ninelicks

[ninelicks]

Beste Fred Again,

We zijn het dansen nooit verloren. Oké, we waren het even kwijt de afgelopen twee jaar, maar deze zomer voelen we meer dan ooit hoe het in ons hele zijn is gegraveerd. We zullen het nooit, maar dan ook nooit meer vergeten dan wel verleren. Bedankt voor alle solo raves die je ons bracht tijdens de lockdowns. Je gaf ons twee hele en twee halve albums. De absolute covid-anthem die je maakte met The Blessed Madonna is nog steeds goud:

Sinds de geboorte van Nine Licks (29 september 2011) hebben we veel gastjes zalig zien pielen op drum pads, synthesizers en keyboards, maar nooit klopte het zoals het nu doet. Je albums Actual Life en Actual Life II raken zo heerlijk aan het verlangen om bezweet je hoofd vrij te dansen van zorgen, maar blijven net bedeesd genoeg om het thuis door de stereo te pompen. En als we op zondag kalm willen opstaan, doen we dat met je pianoversie van Actual Life II.

Het ga je goed, Fred. Wellicht tot later dit jaar. Dan dansen we er eentje op ons.

♡

[ninelicks]

Vaderdagtip: Ravyn Lenae in de Melkweg op 19 juni.

Ik ben bezig aan een tweejarige opleiding tot begeleider in persoonlijke ontwikkeling en nu lees/leer ik allemaal dingen over mezelf en mijn karakterstructuur. Dat 'ik' een onvermoeibare werker en wereldverbeteraar ben, fijn om mee te praten en om op te leunen. Dat je nooit écht hoogte van 'me' krijgt. Het liefst neem 'ik' de last van de wereld op m'n schouders, lijd ik daar vervolgens enorm onder, maar kan ik die last nooit naast me neerzetten. Lekker dan. Ook helemaal 'ik': wel erover klagen. Ik ben nou eenmaal wat serieus aan zwaar op de hand. Ik smacht naar de lichtheid van het bestaan, maar eenmaal daar aangekomen, kan ik ’m niet aan. Ik zie je, Milan Kundera.

Graag mag ik balen dat ik te weinig met Nine Licks doe. Niet vanwege de world domination die we ooit voor ogen hadden met het muziek- en taalblog, maar omdat het zo zalvend kan wezen om even wat te pennen met muziek op de achtergrond. Past ook hélemaal bij mijn karakter, lees ik. 'Ergens gaan het plezier en de vrije expressie verloren; daarvoor in de plaats komen plichtsbesef en zwaarte. De vrije keus hierin lijkt te ontbreken.'* Godverdomme lekker dan. Goed, ik ga even leren de reddersrol los te laten, grenzen aan te geven en nee te zeggen, be right back.

Weet je wie d'r ook haar contemplatieve zelf in de ogen heeft aan durven kijken? Ravyn Lenae! Op de foto hierboven zie je hoe ze eruitziet en op het album hieronder hoor je hoe ze klinkt. Met een zilverzacht penseeltje gedoopt in onzekerheid, hoop en twijfel geeft ze haar canvas kleur.

*Wibe Veenbaas e.a., De maskermaker. Phoenix Opleidingen, Utrecht, 2006.

[ninelicks]

Paasmaandag met het Sunday Service Choir.

Gistermiddag liep ik met mijn +1 door het centrum van Haarlem, onderweg naar het reuzenrad op de Grote Markt. De zon scheen, de terrassen zaten vol, de mensen lachten en in de verte klonk muziek. We zagen de Booster reeds om zijn as draaien, kinderen in suikerspinnen happen en de muziek klonk steeds luider, maar het leek in niets op kermismuziek. M'n meisje zei zelfs 'This sounds more like a nondenominational church than like a Dutch carnival' en ze had gelijk. Om de hoek bij de Nieuwe Groenmarkt leek een kerk uitgelopen om op straat Pasen te vieren. Een groot ledscherm, twee speakertorens, een strijkorkest, een 20+ koor, een drietal solisten, een pastoor en die zon dus. De ongekende productie bracht een geweldig geluid voort, het toelopende publiek zong mee met de teksten die over het scherm rolden. Handen gingen de lucht in, er werd gebeden, iemand stak een paffer in de hens, elders dronk een vader een Mooie Nel uit blik en ik wist niet dat ik zoiets even nodig had. We zijn de hele dienst gebleven, het voelde als een reuzenrad dat het leven overzag en ellende - groot en klein - oversteeg.

