paelingar

[paelingar]

Í gær fengu öryrkjar orlofsuppbótina sína...

Orlofsuppót er náttúrulega ætluð til þess að koma á móts við útgjöld sem fylgja því að skreppa í sumarfrí sem og á móti því tekjutapi sem fæst af því að vera ekki í vinnunni. 

Ég eins og fleiri öryrkjar á í samskiptum við hóp af öryrkjum í gegnum facebook, enda erfitt og dýrt að hittast í persónu.  Þar hófust nú umræðurnar um það hvað fólk ætlaði að leyfa sér nú þegar þessi aukapeningur, sem hjá flestum var 13-14 þúsund, sumum 10 þúsund, jafnvel minna og einhverjir fengu ekki neitt.

Sumir ætluðu að kaupa sér mat og hlökkuðu til að eiga kanski mat út mánuðinn.  Sumir ætluðu að leyfa sér að hitta sjúkraþjálfa svona til tilbreytingar eftir að hafa ekki haft efni á slíku svo mánuðum skipti.  Sumir hugsuðu með sér að gera eitthvað smá fyrir börnin sín.

Flestir sáu peningana þorna upp um leið og þeir komu... 

Enginn ætlaði að nota peningana í að borga upp sumarfrí. 

[paelingar]

Ég vissi ekki hvað ég var...

Ég vissi að það passaði ekki, eða var ekki rétt, það sem allir sögðu mér að ég væri, að allir væru, því ég fann það, en enginn sagði mér að það væri í lagi að vera öðruvísi þannig að ég bældi niður tilfinninguna og þagði. 

Enginn sagði mér að það væru ekki allar stelpur hrifnar af strákum og ekki allir strákar hrifnir af stelpum.

Mér var sagt að svona væri eðlilegt en svo væru til einhverstaðar annarsstaðar svona hommar og lesbíur. 

Enginn sagði mér að þessir hommar og þessar lesbíur væru manneskjur sem ættu skilið mannelega virðingu eins og allir aðrir. 

Enginn sagði mér að það væri í lagi að vera hommi eða lesbía. 

Enginn sagði mér að það væru önnur orð til, önnur hugtök fyrir þá sem voru hvorki gagnkynhneigðir eða samkynhneigðir. 

Ég vissi ekki hvað ég var. 

Enginn sagði mér að það væru til transfólk. 

Enginn sagði mér að transfólk væru manneskjur. 

Enginn sagði mér að transfólk ættu skilið mannlega virðingu. 

Samfélagið sagði mér að ég væri stelpa.  Skólinn sagði mér að ég væri stelpa.  Fjölskyldan sagði mér að ég væri stelpa. 

Ég vissi ekki hvað ég var. 

Það heyrðust hommabrandarar í samfélaginu, í sjónvarpinu, í útvarpinu, í skólanum, og heima.  Enginn sagði neitt gott.  Enginn sagði neitt jákvætt. 

Samfélagið gaf mér aldrei orðin til að lýsa því hvernig mér leið, bara orðin til að lýsa því hvernig mér átti að líða, svo ég laug. 

Ég laug til að fela mig frá bröndurunum.  Ég laug til að fela mig frá öllum illum orðum og augnagotum sem gengu um í kringum mig. 

Ég laug þar til ég vissi ekki hver ég var. 

Svo heyrði ég orð.  Einfalt lítið orð.  Og sá útskýringu.  Einfalda litla útskýringu. 

Og ég vissi að þetta var ég. 

Ég lifði í ótta og óvissu, íklæddur felubúning, í svo mörg ár að það hefur skilið eftir sig djúp ör sem ég veit ekki hvort muni nokkurntíman gróa. 

En það þarf ekki að vera svoleiðis. 

Við getum gefið börnunum orðin, og lofað þeim ást og virðingu, sama hver þau eru, sama hvað þau eru.  Það er allt og sumt sem hinsegin fræðsla gerir.  Og það bjargar lífum. 

[paelingar]

Sértrúarstjórnmálin ógna íslensku lýðræði.

Það er eitt sem fer óskaplega mikið í taugarnar á mér sem ég vil kalla sértrúarstjórnmál.  Þá á ég ekki við trúarlega stjórnmálaflokka eða trúarlegar stjórnmálaskoðanir, þó það geti einnig talist ámælisvert, nei, nú meina ég þegar að stjórnmálaflokkur og meðlimir hans haga sér meira eins og sértrúarsöfnuður en stjórnmálaflokkur. 

Þetta er til um allann heim en því miður er þetta til hérna heima líka og þar af leiðandi langar mig að tala um þetta. 

Það sem ég á við er margþætt munstur.  1. Leiðtogar stjórnmálaflokkana ákveða stefnur og skoðanir stjórnmálaflokkana. 2. Ætlast er til þess að allir meðlimir stjórnmálaflokkana samþykki og verji með kjafti og klóm þær stefnur og skoðanir eins og þær séu þeirra eigin. (Og í raun að þeir geri þær að sínum eigin.) 3. Skoðanir og stefnur flokkana eru hinar einu réttu og öll gagnrýni sem beinist að nokkru því sem hátt settur meðlimur flokksins segir eða gerir skal vera mehöndluð sem persónuárás og afneitun á öllu því sanna og rétta sem flokkurinn hefur nokkurn tíman gert.  4. Allir þeir sem eru ekki meðlimir flokksins þurfa að vera með öllu fullkomnir til að eiga rétt á að gagnrýna orð eða gjörðir flokksins.  5. Einungis þeir sem að eru mótstæðingar flokksins vegna persónulegs aumingjaskaps eru yfir höfuð færir um að gagnrýna flokkinn eða meðlimi hans. 6. Flokkshollusta, án missindis, án gagnrýnis, án efasemda, án hiks, án pásu, einungis hrein og klár og blind flokkshollusta er eitthvað sem ber að hrósa fólki fyrir. ...og svo framvegis.

Þið sjáið þetta allstaðar. 

Ef einhver gagnrýnir eitthvað sem að þeim finnst sjálfstæðisflokksmaður vera að gera rangt í sinni stöðu er sá hinn sami kallaður vinstrimaður ef ekki samfylkingarmaður (því einungis getur gagnrýni komið frá andstæðingum), allt slæmt sem sá hinn sami eða sá flokkur sem hann er gerður að meðlimi í hefur gert rangt í svipaðri stöðu er dregið upp (því einungis fullkomnir menn eiga rétt á að gagnrýna), og þeim er tjáð að hann sé mótfallin því jákvæða sem að hefur frá flokknum komið (því öll gagnrýni er afneitun á ÖLLU sem flokknum tengist). 

Nú er ég ekki að segja að sjálfstæðismenn séu grimmastir í þessu, eða að aðrir flokkar séu saklausir, eða að nokkuð gott hafi nokkurn tíman komið frá öðrum hvorum flokknum sem ég hef nefnt. Þetta er bara dæmi. 

Þessi strangtrúarstjórnmálahegðun fyrirfinnst líka í formi hópþrýstings og andlegs ofbeldis, sér í lagi í heimahúsum. ALLIR Í ÞESSU HÚSI KJÓSA SAMA FLOKKINN OG EKKERT OKKAR ER AÐ FARA AÐ KJÓSA NEITT ANNAÐ!!! Bara hálfvitar kjósa þennann flokk.  Bara fífl kjósa þennann flokk.  Bara asnar og aumingjar.  Pakk or heymskingjar.  Og svo framvegis og framvegis og framvegis... 

Á sumum heimilum landsins eru stjórnmál aldrei rædd því þar fer umræðan fram með slíku offorsi, þvílíku andlegu ofbeldi, þvílíkum hamagangi og óþverra, ef nokkur maður dyrfist vera ósammála öðrum, að fólki finnst betra að sleppa því bara.

Þessi ofsaneikvæðni er engum til góðs.  Það er líklegra að hún bókstaflega sé skaðleg. 

Það fer engin umræða fram á þennann máta, heldur eru þetta hlutir sem að drepa alla umræðu. Fólk sem verður fyrir ofsaárásum af þessu tagi er ekki líklegt til að skipta um skoðun og ekki líklegt til að virða skoðanir annara. 

Til þess að lýðræði geti raunverulega virkað þurfum við að geta verið ósammála og við þurfum að geta hugsað og fært rök fyrir okkar skoðunum.  Við þurfum að geta skipt um skoðun eins og viti borið fólk þegar okkur berast nýar upplýsingar án þess að verða fyrir aðkasti.  Blind flokkshollusta er engum holl.  Að láta segja sér hvaða skoðun maður hefur er ekki til marks um hollustu eða heiður, heldur um eitthvað allt annað.  Við þurfum að þola að skoðanir okkar séu gagnrýndar, enda er það frábær leið fyrir okkur að læra eitthvað nýtt, eitthvað betra, að breyta þeim og hreinsa til.  Við verðum að hætta að taka allri gagnrýni sem persónulegum árásum. (Það er betra að einhver leiðrétti þig þegar þú hefur rangt fyrir þér en að halda áfram að hafa rangt fyrir sér.) Að trúa á hinn heilaga flokk og hinn fullkomna formann er ekki eitthvað sem kemur til með að gera nokkru okkar gott til lengri tíma litið.  Strangtrúarstjórnmálin taka völdin úr okkar höndum og leggja þau í vald manna sem við “eigum” að vera sammála.  Það er ekki lýðræði. 

