nazenninn

[nazenninn]

yavrum sen benim balımsın..

[nazenninn]

senden miras kalan tek şey suskunluğun oldu.

[nazenninn]

Küçücük dünyamda ki yerini bir bilesen..

[nazenninn]

el gönüllerinde ziyan olmuşuz bayım.

[nazenninn]

biliyor musun, bir balığın bile ezberinde kalırsın.. ama ben seni unuttum, hem de o kadar kolay oldu ki ben bile şaşırdım:))

[nazenninn]

kadın çiçeği incitmemek için kılı kırk yararken; adam o çiçekleri ezip geçmişti.

[nazenninn]

Sakin olma bir şey söyle, ölücem be hiç mi sevmedin?

[nazenninn]

baba-ma.

hani derler ya biz seninle konuşmadan anlaşırdık diye, tam da o şekildeyiz bizde. tek bir fark var sadece, seni konuşmadan da anlayan ben; ben konuşsam da beni duymayan bir sen vardı. bu hikayede ki kahraman belki sendin, ama beni kurtaran değildin. o zaman kahraman olmanın ne manası var ki?

[nazenninn]

baba-ma.

Sana “baba” demek bile boğazımı yakıyor bazen. Çünkü bu kelime bende sıcaklık değil, eksiklik çağrıştırıyor. Bir babanın varlığıyla değil, yokluğuyla büyüdüm ben. Vardın ama hiç gerçekten orada olmadın. Soğuktun… Sessizdin… Ve en çok da sevgisizdin. Küçüktüm. Ellerimi uzatıyordum sana, tutmadın. Korkuyordum, saklanacak yer arıyordum, kucağını açmadın. Canım yanıyordu, “geçer” demedin. Ne zaman gözlerim dolsa, sırtını dönmeyi seçtin. Oysa ben her seferinde, belki bu kez dokunursun diye bekledim. Bir kız çocuğu için baba, dünyanın en güçlü adamıdır. Ama sen benim için hep uzak, ulaşılmaz, kocaman bir duvar oldun. Seni anlamaya çalıştım yıllarca. Belki senin de kimse sarılmamıştır çocukken… Belki sevgiyi göstermeyi bilmiyorsundur diye düşündüm. Ama bu, içimdeki boşluğu doldurmadı. Ben hep başkalarının babalarına imrendim. Parkta kızına sarılan birini gördüğümde gözlerim doldu. Sırtını sıvazlayan bir baba, yanındayken huzur bulan bir çocuk… Hep dışarıda izlediğim bir film gibiydi. Ben bu filmin başrolü olamadım. Biliyor musun? Bir keresinde sessizce ağlamıştım odama kapanıp, çünkü seninle tek bir fotoğrafım bile yoktu. İnsan sevmediği biriyle fotoğraf çektirmezmiş ya, belki ondan… Bugün büyüdüm, ama içimde hâlâ küçük bir kız çocuğu var. Hâlâ babasının onu sevmesini isteyen, onun kucağında bir kez olsun ağlamak isteyen… Ama o çocuk gün geçtikçe susuyor artık. Çünkü umut da bir yerden sonra yoruluyor. Sana kin beslemiyorum. Ama affetmem de kolay değil. Çünkü bu sevgisizlik beni eksik bir insan yaptı. Ne zaman birini sevmeye kalksam, “ya bir gün beni de senin gibi bırakırsa” diye korkuyorum. Baba ben sadece senin tarafından sevilmek istemiştim..

[nazenninn]

baba-ma.

