mookray21 - Tumblr blog

mookray21 · 6 years ago

Text

[Fic]Vampiwarewolf

คืนจันทร์เพ็ญ…

ลูกหมาป่าวิ่งหนีการไล่ล่าจากเหล่าแวมไพร์ด้วยบาดแผลเต็มตัวแม้ขาจะวิ่งรัวเร็วเพียงใดก็เหมือนจะไม่มีประโยชน์เมื่อร่างไร้สีเลือดทั้งหลายว่องไวยิ่งกว่าอะไรในยามที่ความมืดเป็นใจใต้เงาจันทร์สลัวลาง สติร่างเล็กๆเริ่มหมุนคว้างแต่ก็ยังฮึดสู้วิ่ง��ข้าสู่ป่ากว้างเบื้องหน้า กระทั่งความเหนื่อยล้าทำให้ร่างนั้นเริ่มอ่อนแรง แต่ก่อนที่แสงแห่งสติจะดับวูบไป เสียงทุ้มของเด็กชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นในความทรงจำ

“เจ้าตัวน้อย เป็นอะไรไป แข็งใจไว้”

นานเท่าไรไม่รู้ที่หลับไป กระทั่งได้ยินเสียงเย็นๆของแวมไพร์ที่ไล่ล่าตนดังอยู่ไม่ไกล ทำให้ร่างน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมาตามสัญชาตญาณ และพบว่าตนนั้นอยู่ในอ้อมแขนของเด็กผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเผ่าพันธุ์ศัตรูที่แม้จะอยู่ในเสื้อที่พันไว้แน่นหนาก็รับรู้ได้จาก"กลิ่น"ที่พันอยู่รอบตัว ด้วยความกลัวเจ้าตัวน้อยจึงขยับกายแต่ได้เสียงกระซิบจากเจ้าของเสื้อห้ามไว้

“อย่าขยับ เจ้าพวกนั้นจะรู้ตัว” “…….” “ฉันจะช่วย อย่ากลัวเลย” “…….”

ร่างหมาป่ากำลังจะเอ่ยค้าน สัญชาตญาณกลับรับรู้ถึงการก้าวเดินมาใกล้ของผู้ที่ทำร้ายตนจึงได้แต่ขดตัวนิ่งอย่างหวาดหวั่นต่อคำ"สัญญา"ของเด็กชายที่ตนไม่ได้แม้แต่เห็นหน้าและไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้แค่ไหน กระทั่งบทสนทนาตรงหน้าเริ่มขึ้น

“คริส นายมาทำอะไรที่นี่” “มาจับสัตว์กิน” “มาจับอะไรดึกดื่นป่านนี้ พวกชั้นสูงปกติมีแต่คนหาเลือดมาบริการไม่ใช่หรือไง แล้วนั่นห่ออะไรไว้” “สัตว์ที่ล่ามาได้” “น่าสนใจ แต่ฉันไม่เห็นเคยได้ยินว่าเด็กอย่างนายจะล่าอะไรได้…” “ฉันถึงได้มาฝึกคนเดียวไง” “ฝึกเหรอ น่าสนใจๆๆๆๆ”

ผีดูดเลือดในร่างวัยรุ่นแสยะยิ้มก่อนหัวเราะออกมาพลางชวนลูกน้องขำขันเต็มที่ เพราะเป็นที่รู้ดีในวงศ์วานว่าเด็กตรงหน้านี้แค่แมลงยังฆ่าไม่ได้

“ก็ดีๆๆ คุณชายคริสรู้จักฝึกล่ากับเขาสักที แต่…เมื่อกี้ พวกฉันไล่เหยื่อมาแถวนี้ นายเห็นมันบ้างไหม” “ไม่เห็น” “แต่ฉันว่าฉันได้กลิ่นนะ”

ผู้หลงใหลในการล่าแสร้งทำจมูกฟุดฟิด ก่อนใช้สายตาคมกริบจ้องไปที่ห่อผ้าในมือเด็กชายตรงหน้า

“กลิ่นมาจากในห่อผ้านั่น” “……..” “แกซ่อนมันไว้สินะ” “ฉันล่ามา” “แกโกหก!!! กระชากห่อผ้านั่นมา!!!!”

ชั่วขณะที่เหล่าฝูงแวมไพร์พุ่งเข้ามาพร้อมกัน นัยน์ตาสีเทาอ่อนของเด็กชายก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มซัดร่างที่กำลังจู่โจมให้แตกกระจายเข้าชนต้นไม้ที่อยู่เต็มพื้นที่เต็มแรง ยังไม่ทันที่จะแบ่งพลังรักษาร่างกายที่บอบช้ำ

เด็กชายผู้ที่พวกตนคิดจะติดตามก็อันตรธานหายไปจากตรงนั้นแล้ว…

ร่างในห่อเสื้อรู้สึกถึงแรงลมปะทะเพียงชั่วครู่ ก็พบว่าตนมาอยู่ข้างทะเลสาบกว้างใหญ่ โดยมีร่างของเด็กชายผู้ให้สัญญานั่งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าได้รูปขาวซีดเอ่ยถามแผ่วเบา