[paelingar]

Hvers Vegna Mótmælir Fólk?

Ég vil ekkert með ESB hafa og yrði sáttur við að land og þjóð myndi loka þeim kafla með öllu, en það sem margir virðast ekki átta sig á er að málið snýst ekki lengur um ESB. 

Þetta er mikið grófara en svo. 

Í fyrsta lagi hefur ríkisstjórn íslands logið að kjósendum sínum og svikið þá.  Þetta er alls ekki það grófasta í þessu en mér þykir það mikilvægt að taka þetta fram.  Þessi ríkisstjórn hlaut kjör út á þrjá hluti.  1. Skuldaleiðréttingin - sem svo var illa staðið að og margir hina verst settu fengu ekki nóg til að það borgaði sig... og svo er þjóðin látin borga þvert á öll loforð.  2. Hrægammasjóðirnir - Þótt ekki hafi verið orðað beint þá held ég margir hafi talið að útrásarpeningar í skattaskjólum yrðu fundnir og skattaðir. Í stað þess hefur Bjarni Ben dregið lappirnar þegar hann ber ábyrgð á að samþykkja þrep í slíkum aðgerðum og það sem enn verr er að hann hefur sett fram frumvarp til að náða skattsvikarana. 3. KOSNINGAR um ESB - Þessu var lofað. Þegar reynt var að ljúka viðræðum á þó lögmætann máta með því að setja slit viðræðna fyrir þing varð þjóðin reið, lögorð voru brotin, og það var nokkuð sem þjóð hafði fengið sig fullsadda af.

En það sem gerðist núna seinast var ekki bara svik á loforðum.

Í fyrstu grein stjórnarskrár íslands stendur að á íslandi sé Þingræði.  Þetta þýðir að þing ræður. Ef þing hefur ákveðið eitthvað þá þarf að breyta því aftur í gegnum þing.  Umsóknin um ESB fór í gegnum þing. Þjóðin var reið, allir er kusu vinstri græna uðru reiðir og koma afar seint með að fyrirgefa þetta, en þrátt fyrir allt þá samþykkti þing og umsókn var sett fram með lögmætum hætti.  Reglur ESB segja að ekki sé hægt að gerast með fullu aðildarríki nema með þjóðaratkvæðagreiðslu, þannig að þrátt fyrir afglöp fyrri stjórnar þá áttum við alltaf að fá að hafa síðasta orðið. 

Þegar ríkisstjórnin ákvað að einhliða slíta viðræðum (og ekki falla í þá gildru að einblína á Gunnar Braga, óll ríkisstjórnin er sek, sjálfstæðismenn til jafns við framsókn) þá tók hún sér völd af þingi.  Þetta er semsagt valdarán. 

Með þessu fór hún einnig þvert á tilskipanir þings, sem að er brot á fyrstu grein stjórnarskrár íslands. 

Með þessu sýna þessir flokkar því stjórnarskrá íslands lítilsvirðingu. Með þessu sýna þessir flokkar því lýðveldi lítilsvirðingu. Með þessu sýna þessir flokkar því Alþingi lítilsvirðingu. Með þessu sýna þessir flokkar því kjósendum og í raun þjóð allri lítilsvirðingu.

Þessi riftun fór fram á ólögmættann máta, þvert á stjórnarskrá, með fasískum aðferðum.

Ég vil ekki inn í ESB, en ég er ekki sáttur við það að fá mínum vilja fram fyrir tilstillan stjórnarskrárbrots, valdaráns og fasisma. 

Ef þú skilur það enn ekki, hugsaðu um þetta sem svo.  Þig vantar bíl.  Það kemur maður og býðst til að gefa þér bíl. Þú veist að bíllinn er stolinn og að þjófnaðurinn fór fram á ofbeldisfullann máta.  Þiggur þú bílinn með þökkum? Eða hringir þú á lögregluna til að tilkynna um ofbeldisfullann glæp?

Ég veit ekki með þig, en fyrir mér er þetta ekki svo flókið. Ég vil að á íslandi sé lýðræði og að ríkisstjórn íslands vinni fyrir hagsmuni fólksins í samræmi við lög og reglur, þar með talna stjórnarskrá íslands. 

Þar af leiðandi mótmæli ég, og fyrirgef þetta aldrei.

[paelingar]

Mannréttindi, Forréttindi og Trúarbrögð.

Fyrir skemmstu var gerð tilraun til að færa morgunbænir af daskrá ríkisútvarpsins, en ákvörðunin um það var dregin til baka eftir mikinn þrýsting frá kristnum íslendingum og kristnu samfélagi.  Í samhengi við þá umræðu sýnist mér það því miður vera þannig að margir íslendingar virðist ekki skilja muninn á mannréttindum og forréttindum og er því einnig svo með farið að allt of margir íslendingar eru annað hvort ófærir um eða óviljugir til að skilja hvað trúfrelsi er. 

Þannig að við skulum byrja á byrjuninni.  Hvað eru mannréttindi? Það eru til þrennskonar skilningur á því hvað teljist til mannréttinda.  - Sá fyrsti er heimspekilegs eða siðfræðilegs eðlis og það er þar sem grunnur að mannréttindum er lagður. Þar er sú hugmynd að allar heimsins manneskjur eigi rétt á því að lifa frjálsar, án ótta, án kúgunar, og án ofbeldis. Mannréttindi sem hugtak eru talin algild. Það er ekki hægt að telja samfélag mannúðlegt sem að neitar sumum borgurum sinna um öryggi og frelsi samhvæmt eigin geþótta. (t.d. vegna litarhafts, uppruna, kyns, kynhneigðar, kynvitundar, trúar, ofl, ofl, ofl).  - Annar skilningur mannréttinda er pólítiskur. Hér er átt við hvernig við sjáum mannréttindi í samfélagslegu samhengi. Hvað við viljum að allir íslendingar eigi að geta gert löglega og vandræðalaust. 

- Í þriðja lagi er lagalegur skilningur mannréttinda. Þetta er lagabókstafurinn, hvort svo sem ræðir landslög eða alþjóðlega mannréttindasammála sem að ísland (eða önnur lönd) er aðili að. 

Þetta hef ég sett upp í þessari röð af ástæðu og sú ástæða er að hugmyndin mannréttindi er heimspekileg hugmynd sem síðan er unnið úr á pólítiskann máta og að endanum sett í lög. Þetta þýðir að lagalegur skilningur mannréttinda er byggður að grunni upp á heimspekilegum skilningi mannréttinda. 

Þetta þýðir að grunnurinn að lagalegum mannréttindum er algildi áhveðinna réttinda sem að allir menn eigi að eiga frjálsann aðgang að. Lögin skilgreina bara þröngar þannig að erfiðara sé að snúa út úr og brjóta á mannréttindum einstaklinga án nokkura afleiðinga.

Hvað eru forréttindi?

Í grunn atriðum eru forréttindi allt það sem að sjálfkrafa veitir einstaklingi betri stöðu í samfélaginu. Forréttindi eru þegar ákveðnum samfélagshópum er hyglað fram yfir eða jafnvel á kostnað annara. 

Forréttindi geta verið lagaleg eða félagsleg.

Lagaleg forréttindi er þegar að stutt er sérstaklega við einhvern samfélagslegann hóp umfram aðra á máta sem að veitir þeim sterkari stöðu en aðra sambærilega hópa.  Félagsleg forréttindi er þegar að ákveðinn hópur innan samfélags ber með sér aukna virðingu, aukið traust, og svo framvegis en aðrir sambærilegir hópar, án lagabókstafs þess til stuðningar, samfara lögum eða jafnvel þvert á lög. 

Sem dæmi um forréttindi má nefna hér erlent dæmi.  Hlutfall atvinnulausra meðal hinsegin ungmenna er umtalsvert hærra en hlutfall atvinnulausra meðal cisgender gagnkynhneigðra þegar allar breytur hafa verið teknar með í reikninginn. Þetta gefur til kynna að jafnvel þar sem lagaleg réttindi eru til staðar séu nægilega miklir félagslegir fordómar til staðar til að hinsegin fólk eigi erfiðara uppdráttar.  Í þessu dæmi er það cisgender gagnkynhneigt fólk sem að býr við forréttindi. En það lýsir sér sem svo að cisgender gagnkynhneigt fólk verður ekki fyrir sömu fordómum og hinsegin fólk. Þeim er hyglað fram yfir hinsegin fólk. 

Trúarbrögð, Trúfrelsi, Ísland. 

Nú komum við að ástæðunni fyrir þessum pistli... það sem ég er búinn að vera að byggja upp að. 

Ísland er aðildarríki að alþjóðlegum mannréttindasáttmála sameinuðu þjóðanna og hefur þess utan sjálft sett fram sín eigin lög að það sé ólöglegt að mismuna eftir ýmsum hlutum svo sem litarfari, uppruna, kyni, kynhneigð, trú eða stöðu að öðru leiti. 

