nomads-in-residence

[nomads-in-residence]

Nomads in Residence is verhuisd

Met ingang van 1 januari 2019 is de Nomads in Residence, jarenlang het woon-/werkatelier van Cultuur19, vertrokken uit het Maximapark.

Na trouwe dienst voor talloze artists-in-residence, die werk maakten in het kader van Leidsche Rijn Festival, Zingende Beelden, SPOOR en nog veel meer, is het opvallende zwarte gebouw met 19 erop verhuisd naar een tijdelijke plek bij de Metaal Kathedraal. De Metaal Kathedraal zorgt voor een nieuwe definitieve plek, zodat de wijk er nog lang plezier van kan hebben.

www.metaalkathedraal.nl

[nomads-in-residence]

Terug naar waar het begon

Afgelopen weekend speelde Spoor bij De Nomads. Op de plek waar wij twee jaar geleden bedachten iets met kubussen te willen. De plek waar wij zwetend de aanvraag schreven. De plek waar wij subsidies binnenhaalde. De plek proeves stonden. De plek waar vele ons voor gek verklaarden dat wij met zulke grote objecten wilde toeren. De plek waar wij de naam voor onze stichting bedachten. De plek waar Spoor afgelopen weekend prachtig stond.

Het hele weekend regende het hard. Gelukkig was er een dapper publiek. Zij kwamen met regenlaarzen, paraplu's en regenpakken onze kant op en lieten zich verwonderen en meeslepen door Spoor.

Wij hebben met veel plezier op deze plek gewerkt. En bedanken Cultuur 19 voor de praktische hulp en artistieke input!

Warme groet, Arianne en Marije

[nomads-in-residence]

Het Leidsche Rijn Festival

In juni stond Spoor op het Boslab Festival bij Het Amsterdamse Bostheater. Een week waarin tekst en beeld samenvielen en waar we lovende reacties kregen. Daar hebben we afgelopen zomer flink van nagenoten. Met het terugblikken zijn er altijd dingen die je wilt aanpassen. Gelukkig hebben we daar de komende maand de tijd voor tijdens ons verblijf in De Nomads.

Afgelopen weekend speelden we op het Leidsche Rijn Festival in de prachtige tuin van Castellum Hoge Woerd. Veel volwassenen en ook kinderen hebben Spoor bezocht en lieten mooie reacties achter. Zoals:

‘Het moment dat ik dacht, er is meer om mij heen om naar te kijken.’

‘Spannend en daarna fijn.’

‘Ik zie vlinders en ben op vakantie.’

‘Ik moet denken aan een luisterboek, rust en dromerig.’

De komende tijd verstevigen we de kubussen, herschrijven de tekst, passen de muziek hier en daar aan en nemen een aantal ingesproken scenes opnieuw op. Daar is geen betere plek voor dan in De Nomads waar het plan ook is ontstaan.

We zijn nog te zien op:

15 september

Uitfeest in Castellum, Utrecht.

22 & 23 september

Nomads in Residence (Cultuur 19), Utrecht

reserveren: firmakluit@gmail.com

[nomads-in-residence]

Firma Kluit presenteert SPOOR

Op 22 en 23 September 2018 presenteert Firma Kluit hun voorstelling ‘Spoor’, een theatrale installatie bestaande uit 20 spiegelende kubussen in het landschap, waar je individueel je hoofd in steekt. Spoor laat iedereen vanaf 10 jaar opnieuw kijken naar alles wat je al eens zag, maar wat nu, na het zien van Spoor, er toch heel anders uit ziet. De voorstellingen vinden plaats in het Máximapark in Leidsche Rijn, naast de Nomads in Residence.

Meer info en reserveren: http://www.cultuur19.nl/agenda/2018/09/22/spoor/

(foto’s Moon Saris)

[nomads-in-residence]

Op 22 en 23 September 2018 presenteert Firma Kluit hun voorstelling 'Spoor’, een theatrale installatie bestaande uit 20 spiegelende kubussen in het landschap, waar je individueel je hoofd in steekt. Spoor laat iedereen vanaf 10 jaar opnieuw kijken naar alles wat je al eens zag, maar wat nu, na het zien van Spoor, er toch heel anders uit ziet. De voorstellingen vinden plaats in het Máximapark in Leidsche Rijn, naast de Nomads in Residence.

