meyyus - Tumblr blog

[meyyus]

küçüğüm, yapay bir aile kurmaya çalışmak ne fayda? Gönlüne sığdıramadığın kaldıkça sayfalarda; ev diye bir şey olmuyor, tutunamadıklarınla.

[meyyus]

uzaktayım. en çok kendi varlığıma. kıyıdan uzaklaşmak için açıldım, özgürlüğün kendi kıyılarımı unutturacağını bilemezdim. bilinmezdeyim, tanıyamayacak kadar aynadan yansıyana.

[meyyus]

kesiniyatla bakılan şeylerin artık hayal olmaktan çıktığı ve gerçek olacağı yerde iken bir anda ihtimallere dönüşmesi ve orada kalması. bir gün sen bile merak edersin, seçimlerinin geleceğinde ki her taşı nasıl değiştirdiğini bile bilmeden yaşar ve gidersin. her şekilde tahmin edersin, yinede seçtiğin yolu ve avuçlarında olanı izlersin.

içi boş bir beden misali gibi tüm hisler kovanı terk etti. kızgın veya kırgın değilim. sadece cümlelerinde beni düşündüğünü açıklayan yerlerde kendini düşündüğünü görmeni isterdim. bana verdiğin gülüşler kadar sıcak bir hayatın olsun.

[meyyus]

bir şeylerin ne kadar içten yaktığını başımı omzuna koyarak, bir şeylerin ne kadar ağlattığını ve gülüşünü çaldığını başını göğsüme koyarak geçirebileceğimiz bir andan ibaretti, inanç.

[meyyus]

ilk defa böylesi başıma geldi. ilk defa sadece üzüntüyü veya acıyı bile hissedemez gibi bir şey oldu. ilk başta zihnim kalbime giden yolu keser gibi duygusuz bıraktı. sonrasında zihnime giden yolda kesilir gibi boşluk kaldı. arada bir bedenim titriyor kendiliğinden ve ne anlatmaya çalıştığını merak bile edemiyorum. uykuyu sevmediğimi düşündüğüm zamanlarda olmuştu ki, zaten bir gün uyanmayacağız diyerek geceyi hislerime ve düşüncelerime bıraktım. şimdi hiçbiri yok, düşüncelere daldıran tavan bile kalmadı. ve diyorum ki "yaşamışım gerçekten. boşluğa kapılmayı geçtim ki ilk neşelerimi, aşkımı, hüznümü ve acılarımı yaşarken böyle bir anın geleceğinden haberim bile yoktu. yaşamadığımı sandığım anlar ne komiktir ki asıl yaşadığım anlar olarak kalacakmış. ve yine değişeceğim. değişeceğimi bilsem bile hiçliğe bir kere baktım, hep içimde bir yerde bu olacak."

kötülüğe alışmış, acıların içinde kalmış biri sevgiye ayak uyduramaz ve kaçar. en azından dostoyevsky'nin hapis yıllarında karşısına çıkan köpekten deneyimlediği buydu. insanların içinde de olan bir şey bu, kaçmak acı verse de ayak uydurmak daha zordur. ve bazen insanlar mutlu olmakta istemezler, depresyonda kalmayı seçerler. hangimiz en mutlu anlarımızın gecelerinden birinde bile geçmişe bakıp ruhumuza acı tatlar veren anlar yaşamadık ki?

çok şey öğrendim birkaç günde, ayda ya da bir yılda. kendimi hiç tanımadığımı söylerdim yıllardır ama kendi gerçeğimi yalanlarımla örttüm. sonunda bu gerçeklik örtülemeyecek kadar büyük olunca sadece ona bakar oldum. biliyor muydu bir şeylerin böyle olacağını, bilseydim bile bu kadar farklı gelebileceğini? ağır gelmiyor, hafifte gelmiyor, sonuçta gerçeğim bu.

bir yerlerde iyi olmasını istediğim birileri ya da biri olsa bile bunu düşünürken yüreğim kendini açmıyor. gerçi düşüncelerim bile açmıyor ki, bir anda ışıklar kapanıyor.

ben, bensiz kaldım. siz, sizi kaybetmeyin.

