mini-rain - Tumblr blog

[mini-rain]

[OS/PG] Little Boy มัดหัวใจเจ้าตัวเล็ก (HSxJM)

Title :: [PG] Little Boy มัดหัวใจเจ้าตัวเล็ก Couple :: Hyunseong x Jeongmin Author :: little.R Rate :: PG - 13 Talk :: ฟิคเรื่องนี้เคยเอาลงไว้ใน HyunseongBF_TH แล้ว จากเดิมฟิคเป็นคู่ของยองวู แต่ในที่นี้เราขอแปลงเป็นคู่ซองจองพร้อมรีไรท์นิดหน่อยนะคะ ^^ หากใครที่ต้องการอ่านคู่ยองวู คลิกที่นี่ -------------------------------------------------------------------------------------- ช่วงสายของวันหนึ่ง.. ภายใต้ต้นไม้ใหญ่มีที่กิ่งก้านใบแผ่ไพศาล ร่างโปร่งนอนหลับตาพริ้ม พร้อมกับเสียงฮึมฮำเบาๆในลำคอ ตามเสียงเพลงที่ตนเองได้ยิน หากเพียงแต่ถ้าใครคนนึงไม่กระชากหูฟังเขาออก เขาก็อาจจะหลับไปแล้วก็ได้.. "นี่ฮยอนซอง! ฉันเรียกเป็นล้านตลบแล้วนะ สนใจกันหน่อยได้ไหม?!" ร่างเล็กๆที่ันั่งข้างๆร่างโปร่งเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเปล่งน้ำเสียงเล็กใสที่เผยความไม่ค่อยพอใจเล็กๆไว้ออกมา "หือ? ขอโทษทีนะจองมิน ฉันกำลังฟังเพลงก็เลยไม่ได้ยินน่ะ" ร่างโปร่งตอบออกไปในขณะที่ตัวเองนั้นยังนอนราบอยู่พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ว่าจะมองกี่ทีก็รู้สึกได้ว่านี่เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา รอยยิ้มนั้น.. ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าเกิดอาการใจเต้นเบาๆ หน้าที่แดงอยู่แล้วเพราะความโมโหเล็กน้อยนั้น กลับกลายเป็นว่า แดงมากขึ้นเมื่อคนตรงหน้ายิ้มให้... "ทำไมหน้าแดงจัง ร้อนหรอ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งลุกขึ้นนั่งและเอามือเรียวยาวได้รูปแตะไปที่แก้มใสๆของคนตัวเล็กตรงหน้า "ปะ.. ป่ะ เปล่านี่ ฉัน.. แค่โมโหที่นายไม่ได้ยินเมื่อกี้แหละ" ร่างเล็กรีบบอกปัดอย่างขัดเขิน แต่คนตัวใหญ่ข้างหน้ากลับรู้ทันเสียแล้ว "จริงหรอ..? นายโมโหฉันงั้นหรอ.. เฮ้อ ชิมฮยอนซอง นายมันคงไม่ใช่คนที่ลีจองมินรักแล้วใช่ไหมนะ เขาถึงได้โมโหใส่นายแบบนี้" ร่างโปร่งตรงหน้าเอ่ยถ้อยคำตัดพ้อออกมาเบาๆ แต่ในน้ำเสียงนั้น กลับไม่มีร่องรอยแห่งความน้อยใจอยู่เลย 'คนบ้า.. แหย่กันเล่นอีกแล้วนะ เห็นหัวใจฉันเป็นหินหรือไงกัน!!' จองมินคิด "จะทำยังไงนายถึงจะหายโกรธฉันนะ...?" ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ดวงตาเรียวเล็กฉายแววเจ้าเล่ห์จ้องร่างบางตรงหน้าอย่างไม่กระพรึ่บ พร้อมกับยกรอยหยักที่มุมปากขึ้นมาเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ "นะ นาย.. เอาหน้าออกไปสิ" จองมินเขิน พูดตะกุกตะกัก และพยายามหลบสายตาคนตรงหน้า แต่ร่างโปร่งกลับไม่ยอม พร้อมทั้งค่อยๆเอื้อมมือไปจับคางเรียวสวยของร่างเล็กอย่างเบามือ "ทำไมต้องหลบหน้ากันน้า.. โกรธฉันขนาดนั้นเชียวหรอ..?" ร่างโปร่งยังคงเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ สีหน้าของเขาตอนนี้เหมือนกับหมีป่า(?)ผู้หิวโหยกระต่ายน้อย.. 'กระต่ายน้อย ที่เขามักจะใช้จูบของเขามัดใจอยู่หลายครั้ง...' "นี่.. ฮยอนซอง ถอยออกไปก่อนได้ไหม? ฉะ.. ฉัน อุ๊บ.." ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค ริมฝีปากสีกุหลาบก็ค่อยๆบรรจงประกบกับริมฝีปากเรียวเล็กของอีกฝ่ายอย่างบางเบา สัมผัสคล้ายๆขนนก... บางเบา และทำให้รู้สึกว่า เหมือนล่องลอยอยู่บนสวรรค์ เนิ่นนาน.. ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มีเพียงเสียงลมพัดเบาๆ เสียงนกตัวเล็กๆร้องเพลงกันอย่างไพเราะ เสียงเพลงเบาๆที่ออกมาจากหูฟัง... และ.. มีเพียงเสียงหัวใจของคนทั้งสองที่กำลังเต้นรัว... "นายรักฉันไหม? จองมิน" หลังจากจูบที่แสนหวานจบลง ร่างโปร่งก็เอ่ยคำพูดเบาๆพร้อมกับยังคงใช้มือเรียวสวยของตนจับคางเรียวได้รูปของคนตรงหน้า พร้อมทั้งสายตาที่เจ้าเล่ห์ แต่ยั่วยวนชวนให้หลงใหล ก็ยังคงจ้องมองแน่นิ่งอย่างไม่หลบตา เหมือนกับเป็นสัญญานที่จะบอกว่า 'ฉันจริงจัง..' "อ่ะ.. อืม อื้ม" ตอบอะไรไม่ได้อีกนอกจากนั้น สั้นๆ แต่แฝงไปด้วยความเขินอายที่มีอยู่เต็มหัวใจ "พูดว่ารักได้ไหม..? ฉันอยากฟัง ฉันอยากฟังว่านายรักฉัน.." ร่างสูงเริ่มรบเร้า "ฉะ.. ฉัน.." ร่างเล็กยังคงลังเล และพยายามหลบสายตา 'ก็นายเล่นจ้องฉันแบบนี้ ฉันจะกล้าพูดออกมาได้ไงล่ะ ตาบ้าเอ๊ย' ร่างเล็กคิด "เฮ้อ.. ทำไมกันน้า.. ไม่เคยพูดว่ารักสักคำ ฉันคงไม่เคยมัดใจนายได้เลย ฉันคงไม่ใช่คนที่นายรักสินะ" ร่างสูงเริ่มทำหน้าหมองเศร้า และหลบตา "ไม่ใช่อย่างงั้นนะ!! ฉันรักนายสิ แต่ว่า..อ๊ะ!!" ทันทีที่ร่างเล็กรู้สึกตัว ก็ไม่ทันการเสียแล้ว คำบางคำได้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย.. ...หลงกลเล่ห์ร้ายที่เทพบุตรตรงหน้าวางไว้อย่างจัง... "ฉันก็รักนายนะจองมิน" ร่างสูงยิ้มเมื่อได้ยินคำที่หวังจะได้ยินมาแสนนาน ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาอีก นอกจากสัมผัสที่หอมหวาน ราวกับได้ชิมช็อคโกแล็ตมูสที่แสนอร่อย "ฮยอนซอง.. นายมัดใจฉัน ตั้งแต่แรกที่ฉันเห็นนายแล้ว ฉันรักนายนะ" ร่างเล็กค่อยๆพูดอย่างช้าๆ และชัดๆ เพื่อให้คนตรงหน้าได้ฟังอย่างชัดเจน ชัดเจนแล้ว ความรู้สึกที่มีให้คนตรงหน้า และมันจะไม่เปลี่ยนไป.. ชัดเจนแล้ว ว่าคนตัวเล็กรักเจ้าชายสุดหล่อคนนี้มากแค่ไหน.. "ฉันก็รักนาย จองมิน รักมาก" ร่างโปร่งตอบ พร้อมกับโอบกอดคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา.. ชัดเจนแล้วซึ่งทุกสิ่งที่มีอยู่เต็มหัวใจของคนทั้งสอง.. ชัดเจนแล้ว ซึ่งหัวใจ... ที่จะผูกมัดกันและกันไปตลอดกาล..♥ {END}

[mini-rain]

[LF/NC-18] Impalpable Love  (HSxJM) Intro+Chapter 1

Title :: [LF][NC-18] Impalpable Love [Intro + Chapter 1] Couple :: Hyunseong x Jeongmin Author :: little.R Rate :: NC - 18 Talk :: สวัสดีค่ะ แอบหายไปนาน วันนี้เราเอาฟิคเรื่องใหม่มาลงแล้ว แว้ว แว้ว ^0^ เรื่องนี้มีคำพูดหยาบคายแล้วก็ใช้อารมณ์ของแต่ละตัวละครเป็นหลักในการดำเนินนะคะ ฝากคอมเม้นท์ติชมด้วยน้าา ><♥ สำหรับเรื่องจองมินไดอารี่ รอคอยกันหน่อยน้าา >< Song Theme: Click♥ --------------------------------------------------------------------------------- Intro คงไม่มีใครต้องการที่จะไม่มีตัวตนในสายตาของคนที่ตัวเองรัก... ทุกคนๆล้วนแต่อยากให้คนที่ตนรักเห็นความสำคัญเสมอ ผมเองก็เป็นอีกหนึ่งคนที่มีความต้องการแบบนั้น... เพราะผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเค้า แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังจะรักเค้า... Chapter 1 เพราะผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเค้า แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังจะรักเค้า... "พี่ฮะ.." "ไว้ก่อนนะจองมิน พี่มีนัด" . . . . . "ฮัลโหล.. เออ กำลังจะออกไป ขอสวยๆแจ่มๆนะ เออ รู้แล้ว! เออๆ แล้วเจอกัน.." หลังจากที่การสนทนาเสร็จสิ้น ร่างสูงก็รีบปิดมือถือแล้วรีบกุลีกุจอเดินออกไป "จองมิน วันนี้พี่ไม่กลับ นอนเลยนะไม่ต้องรอ อ่อ ล็อคบ้านด้วยนะ พี่ไปนะ" คนตัวเล็กนามว่าจองมินได้แต่เพียงกรอกสายตาไปตามทางที่ร่างสูงเดิน การกระทำและทุกสิ่งอย่างของเค้าอยู่ในสายตาเสมอ ต่างกันกับเค้า... ที่ลีจองมินคนนี้ไม่เคยมีตัวตน... "พี่ไม่เคยสนใจผมเลย.. พี่ทิ้งผมให้อยู่คนเดียวตลอด" จองมินนั่งนิ่งๆตัดพ้ออยู่เพียงคนเดียวในมุมนึงของห้องที่มืดมิด อาศัยเพียงแสงไฟจากภายนอกเท่านั้นที่ลอดเข้ามา น้ำตาใสๆค่อยๆไหลลงมาเป็นทาง.. "เฮ้ย! ฮยอนซอง ทางนี้ๆ!" หลังจากที่ร่างสูงรีบบึ่งรถมาจากที่บ้านและเดินเข้ามายังผับแห่งหนึ่ง ฮยอนซองก็เห็นเพื่อนของตนโบกมืออยู่อีกมุมนึงของร้าน "ช้าชิบ.. ทำไรอยู่วะ?!" หลังจากที่ร่างสูงเดินมาถึงโต๊ะ เพื่อนตัวดีนามว่าคิมดงฮยอนก็เริ่มเปิดศึกเทศน์ "กูรีบมาสุดแล้วนะ อย่าบ่น ชงมาแก้วดิ๊" ชิมฮยอนซองทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนหันไปสั่งเพื่อนอีกคนให้ชงเครื่องดื่มมึนเมาให้ตน "จองมินล่ะ? ไม่เอามาด้วยหรอ?" ดงฮยอนคนเดิมถามซ้ำอีกครั้ง พักหลังมานี้ฮยอนซองเพื่อนของเค้าคนนี้เมินเฉยกับจองมินหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ จากแต่ก่อนที่ไม่ค่อยจะสนใจอยู่แล้ว เดี๋ยวนี้ยิ่งกว่าคำว่าเมินเฉยซะอีก "อยู่บ้าน" ฮยอนซองตอบสั้นๆ ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงคอของตน "เฮ้อ.." ดงฮยอนถอนหายใจก่อนจะจ้องมองเพื่อนตัวเองด้วยสายตาที่แสนจะระอา... 'ไม่พูดกันให้เข้าใจ แล้วชาติไหนมันจะเข้าใจกันวะ' "จองมินรักมึงแค่ไหน มึงก็รู้... แล้วทิ้งเค้าไว้คนเดียวแบบนั้นไม่เป็นห่วงหรือไงวะ? ตัวก็เล็กนิดนึง หน้าก็หวานอย่างกับผู้หญิง น่ารักขนาดนั้น เกิดมีอะไรเกิดขึ้นกับจองมิน มึงจะไม่เสียใจหรือไงวะ?" เพื่อนคนเดิมพูดซ้ำ สายตาก็จ้องมองฮยอนซองที่กระดกเครื่องดื่มมึนเมาไม่ขาด "กูไม่ได้รักเค้า แล้วเค้าจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับกู ก็แค่คนที่แม่ฝากให้ดูแล" ฮยอนซองตอบสั้นๆก่อนจะกระดกแก้วเหล้าซ้ำๆ โกหกคำโต... คิดว่าดงฮยอนสุดหล่อคนนี้จะมองไม่ออกหรือยังไง?! "พอๆ ไปเต้นกัน กูชวนมึงออกมาผ่อนคลาย ไม่ใช่ให้มาเอาเหล้ากระแทกปากอย่างเดียวนะเว้ย! แล้วสาวๆห่าอะไร กูไม่มีให้หรอกนะ ไม่สนใจเค้าแล้วจะพูดประชดทำห่าอะไร" ดงฮยอนบ่นซ้ำ ก่อนจะกึ่งลากกึ่งดึงหมีตัวโตไปกลางฟลอร์เต้นรำ "พรุ่งนี้มึงเอาจองมินมาด้วยนะ กูอยากเจอ" ดงฮยอนพูดซ้ำอีกครั้งก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่ ในหัวเริ่มคิดแผนอะไรเด็ดๆออก แล้วชิมฮยอนซองจะได้รู้ว่ามันน่ะคิดผิด! "หึ.. ป๊อปจังเลยนะ ลีจองมิน..." ฮยอนซองพึมพำกับตัวเองเบาๆ สายตาจับจ้องไปที่คิมดงฮยอนก่อนจะเริ่มขยับร่างกายตามเสียงเพลง ปังๆๆๆ "จองมินนนนน จองมิ๊.. เอิ๊กก จองมินนน เปิดประตูให้พี่หน่อยย" คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาก่อนจะขยี้ตาเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวายข้างหน้าบ้าน "พี่ฮยอนซองงั้นหรอ?" จองมินเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขสาม  ตีสามกว่าแล้วงั้นหรอ จองมินค่อยๆลุกขึ้นจากมุมเดิมของห้องหลังจากที่เค้าร้องไห้จนเผลอหลับไปเพื่อเดินไปเปิดประตูให้กับฮยอนซอง ปังๆๆๆ "จองมินน ช้าจริงๆเลยยย มาเปิดเร็วๆๆ เอิ๊กก จองมินนน" "รู้แล้วๆๆ กำลังเดินไปฮะ!" จองมินรีบเร่งฝีเท้ามากกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกไป "โอ๊ะ! พี่ฮะ! พี่!! ผมหนักนะ!! อือหือ! อะไรเนี่ย! เหม็นกลิ่นเหล้าหึ่งเลย!" หลังจากเปิดประตูออกไปร่างสูงใหญ่ของอีกคนก็แทบจะล้มทับเค้าลงมา นอกจากจะมีกลิ่นเหล้าแล้วยังมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงอีก นั่นทำให้จองมินเบ้ปากไม่พอใจทันที จองมินลากฮยอนซองเข้าไปในห้องก่อนจะจัดการกับคนขี้เม�� ร่างเล็กค่อยๆเช็ดหน้าของคนที่เมาไม่รู้เรื่อง "จองมิน.." ร่างสูงพึมพำเบาๆ "จองมิน... นายน่ะ ชอบปั่นหัวคนอื่นสินะ" มือเล็กหยุดกึ๊ก น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง "ใครกันแน่ที่ชอบปั่นหัว" ลีจองมินพูดเบาๆก่อนจะค่อยๆทุบมือลงบนอกของคนเมา "ฮึก! พี่ทำให้ผมเสียใจอยู่เรื่อยเลย ผมอยากจะเกลียดพี่ ผมก็ทำไม่ได้ ผมเกลียดตัวเองที่ไม่เคยเลิกรักพี่ได้เลย" จองมินพึมพำซ้ำๆ มือเล็กค่อยๆทุบลงไปบนอกคนขี้เมา ฮยอนซองไม่ได้เมา ไม่สิ ต้องบอกว่าแกล้งเมา... ทำให้เค้าได้ยินทุกถ้อยคำตัดพ้อของจองมิน ปึก! "อ๊ะ!! พี่จะทำอะไร!!" จองมินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะร่างสูงจับจองมินกดลงกับเตียงด้วยแรงโมโห "หึ! รักพี่หรอ?" ฮยอนซองถามคนตัวเล็กใต้ร่าง สายตามองเข้าไปยังนัยต์ตาของคนด้านล่าง หัวใจพลางกระตุกวูบ 'ชิมฮยอนซอง อย่าหลงกล!' ร่างสูงพยายามเตือนสติตัวเองในใจ "พี่ปล่อยผมนะ! ปล่อย!" จองมินเริ่มดิ้น แต่ก็สู้แรงของฮยอนซองไม่ได้ "นายน่ะ... ไม่ได้รักพี่หรอก นายก็แค่อยากอ่อยคนไปทั่วเท่านั้นแหละ" ร่างสูงพูดพลางยกยิ้มที่มุมปาก ร่างกายกระตุกวูบทันทีที่คนตัวเล็กได้ฟังถ้อยคำที่ถากถาง แถมยังดูถูกหัวใจและความรักของเค้า ทำให้คนตัวเล็กโมโห "พี่มันไม่เคยรักใครจริงไง ทุกๆวันก็เอาแต่ไปม่อผู��หญิงตามผับ พี่ไม่รู้จักความรักหรอก ไม่ต้องห่วงนะ เพราะผมตัดสินใจแล้ว ว่าต่อไปนี้ผมจะเกลียดพี่! ลีจองมินคนที่รักพี่จะไม่มีอีกต่อไป!" คนตัวเล็กตะโกนใส่ พลางร่างกายก็ยิ่งดีดดิ้นจากการจับกุม คำพูดไม่กี่คำ แต่ทำให้ร่างสูงรู้สึกเจ็บ ชิมฮยอนซองปล่อยมือจากคนตัวเล็ก ทันทีที่หลุดพ้น จองมินก็รีบวิ่งออกไป "ทำไมพี่จะไม่รู้จักความรัก..."

