mysteriesofcosmos - Tumblr blog

[mysteriesofcosmos]

εκπτώσεις

Και όλο κόβω και κόβω

και όλο σβήνω

και μειώνω

όσα θέλησα

ή πίστεψα πως θέλησα.

Να κι΄άλλη ακόμα μια έκπτωση.

[mysteriesofcosmos]

Κλειδαρότρυπα

Απ΄τ την κλειδαρότρυπα 

βλέπω τον κόσμο

να σωπαίνει

ριγεί από μιλημένο φόβο

μιλεί πως σταμάτησε να ζει

μα αγνόησε,

πως για καιρό τώρα

η ανάσα του ήταν βαριά.

[mysteriesofcosmos]

Μη φοβάσαι, μου είπες γιατί αυτοί που αγαπήσανε, δεν χάνονται, έχουν μια ψυχή παραπάνω.

Kατερίνα Kαριζώνη

[mysteriesofcosmos]

οι αστεροειδείς είναι εύθραυστοι

μου έχεις δώσει τόπο και σημεία υπάρχεις στο χώρο με ένα μαγικό τρόπο σε ένα χρόνο που δεν έχει τίποτα μαγικό

[mysteriesofcosmos]

“Travel if you wish to make something of yourself. Only by travelling through the heavens does the crescent become the full moon."

Hassan Massoudy (Iraq), 2009 

Acrylic with pigments on canvas, 100 x 100 cm

[mysteriesofcosmos]

Πάει. Αυτό ήταν.

Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. κι ούτε που θα σε ξαναδώ

- Κατερίνα Γώγου, Ιδιώνυμο, 1981 

[mysteriesofcosmos]

Η μοναξιά… δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας. Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία. Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα. Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοιδίσο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα. Η μοναξιά. Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτι�� τους στον πάτο του φωταγωγού. Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι. Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄ αλυσίδες τα τζάμια κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα στα σκλαβοπάζαρα της γής – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά- ξυπνήστε πρωί. Ξυπνήστε να τη δείτε. Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία. Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάν τη φάρα της χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι. Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

Κατερίνα Γώγου

[mysteriesofcosmos]

κυνηγητό

Ρωτά για τα χρωστούμενα

κυνηγά λέξεις για απαντήσεις

μύριοι λογισμοί να τρώγει

παραπατούν τα αδύναμα χέρια του 

στ’ αγγίγματα

μη πέσει σε λάθη

τρέχει ακίνητος ο λογισμός 

και ψάχνει

εμένα που περπατώ δίπλα του

[mysteriesofcosmos]

κρυφτό

Το φως που κρύβεται

στ’ απόβλητα της πόλης

μικρές σπιθαμές έκλαμψης

λάμπες φθορίου στα περβάζια

λυπημένες μουσικές στα δανεικά σπίτια

νοικιασμένα αυτοκίνητα στους δρόμους

φεγγάρι ολόγιομο

πρόσωπο του βορρά χλωμό

ανατέλλουσα αρχή της ύπαρξης μου

κάθε νύχτα του Γενάρη

παίζεις μαζί μου

[mysteriesofcosmos]

[mysteriesofcosmos]

πόσα τετραγωνικά του ανθρώπου η μοίρα έτσι όπως ζούμε στριμωγμένοι μόνοι, χωριστοί και αφημένοι σαν στοίβα άπλυτα πιάτα στο νιπτήρα

[mysteriesofcosmos]

βουλιμία

Δεν πεινάω πια

η αλμύρα των χειλιών σου

με δίψασε

λυσσάει τις πληγές μου εκκωφαντικά

τεντώνει τα νεύρα των άκρων

αρτηρίες με δρόμους αδιέξοδους

σφιχτά τα χέρια σου με πόνο

σχίζουν τα ατάραχα νερά μου

τρικυμία στα μαλλιά σου ο αχός μου

μουσική ακολουθία 

για δυο βήματα

πιο κοντά 

[mysteriesofcosmos]

"Ανάμνηση" Κι αναμένεις, προσμένοντας το Ένα, που τη ζωή σου άπειρα πλουταίνει: το κραταιό, το ξέχωρο το ξύπνημα των λίθων, τα βάθη εκείνα που πάνω σου στρέφονται. Αραχνιάζουν στις βιβλιοθήκες οι τόμοι, δέρμα και χρυσάφι. Συλλογιέσαι τόπους που σεργιάνησες Εικόνες και φορεσιές πάλι μοιραίων γυναικών. Και το ξέρεις καλά: Αυτό ήταν όλο. Απότομα σηκώνεσαι και μπροστά σου ορθώνεται ενός παρελθόντος χρόνου, ο Φόβος, η Μορφή και η Δέηση.

“Σκόρπια Ποιήματα”,-  Ράινερ Μαρία Ρίλκε

[mysteriesofcosmos]

there’s a part of me that’s always blue

Jerrod La Rue

[mysteriesofcosmos]

“Να μια θάλασσα η αγάπη, πιο πέρα σκουραίνει το χρώμα, μα μην σε τρομάζει είναι ακομη πιο βαθιά”

[mysteriesofcosmos]

Καήκαμε

στη βροχή

[mysteriesofcosmos]

Λανθάνων χρόνος

Τόπος αμνήμων

στη σκιά του προβολέα

στέκει αγέρωχος

μνεία πένθους

βορρά στη βροχή των δακρύων σου

λιθάρι της ζωής μας

στέκει βρομερός στις κακουχίες 

βαστάει τα κρυφά μιλητά

τα ανείπωτα  μάτια

γελάει με τον έρωτα

σπιλώνει το φως της αυγής  

το παιδί τρέχει στη ράχη του

αθώα

δε φοβάται τις κραυγές του 

διαλύει την αμυγδαλή στα υγρά του δάχτυλα

μα θα λησμονήσει 

κι εκείνος

το μοβ που έβαψε τον ίσκιο

[προσχέδιο]