Meer info en reserveren: http://www.cultuur19.nl/agenda/2018/09/22/spoor/

[nomads-in-residence]

New Constructivism Part Two

MARJOLEIN WITTE - BEELDEND KUNSTENAAR Utrecht, 9 t/m 15 juli 2018 Ik reed vaak voorbij de Nomads-keet in Vleuten en vroeg me af wat het was en waar het voor gebruikt werd. Na een korte Google sessie (ik ben daar heel goed in ;P) kwam ik erachter dat de ruimte bestemd is voor creatieven: kunstenaars, ontwerpers, theatermakers, etc. Dat je er als artist-in-residence tijdelijk kan wonen en kan werken aan een project. Omdat ik de nieuwbouw-wijken van Utrecht altijd al fascinerend vond, mede door mijn eigen vooroordelen, maar ook door die van anderen (Nee, Marjolein, dat is echt geen plek voor jou om te wonen..), wilde ik wel eens wat langer rondkijken in de buurt en een verblijf in de Nomads-keet paste daar perfect bij. Dus zo geschiede: deze week woon en werk ik in dit fijne onderkomen aan de rand van het Maximapark. Morgen ga ik helaas alweer naar huis.

Project Twee jaar geleden was ik artist-in-residence in Finland, waar ik een serie kleine schilderwerken maakte (New Constructivism Part One), die ontstaan zijn door mijn fascinatie voor menselijke constructies, bouwvormen, onze behoefte alles om ons heen vorm te geven en te kaderen. Waar in Finland de bouwwerken nog veel sporen vertoonden van de connectie tussen mens en natuur, zie je in een nieuwbouwwijk het tegenovergestelde. Handgemaakte loghouses tegenover prefab nieuwbouwconstructies. Vrijstaande huizen in de natuur tegenover rijtjeshuizen en flatgebouwen met aangelegde parken en groenstroken. Dus ging ik deze week hier de wijk in en probeerde daarbij als een toerist naar de omgeving te kijken en te zien wat me opviel (o.a. veel bakstenen, heggen en gemaaid gras) Kleuren, vormen en ritmes uit de wijk verwerk ik in een serie nieuwe schilderingen: New Constructivism Part Two.

Met de titel New Constructivism verwijs ik naar de Constructivisten en dan met name naar hun gebruik van pseudo-mathematische principes om composities op te bouwen en het gebruik van primaire vormen. In mijn werk probeer ik de menselijke neiging tot vormgeven te benadrukken door op zoek te gaan naar perfectie en evenwicht. De gulden snede en de Fibonacci reeks zijn daarom basis voor alle composities die ik in deze serie maak. Kleuren zijn een extract van de locatie, al dan niet wat kunstmatiger uitgedrukt. Het kunstmatige is iets wat uit de werken mag spreken, omdat het ook wat zegt over onze (huidige) relatie met de wereld en met de natuur om ons heen. Het schilderen zelf is de handeling van het bouwen; het construeren met vorm, kleur en lijn.

Deze week in de Nomads-keet was heerlijk! Ik ben uitermate verrast door hoe mooi de wijken eigenlijk zijn, de oude bouwstijlen die worden nagebootst, de afwisseling in vorm en kleur, de hoeveelheid groen in de wijk. Natuurlijk zijn er ook de rijtjes, saaier ogende flats en straten met weinig groen, maar toch: ik ben verrast! Ook door het Maximapark, wat immens groot is en allerlei verrassingen herbergt: bruggetjes, veel water, een Japanse tuin, een trekpontje, zeven hele grote kunstwerken en nog veel meer. Het is net Central Park, zo groot! Wat goed dat Utrecht dit heeft!