“พวกนั้นสินะที่ทำร้ายนาย” “……..” “คืนร่างได้แล้วล่ะ นายปลอดภัยแล้ว”

ผู้ถูกบอกกล่าวหันมองร่างตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ก่อนเด็กชายจะระบายรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ถึงจะตัวเล็กแต่ก็เป็นมนุษย์หมาป่า” “……..” “ถ้าได้อาบแสงจันทร์แผลจะหายเร็วขึ้นใช่ไหมล่ะ”

ร่างที่เต็มไปด้วยขนมองร่างขาวซีดเบื้องหน้าอีกครั้งอย่างชั่งใจ ก่อนค่อยๆเหยียดตัวแปรสภาพร่างกายเป็นเด็กชายตัวเล็กที่มีหูและหาง แผลตามร่างกายยังคงแจ่มชัดแต่ยังคงพอมีแรงถัดตัวลงน้ำ แสงจันทร์ที่ทาบตามระลอกคลื่นเริ่มทำงานให้แผลบนร่างจางหายไป และเมื่อหายสนิทเจ้าตัวเล็กจึงได้กลับเข้าฝั่งโดยมีมือเย็นๆของฝ่ายที่รอฉุดรั้งขึ้นไปยื่นมาให้ นัยน์ตาสีแดงมองมือขาวซีดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“แวมไพร์ควรช่วยเหลือหมาป่าด้วยหรือไง” “ไม่มีใครควรถูกรังแก” “…….”

มือเล็กกว่ายอมให้มือใหญ่คว้าจับขึ้นไปโดยดี และเมื่อไปนั่งพักที่โขดหิน ร่างเล็กจึงถือโอกาสเอ่ยถาม

“นายชื่ออะไร” “คริส” “ฉันเลย์ …ขอบคุณที่ช่วย”

ใบหน้าขาวราวแสงจันทร์ยกยิ้มตอบกลับมาให้ เป็นภาพติดตาอันอบอุ่นจนหมาป่าตัวน้อยอดไม่ได้ที่จะหลบจากฝูงมาพานพบบ่อยครั้งในคืนจันทร์เต็มดวง พร้อมพ่วงของฝากเป็นสัตว์ตัวเล็กใหญ่ตามกำลังที่ตัวเองล่ามาได้เพื่อให้อีกฝ่ายได้ใช้เป็นอาหาร และผู้ที่ได้รับมันก็เพียงดูดเลือดอย่างพอกินเท่านั้นเสมอมา

จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากมิตรภาพในยามยาก พัฒนาขึ้นมาสู่ความใกล้ชิดที่มากขึ้นทุกวัน จากร่างเล็กๆที่ได้รับการช่วยเหลือวันนั้น เติบโตมาเป็นร่างเพรียวบางที่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่งว่องไว ในขณะที่อีกฝ่ายกลายเป็นหนุ่มที่ไม่ว่าใครได้พบก็ต้องชะงักงันในความทรงเสน่ห์ที่ยากจะต่อต้าน

แต่การพบกันของสองฝ่ายก็ยังคงดำเนินอย่างนั้น แม้การชิงชังระหว่างสองเผ่าพันธุ์จะรุนแรงมากขึ้นเท่าใด

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หมาป่าอาบร่างภายใต้แสงจันทร์ โดยมี��ัยน์ตาสีเทาอ่อนมองตามอย่างหลงใหล แม้จะไม่อยากให้มีบาดแผลตามกายบางสักเท่าใดแต่การได้มองเช่นนี้ก็เพลินตาแวมไพร์หนุ่มไม่น้อย เสียก็แต่คนที่ถูกคอยมองรู้ตัวเสียก่อนจึงต้องรีบถอนสายตาออกโดยไวเพราะไม่นานจากนั้นเจ้าตัวก็เข้ามาประชิดใกล้เหมือนทุกที

“นายนี่ชอบมองตอนฉันรักษาแผลทุกทีเลยนะ” “แค่อยากรู้ว่าหายดีหรือยัง” “งั้นเหรอ…”

แขนบอบบางหากเต็มไปด้วยมัดกล้ามอันโผล่พ้นมาจากเสื้อสีขาวเปียกลู่แนบไปกับลำตัวถูกวางลงที่บ่ากว้างอย่างแกล้งยั่ว ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าคมแล้วยกยิ้มให้

“นึกว่าดูดีจนละสายตาไม่ได้ซะอีก” “……..”

นัยน์ตาคมมองหยดน้ำที่ไหลเรื่อยจากใบหน้าหวานข้างกายผ่านลงไปถึงลำคอและแผ่นอกอย่างเผลอไผล ก่อนมือใหญ่จะว่องไวฉุดเอาเอวบางลงมานั่งตักอย่างเจ้าตัวไม่ทันระวัง เรียกเสียงทักท้วงออกมาจากร่างเพรียวบางแทบจะทันที

“ท….ทำอะไร!?” “แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้น นายจะว่ายังไง…” “หา….” “ถ้าฉันบอกว่ามันน่าหลงใหลจริงๆ นายจะทำยังไง” “ก…ก็ไม่ทำไง ปล่อยฉันน่า คริส” “เลย์….”

