mihokusu

[mihokusu]

Sen iyisin. Dünyada düzenden doğan kaç kötülük varsa uzaktasın hepsinden. Ellerin senin, Üreten eller, bağrını döven eller, dizlerine merhem olan eller. Yitmeyeceksin. Çocuğun, özlemin, hürriyetin Bu taşın toprağın üzerinde. Senin gözlerini almak, Bakışındaki fundalıkları sökmek, Toprakla eşdeğer yüzünden kazımak istediler ayrıksı çizgilerini. Hepsi kalacak aklımda. Ve yokluğunun ertesinde Koca bir meteor silecek yeryüzünden Sensiz her şeyi, silecek. O acıkmış, susamış, gülememiş bedenin dahil. Sen iyisin. Nasıl da hiç görmeden denizi, Sahil düşkünleri gibi ufka sakladın ılımlı düşlerini. Üstelik güneş her zerrene katı bir ten eklerken. İyi ol. Üzerindeki buzul kırıldı daha demin. Daha demin seni çıkardık ekvatora yakın iklimlere O uzun yağmurlar Üstüne yaşam gibi yağdı. Çocuğun senin, ellerimde Göğsüme bastırdım başını. Uzun uyudu. Uyandı güldü. İyisin. Yüzün genişledi artık Dinsiz bir Allah oldun sen.

CAVİDAN

[mihokusu]

Sana helin ismi cok yakisirdi ama

Uza

[mihokusu]

Seveyazdın.

[mihokusu]

adını sormamda sakinca varmidir

Cavidan adım.

[mihokusu]

intihara meyilimiz fazladır fakat bir kez ölmenin yetmeyeceği konusunda hemfikiriz

[mihokusu]

Kusursuz dönüşüm başladı. Kirli yüzleri sokağın, istenmeyen, Hor görülen, anlaşılamayan, Yok edilmek istenen yüzleri, Şiirleri dümdüz etti. Suyla yoğurup ağzımızı sileceğiz onlarla. Lezzeti bol olsun yenilen yemeklerin ki, Şiire benzer bir tat bıraksın dudağın ince kenarında. CAVİDAN

[mihokusu]

Mevsim Haziran, Ne kadar yoksun kalabilirsin sevgiden. Aldın beni, Götürdün en olmayacak yerlere. Öyle sandım, sarhoş değildim. Her şey mübahtı, aldandım. Aldattım seni de. Yüzümüz güldü. Buluştuğumuz gün kötülendik. CAVİDAN

[mihokusu]

Durduk yere adım almaya başlıyorum yolun birinde. Gece. Bir sürü yıldız var, ay yok. Bir sürü insan orada burada, gecenin boşluklarını dolduruyor. Yalnızım. İki tane kağıt para kazandım. Hangi kumarda hiç etsem diye kahroluyorum. Kimsenin yolunun düşmediği bir yer var ileride. Evet, ben oraya gidiyorum. İnsanlık korkuyor. Fakat bir sürü insan korkmamış. İçim rahatlıyor. İçim çam ağaçlarıyla dolu bir tepe gibi. Çıkıyorum. Kimse yok. Ben varım. Ben kimsesizim, hemen tanınıyorum. İnsanlarca değil fakat insanca, pek insanca tanınıyorum. Her şey varlığıma tanık. Bunu biraz da kuvvetli bir ağaçtan anlıyorum. Annem uzakta, çok uzakta bir ülke. Sınırları, iktidarı olan bir ülke. Düzenin en parlak tanıklarından biri. Dünyaya uzaktan bakıyorum. Uzunca bir geometrik sorunu var anlıyorum. Boyna boyna yuvarlak olmak istiyor. Bir yere varmak istiyor, olduğu yerde dönerken. Aynı bana benziyor bu yönüyle. Gülümsüyorum. Gözlerim kısılıyor. Benim bu gözlerim sanki niye hep böyleler Kısık, yarım, asla kabullenememiş. Ağrı içimde. Az evvel duydum sesini. Daha az evvel bir el eksildi yüzümden. Nefes almadan, daha şöyle bir doğrulamadan.

Cavidan

[mihokusu]

Binlerce, ama binlerce yıldır yaşıyorum Bunu göklerden anlıyorum, kendimden anlıyorum biraz İnsan, insan, insandan; ne iyi ne de kötü Kolumu sallıyorum yürürken, kötüysem yüzümü buruşturuyorum Çok eski bir yerimdeyim, çürüyen bir yerimden geliyorum Öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı Anlıyorum, ama yeni anlıyorum bıktığımı Evlerde, köşe başlarında değişmek diyorlar buna Değişmek Biri mi öldü, biri mi sevindi, değişmek koyuyorlar adını Bana kızıyorlar sonra, ansızın bana Kimi ellerini sürüyor, kimi gözlerini kapatıyor yaşadıklarıma Oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan Ve geçilmiyor ki benim Duvarlar, evler, sokaklar gibi yapılmışlığımdan. Bilmezler, kızmıyorum, bunu onlardan anlıyorum biraz Erimek, bir olmak ve unutulmak içindeki onlardan Ya da bir başkaca şey: ben kendimi ayırıyorum O yapayalnız olmaktaki kendimi Böyleyken akıp gidiyorum bir nehir gerçeği gibi Sanki ben upuzun bir hikâye En okunmadık yerlerimle. Yok artık sıkılıyorum.