Wil je meer weten over mij, mijn werk of de series New Constructivism, klik dan verder op een van onderstaande links: Mijn website

New Constructivism Part Two is gebaseerd op de nieuwbouwwijken rondom het Maximapark en o.a. te zien op mijn adres tijdens Atelierroute Utrecht New Constructivism Part One is te leen en te koop via Kunstuitleen Utrecht

[nomads-in-residence]

Uit de Wereld

HADAS

Al dagen van tevoren is mijn hoofd bezig met de vraag hoe ik deze dagen in Nomads in Residence kan verklaren. Wat voor vorm kan ik die geven. Welke betekenis kan ik daar verbinden? Is het vrijheid? Of een verbanning? de plaats van de Nomads is maar 8 km van huis, niet ver genoeg om de scheiding van huis te verklaren. Toch ben ik te gedreven en te nieuwsgierig om dat te ervaren.

Het huisje is bijzonder in de zin dat zijn muren kunnen uitklappen naar buiten als een balkon. Het staat aan de rand van het park, aan de rand van de stad, helemaal vertrouwd met zijn omgeving. Hij staat iets boven het maaiveld en geeft aan zijn bewoner het gevoel de kat uit de boom te kijken. Het is alsof je de wereld kan zien draaien. La maison devant le monde zoals Albert Camus heeft geschreven. Ik zit in het huisje, de deurmuur staat open naar het park en voor mijn blik beweegt alles. Het gras buigt voortdurend in de wind, grote hommels, een reiger landt hier bij het water en iets verderop op een horizontale lijn eindeloos fietsen, de hele dag door van west naar oost en van oost naar west. Precies boven mijn hoofd is een vlieglijn van passagiers vliegtuigen. Grote groepen van kinderen lopen de avondvierdaagse, voor mij paraderen ze, juichen.

Het park wordt weer rustig aan het eind van de avond, de horizon is verlaten.

Mijn eerste ochtend hier. Ik sta vroeg op. Overal is licht en ik weet wat ik ga doen nog voor het ontbijt. De belangrijkste grondstof van Leidsche Rijn is de modder of beter te zeggen, de klei. Ik loop in het natte gras richting het water. De weg naar het water is niet zo toegankelijk, ik probeer een plek te vinden waar ik wel dichtbij kan komen. Ja, dat is gelukt en inderdaad bij het water kan ik ook grond vinden. Zwaar en donker en dicht en plastisch. Ik haal een emmertje en ik doe hem vol modder. De rest van de ochtend ben ik bezig met kleine figuurtjes te maken. Ze ontluiken allemaal van de grond. Net waren ze nog onzichtbaar onder het gras bij het water en nu zijn ze verschenen, bloot naar zon en wind. Ze zijn menselijke figuren maar ze slapen, ze weten het nog niet. Net geboren.

Het verblijf in een nieuwe plek scherpt mij. ik kijk, ik ruik, ik luister, ik moet een verbinding zoeken met waar ik ben. De drempel om dingen te gaan maken is lager, ik stap erover.

Ik ben hier net een dag, ineens word ik een getuige van geweld. Voor mijn ogen in het park, schopt een man twee jongens, hard en brutaal, hij is boos, beweegt zijn handen om iets te zeggen. Na een paar minuten komt een politieman op een brommer. Plots ben ik een deel van een ander verhaal dat ik nooit heb bedacht. Terwijl ik naar mijn gevoel uit de wereld ben gestapt.

Het is zomer en de dagen zijn lang en mooi. Ik sta op met het licht en ga slapen als het donker wordt. Ik woon in een ruimte die precies bij mijn behoeften past.

De hele dag heb ik naar de wereld gekeken en getekend. De tekening groeit met mijn blik en de tijd. Het kan eindeloos doorgaan. Het stromen van binnen naar buiten en andersom verbeeldt zich in de actie om de muren open te rollen en weer dicht te rollen, volgens de stand van de zon en de richting van de wind. Dat creëert allerlei vormen van relatie met de buitenwereld.