คนตัวเล็กกว่าดิ้นรนจนหลุดออกมาได้ ก่อนกระโดดลงไปใต้น้ำเพื่อลดทอนความร้อนที่ใบหน้า แม้จะเป็นเพื่อนกันมานานปี แต่หมู่นี้เขารู้สึกว่าร่างขาวซีดไร้อารมณ์ที่อยู่ข้างๆกันมาดูน่ามองขึ้นมากมาย แล้วการตอบสนองเมื่อครู่คืออะไร เขาอุตส่าห์คิดว่าอีกฝ่ายจะรังเกียจเพื่อให้เขาคิดได้ แต่กลับ…

“เลย์….” “ค….คริส!!?.”

ใบหน้าหวานแทบสำลักน้ำเมื่อเห็นคนที่กำลังคิดถึงกระโดดตามลงมาจ้องหน้า ร่างบอบบางเร่งพาร่างตัวเองขึ้นเหนือน้ำเพราะกลั้นหายใจไม่ไหว แต่พอถึงยังไม่ทันจะวิ่งหลบไป ใครบางคนก็คว้าเอวบางนั้นไว้ได้อีกครั้ง ซ้ำยังรั้งร่างทั้งร่างมากอดไว้จนแน่นแนบอก

“คริส ปล่อยฉัน” “เมื่อกี้นายเขินฉันใช่ไหม” “ข…เขินบ้าอะไร ทำไมฉันต้องเขินนาย” “เลย์…”

มือเรียวงามสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายคว้าจับมันไปวางตรงหัวใจ ที่สัมผัสได้ว่ามันกำลังเต้นไม่เป็นส่ำไม่แพ้กัน

“ฉันพูดจริงนะ…เรื่องที่ฉันชอบมองนายเพราะหลงใหลนาย” “…….” “มีแค่นายที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ เลย์” “……” “ฉันชอบนาย” “…….” “แล้วนายล่ะ….”

ผู้ถูกถามก้มงุดในอกกว้างอย่างไม่อาจตอบไป กระทั่งมือใหญ่เชยคางเล็กๆนั้นขึ้นมาพาให้เห็นพวงแก้มที่กำลังขึ้นสีแดงจัด

“เลย์…” “…ไม่ตอบก็น่าจะรู้นี่นา…..”

ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มก่อนทาบทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากคนปากแข็ง ก่อนแบ่งปันความร้อนของลมหายใจผ่านเรียวลิ้นที่แทรกสอดเข้าไปหา บดเบียดกดย้ำจนร่างเล็กกว่าต้องไขว่คว้าลมหายใจ แต่เมื่อริมฝีปากได้เป็นอิสระส่วนอื่นก็ถูกครอบครองต่อไป ตั้งแต่พวงแก้มใส ไล่เรื่อยลงไปตามแนวกราม ลำคอ แผ่นอกที่กำลังสะท้อนสะท้าน เสื้อขาวเปียกลู่ถูกมือเย็นล้วงควานเข้าไปถึงภายในก่อนกระชากให้หลุดไป เผยให้เห็นผิวขาวน่าหลงใหลและตุ่มไตที่กำลังแอ่นหยัดตามแรงอารมณ์ที่คริสก้มลงดูดเม้มมันทีละข้างอย่างกระหาย ในขณะที่มือข้างหนึ่งชอนไชลงไปสัมผัสกับความอุ่นร้อนบริเวณหน้าขา ชักพาให้ร่างในวงแขนครางออกมาอย่างไม่อาจหักห้าม

“อ…อื้อ …คริส…อย…อย่าจับ…ตรงนั้น” “มีอารมณ์เหรอ” “พ…เพราะนายไปจับมันนั่นล่ะ อึก อื้อ!!!”

ชั่วขณะที่กำลังประท้วง กางเกงและปราการสุดท้ายก็ถูกร่นลงไป เผยให้เห็นความปรารถนาที่กำลังชูชันอย่างไม่อาจทนได้ เมื่อมือใหญ่รูดรั้งมันขึ้นลงจนเสียวซ่านไปทั่วร่าง มือบางเกาะเกี่ยวบ่ากว้างไว้แน่นต่างแท่นยึดเกาะไม่ให้ล้มลงในน้ำเมื่อขางามเริ่มอ่อนแรงลงตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงมากขึ้น

“ค…คริส ป..ปล่อย มันจะไม่ไหวแล้ว อ…อื้อ” “ปล่อยออกมาสิ เลย์” “อ..คริส อ๊ะ อะ อ๊าาาาา”