[mini-rain]

[SF/PG] We wish a love for X'mas Day

Title :: [SF][PG-13] We wish a love for X'mas Day [Intro] Couple :: Hyunseong x Jeongmin Author :: little.R Rate :: PG-13 Talk :: มาแล้วค่ากับฟิคสั้นเรื่องใหม่ พล็อตมันมาแบบงงๆตอนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านกาแฟตอนวันคริสต์มาสพอดีค่ะ อาจจะป่วงๆตามสไตล์คนแต่ง แต่ก็ขอให้สนุกกับมันนะคะ ^^ ปล. ขอค้างเติ่งกับ Impalpable Love ไว้ก่อนนะคะ ฟีลนั้นมันหายไปง่ะ ฮืออ T.T" ---------------------------------------------------------------------------------- Intro ใครจะคาดคิดว่าในฤดูที่มีความหนาวเย็นเข้าปกคลุมไปทั่วทุกบริเวณ จะมีเทศกาลที่แสนจะอบอุ่นตรงกันข้ามกับอากาศเช่นนี้ แน่นอน... มันคือเทศกาลคริสต์มาสยังไงล่ะ! และในเทศกาลที่แสนจะอบอุ่นแบบนี้ ก็มักจะมีความรักที่อบอุ่นซ่อนเร้นไว้ด้วยเช่นกัน ลีจองมิน หนุ่มน้อยหน้าใส อายุ 19 ปี ค่อยๆเดินไปตามท้องถนนในย่านฮงแด ที่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟและสิ่งของตกแต่งงดงามต่างๆเพื่อต้อนรับเทศกาลคริสต์มาส บรรยากาศรอบตัวดูสนุกสนานและอบอุ่น แต่กับลีจองมินเองนั้นกลับรู้สึกหนาวมากยิ่งขึ้น เพราะความหนาวเย็นทำให้จองมินกระชับเสื้อโค้ทแสนหนาขึ้นอีกครั้ง จองมินเดินไปก็มองไปยังผู้คนรอบๆกาย ส่วนใหญ่มักจะเป็นคู่รักที่ออกมารับลมเย็นท่ามกลางความอบอุ่นของกันและกัน 'ถ้าเรามีคนรักบ้างก็คงจะดีนะ' ความคิดเล็กๆผุดขึ้นในหัว จองมินรีบส่ายหน้าระรัวคล้ายกับจะปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันหวานที่เค้ากำลังหลับไหลอยู่ "เพ้อเจ้อน่าจองมิน..." ร่างเล็กงึมงำๆกับตัวเองเบาๆ ฉับพลันคำพูดของเพื่อนรักก็ผุดขึ้นมาในหัว 'นี่... แกเชื่อมะว่าซานต้าอ่ะมีจริงหรือไม่จริง?' 'ไม่รู้อ่ะ ฉันว่าไม่จริงนะ ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่' 'โธ่เอ๊ยย ลีจองมิน! ให้มันได้อย่างนี้สิ เชื่ออะไรบ้างก็ดีนะ ลองเชื่อสักอย่าง เชื่อในรักบ้างก็ได้ เผื่อจะได้เจอคนรักกับเค้าบ้างไง' 'ตื่นเถอะมีนู มันก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้นเอง' 'นี่ จองมิน... ซานต้าน่ะ ไม่ใช่นิทานหลอกเด็กหรอกนะ เอางี้ไหม แกลองอธิฐานอะไรสักอย่างที่แกอยากได้กับซานต้าสิ' 'ไม่อ่ะ.. เสียเวลา' 'เหอะน่าา ลองดูก็ไม่เสียหายไม่ใช่หรอ? อ้อ.. อย่าลืมนะ ก่อนที่จะขอแกต้องมีศรัทธาก่อน ถ้าไม่มีศรัทธา ขอไปก็ไร้ผลนะ ลองเชื่อมั่นดูนะ' ผมนึกถึงคำพูดของมีนูเมื่อเย็นแล้วรู้สึกว่ามันตลกชะมัด ไม่รู้สิ... ผมมักจะเป็นคนไม่ค่อยเชื่ออะไรพวกนี้สักเท่าไหร่ หรือเพราะแบบนี้หรือเปล่านะที่ทำให้ผมยังไม่เคยมีรักแรกสักที "ซานตาครอส... ซานตาครอสงั้นหรอ?" ผมพึมพำเบาๆเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงจตุรัสแห่งหนึ่ง เบื้องหน้าของผมมีหุ่นซานต้าขนาดเท่าคนยืนอยู่ "โฮๆๆ หวัดดีหนุ่มน้อย เมอร์รี่คริสต์มาส นายต้องการอะไรล่ะ ลองขอมาสิ แล้วฉันจะให้ตามที่นายขอ" ซานตาครอสคนนั้นพูดกับผม ไม่ใช่สิ เค้าคือคนธรรมดาที่สวมชุดซานต้าต่างหากล่ะ เพราะว่าหนวดเคราขาวๆที่ติดอยู่เต็มหน้าทำให้ผมมองไม่เห็นหน้าตาที่แท้จริงของเค้า ร่างอวบๆก้มลงมองมาที่ผมพร้อมทั้งเอามือยีหัวผมเล่นอย่างเอ็นดู ฉับพลันผมก็รู้สึกว่ามีความอบอุ่นแผ่ซ่านมาจากมือคู่นั้น หัวใจของผมเต้นแรงราวกับว่ามันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง มือคู่นั้น... ช่างเหมือนมนต์วิเศษ "ถึงผมจะขอไป คุณก็ให้ไม่ได้หรอก" ผมพูดบอกปัดแบบไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่นัก "ทำไมล่ะ? ลองขอดูก่อนสิ ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ โฮๆๆ" ผู้ชายในร่างซานต้าคนนั้นตอบผมกลับพร้อมทั้งหัวเราะแบบซานตาครอสจริงๆ ผมว่าผมเห็นรอยยิ้มที่ดูแสนจะอบอุ่นจากดวงตาของเค้านะ ผมครุ่นคิดอยู่ซักพักนึงก็ได้คำตอบ รับรองว่าเค้าให้ผมไม่ได้หรอก ฮิๆ "ความรัก..." "ห๊ะ??" ซานต้าคนนั้นดูตลกจัง ผมอยากจะขำเป็นบ้าเลย "ผมบอกว่าอยากได้ความรัก"

[mini-rain]

[SF/PG] Jeongmin Diary ‘My Star’

Title :: [SF] Jeongmin Diary ‘My Star’ Intro+Part 1 Couple :: HyunseongxJeongmin & DonghyunxMinwoo Author :: little.R Rate :: PG - 15 ------------------------------------------------------------------------------------------ -Intro- ดวงดาวที่อยู่บนฟากฟ้า คุณว่ามันสวยงามไหมครับ? ยิ่งเวลาที่ทอแสง ยิ่งเวลาที่เปล่งประกาย ดาว.. มันสวยมากเลยใช่ไหมครับ? ดวงดาว.. ระยิบระยับบนฟากฟ้า ยิ่งนานวัน ยิ่งลอยเด่น ยิ่งเปล่งแสง ต่างกับผม ที่ยืนอยู่บนพื้นดินที่เดิมและทำได้แค่… “แหงนหน้ามองดาวบนฟ้า” เราไม่ควรพยายามเอื้อมคว้าดวงดาวใช่ไหมครับ? เราไม่ควรอ���ากได้ดวงดาวมาครอบครองใช่ไหมครับ? เราไม่ควร.. หลงรักดวงดาว… ใช่ไหมครับ ?  แต่ผม….. “ผม.. แอบรักดวงดาวครับ” -------------------------------------------------------------------------------------- วัน 01 เดือน 01 ปีxx Story: ไดอารี่ครั้งแรก กับ ดาวของผม… สวัสดีครับ ผมชื่อ ลีจองมิน ครับ และนี่ก็ไดอารี่ของผมครับ มันเป็นการเขียนไดอารี่ครั้งแรกของผม เพราะผมได้รับมันในวันเกิดของผมเอง… ผมไม่เคยคิดจะเขียนไดอารี่หรอกครับ แต่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมลองเขียนไดอารี่… อาจเป็นเพราะของขวัญชิ้นนี้มันสวย หรือ… อาจเป็นเพราะใครคนนึงที่ให้ของขวัญชิ้นนี้แก่ผม… วันนี้ผมพบดาวของผมครับ ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก ดาวของผม… ผมมีดวงดาวดวงนึงครับ เป็นดาวในใจของผม… เค้าน่ารักครับ อบอุ่น นิสัยดี และที่สำคัญ รอยยิ้มเค้าสวยมากๆเลยล่ะครับ แต่อย่างว่าแหละครับ… ดวงดาวก็คือดวงดาว ให้ครอบครอง ก็คงจะไม่ได้ เพราะดวงดาวอยู่สูงเกินไป เกินกว่าคนตัวเล็กๆและเตี้ยๆอย่างผมจะเอื้อมถึง… แต่ผม ก็รักดาวของผมครับ ปล. ดวงดาว แค่มองก็สวยและน่าชื่นใจแล้วล่ะ ใช่ไหมนะ? —- จบบันทึก —- ผมปิดสมุดไดอารี่เล่มสวยลงหลังจากที่เขียนมันจบ พลางคิดถึงใบหน้าของใครคนนึง คนที่ผมเพิ่งเขียนถึงเค้าลงในไดอารี่เล่มสวยเมื่อกี้… “เฮ้อ… คิดถึงจัง” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้าสีมืดยามราตรีที่ประดับประดาไปด้วยดวงดาว… …ผมกำลังนั่งมองดวงดาว… “เอาล่ะ! นอนเถอะลีจองมิน!” ผมพูดกับตัวเองพร้อมกับก้าวขาไปที่เตียงของผม แล้วสอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มนุ่มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟเล็กๆข้างเตียง แล้วก็หันไปกอดหมอนข้าง ในคืนที่หนาวๆแบบนี้ ถ้ามี ‘เค้า’ มานอนข้างๆกันก็คงอบอุ่นไม่น้อยนะ ผม… จะได้กอดดวงดาวบ้างไหมนะ…? _______________________________________________________________ “เฮ้! จองมิน! ทางนี้ๆ” เสียงใสเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้นร้องเรียกผู้ชายหน้าหวานตัวเล็กๆ ใบหน้าราวกับเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาภายใต้อาคารเรียน ดวงตากลมโตชั้นเดียวคู่สวย สดใส และใสซื่อเหมือนกระต่าย ช้อนขึ้นมองตามเสียงเรียกชื่อของตน “อ้าว มินวู” หลังจากมองไปตามเสียงเรียกจนรู้ว่าใครเรียกตน จึงเอ่ยทักขึ้น “อื้ออ! อรุณสวัสดิ์ เป็นไงบ้าง เมื่อวานสนุกไหม?” เจ้าของเสียงใสวิ่งเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก ก่อนที่คนร่างเล็กยิ้มเก่งจะทักขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยรอยยิ้มขี้เล่นที่กำลังยิ้มแฉ่งที่สามารถบ่งบอกถึงอารมณ์ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี “ก็… ดีนะ” ร่างเล็กเว้นช่วงคำตอบเล็กน้อย ด้วยน้ำเสียงเรียบๆสั้นๆ “เฮ้! แค่นั้นเองหรอ? ก็เมื่อวานน่ะ พี่ฮยอนซองก็ไปด้วยไม่ใช่หรอ? มันต้องเจ๋งเป๊งสิ ไม่ใช่แค่ก็ดีแบบนี้” เสียงใสร่ายยาว พลางทำสีหน้าแปลกประหลาดต่างๆออกมาพร้อมคำพูดของตน ทั้งประหลาดใจ ทั้งระคนใจ ก็อย่างว่าแหละนะ จะไม่ให้สงสัยได้ยังไง ไปกับคนที่ชอบทั้งคนขนาดนั้นในวันเกิดของตัวเอง มันจะแค่ ‘ก็… ดี’ ได้ยังไงกันล่ะ “ก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นนี่” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้งก่อนเริ่มก้าวขาไปตามทางเดินเล็กๆของอาคาร “เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” ร่างเล็กอีกคนก้าวขาเดินตามคนข้างๆพร้อมทั้งเอ่ยคำถามข้อใหม่ขึ้นอีกครั้ง ‘ความช่างสงสัยของโนมินวูไม่ได้ลดน้อยลงเลยจริงๆ’ จองมินคิดในใจพลางส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ “ไม่ได้หรอ? น้า~ น้าจองมิน เล่าเถอะ ฉันอยากรู้” มีนูรีบท้วงขึ้นหลังจากเห็นจองมินส่ายหัวเบาๆ “เปล่า เล่าได้… มันก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ไปด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน หลังจากนั้นก็ไปร้องคาราโอเกะ แล้วก็ พี่เค้าก็ให้ของขวัญวันเกิดกับฉันมา แค่นั้นแหละ” ร่างเล็กเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้ง เหมือนคนไม่ตื่นเต้นอะไร แต่ภายในใจน่ะหรอ? แค่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใจก็เต้นแรง แก้มก็เริ่มแดงทันที “นายหน้าแดงแหละจองมิน! คิกๆ โรแมนติกน่าดูเลย ให้ของขวัญด้วย หวานจัง! พี่ฮยอนซองน่ะ อบอุ่นมากเลยนะ ฉันยังชอบพี่เค้าเลยล่ะ” มินวูร่ายยาว พลางทำหน้าเคลิ้มฝันไปด้วย “เอ้อ! ว่าแต่ไปกันแค่สองคนหรอ? นั่นแน่~” คนตัวเล็กส่งเสียงกระเซ้าคนข้างๆอีกครั้ง “เปล่า ไปกันหลายคน พี่ดงฮยอนก็ไปนะ มีแค่นายแหละที่ไม่ไป” จองมินตอบ ท้ายประโยคส่งเสียงกึ่งงอนเล็กน้อย “ฉันขอโทษน้า ก็แม่ฉันดันลากตัวไปพอดีนี่นา… แต่นายว่าไงนะ พี่ดงฮยอนก็ไปหรอ? หนอย~ ตานี่ ไหนบอกว่ากลับบ้านเลยไง!” มินวูพูดพลางขบเคี้ยวฟัน แฟนหนุ่มของตัวเองกะล่อนอีกแล้ว! “อย่าไปโกรธพี่เค้าเลย วันเกิดฉัน เค้าก็เลยอยากไปเฮฮาด้วยแค่นั้นแหละ” จองมินตอบ สายตาก็พลางเหลือบไปเห็นบุคคลสองคนหน้าห้องเรียนของตนเอง “นั่นไง พูดถึงก็มาพอดี” จองมินพูดขึ้นอีกครั้งพลางชี้ให้เพื่อนรักข้างๆเห็นแฟนหนุ่มของตน “ตายยากจริง! ยังไงก็แล้วแต่ ต้องจัดการเรื่องโกหกอยู่ดีนั่นแหละ! อ๊ะ! พี่ฮยอนซองก็มาด้วย เค้ามาหานายแน่เลย” มินวูตอบพร้อมสะกิดให้คนข้างๆตนมองคนที่มากับแฟนหนุ่มของตนเอง “ฉันไปก่อนนะ พอดีต้องจัดการคนกะล่อนสักหน่อย นายเองก็สู้ๆนะ แล้วเจอกันในห้อง” มินวูพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนเดินไปหาแฟนหนุ่มของตน “พี่ดงฮยอน มานี่เลย! มานี่ๆๆๆเลย” คนตัวเล็กพูดเสียงดังก่อนเดินไปหาแฟนหนุ่ม “มอนิ่งครับที่รัก ทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ” แฟนหนุ่มของมินวูเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนรักของตน “นี่แหน่ะ! ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะ” มินวูพูดพลางดึงหูร่างสูง “โอ๊ยๆ เบบี๋จ๋า เบาๆๆ” คนตัวใหญ่ร้องโอดครวญหวังจะให้คนตัวเล็กปล่อย “ไม่ต้องเลย! กะล่อนอีกแล้วนะ!” คนตัวเล็กเอ็ดขึ้นพลางดึงหูร่างสูงอีกครั้งก่อนจะลากออกไป จองมินมองภาพเหล่านั้นแล้วอมยิ้มกับตัวเองเบาๆ ‘ทะเลาะกันก็ทุกวัน แต่ก็ยังรักกันดี น่าอิจฉาจริงๆ’ จองมินคิด “จองมิน…” เสียงทุ้มดังขึ้น เรียกให้คนตัวเล็กที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ได้สติ “ฮะ? อ๊ะ พี่ฮยอนซอง อรุณสวัสดิ์ฮะ” คนตัวเล็กขานรับตอบ ก่อนจะส่งยิ้มหวานตาหยีให้ร่างสูงตรงหน้า “อืม อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนกลับบ้านดึก แม่ไม่ว่าใช่ไหม? แล้ว… ชอบของขวัญที่พี่ให้หรือเปล่า?” คนตัวสูงร่ายคำถามยาวเป็นชุดๆ ก่อนจะอ้อมกลับมาเรื่องที่ตัวเองอยากจะรู้ พลางเกาต้นคอแก้เขิน “แม่ไม่ว่าหรอกฮะ ก็พี่ฮยอนซองมาส่งนี่นา ส่วนของขวัญ ชอบฮะ มันน่ารักดี…” คนตัวเล็กตอบ ท้ายเสียงแผ่วเบา ‘อ่า… นี่ฤดูร้อนแล้วหรอ? ทำไมร้อนอย่างนี้นะ?’ จองมินคิด “หรอ ดีจังแฮะ ขอบคุณที่ชอบนะ” ร่างสูงยิ้มตาหยี รอยยิ้มคู่นั้นกำลังทำให้จองมินตกอยู่ในภวังค์ ‘อ่า… รอยยิ้มของดวงดาวของผม’ “เอ้อ วันที่ 14 เดือนหน้าตอนเย็นๆพี่มีโชว์ของงานโรงเรียนแหละ จองมินมาดูพี่ให้ได้นะ” ร่างสูงเอ่ยอีกครั้ง แล้วรีบเดินออกไป พลางโบกมือบายๆหยอยๆ “อ้าว… ยังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย” คนตัวเล็กยืนมองอึ้งๆก่อนจะเกาหัวตัวเองเบาๆ “แต่ยังไง… ผมก็ต้องไปดูพี่อยู่แล้ว” จองมินพึมพำเบาๆกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป วัน 02 เดือน 01 ปีxx ผม อีจองมิน… วันนี้ผมได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของดวงดาวของผมด้วยล่ะ… ผมชอบของขวัญพี่มากเลยนะ ดวงดาวของผม… ขอบคุณสำหรับของขวัญครับ