Ik ben dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om in Nomads in Residence een paar dagen door te brengen. Het was voor mij een bijzonder ervaring.

www.hadasworks.com

[nomads-in-residence]

It’s already more than a month after my stay at NiR. It was a fantastic 2-week stay at Vleuten. The trip allowed me to have the time and space to cycle and photograph. I didn’t work in the tiny house much, but instead, I worked on the “intercity” routes exploring the dutch culture and nature, connecting with people of the art scene, and taking (b/w) photos along the way. During the stay, I enjoyed so much the experiences of “living” in the tiny house. It’s an extraordinary experience for a person grown up in an Asian metropolis.

[nomads-in-residence]

Spoor            

Na schrijfdagen, opnames, dagen bouwen op de werkplaats zijn we vandaag in De Nomads met Maarten Zaagman, de muzikant, om de laatste testen te doen. Alles is bijna af en komt steeds meer samen. Het geluidlandschap, de ingesproken tekst, het beeld. De komende week maken we het spiegelglas op de kubussen en is het geluidlandschap af. Vanaf volgende week bouwen wij op in Het Amsterdamse Bos om erna te spelen op het Boslab Festival. In september zijn we terug in de Nomads om er de hele maand te werken aan een verbeterde versie van Spoor. Mocht je dan kubussen van spiegelglas buiten zien staan, kom vooral even kijken of luisteren.

Fragment Spoor:

Overige?

Wat is overige?

Is overige niet de moeite waard om benoemd te worden?

Is het de woede die ik de grond in stampte?

De tranen die ik op de aarde liet vallen?

Is overige de plas die ik deed naast de oude eik en die de grond in sijpelde?

Groetjes, Marije en Arianne

[nomads-in-residence]

Terug van weggeweest

Het is alweer een tijd geleden dat we in De Nomads zaten. We werkten daar aan de voorstelling Spoor. Die is tijdelijk stilgelegd, omdat we de kans kregen de peutervoorstelling, Kris Kras Karavaan te maken. Kris Kras Karavaan speelt nu op verschillende plekken. De komende tijd zijn we vaker in De Nomads om Spoor af te maken.

Spoor is een theatrale installatie van twintig kubussen in de openbare ruimte. Ze zijn gemaakt van spiegelglas waardoor de omgeving reflecteert in de objecten. Het publiek kiest zelf een kubus uit en steekt zijn hoofd erin via een gat aan de onderkant. Zodra het publiek in een kubus staat ziet hij door een kijkluik een deel van de speellocatie. Via een koptelefoon hoort men een poëtische monoloog die stilstaat bij het uitzicht en ruimte biedt te fantaseren.

Afgelopen week hebben we een proeve gemaakt en nu zijn we beeld en tekst aan het uitwerken. Spoor zal te zien zijn bij Boslab in Het Amsterdamse Bostheater van 25- 30 juni, op Het Leidsche Rijn festival op 2 september en daarna op 15, 16, 22 en 23 september in De Nomads. Hopelijk tot daar.

Groetjes, Arianne en Marije

[nomads-in-residence]

Hallo! Mijn naam is Minne de Lange en ik blijf een nachtje slapen in de Nomads. Eentje? Ja eentje. Waarom? Omdat ik een artikel schrijf over Nomads-in-Residence voor mijn site The Residency Project, waar ik interviews verzamel met mensen die artist residencies runnen overal ter wereld. Zelf ben ik ook kunstenaar en ik leef nomadisch-ik kom uit Den Haag maar heb daar geen huis meer, ik reis van residency naar residency. En tsja, als je dat toch al deed, kun je er maar net zo goed een project van maken, nietwaar? Ik ga bij residencies langs en ik probeer de mensen achter die projecten te leren kennen en er over te schrijven zodat jij die plekken ook leert kennen, en wellicht erdoor geïnspireerd word om zelf ook eens op residency te gaan.

Ik hobbel dus overal en nergens heen, maar ik ben nog nooit op residency in eigen land geweest. Ik ben niet zo iemand die reist omdat ie niks met Nederland heeft; sterker nog, ik voel me nooit meer Nederlands dan wanneer ik in het buitenland ben. Hoewel ik het altijd overal naar m’n zin heb, zit ik ook wel eens uit heimwee op m’n computertje te kijken of de spruitjes die week in de bonus zijn, ook al is de dichtstbijzijnde Appie een paar uur vliegen. Het lijkt me best leuk om eens in Nederland op residency te gaan en je eigen land vanuit een heel ander perspectief te bekijken, een tijdje te verblijven op een plek die nieuw is maar toch bekend, en eens kijken wat dat voor invloed heeft op je werk en op jezelf.

