midlifeinla

[midlifeinla]

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[midlifeinla]

30 maart.

Op deze historische dag neem ik afscheid van mijn verblijf hier.

Nog één nacht slapen voor een uurtje Canada en daarna België.

Trump is aangeklaagd en Gwyneth Paltrow vrijgesproken. De zon gaat onder na een regenachtige dag. Een laatste rit rond de stad.

Een laatste keer checken van mijn bagage.

En even nog staren naar de Stille Oceaan.

Een korte nacht tegemoet.

[midlifeinla]

[midlifeinla]

28 maart later op de avond

Je eet quesadillas bij het foodkraampje van Danny Trejo op de Farmer's Market van L.A.

Je schrijft nog enkele vakantiekaartjes aan hen die aangaven ze nog te verzamelen.

De zon gaat onder, zoals ze enkel in het Verre Westen onder kan gaan, in duizenden kleuren van dieprood naar purperblauw.

[midlifeinla]

28 maart

De terugkeer naar België komt alsmaar dichter en er groeit een gevoel van Fernweh.

Niet een verlangen naar elders maar naar hier, dat straks verweg zal zijn.

Ik dool door de straten van L.A. in een poging alles op te slaan. Ik teken het straatplan in mijn hersenen. Voel diep, naar waar ik sta, en welk moment dit is.

Ik bezoek Forest Lawn in Glendale en in Universal City. Maak kiekjes van grafstenen van mijn jeugdhelden.

Zij die film hebben gecreëerd. De beelden die mijn jeugd vormden tijdens de zaterdagnamiddagen toen er nog oude films op tv kwamen. En nadien toen we een videorecorder aanschaften op Betamax, daarna op VHS en later op dvd en blueray.

Film gaf vorm aan mijn gevoelsleven, aan mijn emotionele ontwikkeling tot volwassene.

Aan hoe ik sterk me kan inleven in anderen. Ook al deel ik geen cultuur, gender of ideologie.

Film was en is meer dan een droomfabriek. Het is een manier om de wereld te openen.

Een milkshake drinken in Mels drive-in is jezelf bewegen in American Graffitti, of als je er kijkt naar de foto van Mel met Buster Keaton die met een zoutvaatje speelt herinner je Benny & June. Je gedachten springen nog verder als je buitenstapt en het silhouet van de villa van Johhny Depp ziet daar boven op de heuvel.

Je stapt niet alleen meer door dat decor van talloze films. Je bent mee dat decor.

Hoe een plaats waar je nog nooit was zoveel herinneringen kan triggeren. Elke keer als je om een hoek draait of een nieuw vergezicht ziet kan het iets triggeren.

De straten hier zijn een geheugenpaleis.

[midlifeinla]

27 maart Bukowski-dag

Na een rit van een half uur kom ik aan bij het schiereiland van San Pedro. Gelegen tussen Long Beach en Redondo. Aan de ene kant de haven van Los Angeles, aan de andere kant het strand tot in Santa Monica en het einde van de baai in Malibu.

Op bezoek bij Charles Bukowski. Hij ligt op een heuvel met zicht op zijn laatste woonplaats, en met zicht op het grote industriegebied van de haven. Hij hield niet zo van een idyllisch strand maar van de rauwheid van industrie naast de natuur.

Hier komt olie uit de grond. Nog steeds. 's Nachts zie je de vlammen van de iets verder gelegen gigantische raffinaderijen.

Hier maakten de Rockefellers en Getty´s hun fortuinen.

Na het korte bezoek rij ik over de haven, over de twee smalle en wel zeer steile, hangbruggen, doorheen het centrum van Long Beach. Een stad met ongeveer evenveel inwoners als Antwerpen. Een stad aan een immens breed en lang strand. Dicht bij het strand staan er enkele oude woonblokken, in een nep Franse Renaissancestijl, met klein wapenschildje.

De rit voert me naar 2nd street, een buurt die ik ken sedert 2014 toen ik hier was voor een Summerschool van Steppenwolf aan de CSU Long Beach. Brugje over en ik ben in de jachthaven, Naples, die verdacht op een klein Venetië lijkt, maar de naam was al in gebruik, elders in Los Angeles.

Daarna passeer ik mijn oude Alma Mater om te eindigen bij Lazy Acres, een natuursupermarkt, mét uitgebreide bierkeuze, ook uit België. Een van de weinige plekken waar je hier smakelijk eten kan kopen.

Even denk ik nog een Teriyaki avocado burger te gaan eten bij Rascals Teriyaki Grill. Maar ik laat het idee varen. Ik probeer niet teveel vettig Amerikaans te eten, ook al komen de Kale salades me uit de oren.

[midlifeinla]

26 maart

Later op de dag neemt een vriendin me na de reading naar Pasadena mee.