Trúfrelsi er talið til mannréttinda á Íslandi samkvæmt bæði íslenskum og alþjóðlegum lögum.  Trúfrelsi er frelsið til að hafa sínar eigin trúarskoðanir, ef einhverjar, og frelsið til að lifa án kúgunar eða mismununar á gundvelli trúar.  Það þýðir að trúfrelsi er þegar að öll trúarbrögð standa jöfn frammi fyrir lögum hvað varðar réttindi og skyldur.

Það getur því ekki talist vera trúfrelsi í samfélagi þar sem eitt trúfélag fær hlutfallslega meiri pening frá ríkisstjórn samfélagsins en önnur ef miðað er við meðlimatölu.  Það getur því ekki talist vera trúfrelsi í samfélagi þar sem eitt trúfélag fær meira aðgengi að börnum landsins en öll önnur samanlagt.  Það getur því ekki talist vera trúfrelsi í samfélagi þar sem eitt trúfélag fær að hafa bein áhrif á stjórnun og lagasetningar samfélagsins. Það getur því ekki talist vera trúfrelsi í samfélagi þar sem eitt trúfélgag er skráð sem hið opinbera trúfélag samfélagsins. 

Ástæðan fyrir því að þessir hlutir koma í veg fyrir að það geti talist vera trúfrelsi í slíku landi er vegna þess að þessir hlutir eru allir ríkisstyrkt og lagaleg forréttindi.  Mannréttindi eru algild.  Ef einum samfélgagshópi er hyglað fram yfir og á kostnað annars samærilegs eru ekki mannréttindi til staðar það sem mismunur í formi lagalegra forréttinda er til staðar. 

Á Íslandi má því segja að það sé ekki raunverulegt trúfrelsi til staðar þar sem að eitt trúfélag hefur hér meiri réttindi en önnur, og þetta fer fyrir brjóstið á mörgum ekki bara vegna þess að þeim sjálfum er mismunað heldur vegna þess að mörgum meðlimum trúarfélagsins sjálfs finnst þessi mismunun stangast á við trúarkenningarnar sem trúfélagið boðar. 

Og þá komum við að málinu með ríkisútvarpið. 

Ástæðan fyrir því að talsverður fjöldi íslendinga vill ekki að bænum og messuhaldi eins trúfélags sé útvarpað á ríkisútvarpinu er ekki sá að það hati félagið eða að það sé öfgasinnað fólk á nokkurn hátt, heldur er þetta fólk sem að vill fyrst og fremst að mannréttindi íslendinga séu virt, þar með talið trúfrelsið. 

En hvernig brýtur þetta á trúfrelsi íslendinga? Ríkisútvarpið er opinber útvarpsstöð íslenska ríkissins.  Það er í almannaeign.  Það er leyfilegt að útvarpa trúarlegum hlutum án þess að brjóta lög, en þegar að ríkisútvarpið í almannaeign útvarpar það þá er ríkisútvarpið að hygla þeim trúarbrögðum sem að það útvarpar, sérstaklega ef um bænahald eða trúarathafnir er að ræða... og það stangast á við mannréttindasáttmála, mannréttindalög og trúfrelsi. 

Það auðveldasta í stöðunni er að leggja með öllu niður þessar útvarpanir og þannig hætta að hygla einu trúfélagi fram yfir önnur en þessi lausn virðist ekki eiga hljómgrunn meðal íslendinga... 

En það er til önnur lausn! Ef að ríkisútvarpið myndi útvarpa bænum og trúarathöfnum allra skráðra trúfélaga íslands að sama magni, sem og gefa öðrum lífsskoðunarfélögum íslands sama tíma til að boða sínar lífsskoðanir væri jafnréttis gætt.  Einnig yrði að gæta þess að sama trúfélagið væri ekki alltaf á sama tíma þannig að fjölbreytileiki trúar væri birtur öllum íslendingum að sama magni. 

Þannig væri hægt að halda bænum og messum á RUV án þess að Ríkiskirkjunni sé sérstaklega hyglað fram yfir öll önnur trúfélög í þessu samhengi.  Þannig væri hægt að sýna fram á smávegis jafnrétti og hætta að veita einu trúfélagi forréttindi fram yfir önnur.  En ef svo færi að íslendingar vilji ekki hafa búddistamöntrur, múslimskar bænir, upplestur úr ritum frægra trúleysingja, blót, eða hebresku í útvarpinu heilu og hálfu dagana bara til þess að fólk einhverrar annarar trúar geti hlustað á... þá held ég að það að legja niður allt trúboð og trúarhald á ríkisreknum útvarpsmiðlum sé eina leiðin sem að er ekki brot á mannréttindasáttmálum og lögum. 

[paelingar]

Upplýst samþykki, óupplýst samþykki eða þvingað samþykki.

Þetta eru þrír mismunandi hlutir sem hægt er að tala um sem ástæðu þess að maður segir "Já". 

Segjum sem svo að ég komi upp að þér, kynni mig, útskýri að gemsinn minn sé batteríislaus og biðji þig hvort ég meigi fá lánaðann gemsann þinn og hringja snöggvast eitt símtal í félaga minn vegna þess að hann er að koma og sækja mig en ég náði ekki að segja honum hvert áður en gemsinn minn dó, og þú segir já, þá hefur gefið upplýst samþykki fyrir því að ég hringi það símtal sem um er að ræða úr þínum gemsa.  Upplýst samþykki er hægt að afturkalla, t.d ef maður skiptir um skoðun.

Ef ég kem upp að þér og segi "hey, réttu mér símann þinn" og þú segir já, án þess að vita yfir höfuð hvað ég kem til með að gera við hann, þá hefur þú gefið óupplýst samþykki.  Ef ég hleyp í burtu með símann þinn er það samt þjófnaður, þótt þú hefir rétt mér símann og sagt já þar sem þú gafst ekki samþykki fyrir því að ég myndi taka símann og stela honum.  Óupplýst samþykki er ekki "samþykki" fyrir hverju sem er og er alltaf hægt að afturkalla.

Ef ég kæmi upp að þér og segði "Gefðu mér símann þinn annars lem ég þig" og þú segir "já" og réttir mér símann er það þvingað samþykki.  Það er ekki í neinum lagalegum kringumstæðum talið samþykki.  (t.d. ef þú ert þvingaður eða þvinguð til að skrifa undir samninga eru samningarnir ekki talnir gildir) Ef að lögreglumaður kemur upp að þér, útskýrir kringumstæðurnar, biður þig um leyfi til að leita á þér, segir þér þá (eða jafn óðum) hvernig leitin fer fram og gefur þér færi á að spyrja spurninga sem og lýsir rétti þínum (t.d. réttinum til að neyta leit) og þú segir já, þá hefurðu gefið upplýst samþykki.  Muna samt að upplýst samþykki má afturkalla, ef að lögreglumaðurinn tekur ekki nei gilt, þótt þú hafir sagt já fyrst, er hann að ganga fram gegn þínu samþykki. 

Ef að lögreglumaður kemur upp að þér og segir þér að hann sé frá lögreglunni og að hann þurfi að leita á þér og þú segir já, þá hefurðu gefið óupplýst samþykki.  Muna samt að óupplýst samþykki má alltaf afturkalla, ef að lögreglumaðurinn tekur ekki nei gilt, þótt þú hafir sagt já fyrst, er hann að ganga fram gegn þínu samþykki. 

Ef að lögreglumaðurinn hótar þér handtöku ef þú samþykkir ekki líkamsleit er hann búinn að fyrirgera ég möguleikanum á að gefa upplýst eða óupplýst samþykki og er að reyna að þvinga þig til samþykkis.  Þvingað samþykki er ekki samþykki.   Ég veit ekki nákvæmlega lagaleg réttindi og heimildir einstaklings í þessari stöðu en það að lögreglan hafi þvingað þig til samþykkis er líklega ástæða til að niðurstöður leitar skuli talnar ógildar þar sem það getur ekki verið að þvingað samþykki skuli tákna löglega leit þar sem þvingað samþykki telst hvergi annarsstaðar vera samþykki, lagalega séð. 

Ef lögreglan vil halda trausti almennings ætti hún að einka sér starfsreglur þar sem engin leit á einstaklingum eða einkamunum þeirra fari fram án heimildar eða upplýsts samþykkis.  Ef einstaklingur neitar leit er svo hægt að fylgjast með honum innan eðlilegra marka og sjá hvort það sé ástæða til að leita frekari heimilda.  Þannig væri hægt að vinna í því að fá aftur samvinnu milli þjóðarinnar og lögreglunar sem á að vinna hnitmiðað til stuðnings og aðstoðar við þjóðina og þegna hennar fyrst og fremst.... 

[paelingar]

Guðrún, hassbælin, fíkniefnabannið, rökin og veruleikafyrringin.