น้ำสีขาวพวยพุ่งออกมายามถึงจุดสูงสุดแห่งอารมณ์ ร่างเพรียวบางจมซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างพลางหอบหายใจ แต่ก็รับรู้ได้ถึงความร้อนที่ยังปะทุอยู่ของอีกฝ่าย เมื่อมือใหญ่ปะป่ายมาถึงช่องทางด้านหลัง พลางแทรกเรียวนิ้วเข้าไปอย่างต้องการขยายช่องทาง ยิ่งปลายนิ้วหมุนวนแยกกว้าง เสียงครางของร่างเพรียวบางก็ยิ่งปลุกให้ความคับแน่นของร่างสูงยิ่งพุ่งทะยานมากขึ้น กระทั่งเมื่อการทนฝืนมาถึงจุดสุดท้าย เสียงทุ้มจึงกระซิบลงไปที่ข้างหู

“เลย์……” “……..” “ได้ไหม…”

ผู้ถูกขอร้องหน้าแดงซ่านก่อนหลับตาลงพร้อมพยักหน้าให้เรียกรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจจากผู้ร้องขอ ก่อนจะไม่รั้งรอพลิกร่างเพรียวให้ค้ำยันริมฝั่งน้ำไว้ แล้วแทรกลึกแกนกายเข้าไปสู่ช่องทางอย่างช้าๆแล้วค่อยๆเพิ่มจังหวะจนร่างเบื้องล่างสั่นคลอน เสียงครางเร่าร้อนดังสลับการแทรกถอนส่วนล่าง เนื้อต่อเนื้อกระทบกันอย่างไม่ยอมละวาง กระทั่งแรงตอดรัดภายในผลักดันให้แรงอารมณ์พุ่งทะยานจนร่างสูงปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางพร้อมเสียงครางแว่วหวานที่จบลงด้วยจูบอันลึกล้ำราวกับคำสัญญาที่คงรักษาความรักนี้ไปตราบชั่วนิรันดร��

แต่สวรรค์ดูจะไม่ยินดีกับการผูกพันแห่งสองเผ่าพันธุ์อันเป็นปฏิปักษ์….

1 ปีต่อมา…

ร่างปราดเปรียวออกวิ่งมาในความมืดอย่างว่องไวภายใต้แสงนวลตา��องพระจันทร์อันลอยเด่นบนฟากฟ้า เพื่อไปหา"ผู้ที่รัก"ที่รออยู่ตาม"สัญญา"ที่สุดชายป่าอีกด้าน กระแสลมที่พัดผ่านใบหน้าพัดพาเอากลิ่นคุ้นเคยของผู้รออยู่ส่งมาถึงให้ยิ่งเร่งฝีเท้าด้วยแรงคะนึงหา กระทั่งสายตามองเห็นร่างสูงงามสง่ากับผิวขาวซีดสะท้อนแสงจันทร์ยืนอยู่ข้างริมน้ำ ร่างเล็กกว่าจึงกระโจนเข้าหาด้วยความคิดถึง

“คริส”

ร่างที่ยืนอยู่ก่อนอ้าแขนรับผู้พุ่งตรงมาหาอย่างแสนรักพลางกอดร่างนั้นไว้แน่นอย่างแสนคิดถึงไม่แพ้กัน

“ยินดีต้อนรับเลย์” “รอนานไหม” “สักครู่ใหญ่ๆได้” “ขอโทษ…..” “ขอโทษทำไมล่ะ”

อ้อมแขนแกร่งอุ้มร่างบอบบางที่กำลังรู้สึกผิดขึ้นมาไว้ในวงแขนก่อนพาไปนั่งที่โขดหินใกล้ๆที่มีต้นหญ้าสูงใหญ่อยู่ข้างๆคอยบังทัศนวิสัยรอบด้าน แต่ก็ยังสามารถมองดวงจันทร์ใสกระจ่างบนฟ้าได้ถนัด อ้อมแขนกว้างยังคงรัดร่างเพรียวบางไว้หลวมๆจากการสวมกอดจากด้านหลังเมื่อเห็นคนในวงแขนยังคงก้มหน้าอยู่อย่างกังวล

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” “ไคเริ่มระแคะระคายเรื่องของเราแล้ว” “ไค?” “หัวหน้าเผ่าหมาป่าของฉัน”

ใบหน้าหวานหันเงยใบหน้ากลับไปหาผู้ที่ยังสงสัยเบื้องหลัง

“และเป็นน้องชายของฉันด้วย…” “…….” “จริงๆเขาคงสงสัยมานานแล้ว แต่คราวนี้เขาเลือกจะพิสูจน์ด้วยการดมกลิ่นที่ติดอยู่กับเสื้อผ้าของฉัน….” “…….” “…และฉันคิดว่าเขาน่าจะรู้แล้ว…” “เลย์…”

อ้อมแขนถูกกระชับเข้าแน่นขึ้น เมื่อนัยน์ตาสีแดงเริ่มพราวด้วยหยาดน้ำตาให้ร่างเล็กได้ซุกหาความอบอุ่นใจแม้ร่างนั้นจะเย็นอย่างแวมไพร์ทั่วไป แต่ความใจดีที่ให้มามากพอที่จะหยุดน้ำตาเขาได้ เหมือนดังครั้งแรกที่ได้พานพบกัน

“คริส เราหนีไปกันเถอะ ก่อนที่พวกเขาจะทำร้า��นาย” “เลย์” “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!!!” “ค…ไค!!!”