Fijne tweede paasdag, jongmensch.

♡

PS: In de bijlage vind je het door Kanye West geproduceerde gospelalbum met het Sunday Service Choir. Het proberen waard!

[ninelicks]

Erika de Casier brengt je de nineties vibe die je zocht.

Ze liepen langs de lange Leidsevaart in Haarlem. De hond was op een missie zoveel mogelijk te snoeten te boopen onderweg naar de trimsalon, al wist hij nog niet dat dit de eindhalte van de wandeling was. De man liet zich de zonnestralen welgevallen en genoot zichtbaar van de vrolijke onschuld van diens hond. Waar was de tijd gebleven dat hijzelf snoeten boopte? Laat staan van boobs snoepte. Niet tijdens zijn Havo-carrière overigens, toen was hij te bleu en kende hij het concept van kriebeldebiebeltjes slechts van Hugh Grant-films. Was dat het voorland van sullen zoals hemzelf? Dan zou hem vast ooit liefde ten deel vallen.

Ondertussen ging de hond door zijn hurken op het grasveld voor de kathedraal teneinde zijn gevoeg te doen, onderwijl zijn baasje aankijkend in een fraai staaltje alfaheerschappij als wilde hij zeggen: 'Jij deed de Havo? Ik doe de Bavo, pik.' Nadat de man de hond had gedropt bij de trimsalon, zocht hij op Google Maps naar een geschikte koffietent om de laatste honderd pagina's van Jonathan Franzens Crossroads te lezen. Het werd Frankie Local, waar de koffie goed te pruimen bleek en het clientèle uit geschikte peren bestond. Edoch, de procrastinerende zelfstandigen babbelden over hun screensaver tonende beeldschermen heen alsof het een lieve lust was. Over de Olympische Spelen, over kinderen hebben tijdens corona, over pottenbakken.

De man pakte zijn biezen en zocht een andere koffietent, op een kwartier lopen vond hij Cup & Cake. Temidden van een kabbelend sfeertje stond een trotse en charmante uitbaatster wier oogopslag hem haast de hele vitrine deed leeg kopen, maar hij hield het bij een zwarte koffie - de laatste, heus! - en een cupcake met appeltaartsmaak. De andere gasten waren stuk voor stuk in melkkoffie roerende moeders met kakelende kinderen, maar prima omstandigheden om te lezen. Ronan Keating zong op volume 6 You say it best when you say nothing at all. Zoals het een nineties niemendalletje betaamt.

Hieronder vind je het tweede album van de Portugees-Deense Erika de Casier. Niets dan zalige 90s-r&b-slaapkamerbangers. Echt iets voor jou als je houdt van Sade, Brandy, Jennifer Lopez en euh, Romy van The xx.

[ninelicks]

Kruip onder het knusse arrenbie-dekentje van Elujay.

Het meisje lachte naar me en het leek net alsof ze iets tegen me had gezegd vlak ervoor, maar ik was muziek aan het luisteren dus voor de zekerheid lachte ik terug en stak een duimpje op terwijl ze wegfietste want het was net groen geworden. Voor haar dan. Lachte ze wel naar mij of was ze aan het bellen en keek ze toevallig net mijn kant op? Was dat gek, dat duimpje? Had iemand het gezien? Nee, iedereen leek druk met zijn/haar eigen leven, dus geen zorgen.

