกปล่อยให้ลิ้นร้อนของอีกคนเข้ามาสำรวจและกวาดต้อนความหวานและความขมจากรสชาติของแอลกอฮอลล์ที่เพิ่งดื่มไป

พี่มีนผละออกไปเมื่อผมเหมือนจะหมดลมหายใจ ก่อนจะกดจูบลงมาที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง ขาของผมแทบจะหมดแรงพยุงตัวเองจนต้องเอาแขนไปเกี่ยวกับลำคอแกร่งของคนตรงหน้า

มือของคนโตกว่าเริ่มซุกซก พี่มีนสอดมือเข้ามาในเสื้อก่อนผมจะจับมืออีกคนก่อนที่จะอะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

“พี่มีนครับ ทุกคนรออยู่นะ”

“น้องใจเย็น”

“ครับ”

“ที่บ้านของน้องซีเรียสไหม ถ้าไม่กลับบ้าน..”

“ผมอยู่คอนโดครับ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ผมพยักหน้ารับก่อนจะปลีกตัวออกมาแล้วจัดเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะเดินนำพี่มีนกลับไปยังโต๊ะ ยอมรับเลยว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ทำให้ขาดการยับยั้งชั่งใจก็จริง แต่สติของผมก็อยู่ครบ ทำไมตัวของผมถึงเสียการควบคุมเมื่ออยู่กับเขาแบบนี้

“น้องเมามากไปอ้วกในห้องน้ำ เดี๋ยวพี่พาน้องไปส่งก่อนนะ พวกเราก็ดูแลตัวเองด้วย”

พี่มีนเดินมาอย่างรวดเร็วพร้อมบอกลาทุกคนแล้ว จับแขนมาให้ผมเดินตามมาคล้ายจะพยุง แต่ก็ดูรีบร้อนมาก เพราะอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่สามารถที่จะมัวรอลีลาได้

“คอนโดเราชื่ออะไร”

“เดี๋ยวผมบอกทางเองครับ”

ดีที่คอนโดของผมอยู่ไม่ไกลมาก ไม่ถึงสิบนาที รถของพี่มีนก็มาจอดอยู่ที่ลานจอดรถใต้อาคาร พี่มีนออกจากรถอย่างรีบร้อนแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งผมก่อนจะจับมือผมให้ลุกขึ้น

ผมพยายามประคองสติของตัวเอง แต่ด้วยอาการเมารถที่เกิดขึ้นทำให้ผมเซไปถึงตัวพี่มีน พี่มีนพยุงผมขึ้น ปิดประตูรถ แล้วดันตัวผมให้พิงกับรถคันสีดำของเขา ริมฝีปากถูกบดเบียดลงมาอีกครั้งอย่างกระหาย ผมจับไหล่พี่มีนไว้เพื่อยึดไม่ให้ล้มพับกองลงไปกับพื้น

พี่มีนผละตัวออกก่อนจะจับมือผมพาเข้าไปข้างใน เดินมาจนถึงหน้าลิฟต์ ผมเอาคีย์การ์ดแตะให้ลิฟต์เคลื่อนที่ไปยังชั้นของผม ผมมองหน้าพี่มีนที่ตามมารู้ดีว่าสายตาของพี่เขาที่มองผมนั้นตอนนี้ดูหลงไหลและอยากมากแค่ไหน ผมระบายยิ้มเล็กน้อยให้พี่เขาก่อนจะหันหน้ามาจ้องตัวเลขที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนชั้นที่ผ่านขึ้นมา

เพราะในค่ำคืนนี้เราต่างต้องการกันและกัน

#พี่มีนต้องใจเย็น

tbc.

[melononice]

(SF) DRINK YOUR THIRST AWAY 02

DRINK YOUR THIRST AWAY

(AU-THAI) MARKMIN

EP 02

“สวัสดีครับพี่มีน”

ผมยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆกลับเล็กน้อย พี่มีนตัวจริงดูดีกว่าในรูปมากๆ ผมแอบลอบมองเขาอยู่เรื่อยๆแบบไม่กลัวว่าจะถูกจับได้

รู้ก็ดีสิ จะได้รู้ว่าผมสนใจพี่เขามากแค่ไหน

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างคึกครื้น ไม่มีใครได้หยุดปากทั้งพูดและกิน มีอยู่บ้างบางครั้งที่พี่ๆคีบเนื้อมาให้ผม รวมถึงพี่มีนด้วย ผมคงไม่คิดไปเองหรอกว่าพี่มีนน่ะ คีบเนื้อให้ผมบ่อยมาก

