merine-itsi - Tumblr blog

[merine-itsi]

''Bundan böyle yolu yok/ Kollarım çürüdü/ Bundan öte karanlıklar/ Sen beni anlamadın, gözünü kan bürümüş/ Bundan öte ayrılık var.''

Göğsüme oturmuş koca bir yük var. Ben nasıl hazmedeceğim sevilmemenin acısını bilmiyorum. Yoruldum, kollarım çürüdü. Ben kendimi anlatacak birini bile bulmamanın acısıyla baş edemiyorum. Bütün yüklerin benim üzerime bırakılmasını affedemiyorum. Ben artık kendimi bile affedemiyorum. İnsanlar nasıl yok olmak istermiş uzun süredir bunu anlamıyordum. Ama ben soyutlanmak istiyorum. Ben artık kaldıramıyorum.

'Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği.'

[merine-itsi]

ev her zaman somut bir yer midir? her zaman dört duvardan mı oluşur? en yakın arkadaşının kahkahası, en sevdiğin insanın seni sıkıca sarması, bazen bir hocanın sadece minik bir tebessümle "aferin" demesi, sevdiğin insanların yanı, çok uzun zamandır duymadığın bir arkadaşının sesi, en sevdiğin filmin en sevdiğin sahnesi, bir şiir, bir şarkı sözü ve bazen sadece gözlerini kapadığında gördüklerin... Bunların hepsi ev değil midir? Ne eve varmış gibi hissettirir? Evine yürürken tanıdık yerler görmek mi? Yoksa çantandan çıkardığın anahtarların birbirine vuruş sesi mi? Annenin sesi daha çok ev değil midir? Babanın trip atışı bile sana bazen evindeymiş gibi hissettirmez mi? Kilometrelerce uzaktayken aklından tanıdığın yerlerin krokisini çizmez misin? Tarçınlı kek kokusu, kahve kokusu… Bunlar sana evin gibi hissettirmez mi? Bana hissettirirdi. Bazen hâlâ hissettiriyor. Annemin yanağıma koyduğu bir buse, hocamın takdir edişi, öğrencilerimin 'Sizi çok özledim' demesi, yeni pişmiş kek kokusu ve uzun zaman sonra en yakın arkadaşımın yanında içten bir kahkaha atmam… Bunların hepsi bana eve varmış gibi hissettiriyor. Ama… Ben bu aralar kaybolmuş gibiyim. Çok uzun süredir böyleyim ama kabullenemiyorum galiba. Sanki evin kapısı kapanmış gibi. Sonuna kadar açık olsa bile. Sanki dünyada tek insan ben kalmışım da sığınacak hiçbir şeyim kalmamış gibi. Yaslanacak bütün omuzlar kapılmış gibi. Ev, her zaman ev gibi hisettirir mi? "Artık çok uzaklaştım/ En çok da kendimden/ Evden, senden/ Göçmen kuşlar gibi/ Çok geç kaldığım hâlde/ Solmuş resimlerde/ Kaç yıl geçmiş/ Hâlâ güzel durur/ Küçükken çok inanmıştım/ Eğer çok istersen/ Her şey mümkün/ İnanmak zor değil/ Hikâyem senle başlardı/ Senle devam etsin/ Beni sen inandır."

[merine-itsi]

bir kız varmış Küçük Prens romanını çok severmiş. Sonra aşık olmuş. Aşık olduğu kişi onun Küçük Prens'iymiş. Sözleriyle ve gözleriyle. En büyük hayali o romanı ona hediye etmekmiş, belki sevgili olduklarında, belki bir doğum gününde ya da belki öylesine sadece içinden geldiği için. Bu kızın kalemliği bile Küçük Prens'liymiş. Günlerden bir gün oğlan görmüş kızın kalemliğini "Küçük Prens mi?" demiş aşağılayıcı bir bakışla, bence çok abartılmış bir kitap, çok boş. İşte o an küçük kızın hayalleri darmaduman olmuş. Zaten çok sürmemiş oğlanın kızdan gitmesi. Kız atlatamamış, beklemiş bir süre ama sonra beklemeyi de bırakmış. Sonra yine günlerden bir gün oğlan çıkagelmiş tüm pişmanlığıyla. Kız unutmamış, kin kusmuş ama sonunda affetmiş. Çünkü o çok sevdiği romanda bir söz varmış:

"Ölene kadar sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden. "

[merine-itsi]

yaşını başını almış bir gün yeter bana, seninle oturup sabahı seyretmek için*

[merine-itsi]

İnsan mesela canını yakan kişiye sarılıp ağlamak istiyor ya

[merine-itsi]

söylesene, nasıl izin vereyim yok olmana?

[merine-itsi]

"incittim mi ben seni? bazen olur öyle.

bak ben köklerimden koptum,

gıkım çıkmadı sana."

[merine-itsi]

Savaşmayı bırakıyorum, bunu veda say..

[merine-itsi]

"benim güneşim yeniden doğmak için batar."

[merine-itsi]

seni uğruna ölmeyeceğim bir şey için ikna ettiğime utanıyorum, sevgiye inandırıp sevgisiz bıraktığım için, yaralarını saracağım diyip sarmak bir kenarda dursun bir yeni yara daha eklediğim için, neşen ben olacağım diyip son mutluluk kırıntını da aldığım için utanıyorum. ama biliyor musun sana galiba lütuf değil imtihan için gönderilmiştim ben ya da doğrusunu gösterip deneyimlemen için seni sırılsıklam yalnız bırakan bi öğretmen olmak için. özür dilerim, insan bazen acımasız olabiliyormuş. uğruna ömrü boyunca vicdan azabı çekse bile, en çok acımasızlıktan kırılan kendisi olsa bile...

[merine-itsi]

ben bunu haketmedim diye bağırıyorum, ben bunu haketmedim. ellerim kan revan içinde, dağ tepe aşmaktan üstüm başım toz olmuş, nefes nefese kalmışım aştığım onca yoldan sonra ama hâlâ çığlık çığlığayım. sesim yankılanıyor dört bir yanda yoldan geçenler omzumu sıvazlıyor ama kimse yüzümdeki yaşın izinden sevmiyor beni. ben bunu haketmedim.

[merine-itsi]

bi insanın bi insana cenneti de yaşatabileceğini gördüm cehennimi de, bazı insanlar lütuftur

[merine-itsi]

sen bana geldin, ben bile bilmiyordum biliyor musun bu kadar güçlü olabileceğimi. o an anladım insan kırıldığı yerden güçlenirmiş.

sen bana geleceksin belki en mutlu anını paylaşmak için belki de en mutsuz anında dayanmak için. işte o an anlayacaksın bazı yapılanların telafisi yoktur.

[merine-itsi]

gelebilirdin, gelmen için çok beklemiştim. şimdi gecikmiş bir merhabanın suçlusu ben olamam. bizim bu kavuşmalarımız mahşerde bile olsun istemiyorum artık.

[merine-itsi]

ilahi adalet çok garip bir şey. uğruna günlerce gözyaşı döktüğün kişinin sayfası tamamen kapanınca aynı kişi yeni bir sayfa açmaya geliyor. defterin son yaprağını koparmış oluyorsun, en azından o kişiye. işte o an hissetiğin çaresizliğin bi açıklaması yok.

[merine-itsi]

unutmayacağım, asla. sen beni o yolun ortasında çökmüş bir halde bıraktın ya, işte bunun telafisi yok.

[merine-itsi]

bir gün öyle bir an gelir ki kelimelerle anlatılamayacak kadar büyük bir kırgınlık yaşarsın. ve geriye tek bir çare kalır, susmak.