o-xarths-twn-asteriwn - Tumblr blog

[o-xarths-twn-asteriwn]

Ιδέα μου ή ο Αύγουστος μας πονάει όλους λίγο παραπάνω

[o-xarths-twn-asteriwn]

“Εκείνη την νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δεν βρήκε πουθενά να καρφωθεί.”

Τάσος Λειβαδίτης

[o-xarths-twn-asteriwn]

[o-xarths-twn-asteriwn]

Delete the old version of me in your head, it expired.

[o-xarths-twn-asteriwn]

Where's the way to your heart?

[o-xarths-twn-asteriwn]

Να τακτοποιήσουμε τους καπνούς μας, μήπως τακτοποιηθούν και οι ζωές μας!

[o-xarths-twn-asteriwn]

[o-xarths-twn-asteriwn]

nai omws argei polu na erthei to kalokairi, varethika na perimenw

[o-xarths-twn-asteriwn]

Me as a therapist: listen just take a nap bro

[o-xarths-twn-asteriwn]

Στέκομαι στην άκρη του βράχου και σαγηνεύομαι ,οτι αγαπάω πεθαίνει αργά ,συμβαίνει πάντα και πάντα πονάει όπως η πρώτη φορά .

BDC-Από τα αστέρια μουσική.

[o-xarths-twn-asteriwn]

and slowly you start to become the person you were born to be. slowly you start letting go of all the things that have been holding you back.

[o-xarths-twn-asteriwn]

Όταν ξεκινήσω ψυχοθεραπεία , its over for you bitches.

[o-xarths-twn-asteriwn]

frikes

[o-xarths-twn-asteriwn]

Όταν ξεχνάς πως μ’ αγαπάς να θυμάσαι ότι μ’ αγάπησες.

-Σκιάχτρο

[o-xarths-twn-asteriwn]

[o-xarths-twn-asteriwn]

Έχω να κοιμηθώ ήρεμα

Νιώθοντας ασφάλεια

Από την τελευταία φορά

Που κοιμήθηκα στην αγκαλιά της

Έφυγε όμως,

Και μαζί της έφυγαν και όλα αυτά

[o-xarths-twn-asteriwn]

Και όταν ήταν να φύγεις μου λες «θα βρεθούμε σήμερα πριν φύγω ε τσι;»

Και προφανώς βρεθήκαμε.

Ήταν η τελευταία φορα που κοίταζα την θεα του δωματίου μου με εσένα στο επίκεντρο, ξαπλωμένο στην κλασική σου θέση.

Δε χορταινα να σε χαζευω. Ήξερα πως ήταν η τελευταία φορα και μάζευα στιγμές.

Και κάπου τοτε έγινε ο πιο ερωτικός ερωτας που εχω κανει.

Σαν δυο εραστές που κρύβονται, σαν να εχουμε να ιδωθουμε μήνες.

Πιο ερωτικός και από τις πρωτες φορές, και από αυτες μετα τους τσακωμούς.

Μετα μείναμε ξαπλωμένοι αγκαλιά. Προσπαθούσα τόσο πολυ να σε απολαύσω στο τερμα.

Οταν περνάς όμορφα ο χρονος περνάει γρήγορα.

Και ήρθε η ωρα να φύγεις.

Φτάσαμε στην πόρτα, σε πήρα μια αγκαλιά τόσο σφιχτή, σαν μάνα όταν γυρίζει το παιδί της απ τα ξένα.

Μου λες τοτε «αντε δως μου και εκείνο το γράμμα που έλεγες»

Και αφού το αρωμάτισα με το άρωμα που παντα έλεγες ότι με θυμίζει.

Σου το έδωσα.

Και σου ειπα «μη το ανοίξεις πριν φτασεις Κρήτη ψυ»

Και υποσχέθηκες ότι δε θα το κανείς.

Σε ξαναπηρα αγκαλιά. Δεν μπορούσα να σε αφήσω, ένιωθα κενή.

Όμως έπρεπε κάποτε να σε αφήσω.

Πως πέρασαν ρε γαμωτο τα χρόνια, και έφτασε η ωρα που λέγαμε ότι ακομα αργεί;

Πως έγιναν ολα όπως τα προβλέψαμε; «Θα χωρίσουμε όταν θα φυγω για σπουδές, αλλά αυτο ακομα αργεί αγαπη μου» σε θυμάμαι να μου λες.

Με έσφιξες στην αγκαλιά σου, μου έδωσες ένα τελευταίο φιλι και μου είπες «τσιλαρε τσι, θα ερθω τα χριστούγεννα, και θα ερθεις κι εσυ σε εμενα μέχρι τοτε»

Και εφυγες.