Het is na drie donkere maanden weer even wennen om lekker in m'n vel te zitten en om te merken dat mensen daarop reageren. Ik voel me tien kilo lichter en twintig stappen kalmer. De donkerte, de demonen, de onzekerheden, de negatieve stemmen, de zucht; ze zijn er allemaal nog. Het wezenlijke (!!!) verschil is de acceptatie dat ze een deel van me zijn. Je ziet het beest altijd op de rug, inhalen is onmogelijk. Beter sjok je met hem mee en zoek je om je heen naar vrolijkere passagiers.

Groen. Voor mij dan. Voor ons! Want ik ben met de hond. Ah fuck, die heeft net op de stoep een gebonden soep van één vierkante meter gekotst. Vandáár die lach van dat meisje. Ik steek een duimpje op naar de hond en vraag of ’ie oké is. Hij zwijgt. 'Kom, dan brengt papa je even naar huis. Komt ’ie zo terug om je kots op te ruimen.'

[ninelicks]

Het beste van 2021 volgens Nick.

ALBUMS | 1. Pharoah Sanders & Floating Points // Promises 2. Dustin O'Halloran // Silfur 3. The War on Drugs // I Don't Live Here Anymore 4. Special Request // DJ-Kicks 5. Arooj Aftab // Vulture Prince 6. Big Red Machine // How Long Do You Think It's Gonna Last? 7. Santpoort // ocean tales 8. Mdou Moctar // Afrique Victime 9. Charles Webster // Decision Time 10. Nala Sinephro // Space 1.8 11. Alfa Mist // Bring Backs 12. Brothertiger // Fundamentals III 13. Little Simz // Sometimes I Might Be Introvert 14. Arlo Parks // Collapsed in Sunbeams 15. Rico // Rated R 16. Celeste // Not Your Muse 17. Helado Negro // Far In 18. Matteo Myderwyk // Notes of Longing 19. Dawn Richard // Second Line 20. Erika de Casier // Sensational

MEEST GELUISTERD (volgens Last.FM) | 1. Dustin O'Halloran // Silfur 2. Pharoah Sanders & Floating Points // Promises 3. Special Request // DJ-Kicks 4. Santpoort // ocean tales 5. Cut Worms // Nobody Lives Here Anymore 6. Tosca // Suzuki 7. Intrusion // The Seduction of Silence 8. Kruder & Dorfmeister // DJ-Kicks 9. Black Coffee // Subconsciously 10. Charles Webster // Decision Time 11. The War on Drugs // I Don't Live Here Anymore 12. Christian Löffler // Parallells: Shellac Reworks 13. Brothertiger // Fundamentals III 14. Madlib // Sound Ancestors 15. Tom Misch // What Kinda Music

GELEZEN | 1. David Mitchell // Utopia Avenue 2. Bernardine Evaristo // Girl, Woman, Other 3. Dennis Lehane // Live by Night 4. José Saramago // Blindness 5. Paolo Coelho // De alchemist 6. Cormac McCarthy // The Road 7. Craig Thompson // Blankets 8. Marijke Schermer // Liefde, als dat het is 9. Jan van Mersbergen // Een goede moeder 10. James Baldwin // Go Tell It on the Mountain 11. Michel Houellebecq // Serotonine 12. Malou Holshuijsen // Zachtop lachen 13. Sally Rooney // Beautiful World, Where Are You 14. Paolo Bouman // Laag vliegen de helden 15. Kazuo Ishiguro // Nocturnes 16. Kazuo Ishiguro // Klara and the Sun

[ninelicks]

Nala Sinephro streelt je door de zondag.

Als een publicatie op Nine Licks nog niet voldoende is voor je om deze plaat even te proberen en je bent tot hier gekomen met lezen, dan wil ik een experiment met je aangaan. Ik gooi er telkens een zin bij en dan moet je even laten weten na welke zin je besloot om Space 1.8 tóch te proberen. De Belgisch-Caribische is 24 lentes jong en leerde zichzelf zo'n acht jaar geleden in het geniep een harp te bespelen. Eerder dit jaar bracht ze haar debuutalbum uit op het Warp-label, je-weet-wel dat label waar ook Aphex Twin en Jeremiah Jae hun platen uitbrengen. Het herbergt een fantasierijke tokkelwereld met veel warps, blurbs, riffs en gastoptredens van Nubya Garcia en Ezra Collective. Qua feel doet het niet veel onder voor het album van het jaar, je-weet-wel die van Floating Points & Pharoah Sanders. Probeer het ’es!

