mydarknessbooks - Tumblr blog

[mydarknessbooks]

Yirmi üç yaşındayım, sadece yirmi üç. Sorsan kırk yıllık keder ekili omuzlarıma.

[mydarknessbooks]

Dön gel dayanamam...

[mydarknessbooks]

Sen gittin baba. Ben çevremde onlarca insanın içinde kimsesiz kaldım. Sen gittin ben bükük boynumla ardından bakakaldım. Bir avuç toprağa sığdın da sen, ben canımı bağrında yatıran şu koca dünyaya sığdıramadım kendimi.

Her şeyi, herkesi kabul etti de şu kalbim yokluğunu bir türlü sindiremedi.

[mydarknessbooks]

Babam, ablanda geldi yanına. Yan yana yatıyorsunuz toprağın altında. Hiç bu kadar sarmamıştı ölüm bizi. Bu yıl her yer ölüm kokuyor baba. Her yer gözyaşı, acı ve keder. En çokta özlem. Geri dönemeyeceklere duyulan o çaresiz özlem.

Rabbim, cennetinde kavuştursun bizleri.

[mydarknessbooks]

İyi değilim baba. Kafamın içinde bir şeyler oluyor. Beynimin uğultusu her şeyi bastırıyor. Okuyamıyorum, çalışamıyorum, ibadetlerimi yapamıyorum, dua ederken bile zorlanıyorum artık. Normal davranmaya çalışıyorum ama gittikçe kötüye gittiğinin farkındayım bu durumun. Öfkemi, ağlama isteğimi bastırmaya çalışmak sesleri daha da arttırıyor. Sanki canım yansa ferahlayacak gibi hissediyorum. Niye böyle oluyor baba? Ben ne zaman normale döneceğim?

[mydarknessbooks]

Elim telefona gitti defalarca. Arayıp haber vermek istedim, oğlunun tayini buraya çıktı diye. Telefonun ucunda olmadığını, bir daha hiç olmayacağını bilmek çok zor baba.

[mydarknessbooks]

Kendi gözyaşlarımı dindiremezken kollarımda ağlayan çocuğa nasıl teselli olacağım ben? Gözümün önünden silemezken son halini, onun aklından nasıl silip güzel halini hatırlamasını sağlayabilirim ki ben? Yıllardır siz ölürseniz diye korkarak ağlayan çocuk, şimdi babam öldü diye ağlıyor. İnsan hep en korktuğu yerden imtihan olurmuş. Anne yokluğunu dolduramam diye korkarak çabalarken babamın yokluğunu doldurmayı ömrümce başaramayacağım.

[mydarknessbooks]

Kalbim çürüyor gün geçtikçe. İçimde umuda dair ufacık bir kırıntı arıyorum.

[mydarknessbooks]

Acısı öldürmüyor ama alışmak zorunda kalmak ölümden beter.

[mydarknessbooks]

Babam, canımın içi. Sensiz ilk bayramımız. Sabah kalktığımızda ilk senin ellerini öpemeyeceğiz. Sana sarılamayacağız. Harçlık için pazarlık yapamayacağım mesela. Bunun yerine toprağına mı sarılacağız? Kalkıp sarılsan ya bize yine öpsen bizleri. Toprağına sarılmak yerine sana sarılabilsem ya ben. Gözlerinin içine bakarak kutlasam ya bayramını. Ben şimdi nasıl toprağına dokunarak kutlayacağım bayramını?

Bayramın kutlu olsun babam. İnşallah yerin güzeldir. İnşallah rahatsındır orada. Çok özledim, çok çok...

[mydarknessbooks]

Babam, gönül koydun mu bana o hasta yatağında? Senin kalbini kırarken, benim parçalara ayrıldığımı hissettin mi yoksa? Yanlışım, eksiğim çok oldu, biliyorum. Bir ömür de düzeltip, tamamlayamayacağım artık. Her gün kalbimdeki pişmanlık öyle büyüyor ki... Kendimi suçlamadan duramıyorum. Davranışlarım, sözlerim, yaptıklarım, yapmadıklarım yakamı hiç bırakmayacak değil mi? Bu yükle nasıl yaşanır baba? Affeder misin beni? Ben kendimi hiç affetmeyeceğim.