ร่างแกร่งสมส่วนผิวสีเข้มยืนอยู่เบื้องหน้าฝูงหมาป่า นัยน์ตาแดงฉานทรงอำนาจฉายแววโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุดเมื่อเห็นผู้เป็นพี่ชายอยู่ในวงแขนของเผ่าพันธุ์ที่ฆ่าฟันพวกตนมาหลายศตวรรษ

“ฉันไม่รู้ว่าแกใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรมาหลอกพี่ชายฉัน แต่คืนพี่ชายฉันมา!!!” “ไค ฟังพี่ก่อนนะ คริสไม่เหมือนกับพวกนั้นนะ” “พี่ไม่รู้อะไรเลยต่างหาก เจ้านี่น่ะ มันเป็นแวมไพร์ ไร้เลือด ไร้หัวใจ พวกมันฆ่าพวกเราไปตั้งเท่าไหร่ ทำไมพี่ถึงไปหลงเชื่อพวกมัน” “คริสไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ” “ถ้าบอกว่าไม่ทำแล้วพวกข้างหลังนั่นอะไร!?”

สองร่างหันกลับไปด้านหลัง แล้วก็พบเหล่าแวมไพร์ที่ยืนรอท่าอยู่มากมาย ทันทีที่เห็นผู้นำของอีกฝ่าย คริสถึงกับครางในลำคอ

“ซูโฮ นายมาทำอะไรที่นี่” “พวกเราได้ข่าวว่าเหล่าหมาป่าจะมาทำร้ายท่าน พวกเราก็เลยมาอารักขา” “ไม่จำเป็น ฉันคุยกับพวกเขาเองได้” “ไม่มีอะไรจำเป็นต้องคุย!!!” “ไค หยุดก่อน อย่านะ!!!!” “ปกป้องท่านคริส อย่าให้มีหมาป่าตัวใดทำร้ายท่านได้!!!” “ซูโฮ ฉันไม่ให้ทำอย่างนั้นนะ หยุด!!!”

ทว่าเสียงร้องห้ามปรามของทั้งสองไม่อาจหยุดการห้ำหั่นของสองฝ่ายที่กระหายการทำร้ายกันนั้นได้ เสียงคำรามสลับกับเสียงกรีดร้องจากการบุกทำลาย กลิ่นเลือดขจรขจายพร้อมทัศนวิสัยรายรอบพังทลายไม่เหลือชิ้นดี แม้คริสและเลย์จะพยายามเข้าขวางก็ไม่อาจหยุดการฆ่าฟันกันได้ ความโกลาหลทำให้สถานการณ์เลวร้าย

แล้วในช่วงเวลานั้นเอง ที่ไคสบจังหวะพุ่งเข้ามาจะทำร้ายคริส ซูโฮจึงพุ่งเข้ามาขัดขวาง และทุกอย่างก็ถึงกับนิ่งงันเมื่อเลย์ยอมถูกคมเขี้ยวของน้องชายกัดเข้าเต็มไหล่ ในขณะที่คริสเอาตัวบังน้องของคนรักไว้จนถูกฝังเล็บลึกเข้าไปในช่องท้องแทบมิด

“ท่านคริส!!!” “พี่เลย์!!!”

สองร่างจมกองเลือดหันเข้ามาหากัน คริสรวบร่างอ่อนระโหยของเลย์มากอดไว้ ในขณะที่อีกมือหนึ่งกดบาดแผลของตนไว้อย่างอดทนต่อความทรมาน ก่อนสั่งการแก่ผู้รับใช้ด้วยเสียงสั่นพร่า

“ซูโฮ บอกคนของเราหยุดการทำร้ายหมาป่าเดี๋ยวนี้” “แต่….” “ฉันสั่งให้หยุด!!!” “ครับ”

มือขาวโบกขึ้นเป็นสัญญาณให้กองกำลังถอยห่างออกไปพร้อมการถอยห่างของตัวข้ารับใช้เอง คริสยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนร่างในวงแขนจะเริ่มขยับหันไปหาน้องชายตนที่กำลังเสียขวัญจากการทำร้ายพี่ชายตัวเอง

“ไค….บอกคน…ของเราถอยไป…” “พี่เลย์….” “พี่ขอร้อง…ไค…”

ร่างหมาป่าตัวใหญ่หอนขึ้นเป็นสัญญาณให้ฝูงถอยหลังออกไปที่ริมชายป่า ก่อนจะคืนร่างมนุษย์เฝ้าอยู่เคียงข้างร่างที่ยังนองด้วยเลือดที่ไหลรินไม่หยุด