[ninelicks]

Devendra Banhart & Noah Georgeson bieden een schuilplaats voor de ziel.

Kom lekker te zitten, op een kussentje of in kleermakerszit. Ontsla jezelf van de gedachte om zo mooi mogelijk te zitten. Zet jezelf breed neer, zodat je in je lichaam de ervaring hebt dat er ruimte voor je is. Laat je dragen. Het liefst zorg je ervoor dat je benen helemaal geen spanning hebben om zich overeind te houden. Houd je rug ontspannen doch recht. Sluit je ogen of houd ze geloken gericht op niets in het bijzonder. Adem een keer diep in door je neus en dan diep uit via je mond. Nog eens en voel dan hoe de verse lucht je lichaam vult, alle organen voedt, de kanalen zuiver blaast als een verwarming na de zomer. Alles is beschikbaar, het heeft alleen even wat aandacht nodig. Hmmm…

[ninelicks]

Charles Webster is allesbehalve vaag.

This is real. Zo heet de tweede track van deze langspeler, ingezongen door die ene zangeres die je misschien herkent van Massive Attack's Unfinished Sympathy. Het is zo'n troosteloze zondag, man. M'n broertje was jarig vrijdag, dat betekent sedert jaren negentig dat vandaag de Grote Prijs van België zou worden verreden in de Formule 1. De race werd verregend. Ik schreef een brief aan m'n therapiegroep. Liep wat met de hond en met mezelf. Ziel onder de arm en liefst had ik ’m ergens achtergelaten in de Kennemer Duinen.

Ik mis het van het leven houden. Dat is geen verkeerd Nederlands, je leest het goed. Ik mis het nergens om geven en elke dag een beetje meer plezier hebben dan gisteren. Dit brave ligt me niet, dat hele elke-dag-een-beetje-beter-dan-gisteren. Dankzij Jos Rouw las ik laatst een passage uit Foon van Marente de Moor. Het ging als volgt:

'Ik zou vaker dronken moeten worden. Het leuke ervan is dat je om jezelf kunt lachen, omdat je opeens een ander bent geworden. In het benevelde hoofd op dat vreemde, onhandige lijf is altijd een hoekje vrijgehouden voor je nuchtere ik, en dat zit van een afstandje toe te kijken en te lachen. Tenzij je van dronkenschap een gewoonte hebt gemaakt. Bij alcoholisten lacht hun ik niet meer, heb ik gehoord, maar vloekt het.'

[ninelicks]

Zaterdagen zijn beter met Santpoort.

Weet je nog toen je kind was en net jarig was geweest? Dat je de volgende dag van gekkigheid niet wist met welk cadeau je als eerste ging spelen? Wild in je hoofd werd je ervan, maar dolgelukkig. Extra fijn als je op zaterdag jarig was, want dan had je twee volle dagen pret. Of nóg beter op vrijdag, want dan was je het baasje op school, zag iedereen je eens staan en dan na school had je twéé-én-een-hálve dag om te spelen tussen alle aaien-over-de-bol van ooms en vergezochte complimenten van tantes door.

Zo'n zaterdag moet het nu zijn voor Julien Mier. Hij deelde gisteren een traktatie uit in de klas en nou mag de hele wereld het zo vaak spelen als het wil. Wat een zalige hoofd-in-de-wolkenplaat is dat ocean tales. Basjes die je door de heldere melodieënzee peddelen zodat je dat zelf niet hoeft te doen en je kunt wegzwijmelen over zaterdagen uit het verleden. Gefeliciteerd, Julien! Maak er een mooi weekend van.

