minakisrak-blog

[minakisrak-blog]

Sen!

ne yazabilirim ki sana şimdi

bugün de uzanıyor ellerim

geçmiş, şimdi ve geleceğim

zaman akışım

sen!

  şiirin utancını taşıyor kağıt

ne diyebilirim ki kaleme

kaldı mı ki okunmamış ağıt

seslenilmemiş aşk cümlesi

yaşanmışlığa kanıt

sen!

  bir tutam bıyık,

bir kalın ses tonu

bir güzel türkçe cümle

harika diksiyonu

ne diyebilir ki sesime

duyulduğu gibi olmayan

sen!

  resmedemiyor duyguları

sanat fırça darbesi vuramıyor

okunamıyor, konuşulamıyor

kırsam da duvarları

sus... söyleyemiyorum adını

sen!

  kinayelerin içinde dans eder

bir boş salonda bile ayak sessiz

sedasız ve boyunsuz

eğik ve düşüncesiz

patavatsız ve silahsız

sadece kocaman sivri bir diken

sen!

  kadınlığa vurulan damga

zekaya hakaret

yaşananları tekrar eyleyen

duman solutan ve üfleten

inançsız, insafsız

kararsız ve önü ardı cihat

kimseleyen

sen!

[minakisrak-blog]

Pis

pis insanlık şırıngası

çeker içinden tülünü

açılan pencerede kurgusu

siner içine bok kokusu

[minakisrak-blog]

Toprak Ana

Topraktan gelmeyim ben.

vücudumun artığı

sahanda yumurta

yarın gidiyorum

bugün şurda

ve dün sahanda.

bana gelir bana gider

dünya

cevaplar soruları kovalar

sular gözdeki kova’ya.

bir ağaç gücü

bir son aya

gülümsemeden gider

bir gece bir sabaha

alacakaranlık denen öcü

sabah da yoktu

güneş sana geliyor

uzaklık kadar kökünden

ışınları zayıflıyor

atmosfersin sen

gazın var

sıvazlıyorsun sırtını

yoğun duygulu koyun

sıralanıyorsun

sarılanıyorsun

odalarında güneş doğuyor

kanlanıyorsun

hayvancıl etsin sen

habitatında rüyanın

damdan dama vur

parçalıyorsun

parçalarının tohumları

saçılıyor

ve doğa tarafından

seçiliyor.

büyüyorsun

bir sperm başarısıyla

hayvanlaşıyor

ve insanlaşıyorsun sonra

medeniyetin canavarlarından

bir kurabiye canavarından

daha ürkütücü

alacakaranlık çağırıyor

gidemiyor sesi olan

bağırma

sus diyen alacakaranlık

kaldırıyor su yüzüne

ve orası da alacakaranlık

kaçama

dünyanın rengini

sen boyadın alacakaranlık

alaca biraz karanlık

alıcı biraz karanlık

parçalarından kopuyorsun

kopama

sarmallara yüz sürüyorsun

alnın çok geniş

alnındaki yaşam çizikleriyle

terli seviş

bir önceki alaca

ve karanlıktan kalma

kalama

dönüş ve dövüşler

sövüş ve sevişler

gidiş ve gelişler

olama

soğur güneş bir zaman

soğurur alacakaranlık

buğulanır gözlerin

geçmişe ve geleceğe

buğulama

hayat.

sislerin arasında alacakaranlık

başka

halüsinasyon kabloları

ayağına dolanan yılan

boynundan ısırdığı an

başka.

bir gövde kadar

ve bir taç yaprağı

ben görürüm kökünü

kökünü sular dilim

ama alacakaranlık

başka…

[minakisrak-blog]

Mazoşist Beyin Odacıkları

Değişiklik büsbüyük değişiklikler demekmiş hakikaten. Bakıyorum da gerçekten değişmek değiştiriyor insanı. Değişiklik değişiklikleri çağırıyor. Önce beyinde başlıyor gitme isteği, geçmiş ve şimdinin karmaşık dostluğuyla ve sonlu mikrosaliselerde sonsuz tartışmalarla oluşuyor gitme gidü’sü.