“เรียบร้อยครับ พี่เลย์…” “ขอบคุณ ไค…”

เจ้าของมือบอบบางเปื้อนเลือดค่อยๆหันกลับไปสัมผัสแก้มคนรักที่กำลังซีดเย็นไม่แพ้กัน

“คริส ขอโทษแทนไค ขอ…โทษแทนพวกเราด้วย”

ใบหน้าคมยกยิ้มตอบกลับมาให้ ก่อนกุมมือบางไว้อย่างทะนุถนอม

“ฉันต่างหาก…ที่ควบคุมคนของฉันไม่ได้ ขอโทษนะเลย์…”

ใบหน้าหวานยกยิ้มให้ก่อนเลื่อนมือไปวางบนแผลที่ท้องที่ยังไม่สามารถปิดลงไป เพราะพลังแวมไพร์ของคริสไม่เพียงพอจากการที่ไม่ได้ดื่มเลือดมายาวนาน

“เจ็บมากไหม คริส” “ไม่เท่านายหรอกเลย์”

อ้อมแขนกว้างกระชับมั่นเข้า เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างเพรียวบางกำลังสั่นเทาและเริ่มเย็นยะเยือกจากเลือดที่สูญหาย เสียงกระซิบจากสติที่กำลังพร่าพรายทำให้แวมไพร์หนุ่มใจหายมากยิ่งกว่าชีวิตตัวเองที่กำลังอันตรายไม่แพ้กัน

“คริส ดื่มเลือดฉันเถอะ” “เลย์…” “พี่เลย์ ไม่ได้นะ เลือดหมาป่ากับแวมไพร์มันเข้ากันไม่ได้”

เลย์หันมายิ้มให้ผู้เป็นน้องชาย ก่อนเอ่ยเสียงเบาจากลมหายใจที่กำลังขาดห้วง

“ถึงต้องตายก็ไม่เป็นไร ชีวิตของพี่ที่อยู่รอดมาถึงวันนี้ได้…ก็เพราะเขา…” “พี่…” “คริส….”

นัยน์ตาแดงรินหยาดน้ำตาก่อนสัมผัสใบหน้าผู้โอบอุ้มตนไว้แผ่วเบา

“คริส…ฉันรัก…นาย…” “เลย์….” “…อยู่ต่อไปนะ คริส….อยู่…ต่อไป…”

อ้อมกอดเดิมรัดแน่นเข้าเมื่อร่างบอบบางนิ่งงันลงไปต่อหน้า คมเขี้ยวที่ไม่เคยกัดลงลำคอใครมาเนิ่นนานถูกฝังลงไปที่ลำคอขาวอย่างแนบแน่น เลือดต่อเลือดวิ่งแล่นเข้าหากันด้วยความรักที่ยอมแม้แต่ละทิ้งความบาดหมางระหว่างเผ่าพันธุ์

ก่อเกิด"ปาฏิหาริย์"ที่ไม่มีใครคาดคิดให้กำเนิดขึ้นมา

100 ปีต่อมา….

“ท่านปู่ไค ท่านปู่…”

หมาป่าตัวน้อยวิ่งวนอยู่รอบๆหมาป่าใหญ่ ผู้ดำรงอยู่ในฐานะจ่าฝูงมาเนิ่นนานอย่างอยากรู้อยากเห็น

“มีอะไรรึ แบคฮยอน อยากรู้เรื่องอะไร” “พวกพี่ๆบอกว่า เรากับแวมไพร์อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ เพราะอะไรหรือท่านปู่” “เพราะพวกมันชอบทำร้ายเรา และทำตัวเป็นศัตรูกับเราอยู่เสมอไงล่ะ” “แล้วไม่มีทางที่จะดีกันได้เลยเหรอ ท่านปู่” “เรื่องนี้ก็พูดยาก….”

หมาป่าเฒ่าถอนหายใจ ก่อนเหม่อมองไปไกล

“แต่ถ้าหากมีความจริงใจต่อกัน มันก็อาจจะมีปาฏิหาริย์ได้” “ปาฏิหาริย์อะไรหรือท่านปู่”

ผู้ถูกถามยกยิ้มเศร้าให้เด็กน้อยข้างกาย ก่อนเอ่ยตอบแผ่วเบา

“100 ปีก่อนเคยมีผู้รวมเลือดระหว่างสองเผ่าไว้ได้ ทำให้หมาป่าตัวนึงสามารถมีชีวิตยืนยาวเหมือนแวมไพร์ และสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้ที่รักได้” “มีแบบนั้นด้วยหรือ ท่านปู่” “มี…แต่ความสำเร็จ น้อยกว่าน้อย” “แล้วเขามีชื่อไหม” “ชื่อของเขา….”