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ "จองมินนน ลีจองมิน! เร็วๆเข้าสิ โชว์ของพี่ฮยอนซองจะเริ่มแล้วนะ!' มินวูเร่งผมใรขณะที่ผมกำลังเก็บกระเป๋า "รู้แล้วน่า รู้แล้ว ก็รีบอยู่นี่ไง" ผมตะโกนตอบออกไปพร้อมทั้งสะพายกระเป๋าเป้คู่ใจไว้ข้างหลัง "เออ จองมิน เดี๋ยวก่อนนะ เราต้องแวะไปห้องของพี่ฮยอนซองก่อน" มินวูพูดพร้อมทั้งลากผมไปตามทางเดินของอาคารเรียน ทางไปห้องของพี่ฮยอนซอง.. ผมจำทางได้ดี แม้ว่าผมจะหลับตาเดินมันก็ยังทำให้ผมเดินไปได้ถูก ก็แน่ละ.. ผมเดินมาตามทางเดินนี้ไม่รู้กี่หนต่อกี่หนแล้ว ผมมักจะชอบแอบเดินไปมองดวงดาวของผมเวลาตั้งใจเรียนอยู่บ่อยๆ เวลาที่เค้ากำลังตั้งใจกับอะไรสักอย่าง สีหน้าของพี่ฮยอนซองจะเคร่งขรึมมาก แล้วนั่นก็ทำให้พี่เค้ามีเสน่ห์มากๆโดยที่เค้าก็ไม่รู้ตัว นั่นแหละครับ ที่ทำให้ผมตกหลุมรักดวงดาวของผม... "ไปทำไมอ่ะ?" ผมย้อนถามขึ้นหลังจากที่เพิ่งจะนึกได้ว่าเราจะไปห้องของพี่เค้าทำไม ที่ๆเราจะไปมันต้องเป็นลานกว้างหน้าอาคาร B สิ "ไปเอากระเป๋าของพี่ฮยอนซองและพี่ดงฮยอน สองคนนั้นฝากฉันให้เอาไปให้ด้วย รีบไปซ้อมจัดจนลืมเอากระเป๋าไปด้วยน่ะ เออ แล้วก็เอากล่องของไปให้พี่ฮยอนซองด้วย" มินวูร่ายยาวตอบผม พลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความเร่งรีบ พอมาถึงห้องของพี่ฮยอนซอง มินวูก็จัดการเก็บของของคนทั้งคู่ "จองมิน นายถือกระเป๋าของพี่ฮยอนซองไปนะ เดี๋ยวฉันถือของพี่ดงฮยอนเอง เอ... กล่องนั่นมันอยู่ไหนนะ?" มินวูพูดพลางมองไปรอบๆเพื่อมองหากล่องของที่ว่า ผมมองไปรอบๆแบบที่มินวูทำ พลางเห็นกล่องๆนึงไม่เล็กไม่ใหญ่วางอยู่ใต้โต๊ะของพี่ฮยอนซอง "กล่องนั้นหรือเปล่า มินวู" ผมพูดขึ้นพร้อมทั้งเดินไปหยิบกล่องนั้นขึ้นมา พลันสายตาผมก็เห็นข้อความบนหน้ากล่อง 'แด่คนสำคัญของผม ความสดใสของผม.. ผมรักคุณ' มือผมสั่น ข้อความบนกล่องนั้นบอกความหมายมันอย่างชัดเจน พี่ฮยอนซองมีคนที่ชอบแล้ว และแน่นอนว่ามันคงไม่ใช่ผม.. มือกลองของวงโรงเรียน ทั้งหล่อและเรียนเก่ง มีคนชอบและหลงใหลมากมาย ผมมันก็แค่หนึ่งในหลายๆคนนั้นที่ก็ชอบพี่เค้าเช่นกัน ผมไม่ได้โดดเด่น ไม่ได้น่ารัก แค่ได้คุยกับพี่เค้าก็ถือว่ามากพอแล้ว ถ้ามินวูไม่ใช่แฟนของพี่ดงฮยอน และถ้าพี่ฮยอนซองไม่ใช่เพื่อนซี้ของพี่ดงฮยอน พวกเราคงไม่ได้คุยกัน ที่พี่เค้าทำดีกับผม ก็เพราะว่าเห็นผมเป็นแค่น้องชายคนนึงเท่านั้นเอง ไม่ใช่คนที่พี่ฮยอนซองรักสักหน่อย "จองมิน.." มินวูที่เรียกผม ทำให้ผมได้สติขึ้นมา "อืม คงกล่องนี้แหละ ไปกันเถอะ.." ผมตอบมินวู พยายามปรับเสียงให้เรียบแล้ว แต่ความสั่นเครือในน้ำเสียงของผม มันก็ยังหลงเหลืออยู่ และนั่นก็ทำให้มินวูรับรู้ได้ไม่ยาก "จองมิน.. บางทีมันอาจจะไม่ใช่.." "ไปกันเถอะ ช้ากว่านี้จะสายเอา" ผมรีบพูดตัดโดยไม่มองหน้ามินวู ผมรู้ว่ามินวูกำลังจะพูดอะไร ผมก็แค่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง คนๆนั้น มันไม่ใช่ผมหรอก.. ลานกว้างหน้าอาคาร B Hyunseong's part "อ๊ะ! นั่นไง มินวูมาแล้ว" เสียงของดงฮยอนเพื่อนซี้ของผมที่กำลังโหวกเหวกโวยวายทำให้ผมละความสนใจจากกลองที่ผมกำลังเซ็ตอยู่ ภาพตรงหน้าคือมินวูที่ยิ้มแฉ่งและ... คนที่ผมแอบรัก 'ลีจองมิน' 'ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้น เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?' ผมพยายามมองจองมินอย่างไม่วางตา ผมพยายามถ่ายทอดความห่วงใยส่งไป ผมก็แค่อยากให้จองมินรับรู้ว่าผมรักและเป็นห่วงเค้ามากแค่ไหน ผมไม่ใช่คนที่แสดงออกเก่งนัก และไม่กล้าพอที่จะบอกว่าชอบเด็กคนนั้น ผมขี้อายเกินไป และจองมินก็สดใสมากจนผมไม่กล้าที่จะเอ่ยความในใจ ความน่ารักและสดใสของจองมินทำให้ใครหลายๆคนตกหลุมรักเค้าได้โดยไม่รู้ตัว และหนึ่งในนั้นก็คือผม "จองมิน เป็นอะไรไป สีหน้าไม่ดีเลยนะ" ผมรวบรวมความกล้าและกลั้นใจเอ่ยถามออกไป ผมอยากจะลุกขึ้นไปโอบกอดเค้าและบอกว่า 'ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้' แต่ความกล้าของผม มันมีแค่นั้นจริงๆ จองมินไม่ตอบ แต่หลบตาผมแทน นั่นทำให้ผมยิ่งสงสัย "ฮยอนซองเซ็ตเสร็จยังวะ โชว์จะเริ่มแล้วนะ อ่ะนี่ ของสุดรักของแก" ดงฮยอนเรียกผมให้กลับมาสนใจกับสิ่งตรงหน้าพร้อมทั้งโยนกล่องสำคัญของผมมาให้ "เฮ้ย! อย่าโยนดิวะ ของสำคัญนะเว้ย กลองอ่ะเซ็ตเสร็จแล้ว พร้อมโชว์!" ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้คนในวง นอกจากจะเป็นการแสดงสุดท้ายของผม ยังจะเป็นวันที่ผมจะบอกความในใจกับคนๆนั้นของผม 'ลีจองมิน' ก่อนที่โชว์จะเริ่ม ผมพยายามมองหาเด็กหัวหยิกสุดน่ารักของผม.. 'อ๊ะ! อยู่นั่นนี่เอง' ผมคิดในใจพลางอมยิ้ม รอหน่อยนะจองมิน วันนี้พี่จะรวบรวมความกล้าเพื่อบอกรักนาย Jeongmin's part โชว์เริ่มต้นและบรรเลงไปเรื่อยๆ สายตาของผมก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่พี่ฮยอนซองตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ เท่ห์ ดูดี มีเสน่ห์ ดวงดาวของผม.. ผมหลงรักดวงดาวดวงนั้นเข้าอย่างจัง แม้ว่าดวงดาวจะอยู่แสนไกลจากผม และแม้ว่าผมจะทำได้แค่เพียงยืนมองอยู่ที่ตรงนี้ แม้ว่าดาวจะไม่เคยเห็นผม แต่ความรู้สึกของผมที่มีอยู่ในใจก็ยังชัดเจน.. ผมรักคุณ ดวงดาวของผม ชิมฮยอนซอง "ทุกคนครับ! วันนี้นอกจากจะเป็นโชว์สุดท้ายของพวกเราแล้ว วันนี้ผมมีโชว์พิเศษที่เป็นโชว์สุดท้ายจากพวกเราด้วยครับ!" สิ้นเสียงของพี่ดงฮยอน ผู้คนก็ต่างส่งเสียงกรี๊ดให้กับโชว์พิเศษที่พี่ดงฮยอนเอ่ยถึง นั่นทำให้ผมที่กำลังจะเดินออกไปชะงักอยู่กับที่และมุ่งความสนใจไปที่พี่ดงฮยอน "โชว์พิเศษนี้เป็นของมือกลองสุดหล่อ แต่หล่อน้อยกว่าผมของเราครับ! ชิมฮยอนซอง!!!" สิ้นเสียงของพี่ดงฮยอน ทุกคนๆในบริเวณนี้ก็ยิ่งเฮกันลั่น ทั้งเสียงกรี๊ดและเสียงเชียร์มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ที่ทำให้ผมตื่นเต้นกว่านั่นก็คือคำว่า 'โชว์พิเศษของพี่ฮยอนซอง' "สวัสดีครับทุกคน ผม.. ชิมฮยอนซองครับ" สิ้นเสียงของพี่ฮยอนซอง ทุกคนก็ยิ่งเฮกันลั่น พร้อมทั่งส่งเสียงเรียกชิมฮยอนซองๆ นั่นทำให้ใจผมยิ่งเต้นหนักเข้าไปอีก ผมรู้สึกตื่นเต้นไปหมด พี่ฮยอนซองให้สัญญานเงียบเป็นท่าจุ๊ๆพร้อมทั้งทำแก้มพองลม นั่นยิ่งทำให้สาวๆกรี๊ดพี่เค้ามากขึ้น ดวงดาวของผม.. ทำอะไรก็น่ารักไปหมดจริงๆ "ทุกคนฟังผมก่อนนะครับ.. วันนี้ผมมีโชว์พิเศษจะมามอบให้ครับ แต่ความพิเศษของมันคือ ผมเตรียมโชว์นี้มาเพื่อคนๆนึง.. คนที่ผมรัก" ฮยอนซองยิ้มและมองไปที่เด็กผู้ชายตัวเล็กหัวหยิกคนนึง 'ลีจองมิน' "เค้าเป็นเจ้าของกล่องของขวัญใบนี้ครับ!!" พี่ฮยอนซองชูกล่องของขวัญขึ้น มันเป็นกล่องใบเดียวกับที่ผมเห็น.. โชว์ที่พี่เค้าเตรียมมา พี่เค้าเตรียมมาให้กับใครที่ไม่ใช่ผม นี่ผมกำลังหวังอะไรอยู่ หวังว่าพี่เค้าจะมาสนใจคนอย่างผมงั้นหรอ? มันไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ยิ่งคิด น้ำตาผมยิ่งจะไหล หูของผมไม่รับฟังถ้อยคำต่อไปของพี่ฮยอนซอง ผมยืนแทบไม่ไหว ผมไม่อยากฟังว่าพี่รักใคร ใจของผมคงจะเจ็บปวดเกินไปถ้าได้รู้ว่าคนที่ผมอยากจะเป็น คนที่พี่รักคนนั้นคือใคร Hyunseong's part "คนที่ผมรักคือ.. ลีจองมินครับ!!" ผมตัดสินใจพูดคำๆนั้นออกไป แต่.. ลีจองมิน.. นายหันหลังให้พี่ทำไม นายจะไปไหน.. นายจะไม่รับฟังคำว่ารักของพี่งั้นหรอ ผมมองลีจองมินที่กำลังหันหลังเดินออกไปอย่างช้าๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมจองมินทำแบบนั้น จองมินเกลียดผมหรอ? เค้าปฏิเสธผมหรอ? เค้าไม่ได้ชอบผมอยู่หรอ? ผมว่ามันไม่ใช่ เพราะที่ผ่านมา ผมดูออกว่าจองมินก็ชอบผม ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่เพราะการกระทำหลายๆอย่างของจองมินมันทำให้ผมแน่ใจว่าเค้าจะต้องชอบผม "ลีจองมิน! นายจะไปไหน?!" ผมถามจองมินออกไป แต่คำตอบที่ได้รับคือย่างก้าวช้าๆของลีจองมินที่กำลังเดินออกไป 'ไปไม่ได้นะ! จองมิน! นายอย่าไป!' ผมรีบกระโดดลงจากเวที วิ่งฝ่าผู้คนไปเรื่อยๆจนคว้าตัวของจองมินไว้ได้ "จองมิน! ลีจองมิน! นาย... จองมินร้องไห้ทำไม?" ผมตกใจมากเมื่อบังคับให้ร่างเล็กให้หันกลับมาก็พบว่าจองมินกำลังร้องไห้ "พี่ฮยอนซอง.. ฮึกๆ" จองมินมองหน้าผม แล้วก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกครั้ง "จองมิน ร้องไห้ทำไม?" ผมพูดพลางปาดน้ำตาให้คนตัวเล็กของผม อย่าร้องเลยนะคนดี.. พี่ไม่ชอบน้ำตาของนาย ไม่ชอบเลย "พี่ปล่อยผมเถอะ เดี๋ยวใครจะเข้าใจผิด" จองมินตอบพลางปัดมือผมออกไป ผมไม่เข้าใจ ทำไมจองมินทำแบบนี้ "จองมิน นายไม่รักพี่หรอ?.." ผมตัดสินใจถามออกไป เพื่อความแน่ใจ.. เผื่อผมจะคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าจองมินชอบผมจริงๆ Jeongmin's part "พี่มาถามผมทำไมครับ?! ถึงถามไป! ผมก็ไม่ใช่คนที่พี่รักอยู่แล้ว ปล่อยผมนะ!" ผมเริ่มดิ้นอีกครั้ง พี่ฮยอนซองกำลังทำให้ผมอ่อนแอหนัก ผมแค่ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ "....จองมิน" เมื่อกี้พี่ฮยอนซองพูดไรนะ? อะไรจองมิน? ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของพี่ฮยอนซอง สายตาคมเข้มและมุ่งมั่นกำลังมองมาที่ผม สีหน้าที่จริงจัง นั่นยิ่งทำให้ผมใจเต้น ดวงดาวของผม.. ผมปฏิเสธไม่ได้ว่ารักพี่จริงๆ "พี่พูดว่าอะไรนะ?" ผมตัดสินใจถามออกไป "พี่รักจองมิน!! ชิมฮยอนซองรักจองมิน! ได้ยินไหมพี่รักจองมิน! ตัวเล็กของพี่" หะ.. หูผมไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม? พี่ฮยอนซองบอกว่ารักผม? "นี่ของขวัญของนาย.. กล่องใบนี้มันเป็นของนาย.. ความสดใสของพี่ ตัวเล็กของพี่ พี่รักนาย" นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? พี่ฮยอนซองบอกว่ารักผม? พระเจ้า ผมไม่ได้ฝันจริงๆใช่ไหมครับ? "เป็นแฟนพี่นะ.." "ห๊ะ?" "ลีจองมินครับ.. รับรักพี่ได้ไหมครับ?" สิ้นเสียงของพี่ฮยอนซอง ทุกคนต่างเฮลั่น ผมเริ่มอาย น้ำตาผมยิ่งไหล ไม่ใช่อะไรนะ ผมแค่ดีใจ "ครับ.. รับครับ ผมก็รักพี่ฮยอนซอง" ผมตอบอ้อมแอ้ม แต่ผมแน่ใจว่าพี่ฮยอนซองจะได้ยินมันทั้งหมดอย่างชัดเจน "ขึ้นไปบนเวทีกับพี่นะ" พูดจบพี่ฮยอนซองก็จูงมือผมไปที่เวที ทุกคนต่างหลีกทางให้พวกเรา.. นี่ผมกำลังเดินเข้าพิธีวิวาห์กับพี่ฮยอนซองอยู่หรือเปล่า? "ทุกคนครับ! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมขอประกาศว่า ลีจองมินตัวเล็กจอมยุ่งคนนี้ เค้าคือคนที่ผมรัก! คือแฟนของผมครับ!" ผมมองหน้าพี่ฮยอนซองอีกครั้ง สีหน้าที่มุ่งมั่น.. เปล่งประกายระยิบระยับจริงๆ "พี่ครับ.. ขอบคุณนะที่เลือกผม" ผมกระซิบกับพี่ฮยอนซองเบาๆ แต่นั่นทำให้ผมได้เห็นรอยยิ้มที่แสนงดงามอีกครั้ง ชิมฮยอนซอง ผู้ชายที่กำลังยิ้มตาหยีให้กับผม.. ผู้ชายของผม คนรักของผม หัวใจของผม... "และโชว์ต่อไปนี้ คือโชว์ที่ผมจะมอบให้ลีจองมินเพียงผู้เดียว" พี่ฮยอนซองพูดพร้อมกับมองผม... หลังจากนั้น เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้น I will promise you forever(ผมจะสัญญากับคุณ) 널 지켜줄게 언제나 니곁에 있어줄게(ผมจะปกป้องและอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป) 오래도록 니 손을 잡아준 사람..(เป็นคนที่จับมือคุณอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน..) 나이길…나이길…with you(ผมคือคนนั้น คนนั้น ของคุณ)

