my-ch3m1c4l-r0mance

[my-ch3m1c4l-r0mance]

make more art. write bad poetry. paint and make a mess. take pictures of your friends, your dog, nature, everything. make art and love it; not because its good but because it makes you happy. make an imprint on the world.

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Kyiv this morning 💔

24. 2. 2022.

[my-ch3m1c4l-r0mance]

ζω για να επαναλαμβάνω λάθη

πως θα 'χει αλλιώς η πένα μου να γράφει;

αν δεν μάθω εγώ, κάποιος άλλος θα μάθει

το τριαντάφυλλο κόβω για το αγκάθι

[my-ch3m1c4l-r0mance]

"κουλαρε"

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Σου δίνω την δύναμη να με καταστρέψεις και την εμπιστοσύνη να μη το κάνεις

[my-ch3m1c4l-r0mance]

τηλέφωνα για κάθε γυναίκα που φοβάται να γυρίσει μόνη της στο σπίτι

6983004649

694 1448099

6949365044

6987476030

6909911121

[my-ch3m1c4l-r0mance]

«Δεν ξέρω τίποτα με σιγουριά, αλλά το να βλέπω τα αστέρια με κάνει να ονειρεύομαι» -Vincent Van Gogh

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Love.

[my-ch3m1c4l-r0mance]

“I hope that one day someone will make flowers grow in even the saddest parts of you.”

— vacants

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Αγάπα με, μα μην με ερωτευτείς.

Κι άμα το κάνεις κάντο με δική σου ευθύνη.

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Alicia Ostriker, from The Imaginary Lover; “Listen”

[my-ch3m1c4l-r0mance]

i am once again fighting the urge to disappear

[my-ch3m1c4l-r0mance]

the kind of love i need

[my-ch3m1c4l-r0mance]

πες της για μένα πως δεν χόρεψε ποτέ, μα δεν πειράζει

πες πως δεν τη θυμάμαι όταν χαράζει

πες πως η χαρά ζει κάπου εδώ και πως

αν θέλω να τη βρω, μπορώ

μην πεις ότι με τρώει το μαράζι

Πες της πως εγώ δεν έχω κλάψει για τα μάτια της

Και πως αν τα δικά της μάτια κλαίνε δεν με νοιάζει

Το χρώμα τους που αλλάζει με τα δάκρυα δεν σκέφτομαι ποτέ

Πες της πως το να την χάσω δεν με τρομάζει

Και πες της πως ακόμα αυτό τ’ αστέτρι

που ‘χε θάψει ένα καλοκαίρι κάποιον Αύγουστο έχει χαθεί

Πες της να μην σκάψει στην αμμουδιά να το βρει,

Πες της πως δεν έχει νόημα καν να το ψάξει

Πες της πως δεν θυμάμαι, κι ας ξέρει ότι ψέματα της λες

Πες είμαι εντάξει, κι ας έχω τις ελπίδες μου χάσει

Κανείς δεν γράφει όσο ρομαντικά όσο εγώ για εκείνη

Κι αυτό πες της ποτέ μην το ξεχάσει.

@solmeister13

[my-ch3m1c4l-r0mance]

BoJack Horseman - [2014 - 2021]

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Red. Such a pretty colour. It can be colour of a rose. If not a rose, a heart. If not a heart, how about blood?

Now, imagine being an artist. Seeing a world full of colour, but all you can focus on is red. A colour that can be made or a colour that you already have. A colour that with the right brush, can be seen to be so pretty in your eyes.

Silver. It shines so bright in a light that you are blinded. It can be the prettiest jewelry. It can look so elegant decorating your skin. If not that, how about a brush. Imagine in your eyes, it can make the most beautiful of pieces. Seeing the lines that you make, each stroke releasing something so satisfying, you keep coming back for more.

Imagine using both. Silver and red, hand in hand. Or more like in your hand, you're using the brush to take the red paint out of you to make art on your skin. And while doing so, you are "happy", but it seems wrong. Why? Why are you doing this? Don't you know they care about you? Don't you know you don't have to use that brush to make beautiful art? Don't you know that the paint doesn't have to come from you, and you're so much more than an artist who sees red? You see the world differently than they can. But in the end of the day, they know.

That all you want to do, is go back to that place, and paint again.

[my-ch3m1c4l-r0mance]

Λάμψη

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογέλασες.

Μου φάνηκε πολύ λίγο αυτό το Καλοκαίρι κι ας είμαι ο λατρεμένος ακόλουθος του Χειμώνα.

Νοσταλγώ τις μέρες εκείνες που η ανεμελιά φάνταζε αιώνιο αγαθό μιας προσωρινής και απατηλής νεότητας.

Μου λείπει το φεγγάρι, ο καθαρός αέρας, η αγκαλιά της νύχτας.

Τα φωτεινά σημάδια που εξαφανίστηκαν απρόσμενα στα σκοτεινά κατώγια της ψυχής μου.

Αναζητώ τη λάμψη, τη σπίθα ξάφνου έσβησε από της υποχρεώσεις της διαδρομής προς την ενηλικίωση.

Δεν μου αρέσει να ζω τη στιγμή λες και με κοιτάω από κάπου μακριά, σαν να μην είμαι εγω ο εξουσιαστής της ύπαρξής μου.

Αναπνέω κάτω από αυστηρά βλέμματα, μεγαλώνω, μορφώνομαι με γνώμονα μου τη ρευστή απάτη της ευτυχίας.

Ίσως είμαι προσωρινά νεκρή.

Αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς μου, μιας καρδιάς που επιβραδύνει συνεχώς, μιας καρδιάς που πάλλεται υπό τις κραυγές της επιβίωσης.

Ίσως τα φωτεινά σημάδια μου να ξεθώριασαν μέσα στο απόλυτο χάος της αιχμηρής εφηβείας.