[ninelicks]

Geen loze beloftes van Pharoah Sanders en Sam Shepherd.

Ik zag het even niet meer zitten, dus even later zag ik mezelf ergens anders zitten. Op een bankje langs het water. Er stonden twee bankjes op de oever, gescheiden door pak ’m beet 75 meter stoep. Op het andere bankje zat een oude vrouw met verfomfaaid anijshagelwit haar en een rollator binnen handbereik. Op het ene bankje zat ik, gewapend met een nieuw boek, een blikje bier en naast me de fiets die ik ooit van vrienden kreeg voor mijn verjaardag toen ik zulke dingen nog vierde. We hadden allebei - de vrouw op bankje 2 en ik op bankje 1 - uitzicht op een boot genaamd ‘Vertrouwen’. Het tafereel deed me denken aan die ene zin Yes they're sharing a drink they call loneliness but it’s better than drinking alone uit dat liedje van Billy Joel. Het was dan wel zaterdag, maar nog veel te vroeg voor een dronken pianist dus dronk ik alleen.

Vertrouwen dobbert, het kopt diffuse dialogen weg die onherkenbaar doch feestelijk vanaf het water klinken uit boten op weg naar een gezellige voortzetting van de avond. Wat bracht ons hier, hoe heeft het zo ver kunnen komen, wat zal morgen brengen en zoveel andere vragen die niet beklijven, dwarrelen het water op, spelen wat met Vertrouwen en worden vergeten. Het is wat het is, wat komt zal zijn.

Het is een paar uur later. Ik zie het weer enigszins zitten en luister - al een poos - naar mijn favoriete plaat van dit jaar. Pharoah Sanders en Floating Points op een bankje, zo dicht bij elkaar dat het hoop geeft. En Vertrouwen.

[ninelicks]

The Arthurs heffen het glass.

Er kwam een mailtje binnen van een gitaarbandje met minder dan 2000 luisteraars op Spotify. Na een halve minuut googelen weet ik dat het de zanger/voorman van de band zelf is die in de pen is geklommen. Als je dan in ogenschouw neemt dat er al tijden niks gepost is op dit blog, dan groeit het besef dat deze boys en girl iets moois gemaakt hebben waar ze trots op zijn, waar ze helemaal achter staan en dat ze het van de daken willen schreeuwen dat hét er is. Dat hét is alweer het tweede album van The Arthurs (het eerste is me ontgaan) en het klinkt verdraaid lekker, man. Ik telde meer dan negen licks die een tien verdienen. Songs die herinneringen ophalen aan onbezonnen avonden die begonnen met een glaasje geluk en zich gedurende de nacht aaneenregen met luchtige salvo’s van oude verhalen en nieuwe verhalen die zichzelf schreven. Elke volgende keer dat je aan dat bandje van die avond denkt, dan denk je aan die ene goeie nacht waarvoor dat bandje de soundtrack verzorgde. Ik gun The Arthurs dan ook een voorspoedig tourleven zonder ontregelende zaken als een pandemie.

[ninelicks]

De zomerplaylist van Nicky K.

Hey man, hier een berichtje van jullie vriend Nick. Wat een weekend, hè? Al die murw geslagen schildpadden die uit hun coronaschulp kruipen, al die uitbaters die het gered hebben, al die bronstige tieners die al forever wachten om naar buiten te gaan, al die puppy’s die nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien hebben, al die vrolijke bekken, al die plannen, al die hoop, al dat geluk, al dat ge-aldat. Om te beginnen is hier de jaarlijkse zomerplaylist van je boy Nicky. Hij is inmiddels 100 tracks lang en goed voor zo’n 6 uur en 17 minuten aan tropische toppertjes, ravissante r&b-rakkers en niks-aan-de-hand-popliedjes. Als je suggesties hebt, dan staan de dm’s open.

[ninelicks]

‘Is liefde genoeg?’ vraagt Stone Foundation.