(เพลงเต็มๆพร้อมคำแปลคลิกที่นี่)

6ปีต่อมา "จองมิน! นั่งทำอะไรอยู่หรอ?" เสียงเล็กๆของมีนูทำให้สติของคนตัวเล็กกลับมา จองมินหันมายิ้มให้พร้อมทั้งค่อยๆลุกเดินไปหามีนู "ไม่มีอะไรหรอก" จองมินตอบสั้นๆพลางอมยิ้ม "งั้นก็ไปกันเถอะ พี่ฮยอนซองกับทุกๆคนรออยู่นะ" มีนูตอบพร้อมทั้งค่อยๆดันหลังคนตัวเล็กออกจากห้องไป สายตาพลันมองไปบนโต๊ะที่จองมินนั่งอยู่เมื่อสักครู่ "สมุดงั้นหรอ?..." มีนูพึมพำเบาๆก่อนจะค่อยๆเดินตามจองมินออกไป "พร้อมไหมจองมิน เดี๋ยวจะให้ยองมินกับกวังมินจะเปิดประตูแล้วนะ" มีนูพูดขึ้น พลางจัดแจงทุกๆอย่างให้เข้าที่ "อ่า.. อื้มๆๆ พร้อมๆ ฉันพร้อม" คนตัวเล็กตอบเสียงประหม่าเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น ทำให้ยิ่งกระชับวงแขนที่กอดกับผู้ชายด้านข้างแน่นขึ้นกว่าเดิม "เอาล่ะ! พร้อมแล้ว! ยอง-กวัง เปิดประตูเลย!" หลังจากที่มีนูสั่งการเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งไปยืนข้างหลังของจองมินแล้วเดินเข้าประตูบานนั้นไปพร้อมๆกัน จองมินกวาดสายตามองไปรอบๆหลังจากที่ประตูขนาดใหญ่ถูกเปิดออก มีผู้คนมากมายกำลังหันมามองที่เค้า บ้างก็อมยิ้ม บ้างก็ปรบมือให้ จองมินมองไปเรื่อยๆเพื่อที่จะเก็บความทรงจำนี้ไว้ให้คงอยู่กับเค้าตลอดไป จนกระทั่งสายตาของคนตัวเล็กหันมาหยุดไว้ตรงสุดทางเดินของตน คนตัวเล็กมองผู้ชายใส่ชุดขาวที่มีรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดในโลกเท่าที่ลีจองมินคนนี้เคยพบเจอมาโดยที่ตาแทบจะไม่กระพริบ พวงแก้มค่อยๆขึ้นสี และริมฝีปากก็เริ่มฉีกยิ้มออกมา ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นเปล่งประกายซะยิ่งกว่าดวงดาว... 'ดวงดาวของลีจองมิน' "ขอบคุณฮะพ่อ" จองมินตอบสั้นๆก่อนจะคลายวงแขนออก ผู้เป็นพ่อยิ้มให้จองมินและมองผู้ชายใส่ชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างๆลูกชายของตน "ฮยอนซอง พ่อฝากจองมินด้วยนะ" "ครับ" ฮยอนซองยิ้มตอบผู้เป็นพ่อของคนตัวเล็กที่ยืนข้างๆเค้า ก่อนที่คุณพ่อจะเดินไปนั่งที่ของตนเอง "ทุกคนพร้อมแล้วนะ.. มีใครจะคัดค้านไหม?" ทุกคนเงียบ ไม่มีใครตอบอะไร จะมีก็แค่เพียงรอยยิ้มที่ส่งมาให้คนทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า "งั้นพ่อจะเริ่มพิธีเลยนะ ชิมฮยอนซอง เธอจะรับลีจองมินเป็นภรรยา เป็นผู้ที่ร่วมทุกข์สุขไปด้วยกัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่าจนกว่าความตายจะพรากออกจากกันหรือไม่? "รับครับ" "ลีจองมิน เธอจะรับชิมฮยอนซองเป็นสามี เป็นผู้ที่ร่วมทุกข์สุขไปด้วยกัน คอยดูแลปรนนิบัติ ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่าจนกว่าความตายจะพรากออกจากกันหรือไม่? "ผมรับครับ" "ด้วยบุตรของพระบิดา พ่อขอประกาศให้ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากัน นับตั้งแต่นี้จนนิรันดร์" สิ้นเสียงของบาทหลวง ผู้คนก็ต่างลุกขึ้นเชียร์ให้ฮยอนซองจูบจองมินเพื่อเป็นสักขีพยานของความรักครั้งนี้ "จองมินครับ.. ตัวเล็กของพี่ พี่รักจองมินมากๆนะครับ" "ผมก็รักพี่ ดวงดาวของผม" สิ้นเสียงของจองมิน จุมพิตที่แสนหวานและยาวนานก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือและคำอวยพรของทุกๆคนในงาน ผมรักพี่ ดวงดาวของผม... Hyunseong Part หลังจบพิธี ที่บ้านของฮยอนซองและจองมิน "พี่ฮยอนซองฮะ เหมือนว่าจองมินจะลืมสมุดเล่มนี้ไว้นะฮะ" มีนูยื่นหนังสือเล่มนึงมาให้ผม ผมค่อยๆรับมันมาพร้อมทั้งเปิดดู ข้างในมีลายมือยุกยิกเต็มไปหมด และแน่นอนว่าผมจำสมุดเล่มนี้และเจ้าของลายมือนี้ได้เป็นอย่างดี ก็สมุดเล่มนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมซื้อให้จองมินเมื่อ 6ปีก่อน และเจ้าของลายมือก็เป็น 'ลีจองมินของผม' นั่นเอง ผมค่อยๆไล่อ่าน��้อความด้านในสมุดทีละหน้า.. 'วัน 02 เดือน 01 ปีxx ผม อีจองมิน… วันนี้ผมได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของดวงดาวของผมด้วยล่ะ… ผมชอบของขวัญพี่มากเลยนะ ดวงดาวของผม… ขอบคุณสำหรับของขวัญครับ' 'วันที่ 05 เดือน 01 ปีxx วันนี้ผมแอบไปดูพี่ฮยอนซองซ้อมมาอีกแล้ว เวลาพี่ตีกลอง พี่เท่ห์มากๆเลยฮะ สายตาที่มุ่งมั่น ใบหน้าที่จริงจัง มันสะกดให้ผมมองพี่เนิ่นนานจนไม่รู้ตัวทุกทีเลย พี่เปล่งประกายเสมอเลยนะฮะ' 'วันที่ 14 เดือน 02 ปีxx วันนี้ผมตกใจแทบแย่! พี่บอกรักผม.. ผมไม่อยากจะเชื่อเลย พี่รักผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ขอบคุณที่เลือกผมฮะ วันนี้เหมือนฝันไปเลย ผมดีใจจริงๆ ผมรักพี่นะฮะ' ผมไล่อ่านไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้าย มันทำให้ผมยิ้มแก้มปริ ลีจองมิน พี่รักนายที่สุด "จองมิน นายลืมอะไรไว้ที่งานหรือเปล่า?" ผมเอ่ยถามจองมิน ในขณะที่จองมินง่วนกับการถอดชุดเจ้าสาวออก "ไม่นี่ฮะ" จองมินตอบพร้อมทั้งพยายามรูดซิบด้านหลังออก "ลืมเจ้านี่หรือเปล่า?" ผมตอบพลางวางสมุดไว้บนโต๊ะตรงหน้าของจองมินพร้อมทั้งช่วยรูดซิบออกให้ "อ๊ะ!! จริงด้วย! ไดอารี่ของผม! พี่อ่านมันหมดแล้วใช่ไหม?' จองมินตอบพลางทำหน้าตื่น ตลกชะมัด แต่ก็ยังน่ารักมากๆอยู่ดี "อื้ม อ่านแล้วน่ารักดีนะ รู้ไหมว่าทำไมพี่ชอบจองมิน?" ผมพูดพลางดึงจองมินมากอด "อยากรู้สิฮะ ก็ดาวอย่างพี่ มารักผม... ทำไมพี่ถึงมารักผมได้ฮะ?" จองมินตอบพร้อมทั้งค่อยๆหันหน้ามา ย้อนกลับไปช่วงม.ต้นของลีจองมิน "หนวกหูว่ะ ดงฮยอน! ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วยวะ!" ร่างสูงเอ่ยพร้อมทั้งทำหน้ายู่ยี่ บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์อย่างที่สุด พลางทำสายตาคาดโทษไอเพื่อนตัวดี "ก็น้องมีนูสุดที่รักเค้าอยากมาที่นี่นิหว่า เงียบๆไปเหอะน่า น้องมีนูเค้าพาเพื่อนมาด้วยคนนึงนะเว้ย เห็นว่าน่ารักโคตรๆ ไม่แน่นะ มึงอาจจะปิ๊งน้องเค้าก็ได้" ดงฮยอนตอบพร้อมทั้งยกเครื่องดื่มที่เป็นน้ำอัดลมดื่ม ผมไม่ตอบอะไรมัน น่ารำคาญจะตาย เสียงดังอึกทึกอย่างนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ สักพักว่าที่แฟนของไอดงฮยอนก็มา พูดจาเลี่ยนๆ แหวะ ผมจะอ้วก จังหวะที่ผมเบือนหน้าหนีมันนี่เองที่ทำให้ผมพบกับใครบางคน คนที่เอาหัวใจของผมไปตั้งแต่บัดนั้น... น่ารัก ผิวขาวราวกับตุ๊กตาหิมะ ปากเล็กๆจิ้มลิ้มสีแดง ถ้าไอดงฮยอนไม่บอกว่าน้องเค้าเป็นผู้ชาย ผมคงคิดว่าเค้าเป็นเด็กผู้หญิงไปซะแล้ว ผมแอบมองท่าทางของน้องเค้าตลอดเวลา รู้ชื่อในเวลาต่อมาคือ 'ลีจองมิน' ดูน้องเค้าก็ไม่ค่อยชอบเสียงดังๆเท่าไหร่นะ พวกเราคุยกันไม่กี่คำ หลังจากแยกย้ายกันวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเค้าอีก ผมอยากจะเขกกะโหลกตัวเองจริงๆ ทำไมไม่ขอเบอร์น้องเค้าไว้ และในวันที่คิดว่าจะแห้วนั่นเอง จองมินก็มาต่อม.ปลายที่รร.ของผม เป็นเพราะว่าตามมีนูมานั่นเอง ส่วนมีนูน่ะหรอ? ก็ตามมาอยู่กับไอหน้าวัวดงฮยอนไง หลังจากนั้นผมก็เลยพยายามเข้าใกล้น้องเค้ามากขึ้น จนผมได้เป็นแฟนกับลีจองมินน้อยของผม "จองมิน.. ทำไมเงียบไปเลย" จองมินนั่งฟังผมเล่านิ่ง จนผมต้องเอ่ยถามออกไป "พี่ฮะ.. พวกเราเคยเจอกันมาก่อนจริงๆใช่ไหมฮะ?" จองมินตอบพลางมองหน้าผม "อื้อ ที่ร้านคาราโอเกะตอนนั้นไง" ผมตอบพลางกอดจองมินแน่นขึ้น "ผมว่าละ เพราะพอมาเจอพี่อีกที ผมคุ้นหน้ามากๆ แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน แต่เพราะรอยยิ้มของพี่ มันทำให้ผมชอบพี่ไม่รู้ตัวเลยฮะ" จองมินตอบพลางอมยิ้มน้อยๆ "แสดงว่านายจำพี่ไม่ได้หรอเนี่ย! เสียใจจัง งั้นแสดงว่าพี่ก็รักนายก่อนสินะ" ผมตอบอีกครั้งและมองหน้าจองมิน "ไม่สำคัญหรอกฮะ... ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าเรารักกันก็พอแล้ว" คนตัวเล็กของผมตอบก่อนที่จะค่อยๆจูบผมเบาๆ แค่เรารักกันก็พอแล้ว.... วันที่ 25 เดือน05 ปีxx พรุ่งนี้ผมกับพี่ เราจะแต่งงานกันแล้วนะฮะ ขอบคุณที่รักผมฮะ ผมก็รักพี่มากๆเช่นกัน จริงๆผมก็อยากรู้ว่าทำไมพี่ถึงรักผม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ แค่ตอนนี้เรารักกันก็พอแล้ว ผมสงสัยมาตลอดว่าพวกเราเคยเจอกันมาก่อนไหม? ที่ร้านคาราโอเกะวันนั้นใช่หรือเปล่า? วันนั้น... ผมก็แอบชอบใครคนนึงนะ เค้านั่งทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่ชอบใจเสียงดังๆเหมือนผม แต่หลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนผมมาพบกับพี่อีกครั้ง.. รอยยิ้มของดวงดาว ที่ทำให้ผมตกหลุมรักพี่ทันที พี่คือผู้ชายในร้านคาราโอเกะวันนั้นใช่ไหมฮะ? ช่างมันเถอะ... วันนี้ผมมีพี่อยู่กับผม ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว วันนี้ที่พี่ลงมาอยู่ข้างๆผม ขอบคุณมากนะฮะ ดวงดาวมาอยู่ตรงหน้าของลีจองมินคนนี้แล้ว ดวงดาวของลีจองมิน ดวงดาวที่ลีจองมินเคยวาดฝันว่าจะมองดูมันจากไกลๆเท่านั้น วันนี้ มันกลายเป็นของผมแล้ว... ขอบคุณครับที่เลือกและรักผม ผมจะเป็นความสดใสของพี่ จะรักพี่ไปแบบนี้ชั่วนิรันดร์ รักของผมจะคงอยู่เหมือนผืนฟ้าที่โอบล้อมดวงดาวไว้ทุกค่ำคืน จนกว่าโลกนี้จะสลายไป... ได้ยินบ้างไหมฮะ..? 'ลีจองมินคนนี้รักชิมฮยอนซองที่สุดเลยนะฮะ' -ปิดสมุดไดอารี่-