"Babam Olması Gereken Adama" Seninle ne zaman baba-kız gibi olduk, hatırlamıyorum. Aslında, hiçbir zaman gerçekten olmadık galiba. Varlığın vardı ama yokluğun daha çok iz bıraktı içimde. Adını öğrendiğim gibi, yokluğunu da öğrendim küçük yaşta. Bir çocuğun en çok ihtiyaç duyduğu güveni, sevgiyi, desteği senden hiç alamadım. Ben ilk yürüdüğümde, ilk kelimemi söylediğimde orada mıydın? Hatırlamıyorum. Hatırlamak istesem de anlatacak bir anım yok. Ben düştüğümde elimi tutmadın, ağladığımda gözyaşımı silmedin. Okuldan çıktığımda beni bekleyen bir baba gölgesi hiç olmadı. Seninle ilgili en çok hissettiğim duygu, eksiklik. Hep bir şeyler eksikti… Sanki kalbimin bir köşesi boş kalmış gibi. Bana bir şey öğretmedin, ama yokluğun çok şey öğretti. Güçlü olmayı, kendi başımın çaresine bakmayı, sevgiyi ararken dikkatli olmayı… Ben senden nefret etmiyorum. Kırgınım sadece. Çünkü beni seçmedin. Çünkü kendi kızına sırtını döndün. Hayatta en büyük sorumluluklarından birini yarım bıraktın. Bir gün bana "Ben senin babanım" deme hakkını yeniden elde etmek istersen, önce beni neden yalnız bıraktığını dürüstçe anlat. Çünkü ben büyüdüm. Artık her şeyin farkındayım. Ve bil ki, beni yarım bırakmanın ağırlığı, senin omuzlarında taşıyacağın bir yük olarak kalacak. Keşke farklı olsaydı. Keşke bir "baba"nın ne demek olduğunu senden öğrenebilseydim.

[nazenninn]

baba-ma.

Hiçbir zaman saçlarımı okşamadın mesela. Bunu küçükken çok bekledim. Bir gün başımı dizlerine koyup saçlarımı taramanı, "kızım" deyişini, gözlerime bakıp sevgiyle gülümsemeni. Ama hiçbir zaman olmadı. Sırtımı sana yaslayabileceğim bir an yaratmadın bana. Küçücük kalbimle hep senden bir şey bekledim, belki bir sarılma, belki bir "Aferin kızım"… ama sen sadece sustun. Ben büyürken sen yoktun. Vardın belki ama bana dair hiçbir şeyde yer almadın. Düşerken elimden tutmadın, üşürken üzerimi örtmedin. Senin kızın olmak, bir unvandan ibaret kaldı hayatımda. Bir isim – ama altı boş.

[nazenninn]

baba-ma.

ve sana yenilmeye devam ediyorum. her defasında beni alt etmeyi nasıl beceriyorsun? be hep güçlü bir kız oldum; hiç bir erkek beni yenemez dedim, üzemez, ağlatamaz, kıramaz dedim. sen her gece yastığımın sırılsıklam olmasına sebep oldun baba. benim neyim eksikti de sevmedin beni baba? çok mu başarırsızdım ben? oysa tüm denemlerde, yarışmalarda hep birinci oldum. neden peki? belki beni seversin, farkıma varırsın diye. belki gurur duyarsın benle sandım. ilk karnemin yanında başarı belgesi de vardı baba. sınıfta ilk okumaya geçen bendim, tüm soruları ilk çözen bendim. çocuk aklı işte belki başarılı olursam beni seversin sandım.. yanılmışım:)) karnemi sana getirip gösterdiğim zaman elimden karnemi aldın, bakıp benle gurur duyup afferin kızım demeni çok bekledim. sense karnemi alıp yanına bırakıp telefona bakmaya devam ettin. bu senin dilinde sıkıldım git başımdan demekti. o gece çok ağladım, o gece çok dualar ettim beni sev, gör farkıma var diye.. sanırım tüm çabam boşuna baba öyle değil mi..?

[nazenninn]

papatyalar 𝘬𝘰𝘱𝘢𝘳ı𝘭𝘮𝘢𝘥𝘢𝘯 önce kokmaya başladığında konuşalım.

[nazenninn]

evim ol günün sonunda sana dönebileyim.

[nazenninn]

ben sevmeyi de sevilmeyi de haketmedim hiç.

[nazenninn]

ben artık ölmek değil yaşamak istiyorum..

[nazenninn]

miğdem bulanıyor artık tüm insanlardan.