Ég á móður sem að aðhyllist fíkniefnabann og sér enga ástæðu til þess að breyta löggjöfinni. Í raun er þetta ekki bara hún sem hefur þessa skoðun innan fjölskyldunnar heldur hefur maður stundum heyrt það viðbrögð að dópistar velji að vera dópistar (þó ekki endilega í þessum orðum) og að þeim sé ekki vert að bjarga, að þeir eigi allt illt skilið fyrir þá heimsku að gerast dópistar. 

Stundum deilir móðir mín greinum inn á facebook sem að snerta þetta málefni en hún, líkt og svo margir aðrir, er veik fyrir óstaðfestum frásögnum af ástvinum sem að hafa verið "eyðilagðir" af kannabisneyslu. 

Með óstaðfestri frásögn er ég ekki að meina að frásagnirnar séu rangar eða að frásegjendur séu lygarar, heldur er ég að benda á þá staðreynd að reynsla einstaklings af málefni er ekki sannreynanleg.  Það er ekki hægt að sýna fram á með óhyggjandi hætti að allar upplýsingar sem fram koma séu staðreyndir. Þetta er að hluta til vegna þess hlutrdrægis sem kemur af því að eiga persónulega hagsmuni í sögunni sem og vegna þess að mynningar og upplifanir geta auðveldlega breyst. 

Nýasta innleggið í þessa umræðu er reynsla Guðrúnar, sem líkt og móðir mín er amma sem að er innilega annt um barnabörnin sín. 

Guðrún segir sömu gömlu söguna. Að barnið hafi verið mest megnis fullkomið. Strákurinn sem um ræðir var skemmtilegur og klár en nú er kannabis búið að eyðileggja allt fyrir honum. Hún líkir ástandi hans við ástand sjúklings.  Þetta er algeng saga af tveim ástæðum:  1. Fíkn er ekki eitthvað sem fólk velur heldur eitthvað sem fólk lendir í. Það velur enginn að vera fíkill. Fíkn er sjúkdómur.  2. Það vill enginn trúa því að ástvinir okkar geti verið hálfvitar, þöngulhausar, asnar, glæpamenn, ofl. Það er auðveldara að kenna einhverju öðru um þegar fólkið sem við elskum reynist vera fífl. 

Hún segir að strákurinn hafi hafið neyslu þegar hann var um það bil þrettán ára eða um það bil á sama tíma og hann flytur inn til ömmu sinnar.  Þetta segir okkur ekkert um afhverju hann neytir vímuefna (þmt. tóbak og áfengi). Við vitum ekki hvers vegna hann byrjaði né hvers vegna hann heldur áfram. Við vitum ekki hvers vegna hann flytur inn til ömmu sinnar bara að hann er sjúklingur sem byrjaði snemma. 

Hún segir hann hafa stolið hlutum og gefur í skyn að hann haldi heimilinu í nokkurskonar gíslingu.  Til þess að mynda með sér fíkn í kannabisefni er ekki nóg að fá sér einusinni. Þetta er vegna þess að kannabisefni eru ekki líkamlega ávanabindandi heldur er um að ræða andlega fíkn (líkt og, td, netfíkn). Til þess að fíknin sé það langt gengin að einstaklingur fer að stunda þjófnað sem hann hafi aldrei gert áður, þjófnað sem að er honum í raun að skapi, þarf að hafa verið talsverð viðvarandi neysla. Til þess að þessi strákur hafi gerst þjófur og yfirráðsmaður heimilisins vegna kannabisfíknar þarf hann að hafa getað neytt kannabisefna í miklu magni, daglega, ótruflað, í talsverðann tíma. 

Það hafa talsverðar ransóknir verið gerðar á áhrifum m.a. áfengis á hegðun fólks og eitt sem að hefur komið út úr því hvað varðar áfengi er að víma af völdum áfengis getur ekki látið þig gera eitthvað sem þú hefur nákvæmlega engann vilja til án þess... það bara gerir það auðveldara að gera það.  Sama með kannabis. Kannabis gerir enga manneskju að þjófi gegn þeirra eigin vilja. Ekki heldur gerir kanabis þig að letiblóði gegn eigin vilja. 

Líkur eru á því að þjófóttur kannabisneytandi væri þjófóttur jafnvel ef hann væri ekki að neyta kannabis.  En fíkn skapar neyð... ef neyslan hefur náð að ganga nógu langt. 

Guðrún segir kannabis hafa breytt barni úr skemmtilegum og klárum strák í veruleikafirrtan þunglyndissjúkling.  Ransóknir á geðheilsu og vímuefnaneyslu gefur í skyn að hún gæti hafa raðað þessu rangt upp.  Ef um raunverulega fíkn er að ræða og drengurinn er ekki bara fífl er það mögulegt að eitthvað hafi komið fyrir, eða eitthvað hafi verið að, að þaðan sé þunglyndið komið, og að neyslan sé tilraun til að forðast veruleikann, eða hafi allavega byrjað þar. 

Upprunalegur pistill Guðrúnar var kall á hjálp en í greininni sem móðir mín deildi á fésbókina var hjálpleysi og ótti ömmunar nýttur til að styðja núverandi bann og refsistefnu, og þess vegna eru þessi skrif. 

Núverandi bann or refsistefna gerir barnabarn Guðrúnar að glæpamanni fyrir ekki bara þjófnaðina, heldur fyrir fíknina, sjúkdóminn sem Guðrún talar um.  Ef að fíkniefnalöggjöfinni væri breytt væri fíkn sjúkdómur, ekki glæpur, og meðhöndluð sem slík. Geðhjálp og lyfjagjöf til að aðstoða fólk út úr neyslu þegar það er tilbúið til þess að hætta. Stuðningur við atvinnuleit og afturkomu í skóla. Áhersla á að lækna og hjálpa, ekki refsa og banna.  En enginn spurði Guðrúnu hvort hún vildi frekar, að barnabarnið yrði dæmt sjúklingur eða glæpamaður fyrir fíknina. 

Einnig afmarkast þau orð sem beinast að lögleiðingarsinnum af vanþekkingu og byggja að miklu á rökleysu. 

En það sem er allra verst er að enn eitt sinn hefur rökleysan "en börnin?" verið dregin upp til að tala gegn breytingu á fíkniefnalöggjöfinni. 

Refsi og bannhyggjustefnan bjargaði ekki barnabarni Guðrúnar.  Hún kom ekki í veg fyrir að strákurinn gæti komið höndum yfir vímuefni. Hún kom ekki í veg fyrir að strákurinn keypti vímuefni.  Og hún kom ekki í veg fyrir að strákurinn neytti vímuefna. 

Ef við viljum mynda vímuefnastefnu sem að beinist að því að takmarka aðgengi og neyslu barna væri okkur hagur í því að horfast í augu við staðreyndir og skoða upplýsingarnar sem eru til og þá ekki bara í eigin bakgarði heldur um allann heim og í samhengi við öll vímuefni.  Þar sem áherslan er á skaðaminnkun og eftirlit í stað banna og refsinga er neysla barna hlutfallslega minni. Þar er í raun öll neysla harðari efna hlutfallslega minni, dauðsföll og annar skaði er minni, fleirri einstaklingar hætta neyslu en ella og kostnaður, fjárhagslegur og annar, fyrir allt samfélagið, er minni!

Að hamast við að segja "en sjáðu þennann" og "hugsum um börnin" breytir ekki þessum staðreyndum. Persónulegar skoðanir einstaklinga byggðar á þeirra eigin takmörkuðu persónulegu reynslu breyta ekki þessum staðreyndum.

Það er raunverulega veruleikafyrringin, að afneita staðreyndunum til þess að viðhalda ranghugmyndum fortíðarinnar. 

[paelingar]

Götumarkaðurinn Akureyri

Ég eyddi síðustu helgi í grasrót í gamla slippnum með heklið mitt og spjallaði við aðra handverksmenn og föndrara og þeirra fólk um allt og ekkert. Eitt af því sem var rætt var vannýting göngugötunnar og ráðhústorgs sem og handverks og flóamarkaðir og almenn sölu og þjónusturáð. 

Við þetta fólk nefndi ég hugmynd sem hefur hringlað í hráu formi í hnakkanum á mér síðastliðið ár en sú hugmynd er að stofna til götumarkaðar í göngugötunni á Akureyri yfir sumartímann. 

Það væri hægt að loka fyrir bílaumferð, allavega um helgar, og gera handverksfólki og jafnvel þeim sem eru að selja notaða hluti, frjálst að koma og stilla upp sínum vörum. Hingað koma mörg skemmtiferðaskip og ferðamenn sem að hefðu margir mikinn áhuga á að kaupa eitthvað "locally handmade" helst frá þeim sem skapa það mikið frekar en að kaupa fjöldaframleitt gums.  Þær tekjur sem að listamenn og handverksfólk fá inn koma aftur út í samfélagið þar sem listamenn og handverksfólk kaupir efniviði, matvöru, fatnað, og aðrar neysluvörur, borgar skatta og svo framvegis og framvegis. 

Ráðhústorg stendur autt meirihluta sumars og með smekklegri uppröðun borða er hægt að gera það að lifandi umhverfi sem að eykur lífið í miðbænum almennt og það er gott fyrir alla á svæðinu. 