[mini-rain]

[SF] Valentine day รักครั้งนี้ของผมกับคุณ…

Title :: [SF] Valentine day รักครั้งนี้ของผมกับคุณ… Couple :: HyunseongxJeongmin & DonghyunxMinwoo Author :: little.R Rate :: PG - 13 Talk :: ฟิคเรื่องนี้อาจป่วงไปบ้างนะคะ แต่คิดว่ามันแต่งจบได้ไวมากๆจริงๆ แต่งตอนประมาณตี 2 ครึ่ง จบเอาตอนประมาณ 6 โมงกว่าๆ รีไรท์เนื้อเรื่องแบบรีบๆนิดหน่อย ผิดพลาดอะไรไปประการใดขออภัยด้วยนะคะ ฟิคเรื่องนี้แปลงมาจากเอ็มแบล็คนะคะ คู่ของ จีโอxมีร์ และ ซึงโฮxชอนดุง ค่ะ ฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างเก่าแล้ว และอธิบายเป็นลักษณะเฉพาะของเอ็มแบล็คเยอะพอควร มีอะไรแปลกๆก็มองข้ามๆมันไปนะคะ TT” How to… *บาริสต้า คือ ผู้ที่เชี่ยวชาญทางด้านกาแฟ (รวมถึงการชงกาแฟได้อร่อยด้วยนะคะ ใครได้ดูค๊อฟฟี่ปริ๊นส์ก็น่าจะทราบกันดี ฮ่าๆ) ————————————————————————————————————————————���——————- Intro… Love is… ? That Love make me happy or make me cry.. I don’t know but you… you can make it!! มีใครหลายคนพูดกับผมบ่อยครั้งว่า ความรักคือสิ่งที่ทุกคนเสาะหา และอยากได้… แต่บางคนก็บอกว่า พอแล้วกับความรัก มันทำให้คนเราเจ็บปวด.. ผมสับสนมาก ผมไม่รู้ว่าผมจะเชื่อใครดี… เพราะผม ไม่เคยมีความรัก… มีใครบ้างไหมนะ ที่จะมารักคนอย่างผม… ความรัก มันดี หรือ ไม่ดี กันแน่นะ ?! ความรัก ทำให้เราสุข หรือ เศร้า กันแน่…. จะมีใครที่จะมาตอบคำถามของผมได้บ้างไหม ผมรอคำตอบนั้น และ คนๆนั้นอยู่จริงๆ… :: ร้านกาแฟ บอยเฟรนด์คอฟฟี่ :: แกร๊งๆๆ …. “สวัสดีคร๊าบบบ เชิญด้านในเลยครับ” หลังจากสิ้นเสียงประตูหน้าร้าน เจ้าของร้านที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ ผู้ซึ่งทำงานเป็นบาริสต้า* อยู่ในขณะนี้ ก็ได้กล่าวต้อนรับหนุ่มหล่อ 2 คนที่เพิ่งย่างกรายเข้ามาในร้าน.. พวกเค้าเลือกโต๊ะเล็กๆที่ติดกับกระจกใสหน้าร้านตรงมุมนึงของร้าน และมองดูเมนูบนโต๊ะอย่างชั่งใจ “จะรับอะไรดีครับ เมนูพิเศษของเราวันนี้ คือ Love Chocolate ที่มีรูปหัวใจที่ทำจากน้ำตาลไอซ์ซิ่งในถ้วย เพื่อต้อนรับเทศกาลแห่งความรักที่จะมาถึงนี้ครับ และของว่างพิเศษในวันนี้คือ ทาร์ตสตอว์เบอร์รี่ครับ” เจ้าของร้านที่เดินมาพร้อมกับกระดาษและปากกาในมือที่พร้อมจะจดออเดอร์ ก็ได้แนะนำเมนูพิเศษในวันนี้ พร้อมทั้งยิ้มน้อยๆ แต่ดูอบอุ่น ให้กับหนุ่มน้อยทั้ง 2 คน ที่ในเวลานี้ได้ตั้งอกตั้งใจฟังเมนูพิเศษของร้าน “งั้น.. ผมเอาเมนูพิเศษในวันนี้เลยแล้วกันครับ คู่กับทาร์ตสตอว์เบอรรี่ครับ” หนุ่มน้อยหน้าใสมีลักษณะอบอุ่นเป็นเอกลักษณ์สำหรับเค้าได้กล่าวขึ้น… “งั้นสำหรับผม ขอเป็นเอสเพรชโซ่ กับ บลูเบอร์รี่ชีสเค้กก็แล้วกันครับ อ๋อ เอาทีรามิสุ อีกที่ด้วยครับ ^^ ” หนุ่มหน้าใสอีกคนก็กล่าวขึ้น พร้อมทั้งยิ้มให้กับเจ้าของร้านที่กำลังจดออเดอร์อย่างรวดเร็ว เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เจ้าของร้านก็เดินหายไปเพื่อตรียมของว่างดังกล่าว “เฮ้ ฮยอนซอง เหม่ออะไรอยู่หรอ?” หนุ่มหน้าใสข้างๆได้เอ่ยคนตรงหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าของเค้า กำลังเหม่อมองอะไรสักอย่างภายนอกร้านอยู่ “อ่อ ดอกไม้น่ะดงฮยอน สวยไหมล่ะ?” ชายหนุ่มผู้อบอุ่นได้เอ่ยตอบขึ้น พร้อมทั้งชี้ไปที่ช่อกุหลาบช่อนึง ในร้านดอกไม้ตรงข้ามกับร้านกาแฟแห่งนี้ที่เค้านั่งอยู่ เมื่อมองจากมุมนี้ สามารถเห็นร้านดอกไม้ที่สดใสและน่ารักได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว “อ้อ.. สวยดีนะ ทำไม นายอยากได้หรอ?” อีกคนถามขึ้น พร้อมทั้งเกิดรอยยิ้มเล็กๆในใจเมื่อคนตรงหน้าสนใจสิ่งๆนั้น.. “อืม อยากได้ ก็คิดอยู่ว่าถ้าจากคนที่เรารักในวันแห่งความรัก มันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะ” ฮยอนซองตอบ พลางคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น สำหรับเค้าในเวลานี้ ก็อยากได้มันจริงๆ ถ้ามีใครสักคนที่เค้ารัก และรักเค้า นำดอกกุหลาบสวยๆมาให้แบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว ‘ถ้าฉันเป็นคนให้นาย นายจะรับมันไว้ไหมนะ ฮยอนซอง’ ดงฮยอนคิด “ฮยอนซอง นาย.. ไม่อยากมีความรักหรอ..” หนุ่มหน้าใส แต่แอบมีรอยตีนกาเล็กน้อย(?) ได้เอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้น ด้วยความหวังในหัวใจเล็กๆของเค้า ความหวัง.. ที่เค้าจะได้เป็นคนที่ยืนข้างๆคนตรงหน้า... “อืม ก็อยากมีนะ แต่.. ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปหามันได้จากที่ไหน?” ฮยอนซองตอบ ‘คนตรงหน้านายไง ฮยอนซอง คนตรงหน้านาย นายไม่ต้องไปหาจากที่ไหนเลย’ เสียงในใจของดงฮยอน พยายามที่จะบอกให้เค้าพูดแบบนั้นออกไป แต่เจ้าตัวก็ไม่กล้า กลัวเหลือเกินว่า เมื่อพูดไปแล้ว ความเป็นเพื่อนระหว่างคนทั้งคู่จะหายไป... ”ฮยอนซอง นาย.. นายจะไม่มองคนตรง...” “ออเดอร์ที่สั่งได้แล้วคร๊าบบบบบ” เสียงของเจ้าของร้านดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้คนที่กำลังจะเอ่ยความในใจต้องชะงัก ดงฮยอนละความสนใจไปหาเสียงที่ดังแทรกขึ้นมา ทำให้คนที่กำลังพูดคำเมื่อครู่ได้แต่เพียงมองหน้าเจ้าของร้านแล้วก้มหน้ากลับไป.. ความกล้าที่จะพูดอีกครั้ง ก็ไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว “ทานให้อร่อยนะครับ ระวังร้อนด้วยนะครับ ^^” เมื่อเจ้าของร้านอวยพรลูกค้าให้มีความสุขกับของว่างตรงหน้าก็เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันสำหรับคนทั้งคู่ขึ้น ในตอนนี้ ดงฮยอนเองแทบอยากจะด่าเจ้าของร้านที่เข้ามาขัดจังหวะเค้าซะจริงๆ “ดงฮยอน เมื่อกี้นายจะพูดอะไรนะ?” เมื่อได้รับของว่างจากทางเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว ทำให้ฮยอนซองนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้คนตรงหน้าของเค้า กำลังพูดอะไรบางอย่างออกมา เพียงแต่มันเบามากจนเค้าแทบจะไม่ได้ยินมันเลย “อ๋อ.. เปล่า ไม่มีอะไรหรอกคือ ถ้านายอยากได้กุหลาบ ทำไมนายไม่ซื้อมันล่ะ ฉันซื้อให้เอาไหม?” ดงฮยอนได้แต่พูดเปลี่ยนเรื่อง ณ เวลานี้ เค้าไม่มีความกล้าอีกแล้วจริงๆ ที่จะบอกบางสิ่งในใจที่เค้าเก็บกลั้นมานาน… “ไม่ล่ะ ฉันอยากได้จากใครสักคนมากกว่า จากคนที่ฉันคิดว่าฉันจะสามารถมองเค้าเพียงผู้เดียวได้ตลอดไป” ฮยอนซองตอบ พลางมองจ้องไปที่ดอกกุหลาบช่องามนั่นอีกครั้ง... เมื่อได้ฟังคำตอบแบบนั้นของฮยอนซอง ร่างสูงก็ได้แต่ทำหน้าหงอยแล้วก้มหน้าจัดการกับของตรงหน้าอย่างช้าๆ ในขณะที่อีกคนก็จ้องมองดอกกุหลาบ พลางคิดถึงวันที่เค้าจะได้รับมันจากใครสักคน... ”ฮยอนซอง นายอยากเดินไปดูดอกไม้นั่นไหมล่ะ? ฉันอยากจะเดินไปดูน่ะ” หลังจากที่ออกจากร้านกาแฟเรียบร้อยแล้ว ดงฮยอนก็ได้ชวนคนข้างๆไปที่ร้านดอกไม้นั่น “อืม ก็ดี..” สิ้นเสียงจากคำตอบสั้นๆของฮยอนซอง คนทั้งคู่ก็เดินข้ามถนนไปด้วยกัน ระหว่างนั้นเอง... ดงฮยอนได้ยื่นมือไปจับมือกับคนข้างๆพร้อมทั้งมองถนน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า เค้าได้ทำอะไรลงไป ทำให้คนข้างๆเค้านั้นเอะใจกับการกระทำเมื่อครู่ของเค้า... “ดงฮยอน เมื่อกี้นาย.. จับมือฉันทำไม? แค่ข้ามถนนเอง ถนนก็แค่นี้ ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ” เมื่อถึงอีกฝั่งเรียบร้อย ร่างโปร่งก็เอ่ยคำถามที่เค้าสงสัยในใจขึ้น วันนี้เพื่อนคนนี้ของเค้ามีอาการแปลกๆซะจริงๆ “จริงหรอ เอ้อ สงสัยจะลืมตัวน่ะ ขอโทษแล้วกันนะ” ดงฮยอนได้แต่เลิกลั่กตอบคำถาม เค้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า นี่เค้าเผลอทำอะไรลงไปนี่ คิดได้แบบนั้นก็ไม่กล้าที่ยืนสู้หน้า ได้แต่รีบเดินเข้าไปในร้านดอกไม้อย่างรวดเร็ว “เฮ้ ดงฮยอน นาย นี่! จะรีบไปไหน อ๊ะ!” ร่างโปร่งรีบวิ่งตามอีกคนที่เดินเข้าไปในร้าน โดยที่ไม่ได้มองสิ่งอื่นๆเลย ทำให้เค้าชนเข้ากับใครอีกคนที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน... “อ๊ะ! ขอโทษครับ ขอโทษ ขอโทษจริงๆครับ” ร่างเล็กกล่าวขอโทษรัวๆอย่างรวดเร็วขึ้น หลังจากที่ล้มลงไปกองกับพื้น “อ่า คุณเป็นอะไรไหมครับ ผมก็ขอโทษนะครับ” ร่างโปร่งได้แต่ก้มหน้าขอโทษ นี่มันอะไรกัน ทำไมเค้าถึงวิ่งโดยไม่มองอะไรแบบนี้เลยนะ เค้าได้แต่ตำหนิตัวเองในใจเบาๆ “ไม่หรอกครับ แล้วคุณเป็นอะไรไหมครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่ทันระวังเอง” หลังจากที่ร่างเล็กลุกขึ้นมา ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้า ‘พี่ฮยอนซอง ทำไมมาทำอะไรอยู่ตรงนี้นะ...’ ร่างเล็กคิด “เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” เมื่อลุกขึ้นได้ เค้าก็หลบตาคนตรงหน้า คนอะไร หมวยและสวยชะมัดเลยแห่ะ ทำไมเค้ารู้สึกเขินๆจังนะ “งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ” หลังพูดจบร่างเล็กก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาคำนับอำลา พลางทำสีหน้าไม่ถูก พรมหลิขิตหรือยังไงกัน ทำไมต้องมาเจอพี่ฮยอนซองตรงนี้ด้วยนะ สายตาคมๆนั่น เวลาที่มองมาทำให้เค้าหวั่นไหวในใจจริงๆ “เอ่อ ครับ... อ่าวคุณ คุณก็จะมาร้านนี้หรอครับ?” ไร้เสียงตอบรับจากร่างเล็กที่รีบเดิมดุ่มๆไปอย่างไม่สนใจอะไร ฮยอนซองต้องแปลกใจอีกครั้ง หลังจากที่คนตรงหน้าโค้งให้เค้าแล้วก็กลับเดินไปทางเดียวกับเค้าซะแบบนั้น นี่พวกเรามาร้านเดียวกันแบบนั้นหรอนี่ เค้าคิด พลางยิ้มในใจเล็กๆ นี่มันลิขิตอะไรหรือเปล่านะ... คนตัวเล็กไม่ฟังอะไรอีกแล้วในเวลานี้ เค้าเขินมากกับการได้เจอคนที่เค้าแอบชอบเป็นเวลามากกว่า 3 ปีเต็ม รุ่นพี่ของคนนี้ของเค้า ช่างโชคดีจริงๆ... “วันนี้แต่ละคนเป็นอะไรกันไปหมด” ร่างโปร่งได้แต่มึนงง มีแต่คนรีบเดินทั้งนั้น วันนี้เค้าเองก็เช่นกัน รีบเดินซะจนคนตัวเล็กน่ารักคนนั้นอย่างจัง แต่นั่นก็เรียกรอยยิ้มเล็กๆจากตัวเองได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ‘ฮาๆ ฮยอนซอง นายคงฝันหวานถึงเรื่องความรักมากเกินไปจนเพ้อแน่ๆ’ หลังจากที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ได้แต่ตามคนทั้งคู่เข้าไปในร้าน… ในเวลานี้... ฮยอนซองไม่สามารถรับรู้ได้ว่า ความรักที่เค้าเฝ้ารอจะได้พบกับมัน ได้ค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเค้าแล้ว... :: 1 อาทิตย์ต่อมา… Valentine day :: “อ่ะ ฉันให้” ดงฮยอนยื่นดอกกุหลาบดอกนึงให้กับคนตรงหน้า พร้อมของขวัญอีกเล็กน้อย เมื่ออาทิตย์ก่อนนั้นเค้ายืนรอมันอยู่นานมาก กว่าจะได้ของที่เค้าต้องการ “อะไร ให้ฉันหรอ? โอ้ะ นี่มันช๊อคโกแล๊ตนี่ เขียนชื่อได้ด้วยแห่ะ เฮ้ ขอบคุณมากเพื่อน” ฮยอนซองรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนนั้น ดงฮยอนได้แต่บอกเค้าว่าแป๊ปนึงๆ เป็นเวลานานมาก โดยที่เค้าก็ไม่รู้ว่าดงฮยอนกำลังรออะไรอยู่ “ชอบไหม? ช๊อตโกแล๊ตนี่น่ะ ทางร้านเค้าทำขึ้นเพื่อต้อนรับเทศกาลความรักไงล่ะ น่ารักดีไหม ฉันคิดว่ามันน่ารักดี เลยซื้อมาให้นาย แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์นะ ฮยอนซอง” ร่างสูงได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ วันนี้เค้ามีความสุขมากจริงๆ อย่างน้อยๆ สิ่งที่เค้ากลัวไว้ว่าฮยอนซองอาจจะไม่รับของจากเค้าก็ไม่เป็นจริง “ฉันชอบช๊อคโกแล๊ตนี่มาก นายนี่ก็โรแมนติกนะ ฮ่าๆ เมื่อไหร่นายจะมีแฟนล่ะ ฉันรับรองว่าคนๆนั้นต้องเป็นคนที่ใครก็ต้องอิจฉามากแน่ๆ” หลังจากสำรวจของทั้งหมด ฮยอนซองก็ได้แต่ยิ้ม เค้ารู้สึกดีใจที่เพื่อนคนนี้ให้ของขวัญกับเค้า แต่เค้านี่สิ ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยจริงๆ ‘เป็นนายได้ไหมล่ะฮยอนซอง