“ขอบคุณครับ”

“กินเยอะๆ จะได้โตๆ”

“โหยพี่ ผมโตแล้วเนี่ย”

แล้วก็เกิดเสียงหัวเราะระหว่างพวกเราสี่คน ถึงพวกเราจะมาจากคนละแม่คนละพ่อ แต่เราก็สนิทกันได้อย่างรวดเร็วและคุยกันเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ คงเนื่องจากสภาพแวดล้อมที่คล้ายๆกันทำให้เรามีนิสัยที่ค่อนข้างคุยกันได้อย่างเข้าอกเข้าใจ

“เมื่อกี้ไอ้ภูมิไลน์มาบอกว่าเคลียร์แล็บเสร็จละ เตรียมไปต่อเลย”

ผมเลิกคิ้วตกใจเมื่อพี่เนมพูดว่าจะไปต่อ นึกว่าจะกินเสร็จแล้วแยกย้ายกันเลยซะอีก แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อวันนี้ผมก็ไม่ต้องทำอะไรนี่

“ไปไหนอะครับพี่”

“รับน้อง”

ผมงงหนักกว่าเดิม ถ้าให้เดาตอนนี้ผมคงตาโตเป็นไข่ห่านแล้ว รับน้องอะไรกัน น่ากลัว ไม่ไปว่อย

“First Drink”

พี่มีนที่คงจับสัญญาณความงงของผมได้พูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งๆแบบปกติของพี่เขา

โห มาถึงวันแรกก็พาไปเฟิสดริ้งเลย แต่ถ้าพี่มีนไปด้วย ผมคงไม่ปฏิเสธที่จะไปต่อหรอก

DRINK YOUR THIRST AWAY

แล้วพวกเราก็มาถึงอีกร้านนึง ตอนนี้เวลาประมาณหกโมงเกือบหนึ่งทุ่ม เนื่องจากการจราจรที่ติดขัด ทำให้พวกเราเสียเวลาบนท้องถนนเกือบสามชั่วโมง

ร้านนี้เป็นร้านที่ให้บรรยากาศสบายๆ เหมือนมากินข้าวกับครอบครัว มีดนตรีสดเล่นตลอดทั้งคืน รอบข้างผนังตกแต่งด้วยเปลือกหอยหลากหลายรูปร่าง มีสระน้ำตั้งอยู่กลางร้าน ให้ความรู้สึกเหมือนมาเที่ยวทะเลนิดหน่อย ดูดีไม่น้อยเลยแหละ

พี่ภูมิตามมาสมทบแล้ว แถมยังบอกว่าจะมอมผมอีกต่างหาก แต่หารู้ไม่ คนอย่างใจเย็นนะ คอแข็งที่สุดแล้ว

รุ่นพี่กางเมนูอาหารจิ้มสั่งกับข้าวหลายจาน ทั้งๆที่เพิ่งจะกินปิ้งย่างกันไปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วแท้ๆ พี่เนมเป็นคนสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์

“พี่เนม พี่มีน เลี้ยงงงงง”

“เออๆ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”

พี่พิมพูดอย่างติดตลกแต่พี่เนมก็ออกปากรับว่าจะเลี้ยง แบบนี้ก็สบายกระเป๋าผมเลย วันนี้ยังไม่ได้ออกเงินซักบาท สุขใจจริงๆ

กับข้าวต่างๆถูกทยอยมาเสิร์ฟทีละนิด จากนั้นก็น้ำสีอำพันห้าแก้วถูกมาตั้งวางไว้บนโต๊ะ

“ใจเย็นเคยกินเหล้าปะ”

ผมส่ายหน้า ความจริงตอนผมอยู่มัธยม ผมเป็นตัวตั้งตัวตีที่จะตั้งวงเหล้าเลยแหละ ��ต่ถ้าบอกว่าเคย แผนของผมวันนี้ก็ไม่สำเร็จน่ะสิ

ตอนนี้สายตาของทุกคนมองผมเป็นตาเดียว ทุกคนคะยั้นคะยอให้ผมลองชิมรสชาติของเหล้า ของเหลวในแก้วใสถูกกลืนลงคอโดยผม รสชาติความขมสัมผัสกับลิ้นจนต้องทำหน้าแหย