Met dat idee in ’t hoofd beschrijf ik hier deze dag en nacht in de Nomads. Hopelijk is het leuk om te lezen en wie weet inspireert het je om ook eens op residency te gaan in eigen land!

s’Ochtends stap ik op de trein in Ypenburg en een uurtje later weer uit de trein in Vleuten. Op het eerste gezicht zit er tussen die treinstations niet veel verschil, maar de bussen zijn wel anders en dus stap ik bijna in de verkeerde. Je zou denken dat je door veel reizen heel ‘savvy’ word maar dat is niet het geval, kan ik je vertellen. Sterker nog, je verdwaalt alleen maar vaker. Tenminste, ik verdwaal alleen maar vaker. Gelukkig is er voor types als ik Google Maps uitgevonden en vind ik de Nomands uiteindelijk makkelijk. Ook geholpen door het feit dat ie nogal opvalt; zie de foto’s, daar loop zelfs ik niet voorbij. Binnen zit ik al snel met Leonie en Ineke aan de thee en appeltaart en praten we over de Nomads, over Leidsche Rijn, Cultuur 19 en vooral over plezier er achter projecten als deze zitten, hoe kunstenaars verliefd worden op deze plek. Ik kijk om me heen en ik kan het me nu al voorstellen.

s’Middags loop ik door het Maximapark, het is 2 januari en overal lopen hardlopers, mensen met honden, mensen met kinderen. De foto’s die ik maak laten een ontzettend Hollands landschap zien. Ik probeer de omgeving te zien door het oog van iemand die dit nog nooit gezien heeft, een buitenlandse kunstenaar die Nederland alleen kent van foto’s, maar het lukt niet. Het is te bekend, ik kan het alleen zien zoals ik het zie en het waarderen als wat het is voor mij; een plek waar ik nog nooit geweest ben maar die toch gewoon als thuis voelt.

Ik ga langs bij de Maakplaats, waar kinderen samen met kunstenaars en Cultuur19 bezig zijn met papier aan de hand van een voorstelling die ze net gezien hebben. Ze maken een ijswereld, en het is tof om te zien hoe het van een timide wit vel met hier en daar een gevouwen kokertje naar een complete wereld van creaties gaat. De ouders zitten ook op de grond te vouwen, knippen en lijmen en de kinderen lijken er helemaal in op te gaan.

Door de schemering loop ik weer terug via het park naar de Nomads. 

S’avonds zit ik te werken aan de tafel, schrijvend over wat ik die dag gezien heb, foto’s uitzoeken en thee drinken aan de keukentafel. Wat lezen, wat tekenen, wat filmpjes kijken. Om me heen maakt de Nomads geluid, sommige geluiden kan ik wel duiden en de anderen lijken meer een onderdeel te zijn van een soort levend wezen dat werkt, ademt, puft en spint. Het is alsof ik in zijn buik beland ben. Buiten is het stil-dat is niet zo, maar het lijkt wel zo vanuit binnen, vanuit de pruttelende, brommende buik van de Nomads. De uurtjes tikken verder.

S’nachts. Het is 2 januari en het KNMI heeft ‘de eerste storm van 2018′ aangekondigd voor deze nacht en de komende dag. Ja hehe, het is 2 januari. Rond drie uur word ik wakker als de storm over het land raast, over Leidsche rijn, over het park, over ‘mijn’ dak. Ik draai me om en lig op m’n rug naar boven te kijken; het licht van buiten maakt een soort schaduwdans op het hout tegenover het dakraam, spookachtig en mooi tegelijk. Ik bedenk me dat het cool zou zijn om hier een filmpje van te maken, maar ik val weer in slaap, dus ik doe het niet. Sorry.

s’Ochtends word ik weer wakker, later dan mijn bedoeling was. Nouja, dan sliep het dus lekker. Buiten wiebelt de heg van de buren heen en weer in de stormwind en is alles nat, binnen is het warm en bromt de Nomad rustig en tevreden verder. Ik zet thee, werk nog wat, doe de afwas en bedenk me waar ik m’n sokken gelaten heb. Zo snel kun je je dus ergens thuis voelen.