ผู้เล่าหยุดนิ่งไป ก่อนจะกลบฝังอดีตที่ตนเท่านั้นที่รู้ไปเพื่อปกป้องคนสำคัญ

“…ถูกลบเลือนหายไป แต่เราเรียกผู้ที่มีเลือดผสมนั้นในนาม Vampiwarewolf เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งผู้สร้างปาฏิหาริย์หนึ่งเดียวแห่งสองเผ่าพันธุ์” “แล้วมันจะเกิดขึ้นได้อีกไหม ท่านปู่” “ไม่รู้สิ”

นัยน์ตาหมาป่าสัมผัสได้ถึงการมาเยือนของใครบางคนที่ด้านหลังก่อนยกยิ้มอีกครั้ง

“ก็คงแล้วแต่โชคชะตากระมัง แต่ไม่ว่าอย่างไร ขอให้มีความสุขก็พอ”

ร่างเพรียวบางลึกลับเบื้องหลังผู้รอ"คำตอบ"จากผู้ที่ตนจากมานานยกยิ้มมุมปาก ก่อนเดินจากมา��าผู้ที่รออยู่ที่เดิมที่ที่มีร่างสูงผิวขาวซีดยกยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“กลับบ้านกันเถอะ เลย์”

End

9 notes · View notes

mookray21 · 6 years ago

Text

Deserve …China sheep part 1

ผับ Juice

ใบหน้าหล่อคมทรงผมเดดร็อคยืนจิบไวน์จากขวดมองดูแขกมากหน้าหลายตาในร้านตนด้วยแววตาว่างเปล่า บ่อยครั้งที่มีสาวๆเสื้อผ้าน้อยชิ้นแวะเวียนมาทักทาย แต่เจ้าตัวก็เพียงต้อนรับด้วยรอยยิ้ม และผงกศีรษะให้น้อยๆ ตามมารยาทเจ้าของผับที่ดี ก่อนจะส่งไม้ให้ดีเจช่วยขับกล่อมพวกเธอให้สนุกสนาน แทนการมาป้อเขา

ที่กำลัง"รอ"ใครบางคน…

เขาคนนั้นมักมาในวันศุกร์ พร้อมสาวน้อยใหญ่ไม่ซ้ำหน้า ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มปลดกระดุมลงมาจนเห็นเสื้อกล้ามดำที่คว้านลึกจนเห็นสัดส่วนกล้ามเนื้อ ริมฝีปากอิ่มที่เจือรอยยิ้มบางๆอย่างไว้ตัว และไวน์เพียงไม่กี่แก้วที่ละเลียดจิบไปพลางส่งสายตาให้รายรอบไปพลางอย่างน้อยคนจะไม่ใจเต้นรัว ทว่าเมื่อความมืดสลัวดำเนินไปถึงเที่ยงคืนร่างนั้นก็จะหายไป

โดยไม่มีใครสามารถเหนี่ยวรั้ง"เขา"เอาไว้ได้เลย…

ด้วยเหตุนั้นเอง จึงมีคนมากหน้าหลายตาพยายามจะ"ลองของ" ไม่เว้นแม้แต่เขาที่เป็นเจ้าของผับ แต่กลับได้รับคำตอบเรียบง่ายด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นแกมเย้ายวนในที

“ผมไม่ชอบคนเยอะ แต่สาวๆเค้าอยากมา ผมก็เลยพามาเท่านั้น เลยไม่สะดวกอยู่ต่อ…”

“แต่….”

“ขอตัวนะครับคุณคริส”

อดีตที่ถูกปฏิเสธในวันนั้น จนป่านนี้เขาก็ยังไม่ลืมเลือน เหมือนถูกลูบคมเขาเลยพยายามมาเรื่อยๆ กระทั่งกลายเป็นความหลงใหล

และเป็นฝ่ายเฝ้ารออีกฝ่ายเสมอ…

ยิ่งโดยเฉพาะวันนี้ เป็นวัน"พิเศษ"ของใครคนนั้นด้วยแล้ว สำหรับเขามันยิ่งพิเศษจนอยากจะเจอหน้าไวๆ แต่จนแล้วจนรอด สี่ทุ่มของวันแล้วเจ้าตัวก็ยังไม่มา…

เจ้าของผับคนกล้าเลยได้แต่ยืนพ่นควันอยู่หลังร้านอย่างหมดไฟ จนเพื่อนสนิทต้องเดินเข้ามาให้กำลังใจ

“อะไรๆ ยังไม่หมดคืน มานั่งทำหน้าซังกะตายงี้ได้ไง คริส”

“หนวกหูน่า เคฟ นายไปรับแขกข้างนอกไป”

“ไม่ต้องมาทำอารมณ์เสียกลบเกลื่อน รู้หรอกว่ารอแกะน้อยทรงเสน่ห์คนนั้นอยู่…เอ หรือเค้าจะรู้ว่านายรอเลยเปลี่ยนใจไม่มากันหว่า”

“เคฟ นายอยากโดนใช่ไหม…!!”