Σε παρακολουθούσα να κατεβαίνεις τις σκάλες και ένιωθα ένα τεράστιο κενο μεσα μου. Ήθελα να τρέξω να σε παρω μια ακομα, τελευταία αγκαλιά.

Αλλά δείλιασα.

Έτρεξα στο κλασικό παράθυρο που παντα περνούσες από κάτω και σε χάζευα μέχρι να στρίψεις την γωνία. Το ηξερες ότι σε κοιτούσα και παντα γυρνούσες προς τα πανω το κεφαλι σου να δεις αν ειμαι εκει.

Και γύρισες να δεις αν ειμαι εκει.

Προφανώς και ήμουν ήδη.

Σε κοιτούσα με βουρκωμένα μάτια.

Μου έριξες ένα πανέμορφο χαμόγελο- σπάνιο για εσένα να χαμογελάς.

Και σε χάζευα να φεύγεις με ένα κενο στην καρδια, θέλοντας τόσο πολυ μια ακομα τελευταία σου αγκαλιά.

Γύρισες κάνα δυο φορές να με κοιτάξεις.

Και τοτε σκέφτηκα:

«Και θα μείνεις με αυτο το συναίσθημα, το απωθημένο; Ότι δεν τόλμησες; Τολμα. Τρεχα.»

Σου έστειλα μήνυμα να περιμένεις στο φανάρι που παντα είχαμε ως σημείο συνάντησης.

Αν και δεν περίμενα να δεις το μήνυμα.

Μέχρι να βάλω παπούτσια, απάντησες.

Άρπαξα τα κλειδιά, βρόντηξα την πόρτα και έφυγα τρεχοντας.

Έτρεχα στο στενό μέχρι το φανάρι και πανω στην ένταση σε προσπέρασα.

Με περίμενες πιο κοντά, είχες γυρίσει πίσω.

Μου φώναξες «εεε τσιι» καθώς περνούσα τρεχοντας απο μπροστά σου.

Και τοτε

Γυρισα.

Και με την φορα που ήδη είχα έπεσα στην αγκαλιά σου.

Σε κρατούσα και ένιωθα ότι κρατάω το σύμπαν ολόκληρο. Ένιωθα πιο ολοκληρωμένη από ποτε.

Με ρώτησες τι ξεχασα και ηρθα τρεχοντας.

«Χρειαζόμουν μια τελευταία αγκαλιά»

«Αρε τσι ψεύτρα» μου είπες και με εσφιξες στην αγκαλιά σου

Κι εκει καταλαβες τα αναφιλητά που προσπαθούσα να κρύψω.

Θυμήθηκα πως όποτε με είχες αγκαλιά και ένιωθες ότι κραταω τα δάκρυα μου, έλεγες «κλάψε ψυ, κλάψε, εγω ειμαι εδω, βγάλ το από μεσα σου»

Με τράβηξες από την αγκαλιά σου, μου σκούπισες τα δάκρυα και μου είπες «δε θα χαθουμε, μην κλαις τσι, θα με ξαναδείς»

Αλλά ήξερα ότι όταν θα σε ξανα έβλεπα τίποτα δε θα ήταν το ίδιο.

Παρ ολα αυτα αρκέστηκα στα λόγια σου.

Σε έσφιξα αλλη μια φορα, με τα δάκρυα να τρέχουνε στην μαύρη σου ζακετα, αυτή που λίγες μερες πιο πριν μου είχες πει ότι μύριζε το άρωμα μου από τις αγκαλιές μας.

Και εκει σπάσαμε. Μια δευτερη τελευταία αγκαλιά, ενα δεύτερο τελευταίο φιλι, και ενα οριστικό αντιο.

Έμεινα μα σε κοιτάω να περπατάς την ευθεία του στενού μέχρι να στρίψεις στο φανάρι.

Γύρισες να με κοιτάξεις μια φορα στην αρχή. Δεν τόλμησες δεύτερη. Ηξερες ότι θα με εβλεπες εκει.

Και όντως έμεινα εκει. Μέχρι να αφανιστείς απ το οπτικό μου πεδίο.

Σε κοιτούσα να περπατάς, με μάτια να στάζουν ασταμάτητα, και -ως συνήθως όταν ειμαι αναστατωμένη- δαγκώνοντας το περικαψιλιο από την φουτερ μου.

Όταν χάθηκε η μορφή σου από το σκηνικό, έκλεισα τα μάτια μου, μάζεψα ολες μου τις δυνάμεις και γυρισα, οδεύοντας προς το πλέον άδειο και γεμάτο αναμνήσεις σπιτι μου…