“เป็นไง” พี่ภูมิเอ่ยถามอย่างสนอกสนใจ

“ขมมาก”

พี่พิมกับพี่เนมยิ้มให้ผมอย่างเห็นใจ ต่างจากคนที่เป็นรุ่นพี่ปีสี่ พี่มีนหัวเราะหึเบาๆในลำคอแต่ผมดันได้ยินเนี่ยสิ ฮึ่ม เดี๋ยวก็รู้กัน

หลังจากนั้นพวกเราก็คุยกันไม่หยุด ส่วนใหญ่จะเป็นการถามสารทุกสุกดิบซะมากกว่า ผมได้รู้จักทุกคนมากขึ้น โดยเฉพาะพี่มีนคนที่ผมสนใจมาตลอดตั้งแต่เช้า

เพ��่งรู้ว่าจริงๆแล้วพี่มีนก็ไม่ใช่คนที่ตึงเครียดหรือน่ากลัวแบบที่คิดไว้ตอนแรก

DRINK YOUR THISRT AWAY

นาฬิกาบนโทรศัพท์บอกเวลาสี่ทุ่ม ผมและพี่ๆกินกันไปคนละหลายแก้วแบบไม่มีใครยอมใคร พี่ภูมิยังคงรินให้ผมอย่างต่อเนื่อง คิดจะมอมผมก็ยากหน่อยนะครับ

“ผมไปเข้าห้องน้ำแปปนะ”

“ไปด้วย”

#พี่มีนต้องใจเย็น

tbc.

[melononice]

(SF) DRINK YOUR THIRST AWAY 01

DRINK YOUR THIRST AWAY

(AU-THAI) MARKMIN

EP 01

เสียงสั่นจากโทรศัพท์แผดเสียงออกมาต่อเนื่องไม่มีหยุด ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ทำไมจะต้องมาตื่นเพราะเสียงของแจ้งเตือนด้วย นิ้วเรียวสวยของคนที่นอนอยู่บนเตียงถูกยกขึ้นมาขยี้เบาๆที่ตาเพื่อให้สามารถลืมตาได้ง่ายขึ้น

ใครมันขยันรัวไลน์มาแต่เช้าวะ

ใจเย็นเอื้อมมือหยิบไอโฟนบนหัวเตียงมาก่อนจะเลื่อนดูแชทที่ถูกส่งมาจากคนในกลุ่มสายรหัสที่เพิ่งจะเฉลยกันไปเมื่อวาน คนในกลุ่มส่วนใหญ่จะคุยกันเรื่องที่นัดเลี้ยงสายกันวันนี้ พออ่านจับใจความได้ว่าเพราะรุ่นพี่ปีสี่เพิ่งจะมีเวลาว่างพอดีเลยรีบนัด

ทุกคนดูตื่นเต้นกับการเลี้ยงสายรหัสมาก ถ้าบอกว่าผมไม่ตื่นเต้นหรือรู้สึกอะไรเลยก็คงจะไม่ถูก เนื่องจากผมเป็นสายรหัสคนล่าสุด จึงมีความตื่นเต้นและประหม่าที่จะได้เจอรุ่นพี่คนที่โตกว่าไม่น้อย

เมื่อวานที่เฉลยสายมีแค่รุ่นพี่ปีสองกับปีสามที่ว่างมา ส่วนพี่ปีสูงๆขึ้นไปส่วนใหญ่มักจะวุ่นๆกับการลงสนามฝึกงานจริง

‘พี่มีน ผมไม่ว่างนะ ต้องไปแก้ lab อะ’

‘เสียดายว่ะ ไม่เป็นไรเว่ยภูมิ ไว้ครั้งหน้าเจอกัน’

‘โอเคครับพี่ ฝากดูแลใจเย็นมันด้วย’

‘ใจเย็น ปีหนึ่ง?’