ฉันอยากให้นายเป็นคนที่ใครๆก็อิจฉา…’ ดงฮยอนจ้องหน้าคนตรงหน้าพลางคิดในใจ เค้าอยากให้คนตรงหน้าคนนี้ เป็นคนที่อยู่ข้างกายเค้ามากจริงๆ... “เฮ้ ฮยอนซอง มีคนเขียนจดหมายมาถึงนายแหน่ะ” ระหว่างที่เค้ากำลังชื่นชมกับของที่ได้รับจากคนตรงหน้าเมื่อครู่ ก็มีคนยื่นซองจดหมายสีขาวคาดชมพูมาให้เค้า “ใครฝากมาหรอแดฮยอน?” ระหว่างที่ยื่นมือไปรับจดหมาย เค้าก็ได้ถามเพื่อนเค้าคนนี้ที่ในเวลานี้กลายเป็นผู้ส่งจดหมายไปชั่วคราว.. “ไม่รู้สิ หน้าซองมันเขียนชื่อนายไว้ แต่แค่ซองก็หวานแล้ว จดหมายรักแน่ๆ ลองเปิดอ่านดูแล้วกัน ฉันไปละนะ” หลังจากที่ตอบคำถามของฮยอนซอง คนที่มีหน้าที่ส่งจดหมายก็ได้แต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย พร้อมเดินจากไป จะให้เค้าบอกได้ยังไงกันว่าเป็นใครส่งมา เพราะเค้าก็ไม่รู้เช่นกัน แค่เห็นมันตกอยู่ตรงหน้าห้องนี่เอง หน้าซองเขียนแค่ว่า ถึงรุ่นพี่ฮยอนซอง แล้วเค้าก็เอามาให้ก็แค่นั้น หลังจากได้รับจดหมายพร้อมทั้งคำตอบ ฮยอนซองก็ทำการแกะซองจดหมายนั่นอย่างรวดเร็ว พร้อมอ่านเนื้อความในจดหมาย เมื่ออ่านจบเค้าก็ต้องตกใจเล็กน้อย นี่มันจดหมายสารภาพรัก! มีใครแอบรักเค้าด้วยงั้นหรอ!! ”ฮยอนซอง นั่นจดหมายอะไร” คนตรงหน้าเอ่ยถามเสียงเรียบ เพียงแค่มอง เค้าก็รู้ นั่นมันคือจดหมายรัก.. มีคนแอบรักคนตรงหน้าด้วย ตอนนี้เค้ามีคู่แข่งทางหัวใจแล้วสินะ “อืม จดหมายบอกรัก ดงฮยอน นายรู้จักคนที่ชื่อ ลี จอง มิน ไหม? เค้าบอกให้ฉันไปหาเค้าในตอนกลางวันอ่ะ” ฮยอนซองตอบคำถามคนตรงหน้า พลางทำหน้าเหลอหลา ลี จอง มิน ทำไมชื่อนี้คุ้นๆจริงๆ “ไม่อ่ะ นี่ ฉันไปก่อนนะ” ดงฮยอนได้ฟังแค่นั้นก็เจ็บปวดใจ เค้าไม่อยากจะเอ่ยถามเนื้อในจดหมายไปมากกว่านี้ แค่นี้เค้าก็รู้สึกหวงคนตรงหน้าจริงๆ ลีจองมิน ไอบ้านี่มันคือใครกัน! “อ้าว! จะไปไหนละ ? ดงฮยอน...!!” ไม่ทันแล้วจริงๆสำหรับเสียงเรียก ความหึงหวงของดงฮยอนมีมากกว่าที่อะไรๆจะหยุดเค้าได้ แม้กระทั่งเสียงของคนที่เค้ารักก็ตาม... เวลาเที่ยงวัน ในห้องเรียนห้องนึง… “นี่ จองมิน วันนี้นายแน่ใจหรอ ว่าจะสารภาพรักกับพี่ฮยอนซองน่ะ” เสียงเล็กๆดังขึ้นถามอีกคนที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ในเวลานี้ ก็เค้าทำจดหมายรักหายไปแล้ว!! ทำยังไงดี จดหมายที่เค้าใช้เวลาเกือบทั้งคืนเพื่อเขียนความในใจของเค้า “มันหายไปแล้ว ฉันคงไม่ได้สารภาพรักกับพี่เค้าหรอก..” เจ้าตัวตอบพร้อมทั้งได้แต่ทำหน้าเศร้า ตอนนี้เค้าแทบจะร้องไห้ได้เลยด้วยซ้ำ... “จองมิน มีคนมาหา เค้าให้นายออกไปพบเค้าข้างนอกด้วย” เสียงของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เค้าตื่นจากความเศร้าที่ก่อตัวเล็กๆในใจขึ้น “เดี๋ยวฉันมานะมินวู” เค้าลุกขึ้นพร้อมทั้งบอกเพื่อนที่นั่งข้างๆเค้าในเวลานี้ พร้อมทั้งเดินออกไป ที่สวนหย่อมเวลาเดียวกัน… “ทำไมคนนั้นยังไม่มาอีกนะ นี่ก็เที่ยงแล้วนี่ หรือเค้าจะลืมนัด” ร่างโปร่งได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ เค้ามาตามนัดในจดหมายนั่น แต่ไม่ยักกะเห็นร่องรอยของเจ้าของจดหมายเลยสักนิด... “เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าฮะ” หลังจากที่เดินออกมาจากห้อง เค้าก็พบร่างสูงที่ยืนหันหลังให้เค้าอยู่ ทำให้รู้ได้ทันทีว่าคนนี้แน่นอนที่เรียกเค้าออกมาพบ “นายคือ ลี จอง มิน ใช่ไหม?” ร่างสูงหันมาตอบคำถามของอีกคน ทำให้อีกคนถึงกับชะงักไป นี่มัน รุ่นพี่ดงฮยอนนี่ ทำไมถึงเรียกเค้าออกมาพบล่ะ! “ฮะ รุ่นพี่ รู้จักผมด้วยหรอฮะ?” ร่างเล็กตอบ พลางเสมองไปทางอื่น ในเวลานี้ดงฮยอนดูน่ากลัวจนเค้าเองก็ไม่กล้าที่จะมองหน้าหรือสบตา “นายชอบฮยอนซองของฉันใช่ไหม?” ร่างสูงยิงตรงคำถามที่ค้างคาใจมาตั้งแต่เช้า เค้าเที่ยวถามเพื่อนๆเกือบทั่วว่า ลี จอง มิน คือใคร จนได้พบกับคำตอบที่ว่า ไอดอลแห่งปี 2 หน้าหวานสุดๆ ใครหลายๆที่ได้พบเจอต่างก็ต้องตกหลุมรักเค้าทั้งนั้น “*0*!!! รุ่นพี่รู้ได้ไงฮะ!!!!” ร่างเล็กตกใจ เมื่อดงฮยอนล่วงรู้ถึงความรักของเค้า มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็เรื่องนี้ มีเพียงมินวูเท่านั้นที่รู้ หรือว่ามินวูจะแอบไปบอกรุ่นพี่ดงฮยอนนะ ถ้าเป็นงั้นจริง ฉันจะโกรธนายจริงๆ มินวู!! “จดหมาย... นายส่งจดหมายให้ฮยอนซองของฉัน” ดงฮยอนตอบคนตรงหน้า “ผะ ผม ยัง ไม่ได้ส่งเลยนะฮะ ผม.. ผม���ำมันหาย...” ร่างเล็กตอบกลับ น้ำเสียงท้ายประโยคแผ่วเบา เมื่อนึกถึงเรื่องที่เค้าสับเพร่าแล้วตัวเองก็แทบจะร้องไห้ออกมา “นายทำมันหาย? เหอะ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ จดหมายถึงมือของฮยอนซองแล้ว ในเวลานี้ เค้าคงรอนายอยู่” ดงฮยอนมีท่าทีที่อ่อนลง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าแทบจะร้องไห้ เค้าก็คงพยายามอย่างมากจริงๆที่จะสารภาพรักกับฮยอนซองของเค้า เด็กคนนี้จะว่าไปแล้ว ก็น่ารักไม่ใช่เล่นๆจริงๆ “อะไรนะฮะ!! ถึงได้ยังไงกันละฮะ ก็ ผมทำมันหายนี่...” ร่างเล็กตกใจเมื่อรู้ว่าจดหมายถึงมือของคนที่เค้าแอบชอบแล้ว “เพื่อนคนนึงเก็บได้น่ะ ก็เลยเอาไปให้ นี่.. ฉันถามนายหน่อย จองมิน นายชอบเพื่อนฉันมานานแค่ไหน?” ดงฮยอนตอบคำถามแล้วจึงถามคำถามที่เค้าเองก็อยากรู้ เค้าอยากจะรู้ว่ามันเมื่อไหร่ที่เด็กคนนี้ชอบเพื่อนของเค้า ชอบก่อนหรือหลัง ที่เค้าจะชอบ แค่นั้น.. “ชอบมา 3 ปีแล้วฮะ” ร่างเล็กตอบอ้อมแอ้ม… คำตอบของคนตรงหน้าทำให้ดงฮยอนแปลกใจเล็กน้อย ชอบมานานขนาดนี้ ก่อนที่เค้าจะรู้จักกับฮยอนซองด้วยซ้ำไป.. “งั้นนายก็ต้องรู้สินะ ว่าฉันคือเพื่อนสนิทของฮยอนซอง” ดงฮยอนใจเย็นถามอีกครั้ง เด็กคนนี้คงรู้เรื่องราวอะไรของฮยอนซองมากกว่าเค้าเป็นแน่แท้... “รู้ครับ ผมรู้ด้วยว่า รุ่นพี่แอบชอบรุ่นพี่ฮยอนซอง” คนตัวเล็กตอบคำถามอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงแผ่วเบากว่าเดิม เค้ากลัวจริงๆที่ดงฮยอนจะโกรธเค้า เพราะเค้ารู้ว่า เมื่อไหร่ที่ดงฮยอนโกรธ อะไรก็ไม่สามารถหยุดเค้าได้นอกจากรุ่นพี่ฮยอนซองเท่านั้น “นาย! รู้!” ดงฮยอนตกใจ เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กนี่ก็ล่วงรู้ความลับของเค้าเช่นกัน ทำไมนะ คนตรงหน้านี้ดูออกด้วยรึไง “เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเห็นรุ่นพี่กับรุ่นพี่ฮยอนซองในร้านดอกไม้ แล้วผมก็เห็นรุ่นพี่สั่งช๊อคโกแล็ตที่เป็นโปรโมชั่นของร้าน โดยที่รุ่นพี่เจาะจงใช้คำว่า ’ ซารางแฮ ฮยอนซอง ‘ ทำให้ผมสงสัยว่าใครสั่งจึงเดินออกมาดูแล้วก็เห็นเป็นรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่” คนตัวเล็กร่ายคำตอบยาว “ร้านนั้นของนายหรือไง” ดงฮยอนเริ่มหน้าแดง เค้าสงสัยเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อคนตรงหน้ารู้ข้อความที่เค้าสั่งเขียนไป “ก็แม่ผมเป็นเจ้าของร้านนั้นนิฮะ ผมเองที่เป็นคนทำ ทำให้วันนี้ผมตัดสินใจที่จะบอกรุ่นพี่ว่าผมชอบเค้า เพราะผมกลัวว่าวันนึง ผมจะไม่ได้บอกคำๆนี้เมื่อรุ่นพี่ฮยอนซองคบกับรุ่นพี่ไปฮะ!” คนตัวเล็กบอกเสียงแข็ง พร้อมทั้งท่าทางที่มั่นใจ ใช่! เพราะเค้ากลัวว่าเค้าจะไม่มีโอกาสบอกคำๆนั้น เพราะรุ่นพี่ดงฮยอนอยู่ใกล้ๆคนที่เค้าแอบชอบมาก อยู่ใกล้กันมากจริงๆ แล้วถ้าวันใดรุ่นพี่ดงฮยอนบอกความในใจออกไป คนทั้งคู่ก็อาจคบกัน เค้าจึงต้องการที่จะบอกความในใจออกไปก่อนที่เวลานั้นจะมาถึง ถึงแม้ว่ารุ่นพี่จะตอบเค้าว่ายังไง เค้าก็จะไม่เสียใจเลยที่ได้พูดมัน “นาย!” ดงฮยอนตกใจเมื่อจู่ๆคนเล็กก็เสียงดังขึ้น เค้ายกแขนที่กำหมัดขึ้น พร้อมที่จะชกคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่หึงใครอีกคน “รุ่นพี่ อย่าครับ!!” ยังไม่ทันที่จะชก ก็มีใครอีกคนมาดึงแขนเค้าห้ามเอาไว้ เมื่อดงฮยอนมองหน้า ก็ทำให้เค้าผงะ ’ เจ้าเด็กนี่… ทำไม น่ารักจริงๆ ’ ดงฮยอนคิด “รุ่นพี่ครับอย่าเลยครับ จองมินรักรุ่นพี่ฮยอนซองจริงๆนะครับ ได้โปรดเถอะครับ ได้โปรดให้เค้าได้บอกความในใจที่มีกับรุ่นพี่ฮยอนซองเถอะนะครับ” มินวูได้แต่ก้มหน้าขอร้อง ทั้งๆที่มือก็ยังเกาะกุมอยู่ที่แขนของร่างสูงเอาไว้ เค้าเองก็แอบชอบรุ่นพี่ดงฮยอนเช่นกัน แต่ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา... มินวูเองก็คงไม่รู้ว่าในเวลานี้ ความน่ารักของเค้า ทำให้ใครบางคนเริ่มหน้าแดง และหัวใจก็เต้นระรัว... “นาย.. ปล่อยฉัน” ดงฮยอนพูดได้แค่นั้น เค้าไม่กล้าที่จะสะบัดมือออกเลย เค้ากลัวร่างเล็กจะเจ็บถ้าเค้าทำอะไรแรงๆลงไป ภายในใจก็เต้นระรัว... เค้ารู้สึกเขินกับท่าทีของคนตรงหน้า อะไรกัน คนตรงหน้าเค้าทำไมถึงขโมยหัวใจของเค้าได้อย่างง่ายดายแบบนี้ “รุ่นพี่ ขอร้องเถอะครับ อย่าเลยนะครับ” ในเวลานี้มินวูแทบจะร้องไห้ ยิ่งรู้ว่าแรงโมโหที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากความหึงหวง และยังดึงมือออกจากเค้า เพราะความโมโห ทำให้เค้าก็เกิดอาการน้อยใจขึ้นมาเล็กๆ เค้าไม่สามารถแทนที่รุ่นพี่ฮยอนซองได้จริงๆ... “จองมิน นายจะยืนหลับตาอีกนานไหม ไปซะ ตอนนี้ฮยอนซองรอนายอยู่ที่สวนหย่อม” ดงฮยอนพูดได้แค่นั้น ในเวลานี้ เค้าเองก็อยากจะร้องไห้ แต่เมื่อร่างเล็กตรงหน้าของเค้ามีความกล้าที่จะพูดมากกว่าเค้า เค้าจึงทำได้แค่เพียงปล่อยไป อีกอย่าง เพราะคนน่ารักอีกคนตรงหน้าที่กำลังก้มหัวขอร้องเค้า... ไม่รู้เพราะอะไร เค้าไม่สามารถปฏิเสธคำขอนั่นได้จริงๆ “ขะ ขอโทษครับ แล้วก็..ขอบคุณมากฮะรุ่นพี่!!” หลังจากที่โดนไล่ คนตัวเล็กได้แต่เงอะงะ แล้วก็ก้มหัวให้กับคนตรงหน้า ทำไมอยู่ดีๆถึงยอมได้ ตัวเค้าเองก็แปลกใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายอะไรบางอย่างไว้ แทนคำขอบคุณจากเค้า... “รุ่นพี่ฮ่ะ… ช่วยเอาหูมาหน่อยครับ” จองมินพูดกับรุ่นพี่ พลางขเย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อย ซึ่งร่างสูงเองก็ทำตามคำขอนั่นอย่างฉงนเช่นกัน “รุ่นพี่ฮ่ะ จริงๆแล้ว มินวูเองก็แอบชอบรุ่นพี่อยู่นะฮะ แต่เค้าก็ไม่กล้าบอกรุ่นพี่... ผมหวังว่ารุ่นพี่จะดูแลเพื่อนผมได้นะฮะ” หลังจากที่กระซิบกระซาบกับร่างสูงเสร็จสิ้นเรียบร้อย ร่างเล็กก็รีบวิ่งออกไปที่สวนหย่อมทันที ในเวลานี้ หัวใจเค้ารออยู่ที่นั้น รอเค้าอยู่นานแล้ว... หลังจากที่ได้ฟังข้อความจากคนตัวเล็กเสร็จ ดงฮยอนก็ต้องตกใจอีกครั้ง วันนี้มีเรื่องแปลกๆให้เค้าตกใจอย่างมากมาย รวมถึงเรื่องของคนตัวเล็กที่ยื่นมือมาเกาะแขนเค้าอีกครั้ง อย่างไม่ยอมปล่อยไปในเวลานี้ด้วย... ‘นี่นายแอบชอบฉันหรอ มินวู’ ดงฮยอนคิด พลางยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่เวลานี้ยังคงก้มหัวให้เค้าอยู่ และมือของมินวูก็ยังจับอยู่ที่ข้อมือของเค้า… “มินวู เราตามไปดูพวกนั้นกันดีไหม ?” เพราะความนึกสนุก ร่างสูงจึงชวนคนตัวเล็กตรงหน้า ตอนนี้เค้าเองก็คงต้องยอมรับว่า เค้าใจง่ายเกินไปที่ใจเต้นกับคนๆนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่จะให้ยังไงได้ ก็เค้ารู้สึกชอบหน้าตาของเจ้าตัวเล็กเวลาออดอ้อนซะจริงๆ “ฮะ? ไปดู? อ่าว จองมินไปไหนซะแล้วล่ะฮะ?” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นพร้อมมองหาเพื่อนรักของเค้าอย่างมึนงง เจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าหายไปไหนแล้ว นี่เค้าก้มหน้าแล้วคิดอะไรเพลินเกินไปอย่างงั้นหรือไงนะ “ใช่ ไปดูกันเถอะ!” ว่าแล้วร่างสูงก็เปลี่ยนจากที่คนตัวเล็กจับข้อมือของเค้าไว้ กลายเป็นจับมือกับคนตัวเล็กตรงหน้า พร้อมออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน ทำไมเค้ารู้สึกมีความสุขนะ เค้ามันใจง่ายจริงๆ ดงฮยอนไม่สามารถรู้ได้ว่า การกระทำของเค้าเมื่อครู่นี้ ทำให้คนตัวเล็กข้างๆเค้า หน้าแดงจนมะเขือเทศก็ต้องชิดซ้ายเลยจริงๆ