Olmadı mı istediğin gibi? Canını mı sıkıyor? Sigara ve ülser yüzünden tıkanmış ciğerlerin nefes mi alamıyor? Aman iyi hissedeyim diyerek endişelenip kötü mü hissediyorsun, açık alanda kapalı alan fobisi, insan fobisi, hata fobisi, başarısızlık fobisinin etkisi altında mısın? Altındasın o halde. Kendinin ve insanlığının çok altındasın.

Bırakmaya çalıştığın sigarayı bırakamıyorsun ve başarısızsın. Daha da sıkılıyorsun. Elini bırak o halde. Küs eline ve elinin ait olduğu bedene. Çık git içinden o halde. Yavaş, sessiz… Birileri duyarsa durdurmaya çalışır muhakkak. Senin gibi iyilik ve sevgi tacirleri!

Değişiklikler, kaçmak. Hatayı düzeltmek yerine çöpe atmak. Arsızlık, yansızlık, olmamak, bulunmamak, durmamak ama durmak sadece ışınlanmak, koşmamak, yorulmamak bu. Teknolojiye düşmanken hatta. Yazık, yazık ikiyüzlülüğe ve mazoşist sinsiliğe yazık. Birden çok kişiliği, rolleri, iletişimsel karakterleri olanlarsa çok yüzlü, yani hiç yüzlü, yüzsüz!

Başarma ya da başaramama korkusu. Ulaşma ya da ulaşamama dürtüsü. Zorluklarda kaçmak ahmaklığından kaçarak, aynada yeni yüzler aramak her saniye zaten değişeni, el yordamıyla kurcalamak. olamamak sonuçta asla olamayacak olmak.

Senaryolarının peşine düşmek peşi sıra koşmak ya da kaçmak. Senaryoların dünyasında bambaşka hikayesel yşam boyutları ve düşünceler arasında bulunduğun zaman diliminin yaşamından kaçmak. Düşüncelerden ve düşünmecelerden kaçmak ve beyni kullanma kontrolüne hala erişememiş olmak. Kaç o zaman. Deliliğine kaç. Mazoşist düşüncelere yazık.

Kararsızlığa yazık ki onlar obsesifliğin belirtisi. Ne olacak hata yapsan kesip biçmeden yaşanacak gelecek geçmişine. Bok etsen ne olacak geçmiş olacak elbet.

Hala denemek. 22 yaşında henüz 23 bile olmadan. Deli gibi tüketmek ve yine tüketmek. Değişmek, değiştirmek. Yaşam formlarını tüketmek ki gerçekten gerek yoktu hiçbir değişikliğe halbuki.

Değişen ve değişmeyen diye ayrılsa da basit, adı hayat sadece ve hayat kendini ciddiye alanları hiç sevmedi. ve hayat sadece güce dayalı hayatta kalmaya baktı aslında. hayat anlamadı, anlatmadı. yorumladığın kadar hayat, hayat. nasıl telaffuz etmek istersen öyle hayat. nasıl sorgularsan öyle cevaplar. ya çok korktuğun ya çok istediğin zamanın perçinlenmiş parçalanmış harmanlanmış hali hayat. sen gibi değişen ve değiştiren hayat. Ah, mazoşist ukalalık! Bırak da hayat yapsın yapacağın sen o kadar büyümedin, parçasısın hayatların ve hayatının.

Önceler zamanı senin zamanın. Bir zaman algısını yenemedi şu toplumsal düzen. Hala değişiyor beş dakikasıyla  on dakikası insanların ve bir saat belirleyemiyor zaman dilimlerini duyguların. Değişen dakikalar, değişmeyen hisler ve gözyaşı bir sonraki, kahkaha ve öteki.

Bilinmeyen şeyleri yazmıyorsun. Ah mazoşist ahmak! Senin hayatın entelektüel bir hayat olmalıydı. Biliyorsun hep bildin. En ufak bir deryaya kapılıp, bambaşka bir forma bürünüyor akan suyun. Belirsizliğe kollarını açarken ve tecrübelere yepyeni, bambaşkalaşıyorsun, düşünce faaliyetinde mikrosaliseler arasında, bambaşka diyarlarda aklın. Ah mazoşist sinirler! Sinirleniyorsun olduğun, olacağın şeye bir mikrosalise sonra.

teoman içer ve der ki düşünme, kim anlamış ki sen anlayasın böyle?