พี่ภูมิ พี่ปีสามที่ผมค่อนข้างคุยถูกคอด้วยดันไปไม่ได้ซะอีก แต่ก็เข้าใจได้นี่ครับ ก็มันสุดวิสัยจริงๆ แต่คนที่พี่ภูมิคุยด้วยเนี่ย ดูท่าจะเป็นพี่มีนรุ่นพี่ปีสี่ที่พี่ภูมิโม้นักโม้หนาว่าเป็นหน้าเป็นตาของสายรหัส

ผมพลิกตัวนอนในท่าคว่ำเพื่อที่จะเล่นโทรศัพท์ได้อย่างสะดวกมากขึ้น จิ้มนิ้วไปที่รูปโปรไฟล์ของคนที่เป็นทวดรหัสก่อนจะยกยิ้ม รูปของผู้ชายใส่แว่นกลมๆกรอบสีทอง และใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินธรรมดาๆ กางเกงสแล็คสีน้ำตาลอ่อน ผู้ชายคนนี้เป็นความธรรมดาที่มีสเน่ห์มากจริงๆ

ไม่อยากยอมรับเลยว่าแอบใจเต้นกับเพียงรูปโปรไฟล์ของพี่คนนี้

นิ้วเรียวกดพิมพ์ก่อนจะส่งตอบบทสนทนาไป ไม่งั้นคงจะเสียมารยาทน่าดู เขาพูดถึงเราขนาดนี้แล้วน่ะนะ

‘สวัสดีครับ ใจเย็น ปีหนึ่งครับ’

‘สวัสดีน้องใจเย็นนน’

‘สวัสดีครับพี่พิมมมมม’

พี่พิมเป็นรุ่นพี่ปีสอง เป็นผู้หญิงคนเดียวในสายเลยก็ว่าได้ แต่พี่พิมพ์เป็นคนที่เข้ากับคนง่ายมากๆ ทำให้ผมไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนในการคุยด้วยเลย

ผมปิดแอพพลิเคชั่นไลน์ก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงบนหมอน ซุกตัวลงบนผ้าห่มเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

เสียงสั่นยังคงดังต่อเนื่อง พี่มีนหายไปตั้งนานแล้ว ผมเข้าใจแหละครับ ปีสี่น่ะ งานยุ่ง แค่มีเวลาเข้ามาตอบสายรหัสก็ดีแค่ไหนแล้วเนอะ

ไม่นานมากนักหนังตาที่หนักอยู่แล้วก็ปิดสนิท นัดกันตั้งบ่าย ของีบต่ออีกหน่อยละกัน

DRINK YOUR THIRST AWAY

ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าร้านบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างสไตล์ญี่ปุ่นกับพี่พิมแล้วก็พี่ผู้ชายอีกคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ปีห้า

“ทำไมว่างมาเฉยเลยอะพี่เนม”

“วันนี้เคสน้อยพอดี เห็นพวกเรานัดกันก็เลยมา ไม่ได้บอกก่อนว่ะ โทษที”

“เหยพี่ ไม่เห็นจะเป็นไร”

“แล้วไอ้มีนถึงไหนแล้วเนี่ย สายตลอด”

“เดี๋ยวก็คงถึงแล้วมั้ง พิมว่าเราไปรอในร้านดีกว่า”

“เออดีเลย แล้วนี่น้องใจเย็นใช่ปะครับ”

“ใช่ครับ”

ผมยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร พวกเราสามคนตัดสินใจที่จะเดินเข้าร้านมาแล้วสั่งอาหารไปคร่าวๆก่อน ระหว่างรอพี่มีน คนที่ผมอยากจะเจอที่สุดในวันนี้

“น้องใจเย็นกินเนื้อได้ป่าว”

“กินได้ครับ”

พนักงานนำเมนูมาวางให้ พร้อมกับมาวางถ่านสีแดงร้อนๆและตระแกรงเพื่อใช้ปิ้ง กลุ่มควันลอยฟุ้งจำนวนมากแต่มีเครื่องดูดควันทำให้ไม่ถูกลมพัดไปโดนใคร

ไม่นานนักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพร้อมกางเกงยีนส์ขาขาดที่เข่าเล็กน้อย รองเท้าผ้าใบสีขาว ผมที่ถูกเซตให้ตั้งขึ้นเหมาะกับใบหน้าของผู้ชายวัยยี่สิบสองอย่างมาก

พี่มีนเดินมาทางโต๊ะ กล่าวทักทายทุกคนบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างๆผมที่ว่างอยู่ เขาหันมายิ้มให้ผม

“น้องใจเย็นใช่ปะ นี่พี่มีนนะครับ”

#พี่มีนต้องใจเย็น

tbc.