Niet altijd, maar het helpt wel. Als je het toe durft te laten, kan liefde mooie herinneringen brengen. En het mooiste van herinneringen zit ’m in het maken ervan. Maak er vooral geen wiskunde of algebra van. Soms heb je juist zoiets als corona nodig om het kleine te waarderen. Zo rook ik gisterochtend voor het eerst sinds 20 december koffie. Ik luisterde er deze langspeler van Stone Foundation bij, wat de ervaring rijker maakte. Het is de vijfde plaat van het vijftal (excl. vierkoppige blazerssectie) en hij is opgenomen in de Black Barn Studio van Paul Weller. Blauwe ogen-soul en lelieblanke funk die je doet verlangen naar een dampende Ierse pub met een knap getapte rakker in je knuist. Laat eens wat liefde toe vanmiddag en luister ’m kamerbreed.

[ninelicks]

James bleek wederom zes puike covers in huis te hebben.

De eerste keer dat ik James Blake zag, speelde hij die ene cover van Feist’s Limit to Your Love. Meine Gute, Rotterdam dook haast weer de schuilkelders in. Lang niet alles van wat het Britse jong deed sinds 2011 kon me bekoren, maar veel wel. Eind twintigtwintig dropte hij, begin dertig, een zestal covers. En wel op zo’n huiveringwekkend mooie manier dat ik er graag een deadline voor skip nu, want dit moet je eigenlijk even horen met een goeie koptelefoon op je harses. Achtereenvolgens covert hij Billie Eilish, Joy Division, Stevie Wonder, Frank Ocean, Beyoncé en Roberta Flack.

[ninelicks]

Moet je hoorn: The KLF op Spotify.

Tijd voor een moppie anarchie nu Brexit definitief is. Er is bijkans geen beter denkbaar duo voor de soundtrack als The KLF. Bill Drummond en Jimmy Cauty hebben een selectie van hun muziek beschikbaar gemaakt via Spotify, YouTube en Apple Music. Goh, bijzonder, denk je? Best wel! Na een aantal dikke hits gescoord te hebben tussen ‘87 en ‘91, gaven ze tijdens hun show op de Brit Awards in 1992 de dikste middelvinger in de geschiedenis aan de muziekindustrie. Ze kregen het beeldje voor Beste Act van 1991 en ragde aansluitend een keiharde trashversie van hun hit 3AM Eternal. Drummond nam het publiek onder vuur met losse flodders uit een machinegeweer en aan het eind van het nummer klonk de aankondiging: ‘Ladies and gentlemen, The KLF have now left the music business.’

Prima exit zou je denken, deur op slot en proosten in de kroeg. Maar neen, de herrieschoppers dropten nog een karkas van een schaap bij de entree van het hotel waar de afterparty zou plaatsvinden. Uiteraard met briefje: ‘I died for you, bon appetit.’ Vriendelijke jongens! Ze stopten ook daadwerkelijk als The KLF zijnde en vernietigden als klap op de vuurpijl hun gehele back catalogue zodat er ook echt niemand iets meer kon verdienen aan hen. Groetjes. Tot gister dus. Nu heb je weer acht nieuwe tracks voor je thuisquarantainerave. 

[ninelicks]

8 liedjes waar je clubhonger van krijgt.

Kijk, daar heb je Gerald Mitchell en Billy Love, twee houseveteranen uit Detroit die de krachten gebundeld hebben in de formatie Celebrity BBQ Sauce Band. Topnaam. Topplaat. Mitchell drukt de vuigste funk en ploertige boogie uit z’n keyboard, Love verzorgt de special sauce met zijn vocals. Om je vingers bij af te likken, m’n zoon. Neem bijvoorbeeld de 23 minuten durende titeltrack waar maar geen einde aan komt, met dat gierende gitaartje dat doet denken aan het beste van Funkadelic en dat coole geleuter dat zo op een plaat van labelvriend Moodymann had kunnen staan. Ja man, hier krijg je trek van. Om te dansen, te sjansen en morgenvroeg een omelet du fromage te schransen. Met een bbq-sausje, je weet.