Ef hægt væri að hvetja bændur og aðra ræktendur á svæðinu til þátttöku er jafnvel hægt að fá smá "farmer's market" tilfinningu með. 

Svo geta tónlistamenn, þeir sem það vilja, spilað fyrir tips (busking) og smávegis lifandi tónlist hnýtt allt saman. 

Hugsið ykkur hvernig væri að kíkja aðeins niður í bæ, kanski kaupa einn ís eða eitthvað fleira, og fengið að sjá, skoða, upplifa þá sköpunargleði og allt það líf sem getur fylgt góðum götumarkaði.  Væri ekki bara kjörið að láta þetta gerast?

Ég hef stofnað hóp á fésbók til þess að spá, spökulera, ræða og láta þetta vonandi verða til.  Þessi hópur er glænýr en ef þetta höfðar til þín þá endilega, vertu með.  Ef þú er listamaður/kona, handverksmaður/kona, eða langar til að setja up flóamarkaðsbás bara einn dag, eða hefur eitthvað annað að koma með, eða langar bara til að mæta á markað og skoða, endilega gakktu í hópinn.  https://www.facebook.com/groups/552064398245402/

[paelingar]

Einhver sem ég elskaði ánetjaðist eiturlyfjum og þess vegna er ég hlynnt/ur bannstefnunni.

Þetta sé ég hér og þar þessa dagana, mótsvörin við því að stór hluti þjóðarinar kallar á breytingar. 

Greinar sem hefjast flestar á hlutum eins og "það er ekkert bara gras" eða "lögleiðing er það síðasta sem þjóðin þarf" og þar fram eftir götunum, og eru allar keimlíkar að mestu lagi. 

Flest þekkjum við eða þekkjum til einhvers sem að byrjaði að fikta sem unglingur, sumir við bara gras aðrir við gras og síðan verra, og hafa aldrei átt viðreisnar von eftir það og þar af leiðandi eru viðbrögðin sú að við viljum ekkert heitar en að passa upp á að þetta gerist aldrei aftur. 

Fólk sem að er á móti breyttri fíkniefnalöggjöf er duglegt að draga upp þessi dæmi um sína nánustu sem ástæðu fyrir því af hverju það ætti að berjast við fíkniefnadjöfulinn með öllum núverandi leiðum, bara fastar. 

Það virðist halda að lögleiðing sé hugsuð þannig að það séu settar upp dópsjoppur hvar sem er og allir megi versla við þær, kaupa það sem þeir vilja, börnin líka, en það er Rangt. 

ÞAÐ VILL ENGINN GEFA BÖRNUM DÓP!

Lögleiðingarsinnar vilja margir meina að þeirra leið sé betur til þess fallinn að vernda börnin okkar en núverandi bannstefna og að það sé augljóst að núverandi bannstefna virki ekki. 

Þið sem viljið viðhalda banninu ættuð að geta séð það líka. 

Núverandi stefna stoppaði ekki barnið þitt, bróður þinn, systur þína eða vin eða hver það sem nú var sem þú misstir í fíknina frá því að verða sér úti um eiturlyf.  Ef eitthvað er þá gerði bannið það hlutfallslega auðveldara. 14 ára barn getur ekki skroppið í ríkið og keypt sér pela en 14 ára barn getur keypt sér gramm af kannabisi án þess að vera spurt um skilríki.

Núverandi stefna segir að það eigi að sekta (og/eða fangelsa) barnið þitt, bróður þinn, systur þína eða vin eða hver það sem nú var sem þú misstir í fíknina þar sem að þessi stefna gerir fíkn þeirra að lögbroti. Ef þessi manneskja sem þú elskar verður pikkuð upp af lögreglu fer þetta á sakaskrá þó svo að sekt sé borguð daginn eftir og verður þar í amk 3 ár þannig að þó að manneskjan fari meðferð strax sama dag og nái sér á strik þá er hún samt "fíkniefna-afbrotamaður" formlega í 3 ár. 

Núverandi stefna setur völdin og peningana í hendurnar á þeim sem selja ólögleg vímuefni.  Þótt það séu þeir til sem neiti að selja börnum nokkurn hlut þá þarf ekki að spyrja að því hvort það séu til einhverjir tilbúnir að selja ungum táningum hvað sem er, og þeir eru duglegir að bjóða eitthvað aðeins meira, þar sem þau efni sem eru hvað mest ávanabindandi eru þau sem garantera að þeir eigi kúnna fyrir lífstíð. 

Breytt stefna getur sett aldurstakmark og þörf fyrir að spyrja um skilríki sem og sektir og jafnvel leyfissviptingu fyrir að selja einstaklingum undir lögaldri sem getur torveldað þeim aðgang að vímuefnum. 

Breytt stefna getur komið í veg fyrir að 14 ára barn sé stimplað "fíkniefna-afbrotamaður" fyrir fikt og komið í veg fyrir að líf þess sé með öllu lagt í rúst. 

Breytt stefna getur komið í veg fyrir að glæpamennirnir sem að hafa ekkert á móti því að selja börnum hörð eiturlyf geti yfir höfuð starfað á íslandi. 

Breytt stefna getur veitt skattekjur sem hægt væri að nota til að fjárfesta í menntun, geðheilsu, meðferðum og fræðslu barnanna okkar. 

Með því að rembast við að afneita breytingum á þeim forsendum að "þetta kom fyrir mína manneskju" er að fulltryggja það að þetta eigi eftir að koma fyrir annara manna börn, annara manna bræður og systur, vini og aðra ættingja vegna þess að sama hversu háar sektirnar eru, sama hversu mikil fangelsisvist verður, sama hversu mikið ofbeldi við sýnum neytendum sem og seljendum/framleiðendum, þeir verða alltaf til. 

Fíkniefnastríðið hefur engann árangur borið annann en útskúfun fólks úr samfélaginu, allt frá fyrsta fikti, og ofurgróða glæpamanna. 

Það er löngu kominn tími á að við horfumst í augu við raunveruleikann. 

Í bæklingi sem gefinn var út af Narcotics Anonymous (Eiturlyfjafíklar Anonymous) í Bandaríkjunum 1981 stóð "Insanity is repeating the same mistakes and expecting different results." eða "Geðveiki er að endurtaka sömu mistökin og búast við örðum niðurstöðum." og á það vel við hér. 

[paelingar]

Fordómarnir sem kristnir íslendingar verða fyrir.

Fjalar Freyr Einarsson, grunnskólakennari (og formaður Gídeonfélagsins) og frambjóðandi fyrir prófkjör Sjálfstæðisflokksins í Mosfellsbæ (sækist eftir fimmta sæti á lista flokksins) líkti nýlega stöðu kristinna manna á íslandi í dag við stöðu samkynhneigðra á íslandi fyrir 20 árum og að sjálfsögðu komu svörin á þá leið að hann hljóti að vera eitthvað ringlaður eða þaðan af verra, en svo hafa að sjálfsögðu aðrir svarað á þá leið að þeir séu sammála honum og það finnst mér talsvert undarlegra. 

Nú, ástæðan fyrir því að mér finnst þetta undarlegra er vegna þess að ef að við skoðum málið þá er erfitt að sjá hvernig þessar staðhæfingar geti mögulega staðist yfir höfuð. 

Til þess að staðhæfingarnar geti staðist þarf að vera hægt að efnislega sýna fram á þær sem réttar með gildum rökum og sönnunum, en það er er erfitt ef rök og sannanir skortir. 

Fordómar beinast óneitanlega af trúðu fólki, frá hálfu þeirra sem að bera ekki þeirra trú, það ætla ég ekki að þræta fyrir, þessir fordómar eru mismiklir og eru kristnir ekki einir um að verða fyrir trúarlegum fordómum. Enn frekar má taka fram að kristnir eru ekki saklausir í þessum efnum og fyrirfinnast oft grófir fordómar í garð fólks sem aðhyllast önnur trúarbrögð innan kristinna hópa. 

En verða kristnir fyrir sömu fordómum í dag og samkynhneigðir fyrir 20 árum?

Einfalt svar er "nei", en þetta væri svakalega stuttur pistill ef maður væri ekki nákvæmari. 

Fyrir meira en tuttugu árum voru ýmis lög sett og felld hvað varðar lagalegann rétt samkynja para en þau ætla ég ekki að taka fram, heldur bara þær lagalegu breytingar sem hafa orðið síðustu tuttugu árin.

Fyrir tuttugu árum (1994) voru fyrstu lög um staðfesta samvist samkynja para staðfest af alþingi.  Þessi lög gáfu ekki leyfi til ættleiðinga né gerfifrjófgana og ekki var hægt að fá samvistina staðfesta annarsstaðar en hjá borgaralegum vígslumönnum. Fyrir tuttugu árum gátu því samkynhneigðir hvorki gift sig né gengið í staðfesta samvist af neinu tagi.  Kristnir meiga hinsvegar giftast og hafa hjónabönd þeirra aldrei verið óheimil, einnig hefur þeim aldrei verið bannað að ættleiða eða fara í tæknifrjófganir á íslandi.