Bedankt dat ik een nachtje in de Nomads mocht slapen, het was een hele toffe ervaring!

Het uiteindelijke interview met Leonie en Ineke komt op m’n site, als je nieuwsgierig bent, dat is www.theresidencyproject.com

Groetjes, Minne!

[nomads-in-residence]

Compagnie Augustus werkt aan de voorstelling JULIA

Compagnie Augustus ontstond in de wandelgangen van de Toneelacademie van Maastricht, waar Hein Mortier, Jens Platteau, Erik Spijkerman, Annelore Smits en IJfke Verweij elkaar vonden als spelers tijdens de vele spelopdrachten en als makers die vanuit verschillende invalshoeken een thema benaderen. In de zomer van 2016 trokken ze samen met theatervormgever Barbara De Laere naar Autreville St Lambert in Frankrijk, met de geschiedenis van keizer Augustus.

 Gaandeweg ontdekte Augustus dat het lot van zijn dochter, Julia, zo mogelijk nog dramatischer is dan dat van haar vader. Speelbal van de politiek, weet zij als sterke vrouw en feministe avant-la-lettre (bijna) te ontsnappen aan het keurslijf dat haar wordt opgedrongen.

 Veldheren, dichters en parlementariërs dingen naar Julia’s hand, maar zij trouwt met wie Augustus wil dat ze trouwt. Piepjong baart ze zonen die sterven in oorlogen door haar vader uitgetekend, na de dood van haar eerste man trouwt ze met de veel oudere krijgsheer en rechterhand van Augustus, Marcus Agrippa.

 Julia’s dienstbaarheid aan haar vader en de republiek begint barsten te vertonen als ze op een Grieks eiland door de bewoners aanbeden wordt als een godin. Als ze vervolgens verliefd wordt op de zoon van Augustus’ aartsvijand, wordt haar vader gedwongen een keuze te maken tussen zijn dochter en het Romeinse rijk.

 Voor JULIA, de voorstelling, maakte Cie Augustus een nieuwe tekst. In Nomads in Residence schrijven, schrappen, discussiëren, analyseren, herschrijven en blokken wij de eerste versie.

“Ik ben vijftien en ik baar een kind. Het is een week diertje. Ik doe alsof het een goudvis is maar ik geef het diertje geen naam. Het sterft voor het pap kan zeggen. Pap.

Pappie, papsie, mijn lieve papsieboy zegt dat er een brand komt en dat alleen ik die kan blussen. Ik smeek hem, laat mijn borsten rustig rijpen. Hij zegt dat het vuur ons Rome weg zal vreten. Ik geef toe, Bied mijn haren aan als branddeken.”

PS: Kaartjes voor de voorstelling zijn hier te verkrijgen.

[nomads-in-residence]

Vandaag start compagnie Augustus met repeteren in de Nomad. De voorstelling Julia zal 8, 9, 12 en 13 september te zien zijn op het Amsterdam Fringe Festival. Kaarten kan je hier reserveren. 

[nomads-in-residence]

Dance, sweat, sleep, repeat.

Er is hard gewerkt in de Nomads! Misschien heb je ons wel gespot, tijdens een van onze danstrainingen met de wanden naar beneden. Ik hoef inmiddels niet eens meer het park in o de dieren te ontmoeten, ze komen zo bij me op bezoek! Een sprinkhaan, libelle, nachtvlinders, fazanten, hazen, zwaluwen en helaas ook de muggen ;)

Met negen dansers werken we aan 3 dansen, die elk een dier/groep dieren laten zien. En dat is flink zweten, want die dieren zitten niet stil ‘s nachts! We springen, kruipen en fladderen wat af en zelfs een duik in de Haarrijnse plas hoort daar soms bij.