ร่างสูงทำท่าคุกคามใส่คนเป็นเพื่อนที่เตรียมระวังระไวอยู่แล้วเลยถอยพ้นการถูกคว้ามาล็อคคอได้อย่างเฉียดฉิว

“แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยโว้ย ท่าจะเป็นเอามากจริงแท้”

“ช่างฉันเหอะ …”

“…..หืม…”

“…ยังไงก็จะรอ”

เคฟหรือเควินถอนหายใจออกมาก่อนเข้าไปตบบ่ากว้างที่ห่อลงอย่างเข้าใจ

“เออๆ เดี๋ยวฉันออกไปดูให้ ถ้าเขามาเดี๋ยวมาเรียก”

“…อืม…”

แต่ยังไม่ทันที่คนเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนร้านจะเดินออกไป ดีเจผิวสีก็เดินเข้ามาพอดี

“Hey!Kris. Come with me”

“What’s the matter?”

นิ้วโป้งของดีเจหนุ่ม ยกขึ้นชี้เข้าไปในร้าน

“That’s guy…”

“!?”

“Your prey is coming…”

ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มอย่างลิงโลด ก่อนรีบถลันตัวออกไป ทิ้งให้คนเพื่อนได้แต่อวยพรเบาๆอย่างโล่งใจ

“เอาให้ถึงเช้าล่ะเพื่อน”

คนตัวสูงถลันตัวออกมาได้ไม่เท่าไร ก็เป็นต้องลดความเร็วลงไปเพราะถูกขวางด้วยสาวๆเจ้าประจำ ที่เขาต้องพยายามหาเหตุผลอยู่นานกว่าจะผ่านออกมาถึงที่ยืนประจำของอีกฝ่าย

หน้าต่างร้านที่มองออกไปเห็นแสงจันทร์คือที่ประจำของเขา แสงที่ลอดผ่านดูราวกับขับให้ผิวขาวๆนั้นน่ามองยิ่งขึ้น แม้แต่การยืนพิงผนังก็ยังดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด ราวกับภาพวาดที่มีชีวิตจิตใจ

คริสเดินถือขวดไวน์เข้าไปใกล้ ก่อนเอ่ยทักให้นัยน์ตาเรียวนั้นหันมา

“ผมนึกว่าวันนี้คุณอี้ซิงจะไม่มา…”

“พวกสาวๆฉลองวันเกิดให้ เลยมาช้าครับ”

“อ้อ…”

“พอจะไปส่งพวกสาวๆก็บอกให้แวะที่นี่ก่อน ก็เลยได้มาอยู่ที่นี่แหละครับ”

“อย่างนี้เอง…”

มือใหญ่ขอแก้วจากมือเรียวสวยมาถือก่อนรินไวน์เติมให้

“คุณนี่ตามใจพวกสาวๆเสมอเลยนะครับ”

“พวกเค้าช่วยงานผมได้มาก….”

ใบหน้าหวานคมยกยิ้มละไม ก่อนรับแก้วไวน์คืนมาถือไว้แล้วกลิ้งของเหลวในนั้นอย่างอารมณ์ดี ที่คนเติมไวน์รู้ดีว่า

นั่นเป็นอาการของคน"เริ่ม"เมา…

“ผมก็ต้องดูแลพวกเธออย่างดี ถูกไหม…”

“..น่าอิจฉาพวกเธอ..ที่มีเจ้านายดีๆอย่างคุณ…”

“ชมเกินไปแล้วครับ”

เจ้าของผับ เทของเหลวสีสวยลงในแก้วนั้นอีกครั้งเมื่อเห็นมันพร่องลงไปกว่าครึ่ง

“ผมพูดจากใจจริงครับ”

“งั้นก็…ขอบคุณครั��…”

“ด้วยความยินดีครับ งั้นเพื่อเป็นการฉลองให้เจ้านายคนเก่ง ผมขอร้องเพลงให้คุณสักเพลง…”

“…คุณ…ร้องเพลง..เป็นด้วย…”

“เป็นสิครับ”

ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มกว้าง ก่อนหันไปส่งสัญญาณให้ดีเจ โดยไม่ลืมสั่งบาร์เทนเดอร์ให้เทไวน์แก่แขกพิเศษ

“เทให้เขาไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะร้องเพลงเสร็จ โอเค๊”

“รับทราบครับ บอส”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคนสั่งก่อนอันตรธานไป เพราะเขาย้ายตัวเองขึ้นไปบนเวทีเรียบร้อย พร้อมการวาดลวดลายควงไมค์ข้าง ไวน์ข้างไปอย่างช่ำชองเรียกเสียงเชียร์ดังก้องจากเหล่าแขกประจำที่รอคอยและไม่ประจำไม่น้อยอย่างครื้นเครง

จนกระทั่งการบรรเลงเพลงจบลง เสียงทุ้มก็ประกาศดังก้อง

“วันนี้เป็นวันพิเศษนะครับ เป็นวันเกิดของคุณอี้ซิง แขกประจำของร้าน ดังนั้นวันนี้เครื่องดื่มทั้งหมดฟรีครับ แทนของขวัญฉลองให้เขา เชิญทุกท่านสนุกกันต่อได้เลย Travis!!It’s your turn!!!”

2 notes · View notes