mevsimmmm

[mevsimmmm]

Kendimle barışamamak gibi bir sorunum var. En büyük düşmanım kendimim. Yaptıklarım, yapamadıkları, başaramadıklarım, utandıklarım, üzüldüklerim ve daha nicesini hep ben vuruyorum yüzüme. Sonra kızıyorum kendime. Tamam diyorum bu sefer olmayacak, bu sefer yapacağım. Yapamazsın diye kırıyorum cesaretimi. Sonra yine kızıyorum kendime yapamadım diye. İnsan kendiyle nasıl barışır?

[mevsimmmm]

''İnanıyorum söylediğini candan söylediğine ama bugünkü karar, yarın bozulur çok kez. Kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak, en çabuk unuttuğumuz şeydir, ne yapsak. Madem ki bu dünya bile yok olacak bir gün, sevginin bitmesine insan, neden üzülsün. aşk mı kaderi kovalar kader mi aşkı? daha kimseler çözemedi bu bilmeceyi...''

William Shakespeare

[mevsimmmm]

Yapmam gereken çok şey var hayatta. Hiç gücüm kalmadığını bile bile her seferinde kolları sıvıyorum hayata karşı. Herşeyi bir şekilde hallediyorum da bir tek kendime söz geçiremiyorum. İnsanın birşeyler başarması için kendini bu kadar engellemesi normal mi?

[mevsimmmm]

İçimdeki bu şeyin bir adı olmalı. Bu bir duygu mu bilemiyorum. Korkuyor muyum? Üzülüyor muyum? Yoksa mutlu muyum?

Evet insanlar karmaşık yaratıklar. Ama kendi kendimizi anlamamız gerektiğini düşüyorum.

[mevsimmmm]

Keşke fotoğraf, video ve müzik gibi kokuları da biriktirebileceğimiz bir cihaz olsa. Bazı kokuları biriktirmek istiyorum.

[mevsimmmm]

Duygu durum bozukluğu ne zor. Bir gün her şey mümkünmüş gibi cesaret ve enerjiyle dolusun. Diğer gün tüm gücün tükenmiş. İnsanlar da seni tek taraflı tanıyor üstelik. Ya cıvıl cıvılsın ya da depresif. Mutlaka bir etiketleri vardır. İkisininde sen olduğuna inandıramazsın.

[mevsimmmm]

Ne hissedeceğimizi bilmeden yaşamak çok zor. Duyguları kullanma kılavuzu olmalı insanın.

[mevsimmmm]

Bu şekilde bir resim var hayatımda. Kaçmaya çalıştığım ama her seferinde beni içine çeken. Beni en iyi anlatan resim bu sanırım. Koşabilecek kadar güçlü ama bir o kadar da ağır. Uçmak için çırpınan ama yerçekimine karşı koyamayan.

İçten içe yandığımın ve artık kaçmaya gücümün kalmadığının bir kanıtıdır bu resim.

[mevsimmmm]

Anlatmadan anlaşılmayı beklemek ne zormuş.

[mevsimmmm]

Konuşacak kimsesi olmadığında ne yapmalı insan? Sessizliğe mi gömülmeli yoksa çığlık çığlığa isyan mı etmeli?

[mevsimmmm]

İnsanların kalbini değiştirmek için cesaret gerekir.

[mevsimmmm]

Kimse keşkeleri duymuyor.

[mevsimmmm]

Şarkı söylemek, ruh sesini kullanmak demektir. Soluk yoluyla, kişinin gerçek gücünü ve ihtiyacını dile getirmek, rahatsızlık çeken ya da eski gücüne kavuşma ihtiyacı duyan şeye ruhunu üflemek demektir.

[mevsimmmm]

Bir şey var içimizde. Sanki müzik dinlediğimizde ya da bir resim gördüğümüzde içimizde kıpırdanan bir şey. Nasıl olduğunu anlamadığımız.

Belki de kıpırdamasını istediğimiz için güzel bir şeylere bakıyoruz. Yalnızken bile takıyoruz kulaklığı açıyoruz müziği son ses. Kıpırdıyor içimizde, hissediyoruz. Anlam veremiyoruz. Hüzün dolu olsa bile seviyoruz. Hissettiğimizi hissetmemizi sağlıyor. En derinden. Uzak gibi dursada aslında tam içimizde, kendimize en yakın yerimizde hissediyoruz bir şeyler hissettiğimizi. Yine anlam veremiyoruz.

Bir şeyler hissetmeyi sevdiğimizden mi yoksa hissetmek istediğimiz için mi bilinmez. Ama o kıpırtıyı kaybetmemek için uğraşıyoruz.

Hislerimizi kaybetmemek için uğraşıyoruz.

İnsandan hisleri giderse başka ne kalır ki geriye.

[mevsimmmm]

İçimiz derya deniz.

[mevsimmmm]

Artık yaşamak istiyorum. Yaşabilmek istiyorum.

[mevsimmmm]

İçimizi sızlatan ne çok şey varmış.