Fyrir átján árum (1996) var það gert ólöglegt að mismuna fólki eftir kynhneigð. Fyrir þann tíma var tæknilega löglegt að neita einstaklingum um vörur og/eða þjónustu og óheimilt að ráðast opinberlega með háði, rógi, smánun eða með ógnunum á mann eða hóp manna vegna kynhneigðar.  Það er ekki löglegt að neita einstaklingum um vörur og/eða þjónustu eða að ráðast opinberlege með háði, rógi, smánun eða með ógnunum á mann eða hóp manna vegna trúar þeirra, kristnum eða öðrum. 

Lögum um staðfesta samvist var fyrst breytt árið 2000 og var með breytingunum m.a. rýmkaður réttur útlendinga sem búsettir eru hér á landi til að staðfesta samvist sínaásamt því að kveðið var á um gagnkvæmt gildi löggerningsins í öðrum ríkjum sem búa við samsvarandi lög. Jafnframt var samkynhneigðum aðilum heimilt að ættleiða barn maka sinna. Þetta var fyrir 14 árum. Kristnir hafa öll þessi réttindi... 

Árið 2006 fengu samkynhneigðir loksins réttinn til ættleiðingar og lesbísk pör réttin til tæknifrjófgunar.  2006....  Kristnir hafa þennann rétt og hafa haft hann eins lengi og möguleikinn hefur verið til staðar.

Árið 2008 fengu svo prestar og forstöðumenn skráðra trúfélaga réttinn til að gefa saman samkynja pör í staðfesta samvist.  Enn og aftur, kristnir hafa þessar möguleika og hafa haft þá eins lengi og möguleikarnir hafa verið til. 

Síðast var náttúrulega stór breyting árið 2010 þegar samkynja pör fengu loks að gifta sig til jafns við aðra, þar með talna kristna. 

Allar þessar lagabreytingar eru mannréttindalegar breytingar sem hinsegin fólk hefur þurft að berjast fyrir gegnum tíðina.  Fordómar hafa þar staðið á móti samkynja pörum og hefur samfélagið að mörgu leiti barist gegn því að samkynja pör fái sömu réttinda aðnjótandi og aðrir og eru þar til einstaklingar sem gera það enn. 

Það eru til einstaklingar sem að vilja ekki leyfa okkur einusinni að vera til.  Fólk sem að stendur stolt og heldur því fram að það skipti ekki máli hvað lögbundin réttindi fólk séu, að samkynja pör séu engin og geti einfaldlega ekki verið gift. 

Sjáið til, þrátt fyrir lagaleg jafnrétti eru félagsleg jafnrétti því miður ekki alveg komin... 

Það getur verið erfitt að koma út úr skápnum sem hinsegin enn þann dag í dag. Er það erfitt að koma út úr skápnum sem kristinn?.. í raun ekki. Flestir gera ráð fyrir því að maður sé kristinn og það er oftar þannig að maður þurfi að "koma út" sem einhverrar annarar trúar en kristinar. 

Fyrir tuttugu árum var það erfiðara að koma út sem hinsegin.  Árið 1994, fyrir tuttugu árum, var opinbert rætt í dagblöðum landsins hvort kynvillingar væru hæfir til að ala upp börn og voru þá þeir sem voru fylgjandi því að leyfa samkynhneigðum að ættleiða, aðrir sem voru á því að það væri börnunum í óhag.  Það eru hvergi umræður um það hvort kristnir séu yfirleitt hæfir til að ala upp börn.  Kristnir verða ekki fyrir því að þeir lendi fyrir aðkasti á götum úti fyrir að haldast í hendur.  Kristnir menn eru ekki allir upp til hópa kallaðir kynferðislega brenglaðir eða verra.  Kristnir búa ekki við skert mannréttindi eða aðra lagalega mismunun.

Það sem kristnir búa við er að forréttindi þeirra fara minnkandi. 

Í hundruðir ára hafa kristnir setið einir að trúarborðinu með aukin tækifæri til að bæta fleiri kristnum í flokkinn með hverri kynslóðinni með trúboði sem að var lengi vel algilt.  En þrátt fyrir það hafa sumir skipt um skoðun á síðustu áratugum. Sagt sig úr ríkiskirkjunni og fetað aðrar leiðir.  Flestir hafa farið úr kirkjunni vegna þess að þeir finna að hin kristna trú talar einfaldlega ekki til þeirra, vegna þess að þeir einfaldlega trúa ekki og vilja vera sjálfum sér samkvæmir.  Sumir finna aðra trú, eitthvað sem þeir raunverulega trúa á eða finnst réttara. Sumir hafa ekki trú, finnst veraldleikinn betri en nokkur trú.  Sumir hafa gengið úr ríkiskirkjunni frekar til mótmæla en af trúarástæðum. Vegna þess að þeir eru ósáttir við þau forréttindi sem kristinni trú og þá sérstaklega ríkiskirkjunni eru gefin. 

Það að missa forréttindi er ekki það sama og að verða fyrir fordómum og mismunun. 

Í fjölda ára fór trúarbragðafræðsla þannig framm í skólum að létt var talað um öll hin trúarbrögðin í þeim tóni að í þessu landinu trúir fólk þessu og í hinu landinu trúa þeir hinu, en svo var meirihlutanum af tímanum eytt í að tala um kristina trú og þá ekki þannig að kristnir trúi þessu eða hinu heldur að Jesú gerði þetta og guð hitt. Þannig var kristin trú kennd sem staðreynd en önnur trú sem framandi ævintýri. 

Þetta eru forréttindi.  Frjálst trúarlegt aðgengi að innrætun barnanna okkar sem hluti af dagskrá skólans. 

Lengi vel hafa börn farið með skólanum sínum í kirkju, eða prestar komið í skólana, ekki til að kenna börnunum að vera góð hvert við annað heldur til að kenna börnunum að trúa á hinn kristna guð og Jesú krist. 

Þetta eru forréttindi kirkjunar yfir börnin. 

Og það er ekki mannréttindabrot, lagaleg mismunun eða fordómar að reyna að stoppa þetta.

Að leyfa kristinni kirkju fram yfir öll önnur trúarbrögð að koma inn í skólana og kenna börnum að trúa á þeirra guð og þeirra Jesú er lagaleg trúarleg mismunun. 

Ef ekki væri mismunað eftir trú fengu öll trúarbrögð lansinns jafnt aðgengi og besta leiðin til að gefa jaft aðgengi er með því að gefa ekkert beint aðgengi. Að leyfa börnum að trúa því sem þau trúa og að gera skólana að athvarfi fyrir staðreyndir.

Að láta kirkjustarfið vera í kirkjunni, ekki í skólanum er ekki fordómar eða lagaleg mismunun, það er leiðrétting á lagalegri mismunun sem hefur viðgengist í samfélaginu í afar langan tíma. 

Það er altaf erfitt fyrir þá sem hafa forréttindi þegar að á að koma jafnrétti á. Það er erfitt að sleppa takinu á forréttindastöðunni, sérstaklega þegar að leiðin til jafnréttis er að hætta að gefa þeim forréttindi.  Það vill enginn gefa forréttindi sín upp á bátinn, það er óneitanlega "betra" að vera í forréttindastöðu en að þurfa að leyfa öðrum að sitja við sama borð. Það er léttara að þurfa ekki að gefa með sér.  EN ÞAÐ ER EKKI ÞAÐ SAMA OG MISRÉTTI.

Það eru ekki fordómar að benda á það að kristin trú hefur forréttindi á íslandi, það er í samræmi við sannleikann, það eru staðreyndir málsins.  Það er ekki mismunun né fordómar að heimta að þetta sé leiðrétt.

Það er hinsvegar gróf og ógeðfelld lygi að halda því fram að staða kristinni manna í dag nálgist að nokkru leiti stöðu hinsegin fólks fyrir tuttugu árum.  Það er til marks um annað hvort grófa fordóma eða hrikalega fáfræði ef ekki bæði. 

[paelingar]

Dyflinarreglan og misnotkun hennar.

Enn og aftur er hælisleitanda sparkað út af landi með vísan í Dyflinarregluna en núna virðist fólk loksins vera að átta sig á ósanngirninni ef ekki óheiðarleikanum í þessum gjörningi. 

Þegar stjórnvöld vísa í dyflinarregluna eru þau að reyna að fá okkur til þess að lesa úr því það að þau geti barasta ekkert annað gert. Þetta er sagt svona eins og "sorrý, ég veit'etta er skítt, en reglur eru reglur..." Vandinn er sá að dyflinarregluna er hér verið að mistúlka og misnota. 

Dyflinarreglan gefur "leyfi" til að senda til bara í fyrsta land, til þess að fulltryggja það að hælisleitendur fái efnislega meðferð sinna mála í að minnsta kosti einu landi. Reglan bannar því bara eitt, að senda hælisleitenda beint til upprunalands á nokkurar málsmeðferðar. 