[meyyus]

“ve seni her zaman sevdiğimi unutma. başka bir yer varsa orda tekrar görüşürüz. yoksa da, seni tanımak benim cennetimdi.”

[meyyus]

insan, insana çiçekli bahçe olmalı

[meyyus]

delirdiğimi ilk defa hissettim. bir ses aradım. her köşeye gittim. ellerimi bırakıp, ağzımla aradım. bir yerlere çarpa çarpa yürüdüm. kimseden özür dilemedim. tanınan yerlerden kaçmadım. fark edilmiyordu. kanlarımı akıttım. gözleri olanlar körmüş gibi davrandı. umursamadım. hep yapıldı dedim. söylendim. sürekli söylendim. bağırmaktan kaçınmadım. sağır değildiler. sağır-mış gibi davrandılar. devam ettim söylenmeye kimse bir şey demedi. dilleri yokmuş gibi davrandılar. hiç varolmamış gibi durdular. gidip ağaçlara ağladım. topraklara bıraktım. yetmedi. ağaçlara bile yetemedim. koskoca dünyada o kadar ses varken, bir ses bile duymadım.

[meyyus]

sarhoş olduğun zamanlarda yanında olmayı isterim. öylece saçma sapan konuşmalarını, davranışlarını izlemek. sonra daha fazlasını müsaade etmemek. çünkü çok güzel oluyorsundur eminim. ayılman için seni suyun altına sokup, sert bir kahve yaparım. soğukla pek aran yoktur. aynı şekilde acıyla. kaçışın yok. ayılmadan önce ilk ve son dansımızı yapalım mı? parmak uçların, parmak uçlarıma denk düşsün. mucize gibi. değil mi? bunları dilerken orda tek başına oturıyorsun. kalabalığın içinde tek başınasın. hadi kalk, bana uğra. söz. çok söz. hiçbir şeyi hatırlatmayacağım.

[meyyus]

seni unuttum. seni unuttum. seni unuttum. seni. unuttum. diye tekrar ederek, o sokaktan geçtim. bunca zaman sonra yoktun. şimdi neden. niye ağladın. niye ağladık. bıraktığın etkiyi parçalamak istiyorum. tüm parçaları oturmuşken, seni hiç anımsamamışken illa bir yerlerden çıkıyorsun. parçaları kaybettiriyorsun. o kapıyı sert bir şekilde suratıma kapatırken, deliğinden dahi bakmamışken ne diye? git. n'olur git. hiçbir yere dokunma. izlerini kazımaktan soyuldum. kalmadım. sen öylece devam ederken, ben ne diye.

[meyyus]

benim kurtuluşum yok, hep kendimi kandırıp durmuşum. bana da yazıklar olsun.

[meyyus]

bir şeyleri değiştirmem gerek. bazı şeylerin anlamını çözmek, kendimi bir yerlerde bulmam gerek. bu kadar kayboluş yeterli. bir sokak köşesinde kendimle çarpışmak istiyorum. kendimi hatırlamak istiyorum. bu yollar çok uzun. ne kadar gidersem gideyim, adımlarım bir sonuca varmıyor. sanki o yola, bir yol daha eklemişler gibi. yolu bıraktığım zamandan beri, geçerken şarkılar mırıldamayı bıraktım. gökyüzüne bakmayı unuttum. bıraktığım yerde öylece kaldım. yerde duran taşın yerini değiştirmek için bile birçok şey düşünüyorum. bunun. sonu. ne.

[meyyus]

[meyyus]

[meyyus]

Bir alıntı?

"dedem duvar örerdi, babam duvar örerdi, ben duvar örüyorum. peki neden hâlâ bir evimiz yok."

[meyyus]

édouard levé diyor, “nerede oluyorsam olayım, hep yanımda oluyorsun. yok olup giden onlar, sense varlığını en çok hissettirensin.”

[meyyus]