Değişmek istemiyorum artık. Stabilize bir hayata evrilmek istiyorum. Görmek, izlemek, kaçmak, gitmek yerine tam o an orada olup, kendi belirlemelerimi yaşamak istiyorum. Her mikro salisesinde tam olarak orada. Beynimin odacıklarında suratıma kapanıyor ağır demir kapılar ve anahtarları çıkmıyor meydana başka bir insanın yüzü olmadan.

Ben nerdeliğimi, nasıllığımı karşılaştırarak buluyorum ki sıfatlar bunun için var. Zamirlerim benden ibaret ve her sende bir ben var ben oradayım. Kilitleri açılıyor insanların ücra köşelerinin ve ben gizlice sızıyorum altın kaplı, küflü kapılarından içeri. Küflü altınları çalıyorum bir bir ve kendi zenginliğime, fakirliğime katıyorum kendimce birkaç rötuştan sonra.

Anlıyorum ki masum değiliz. Kokain çeker Sezen Aksu ve der ki masum değiliz.

Ah mazoşist masumiyet. bir sıfatla sıfatın kötülenir böyle. Kötü masumiyet.

[minakisrak-blog]

Anladım

Anladım.. Gece ile gündüzün arafında..

Anladım… Hep arafta anlanırdı zaten asıllar.

Anladım… kimsenin hiçkimsesi ya da hiçbir şeyi yokmuş aslında.

sen kimseymişsin.

Kimselerle bağdaştırılamazmış kimseler.

Birtane ve kendine özelmişsin. Özelliklerinin çoğu başkaları tarafından paylaşılsa da bambaşkalaşmak yokmuş kendinden dahi.

Ağladım. Yapacak hiçbir şey yok.

Saklama isteğim var sadece kendimi tüm bu insanlıktan, yaşamdan, her şeyden.

içtiğim sigaradan saklamak istiyorum kendimi

çakmağımdan ekmeğimden suyumdan.

kendimden saklayabilsem keşke kendimi

mide bulantımdan….

Evet aslında yok hiçbir şeyim ve hiç kimsem. Ne anlatılacak bir meselem, ne anlayacak… Büyüteçle baktığım doğu hikayelerim var sadece, büyütecim kapkara.

Melankolik bir kadınım ben. Baktığı her yerde önce acıyı gören ve her şeyi unutturan unutkanlığım işlevsiz, boynum tutulmuş çeviremiyorum kendimi başka bakış açılarına. çevirdiğin zaman safiyet ve ruhsuzluğa çıkar o kısa yol. biliyorum.

Hep boktan olanı bilmektir kararsızlık, boktan minik gerçeklerdir onlar insanların genellikle yoksayarak mutluluğa ulaştığı. ben öğrenemedim yaşamayı 21 senede.

İntihar bir alternatif olalıberi ben de, hiç aklımdan çıkmaz oldu. her an kendimi öldürebilirim hissiyle, panik atak korkularıyla yaşıyorum ufacık hayatımı. Her nefes panik atak… Kalp atışlarım hızlanıyor ve yavaşlıyorum, kendimi çok yavaş görünce kızıp birden ivmeleniyorum sonra. ucu bucağını net seçebildiğim, kendim yazıp kendim oynadığım o tiyatro sahnesi…

  Aslında kimsenin kimseyi benim gibi görmek, anlamak istediği yok. Üstelik anladıklarımdan da hoşnutsuzum. İnsanlara dair de kendime dair de. kendimi kendimden yabancılaştırıp kendime dışardan yukarıdan aşağıdan bakmaktan önümü göremez oldum. bu kadar benci, bu kadar bencil bir hayat yaşamak… kötü kadını oynamak arada bir. iyi kadın olmak bazen. bazen her sıfata her an uyum sağlayabilecek kadar değişken ve ruhsuz olabilmek… tehlikeli yaşamak.. ölüm tehlikesi var burnumda.