สวนหย่อมในโรงเรียน… “แฮ่กๆๆ รุ่นพี่ฮ่ะ!!!” หลังจากที่คนตัวเล็กวิ่งมาถึง ก็ได้ตะโกนเรียกคนที่เค้าแอบชอบพร้อมกับเหนื่อยหอบ จะไม่ให้เค้าตะโกนเรียกได้ยังไงล่ะ ก็เพราะตอนนี้ หัวใจของเค้ากำลังจะเดินออกไปแล้วน่ะสิ! “หืม ? ใครน่ะ นาย…. ใช่คนที่นัดฉันมาหรือเปล่า ?” ฮยอนซองชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินออกไป พร้อมทั้งหันไปมองเจ้าของเสียงเรียก เมื่อมองชัดๆ เค้าก็ต้องตกใจ นี่มันคนน่ารักที่เค้าเจอหน้าร้านดอกไม้ในวันนั้นนี่ หลังจากนั้น เค้าเอ��ก็เพิ่งจะรู้ว่าคนตัวเล็กนี่ก็คือรุ่นน้องที่โรงเรียนของเค้านั่นเอง… “ใช่ฮ่ะ รุ่นพี่ฮะ ผม….” เมื่อเดินมาถึงร่างโปร่งตรงหน้า เจ้าตัวก็นิ่งเงียบไปสักครู่.. “ผม รัก รุ่นพี่ ฮ่ะ!!!!” คนตัวเล็กตะโกนออกมาอย่างดัง แล้วก็ก้มหน้าที่ตอนนี้แดงยิ่งว่ามะเขือเทศของตัวเองลงไป มือทั้งสองข้างก็ดึงกันไปมาอย่างชุลมุน “อะไรนะ…” ร่างโปร่งยิ้มเล็กๆกับคำสารภาพของคนตรงหน้า คิดไว้แล้วเชียว ว่าต้องชอบเค้าจริงๆ ก็เห็นแอบมองเค้าหลายหนเหมือนกันนี่นา “ผม รัก รุ่นพี่ ฮ่ะ ได้โปรดเป็นแฟนกับผมนะฮ่ะ!!” คนตัวเล็กพูดซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ใจกล้ามากขึ้น และเสียงก็ไม่ดังเหมือนทีแรกแล้ว เค้าแทบจะมุดดินหนี ในเวลานี้ ทำไมเค้าอายได้ขนาดนี้นะ เพราะความรีบร้อนแน่ๆทำให้เค้ากล้าพูดอะไรออกไปแบบนั้น… “อืม ฉันตกลง” ร่างโปร่งพูดสั้นๆ คนตัวเล็กได้ยินก็ถึงกับอึ้งเล็กน้อย ทำให้เค้าเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ นี่เค้าหูฝาดไปหรือเปล่านะ รุ่นพี่ยอมคบกับเค้า! ไม่จริงหรอก เค้าต้องหูฝาดไปแล้วแน่ “นี่ ไม่เชื่อหรอจองมิน” สิ้นสุดคำพูด ร่างโปรงก็ดึงคนตัวเล็กตรงหน้าเข้ามากอด พร้อมทั้งค่อยๆ ประทับริมฝีปากของเค้ากับคนตรงหน้า ประทับกับปากสีชมพูระเรือๆของคนตัวเล็กนั่น… ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาอีก นอกจากการจูบที่ยาวนานและแสนจะหอมหวาน… “ระๆ รุ่นพี่…” หลังจากร่างสูงถอนจูบออกมาแล้ว คนตัวเล็กก็ได้แต่เขินหน้าแดงและตกใจ ทำไมรุ่นพี่ถึงตอบรับเค้าง่ายๆแบบนี้ล่ะ เมื่อกี้ ไม่ใช่ฝันแน่ๆ รุ่นพี่ตอบรับความรักของเค้าแล้ว!! “สงสัยสินะ ทำไมฉันถึงตอบรับ ก็เพราะว่าฉันเองก็เฝ้ามองนายมาเช่นกัน ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆไม่เท่ากับที่นายมองฉัน แต่ก็ทำให้ฉันรู้ว่า นายรักฉันไม่แพ้ใคร” ร่างสูงตอบพร้อมยิ้มอย่างแผ่วเบา ในรอยยิ้มนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข พลางทำให้เค้าคิดถึงเหตุการ์ณเมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน.. ย้อนกลับไปวันรุ่งขึ้นหลังจาก1 อาทิตย์ก่อน ที่ป้ายรถเมล์… “โธ่เว้ย ฝนมาตกอะไรตอนนี้! บ้าจริงแต่เช้าเลย เปียกหมดแล้วเฮ้อ!” เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งบ่นกับตัวเองไม่เบาแต่ก็ไม่ดังนัก ทำให้คนที่อยู่ที่ป้ายรถเมล์อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ได้ยินข้อความทั้งหมดอย่างชัดเจน ภายในป้ายรถเมล์นั้นมีผู้คนยืนรอเพียงไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นก็คือฮยอนซอง นั้นเอง.. ‘เอ๊ะ! นี่มันคนเมื่อวานที่เดินชนกันนี่นา อืม... เปียกฝนแล้วช่างน่ารักจริงๆ’ ร่างโปร่งคิด พลางมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างของอีกคนตรงหน้า โดยที่คนถูกมองก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นกำลังโดนสำรวจจนทั่วร่างกายอยู่ (น้องซองหื่นน กรี๊ดดดดดด) ร่างโปร่งมองทุกอิริยาบถของคนตัวเล็ก ตั้งแต่สะบัดผม จัดเสื้อผ้า ดึงกระเป๋าให้กระชับแน่นขึ้น หลังจากที่ขึ้นรถเมล์ ก็พลางแอบมองอยู่เรื่อยๆ ก็เพราะเดี๋ยวคนตรงหน้าก็ทำหน้ามุ่ย ไม่ก็ยิ้ม สักพักก็ฮึมฮำเพลงเบาๆตามเสียงดนตรีในหูฟังของตน หลังจากนั้นมา ร่างโปร่งก็ไม่สามารถละสายตาไปจากคนตัวเล็กนี่ได้อีก ยิ่งวันไหนที่เค้าเห็นคนตัวเล็กแอบมองล่ะก็ เค้าก็ยิ่งมีความสุขเมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กเองก็แอบมองเค้าเช่นกัน... เค้ายอมรับกับตัวเองเลยว่า เค้าหลงรักคนตัวเล็กคนนี้ไปซะแล้ว... และหวังว่าคนตัวเล็กเองก็เช่นกัน..... เค้าไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าจะได้รับจดหมายบอกรักจากคนที่เค้าก็แอบเฝ้ามอง ภายในหนึ่งอาทิตย์ต่อมา... “นี่มินวู นายจะก้มหน้าทำไม..” ร่างสูงยิ้มพลางถามคนตัวเล็กที่นั่งยองๆอยู่ใกล้ๆ เมื่อกี้ถึงแม้ว่าเค้าจะเห็นฉากเลิฟซีนของฮยอนซองกับจองมินเข้าให้ ถึงแม้ว่าเค้าจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ แต่ก็ไม่มากเท่าที่เค้าคิดไว้ในทีแรก ก็คงเพราะคนข้างๆเค้าแท้ๆ ที่เข้ามาขโมยหัวใจเค้าอย่างรวดเร็วจริงๆ สำหรับฮยอนซอง เค้าก็ได้แค่คิดว่า คงดีแล้วที่ทั้งคู่ลงเอยกัน เพราะหลังจากนั้นไม่นาน เค้าก็เห็นแต่ฮยอนซองมองเด็กคนนั้นอยู่เรื่อยๆ แล้วอีกอย่าง ความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากับฮยอนซอง ถ้าอยู่ในฐานะเพื่อนก็คงจะดีและยืนยาวกว่าแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างสูงจึงไม่เจ็บปวดมากนัก และยอมรับความเป็นไปที่เกิดขึ้น.. “รุ่นพี่ฮะ นี่มันไม่ดีนะฮะ มาแอบมองเค้าทำอะไรกันแบบนี้ ผมขอกลับก่อนแล้วกันนะฮะ” เมื่อร่างเล็กพูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องล้มไม่เป็นท่า เมื่อร่างสูงตรงหน้าไม่ยอมปล่อยมือออก ทั้งยังดึงมือของเค้ากลับมาด้วยแรงที่กึ่งจะมากอยู่พอควร ส่งผลให้คนตัวเล็กล้มทับร่างสูงไปโดยปริยาย (ละครไทยนิดนะค่ะ 555) “อ๊ะ รุ่นพี่ฮะ” คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าอย่างเอียงอาย นี่เค้าล้มทับรุ่นพี่หรือนี่ ได้มองรุ่นพี่ใกล้ๆ ก็ทำให้รู้ว่ารุ่นพี่หล่อและน่ารักแค่ไหน ถึงแม้จะมีรอยตีนกาหน่อยๆก็เถอะนะ แต่ก็ยังน่ารักในสายตาของเค้าอยู่ดี แค่ได้คิด หัวใจของเค้าก็เต้นระรัว... “หัวใจนาย เต้นแรงจังนะ” ร่างสูงแซวคนตรงหน้า เค้าเห็นเต็มตาจริงๆ คนตัวเล็กหน้าแดงจนมะเขือเทศ 10 ลูกก็สู้ไม่ไหว ยิ่งเขินอายก็ยิ่งน่ารัก... “รุ่นพี่ฮะ ปล่อยผมเถอะฮะ” คนตัวเล็กพูด พลางจะลุกขึ้น แต่ไม่สามารถทำได้ จะทำได้ยังไงล่ะ! ก็ร่างสูงเล่นโอบกอดเค้าซะแน่นไปซะแล้ว ‘นี่รุ่นพี่จะแกล้งเค้าหรือยังไงกันนะ ป่านนี้คงหน้าแดงจนรุ่นพี่รู้แล้วแน่ๆ’ มินวูคิด “เฮ้ มินวู นายชอบฉันใช่ไหมล่ะ?” ร่างสูงพูดบางสิ่งออกไปทำให้คนตรงหน้ายิ่งหน้าแดงมากเข้าไปอีก ดวงตาที่เบิกโพลงอย่างตกใจ แต่กลับน่ารักในสายตาของเค้า ทำให้เค้ายิ่งอยากแกล้งคนตัวเล็กนี่เข้าไปใหญ่ “ระ ๆ รุ่นพี่! รู้หรอฮะ!!” คนตัวเล็กตอนนี้ ตกใจซะไม่เป็นอันทำอะไรซะแล้ว เค้าได้แต่สงสัยว่ารุ่นพี่รู้ได้ยังไง ก็เรื่องนี้ เค้าไม่เคยบอกใครเลยนี่นา ยกเว้นจองมิน เอ๊ะ หรือว่า! “เมื่อกี้จองมินบอกฉันน่ะ ว่านายชอบฉัน ทำไมไม่มาบอกกับฉันตรงๆล่ะ วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นะ แอบชอบใครก็ต้องบอกเค้าในวันนี้สิ หืม..” ร่างสูงได้ใจกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้นไปอีก โดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยสักนิด เค้าได้แต่ก้มหน้าอย่างเขินอายอยู่อย่างนั้น “ก็.. ผมรู้ว่ารุ่นพี่ชอบรุ่นพี่ฮยอนซอง ทำให้ผม ไม่กล้าจะบอก…” คนตัวเล็กตอบคำถามของคนตรงหน้าอย่างอ้อมแอ้ม ใครจะกล้าล่ะ ดูออกง่ายจะตาย ว่ารุ่นพี่น่ะชอบใครอยู่ “นี่ ตอนนี้น่ะ ฉันไม่ได้ชอบฮยอนซองแล้วนะ ฉันน่ะ ชอบใครอีกคนนึงอยู่” ร่างสูงตอบ ท้ายประโยคของร่างสูงนั้น ทำให้คนตัวเล็กที่อยู่บนตัวของเค้าถึงทำตะลึงขึ้น รุ่นพี่มีคนที่ชอบ แต่ไม่ใช่รุ่นพี่ฮยอนซอง งั้นเป็นใครกันล่ะ!! เมื่อร่างสูงเห็นท่าทีที่ดูตกใจและเศร้าสร้อยลงไป ก็นึกสนุกปนสงสาร ‘ให้ตายสิ นายนี่มันน่ารักจริงๆ น่ารักจนหัวใจฉันแทบจะระเบิดออกมาแล้ว แบบนี้คงต้องทำโทษซะหน่อยแล้วล่ะมั้ง!’ สิ้นสุดความคิดพิเรนท์ๆของเจ้าของ ร่างสูงก็โน้มไปหอมแก้มคนตัวเล็กตรงหน้าหนึ่งฟอดใหญ่ๆ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับอึ้งแล้วหน้าแดง ไม่เป็นอันทำอะไรอีกแล้ว ในเวลานี้ สติของคนตัวเล็กแทบจะหลุดลอยไป เมื่อกี้คนที่เค้ารักหอมแก้มเค้าหรอ ?? นี่เค้าฝันไปหรือเปล่านะ!! “คนที่ฉันชอบก็คือนายนะ มินวู ความน่ารักของนาย ทำให้หัวใจของฉ��นหลุดลอยไปอยู่กับนาย จะรับรักฉันไหม ถ้าฉันจะบอกว่าฉันชอบนาย” หลังจากการฉวยโอกาสหอมแก้มคนตัวเล็กตรงหน้า ร่างสูงก็พูดบางสิ่งที่อยู่ในใจออกไป สิ่งที่เค้ารู้สึกในเวลานี้... คนตัวเล็กไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก นอกจากพยักหน้าอย่างช้าๆ เป็นอันว่าตกลง แล้วก็ฟุบหน้าลงไปกับอกอันแข็งแกร่งของคนตรงหน้า ทำไงได้นี่ ก็เค้าอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไหนแล้วจริงๆนี่นะ “รักฉันไหม มินวู...” ร่างสูงเห็นท่าทีอย่างนั้น ก็ยิ่งแกล้งคนตัวเล็กเข้าไปใหญ่ “รักสิฮะ” เสียงอ้อมแอ้มของคนตัวเล็กดังขึ้น ทำให้ร่างสูงได้ยินไม่ถนัดหู ก็จะได้ยินชัดได้ยังไงละน๊า ในเมื่อคนตัวเล็กฟุบลงกับอกแบบนั้น แถมยังพูดซะเบาอีก “ว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยินเลยจริงๆ” ร่างสูงแหย่คนตัวเล็ก “รักฮะรุ่นพี่ดงฮยอน” คนตัวเล็กพูดเสียงดังขึ้น แต่ก็ยังอ้อมแอ้มอยู่เช่นเดิม… “อะไรนะ ก็นายฟุบอยู่กับอกฉันแบบนั้นแล้วพูดเบาซะขนาดนั้น ฉันจะไปได้ยินไหม? หืม...” ร่างสูงแหย่คนตัวเล็กอีกเรื่อยๆ เค้ารู้สึกสนุกและมีความสุขมากจริงๆ ที่ได้ทำแบบนี้ แต่เค้าต้องนึกไม่ถึงแน่ๆเมื่อคนตรงหน้าเค้าทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เค้าต้องชะงัก! “ผม รัก รุ่นพี่ ดงฮยอน มาตลอดเลยฮะ! รุ่นพี่ คือ แฟนของผมนะฮะ ผมรักพี่ดงฮยอนฮะ!!” คนตัวเล็กกระเถิบขึ้นมาที่ข้างๆหูของร่างสูงที่อยู่เบื้องล่างของร่างกายเค้า พร้อมกับพูดคำพูดที่หวานๆ อย่างช้าๆ และชัดๆ จนคนฟังเองก็ต้องอายแทน.. “ฉันก็รักนาย มินวู” สิ้นสุดเสียงของร่างสูง ก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาอีกเลย เมื่อร่างสูงปิดปากเล็กๆน่ารักนั่นลง ด้วยความรักที่มีในหัวใจอย่างเปี่ยมล้น จูบนี้ยาวนานยิ่งนัก เสมือนจะเป็นสิ่งที่บอกว่า รักทั้งคู่ของเค้าในครั้งนี้ ก็จะยาวนานเช่นกัน... ยาวนานจนใครหลายๆคนก็อาจคาดไม่ถึงได้เลยจริงๆ.... “รุ่นพี่ฮะ นี่ดอกไม้สำหรับวันวาเลนไทน์ฮะ” จองมินยื่นดอกกุหลาบช่อหนึ่งให้แก่คนรักของเค้า ดอกกุหลาบช่อนี้ไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็ดูสวยงามและน่ารักไม่แพ้ใคร… กลิ่นหอมของมันอบอวลไปทั่ว เหมือนจะเป็นเครื่องบ่งบอกถึงความรักที่อบอวลของคนทั้งคู่เช่นกัน.. “ดอกไม้ช่อนี้!!” เมื่อร่างโปร่งเห็นช่อดอกไม้ก็ต้องตกใจ ก็นี่มันช่อดอกไม้ที่เค้าจ้องมองในร้านกาแฟในวันนั้นนี่นา!! “ทำไมหรอฮะพี่ฮยอนซอง” คนตัวเล็กฉงนเล็กน้อย เมื่อคนรักของเค้าทำหน้าตกตะลึงเมื่อเห็นช่อดอกไม้ของเค้า “ก็.. ฉันมองมันเมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน ฉันอยากได้มันน่ะ มันสวยดี” ร่างโปร่งตอบเสียงเบาๆ พลางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเค้าจะได้รับดอกไม้ช่อนี้จากคนที่เค้ารัก และ คนนั้นก็รักเค้าจริงๆตามแบบที่เค้าเคยคิดเอาไว้… “จริงหรอฮะ ก็ดอกไม้ช่อนี้ ผมทำไว้เพราะคิดว่าอยากจะให้รุ่นพี่ ก็เลยจัดแต่งมันอย่างสวยงาม แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้ให้จริงๆหรอกนะฮะ” คนตัวเล็กตอบ “นี่นายเป็นคนจัดอย่างงั้นหรอ? ถ้าอย่างงั้น ร้านดอกไม้นั่นก็..” ร่างโปร่งตกใจอีกครั้ง เมื่อได้รู้ว่าดอกไม้ที่เค้าจ้องมอง คนตัวเล็กตรงหน้านี้ เป็นคนจัดด้วยมือของเค้าเอง “ฮะ นั่นร้านของแม่ผมเองฮะ” คนตัวเล็กตอบอีกครั้ง ���ลางยิ้มแย้มอย่างสดใส ถ้าอย่างงั้น ฟ้าก็ลิขิตมาแล้วใช่ไหมครับ ให้ผมได้เจอกับรักครั้งนี้ รักที่สวยงาม และคนรักที่น่ารักของผม… ขอบคุณพระเจ้ามากจริงๆครับ ที่ส่งคนตรงหน้านี้มาให้ผม... ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะรักคนตรงหน้านี้ตลอดไปจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักกับความรัก ในวันนี้ผมรู้แล้วว่า ความรักนั้นมอบความสุขให้ผม ถึงแม้ว่าในวันข้างหน้า ผมอาจจะต้องร้องไห้เพราะมัน แต่ผมจะไม่เสียใจเลย ที่ได้พบกับคนตัวเล็กคนนี้... เพราะรักของผม... จะมีไว้เพียงเพื่อเค้าคนนี้เท่านั้น ตลอดกาล... . . . . . . แล้วคุณล่ะครับ.. เจอคนนั้นของคุณหรือยัง ?? The End