Þannig að þegar íslensk stjórnvöld vísa í þessa reglu eru þau í raun og veru að segja "æi, við nennum þessu ekki, við viljum bara losna við hann/hana, þá er þetta einhvers annars vandamál", eða verra, þegar vitað er að manneskja verður send beint til upprunalands þar sem hún eða hann á á hættu að vera tekin/nn af lífi á hrottalegann hátt um leið og hann/hún stígur niður fæti er ísland að nota dyflinarregluna sem afsökun til þess að reyna að koma af sér ábyrgð á þeirri ákvörðun að senda manneskjuna til síns dauða.  Það er misnotkun reglunar og yfir höfuð ógeðfeld tilraun til afsökunar. 

Það er lygi. 

Dyflinarreglan er stöðugt misnotuð af íslenskum stjórnvöldum sem nenna ekki að sýna fólki grundvallar virðingu og gefa því þá efnislegu málsmeðferð sem það á skilið. 

Skammist ykkar. 

Og við eigum að skammast okkar fyrir að leyfa þessu að viðgangast eins lengi og raun ber vitni.

[paelingar]

Listin, menningin, peningarnir, verðmætin og allt það...

Undanfarið hef ég séð ýmsar pælingar koma fram hvað varðar listamenn, listamannalaun, menningarsjóði, RÚV og fleira. Þar takast á tvær fylkingar, annarsvegar þeir sem telja listamenn afætur sem ættu bara að fá sér "alvöru" vinnu, og hinir sem að finnst að listina, menninguna og fræðsluna ætti að efla.

Þetta er svolítið búið að hringsnúast í höfðinu á mér og er það sérstaklega eitt sem að pirrar mig í þessum umræðum en það er sú hugsun að verðmæti og peningar séu nokkurn vegin sami hluturinn. 

Svona upp á heiðarleikann vil ég þó segja að ég er frekar þeirrar skoðunar að listina, menninguna og fræðsluna ætti að efla þó svo að ég telji það megi algerlega endurskoða listamanna og menningarsjóði og breyta þar einhverjum áherslum þannig að sérstaklega sé stutt við nýa listamenn og að algerlega sé tekið fyrir að þeir listamenn sem sýnt hafa fram á að geti lifað sæmilegu lífi af list sinni fái áfram auka fjárveitingar. Mætti jafnvel tekjutengja allt batteríið þar í ofanálag. En nóg um það.

Þessi tilhneiging til þess að sjá verðmæti sem peninga og peninga sem verðmæti, eins og eitt sé skilgreining annars, kemur fram í hugsunum eins og;  "Ef þetta væri einhvers virði þá myndi einhver borga fyrir það." "Ef þú getur ekki lifað af listinni þá ættiru bara að fá þér alvöru vinnu." og svo framvegis..  Þessi pæling ertir mig vegna þess að hún gerir ekki greinamun á hlutlægum og huglægum verðmætum né heldur greinamun á andvirði og verðmæti. Þetta eru mismunandi hlutir. Þegar fólk setur fram þau rök að listin sé ekki verðmæt vegna þess að enginn sé að borga pening fyrir hana þá eru þau í raun að segja að verðmæti megi mæla einungis í peningum. 

Þá er það mín mótspurning; "Hvað borgaðiru mikið fyrir fjölskylduna þína?" Allir eru víst meir eða minna sammála að fjölskylda þeirra sé þeim verðmæt, en enginn hefur borgað fyrir hana svo ég viti til.  Ástin er líka verðmæt, en líka ókeypis. Stundum er eitt faðmlag verðmætara en allt heimsins gull. 

Svo eru frasar eins og "tíminn er peningar" sem að í raun eru hluti vandans en einnig leið til þess að útskýra að tíminn þinn í heiminum er verðmætur. Þú hefur takmarkað magn af tíma og hvernig þú eyðir honum er til marks um hvað þér finnst tímans virði, hvað þér finnst verðmætt, og allur sá tími sem þú hefur eytt til þess að hlusta á tónlist eða horfa á kvikmyndir eða bara líta á málverk eða höggmyndir ert þú að gefa þessari list hluta af þínum verðmæta tíma.  Er það ekki að "borga" fyrir listina?

Og ofan á allt þetta er svo prumpað á alla listamenn með því að gefa í skyn að vinna þeirra sé ekki vinna. Að hundruðir klukkustunda sem margir listamenn eyða, einbeittir með verkfæri sitt í hendinni, smátt og smátt byggjandi upp getu og nákvæmni, sé bara hreinn leikur, hreint dundur, sem að sé með öllu verðlaust. Mér dettur alltaf í hug myndlistaáfangi nokkur sem ég tók í framhaldsskóla. Þetta voru tveir tvöfaldir tímar í röð með smá pásu þar á milli til að hella í sig meira kaffi og reyna að slaka á höfðinu eina smá stund. Nær helmingur bekkjarins í fyrsta tíma leit út fyrir að vera í teikningu til að leika sér. Þau spjölluðu og brostu og fannst þetta allt voðalega léttvægt. Þau vissu ekkert hvað þau höfðu komið sér út í.  Fyrsta verkefnið var að taka stórt blað, A3, og teikna á það sex kassa sem áttu að vera allir jafn stórir, í röð, tveir á hæð, þrír á lengd, og ekki mátti nota neitt til verksins annað en blíant og strokleður. Ekki mátti nota neina reglustiku, neinn kant, ekki neitt, bara teikna með blíantnum og stroka út þegar menn gerðu mistök. Það mátti ekki brjóta saman blaðið eða á neinn hátt létta sér verkið. Þetta var fyrsta lexía og það sem maður lærði af henni er nákvæmni, sjálfsagi og sú óumflíanlega staðreynd að það getur verið hrikalega erfitt að teikna.  Allur tími þessa dags fór í þetta verkefni, enda erfiðara sagt en gert að fá alla kassana jafn stóra, samsíða, fullkomna, og eftir tímann sást klárlega hverjir höfðu tekið tímana til leiks og hverjir voru þar til að vinna. Brosin höfðu með öllu horfið. Í stað þeirra var hálfgerður óttasvipur kominn á andlitin. Þetta var stundin þega þau áttuðu sig á því að þetta var raunverulegt fag til náms og ekki föndurstund. Hinir sem voru þarna af alvöru, til að vinna, sátu lengur og héldu áfram að reyna að fullkomna verkefnið löngu eftir að hinir höfðu í raun gefist upp, komist að þeirri niðurstöðu að þetta væri bara rugl.

Ég held að það myndi gera þeim gott, þeim sem að finnst listin ekki alvöru vinna, að taka sér einn mánuð þar sem það eina sem þeir megi gera er að teikna, eða mála, eða skrifa, eða eitthvað slíkt. Að þeir þurfi að stunda þetta alla þá tíma sem þeir hefðu annars verið í "alvöru" vinnu. Að þeir þurfi að vera skapandi og að gjöra svo vel að skapa.  Svo þurfi þeir að reyna að koma verkinu sínu í verð og útskýra hver fyrir öðrum af hverju þetta sé einhvers virði en ekki bara eitthvað dundur sem þeir klömbruðu saman kvöldinu áður. 

[paelingar]

Opnar þú og lokar hurðum? Er þá ekki málið að vera sjálfum sér samkvæmur?

Eftirfarandi orðtök, málshættir, spakmæli og fleira er hér með leiðréttað fyrir hurðarlokendur;  Að gera hreint fyrir sínum hurðum.

Ef ein hurð lokast þá opnast önnur.

Koma til hurðanna eins og maður er klæddur.

Við dauðans hurð.

Setja einhverjum stólinn fyrir hurðina.

Sjaldan deyja búrkonur fyrir búrhurðum.

Yst við hurð skal óboðinn sitja.

Berja að hurðum.

Innanhurða/Utanhurða.

Fylgja einhverjum til hurða.

Margur leyfir sér opnar hurðir inn að ganga.

Sá verður að lúta sem lágar hefur hurðir.

Hurðakarmar.

Vísa einhverjum á hurð.

Gakktu hægt um gleðinnar hurð.

Rjúka á hurð.

Að koma að læstum hurðum.

_ Dettur ykkur einhver fleiri í hug? Látið mig vita og ég bæti þeim við.

[paelingar]

Ritgerðasmíði í gangi í hnakkanum á mér. Umræðuefnið: Réttlæti, sanngirni og önnur ævintýri.

Ég hef nefnilega verið að lesa um áhrif þess að hafa á sálfræði mannverunnar og ransóknirnar sem á þessu hafa verið gerðar eru hálf óhugnanlegar... 

Í stystu máli;   Þeir sem hafa fengið forskot af einhverju tagi sjá það ekki, þeir virðast trúa því að þeir eigi sigurinn jafnvel meira skilinn en þeir sem eru forskotslausir, og í ofanálag eru þeir líklegri til að horfa niður á hina af meiri hörku en annars. 

Frekari útskýringar síðar. 

[paelingar]

"Ég veit allt um það" og önnur vitleysa.

Ég endurtekið hef rekist á þessa staðhæfingu, í nokkrum mismunandi útfærslum, í umræðum um ýmis efni sem standa fólki nærri. Vanalega sé ég þessa staðhæfingu þegar einstaklingur verður fyrir því að raunveruleikinn stangast á við fyrri staðhæfingar þeirra. 