We gaan eerst even iets eten in Urban Plates. Een cafetaria-restaurant waar je zelf je maal kan samenstellen aan de hand van enkele keuzemogelijkheden. Beetje een sjiekere lunchgarden met, belangrijk voor hier, lekker vers warm eten. Een simpele, niet te vettige, keuken. Iets wat beter bij ons Europese dieet past.

Nadien volgt in een ´stripmall´ een experimenteel clownesk theaterstuk. Je kan het best vergelijken met wat als een mimespeler aan stand-up met een zwaar experimentele slag zou doen. Het is een intens spelen, blijft voor een groot stuk in een wel virtuoos zich voor de leeuwen gooien van een publiek zitten. Maar mist verhaal. Het stuk blijft daardoor te lang hangen in een uit dezelfde trukendoos teren.

Na het stuk nog even downtown Pasadena.

Om een stuk taart te eten.

Ik blijf denken dat ik hier een serieus goede taartenbakker zou kunnen worden. De Amerikaanse-taartenbakstijl is sedert de jaren 50 niet zo veel geëvolueerd.

[midlifeinla]

26 maart

Een reading bijwonen in Hollywood op een zondagnamiddag. Kaas en wijn. Acteurs die voorlezen. En een feedbackmoment. Zittend op een 'porch' met de geur van een gigantisch bloeiende jasmijn. Wat verder citroenen en een oude variëteit van clementijnen. Iets tussen sinaasappel en mandarijn in. Bitterzoet wat maar heerlijk in een cocktail. Een huis uit 1911. Met elementen die je herkent uit een Disneyfilm. Achteraan een zwembad, opzij een plek om rond een open vuur te zitten als het wat frisser is. Of hoe je verliefd kan worden op een huis. Ben gelukkig niet naar boven gegaan om een rondleiding te krijgen in de kamers. Anders wou ik er nooit nog weg. De locatie is ook geschift. Als je goed kijkt zie je de befaamde letters. Net naast dat observatorium. Letters die het overgebleven deel zijn van het origineel, Hollywoodland, wat de wijk erronder trachtte te verkopen. Ik ben verkocht.

[midlifeinla]

Ergens laat.

Ik merk dat ik wat moe wordt in mijn schrijven.

Afgelopen dagen waren meer gefocust op beleven dan op noteren.

Ik weet ook niet of er veel mensen dit aan het lezen zijn.

So shout out!

De terugkeer naar België komt ook dichterbij. Een stuk van me wil hier niet meer weg. Maar een ander deel zegt me dat ik terug moet.

Ik heb hier geen reëel leven. Ik ben passant.

Heb nog zorgen thuis. Geen zorgen hier.

De stad is hier de chaos. Niet mijn relaties, dat is thuis in chaos.

De sector is hier nep. Maar verdomd wel levend, van belang. Je voelt die impact. Je voelt een wereldwijd publiek. Je voelt dat creativiteit hier niet bekeken wordt als linkse hobby maar als industrie. Je mag ronduit spreken over je ideeën. Er is een openheid, je mag je aan feedback verwachten. Er is weinig cynisme.

Althans toch voor film. Theater is hier Fringe. Iets aan de rand, wat plaatsvindt in omgebouwde stripmalls. Er is wel veel theater. Een deel blijft steken in een manier om je te laten zien aan regisseurs, showcases. Maar voor de verschillende communities is het een manier om stem te geven. Voor hen blijft het doordringen in de filmsector nog moeilijk. Ook al zie je het in verandering.

[midlifeinla]

[midlifeinla]

25 maart middag

Nog een stukje Hollywood geschiedenis en weerom net als Carney's in een omgebouwde treinwagon. Deze keer Shangai Express stijl.

Het laatste gedeelte is afgeschermd. Voor de wagon is er nog een cocktailbar. De bar hangt vol met foto's uit de gouden jaren. Sterren uit de zwartwitfilms.

Ik eet een avocadotoast met gebakken ei.

Je voelt dat de zaak respect heeft voor zijn geschiedenis. Je merkt het in kleine details. Een glas in bamboestok vorm, bamboehout print op de papieren rietjes, stoffen servietten en eetstokjes in een hoesje met naam van het restaurant. De toiletten ademen oud-Hollywood uit, een soort van bohemien chique met Oosterse tint, glazen vloeibare zeephouder met metalen pompje en daarin zeep met een Aziatisch geurtje. Heeft het iets van kersenbloesem of Hinoki? Het cliënteel bestaat uit een hipper soort toeristen die ik ook merkte toen ik het Hollyhock-huis bezocht. Één van de Frank Lloyd Wright-huizen hier in Hollywood.