Kokladığım her hayattan çaldıklarım var. öyle kocamanlar ki dolduramıyorum hiçbir yere, bağdaştıracak aforizmalarımı genellemeye karşı olma düşüncelerim yıkarken. beynim o kadar dolu ki saçma sapan şeylerle… bunaldım. değiştirmekten kendimi, mükemmelleştirmeye çalışmaktan bunaldım. hiçbir bok olduğum da yok üstelik…

 Benim elimde olanlara sahip olmayanlar ve benim sahip olamadıklarıma sahip olanlar… Özür dilerim hepinizden ama olmuyor…

Bir hastanede doğmaktandır belki de hepsi. belki de her şeye bahane bulma amacıyla başlamışımdır. Sonra o bahaneler olmuşumdur. belki de olmamışımdır aslında. gitmeyi hak ediyorumdur başaramadığım bir oyundan diskalifiye…

Çok fazla anlattığımdan anlatamamışımdır kendimi belki de. kendime bile.. Dengesizliğim ruhumdandır, saklamaya çalıştığım ya da tamamen açığa çıkardığım. Ya hep ya hiççiliğimdendir uzaklıklarım ve yakınlıklarım. ortası yok. ortasını göremeyecek kadar şiirsel ve buğulu her an…

Ben melankolik bir müslüm şarkısıyım. ben doğu batı kırmasıyım.

Üzün beni. Gerçekten üzmelisiniz ki bir insan nasıl üzülürmüş biri tarafından kavrayayım. Kocaman etmeyeyim en ufak bir acıyı. Kocamanları da küçültmeyeyim gözümde ağırlıklarından korkup bana ait değilmiş gibi davranmayayım. Acıtın beni…

Özür dileyesim var hayatıma beş dakikalığına bile giren insanlardan dahi. Soluduğum havadan, dünyayı koruyan atmosferden, evreni yaratan her neyse ondan bile.. özür dileyesim var kendimden.

[minakisrak-blog]

Yokluk

Bir saniye daha yoksun

Döndüğünde

Cenazemin çiçeklerini sula

Öp toprağımı

Anavatanın gibi mezarım

Bir gün daha yoksun

Sensizlik şarabına dayandı ağzım

Bir öpücük daha sana en çok benzeyen

En günah en yasak zinalardan

Korkma cinayet mahallerinden

Bir hafta daha yoksun

Ellerimdeki derman soldu

Karardım çürüdüm

Etimi yiyenler tek dostum

Böcekleştim küçüldüm süründüm

  Şiire varamayacak kadar anlamsız

Doğa üstü benzetmesiz

Taklitsiz hiçbir ayrılık ağır değil bu kadar

Kısaca bir araf tasviri

İçinden çıkılmaz

Yoksun.

[minakisrak-blog]

Deniz Kızı

Gergin, üzgün ve buruşturulmuş, üstüne tükürülmüş,uzun süreli kabızlık sonrası üstüne sıçılmış; ay dönümü kanamalarının, korunulmuş seksin, yüzlerce kürtajın, anal ilişkinin sonucu döllenmeyen, bir yandan henüz sperm sıvısının çirkinliğine bulaşmamış, kadınlığını bilmeyen, bebek saflığında ve merakında, mastürbasyon sevdalısı kadınların cinsel organlarının ve anüslerinin kirini biriktiren bir tecrübeler yumağı, en salaş bar tuvaletinin çöp kutusuyum. Oysa ki lavabo olmayı seçerdim ben. Kussunlar homo-sapien’ler.Biz… Hepimiz… Kusturacak ne çok mide bulantısı, mide spazmı var hümanist büyüteçle kocaman sandığımız minicik ruhumuzda. Zaman da geçmiyor üstelik. Zaman değil bu. Zamanla olan hiçbir şey yok. Sadece dönümler var,  akıp gittiğimiz derede zaman yok.Suyun altında aldığımız nefesin sayısı yok. Baloncuklarımızın güzelliğini, çirkinliğini, tanrısallığını, bilimselliğini sorgulamadan yaşarken zaman yok. Duran ve devam eden bir şey yok. Akış bile bu sıfatlarla süslenemez. Akış… Bambaşka. Suratımıza yapışan yosunlar kadar kayamıza yapışamadık biz. Dışardan yine mide gazını arttırıcı, betona basmaktan ishal, kabız durumunda ağız ve göt buruştururken, onlar hareket etmek zorunda bile değil. Gözleri yok, ağzı yok, burnu yok. Ne görür, ne işitir, ne konuşur, ne hisseder… Hayat üçgeninin tam kıçında. Dik üçgen. Kırk beş derece açılarının bir kıyısında hissetsek kendimizi, baloncuk çıkarmadan yüzmeyi öğrendiğimiz suda boğarız.  Zaten biz bir diğer sapien’e kabarcık çıkarmadan yüzmeyi öğrettik, sudaki kaldırma kuvvetimiz kadar sadizmle.