Þetta getur verið þegar maður spyr hvort einstaklingurinn hafi lesið raunverulegann lagalegann texta laga sem þeir eru að mótmæla þegar það er auðséð að staðhæfingar þeirra eru stórlegar ýkjur og útúrsnúningar þess sem þar stendur. "Ég er búinn að lesa allt!"

Þetta getur verið þegar maður gefur svar við spurningu sem að ekki var í raun til þess ætlast að maður svari, sérstaklega þegar einstaklingurinn sem spurði var búinn að svara sjálfum sér... með ónákvæmum ef ekki hreinlega ósönnum upplýsingum.  "Ég veit allt um þetta!"

Þegar fólk greinilega nennir ekki að læra eitthvað nýtt. "Já já, ég veit allt um það."

Og þessi staðhæfing, að vita allt um eitthvað, hún lýsir svo mikilly þröngsýni og þrjósku og vanhæfni ef ekki skort á vilja til að læra, vita og skilja yfir höfuð. 

Það er nefnilega þannig að nær undantekningarlaust reynir enginn sem veit allt, eða næstum allt, um eitthvað, að halda því fram að hann eða hún viti í raun allt um eitthvað. Það er vegna þess að það er erfitt að vita allt um eitthvað.  Jafnvel ef um er að ræða eitthvað einfalt og algengt og hversdagslegt eins og vatn er það í raun ótrúlega flókið. Ef einhver myndi vita allt um "vatn" þyrfti hann að vita allt um allt eftirfarandi;  Efnasamsetning vatns og snefilefni í vatni og mismuninn á þeim eftir hinum ýmsu landshlutum hinna ýmsu landa heimsins sem og hafsins. Eðlisfræðileg hegðun vatns og orsakir hennar. Notagildi vatns og allar útgáfur þess að nota vatn. og svo framvegis og svo framvegis og svo framvegis... 

Til þess að vita allt um vatn þarf að vita alveg ótrúlega mikið, að hafa að geyma heilann hafsjó af upplýsingum... og geta uppfært þær jafn óðum og heimurinn breytist ef ekki nema agnarögn.

Og það er stór hluti þess að fólk sem að er vel að sér í hinum ýmsu efnum gerir sjaldnast þau heimskupör að halda því fram að það viti "allt" um eitthvað.  Heimurinn breytist.  Stöðugt. 

Það sem við vitum í dag getur reynst rangt á morgun. 

En ef við erum búin að bíta í okkur að við vitum "ALLT" um eitthvað, hvernig ætlum við þá að leyfa okkur að læra eitthvað nýtt um það? Hvernig getum við þá lifað í síbreytileika heimsins án þess að enda með því að hafa einfaldlega bara rangt fyrir okkur? Og hvað græðum við á því að vita ALLT ef það sem við vitum er rangt?

[paelingar]

Skoðanafrelsi og tjáningarfrelsi, ennþá einfaldari útskýringar.

Ég skrifaði áður um hvað þessi hugtök þýða en þar sem þær útskýringar virðast of flóknar fyrir suma koma hér ennþá einfaldari útskýringar.

Skðanafrelsi þýðir að það má ekki banna þér með lögum að hafa rangt fyrir þér.

Tjáningarfrelsi þýðir að það má ekki banna þér með lögum að tjá þig.

Skoðanarfrelsi þýðir semsagt að það má ekki handtaka þig né sekta fyrir að vera þeirrar skoðunar að himininn sé grænn. Tjáningarfrelsi þýðir að það má heldur ekki handtaka þig né sektra fyrir að segja fólki að himininn sé grænn.

HVORUGT ÞESSARA HLUTA ÞÝÐIR AÐ AÐRIR VERÐI AÐ LÁTA EINS OG HIMININN SÉ GRÆNN ÞEGAR ÞEIR TALA VIÐ ÞIG!

Allir í umhverfinu í kringum þig hafa semsagt það tjáningarfrelsi að segja "Nei, himininn er blár." og ef þeir gera það eru þeir ekki að brjóta gegn skoðanafrelsi þínu né tjáningarfrelsi.

Það að þú uppskerir heilann kór af "Nei, himininn er blár." hefur NÁKVÆMLEGA EKKERT með tjáningarfrelsi þitt né skoðanafrelsi.

Það hefur allt með tjáningarfrelsi þeirra og skoðanafrelsi að gera.

Það er BARA ef að þú ert formlega eða lagalega sektaður, handtekinn, eða sviptur atvinnu, húsnæði eða á annann máta verður fyrir beinum veraldlegum skaða af engri ástæðu annari en þeirrar að þú hafir þá skoðun að himininn sé grænn sem að um brot á þessum mannréttindum er um að ræða. Samt sem áður eru til aðstæður þar sem skoðanir þínar og aðferðir þínar við að tjá  þær eru á móti starfsreglum vinnustaðar þíns sem þú hefur skrifað upp á samning til að fara eftir og þá getur það verið lagalega réttætanlegt að svipta þig þeirri vinnu. Til dæmis, ef að þú ert kennari í myndlistarskóla sem hefur þá vinnu að kenna fólki að mála himnalandslagsmyndir. Ef þú kennir þeim að himininn sé grænn þegar það er ekki rétt þá eru skoðanir þínar farnar að koma í veg fyrir að þú sinnir starfi þínu á ásættanlegann máta og er þá eðlilegt að ef þú neitar að hætta því að þú gætir átt á hættu að missa starfið.

Ef það er þér með öllu ógerlegt að skilja þetta þá skal ég næst útskýra þetta með vaxlitamynd.

Ef þú heldur samt sem áður áfram að ásaka þá sem eru þér ósammála um að brjóta gegn skoðana- eða tjáningarfrelsi þínu þá kem ég til með að taka því sem svo að þú sért viljandi að snúa út úr þessum orðum til þess að reyna að auka andúð annara á þeim sem eru þér ósammála og það er gott dæmi um vitsmunalegann óheiðarleka. Með öðrum orðum, sá sem að skilur hvað þessi orð þýða og notar þau samt sem áður á rangann máta er að mínu mati ekkert annað en illkvittinn lygari.

[paelingar]

Skoðanafrelsi og Tjáningarfrelsi. Útskýringar.

Það kemur oft fyrir í umræðum um allan andskotan á netheimum að einstaklingar ásaki hvern annann um þöggun og vísa til skoðanafrelsis og tjáningafrelsis þess er við höfum hér á Íslandi.

Oftar en ekki ekki er þessi tilvísun á viligötum ef ekki vísvitandi röng.

Þar af leiðandi eru hér stuttar og einfaldar útskýringar á því hvað tjáningarfrelsi og skoðanarfrelsi eru og eru ekki.

Skoðanafrelsi er frelsi til þess að hafa sjálfstæðar skoðanir án ótta við yfirvaldið.

Tjáningarfrelsi er frelsi til þess að tjá skoðanir þínar, hugsanir og annað án ótta við yfirvaldið.

Þetta er allt og sumt sem þessi tvö hugtök þýða.

Skoðanafrelsi er ekki fulltrygging þess að skoðanir þínar falli í góðan jarðveg. Skoðanafrelsi er ekki frelsi til þess að þrýsta skoðunum þ��num upp á aðra. Skoðanafrelsi þýðir heldur ekki að skoðanir þínar beri að virða (einungis rétt þinn til að hafa þær.)

Tjáningarfrelsi er ekki fulltrygging þess að það sem þú hefur að segja fatti í góðan jarðveg. Tjáningarfrelsi er ekki frelsi til þess að beita aðra andlegu ofbeldi. Tjáningarfrelsi gerir þig ekki frjálsan frá allri ábyrgð á eigin orðum. Og síðast en ekki síst.  TJÁNINGARFRELSI GENGUR YFIR ALLA ÞANNIG AÐ ALLT SEM ÞÚ TJÁIR Á OPINBERUM VETTVANGI ER ÖLLUM FRJÁLST AÐ GAGNRÝNA.

Mótmæli eru ekki brot á tjáningarfrelsi né skoðanafrelsi þess sem er mótmælt. Gagnrýni er ekki brot á tjáningarfrelsi né skoðanafrelsi þess sem er gagnrýndur.

Til þess að brjóta gegn skoðanafrelsi þurfa ákveðnar skoðanir að vera refsiverðar. Til þess að brjóta gegn tjáningarfrelsi þarf tjáning ákveðinna skoðana eða hugmynda að vera refsiverð.

Allt annað fellur undir skoðanafrelsi og tjáningafrelsi samborgara þinna.

Ef þér líkar ekki við svör þeirra eða skoðanir yfir höfuð er þér frjálst að mótmæla og gagnrýna, en ef þú berð við þig tjáningarfrelsi eða skoðanafrelsi þegar gagnrýnin beinist á þér eða þeim skoðunum sem þú styður ertu annað hvort að misskilja þessi mannréttindi eða þú ert viljandi að snúa út úr.

Ef þú varst að misskilja, fínt, þá geturðu lært og gert betur næst. Ef þú varst að snúa út út, þá er það mín skoðun að þú megir gjarnan halda kjafti.