Je kan het voor 7 dollar bezoeken, mét gratis parking, op Hollywood Boulevard. De straat die nu zelf amper nog iets van de grootsheid van weleer heeft. Waar Tattoo-shops naast Escaperooms en wassenbeeldmusea die je enkel bezoekt omdat de beelden zo hillarisch slecht zijn. Enkele pareltjes overleven nog omwille van steun van het grote geld: El Capitan - een filmpaleis in neo-Spaans-koloniale stijl met orgel (Nu eigendom van Disney). Ghirardelli's, het oorspronkelijk ijssalon van wat nu een groot ijsimperium is, het Roosevelt-hotel, waar de eerste Oscars werden gehouden en een vrijmetselaarstempel die nu dienst doet als studio voor de talkshow van Jimmy Kimmel.

Er tegenover kan je Graumann's Chinese Theater vinden. Met de befaamde hand- en voetafdrukken. Daarnaast nog het ondertussen gemuttileerde Dolby Theater in wat nu een half lege en ontzielde shoppingmall is. Het project was slachtoffer van de emancipatiebeweging van de zwarte community. Vroeger was het in de vorm van het Babylon uit Intolerance, maar omdat D.W. Griffith ook Birth of a Nation maakte, mét verheerlijking van de Klansmen, zijn de gigantische stenen Olifanten en nepantieke zuilen bedekt.

Wat het ene met het andere te maken heeft, is me niet echt duidelijk. Misschien is Griffith helemaal gecanceled.

Het oorspronkelijk decor verwijst ook naar de Italiaanse decorbouwers die na het ontstaan van de massaspektakel film uitweken naar de States. Het erfgoed van een andere minderheid is er dan maar slachtoffer van.

Nu is het geheel zwart en wit in een slap afkooksel van de Art Deco stijl.

Wat ook nog overblijft is boekenhandel Larry Edmunds, en Musso & Frank, een ander iconisch restaurant. In een zijstraat heb je nog Miceli's met de zingende Italiaanse obers.

Maar dat is het wat op Hollywood Boulevard.

Tenzij je naar de andere kant van de autostrade verkast.

Waar dus op een heuvel, in een park, het Unesco-erfgoed van Frank Lloyd Wright staat.

Je mag enkel binnen met stoffen beschermers rond je schoenen. Het huis is een op mensenmaat gemaakt gesamtkunstwerk.

Elke hoek elk kantje is een meesterwerk.

Ik moet opletten om geen Stendhal-syndroom op te lopen. Fuck, dit is echt niet gewoon. Als ik buitenkom zie ik in het verlengde van de door Wright ontworpen straatlantaarns nog majestueus op de heuvel er tegenover het Ennis-huis staan. Dat huis is in volle restauratie en zal wellicht ook binnen enkele jaren te bezoeken zijn.

Die avond lees ik nog op het internet dat Hollywood Boulevard vanaf 2024 aangepakt wordt. Het plan is om het terug het cachet van vroeger te geven. De straat wordt meer en meer een wandelboulevard met plaats voor kiosken met winkeltjes en terassen. Een Rambla voor L.A.

[midlifeinla]

End of the road

[midlifeinla]

25 maart

Vandaag volg ik een masterclass aan de USC-universiteit.

Even langs bij twee oud docenten van me.

Ik hoor over de context nu hier in het theaterlandschap.

's Avonds zie ik dan nog de vriendin die niet kwam opdagen in een Britse pub dichtbij de Santa Monica Pier.

Ik passeer een man met bord die Jesus will save you from Hell roept. Ik denk, als er een hel is dan is het wel hier met die massa toeristen en dronken Angelino's.

[midlifeinla]

24 maart avond

Deze avond afgesproken met een vriendin. Maar ze stelt de afspraak maar uit.

Ze werkt hier al enkele jaren. Continu. Drie vier jobs. Hopend het te maken in de sector. Maar meer en meer zie ik haar een kopijtje worden van wat ik doorsnee hier merk in de film- en televisiesector. Sociale interacties en relaties zijn hier transactioneel. Standaardvragen hier zijn wat ben je en waar ben je mee bezig. Daarop volgt een kort gesprek en als de transactie niet meer de moeite blijkt of men merkt dat er nog andere interessante mensen rondlopen, wordt er geswitched. Veel gesprekken in de sector blijven dan ook leeg.

Zelf trek ik liever op met muzikanten of mensen uit de Latino gemeenschap. Ze zijn doorgaans meer down to earth.

Maar goed.

Na vier uur wachten hou ik het voor bekeken. Opeens begint ze me te bellen en te mailen.

Maar mijn geduld en vriendelijkheid hebben ook grenzen. Dus ghost ik haar.

Ik rijd nog wat over Mulholland Drive en passeer Laurel Canyon.

Het buurtwinkeltje met koffiebar is al dicht. Misschien morgen nog eens passeren. Een koffie drinken, tussen de meestal ietwat oudere rockers.

[midlifeinla]

Wall-e voor Formosa Café