[mydarknessbooks]

Her zaman neşeyle, heyecanla beklediğim ramazan geldi. Bu kez hüzünle karşıladım bu mübarek ayı. Sensiz ilk sahura kalktık, ilk iftar soframıza oturduk babam. Lokmalar boğazıma dizildi. Seni arıyor gözlerim her köşede. Senin yaptığın gibi dağıttım ekmekleri komşulara. Herkesin aklındasın eminim. Kimse konuşmasada yokluğun o kadar ortada ki. Şimdi olsaydın diye başlayan cümleler bir bir sıralandı zihnimde. Benim gibi hisseden binlerce insan var şimdi. Onları düşününce daha kötü hissediyorum. Her zaman olan kalabalık sofralar içimize batacak artık. Gidenlerin yerini hiç bir şey doldurmayacak. Biz sadece yaşamaya alışacağız.

Rabbim Ramazan ayının hürmetine insanlarımızın kalbine ferahlık versin. Seni ve hayatını kaybeden insanlarımızı rahmetiyle sarıp sarmalasın.

[mydarknessbooks]

Baba bir yaş daha büyüdüm kimlikte. Ama ruhum bin yaş aldı sanki yokluğunda.

[mydarknessbooks]

Canım...

Seni göremediğim, sesini duyamadığım, daraldığında dualar okuyamadığım, nefesin kesildiğinde baş ucuna oturup kalbini tutamadığım onlarca gün geçti. Aklım kabul etsede gerçeği, kalbim kabullenemiyor. Sanki hala o koltukta uzanıyorsun. Sanki beni bekliyorsun, beni istiyorsun yanında. Odada tek kalmaya bile korkardın. Şimdi tek başınasın. Korkuyor musun hala? Rahat nefes alıyor musun? Çektiklerin bitti mi sonunda?

Herşey normal gibi, hiçbir şey değişmemiş gibi yaşamaya çalışıyorum. Sanki hala varmışsın gibi...

Artık yanımda olmadığın gerçeği bazen öyle sert vuruyor ki yüzüme, ne yapacağımı şaşırıyorum. Mesela en çok depremde hissettim. Eylül'ü kaldırdıktan sonra ilk aklıma sen geldin. Dışarı nasıl çıkaracaktık seni, oksijen tüpün biter miydi acaba dışarda beklerken? Nasıl yapacaktık? Aklıma bunlar doldu hemen. O korkuyla idrak edemedim bir süre. Sen yoktun ki ama. Kendime söylediğim en acı cümle bu oldu benim. Sen yoktun.

İçim buz tuttu babam. İçim öyle dondu ki ağlayamıyorum. Kafamda binlerce kez cenazeni kaldırdım. Ne yaparım, nasıl olur, abime nasıl derim, Eylül'e nasıl açıklarım... Binlerce kez düşündüm bunları. Hazırım sandım, kabullendim sandım. Ama yok hazır olamamışım. Gerçi hiç bir düşündüğüm bu kadar yakmadı canımı.

Sen gittin gideli ısınmadım hiç. O kadar soğuk ki yokluğun, kaç kat giyersem giyeyim ısınmıyor içim. Babam, o hasta halinle bile nasıl sırtlanmışsan yükümü, sen gidince hepsinin altında kaldım sanki. Kimsesiz hissediyorum baba. Herkes yanımızda ama ben kimsesiz hissediyorum.

Özlediğimde ne yapacağım? Mezarına sarılmak yetecek mi bana? Bana yetse, Eylül'e nasıl yetecek? Gözbebeğin, prensesin nasıl dayanacak? Rabbim dayanma gücü verecek değil mi?

Sana her zaman dediğim gibi, isyan etmeyeceğiz. İmtihanlar biz insanlar için var. Hastalığında söylediklerimi kendime tekrarlıyorum artık. Çok zormuş ama baba.

Ölüm hak biliyorum. İyi ki ahiret var. Herşeyin sonunda yine görüşeceğiz. O zamana kadar ben sana hep yazacağım. Hayal ettiğin şeyleri birlikte yaşayamadık ama ben attığım her adımda yanımda senin varlığını taşıyacağım.Seni seviyorum babam, canım.

[mydarknessbooks]

kapadım içime açılan pencereleri, pervazına çiçekler de dizmiyorum artık.

[mydarknessbooks]

Hiç yaşamadan ölmenin korkusu sarıyor içimi. İnsan bir an olsun yaşadığını hissetmez mi?

[mydarknessbooks]

içime dağlar gibi kaçışların birikmesi.