obirreydi

[obirreydi]

Yol

Hayatı yetiştirebileceğin değil de yatıştırabileceğin şekilde yaşıyorsan,

Aklındakini kendine saklamak dururken dışarı vurup can sıkıyorsan,

Duygularınla yol almak varken mantığınla yol veriyorsan,

Başkalarının senin hakkında düşündüklerini önemsemenin keza başkaları hakkındaki düşünceleri paylaşmanın vakit kaybı olduğunu düşünüyorsan,

Bir şeylere olan inancın bitmiş ama yine de inanmak için çaba sarf ediyorsan,

Gün içinde defalarca bu böyle gitmez diyip yarın yine aynı çıkmaza giriyorsan,

Üstündeki sorumlulukların bazıları gram azalsa tonlarca başka sorumluluklar yükleneceğine inanıyorsan,

Her yeni güne yeni kararlar ile başlayıp gün sonunda kararlarından çok daha uzak bir noktada kendini buluyorsan,

İleride her şeyin daha güzel olacağı fikrine tutunmaktan başka bir çıkış yolu bulamıyorsan,

Yetişkinlerin yoluna hoş geldin.

[obirreydi]

Catch & Release

"Everybody got their reason, everybody got their way. We're just catching and releasing, what builds up throughout the day."

[obirreydi]

Boşluk

Kaosun tam ortasındasın, her şeyi düşünmenin karmaşasında, hayallerinin bir adım uzağında, adım atmanın her zamanki sınırında... 

Ne kadar devam edeceksin böyle?

Bitmeyen ve ait olmadığın boşluktan düşme halini yaşamaya ve yaşatmaya...

[obirreydi]

Güneş

Yüzümü dönüyorum güneşe, merhaba diyorum. I��ınları ile karşılık veriyor; yüzümdeki çizgilere değiyor, saçlarımı okşuyor, tenimi ısıtıyor. Damarlarımdaki kana ulaşıyor. Damarlarımda bir umut sıvısı oluşturuyor. Umut tüm vücudumu dolaşıyor, sevinç tohumları ekiyor.

Her şeyi sorgulayan beynim tüm sorulara cevap bulmuyor belki ama birçok fluluk netleşiyor, kimseyi istemeyen kalbim herkesi kucaklamıyor belki ama bazı misafirleri içeri buyur etmeye hazır hissediyor.

Gözlerim dışarıya kapanıyor içimi görüyor, kulaklarımda güzel bir müzik çalıyor, dilim farkında olmadan bu müziğe eşlik ediyor, burnuma çamların tazelik kokusu geliyor, dudaklarım istemsizce bir tebessüme kıvrılıyor.

Hepsi tek bir şeyin etkisiyle oluyor, tek bir ışını yetiyor. Toprağa, ağaca, suya, dağa, taşa, sana, bana, ona...

Mutluluğa ve umuda.

[obirreydi]

Otuz

Oturmuşum bir masada, tek başıma. Arkada bir hareketlilik, bir telaş var. Bugün zaman dursun istiyorum, hiç olmazsa biraz daha yavaş aksın. Bu anın tadını biraz daha çıkarayım, bugün dünden birkaç nefes daha fazla alayım, güneş beni biraz daha farklı ısıtsın, toprak daha çok kucaklasın. Bastığım yerden yine emin olayım ama bir karıncayı bile incitmeyeyim.

Tüm hesaplaşmalarım önümdeki masaya yatırılsın, 20’li yaşlara ait eski defterlerim kapatılsın.

Alacağı olan masaya gelip istesin, ben kendi alacaklarımdan zaten çoktan vazgeçtim.

Kırdıklarım beni affetsin, kırıldıklarım merak etmesinler ben onları affettim.

Korkularım beni beklemesin, umutlarım nefes almaya devam etsin, hayallerim gerçekleşecekleri günleri beklesin ama başarısızlıklarım köşede beklemekten vazgeçsin, telaşlarım biraz yavaşlasın, olmazlarım kabullenilsin, içimde boşu boşuna taşıdıklarım artık müsait bir yerde insin, sevdiklerim yakınımda olsun, bir türlü sevemediklerim benden uzakta olmaya devam etsin.

Yeni bir yaş, yeni bir dönem tüm asaleti, zarafeti ve şahaneliğiyle buyursun, masama, gelsin.

[obirreydi]

O

Hiç yoktan içime dolan şüphelerin, pinpon topu gibi kalbim ve beynim arasında gidip geldiği zamanlarda bile gerçek olduğunu hissediyordum.

Aslında tüm gücümle savaştığım anların, asker disiplininden daha çok gerilla taktiğine yakın olduğunu biliyordum.

İçinde kaybolduğum duyguların, çıkmaz sokağa çıkmadığını ama tek yönlü bir yolda, tek başıma yürüme zorunluluğunda olduğunu kabulleniyordum.