Gözyaşlarımızın karıştığı tuzlu su kütlesi… Bizim yaşam sıvımız tatlı, sodalı, tuzlu suyun birleştiği denizin, en yüzeyi ve en dibinde. Tatlı ve tuzlu suyun karıştığı o mitik denizden daha cehennem ve cennet, vicdanın tabiriyle. Tatlı suyu, sodaya çeviren yakıcı kezzap etkisi… Dünya üzerinde ve diğer boyutlarda homo-sapiens beyninin en ücra köşesindeki çirkefliği, bencilliği, mazoşizmi, sadizmi, deliliği kaldırabilecek, dindirebilecek bir sıvı yok henüz. Suyun sesiyle sakinleşecek kadar dışına bile çıkamıyoruz. Sen hiç balık olup kendini yitirmiş, pullarından daha güzel bir parlaklık ve ışıltı bilmeyen deniz kızı gördün mü? İnsan gibi ama biraz farklı, yumurtayla çoğalır o. İşte bir tane daha geliyor bak…

[minakisrak-blog]

oyuncak

oyuncak bebekten biraz daha canlıyım

ölmeden önce

biraz daha etine damarına dolgun

biraz daha sesli ve anlamlı

biraz daha büyük ve gösterişsiz

biraz daha akıllı ve geveze

biraz daha tribal ve gülümsemiyor sadece

biraz daha olgun ve eteği uzun

biraz daha hareketli ve anlamlı

ve bir bebek kadar ele düşmüş

tutma…

[minakisrak-blog]

Bir İstanbul Gecesi

Ben zamanı tasavvur ederdim

istanbul’un yüzeyinde mavi,

içinde kapkara denizine dalıp

bu denli kaosun dalgalarından

birkaçının rengi mavi,

hatta pembe olmalı

yalan olsun

flulaşsın bana giden yolda

zararı yok

ben istanbul’un ilerde

yüzeyinde temiz,

çok kirli en dibinde

insanlarını tasavvur ederdim.

bir Marina’dan daha büyük figuranları

Ben gördüm,

ben işittim,

ben buldum diye

bağırırdım sırlarını.

bir istanbul vapuru kadar tok sesle

acıktım

açıldım

kapandım

doymadan içimdeki istanbul

içimdeki karmaşa

içimdeki denize

boğmadan kendimi

sığ sularında marmara’nın

durgun sularında kendi karmaşamın

evreka sevincine boğulamadan

bir kaşık suda

gördüm yansımamı

boynu dik,

yukarıdan aşağıya

bir istanbul piçi egosu.

hüznümse çok daha çocuksu…

bir istanbul gözyaşı

ve bir deniz dolusu

kadar tazecik

ve bir o kadar yaşlı

bir istanbul gecesi çığlığı.

[minakisrak-blog]

Soğuk Savaş

savaş mı istiyorsun?

kendini arındıracağın

ve ayıltacağın

buzlarla dolu bir küvette

buz gibi savaş mı istediğin

  sevişerek mi ölelim istiyorsun

göğsümde dolandırdığın bir buz parçası ile

üşüyeyim mi istiyorsun

tenim sıcaklığınla yanarken

  meşk mi istiyorsun

namahrem saatlerinde sabahın

daha sabah olmamışken

geceyi çağırıp

ayın koynuna girmek mi istiyorsun

  yıkım mı istiyorsun

karşında toz buluntuyla

enkaz

mı istiyorsun

  yaşamı mı ölmeyi mi istiyorsun

dumanlarla sarılmış etrafın

sislerin ardından mı görünmek istiyorsun

bir gerilim filmi mi olacak

aşk hikayen?

  kırmızı mı mor mu

hangi renk oje istiyorsun

o ellerle mi sarmalayayım seni

bacaklarımın şehvetiyle mi