[mini-rain]

140808 HS,JM,MW,DH at Kan Pak TV, Thailand 9P

Cr: MiniRain_

모두 2차 가공 하지 마세요. 자료 이동시 출처를 정확히 밝혀주세요. 

DO NOT EDIT THE PHOTO. PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDIT.

ห้ามตัดต่อรูป หรือตัดเครดิตออก. ถ้าจะเอาออก กรุณาให้เครดิตอย่างชัดเจน.

[mini-rain]

Our Chris finally created a twitter account! Follow Chris @prince_hr89 ^^

[mini-rain]

Chris performing at an event in Seoul

[mini-rain]

Always perfect.... Jeong Hyungrok...

(05-08-14) Chris - 난 너만 보면 꺅 @ Club Auteur [Cr: Letusfight]

[mini-rain]

1993.06.09 Happy Birthday Shim Hyunseong • 생일축하합 심현성 • ヒョンソン、誕生日おめでとう

Thank you for coming out of your shell and letting all bestfriends see how amazing you are. Continue being our cute (and hot) guinea pig. We will always love you ♥

[mini-rain]

[HOW TO] วิธีการโหวตให้บอยเฟรนด์ในรายการอินกีกาโย

เริ่มแรกให้โหลดแอพ 엠앤tv톡 - 방송참여 (สำหรับคนไม่รู้ภาษาเกาหลี ก๊อปวางได้เลยค่ะ)

หลังจากโหลดแอพเรียบร้อยให้เข้าแอพเลยค่ะจะเจอหน้าต่างให้ล็อคอิน

จะเจอกับหน้าต่างข้อตกลงให้ติ๊กถูกทั้งสองช่องแล้วกดปุ่มเหลืองได้เลย

ในส่วนของเพศและวันเกิดพอกดเข้าไปจะเจอหน้าต่างแบบนี้ 

เพศ (ให้เลือกตามเพศตัวเอง)

วันเกิด

หลังจากเลือกเพศและวันเกิดเรียบร้อยให้คลิกปุ่มสีเหลืองเพื่อตกลงนะคะ

ทั้งหมดก็เป็นอันเสร็จสิ้นจ้า ครั้งถัดไปจะล็อคอินก็ใช้เมล์และพาสที่สมัครไว้ตอนเริ่มแรกนะคะ วิธีนี้ใช้ได้กับแฟนๆทุกวงไม่จำเป็นต้องเป็นเฉพาะแค่บอยเฟรนด์นะคะ ^^

ไม่ได้แปะชื่อเครดิตไว้ แต่หากว่าจะนำไปแชร์ขอให้ให้เครดิต HyunRain กันนิดนึงด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

Cr: HyunRain

DO NOT RE-UP!

[mini-rain]

[Thai Trans] Hyunseong greeting for Jotwins’s Birthday

ถึงแม้ว่าที่จริงแล้วโดยปกติพี่จะน่ารำคาญ แต่พี่ก็ชอบพวกนายมากจริงๆนะ ด้วยรักจากใจเลย ที่จริงแล้วพี่ค่อนข้างจะจุกจิก

แต่พี่ก็หวังว่าพวกนายจะเข้าใจนะ รักนะ

Ps. เป็นคำอวยพรจากคลิปนี้นะคะ

[120504] Staff Diary -YoungKwang Birthday Party 2

  ________________________________________________________

Source: Staff Diary -YoungKwang Birthday Party 2 Thai Trans: JoCheongMi, SeongLOVER♥

PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDITS AND DO NOT EDIT ANYTHING.  กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขอะไรใดๆทั้งสิ้น

[mini-rain]

[THA&JAP TRANS W/ VID] 130911 Hyunseong – Piano Practice. (B.F 톡♪ 톡♪)

Original Msg.

현성이의 피아노 치는 모습 깜짝 공개! 요새 현성이가 열심히 피아노를 배우고 있습니다 : ) 연습하는 현성이의 모습을 문틈사이로 몰래 찍었어요~~ 언젠가 현성이가 팬 여러분들께 직접 피아노를 치면서 노래 부르는 그 날을 기대하며^_^ 좋은 저녁 되세요!!

Thai Trans: เซอร์ไพรส์! ฮยอนซองตอนกำลังเล่นเปียโน! ช่วงนี้ฮยอนซองกำลังตั้งใจเรียนเปียโนอยู่ล่ะ : ) แอบถ่ายฮยอนซองตอนซ้อมจากช่องประตูค่ะ~~ จะรอดูซักวันนึงที่ฮยอนซองจะเล่นเปียโนและร้องเพลงให้แก่แฟนๆด้วยตัวเองนะ^_^ ขอให้เป็นตอนเย็นที่ดีนะคะ !!

Japanese Trans: ［B.Fトｰｸトｰｸ］HyunSeong; ヒｮﾝｿﾝのピｱﾉを弾いている姿をサﾌﾟﾗｲｽﾞ公開!最近ヒｮﾝｿﾝが一生懸命ピｱﾉを習っています:) 練習するヒｮﾝｿﾝの姿を戸の隙間からこっそり撮りました~~ HyunSeong ; いつかヒｮﾝｿﾝがフｧﾝの皆様方に直接ピｱﾉを弾きながら歌うその日を期待しながら^_^良い夜を過ごしてください!!

________________________________________________________

Source: Boyfriend’s Official Fan Cafe’ Korean to Thai Trans: MemO@SeongLOVER♥ Korean to Japanese Trans: Lovely SeongSmile(@SeongSmile_HS)@SeongLOVER♥

PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDITS AND DO NOT EDIT ANYTHING. กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขอะไรใดๆทั้งสิ้น

[mini-rain]

[TRANS+PIC] 130918 Boyfriend’s Japan Official Twitter Update.

Original Msg.

Softbank HAWKS K-POPデーで名前入りユニフォームを頂きました！ファンの皆さんはもちろん、温かく迎えて下さったHAWKSファンの皆さんと素敵なスタッフの皆さんに囲まれとても素晴らしい日になりました。

Thai Trans:

เสื้อยืดพร้อมชื่อที่สวมใส่ในช่วงวัน Softbank HAWS K-POP! รายล้อมด้วยสต๊าฟที่น่ารักและให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นจากแฟนๆของ HAWKS และแน่นอนเช่นกัน หวังว่าทุกๆคนจะมีวันที่ดีนะ.

___________________________________________________

Source: Boyfriend’s Japan Official Twitter (@officialbfjp) Thai Trans: HyunRain@SeongLOVER♥

PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDIT AND DO NOT EDIT ANYTHING. กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขใดๆทั้งสิ้น.

[mini-rain]

[THA&JAP Trans] 130928 Boyfriend Official Fan cafe’ Massage - Hyunseong

Thai Trans:

จากฮยอนซอง♥ หัวข้อ: หนาว

ไม่เจอกันนานนะ~~ สบายดีไหม??^^ ผมหรอ อืม…. ไม่บอกหรอก คิคิคิคิ ทุกคนครับ ได้ใช้เวลาช่วงชูซอกกันอย่างดีแล้วใช่ไหมครับ?? ทุกคนคงอ้วนขึ้นเยอะแน่เลย…… คิคิคิคิคิ ส่วนผมผอมลงล่ะ~~ แบร่~~~~~คิคิ อยู่ดีๆอากาศก็หนาวขึ้นนะครับเนี่ย~~ ระวังเป็นหวัดนะครับ~~~ มีนูเป็นหวัดไปเรียบร้อยกำลังแพร่เชื้ออยู่ครับ~~ ถึงผมจะไม่ติดหวัดด้วยก็เถอะ~~~คิคิคิคิคิคิ ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะครับ คิดถึงนะ

งั้น บ๊ายบาย!

  Japanese Trans:

[From. ヒｮﾝｿﾝ♥] 寒い 2013.09.25. 22:04

久しぶり~~ 元気にしてる??^^ 僕は うーん…. 教えてあげない ㅋㅋㅋㅋ

皆さん秋夕(チｭｿｸ)は楽しく過ごせましたよね?? 皆すごく太ったんだろうね……ㅋㅋㅋㅋㅋ

僕は痩せたのに~~ ムカつくでしょ~~~~~ㅋㅋ

急に天気がすごく寒くなってきましたね~~ ベﾌﾟ達風邪に気をつけて~~~

ミﾇがもう風邪引いてメﾝﾊﾞｰ達に移して行ってる~~ 僕は移ってないけど~~~ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

皆カラダに気をつけて元気で

会いたい

じゃあこれで!

————————————————————————

Source: Boyfriend’s Official Fan Cafe’ Korean to Thai Trans: MemO@SeongLOVER♥ Korean to Japanese Trans: Lovely SeongSmile(@SeongSmile_HS)@SeongLOVER♥

PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDIT AND DO NOT EDIT ANYTHING. กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขใดๆทั้งสิ้น.

[mini-rain]

[Thai Trans] 131001 B.F의 모든 것 – Hyunseong

________________________________________________________

Source: Boyfriend’s Official Fan Cafe’ Korean to Thai Trans: MemO@SeongLOVER♥

PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDIT AND DO NOT EDIT ANYTHING. กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขใดๆทั้งสิ้น.

[mini-rain]

[THA&JAP+PIC] 131113 Boyfriend’s Official Twitter - Hyunseong Update

Thai Trans: [B.Fฮยอนซอง] ทุกคนครับ! Seasons Greeting ปี 2014 ของบอยเฟรนด์!! เตรียมพร้อมที่จะเข้าปี 2014 ด้วยกันกับบอยเฟรนด์แล้วใช่ไหมครับ?^^ ได้โปรดรอคอยกับภาพลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ของบอยเฟรนด์ด้วยนะครับ~~

Japanese Trans: [B.Fヒｮﾝｿﾝ] 皆さん! BoyFriend 2014年 カﾚﾝﾀﾞｰが出ます! 2014年 一年もBoyFriendと一緒にする準備は出来てますか?^^ 隠されたBoyFriendの姿たくさん期待してください~~

________________________________________________________

Source: Boyfriend’s Official Twitter

Korean to Thai Trans: HyunRain@SeongLOVER♥

Korean to Japanese Trans: Lovely SeongSmile(@SeongSmile_HS)@SeongLOVER♥

  PLEASE TAKE OUT WITH FULL CREDIT AND DO NOT EDIT ANYTHING. กรุณานำออกพร้อมเครดิตเต็มและห้ามแก้ไขใดๆทั้งสิ้น.