Zaten ben “O” olmadığımı başından beri hissediyor, biliyor ve kabulleniyordum.

[obirreydi]

Sorgu

Anlatsana. 

Hiçbir şey olmamış gibi davranarak hayatı yaşamaya çabalarken gerçekte gerçekten hiç bir şey olmadı gibi mi hissediliyor?  

Sonsuzluğuna inanılan şeylerin bittiği noktada karanlık bir çağ mı başlıyor, devrim mi gerçekleşiyor? 

Geleceğim diye tutturduğun ve taviz vermediğin kavramda hayaller hayal mi oluyor yoksa her şey kırmızı halıyla önüne mi seriliyor?

Yapılan hatalardan ders aldığına inanırken hatayı hatayla sürdürerek nereye kadar gidilebiliyor?

Söylesene.

İlk vazgeçtiğin anda içinde fırtınalar mı kopuyor, kelebekler mi uçuşuyor?

İlk adımı attığında bastığın yer mi sallanıyor, papatyalar mı açıyor?

İlk bakışta içine ateş mi düşüyor, gözde yaş mı filizleniyor?

İlk konuşmada kelimeler havada dans mı ediyor, dil lâl mı olmak istiyor? 

Merak ediyorum.

Herkes aynı mı oluyor, herkese aynı mı hissediliyor, herkes herkes gibi mi?

Susma, her şeyi açıkla.

Çünkü doğrusuyla yanlışıyla, sevabıyla günahıyla, gönül huzuruyla vicdan azabıyla hepsini sen yaşadın.

Biliyorsun.

[obirreydi]

Uçurum

Sonu başı belli olmayan bir yerdeyim. Karanlık. Önümü göremiyorum. Geçmişim, geleceğim hepsi birbirine karışmış. İlerlemek istiyorum, adım attıkça altımdaki yer kayıyor. Karanlık. Ben boşlukta bocalıyorum.

Koşuyorum. Durup dinlenmeden, ardıma bakmadan. Başım her zamanki gibi dik, korkularım gölgem gibi arkamdan gelerek. Yolun neresinde olduğumu, yolun sonunda hangi korkularımın nefes nefese kalıp beni bırakacağını bilmiyorum. Gerçi ziyadesiyle inatçı ve kararlıdırlar, bırakacaklarını da sanmıyorum. Yolda kendilerine yeni fedailer de ekleyip bir çığ gibi herhangi bir anımda karşıma çıkmaları daha olası geliyor.

Bir şeyin sonu başı olmak istemiyorum. Birilerinin hayatından geçip onlarda iz bırakmak da istediğim bir şey değil. İz bırakılabilecek zamanların da geçtiğini düşünüyorum.

Düşünmek, sorgulamak ya da bir sonuca varmak istemiyorum. Herkesin defalarca sorduğu sorular da bir zahmet hayatımdan çıkıp gitsin. Zaten çoğunun cevaplarını da bilmiyorum.

İnsanlarla uğraşmaktan, her an arkanı kollamaya çalışmaktan, herhangi bir yüzde binde bir samimiyet aramaktan, yorulan ruhumu avutmaktan yoruluyorum.

Tanrım, sanırım ben bir uçurumdayım. Düşmek ile tutunmak arasında gidip geliyorum.

Ayağım kaysa elimi tutacak, atlamayı düşünsem beni vazgeçirecek birinin yokluğunu hissediyorum.

[obirreydi]

Hata

Hata yapmaktan değil de hatayı yaptıktan sonra içinde oluşan utanç ve kızgınlıkla dolu bir ateş topuyla ne yapacağını bilemiyor insan. 

Nereye gönderse zarar veriyor, kime anlatsa büyüyor, içinde de sindiremiyor.

Boş duvarlara anlatmak, aynada yüzüne sinirle bakmak, yalnızken kendi kendini aşağılamak da fayda etmiyor. 

Her şeyin normalite sınırları içinde olduğunu söyleyenlere güvenmiyor, düzeltilebilecek bir şey olduğuna ikna olmuyor, herkesin başına gelebilecek bir durum olması da kabullenmesine yetmiyor.

Hata yapmak değil, hata yaptığının farkına vardığın o an hiçbir şeyle ifade edilemiyor ve hiç kimse yerin altına giren özgüvenini teselli edemiyor.

Ve biliyor.

Hata, bir yerlerde, tekrar karşısına çıkacağı günü bekliyor.

[obirreydi]

Yok

Birçok şeyin istemekle oluru olmadığı gibi çabalamakla da elde edilebilirliği yok.

Bu artık tamamen oldu dediğin şeylerin bir süre sonra sürdürülebilirliği yok.

Bir zamanlar, bir adım kadar yakın olduklarının an geldiğinde ulaşılabilirliği yok.

Bazılarının bu teknolojide bir mesajla bile erişilebilirliği yok.