Edip Cansever

[mihokusu]

"Ben ölemem değil. Ölürüm ölmesine. Fakat küçük kızların hepsi geliyor aklıma. Sonra kendi küçük kızlığım. Ben sarıya dönmekte karar kılmış bahçe renkleri karışımıydım. Onlarca begonvil, yüzlerce yediveren, meyve ağaçları, üzümler hepsi sarı kasımpatına yenik düşmüş, Kasımpatı çiçeğini yağmurda ıslanmışken gözlerime eklemiş, Rengini saçlarıma, Bizzat kendisini, yavaş yavaş büyüyen bana işlemişti kendini. " Cavidan

[mihokusu]

Ayakların üşümeyi bıraktığı zaman bahar gelmiş olacak. Önce çiçek açıp, ardından kiraz verecek kapının önündeki ağaç. Ve kimse toplamadığı için tek tek çürüyüp dökülecekler. Zamanla çürümenin ne demek olduğunu da gayet iyi bilirsin. Kötü ezan okuduğu için işinden olmayacak hiçbir müezzin. Halkalı-sirkeci arası banliyö treninin yeri bir daha hiç doldurulamayacak. Bu yıl da hiçbir yaprağını koparmayacaksın saatli maarif takviminin. Ne kadar unutmaya çalışırsan çalış, yine de kaşıyacaksın en acıyan yerlerini. Bu yüzden yaran hiç kapanmayacak. Martılar gürültü patırtı etmeyi keserse uykuya dalacaksın. “Zamanla her şey düzelir” diyeceksin. Kendi söylediğin yalana inanmasını da bileceksin. Burak Aksak

[mihokusu]

Beni bırakıyorsunuz. Açlıktan kudurmuşların önüne bir sofra kuruyorsunuz. Sizce siz hayır işlediniz. Siz hayır işlediniz de sunulan benim etim. Kemiklerinden sıyıra sıyıra yiyecekler. Kalan kemikleri de sırtlanlar takır takır yiyecekler. Ve siz sonsuz bir seyircisiniz kendi hayırseverliğinizin karşısında. Mutluluktan ve gelecek günlerin güzelliğinden bahsediyorsunuz. Çalılıkların arasındayım bense. Korku içinde bekliyorum..

[mihokusu]

-Ben yatıyorum, yarın erken kalkacağım. -Ben de yatıyorum. Yarın kalkmayacağım ve diğer günler de.

[mihokusu]

Günün gözleri açılır son karanlık çizgiye. Bize göre düşünülmüş bir gecenin hayalden muaf sabahı başlamakta. Dediğin gibidir yolun durusu. Hislendiğin kadardır, ilk aşka istekle teslim edilmiş ilk masumiyet. Bakma, öyle sakiniz ki, kim görse korkar, her an kapıda bekleyen afetten. İşte sarı çiçeklerin açma vaktidir. Vakit dolmaya dursun milyar yıllık gök cennetinde. Temiz bir baş sunuluyor dünyanın ağırlık merkezine. En orta nokta, en uç nokta oluveriyor aynı anda. Kim, kim diye soruyor insanı bilen kişi. Yaşa diyor dünyanın hayat kaynağı, öldür diyor kaynaktan çıkan milyon yıllık işlenmemiş madenler. Ahalinin kıymetlisi, bilenin sevdalandığı bir deniz oluyordu küçücük dereler. Kurak iklimlerde buzlu yazlar. Başlasın. Aldı getirdi annesini ipteki çocuk, henüz üçte biri bile değil ömrünün. Uyanırdı, uykusu serçe parmağı. Uyanırdı hemen, utancından. Beş kuruşa çizik, iki dilime ezilmek satılır dükkanlarda. Aynanın ilk yüzü görüş anıdır kendisini gördüğü an. Ağlasa da istemez ki karışsın bir çiçeğin yaşama suyuna. Ağrısı içinde hayatın. Ağısı dışında. Dili mosmor küfre bulaşmışların.

[mihokusu]

Çok değil az evvel bir çiçek, Beslendi ansızın bir sudan. Ilık gün ışığını beklemeden hem de. CAVİDAN

[mihokusu]

Yalnız ve ağlayarak kutladığım doğum günümün hatırına Mohsen Namjoo dinletiyorum kendime...

[mihokusu]

"İnsan iki kişi olmalı, değil mi En azından iki kişi Sen yalnızsın Yalnızlığın her zamanki ikindisi." Edip Cansever