Morgen oefenen we voor het eerst niet in de Nomads of de dansstudio, maar op de locatie van de voorstelling. Wij dansen namelijk niet op het grote podium op het Leidsche Rijn Festival, maar op een podium dat helemaal past bij ons natuurthema; de Paardenbak! De ronde bak maakt de dansvoorstelling uniek. In plaats van dat je als publiek de voorstelling alleen maar van de voorkant kan zien, zit je helemaal om de dans heen. Zo kun je de ‘dieren’ van alle kanten bewonderen.

Ik schrijf dit vanaf de ontbijttafel, waar langzaamaan alle dansers die zijn blijven logeren aan komen schuiven. We maken ons zometeen klaar voor een repetitie voor een diersoort die laag bij de grond blijft, maar ook flinke sprongen maakt. Spierpijn gegarandeerd ;)

[nomads-in-residence]

Nachtelijke wandelingen door het Maximapark, gitaarspelen met uitzicht en zweten in een dansstudio. Wat hebben die drie dingen met elkaar te maken? Ze zijn allemaal onderdeel van de voorbereidingen van de voorstelling ‘Nachtvolk. Avondverhalen uit het Maximapark’.

Mijn naam is Jelina de Raad en komend jaar ga ik afstuderen aan de Utrechtse Dansacademie als danser, dansdocent en dansmaker. De komende weken woon ik met een wisselend gezelschap kunstenaars en dansers in de Nomads in Residence om de voorstelling ‘Nachtvolk’ te maken. De voorstelling gaat in première op het Leidsche Rijn Festival op 27 augustus en is geïnspireerd op het Maximapark.

In ‘Nachtvolk’ geven we je een kijkje in hoe het er in het park aan toe gaat wanneer de rest van de wereld slaapt. In het donker zijn allerlei dieren actief. Door dans, muziek en theater vertellen we je een aantal van hun avondverhalen. Welke dieren aan bod komen en hoe hun verhaal eruit ziet komt een volgende keer. De zon is net onder, dus ik ga weer op onderzoek uit in het park. Tot snel!

[nomads-in-residence]

Hoi! Hier ben ik weer! Een jaar geleden mocht ik in de Nomads mijn voorstelling “We hebben er een geitje bij” (2+) ontwikkelen. Deze voorstelling is geïnspireerd op het gelijknamige prentenboek maakte ik in het kader van de Nationale Voorleesdagen in opdracht van Bureau vanaf 2 en in samenwerking met Cultuur 19. De voorstelling speelde op alle voorscholen van de organisatie Spelenderwijs in Utrecht (voor maar liefst 90 peutergroepen!) en daarnaast ook in theaters door het land.

Nu krijg ik de kans om een nieuwe voorstelling te maken geïnspireerd op het prentenboek van dit jaar “De kleine Walvis”. Een boek vol prachtige illustraties van Benji Davies en een mooi verhaal over een jongetje dat na een stormachtige nacht een kleine walvis op het strand vindt.

Ik noem mijn voorstelling ZEEBEEST, het belooft een muzikaal avontuur te worden voor iedereen die zich weleens alleen voelt. Samen met muzikaal talent Maarten Zaagman, dramaturg en regisseur Frederieke Verhoeven en vormgeefster Eva Jonge ga ik dit nieuwe avontuur aan. Vandaag hadden we onze eerste repetitie. Een dag vol muziek, whale songs en beelden. 

Later meer!

Groet, Malou

www.malouvansluis.com

[nomads-in-residence]

Wat een geslaagde dag was het afgelopen zondag tijdens Het Leidsche Rijn Festival! Mooi weer, fijne sfeer en een geslaagde workshop. Tijdens ons eerdere verblijf in De Nomads hebben we materiaal uit de omgeving verzameld voor deze dag. Met deze sporen mochten de kinderen kleine kunstwerkjes maken met een zelf bedachte dichtregel. Deze plaatsten zij in onze poetische beeldentuin. Gedurende de dag werd de tuin steeds mooier en groter. We hopen de tuin snel op een andere plek op te bouwen, we houden je op de hoogte.

groet Marije en Arianne