Başkalarına göre sil baştan yaşanabilecek şeylerin senin için yenilenebilirliği yok.

Yok olanın hiçliği senden kaynaklanmadığı gibi var olanın mevcudiyetinin de, çoğu zaman, seninle bir ilgisi yok.

[obirreydi]

Sis

Mümkün olsaydı da dönebilseydik geriye, çevirebilseydik zamanı yine o günlere. 

Aynı şeylerden mi bahsedip gülecektik yoksa aynı imtihanlardan mı geçip elenecektik? 

Yol ayrımlarında farklı yönlere mi gitmek isteyecektik ya da uçurumu görünce ilk birbirimizden mi vazgeçecektik? 

Yapmanın yıkmaktan zor olduğunu bile bile aramızdaki köprüyü mü dinamitleyecektik yoksa limanında duran gemiyi yakmayı mı seçecektik?

Belki de biz olamadan sizleşmenin, birbirini görünce yüz çevirmenin/tanımamazlığa vermenin ya da siste kaybolmanın pusu kaldırmaktan daha kolay olacağı sonucuna varacaktık.

Yine.

[obirreydi]

Çöl

Bazı başlangıçlar vardır.

Gücünü okyanus gibi en derininde hissettiğin, her türlü engelin üstesinden gelebileceğine kendini ikna ettiğin; önüne setler konulsa-yıkarsın, bahçene tohum ekilse-sularsın, beraber alınan bir yolsa-taşırsın...

Ama ya karşındaki çölse?

Uçsuz bucaksızdır, sonsuzcasına; vardım dediğinde kaybolmuşsundur.

Sıcaktır, cehennemmişcesine; söndürdüm sandığında yanmışsındır.

Susuzluktur, kavururcasına; çağıldadım zannettiğinde serap olmuşsundur.

İçinde gölgesinde dinlenebileceğin bir ağaç, doğru yolda olduğunu anlayabilecek bir iz bulamazsın da bir bakarsın hikayede leylayken mecnundan beter olmuşsundur.

.

[obirreydi]

Papatya

Bencilliğinizle toprağından ayırdığınız yetmezmiş gibi en güzel başlara taç olacak ya da bir eve sıcaklık katacak veya bir yüzde tebessüm yaratacak mucizelerin yapraklarını itinayla ve teker teker, üstelik acımadan ve sonuna kadar kopardınız ve sonra umursamaz bir şekilde bir yerlere fırlattınız. Vakti zamanı geçince tanımadınız, üstüne bastınız ve onun yerine gidip bir gül kokladınız.

Farkında mısınız?

Seviyor sevmiyor tartışması bitti ama sizin yüzünüzden o papatyalar da yitti.

[obirreydi]

Ayna

Benzer bakışlar olsa da muhtelif aynalarda, alamet-i farikaları “sır” gibi arka planda.

[obirreydi]

Koridor

Olmasını istediklerin elinden kayıp giderken olduramadıklarınla beraber ümitlerini de yüklenip, nefes almana imkan tanınmayacağını hatta yolun sonuna bekleyeni/beklettiği olmadan, çabanı takdir edip cesaretini kamçılayacak tek bir tanıdık sima kalmadan gidecek bir yolcu olduğunu bilerek, üstünde en şaşalısından ışıklar yansa da ve hatta bu ışıklar gözünü kamaştırsa da gerçeğin bu olmadığından emin ama aynı zamanda vakurane bir şekilde o koridordan geçmek zorundasın.

[obirreydi]

Sukulent

Ben,

Aşabileceklerimde boğuluyorum, başarabileceklerimde yalpalıyorum.

Her defasında,

Olmaz dediklerimi kafamda olduruyorum, yapılmaz dediklerimi fiilen yapıyorum.

Önce, şaşırıyorum.

Mütemadiyen sorguluyorum.

Sonra, savruluyorum.

Her şey bittiğinde,

Kendimi kendim gibi hissederken buluyorum.

Ve tüm yaşananları

Sukulent sükûneti ile karşılıyorum.

[obirreydi]

Çerçeve

Düşündüğünde anlatacak çok hikayen var gibi duruyor ama kelimelere dökmeye başladığında sanki hiç yaşanmamışçasına bir yerlere dağılıyorlar. Yakalayıp yazamıyorsun, harmanlayıp sunamıyorsun...

Hepsi, yaşadığın her an, senin bir parçan ama bir kısmını hatırlanmamak üzere bir yerlere kendi rızanla diri diri gömüyorsun, bazılarının- ki ne kadar çok çaba göstersen de- canını yakmasını sadece seyrediyorsun, kiminin zihninden uçup gittiğini bile fark etmiyorsun.

Lakin en müstesna anıların hiçbir yere gitmesin diye çerçevelere koyuyor, baş köşelerde ağırlıyorsun.